คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : The Phonucorn ฟีนูคอน : ตรวนกาฬวาต - บทนำ
Author : พระจันทร์สีทอง
Genre : Fantasy Romantic Drama
Warnings : Yaoi – PG 18
Pairing : Sehun x Luhan
บทนำ
The Phonucorn ฟีนูคอน : ตรวนกาฬวาต
ณ ม่านหมอกเหนือนครเนโร ที่ซึ่งมองลงมาเห็นเพียงผืนน้ำทั่วทุกพื้นที่ของเขตปกครอง ผู้คนนิยมการแหวกว่ายไปตามผืนน้ำเพื่อเดินทาง มากกว่าที่จะเดินย่ำอย่างที่ชาวฟีนูคอนทั่วไปทำกัน ปีกกว้างสยายออกลู่ไปกับลม เสียงผิวปากหวีดหวิวสำเนียงนก ดังก้องไปทั่วผืนฟ้าที่กว้างใหญ่ ขาผูกติดกับจดหมายหนึ่งฉบับที่เป็นฉบับสุดท้ายของการทำงานในวันนี้แล้ว ปีกสง่าค่อยๆกระพือชะลอลมให้พาตัวเขาสู่เบื้องล่าง ในฐานะผู้ส่งสารที่ดีที่สุดของมหานครฟีนูคอน
...เหยี่ยวสื่อสาร...
แชะ!
“แหย่ะ ฉันเกลียดน้ำที่สุด!”
เหยี่ยวหนุ่มเอ่ยด้วยใบหน้าเหยเก เมื่อกงเล็บจิกลงที่รั้วสีขาวของบ้านขนาดกลาง ตามที่ถูกจ่าหน้าซองจดหมายไว้ ด้วยความที่วิหคนั้นต้องโบยบินจึงไม่แปลกเลยที่พวกเขาจะเกลียดน้ำ มันทำให้ปีกหนักและไม่สบายตัวเอาเสียเลย
“รอให้ฉันได้เลื่อนเป็นเจ้าหน้าที่กรมการขนส่งก่อนเถอะ ฉันจะเลิกส่งจดหมายมาที่เมืองเนโรเลยคอยดู!”
เสียงเจื้อยแจ้วของนกหนุ่มยังไม่หยุดส่งเสียงแบบนก ที่รู้ดีว่าคงไม่มีใครที่เดินผ่านไปมาอยู่นี้เข้าใจแน่ ก่อนจะเดินไปตามสันรั้วเพื่อกดออดของบ้านหลังนี้ บอกถึงการมาถึงของตนเอง
ออด!!! ออด!!! ออด!!!
เสียงออดดังขึ้นพร้อมกับบานประตูที่ค่อยๆเปิดออก อีกนิสัยที่น่ารำคาญของพวกเนโร คงไม่พ้นนิสัยเอื่อยๆเหมือนสายน้ำเย็นๆนี่ล่ะมั้ง
...ใจเย็นขนาดนี้ ไปรับจดหมายเองที่ไปรษณีย์มั้ย พ่อคุณ!!!...
ออด!!! ออด!!! ออด!!!
“ออกมาแล้วครับ ออกมาแล้ว จะกดทำไมเนี่ย?”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ยิ่งมองไปที่รั้วของบ้านแล้วยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่ ใครกันที่มากดออดแล้วก็หายไปเช่นนี้ ทำท่าจะเดินย้อนกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง หากแต่เสียงออดก็ดังขึ้นมาเสียอีก
ออด!!! ออด!!! ออด!!!
“โอ้ย...ย...ย...ย~ ที่แท้ก็เจ้าเองเหรอนกน้อย”
...นกน้อย?...
เหยี่ยวหนุ่มได้แต่ทวนคำนั้นในใจอย่างขุ่นเคือง อดหันไปมองเงาตนเองในน้ำที่เจิ่งนองไม่ได้ ไม่ว่าหันซ้ายหันขวาอย่างไรเขาก็ดูองอาจในร่างของเหยี่ยวนักล่า ตัวก็ไม่ได้เล็กเลยสักนิด แล้วเด็กหนุ่มหน้าหวานนี้ใช้อะไรคิดถึงเรียกเขาว่านกน้อย
“ไอ้ประสาท!!!”
คำกรนด่าดังออกมาให้ได้ยินเป็นเพียงเสียงนก ร่างบางจึงท้าวแขนกับรั้วทรงเตี้ยของบ้านแล้วเอียงคอมองด้วยความสงสัย
“พูดกับฉันหรอ? ฉันฟังเจ้าไม่รู้เรื่องหรอก”
“ใครจะอยากพูดกับคนบ้า ฉันด่าอยู่ต่างหากล่ะ!”
“พูดมากจัง แต่ฉันก็ชอบเจ้านะนกน้อย เรียกฉันว่า ลู่ฮาน นะ พี่ลู่ไง ถ้าแวะมาแถวนี้อีกก็แวะมานะ เดี๋ยวเราจะหาตัวผู้ที่เหมาะกับเจ้าไว้ให้ไง”
...หาตัวผู้ให้เหยี่ยวหนุ่มเนี่ยนะ?...
ไม่ใช่แค่คำพูดที่ดูจะเอ็นดูเหยี่ยวหนุ่มของลู่ฮาน แต่มือเล็กที่ส่งไปลูบขนเงางามนั้นก็แสดงออกได้ไม่แพ้กัน ชั่ววินาทีที่เกือบจะเคลิบเคลิ้มไปกับฝ่ามือนั้น เหยี่ยวหนุ่มก็คิดขึ้นได้เสียก่อนว่านี่มันบ้าแค่ไหน เขาควรจะรีบๆให้จดหมายที่ข้อขาไป แล้วก็ไปไกลๆจากคนพวกนี้เสียที
จึก!!!
ปากคมจิกลงที่หลังมือเนียนอย่างไม่สนใจว่านั่นจะทำให้เกิดแผล ร่างบางสะดุ้งปล่อยมือที่ถูกจิก แต่ใบหน้าหวานก็ยังไม่มีความโกรธเคืองเจืออยู่ดี ลู่ฮานคิดว่าเขาอาจจะทำบางอย่างที่ไม่เหมาะสม
“โอ้ย! เจ้าไม่ชอบให้ฉันลูบหัวเหรอ ขอโทษนะพอดีเคลพีชอบน่ะ”
“ฉันเป็นเหยี่ยวสื่อสารนะ กล้าดียังไงเอาไปเปรียบเทียบกับม้าน้ำชั้นต่ำนั่น นายมันร้ายกาจจริงๆ!!!”
“เจ้าโกรธอะไรเหรอ?”
เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความแปลกใจหนัก เมื่อเหยี่ยวหนุ่มหวีดเสียงขึ้นอย่างไม่ชอบใจ ที่ถูกนำไปเปรียบเทียบกับสัตว์ในตำนานของชาวเนโร ที่นิยมเลี้ยงเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงภายในบ้านกันเสียส่วนใหญ่
...เคลพียมทูตแห่งผืนน้ำ...
“ฉันพูดอะไรยังกับจะเข้าใจ!!!”
พอคิดได้แบบนั้นเหยี่ยวหนุ่มจึงพยายามมองข้ามความอึดอัดใจ แล้วบินขึ้นไปจิกแขนลงบนไหล่เล็ก เพื่อให้ลู่ฮานแหกตาเห็นจดหมายที่ข้อเท้าเขาเสียที ซึ่งมันก็ได้ผลอย่างที่เขาต้องการจริงๆ มือเล็กแกะจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงตนเองด้วยความสงสัย พลิกดูอยู่สองสามครั้งด้วยความตื่นเต้น ก็จดหมายในมือนั้นเป็นจดหมายที่ส่งมาจากมหาวิทยาลัยฟีนูคอนน่ะสิ
“มหาวิทยาลัยฟีนูคอน!”
มือเล็กฉีกซองจดหมายออกด้วยมือที่สั่นเทา คลี่จดหมายอ่านด้วยหัวใจที่เต้นแรงผิดจังหวะ ไล่สายตาอ่านทีละบรรทัดอย่างละเอียด ไปพร้อมๆกับเหยี่ยวหนุ่มที่พอได้ยินต้นทางของจดหมาย ก็หูพึ่งต้องอยู่ฟังขึ้นมาทันที
“โอ้จริงเหรอเนี่ย...แม่ครับ ลู่ติดมหาวิทยาลัยฟีนูคอน!!!”
ลู่ฮานแหกปากลั่นด้วยความดีใจ จนเหยี่ยวหนุ่มต้องกระพือปีกบินขึ้นหนีเสียงร้องนั้น พร้อมกับที่ขาเล็กมุ่งตรงกลับเข้าไปภายในบ้านของตนเอง และ คงลืมไปแล้วว่าหากไม่มีเขาตนเองก็จะไม่ได้รับข่าวดีเช่นนี้
“เป็นเนโรที่เนรคุณมาก เด็กบ้า!”
<<< The Phonucorn…ตรวนกาฬวาต >>>
ปีกหนาโบยบินกลับมายังที่ของตนเอง กระพือเปลี่ยนทิศมุ่งลงที่หลังคาบ้านหลังหนึ่งในเขตปกครองอเนโมส ผ่านช่องหน้าต่างที่เปิดรับลมไว้ทั้งวัน ก่อนที่ปีกสง่าจะแปรเปลี่ยนเป็นแขนกำยำ กงเล็บที่ใช้จิกร่างบางนั้นยืดยาวออกจนกลายเป็นเรียวขาสมชาตรี ปากคมกลายเป็นเพียงเนื้อนุ่มหน้าสัมผัส พร้อมเอ่ยคำร่ายที่แสนคุ้นเคย
“อเนโมส โมโนส ซายโนเดียร์ สเตลีซัส~”
เกลียวลมสอดประสานกับเรือนร่างเปลือยเปล่า สวมทับด้วยเนื้อผ้าของเวทย์ร่าย เป็นเวลาเดียวกับที่ร่างสูงมาหยุดยืนอยู่ที่หน้ากระจกทรงสูง ที่มองเห็นร่างกายของเขาไปทุกส่วน ร่างกายที่แท้จริงของผู้วิเศษแห่งฟีนูคอนคนหนึ่ง ไม่ใช่เหยี่ยวหนุ่มนักเดินทางตัวนั้นอีกต่อใบ
“หึ!”
แค่นยิ้มให้กับใบหน้าที่แท้จริงของตนเอง ที่แทบไม่มีใครรู้เลยว่าเขาคือสิ่งมีชีวิตเดียวกับที่คอยโบยบินส่งจดหมายไปในที่ต่างๆ
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“กลับมารึยัง เซฮุน ?”
“ครับอา”
“เดี๋ยวออกมาหาอาหน่อยนะ อามีเรืองจะให้ช่วย”
“ครับ”
เสียงหนารับคำอย่างไม่ติดใจอะไร คิดว่าคงเป็นงานส่งเอกสารอย่างทุกที แต่เพียงแค่ร่างสูงเดินลงมาเจอผู้เป็นอาที่ข้างล่าง ก็พอจะดูออกว่าใบหน้าเรียบนิ่งนี้เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ คงไม่ใช่แค่เรื่องส่งเอกสารต่างแดนแน่
“อามีเรื่องอะไรจะให้ผมช่วยเหรอ?”
“จำเด็กที่อาให้เราไปส่งจดหมายตอบรับจากมหาวิทยาลัยได้มั้ย คนที่อยู่ในโลกของฟิสสิเพรสน่ะ”
“ที่ตัวขาวๆหน้าตาดูซื่ออ่ะเหรอ”
“ใช่ จาง อี้ชิง น่ะ”
“ทำไมเหรอครับ มีอะไรเกิดขึ้นกับจดหมายนั่นงั้นเหรอ?”
“ไม่ได้เกิดกับจดหมาย แต่เกิดกับตัวเขาน่ะ”
“เกิดอะไรเหรอครับ?”
คิบอม ไม่ได้ตอบอะไรหลานชาย แต่เดินตรงไปที่หน้าต่างบานใหญ่ ที่เมื่อเปิดม่านออกจะเห็นบ้านทรงเดียวกันอีกหลังอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม เซฮุนมองตามสายตาของผู้เป็นอาไปที่หน้าต่างของห้องนอนหนึ่งบนชั้นสองของบ้าน เห็นแสงวูบวาบลอดออกมาราวกับมีการประลองเวทย์ในนั้น ไม่กี่นาทีต่อมาก็เห็นคุณหมอฝีมือดีของเขตอเนโมสเดินเข้าออกบ้านหลังนั้นเป็นว่าเล่น
“คุณหมอชอนดง มาทำอะไรเหรอครับ?”
“เด็กคนนั้น เขากลับมาแล้ว กลับมาที่ฟีนูคอนแล้ว”
“อาคิดว่าเขาจะเป็นแบบที่เราสงสัยเหรอครับ?”
“อาก็ไม่รู้ รู้แค่ต้องรอเวลาเท่านั้น”
“แล้วที่จะให้ผมช่วย...”
“ช่วยดูแลเขาจนกว่าเราจะแน่ใจ”
เซฮุนพยักหน้ารับอย่างรู้หน้าที่ เขาไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ต้องเผชิญคืออะไร แต่เขารู้แค่เรื่องบางอย่างในตำนานนั้นคือความจริง และ ความจริงที่น่ากลัวกว่าคือเราไม่รู้เลยว่าเรื่องไหนคือเรื่องจริง
“ยินดีต้อนรับกลับสู่บ้านนะ...จาง อี้ชิง”
<<< The Phonucorn…ตรวนกาฬวาต >>>
The Phonucorn – intro 2
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกคน
ตรวนกาฬวาต เรื่องที่สองในซีรีส์ The Phonucorn แอมคิดว่ามันไม่ควรเป็นวันเปิดเรื่องเลย แต่เพราะกำลังใจของหลายๆคนที่ส่งเข้ามาให้ อยากบอกว่าขอบคุณมากเลยนะคะ แอมจะแต่งเรื่องนี้ให้จบทุกเรื่องแน่นอนค่ะ แต่จะมีฟิคเรื่องต่อไปมั้ยแอมยังไม่แน่ใจ หลายๆความรู้สึกเศร้ามันทำให้ไม่มีกำลังใจเลยจริงๆ
ความคิดเห็น