คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทเรียนที่ 7
บทเรียนที่ 7
ผมกินข้าวกลางวันกับฟ้าลั่น
กับตั๊ก กับทอย ได้เกือบสัปดาห์แล้ว
จากที่คิดว่าแค่นัดเจอเพื่อคุยเรื่องบางอย่างกัน กลับเป็นว่าบทสนทนานั้นไม่เคยมีอยู่จริง
และบ่อยครั้งเข้าการเจอกันของพวกเราสี่คนก็กลายเป็นความเคยชินอย่างแนบเนียน
ช่วงวันแรกๆ
ที่ทั้งสามคนผลัดกันมาเรียนเป็นเพื่อน คือหนึ่งในช่วงเวลาที่ผมรู้สึกดีมาก
...การมีเพื่อน
มันดีอย่างนี้นี่เอง...
...เหมือนว่าชีวิตวัยเรียนของผม
จะเริ่มเข้าสู่จุดที่นักเรียนทั่วไปพึงจะมี...
“มะม่วงลูก”
ที่สำคัญ
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ที่คุณพ่อคุณแม่สามารถมารับกลับบ้านได้... มันยิ่งทวีความสุขของผมให้มากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“สวัสดีครับ
คุณพ่อ คุณแม่” ผมยกมือไหว้ทั้งสองท่านที่กำลังเดินตรงมาหาผมด้วยท่าทางยินดี
“คิดถึงจังเลยครับ” แล้วผมก็สาวเท้าเข้าไปสวมกอดผู้หญิงที่สูงน้อยกว่าผมคนนั้น
เธอกอดตอบผม
“แม่ก็คิดถึงมะม่วงมากเหมือนกันลูก” ...เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นเสมอมา
“ไม่เท่าผมหรอกครับ”
คุณแม่ยิ้มกว้างขณะที่คลายวงแขนออกจากร่างกายผม
“สีหน้าดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะลูก” เธอยกมือขึ้นลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
“ดีแล้วนะที่ย้ายมาเรียนที่นี่”
“ครับ”
ผมตอบกลับอย่างมั่นใจ
...โรงเรียนนี้
ดีกว่าโรงเรียนเดิมตั้งเยอะเลย...
“ได้ยินอย่างนี้พ่อก็ดีใจ”
ผมหันไปหาผู้ชายคนที่ยืนมองผมด้วยสายตาอบอุ่นอยู่ไม่ไกล
“ขอบคุณนะครับ”
“อืม” คุณพ่ออมยิ้ม
“งั้นก็กลับบ้านเรากันเถอะ ป่านนี้แม่นมของลูกคงเตรียมของโปรดไว้รอจนล้นครัวแล้วล่ะ”
ผมฉีกยิ้มกว้าง
“เรารีบกลับบ้านกันเถอะครับ”
...คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่นมจะแย่แล้ว...
“หึหึหึ
ใครน้าบอกพ่อว่าจะลดน้ำหนักตอนคุยกันเมื่อคืน”
“ก็...”
“เดี๋ยวนะ” คุณแม่เอ่ยแทรกผมทันควัน
สายตาจับผิดจ้องมองไปยังชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี
“เมื่อคืนพ่อไปแอบคุยกับลูกตอนไหน ทำไมแม่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“อ้าวก็...”
คล้ายว่าริมฝีปากของคุณพ่อจะแอบค้างไปชั่วขณะ “กะ...ก็ตอนที่แม่หลับไปแล้วไง
พ่อคิดถึงลูกชายเลยโทรไปหา”
“ทำไม...”
“ไม่เอาสิครับคุณพ่อคุณแม่”
ผมรีบเดินเข้าแทรกกลางระหว่างทั้งสอง ยิ่งมีสายตาหลายคู่ของเหล่านักเรียนหน้าหอพักที่มองมาราวกับให้ความสนใจ
ผมก็ยิ่งต้องแยกทั้งสองออกจากกันให้ไวเลย “เรารีบกลับบ้านกันดีกว่าครับ
นี่ผมหิวจนแทบจะกินคุณพ่อคุณแม่ได้แล้วนะเนี่ย”
“โห!!!” คุณพ่อรีบตอบรับผมด้วยการแสร้งทำตาโต
“งั้นเรารีบกลับบ้านกันดีกว่านะแม่ ขืนลูกกินเราเข้าไปจากมะม่วงเบาคงต้องกลายเป็นมะม่วงหนักแน่ๆ
เลย”
“ใช่ๆๆๆ ครับ”
แม้ว่าผมจะไม่เก็ตกับมุกเมื่อครู่เลยซักนิด
แต่ผมก็ต้องเออออตามน้ำไปอย่างเสียไม่ได้
...อะไรของคุณพ่อครับเนี่ย
ทุกวันนี้มะม่วงลูกนี้ก็หนักเอาการอยู่แล้วนะครับ...
“อะๆ
กลับก็กลับ แต่อย่าให้รู้ว่าแอบโทรคุยกันสองคนอีกนะพ่อลูก”
“ครับผม...” x2
และก็เป็นจริงอย่างที่คุณพ่อคาดเดาไว้
เมื่อกลับมาถึงบ้านที่ผมอาศัยอยู่ตั้งแต่แรกเกิด
แม่นมที่เป็นเหมือนคุณแม่คนที่สองของผมก็รีบกุลีกุจอนำบรรดาอาหารมาต้อนรับ เธอดีใจยกใหญ่ที่ผมกลับมาบ้านหลังจากไม่ได้เจอหน้าอยู่เป็นเดือนๆ
คงเป็นเพราะห่างหายจากกับข้าวรสเลิศของแม่นมไปนาน
ทำให้ครั้งนี้ผมเผลอเติมข้าวจานที่สี่และจัดการกับเหล่าของกินตรงหน้าจนหมดเกลี้ยงในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
...เนี่ยแหละ
สาเหตุที่ผมอ้วนอะ...
...โทษแม่นมซะเลย
ฮี่...
หลังจบมื้ออาหาร
ทุกคนในบ้านหยอกล้อผมเป็นพิธี จากนั้นผมก็ขอตัวขึ้นมานอนเล่นซึมซับบรรยากาศห้องนอนตัวเองที่ห่างไกลไปนานจนรู้สึกคิดถึงอยู่ไม่น้อย
...นุ่มสบายกว่าเตียงสองชั้นตั้งเยอะเลย...
‘LINE’
ไม่บ่อยนักที่ผมจะได้ยินเสียงมือถือตัวเอง
ปกติก็มีแค่คุณพ่อคุณแม่เท่านั้นที่จะโทรมาหาผม แต่ตอนนี้คงไม่ใช่พวกท่านหรอก
ผมยันตัวเองจากเตียงแล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูแจ้งเตือน
4FL: เป็นไง ถึงบ้านแล้วหรือยัง
ผมมองข้อความของรายชื่อที่ไม่ได้เพิ่มเพื่อนอย่างงุนงง
...ใครกันครับเนี่ย...
ManGo: นั่นใครหรอครับ
4FL: เพื่อนใหม่
“หืม?”
ผมเลิกคิ้วขึ้น คนที่เข้าข่ายนั้นมีเพียงสามคน
และเพราะชื่อย่อของโปรไฟล์จึงช่วยให้ผมเดาได้ไม่ยาก
ManGo: ฟ้าลั่น?
...ถึงเราจะเริ่มสนิทกัน
แต่ผมจำได้ว่าไม่เคยให้เบอร์หรือไลน์กับเขาเลยนะ
“เอามาจากไหนกัน”
ผมส่งเสียงพึมพำงุบงิบ เปลี่ยนท่ากลับไปนอนหงายเพื่อจะได้พิมพ์ตอบไลน์สบายมากขึ้น
4FL: อือ
4FL: อย่างกับมึงเพื่อนเยอะนักล่ะ
ManGo: ใจร้าย!!!
4FL: เออ
อีกฝ่ายเงียบไปจนผมเริ่มใจไม่ดี
อ่า...
ผมไม่ควรว่าเขา ‘ใจร้าย’ หรือเปล่านะ ทั้งที่เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ใจดีกับผมแท้ๆ
ManGo: ฟ้าลั่น
4FL: ไม่ต้องขอโทษล่ะ กูตอบช้าเพราะกำลังคิดเรื่องจะคุยอยู่
ผมชะงัก
เขาเหมือนมานั่งอยู่ในความคิดของผมเลย
4FL: ที่กูถามอะ ตอบกูได้หรือยัง
ManGo: ตอบแล้วๆๆๆๆๆ
ManGo: ถึงบ้านแล้วๆๆๆๆๆๆ
4FL: กวนตีนป้ะเนี่ย
ManGo: หมายถึงเราหรือฟ้าลั่นเหรอ?
ให้ตายสิ!!!
ผมลั่นอีกแล้วอะ!
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
แต่เวลาคุยกับฟ้าลั่นผมมักจะลืมตัวแล้วเผลอคุยติดเล่นกับเขาอยู่เรื่อย ...จะโดนโกรธหรือเปล่าก็ไม่รู้
4FL: อยู่ต่อหน้าจะดีดหน้าผากให้
ManGo: ไม่เอาสิ มันเจ็บมากเลยนะ
4FL:
ก็ดีดให้เจ็บไง ไม่งั้นกูจะดีดให้เปลืองมือทำไม
ManGo: ชิ!!
ManGo: ไว้เรามีโอกาสเอาคืนเมื่อไหร่ เตรียมหัวแดงเลยนะ!
4FL: 5555555555
4FL: เออ เดี๋ยววันจันทร์กูให้มึงเปิดก่อนเลย แลกกันคนละที
4FL: โอเค?
ผมชักจะลังเล
...อย่างผมน่ะเหรอ
จะกล้าทำเขา...
ManGo: ไม่เอาแล้ว
ManGo: ไม่เอาดีกว่า
4FL: ทำไมวะ นี่กูอุตส่าห์รอได้เห็นหัวตัวเองแดงแล้วนะเนี่ย 555555
ManGo: เรากลัวฟ้าลั่นเจ็บ
ManGo: ไม่เล่นแรงกันดีกว่านะ
“...”
ผมนั่งมองหน้าจอที่ค้างแบบนั้นอยู่นาน
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอีกฝ่ายถึงยังไม่ตอบข้อความกลับมาซักที
ManGo: ฟ้าลั่น
ManGo: ยังอยู่หรือเปล่าเนี่ย
4FL: เออ
ManGo: นึกว่าไม่ว่างคุยแล้ว
4FL: ก็กำลังจะไม่ว่างเนี่ยแหละ เดี๋ยวกูต้องไปซ้อมมวยต่อแล้ว งั้นกูไปก่อนละ
แค่มาทักเฉยๆ
ManGo: ต่อยมวยเหรอ?
ManGo: เราเองก็อยากลองบ้าง
ManGo: ครั้งหน้าพาเราไปด้วยได้ไหม
ManGo: ฟ้าลั่น
ManGo: อ่า... บ๊ายบายนะ
วันถัดมา
เวลาแห่งการพักผ่อนของผม วันเสาร์ที่ผมเฝ้ารอมาเนิ่นนาน
คุณพ่อคุณแม่มาเคาะประตูห้องตั้งแต่เช้า
พร้อมกับแจ้งกำหนดการของวันว่าพวกท่านจะพาผมไปเที่ยวดรีมเวิลด์
ครับ...
คุณอ่านไม่ผิด
ผมไปเที่ยวดรีมเวิลด์กับคุณพ่อคุณแม่มาจริงๆ
ทีแรกผมคิดว่าผมโตแล้ว
คงไม่อินกับอะไรแบบนั้น แต่หลังจากได้เล่นเครื่องเล่นไปสองสามเครื่อง
เข้าดินแดนผจญภัยและปิดท้ายด้วยเมืองหิมะ เมื่อกลับมาถึงบ้าน
ผมก็พบว่าภายในจิตใจของผมยังคงเป็นเด็กน้อยคนเดียวกับเมื่อวันวานที่ยังคงมีความสุขกับเรื่องเล็กน้อยได้อยู่เช่นเคย
...ฮ้า...
...สนุกจริงๆ
เลย...
‘LINE’
ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู
4FL: เปลี่ยนรูปโปรเป็นสโนว์แมนเหรอวะ
ใช่ครับ
ผมเปลี่ยนรูปโปรไฟล์
แต่ว่า...
ManGo: นั่นมันรูปเราต่างหากเล่า
ManGo: ฟ้าลั่นอะแก่แล้วตาฟาง
4FL: 5555555555555
4FL: ก็มึงเล่นเหมือนสโนว์แมนซะขนาดนั้น
ManGo: นี่ว่าเราอ้วนเหรอ
ผมหน้าจ๋อยลง
เผลอคิดมาตลอดว่าเขาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ใส่ใจรูปร่างหน้าตาของผม
4FL: กูไม่ได้ว่ามึง
4FL: มึงนั่นแหละว่าสโนว์แมนอ้วน
ManGo: หา???
4FL: มะม่วงนิสัยไม่ดี
ManGo: เย้ย!!!
4FL: ว่าน้องอ้วนได้ยังไงล่ะมะม่วง
4FL: น้องออกจะน่ารัก
“!!!”
น่ารัก...
...เหรอ?
ManGo: นี่ฟ้าลั่นชมเราหรอ?
4FL: ฮะ
4FL: ประโยคไหนที่กูชมมึง
4FL: กูแค่บอกสโนว์แมนน่ารัก
ManGo: ก็ฟ้าลั่นบอกเราเหมือนสโนว์แมน งั้นก็หมายความว่าเราก็น่ารักเหมือนกันน่ะสิ
4FL: นี่ใช้สมองคิดแล้วใช่ไหม
ManGo: ใช่!!!
4FL: เออ
4FL: มีสมองก็คิดเอาเอง
ManGo: งั้นเราคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมล่ะ
4FL: ได้
“!!!”
ดวงตาของผมวาวโรจน์พร้อมกับหัวใจที่อยู่ดีๆ ก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ
‘ตึกตัก
ตึกตัก ตึกตัก’
...นี่ผมเป็นอะไร...
4FL: แต่กูบอกให้คิดเอาเอง ไม่ได้บอกให้มึง คิดไปเอง หรอกนะ
“!!!”
จบ
แยก
หัวใจผมกลับสู่โหมดปกติ
และผมสัญญาเลยว่าเปิดเรียนผมจะย้ายไปอยู่ทีมตั๊กแน่!!!
4FL: เงียบ
4FL: ตายแล้วเหรอไง
ManGo: ฟ้าลั่นนิสัยไม่ดี
ผมใช้คำที่เขาเคยว่าผม
พิมพ์กลับคืนไปหาเขา
ManGo: ฟ้าลั่นนิสัยไม่ดี
ManGo: ฟ้าลั่นนิสัยไม่ดี
ManGo: ฟ้าลั่นนิสัยไม่ดี
4FL: โทษนะ รำคาญอะ ขออนุญาตบล็อก
“ฮะ? เดี๋ยวสิ...”
แต่ไม่ทันแล้ว เพราะหลังจากนั้นผมก็กดส่งข้อความหาฟ้าลั่นไม่ได้อีก
เนี่ย!!! นิสัยไม่ดีจริงๆ เลย คนคนนี้เนี่ย!!!
ความคิดเห็น