คาโอริ อาณาจักรมหัศจรรย์

ลำดับตอนที่ #2 : ฉันชื่อ คาโอริ

                ในอีกขอบฟ้าหนึ่งที่ห่างไกล มันเป็นเช้าวันหนึ่งที่อากาศสดใส  นกน้อยโผบินไปเต็มท้องนภา  หยาดน้ำค้างที่เกาะอยู่บนดอกไม้ก็ยังไม่แห้งเหือด ทะเลสีครามมีคลื่นซัดเข้าหาหาดทรายสีขาว ทำไมธรรมชาติช่างสวยงามอย่างนี้นะ

                 ในวันนี้ที่บ้านตระกูล  มินางาวะ ตระกูลที่ได้ชื่อว่ามีพลังพิเศษเหนือมนุษย์ทั่วไป หากแต่ว่าทุกๆคนต่างก็ปิดเรื่องนี้เป็นความลับนี้ไว้ เพราะเกรงจะเป็นที่แตกตื่นของบุคคลทั่วไป หญิงสาวผู้หนึ่งได้ให้กำเนิดเด็กน้อยคนหนึ่ง นัยน์ตาสีเงินที่ฉายประกายเจิดจ้ากว่าทารกคนอื่นๆ ทั้งยังสร้อยคอที่มีจี้ประหลาดที่อยู่ที่คอของเด็กทารกนั่นอีก  บ่งบอกให้รู้ว่าเด็กทารกผู้นี้ไม่ใช่เด็กธรรมดา

"ทำไมกัน ทำไมถึงรู้สึกถึงพลังที่กล้าแกร่งอย่างนี้นะ"หนึ่งในคนในตระกูลเอ่ยขึ้น ขณะร่ายเวททำพิธีอวยพรซึ่งเป็นธรรมเนียมที่ทุกคนในตระกูลต้องปฏิบัติ

"ราวกับมีพลังแผ่พุ่งออกมาจากร่างตลอดเวลาเลยนะ"ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยเสริม

"นั่นสิ ทั้งยังสร้อยนั่นที่ให้ความรู้สึกประหลาด"สตรีวัยกลางคนเอ่ย ก่อนจะยื่นมือไปแตะสร้อยเส้นนั้น ทว่ามันกลับร้อนจนต้องชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

"อย่าพยายามเลย เด็กคนนี้แตกต่างจากเด็กทั่วไป อาจจะมีพลังมากที่สุดในตระกูลมินางาวะและอาจมีพลังถึงขนาดเปลี่ยนโลกกลมๆใบหนึ่งไปเลยก็ได้"หัวหน้าตระกูลเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นมือไปแตะที่หน้าผากทารกน้อยเบาๆ

"แบบนั้นก็แย่น่ะสิคะ ถ้ามีพลังมากขนาดนั้น"สตรีอีกคนเอ่ยขึ้น

"นั่นสิ"

"ใช่ ถ้าเป็นเช่นนั้นล่ะก็ คงต้องสะกดพลังนี้ไว้ ไม่เช่นนั้นเด็กคนนี้คงไม่สามารถมีชีวิตอยู่อย่างคนธรรมดาได้"

แสงสว่างสีนวลวาบขึ้นที่ฝ่ามือของหัวหน้าตระกูลก่อนจะปรากฏรูปดาวหกแฉกที่หน้าผากของทารกน้อยลางๆ เมื่อแสงนวลจางลง ดาวหกแฉกก็จางหายไป

           ทุกๆคนในตระกูลต่างมองการกระทำนั้นด้วยความสงบนิ่ง ไร้สรรพเสียงใดๆ

"...คาโอริ เด็กคนนี้มีชื่อว่าคาโอริ"หัวหน้าตระกูลเอ่ยขึ้น หลังจากที่ผนึกพลังของทารกน้อยไว้

"...คา...โอ...ริ...ฮิฮิฮิ"เด็กทารกเอ่ยทวนพร้อมกับปรบมืออย่างอารมณ์ดี การกระทำประหลาดที่ทำให้ทุกคนในตระกูลหันไปมองอย่างตกตะลึง 

             มีพลังมากถึงขนาดที่เพิ่งเกิดก็พูดได้เลยรึ...

"ถ้าเช่นนั้น คงต้องให้ใช้ชีวิตแบบธรรมดาเสียแล้ว"หัวหน้าตระกูลเอ่ยขึ้นในที่สุด

ทุกๆคนพยักหน้าเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อขัดแย้ง  แน่ล่ะสิ ขืนเลี้ยงมาโดยฝึกให้ใช้พลังล่ะก็ ต้องแย่แน่ๆ

             และแล้ววันเวลาก็ผันผ่านไป เป็นเวลา16ปี

             เช้าวันนี้ก็ยังคงสดใสเหมือนเดิม  ในบ้านมินางาวะ  เสียงๆหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบ เสียงๆนี้เป็นเหมือนเสียงของนางฟ้าเพราะมันช่างอ่อนหวานน่าฟังเหลือเกิน 

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ  คุณแม่"เด็กสาวผิวสีขาวเนียนราวกับไข่มุก  หน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินลงบันไดมากทักกับมารดาของตน  ผมยาวถึงหัวเข่าสีน้ำตาลเข้มถูกมัดขึ้นเป็นหางม้า  ดวงตาสีเงินกลมโตสดใสขนตางอนยาวที่ประดับอยู่บนดวงตาคู่งามช่วยเสริมความน่ารักให้ทวีขึ้นหลายเท่า  
      
"อาหารเช้าเสร็จแล้วนะจ้ะ  คาโอริ  รีบกินแล้วรีบไปสิลูกเดี๋ยวสายนะ"สตรีเรือนผมยสีเดียวกันกับคาโอริเอ่ยขึ้นหลังจากที่เหลือบไปเห็นลูกสาวของตน
    
"ค่ะ  คุณแม่"เธอขานรับและรีบทานอาหารเช้าที่มารดาของตนเตรียมไว้อย่างรวดเร็ว  

"ไม่ต้องรีบกินขนาดนั้นก็ได้จ้ะ"ผู้เป็นมารดาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับหันไปมองนาฬิกาซึ่งบอกเวลา 8.00 น.

"หนูไม่ได้รีบนะคะ นี่เป็นความเร็วระดับปกติค่ะ"เด็กสาวเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะวางช้อนส้อมลงบนจานช้าๆ และกล่าวไปอีกเรื่องหนึ่ง "แล้วคุณพ่อล่ะคะ"

"ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วจ้ะ  อ่ะรีบๆไปได้แล้วจ้ะ เดี๋ยวจะสายเอานะ"ผู้เป็นแม่เอ่ยเตือน
"ค่ะจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ  ไปก่อนนะคะ"คาโอริรับคำ ก่อนจะเดินออกไปสวมรองเท้าและเปิดประตูออกไป

               ทันทีที่ก้าวพ้นประตูบ้านเธอก็รีบวิ่งไปโรงเรียนทันที เธอวิ่งไปตามถนนสายเล็กเช่นทุกวัน ลำธารเล็กๆยังคงใสสะอาดและสวยงามเช่นเคย คาโอริชลอฝีเท้าเล็กน้อยเมื่อวิ่งผ่านต้นไม้ต้นใหญ่ที่ดูโดดเด่นเป็นพิเศษ ลำต้นสูงใหญ่ที่ดูแข็งแรง กิ่งก้านสาขาแผ่ขยายออกไปมากมาย ทว่าทุกๆกิ่งก้านกลับไร้ซึ่งใบไม้แม้เพียงใบหนึ่ง ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยดอกไม้ดอกเล็กๆสีขาวบริสุทธิ์ เธอเบือนสายตาไปจากต้นไม้ต้นนั้น และเร่งฝีเท้ามากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

                 ในที่สุดคาโอริก็มาถึงโรงเรียน เธอหันมามองนาฬิกาข้อมือพร้อมกับหอบน้อยๆ  มันบอกเวลา  8นาฬิกา 29นาที 59วินาที

"ว้าย  สายแล้วนี่นา"หญิงสาวอุทานก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องเรียนอย่างรวดเร็ว  

              ครืด! 

ประตูห้องเรียนถูกเปิดออกด้วยฝีมือของคาโอริ

              โชคดีจริงๆอาจารย์ยังไม่เข้า  

หญิงสาวคิดด้วยสีหน้าโล่งอก

               แต่ทำไมทุกคนมองเราด้วยสีหน้าแปลกๆนะ 

เธอคิดอย่างสงสัย พร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วห้อง  

เด็กสาวผมยาวตรงคนหนึ่ง ยกมือขึ้นมาชี้ไปที่ข้างหลังเธออย่างกล้าๆกลัวๆ

"มีอะไรหรอ  มิมิจัง"คาโอริกล่าวถามอย่างไม่เข้าใจ

"ข้างหลัง"มิมิกระซิบบอก

คาโอริค่อยๆหันหลังไปดูอย่างช้าๆปรากฎว่า  อาจารย์ประจำชั้นยืนแยกเขี้ยว ถือตะบองอยู่ด้านหลังเธอ  

"คุณมินางาวะ  นี่มันกี่โมงแล้วคะ!"อาจารย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ

"ปะแปดโมงครึ่งค่ะ"คาโอริตอบ นัยน์ตาสีเงินไม่กล้าหันไปสบกับนัยน์ตาของยักษ์ที่ยืนอยู่เบื้องหลัง

"แล้วโรงเรียนเข้ากี่โมงคะ"อาจารย์เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

"ขะเข้าแปดโมงครึ่งค่ะ"คาโอริตอบ เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นตามใบหน้าอย่างไม่อาจห้ามได้

"ดี  รู้ไว้ก็ดีค่ะ"อาจารย์พยักหน้าน้อยๆก่อนจะเอ่ยต่อ  "วันนี้ครูจะไม่ว่าอะไร  แล้วทีหลังอย่ามาสายอีกล่ะ"

"คะค่ะ"คาโอริตอบรับและรีบวิ่งไปนั่งที่ของเธอ

               เฮ้อ!  เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ  รอดมาได้อย่างหวุดหวิดนะเนี่ย

เธอคิดในใจ หลังจากที่อาจารย์เริ่มสอน

"...หลังจากที่เราได้รู้ถึงประวัติโดยคร่าวๆแล้ว เราจะมาเจาะลึกถึงรายละเอียดที่สำคัญกัน..."เสียงแหบๆต่ำๆของอาจารย์ยังคงดังต่อเนื่องไป แต่มันก็ไม่เข้าหัวของคาโอริแล้ว นัยน์ตาสีเงินค่อยๆหลุบลงต่ำ เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงช้าๆ ก่อนหญิงสาวจะเข้าสูนิทราไปอย่างเงียบๆ

                        *****************************

"กริ้งงงงงง"เสียงออดดังขึ้นบ่งบอกให้รู้ว่าถึงเวลาพักกลางวันแล้ว

"คาโอริจัง ไปกินข้าวกันเถอะ"หญิงสาวเจ้าของเรือนผมหยักยาวสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม นัยน์ตาสีฟ้าฉายแววแห่งความอบอุ่นอ่อนโยน

"จ้ะ รอแป๊บนะ ยูริจัง"คาโอริกล่าว พร้อมกับปิดหนังสือที่เอาขึ้นมาวางไว้ให้ดูเหมือนตั้งใจเรียน ทั้งๆที่จริงๆแล้วแอบหลับ ก่อนจะยัดของทั้งหมดใส่ใต้โต๊ะ 

"เร็วๆเถอะ คาโอริจัง เดี๋ยวโรงอาหารก็เต็มก่อนหรอก"หญิงสาวผมยาวเอ่ยด้วยท่าทีเร่งรีบ

"จ้าๆ ไปแล้วจ้ะ แหม มิมิจังนี่ใจร้อนจังนะ"คาโอริแซวตอบอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินตามเพื่อนรักออกไป และแล้วนัยน์ตาสีเงินก็พลันสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง

           บัตรประจำตัวนักเรียน!?

มือบางเอื้อมไปหยิบขึ้นมาดู มันเป็นบัตรของนักเรียนชายคนหนึ่ง รูปของเด็กหนุ่มเจ้าของผมสีน้ำตาลอ่อนยาวระคอกับนัยน์ตาสีเดียวกันที่ดูราวกับไร้ความรู้สึกปรากฏอยู่ที่มุมบนซ้ายของบัตร

"อะไรหรอ คาโอริจัง เอ๊ะ!บัตรนักเรียนนี่ ใครทิ้งไว้นะ ของสำคัญแบบนี้"มิมิกล่าวพร้อมกับเดินอ้อมมาดูบัตรในมือของคาโอริ

"อ้าว นี่มันของฟูจิมูระคุงนี่นา"มิมิเอ่ยขึ้น

"แบบนี้ก็แย่สิ ที่นี่ต้องใช้บัตรนักเรียนซื้ออาหารซะด้วย แล้วฟูจิมูระคุงจะทำยังไงล่ะ"ยูริกล่าวอย่างกังวลใจ

"เดี๋ยวก่อน ฟูจิมูระ นี่ใครอ่ะ เห็นพูดซะยังกับรู้จักดี"คาโอริถามอย่างงงๆ

"หา!? ล้อเล่นน่า คาโอริจังไม่รู้จักฟูจิมูระคุงจริงๆหรอ"มิมิเอ่ยพร้อมกับจ้องหน้าคาโอริด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ

"ก็ไม่รู้จักน่ะสิ แล้วเค้าเป็นใครอ่ะ"คาโอริกล่าวด้วยหน้าตาเอ๋อๆ

"ฟูจิมูระ คาซึกิคุง อยู่ห้องเดียวกับพวกเราไงจ้ะ เขาป๊อบในหมู่สาวๆมากเลยนะ"ยูริกล่าวตอบ

"อยู่ห้องเดียวกันกับพวกเราหรอ!?"คาโอริทวนคำ

"ใช่จ้ะ"ยูริย้ำ

"โธ่! คาโอริช่วยสนใจอะไรมากกว่านี้หน่อยสิ ขนาดเพื่อนร่วมห้องยังจำไม่ได้อีกหรอ"มิมิเอ่ยด้วยสีหน้าหนักใจ

"ใช่ จำไม่ได้อ่ะ"

"โธ่! ฉันไม่ได้ให้ตอบซะหน่อย"มิมิว่าพร้อมกับถอนหายใจอย่างระอา

"เอาเถอะจ้ะ ว่าแต่แล้วฟูจิมูระคุงจะทำยังไงล่ะเนี่ย ไม่มีบัตรนักเรียนก็ซื้ออาหารไม่ได้นี่นา"ยูริกล่าว

"ฉันจะเอาไปคืนเอง"คาโอริเสนอตัว พร้อมกับหันหลังเตรียมเดินจากไป

"อ๊ะ คาโอริจัง เดี๋ยวก่อน"มิมิเรียกพร้อมกับยื่นมือไปรั้งแขนของคาโอริเอาไว้

"ไม่เป็นไรหรอก ไปจองที่ที่โรงอาหารก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันตามไป"คาโอริกล่าวด้วยรอยยิ้ม

มิมิสั่นศีรษะน้อยๆก่อนเอ่ย"เปล่า ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น คือ แล้วเธอรู้หรอว่า ฟูจิมูระคุงอยู่ไหน"

"ไม่รู้"คาโอริตอบ

"อ้าว แล้วจะไปหายังไงล่ะ"มิมิถามอย่างงงๆ

"เอ่อนั่นสิ จะไปหายังไงอ่ะ"คาโอริเอ่ยพร้อมกับทำท่าเหมือนกับเพิ่งนึกขึ้นได้

"โธ่! เธอนี่ หัดคิดก่อนทำมั่งสิ"

"ฟูจิมูระคุงอยู่ที่ดาดฟ้าจ้ะ ตอนพักกลางวันเขาชอบไปแอบอยู่ที่นั่นเพราะรำคาญพวกสาวๆที่คอยตามไปตอแยจ้ะ"ยูริเอ่ยอย่างอ่อนโยนพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้

"หรอ"คาโอริพยักหน้าก่อนจะอุทานขึ้น "เอ๊ะ! แล้วยูริจังรู้ได้ไงอ่ะ"

"ความลับจ้ะ"หญิงสาวเยพร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ริมฝีปาก

"จะยังไงก็ช่างเถอะ ถ้าจะไปก็รีบไปเถอะ คาโอริจัง เดี๋ยวก็หมดเวลาพักซะก่อนหรอก"มิมิเอ่ยเตือน

"อืม"คาโอริพยักหน้าก่อนจะหมุนตัวกลับและวิ่งขึ้นบันไดมุ่งหน้าไปที่ดาดฟ้า

"จะเป็นอะไรมั้ยนะ"มิมิพึมพำอย่างเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ถ้าเป็นคาโอริจังล่ะก็..."ยูริเอ่ยพร้อมกับยิ้มน้อยๆก่อนจะหันหน้าไปอีกทางและเดินไปที่โรงอาหาร

                       ******************************

               โอ๊ย! ทำไมบันไดมันเยอะอย่างนี้เนี่ย เหนื่อยจังเลย ดาดฟ้าอยู่ไกลจัง

คาโอริวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วเท่าที่ขาบางๆของเธอจะทำได้ เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นที่ดวงหน้าบาง แต่เธอไม่คิดที่จะปาดมันออก อาการล้าเริ่มคลืบคลานเข้ามาที่ขาของเธอ แต่เธอก็ยังฝืนวิ่งต่อไป

                   อีกแค่สามขั้น

                   สอง

                   หนึ่ง

                   แอ๊ด!

คาโอริผลักบานประตูออกและเดินเข้าไป แสงแดดยามเที่ยงเจิดจ้าจนต้องหยีตาพร้อมกับเอามือป้องไว้

"แฮ่กๆๆ ฟะฟูจิมูระคุง...ธะเธอทำบัตรนักเรียนตกไว้น่ะ"คาโอริเอ่ยพร้อมกับก้าวเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่นั่งหันหลังมองท้องฟ้าอยู่

              เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนหันมามองช้าๆ ดวงหน้าหล่อเหลาของเขาดูดียิ่งกว่าในรูป นัยน์ตาสีเดียวกับเส้นผมจ้องมองคาโอริด้วยสายตาว่างเปล่า

"นี่จ้ะ"คาโอริเอ่ยด้วยรอยยิ้มพร้อมกับยื่นบัตรประจำตัวนักเรียนให้เด็กหนุ่ม เรือนผมสีน้ำตาลเข้มปลิวพลิ้วไปตามสายลมที่พัดผ่านมา

"ขอบใจ"เขาหันมาหาคาโอริและรับบัตรนักเรียนจากมือของคาโอริ

นัยน์ตาสีเงินจ้องมองคนข้างหน้า ก่อนจะสะดุดกับอะไรบางอย่าง

"ฟูจิมูระคุง เธอ เป็นแผลนี่"คาโอริกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่ต้นแขนของเด็กหนุ่ม โลหิตสีแดงไหลรินออกจากบาดแผล

"อ๋อ นี่หรอ"เขาหันไปมองบาดแผลก่อนจะหันกลับมา"ไม่เป็นอะไรหรอก"

"ไม่เป็นอะไรได้ยังไงเล่า เลือดไหลออกมากขนาดนั้น"คาโอริกล่าวพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ามากดบาดแผลห้ามเลือดให้เด็กหนุ่ม

นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองการกระทำประหลาดของหญิงสาวอย่างงงๆก่อนจะเอ่ยขึ้น"นี่เธอ..."

"เอาล่ะทีนี้ไปห้องพยาบาลกัน"คาโอริเอ่ยขัด พร้อมกับกระชากแขนข้างที่ไม่เป็นแผลของเด็กหนุ่มให้เขาลุกขึ้น ก่อนจะลากเขาไปห้องพยาบาลโดยไม่ฟังความเห็นของเขาแม้แต่น้อย
                
"นี่เธอ...อะไรของเธอน่ะ...นี่"เขาพยายามคัดค้านแต่คาโอริก็ยังคงลากเขาต่อไป

"ฉันไม่ได้ชื่อเธอ ฉันชื่อมินางาวะ คาโอริต่างหาก"คาโอริเอ่ยอย่างไม่พอใจ

"งั้นคุณมินางาวะ เธอช่วยปล่อยฉันทีได้มั้ย"ฟูจิมูระกล่าว พร้อมกับมองไปที่มือของคาโอริที่จับแขนเขาแน่น ไม่น่าเชื่อผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งจะมีเรี่ยวแรงมากขนาดนี้

"ไม่ได้! ฟูจิมูระคุงต้องไปห้องพยาบาลก่อน"คาโอริเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

คำกล่าวที่ทำให้เด็กหนุ่มอึ้งน้อยๆก่อนจะโต้กลับไป"เธอนี่ ยุ่งยากชะมัด ฉันจะเป็นยังไงก็ช่างฉันเถอะน่า"

"ช่างไม่ได้หรอก เลือดออกมากขนาดนี้ เดี๋ยวก็เสียเลือดตายหรอก"คาโอริกล่าวยังคงลากเด็กหนุ่มไปยังห้องพยาบาลต่อไป

"โธ่เอ้ย! ฉันจะตายก็เรื่องของฉันนี่ ถึงฉันจะตายไปมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอซักหน่อย"เด็กหนุ่มขึ้นเสียง อารมณ์โกรธที่เขาพยายามข่มไว้เริ่มเดือดขึ้น

              เพี๊ยะ!

รอยฝ่ามือแดงๆปรากฏที่ดวงหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่ม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าที่ยกมือที่ตบหน้าเขาค้างไว้ด้วยความอึ้ง นัยน์ตาสีเงินของเด็กสาวจ้องเขาเขม็งอย่างไม่พอใจ ในตอนนี้ความอดทนของเขาถึงขีดสุดจนทำให้เขาตะโกนออกไปดังลั่น

"ทำอะไรของเธอน่ะ!!!"

แต่เด็กสาวกลับกล่าวไปอีกเรื่องหนึ่ง"อย่าเอาความตายมาล้อเล่นนะ นายน่ะบ้ารึเปล่า คนอื่นเขาหวังดีด้วย ก็รับความหวังดีของเขาสิ ไม่ใช่มาทำแบบนี้ งี่เง่าที่สุดเลย"

              ตอนแรกเขากะจะว่าคนตรงหน้า แต่นี่กลายเป็นว่าเขาโดนว่าไปแล้วซะงั้น แปลกจริงๆ เป็นผู้หญิงที่แปลกกว่าผู้หญิงที่เขาเคยเจอมา 

เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดอย่างพยายามทำให้ใจสงบ ก่อนจะแย้มรอยย้มน้อยๆออกมา

"เอาล่ะ ไปห้องพยาบาลกันเถอะ"

เด็กหนุ่มถอนหายใจน้อย คนตรงหน้าช่างเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วจริงๆ  แต่ก็...ตลกดี เขายิ้มน้อยๆ

"ฟูจิมูระคุง"คาโอริเอ่ยเรียกเด็กหนุ่ม

"อะไร"เขาขานรับ

"เธอยิ้มเป็นด้วยหรอ"เด็กสาวเอ่ยหยอก

เขาหุบรอยยิ้มพร้อมกับกล่าว"ไม่เป็น"

"แหม ล้อเล่นน่า ล้อเล่น"คาโอริหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปผลักบานประตูห้องพยาบาล

"อาจารย์คะ ฟูจิมูระคุงเค้ามีแผลค่ะ"คาโอริเอ่ยก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง ชั้นวางของที่มีขวดยาวางเรียงรายอยู่มากมาย เตียงสีขาวสะอาดตั้งอยู่ริมหน้าต่างที่มีผ้าม่านสีขาวปลิวไสว

"อาจารย์คะ อาจารย์อยู่มั้ยคะ"คาโอริกล่าวพร้อมกับเดินสำรวจรอบๆเพื่อหาอาจารย์ประจำห้องพยาบาล ทว่า ก็ไร้วี่แววว่าจะมีคนอยู่

"ฟูจิมูระคุง ฉันว่าอาจารย์ไม่อยู่นะ"คาโอริหันไปกล่าวกับเด็กหนุ่ม

"งั้นหรอ งั้นไม่เป็นหรอก"เขากล่าวและทำท่าจะเดินจากไป

"เดี๋ยวสิ เธอต้องทำแผลนะ"คาโอริพูดพลางรั้งแขนเขาไว้ ก่อนจะจัดการลากเข้ามาในห้องพยาบาล และผลักเขาให้นั่งลงกับเตียง

"นี่ มินางาวะ..."

"เงียบๆเหอะน่า"คาโอริพูดขัด ตอนนี้เธอต้องใช้สมาธิในการหาอุปกรณ์ทำแผลให้เด็กหนุ่ม เนื่องจากเธอไม่ค่อยได้รับบาดแผลจึงไม่ได้ทำแผลบ่อยนัก นี่จึงเป็นเรื่องที่ยุ่งยากสำหรับเธอ

เด็กหนุ่มเงียบเสียงลง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองเด็กสาวที่กำลังเอื้อมหยิบขวดยาที่อยู่บนชั้นอย่างทุลักทุเลด้วยความประหลาดใจ

"อันนี้แอลกอฮอล์ นี่สำลี แล้วอันนี้..."คาโอริพึมพำพร้อมกับหยิบอุปกรณ์ที่หยิบได้มาวางไว้บนเตียง

"โอเคครบ"คาโอริกล่าว พร้อมกับถลกแขนเสื้อเด็กหนุ่มขึ้นโดยไม่ขออนุญาต ฟูจิมูระหันมามองอย่างงงๆ แต่ก็ปล่อยให้เธอลงมือทำแผลที่แขนของเขา

"นี่ฟูจิมูระคุง ทำไมเธอถึงได้แผลล่ะ"คาโอริชวนคุยเพราะรู้สึกว่ามันเงียบเกินไป มือทั้งสองข้างของเธอค่อยๆพันผ้าพันแผลให้เด็กหนุ่มช้าๆ

"อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ"เขาตอบ

"แหม ไม่คิดเลยนะว่าฟูจิมูระคุงจะซุ่มซ่ามเหมือนกัน"คาโอริกล่าว นัยน์ตาสีเงินฉายแววระริก

"ไม่ได้ซุ่มซ่ามซะหน่อย"เขาว่าพลางเบือนหน้าไปอีกทาง

"เอาน่า เอาน่า เอ้า! เสร็จแล้ว"คาโอริพูดพร้อมกับตบแขนเขา

"โอ๊ย!"เขาร้องด้วยความเจ็บปวด

"อุ้ย โทษที ลืมไปอ่ะ"เธอกล่าวพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ไปเก็บเข้าที่ 

"ขอบใจ"เด็กหนุ่มพึมพำเสียงเบา

"หืม ว่าไงนะ"คาโอริแสร้งถาม ความจริงเธอได้ยินคำขอบคุณนั้นแล้ว

"เปล่า ไม่มีอะไร"ฟูจิมูระว่าพลางเบือนหน้าหนี

เด็กสาวยิ้มน้อยๆก่อนเดินเข้าไปหา และยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าของเด็กหนุ่ม

"จะ...จะทำอะไรน่ะ"ดวงหน้าของเด็กหนุ่มขึ้นสีเรื่อขณะเอ่ย

"นายเนี่ยประหลาดชะมัด"คาโอริเอ่ย ก่อนจะผลักเด็กหนุ่มให้นอนลงบนเตียง

            พลั่ก!

"เฮ้ย จะทำอะไร นี่  เฮ้ย!"เด็กหนุ่มค้านพร้อมกับดิ้นไปมา

"อยู่นิ่งๆสิ คนเจ็บก็ต้องนอนอยู่เฉยๆ เดี๋ยวฉันจะไปบอกอาจารย์ให้ว่านายไม่สบาย"คาโอริกล่าวพร้อมกับหยิบผ่าห่มขึ้นมาคลุมร่างของเด็กหนุ่ม

ฟูจิมูระหยุดดิ้น ดวงหน้าขึ้นสีเรื่อมากกว่าเดิม

             นี่เขากำลังเข้าใจผิด คิดว่าหล่อนจะ... ช่างเหอะ

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไปเรียนไหว"ฟูจิมูระเอ่ยพร้อมกับค่อยๆยันตัวขึ้นมาช้าๆ แต่คาโอริก็ผลักเขาลงไปอีก

"นาย-ต้อง-นอน-อยู่-เฉย-เฉย"คำกล่าวที่เจ้าหล่อนจงใจเน้นทุกพยางค์ กับนัยน์ตาสีเงินที่สะท้อนแสงแดดออกมาเรืองๆทำให้เจ้าหล่อนดูทรงอำนาจอย่างหน้าประหลาด  ทำให้เขาต้องทำตามที่เจ้าหล่อนบอก อย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

"ก็ได้"

"ดีมาก อ๊ะ! ใกล้จะเข้าเรียนแล้ว ฉันไปก่อนนะ"คาโอริหันไปมองนาฬิกาก่อนจะหันมากล่าวกับเด็กหนุ่ม 

"อืม"เด็กหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ

"ทำตัวดีๆล่ะ"เด็กสาวเอ่ยสั่งราวกับมารดากำลังบอกลูก ก่อนจะเปิดประตูห้องพยาบาลและเดินออกไป

"ยัยประหลาด"เด็กหนุ่มพึมพำเบาๆ ดวงหน้าที่เคยนิ่งสงบมีรอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นมาอย่างที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม

               ...มินางาวะ คาโอริงั้นหรอ ประหลาดจริงๆ ยัยนั่นน่ะ...

             


อ๊ากกกกกก จบแล้วอีก 1 ตอน เหอๆ รีไรท์ใหม่ ไม่ค่อยเหมือนของเดิมเท่าไหร่เลยแฮะ