คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันเหงาๆ... กับชีวิตเศร้าๆที่ไร้ค่า...
ตอนที่ 1
วันเหงาๆ... กับชีวิตเศร้าๆที่ไร้ค่า
1 April 2005 15:02:40
Phayao
วันเหงาๆ......
ติ๊ก ต๊อก.... ติ๊ก ต๊อก.....
เสียงนาฬิกายังคงเดินเป็นกิจวัตรของมันอยู่อย่างนั้น
1 นาที.... 2 นาที... 3 นาที....
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ฉันรู้สึกว่ามันนาน....
แสนนานเหลือเกิน....
ทั้งๆที่หลายครั้งหลายครา
ฉันเคยรู้สึกราวกับว่ามันผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียจนแทบไม่ทันทำอะไร
เงียบ.... จนสัมผัสได้ถึงกระแสแห่งความว่างเปล่า....
เหงา.... จนสัมผัสได้ถึงกระแสแห่งความมืดมน....
ฉันปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไกล...
ไม่รู้ว่าทำไมในภวังค์แห่งความคิดมีแต่เรื่องราวเดิมๆ...
วันแล้ววันเล่า...
คืนแล้วคืนเล่า...
อย่างไม่มีวันจบลงเสียที...
ฉันคิดแล้วคิดอีก
ควรจะเขียนถึงเธออีกดีไหม...
ท้ายที่สุดฉันก็ตัดสินใจจับปากกา
บันทึกตัวอักษรยุ่งๆลงบนแผ่นกระดาษ...
เพื่อนคนหนึ่งบอกฉันว่า
'ฉันหมกหมุ่นในเรื่องความรักมากเกินไป'
บางทีมันคงจะไม่ผิด
ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน... ทำอะไร...
ภาพของเธอยังคงอยู่กับฉันตลอดเวลา...
ทั้งๆที่มันควรจะหายไปจากใจ
ตั้งแต่วินาทีที่เธอไม่สนใจฉันอีกต่อไป...
ฉันรู้ตัวดีว่าฉันไม่มีค่าพอสำหรับคำๆนี้อีกต่อไปแล้ว...
จากเพื่อนรักกลายเป็นแค่เพื่อนธรรมดาคนหนึ่ง....
ฉันคงเป็นได้แค่นี้ก็ดีพอแล้วในความคิดของเธอ...
ฉันทำให้เธอเจ็บมากเลยหรือ...
เธอไม่ไว้ใจฉันอีกต่อไปแล้วใช่ไหม...
จากการกระทำโง่ๆของคนที่เคยเป็นเพื่อนรักของเธอ...
มันคงสาสมแล้ว
ที่ฉันจะได้รับผลตอบแทนจากเธอเช่นนี้...
ล้านคำขอโทษก็คงไม่เพียงพอ
สำหรับบาดแผลลึกที่ฉันได้ประทับฝากไว้ในใจเธอ...
มันหมายถึงการไม่เชื่อใจเธอนั่นเอง...
ความคิดและการกระทำโง่ๆ
ที่ฉันจะจดจำไปตลอดชีวิต...
ฉันประจักษ์แก่ใจแล้วว่า
'มันไม่คุ้มกันเลยกับการเสียเพื่อนรักคนหนึ่งไป'
ที่สำคัญฉันโทษใครไม่ได้
นอกจากโทษตัวเอง...
ฉันไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากเธอได้เลย...
ฉันทำได้แต่เพียงร่ำร้องอยู่ในใจลึกๆ
และจมอยู่กับคำว่า
'เสียใจและสำนึกผิด'
รอคอยวันที่เธอจะให้อภัย...
ซึ่งมันอาจจะไม่มีวัน...
รอยสัมผัส
ทุกที่ที่เราไปด้วยกัน
บทเพลงที่ฉันมอบให้เธอ
และข้อความที่เธอเขียนถึงฉัน
สามารถเรียกน้ำตาและกรีดลึกลงไปในใจทุกครั้งที่ฉันนึกถึง...
สิ่งเหล่านี้ยังคงไม่จางหายไปไหน...
มันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวใจ ในสมอง
อย่างไม่มีวันสิ้นสุด...
ทั้งๆที่ฉันก็ประจักษ์แก่ใจดีอยู่แล้วว่า
ฉันไม่มีความสำคัญสำหรับเธออีกต่อไปแล้ว...
ความคิดถึงของฉันที่ฝากไปกับฝนกับฟ้า....
มันคงไปไม่ถึงเธอจริงๆ
เพราะฉันไม่รู้สึกถึงความคิดถึงของเธอ...
ไม่มีอีกแล้ว...
เธอไม่แคร์ฉันอีกต่อไป...
แค่... เพื่อนธรรมดาคนหนึ่ง...
ความรู้สึกของคนหนึ่งยังคงดำเนินต่อไป...
แต่ความรู้สึกของอีกคนหนึ่ง
กลับไม่มีอีกแล้ว...
วูบหนึ่งในหัวใจที่อ่อนล้าเต็มที...
ทำไมฉันต้องแคร์คนที่ไม่เคยเหลียวแลฉัน...
ฉันควรเลือกเดินไปตามเส้นทางของฉัน
แต่ท้ายที่สุดวูบหนึ่งนั้น
ก็เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านเข้ามาในหัวใจ...
แล้วก็จากไปเหมือนเคย...
ฉันพยายามหาทางเดินเข้าไปในหัวใจเธอ
วันแล้ววันเล่า...
แต่หัวใจเธอวกวนดังเขาวงกต...
ครั้นเมื่อฉันจะหาทางออกก็หาไม่เจอเสียแล้ว...
ต้องเหนื่อยอีกสักเท่าไร...
ถึงจะค้นพบประตูที่จะสามารถนำฉันเข้าไปข้างในหัวใจเธอ...
หรือไม่เช่นนั้นขอให้ฉันได้พบกับประตูทางออกก็ยังดี...
ฉันเปรียบเสมือนคนหลงทาง...
ฉันเหงา...
ฉันหนาว...
ฉันท้อ...
กำแพงในใจเธอมันช่าง
สูง...
หนา...
ทึบ...
เยือกเย็น...
เกินที่ฉันจะสามารถปีนข้ามไปได้
ฉันยืนอยู่เพียงลำพัง...
มีเพียงน้ำตาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด...
ณ เวลานี้
ทำให้ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่า
น้ำตาก็ไม่ได้เลวร้ายเสียทีเดียว...
ฉันอยู่อย่างไร้ที่พักพิง...
ไร้การต้อนรับจากเจ้าของใจ...
ฉันไม่รู้ว่าจะก้าวเดินต่อไปยังไงดี...
โปรดอย่าพยายามผลักไสฉันให้ใครได้ไหม...
คำผลักไสมันกรีดลึกลงไปในหัวใจที่บอบช้ำขอร้อง...
อย่าทรมานฉันให้มากไปกว่านี้เลย...
การหาใครอีกสักคนมาอยู่ข้างๆใจ...
มันอาจจะช่วยลบภาพความทรงจำเดิมๆ
ที่ไม่ต้องการทิ้งไป
แต่มันก็ใช้ได้สำหรับบางคนเท่านั้นเอง...
ไม่ใช่สำหรับฉัน...
จากความผิดพลาดที่ฉันเคยสัมผัส
มันทำให้ฉันได้ลิ้มรสกฎแห่งความเป็นจริงที่ว่า
'ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่ฉันคิดเสมอไป'
ภาพของเธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้น...
ที่เก่า...
ไม่อาจลบเลือนไป...
ไม่อาจมีใครมาแทนที่...
เมื่อฉันคิดจะหยุดหัวใจไว้ที่ใครสักคน
แต่ทำไม
ใครคนนั้นกลับวิ่งหนีไปไกลจนลับตาเสียแล้ว...
มันสายไปเสียแล้วจริงๆหรือ...
ฉันไม่ใช่คนที่ดีพอสำหรับใครหลายๆคน...
รวมทั้งเธอ...
สิ่งที่ทำให้ฉันภูมิใจมากที่สุด
ก็คือการเป็นตัวของตัวเอง...
แต่ในเวลาเดียวกัน
การเป็นตัวของตัวเอง
ก็ทำให้ฉันเสียใจได้มากที่สุดเช่นกัน...
ในเมื่อการเป็นตัวของตัวเองมันยังไม่ดีพอ...
บางทีการปรับเปลี่ยนตัวเอง
มันอาจทำให้อะไรหลายๆอย่างดีขึ้นก็ได้...
เคยได้ยินไหมที่เขาว่ากันว่า
'ถ้าเราปล่อยให้สิ่งมีค่าหลุดมือไป...
มันจะไม่มีวันคืนกลับมาหาเราอีก...'
ฉันกลัวเหลือเกิน...
ฉันทำได้แค่เพียงเฝ้าอ้อนวอนภาวนา
อยู่ทุกห้วงลมหายใจ
ขอให้เธอกลับมา...
ความคิดเห็น