ภูเขาเงาโจรสองใจ ใครเล่าจะไม่รักอิอิ

     ~เเนะนำตัวละคร~

(กระชับ)

__ยู่ฉานเลี้ยง_หยกที่ส่องประกาย__?(แม่ม่ายวัยเยาว์)

__ท่านหมอหลง_???(หมอเทวดา)

__หวงยู่หยู่_หยกพิรุณ__?(ยอดยุทธหญิงไร้พ่าย)

__ฟงอวิ๋นอวี้___???(ชายผู้มากรัก)และภรรยาทั้งสาม/สี่

ชางเยว่___(หญิงงามชดช้อย)

หลิงจื่อ__(หญิงเจ้าระเบียบ)

ฉีจ้งจี__(หัวหน้าหน่วยองครักษ์ติดปีก)

เซี่ยวหลิงจื้อ__(หญิงสาวเจ้าของกองคาราวานการค้าแดนไกล)

เฉินลั่วเฉิง__(บุตรชายของหัวหน้ากองโจรอันเลื่องชื่อ)

_หยางอัน_??

          

...และหลังจากดูสภาพนางเอกนี่..ธรรมดาไปเลยแฮะ~ `0`

 

        ภูเขาดอกท้อหนึ่งในสามภูเขาที่อยู่ติดกับหมู่บ้านเล็กๆอันห่างไกลผู้คน 

'ยู่ฉานเลี้ยง' แม่ม่ายวัยเยาว์ที่ต้องโดนมรสุมของสงความแย่งชิงอำนาจในตระกูลพัดปลิวมาไกลกว่าสิบลี้ หลังสามีที่พึ่งแต่งงานและเข้าห้องหอนั้นเกิดอาการหัวใจวายและตายลงระหว่างพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน ทว่าชายที่มีฐานะเป็นสามีกลับเป็นรักแรกและรักเดียวของนาง 

          

          ในคืนวันเข้าหอเกิดฝนตกหนัก ฟ้าร้องและผ่าสะเทือนเลือนลั่น ส่งผลให้สามีนาง...ตามที่พูดไปก่อนหน้าน่ะนะ และเพราะทำใจไม่ได้ยู่ฉานเลี้ยงจึงวิ่งไปวิงวอนต่อฟ้าฝนที่กระหน่ำลงมาให้พานางตามวิญญาณสามีไป อาจเป็นโชคดี บุญวาสนาก็แล้วแต่ของเธอที่สวรรค์ได้ยินคำขอร้อง ฟ้าผ่าสีแดงฉานเลย เปรี๊ยง! ไปที่ร่างบาง และใช่..วิญญาณนางหลุดจากร่าง ทว่าด้วยความที่ฉัน'ก้อนแก้ว'วิญญาณที่กำลังจะถูกส่งไปยมโลกเพื่อพิพากษาว่าจะลงนรกหรือขึ้นสวรรค์ ดวงจิตของอีกคน(ยู่ฉานเลี้ยง)ในโลกคู่ขนานที่มีประจุวิญญาณใกล้เคียงกันอย่างมากอา..พูดตรงๆก็คือเป็นวิญญานที่มาจากที่เดียวกัน  ซึ่นนั่นทำให้ฉันถูกดึงไปผูกติดกับอีกเสี้ยววิญญาณที่กำลังมุ่งหน้าไปยังปรภพเหมือนกัน ทว่าทั้งๆที่ได้ยินคำตัดสินว่าสมควรขึ้นสวรรค์แล้ว เสียงสวรรค์ที่ควรจะทำให้ผู้ฟังปลื้มปริ่มกลับต้อง... เพล้ง! มีเสียงแตกละเอียดเป็นผุยผงของกล่องดวงใจ

“วิญญาณเอ๋ย..ตัวเจ้าได้รับสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป แทนอีกเสี้ยววิญญาณของเจ้าที่ยังไม่สมควรตาย..เอาเถิดถือว่าเป็นบุญเป็นกรรมที่เจ้าต้องเผชิญละกัน ฮ่าๆๆๆ...”

     และนั่นคือหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่ฉันจะมายืนแบกห่อผ้าอยู่ท่ามกลางป่าเขามองรถม้าห่างออกไปเพราะทางข้างหน้าต้องปีนเขาไปต่อเท่านั้น...ดูยังไงสวรรค์ก็ทำงานพลาดไม่ใช่รึไง ถึงปล่อยให้เสี้ยววิญญาณชิ้นนึงของฉันลงปรภพไปอย่างฝืนชะตาฟ้าลิขิตน่ะ!? ฉันที่สมควรไปเสวยสุขในสวรรค์ซักร้อยปีกลับต้อง…เห้อ ไม่น่าเลย ก่อนตายฉันอายุได้ 18 เองนะT0T..พอๆกับร่างปัจจุบันที่มีอายุ 16 เลย แต่อืม...ต้องยอมรับว่าผิวนุ่มและเนียนกว่าฉันในอีกโลกมากกกเลยล่ะ  แถมมือก็นุ่มนิ่มอย่างที่สุดด้วย แต่ครั้นจะตบหน้าตัวเองก็สะดุดกึกกับแววตาที่เขม่นมองมาที่ฉันอย่างเอือมๆ

“คุณหนูเจ้าคะรีบขึ้นเขาก่อนจะมืดดีกว่าเจ้าค่ะ” สาวใช้หน้าตาสวยมากมากมากกก..เสียยิ่งกว่าคุณหนูในจวนใหญ่ๆที่ต่อให้โบ๊ะหน้าหนาแค่ไหนก็ยังคงเรียกไม่ได้ว่างดงามผุดผ่องเเม้เพียงเศษเสี้ยวของคนที่อยู่ข้างๆ ทว่าขณะที่ความมโนกำลังพุ่ง ก็ต้องลอบกลืนน้ำลายมองหวงยู่หยู่หอบของพะรุงพะรังท่วมหัวและแลดูเกินน้ำหนักตัวไปมากโข.. จะเรียกว่ายังไงดีล่ะเพื่อนก็ไม่ใช่สาวใช้ก็ไม่เชิง.. ช่างเเลดูเป็นพี่สาวผู้มากด้วยความเป็นซุเปอร์วูแมนอย่างแรง! อีกทั้งเป็นมิตรคู่คิดที่ช่วยพา(ร่าง)ยู่ฉานเลี้ยง(ในปัจจุบัน)หลุดรอดจากหายนะในตระกูลมานักต่อนัก! ว่าแล้วก็ต้องทำตัวเป็นน้องสาวที่แสนดีอย่างยกของที่พอยกได้ ถ้าไม่ติดว่าร่างที่อาศัยอยู่ในปัจจุบันอ่อนด้อย อ่อนแอหรือเรียกได้ว่าแทบจะไร้ประโยชน์นอกจากหน้าตาที่พอใช้หากินได้  ปีนมาได้ราวห้านาทีก็เหนื่อยหอบใจจะขาด..อื้ม ฉันหวังว่าคงจะโผล่หัวไปถึงจวนร้างกลางป่าก่อนมืดนะ!

*หากมีตรงไหนขาดตกบกพร่อง หรืออ่านไปแล้วขัดใจ ขอความกรุณาเสนอเเนะและติเตียนได้เลยนะคะ กราบบ >o<*