คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ๒๐ ห้องสอบสวน วันระดมพลฝึกทบทวน
วันอัารที่ ๙ สิหาม พ.ศ.๒๕๓๗ เวลา ๐๗๒๘ ลุ่มอาารเรียนที่ ๑ ั้นบนึ่เป็นที่ั้อลุ่มห้อเรียนั้นมัธยมปลาย ห้อเรียนั้น ม.๖/๑ ึ่เป็นห้อ King ในสายวิาศิลปะ-ภาษาฝรั่เศส ำลัอยู่ในวามวุ่นวาย พร้อมับที่ น.ส.ุสุมา เลี้ยิไพบูลย์ ะรรมารนัเรียนฝ่ายประาสัมพันธ์ และ น.ส.ันทรา ธีรนา เหรัิะรรมารสภานัเรียน ำลัวิ่มา้วยันาห้อั้น ม.๕ อนเพื่อมาหารุ่นพี่ น.ส.ปมาพร เพ็ ลาโร ประธานะรรมารสภานัเรียน ึ่เรียนอยู่ที่ห้อ ม.๖/๑ นี้ หลัาทั้สอไ้ยินเสียามสายที่ระายเสียเทปบันทึเสียารประุมสมาิะรรมารสภานัเรียนอนเย็นเมื่อวาน
“พี่เฟลอร์! เสียามสายมัน...” หนิุสุมาพู้วยวามเหนื่อยระหืระหอบเมื่อเ้ามาถึัวประธานปมาพร พร้อมับที่หมิันทราามมาให้หลั้วยฝีเท้าที่้าว่าามนาน้ำหนััวอสาวร่าท้วมอวบอ้วน
“พวเธอมาทำไมันอนนี้! ันำลัแย่อยู่!” ำพู้วยน้ำเสียื่นระหนอประธานนัเรียนปมาพรทำให้ทั้สอสาวมือ้ายและมือวาอเธอไปรู่หนึ่ แ่เมื่อทัุ้สุมาและันทราหันไปมอรอบๆัว็เ้าใสถานาร์โยทันที เมื่อมีนัเรียนหิาทั้ั้น ม.๔ ม.๕ และ ม.๖ ำนวนสิบว่านำลัมารุมล้อมปมาพร และบาส่วนที่เห็นุสุมาและันทราที่เพิ่เ้ามาในห้อ ม.๖/๑ ็เริ่มเ้ามาล้อมประันหน้าะหาเรื่อพวเธอ้วย
“มาันรบสามนแล้ว!” นัเรียนหิั้น ม.๔ นหนึ่พูออมาใส่สมาิะรรมารสภานัเรียนทั้สามสาว ทำให้ทุนในห้อหันวับมาทาุสุมาและันทรา
“อีหนิ! ันไ้ยินว่าแเิน้ามเพื่อนันที่โนพวโรยิายบนรถสอแถว แล้วที่แพูว่าปีหน้าแะลเป็นประธานนัเรียน่ออีมันหมายวามว่ายัไยะ!? หน่อย!อี...” นัเรียนหิั้น ม.๕ อีนรเ้ามาระาอเสื้ออุสุมาแล้วเื้อมือทำท่าะบหน้าเธอ…ผัวะ! แ่ลับเป็นทาุสุมาที่บหน้านัเรียนหินนั้น่อน!
“มันไม่เี่ยวอะไรับัน! ันไม่ไ้เป็นน่าเพื่อนหล่อนนะยะ!” หนิุสุมาเ้าไปเะอีฝ่ายที่โนบหน้าโยลืมไปว่าพวนเอำลัโนนัเรียนหิเป็นสิบๆนลุ้มรุมอยู่
นัเรียนหิ ม.๔ ม.๕ และ ม.๖ สามนับัวุสุมาหิ้วแนทั้สอ้าแล้วรุมระหน่ำบๆๆ ันทราเ้าไประาัวอีฝ่าย็โนนัเรียนหิอีสี่ห้านระโถีบแล้วรุมระทืบุ๊บั๊บๆๆๆ
“รี๊ๆๆๆๆๆๆๆ” ทัุ้สุมาและันทราร้อโวยวายเหมือนหมูโนน้ำร้อนที่ำลัะถูเือ
“หยุใ้วามรุนแรเี๋ยวนี้นะะ!” ปมาพรึ้นเสียโยหวัะใ้อำนาวามเป็นประธานนัเรียนสั่ระับเหุาร์ แ่ผลรัน้าม! เพี๊ยะๆๆ ลุ่มเรียนหิ ๔ นที่ล้อมรอบเธออยู่รเ้ามาบหน้าเธอ!
“แ็้วยัวีเลยอีนัปลาฝรั่เศส!” ไม่ทันที่นัเรียนหิั้น ม.๖ นนี้ะพูอะไร่อปมาพร็ลมือบอีฝ่ายสวนืน อนนี้ทั้ห้อ ม.๖/๑ เ็มไป้วยวามโลาหลอารรุมบีันโยเหล่านัเรียนหิั้น ม.ปลายนวุ่นวายไปหม
“เฮ้ย! หยุ!” เสียออำสั่ที่แ็ร้าวและเ็าัลั่นออมาาประูหน้าหน้าห้อ ม.๖/๑ ่าสิบเออรัน าราฮาี นำำลัยุวนทหารำนวนสอหมู่ปืนเล็ับหนึ่หมู่ปืนลรวม ๒๙ นาย เ้ามาในห้อส่วนหนึ่และบาส่วนยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อ
.ส.อ.อรันถือปืนเล็ยาว ปลย.๑๑ HK33A1 พานท้ายพับ ิล้อเล็ ZF 4x24 รเ้ามาหาประธานนัเรียนปมาพร ะที่ยุวนทหารหนึ่หมู่ปืนเล็ ๑๑ นายพร้อม ปลย.๑๑ HK33 และเรื่อสนามรบมือ เ้าวบุมสถานาร์ในห้อโยับแย ุสุมา และันทรา ออาลุ่มนัเรียนหิู่รี
“สารวัรนัเรียนมาระับเหุทะเลาะวิวาท ถึับ้อถือปืนมา้วยรึะน้อะ?” ประธานนัเรียนปมาพรยัมีสิที่ะพูอบโ้ับ่าอรัน แม้ว่าใบหน้าและแนาะมีรอยฟ้ำาารถูทำร้าย ระุมเสื้อเรื่อแบบนัเรียนหิมัธยมปลายอเธอ็หลุนเห็น้นไหล่เปิเล็น้อยเห็นสายเสื้อในยทรสีเินมีอบลูไม้ที่เป็นยี่ห้อทีู่มีราาแพ
“มา็ีแล้ว! พวเธอรีบับอีพวผีบ้าพวนี้ไปที่ห้อปรอเี๋ยวนี้เลย!” ุสุมที่มีสภาพเละเทะยิ่ว่าือปาแนเลือไหลิบๆ เสื้อหลุหลุยนเห็นอบเสื้อในยทรลูไม้สีาวแบบเียวับที่ปมาพรใส่เหมือนะื้อมาาห้าสรรพสิน้าเียวัน พูออำสั่ใส่ .ส.อ.อรัน ะที่ันทราที่มีสภาพมอมแมมลุฝุ่นพื้นห้อลุึ้นมายืนโนเน้วยอาารบาเ็บ
“พวเธอรีบเอานพวนี้ไปลโทษไ้แล้ว่ะ” ันทราออำสั่ะที่หยิบแว่นาที่ร่วลพื้นนาแว่นบิเบี้ยวึ้นมาใส่ส่สายาปลาายโปนปูเียว้ำแ็ร้าว
“เรื่อารวิวาทนั่น็อีเรื่อหนึ่” ่าอรันหันมาุยับทาุสุมาและันทรา “แ่ผมไม่ไ้มาที่นี่เพื่อ่วยพวุ!” พอ่าบัะพูมาเ่นนี้ปมาพร็เิวามัน
“หมายวามว่ายัไะ?...รึว่าเสียามสายนั่น!” ปมาพรนึวามเื่อมโยบาอย่าอเหุาร์ออนาสีฟ้าอ่อนอมเียวอเธอเบิโพล่้วยวามะลึอย่าาไม่ถึ
“หมายวามว่าแ้าอีนัพวนี้มารุมบพวันเอเหรอะยะ!” ุสุมารเ้าโวยวายะหาเรื่อ่าบัะแ่็ถูยุวนทหารเ้ามายืนวาไว้นเธอ้อถอยไปหาทาันทราที่ยัยืนอยู่
“ุไม่วริว่านอื่นเาะใ้เินื้อไ้หมเหมือนที่พวุอบทำันนะ! เหุาร์ที่เิึ้นในห้อนี้มันอยู่นอเหนือวามาหมายอผม” ่าอรันอหน้าุสุมาลับ
“แล้วนี่มันเรื่ออะไรันแน่? ันไปหมแล้ว!” ันทราถาม่าอรันรๆ
“ให้หมู่ปืนเล็หนึ่วบุมสถานาร์ที่ห้อนี้แล้วพาสาวๆที่่อเรื่อในห้อไปที่ห้อพยาบาล่อน ส่วนอีหมู่ปืนเล็ับหมู่ปืนลามผมไปห้อ ๓/๑๓” ่าอรันหันไปออำสั่ับยุวนทหารที่ามมาโยไม่สนใะอบำถามันทรา
“รับทราบรับผม!” สิบเอยุวนทหารผู้บัับหมู่ปืนเล็รับำสั่่าสิบเออรัน ยุวนทหารระายำลัวบุมัวทั้นัเรียนหิ ม.ปลายที่่อเรื่อ และลุ่มปมาพร ุสุมา และันทรา
“ันเป็นประธานนัเรียนนะะ! เธอสั่ให้ทหารถืออาวุธมาุมัวพวันที่เป็นฝ่ายถูระทำไ้ยัไันะ!?” ปมาพรโวยวายใส่่าอรันะที่ถูล้อมรอบ้วยยุวนทหารที่พาเธอับุสุมาและันทรามารวมในลุ่มไว้ใล้ันๆ
“อนนี้ไม่ว่าใรในห้อ็่าเป็นผู้มีส่วนร่วมในาร่อเหุวิวาททั้นั้น!” ่าอรันอบปมาพร “แล้วอีอย่าอนนีุ้ไม่ใ่ ‘ประธานะรรมารสภานัเรียน’ อีแล้วรับ!” นัยน์าสีฟ้าอ่อนอมเียวอปมาพรเบิโพล่เมื่อ่าอรันพูเรื่อนี้ึ้นมา
“หมายวามว่ายัไ!? นายะ! แิะทำอะไรันแน่เนี่ย!” ุสุมาโวยวายพยายะปรี่ัวออมาหา่าอรันแ่็ถูทายุวนทหารันัวไว้
“ผม้อรีบลับไปห้อผม่อนแล้ว หวัว่าะไม่มีเรื่ออะไรเิึ้น้ำรอยห้อนี้นะ” ่าอรันนำหนึ่หมู่ปืนเล็ับหนึ่หมู่ปืนลไปยัห้อ ม.๓/๑๓ ะที่อีหนึ่หมู่ปืนเล็พาัวนัเรียนหิทั้หมรวมถึปมาพร ุสุมา และันทรา
“ทำอะไรแบบนี้เธอมีปัหาแน่นายอรัน!” ันทราส่สายาปลาายที่ปูโปน้อ่าอรัน้วยวามเียแ้น
“ไปห้อพยาบาลันแล้วอย่าลืมไปเ้าแถวเารพธาินะรับ ผมะบอพวุให้ฟัเอว่านี่มันเรื่ออะไร” ่าอรันพูทิ้ท้าย่อนนำำลัยุวนทหารออไปยัห้อ ม.๓/๑๓
เมื่อนัเรียนทั้โรเรียนมาเ้าแถวที่ลานอิัวหนอนหน้าเสาธในเวลา ๐๘๐๐ ทำารร้อเพลาิและเารพธาิ ธาิัึ้นสู่ยอเสาธ .ส.อ.อรัน าราฮาี ล่าวนำำปิา านั้น็เ้าแถวหน้าระานพร้อม .ส.อ.บัา, ส.อ.นิพนธ์, ส.ท.ัยวุิ, ส.ท.ประพน และ ส..ินร ่าอรันไ้ประาศแถลาร์ารยึอำนาอลุ่มนาะรรมารสภานัเรียนุปัุบัน นัเรียนทั้โรเรียนนิ่ไปั่วรู่ ่อนที่ะามมา้วยารปรบมือโห่ร้อแสวามยินีอนัเรียนเือบทั้โรเรียน A71 ้วยเสียอันัสนั่น
“ารฝึเป็นหน่วยอร้อยวันนี้ เราเริ่มารฝึารทำวามุ้นเยารประอบำลัทหารราบและทหารม้ารถถั และอบอไว้รนี้เลยว่า ใ่แล้ว! เราะัหารถถัหลั T-80UD หนึ่ันายูเรน้วยวเิน ๕๐ ล้านบาทแทนที่ะเอาไปสร้าสระว่ายน้ำโอลิมปิบ้าบอนั่น!” ่าอรันแถลเสริมถึุประส์สำัในารเสริมสร้าำลัรบอ หมู่ลาระเวนอบโุ้เินที่ ๑๓ อร้อยยุวนทหารประำโรเรียน A71
“โห! นึว่าะหยุฝึสัวันหนึ่เสียอี่า” ยุวนทหารนายหนึ่ะโนึ้นมา
“สวัสิารอทหารือารฝึนะเพื่อนๆ วามสบายที่ยาวนานะรอนราวามเป็นน วามลำบาที่เินทนะหลอมนให้ทนทาน ฝึหนัวันนี้ วันหน้ารบรินะสบาย!” พอ่าบัะพูปลุใบยุวนทหารทุน็หัวเราะำันทั้หน้าเสาธ
“ทายูเรนแ้มาว่าเราะไ้รับมอบรถหลัาที่่ายเินให้เาแล้วภายในไม่เิน ๕ สัปาห์ ถ้า่าย่อนปิปีบประมา ๒๕๓๗ ือ่อนสิ้นเือนันยายนเราะไ้รถภายในเือนุลาม ้อบอ่อนนะว่ามันไม่ใ่รถเ่า แ่ทาโรานยูเรนเามีิ้นส่วนประอบที่สร้าไว้ล่วหน้าแล้ว ทั้ป้อมปืน ัวถั เรื่อยน์ อาวุธปืนและอุปร์ประอบอื่นๆ แ่ที่ไม่สร้าให้เสร็เพราะหลัแยประเทศเาไม่มีเินพอสั่ผลิป้อนอทัพเาเอ เราสั่มาแ่ันเียวเาทำให้เราไ้เร็วแล้วมาพร้อมับระสุนรบทุแบบ้วย และเาะส่มาพร้อมันทาเรื่อบินลำเลียหนั Antonov An-124-100 มาลที่อู่ะเภา เอาใันสุๆแบบนี้เพราะเาหวัว่าะเปิารายไ้มาว่านี้ในอนา ย้ำอีอย่านะว่า T-80 นี่เป็นรถถัั้นสุยออโเวีย ไม่เหมือน T-72 รุ่นส่ออที่อทัพบอิรัใ้โนถล่มในสรามอ่าวฯ T-80UD เราะีว่า ระบบวบุมารยิีว่า ถ้าหน่วยลาระเวนเรา้อปะทะรถถัหลั T-54 T-55 หรือแม้แ่ T-62 อพวโอาุ เราะเ็บมันไ้่อนที่ระยะ ๕,๐๐๐ เมร! และเร็ว้วย! เพราะ T-80 มีระบบบรรุระสุนอัโนมัิและรวนำวิถี่อสู้รถถั!” ยุวนทหารทั้หมบมือโห่ร้อ้วยวามยินีที่ะไ้รับมอบรถถัใหม่ที่มีสมรรถนะสูมาใ้ ทว่าหลัารแสวามยินีอนัเรียนทั้โรเรียน ่าอรันรู้ีว่าทาฝ่ายอาารย์รวมถึร้อยรี ามินทร์ พิทัษ์ธรี ะ้อเ้ามาัารน่อารระทำอันอุอาัล่าวนี้...
ในวันที่มีารระมฝึทบทวนให่อยุวนทหารึ่เป็นนัเรียนายส่วนให่อทั้โรเรียนที่ะทำารฝึเ็มวันทั้าบเรียนเ้าและาบเรียนบ่ายาปิที่ารฝึวิาทหารหรือทำิรรมพันาโรเรียนทุวันอัารนั้นะัใน่วาบบ่าย ันั้นนัเรียนหิึ่มีำนวนไม่มาอโรเรียน A71 ึะไ้ั่วโมว่าที่โรเรียนทั้วัน ทั้นี้โยทั่วไปนัเรียนหิส่วนให่ะยัเินทาลับบ้าน้วยบวนรถสอแถวไปลาศรีโที่มีารุ้มันในเที่ยวเย็นามปิเนื่อาเหุผล้านวามปลอภัยยเว้นผู้ที่มีผู้ปรอหรือนอื่นมารับ้วยรถยน์ส่วนัว
สำหรับห้อพยาบาลเวลา ๐๙๐๓ นี้หลัาที่อาารย์ารุี รวิรั์ อาารย์ประำห้อพยาบาลไ้ทำารรวสอบอาาศและปมพยาบาลลุ่มนัเรียนหิที่่อเหุวิวาทในห้อ ม.๖/๑ ่อนเรียเ้าแถวเารพธาิ นัเรียนหิทุนมีอาารบาเ็บไม่ร้ายแรแ่ทำแผล็อนุาให้ลับห้อไ้ ูเหมือนว่าเหุวุ่นวายในห้อพยาบาลที่มีผลสืบเนื่อาวามไม่พอใ่อสามสาว ม.ปลายสมาิะรรมาระบลภายใ้ารวบุมายุวนทหารหนึ่หมู่ปืนเล็ที่วาำลัอยู่นอห้อพยาบาล ทว่าในห้อพยาบาลที่มี สิบเอ สุเทพ โภาหารนุูล ที่ไ้รับบาเ็บาารถู ฮิเิ เทนริว ะรรมารนัเรียนฝ่ายวิาารที่อยู่ในห้อั้น ม.๓/๑๓ ้วยันทำร้ายนถูาสุมิ เทนริว ะรรมารนัเรียนฝ่ายิรรมและนันทนาาร, นรี หัถร และ ฮิาาริ ฟูริว เพื่อนสาวร่วมห้อ ๓/๑๓ พาัวมาห้อพยาบาล ำลัเผิหน้าับปมาพร ุสุมา และันทรา ยืนัา่อหน้าเาที่ำลันอนพับนเีย แม้ว่ารุ่นพี่ ม.ปลายทั้สามะไ้รับารรัษาอาารบาเ็บาเหุทะเลาะวิวาทแล้ว็าม
“นายสุเทพ! พวเธอวาแผนพวนี้ึ้นมาั้แ่เมื่อไร!?” ปมาพรอีประธานนัเรียนั้ำถามับหมู่สุเทพ
“พวพี่ถามผม็ไม่ไ้อะไรึ้นมาหรอรับ เพราะถ้าผมรู้ ผมไม่โนไอุ้ฮิเิทำร้ายมาแบบนี้หรอรับ” หมู่สุเทพอบปมาพรามวามเป็นริ
“พวทหารอย่าเธอนี่มันหน้า้านปาแ็ะมั!” ันทราส่สายาปลาายผ่านแว่นสายาิใส่หมู่สุเทพเพราะไม่เื่อในำพูอเาแม้แ่นิเียว
“นี่ันไม่สนว่าแะแ้ัวยัไหรอนะยะไอ้เ๊แว่น! แ่แ้อบอวามลับทุอย่าอพวแออมาให้พวันรู้เี๋ยวนี้!” ุสุมารเ้าไปทำท่าะระาัวหมู่สุเทพาเียแ่็ถู อ.ารุีพูห้ามปราบ
“พวเธอหยุเี๋ยวนี้นะ! นี่ห้อพยาบาลนะ!” พอ อ.ารุีึ้นเสียุพวเธอแบบนั้น ุสุมา็เิหน้าร้อ ฮึ! หยุารระทำอนไ้
“ุสุเทพโน่าว่า ‘ไอ้เ๊’ เ็มสอรูหูเลย เธอไ้ยินันะาสุมิ” นรีบอับาสุมิที่เินเ้ามาห้อพยาบาล้วยันพร้อมับฮิาริ
“พี่เฟลอร์ พี่หนิ พี่หมิ ันอยืนยันนะะว่าุสุเทพเาไม่มีส่วนเี่ยว้อับเรื่อที่เิึ้นนี้” าสุมิพูอธิบายแ่รุ่นพี่อีสภานัเรียนเพื่อ่วยุสุเทพเพื่อนร่วมห้อ
“แ่ยัไนายสุเทพเา็เป็นนในหมู่ลาระเวนอยู่ี! ันไม่ิหรอนะะในะเพื่อนร่วมหน่วยอเาทุนลมือ เาะไม่มีส่วนรู้เห็น้วยนะะ?” ปมาพรพูแย้าสุมิ
“ใ่! มันน่าสสัยะายไปย่ะ! าสุมิ! เธอเอ็เป็นนห้อ ๓/๑๓ เหมือนันหรือว่าเธอเอะมีส่วนเอี่ยวเรื่อนี้้วยละยะ!” ุสุมาเินอาๆมาี้หน้าล่าวหาาสุมิ
“นี่พี่ไม่วรมาล่าวหานอื่นแบบที่พวนั่าวที่ไม่ีอบนั่เทียนเียน่าวเสี้ยมให้นทะเลาะันนะะ!” าสุมิัเริ่มโมโหระนับผิหวัในธาุแท้อรุ่นพี่ทั้สามมาึ้น
“นี่ผมอย้ำับพวพี่ๆอีรั้นะรับว่าผมไม่รู้เรื่ออะไร้วย! เพราะถ้าผมรู้ว่าุอรันะลมือทำอะไรที่ผิ่อเ์อโรเรียนแบบนี้ ผมไปหยุมันแล้วนะรับ!” ถึหมู่สุเทพะี้แวามริใอนอย่าื่อร แ่นั่น็ไม่ผลอะไรับรุ่นพี่ทั้สามสาวอยู่ี
“ไม่้อเสียเวลาไปพูอะไรับนพวนี้อีแล้วะ! ันับพวเธอมันบันแล้วแ่นี้! ไปเถอะพี่เฟลอร์ ยัยหนิ เห็นหน้านพวนี้แล้วเสียอารม์!” บำพูอันทราที่ส่สายายปลาายแสวามอาาผ่านแว่นาอเธอ ทั้ปมาพร ุสุมา และันทรา็เินออาห้อพยาบาลไป
“...อาโน..ทำไม่ถึเป็นแบบนี้ไปไ้ะ?” ฮิาริพู้วยน้ำเสียสั่นเรือเหมือนว่านเอ่วยบัะทำวามผิไป้วย
“ไม่ใ่วามผิอเธอหรอนะฮิาริั” าสุมิพูปลอบฮิาริ้วยำพูสั้นๆแ่มีวามหมายับ้อน...
หลัเสร็สิ้นารระมพลเพื่อฝึทบทวนเป็นหน่วยอร้อย ในเวลา ๑๖๐๔ ห้อที่บัับารอร้อยยุวนทหารประำโรเรียน A71 ั้นใ้ินลุ่มอาารเรียนที่ ๑ ร้อยรี ามินทร์ พิทัษ์ธรี ผู้บัับอร้อยฯ พร้อม้วยะอาารย์ประอบ้วย อ.วีระ พันัน, อ.ศุภัย ไวทยาเลิศ และ อ.บุู อรุวี ในานะฝ่ายปรออโรเรียน ำลัทำารสอบสวนทาวินัยับะผู้่อารยึอำนาสภานัเรียนทั้ ๖ นาย ือ .ส.อ.อรัน าราฮาี, .ส.อ.บัา าุร, ส.อ.นิพนธ์ แ่ี, ส.ท.ประพน โนนหิน, ส.ท.ัยวุิ บุสุเริ และ ส..ินร นาสะอา และผู้้อสสัย ๑ นายือ ส.อ.สุเทพ โภาหารนุูล ึ่เป็นำลัพลทั้หมอหมู่ลาระเวนอบโุ้เินที่ ๑๓
“เป็นวามผิผมเอรับที่ปล่อยปละละเลยให้เ็พวนี้ใ้ห้อโสทัศนศึษาที่ผมรับผิอบไ้ามอำเภอใ” อ.บุูพูเริ่นำหนินเอ
“ไม่ใ่วามผิออาารย์บุูหรอรับ” ร..ามินทร์พูให้ำลัใ อ.บุู “เพราะใรมันะไปรู้รับว่าผู้ใ้บัับบัาอผมะลมือ่อเรื่อบ้าๆอะไรแบบนี้ไ้!” นายร้อยรีึ้นเสียวาใส่หมู่ลาระเวนฯทั้ ๗ นาย
“ยึอำนาสภานัเรียน!? ให้ายเถอะ! ถามริพวเธอิไ้ยัไัน! มีสารวัรนัเรียนประเทศไหนในโลเายึอำนาโรเรียนัวเอบ้า!” อ.ศุภัย ึ้นเสียำหนิลูศิษย์ทั้ ๗ นาย้วยอารม์หัวเสีย
“แ้วัาเธอรู้เห็นับเรื่อนี้ั้แ่้นหรือเปล่า!?” อ.วีระถามลูศิษย์ทั้ ๗ นายในานะอาารย์ประำั้น
“เออ..ไม่รับ..เราอวามร่วมมือาเธออนที่ลมือเมื่อเ้าเลย” หมู่ินรรวบรวมวามล้าอนเป็นฝ่ายอบะอาารย์
“ผมไม่เห็น้วยเรื่อทีุ่อรันทำเ็ารับ! ถึผมะิเหมือนันับทุนว่าที่ผ่านมาะรรมารนัเรียนุนี้ทำเรื่อที่ไม่ถู้อหลายๆอย่า แ่พวเา็มาาารเลือั้ามระบอบประาธิปไย แทนที่ะใ้ระบวนารั้นอนามระเบียบอโรเรียน...” หมู่สุเทพพยายามพูี้แุยืนอนแ่!
“สิบเอสุเทพ! ผมยัไม่ไ้อวามเห็นาุ!” นายร้อยรีะอออำสั่ให้สุเทพหุบปา
“พวุเยบอับผมว่าอยาให้ผมมอพวุเป็นทหารนายหนึ่เหมือนัน แ่ที่พวุทำไปมันเป็นารระทำแบบเ็ๆัๆ! เราเป็นทหารไม่ใ่โร! ไม่ว่าฝ่ายบริหารอพลเรือนะมีปัหายั็าม แ่ทหารเราไม่มีสิทธิแทรแ้วยอำนาหรือใ้ำลับัับ มันผิหลัารสาลที่ทั่วโลไม่มีใรยอมรับ เรื่อที่ามมาหลัานี้พวุรับผิอบผลที่ามมาไหวรึ!?” ร..ามินทร์เ้นเสียพูอบรมและั้ำถาม่อผู้ใ้บัับบัาทั้ ๗ นาย
“เิมอนเปิภาเรียนที่ ๑ ปีารศึษา พ.ศ.๒๕๓๗ โรเรียนเรามีนัเรียนรวม ๑๗๕ น ่อมาาารที่บวนรถสอแถวถูโมี้วยหน่วยยานเราะอผู้่อารร้ายโอาุเมื่อวันที่ ๒๐ ราม พ.ศ.๒๕๓๗ มีนัเรียนโรเรียนเราเสียีวิไป ๙ น อนนี้มีโรเรียนเรานัเรียนเหลือ ๑๖๖ นรับ” ่าอรันเป็นนเปิารอบำถาม้วย้อเท็รินี้่อน
“ุพูถึเรื่อนี้ทำไม่าสิบเออรัน!?” นายร้อยรีถามย้อนลับผู้บัับหมู่ลาระเวนฯ ้วยวามสสัยที่อีฝ่ายอบเาไม่รำถาม
“อร้อยยุวนทหารประำโรเรียนเรามีอัราัในรูปแบบอร้อยอาวุธเบาแบบหย่อนำลัเอามาๆ มีสามหมวปืนเล็ับหนึ่หมวเรื่อยิลูระเบิ .๖๐ รวมับพวผมที่เป็นทหารม้าลาระเวน ๗ นาย ็มีำลัพลประมาสั ๑๓๐-๑๔๐ นาย ที่เหลือ็เป็นนัเรียนหิอีราว ๒๐-๓๐ ว่าน ิว่ายัไรับ!? พวผมมีนัเรียนเือบทั้โรเรียนเป็นพวเียวันับพวผมนะรับ!” ารอธิบายอ่าอรันทำให้ ร..ามินทร์ และะอาารย์ไม่พอใอย่ามา
“นี่เธอะเอานัเรียนทั้โรเรียนมาู่พวันเรอะ!” อ.ศุภัยึ้นเสียใส่ลูศิษย์ทั้ ๗ นาย
“ถ้าพวผมถูสั่ัหรือถูปลออาำแหน่ ผมไม่ิว่านัเรียนทั้โรเรียนะพอในะรับ เพราะะนั้นผมอเรียนให้ท่านผู้บัับอร้อยฯ และอาารย์ทุๆท่านไ้โปรรุาัสินใอย่ารอบอบ้วยรับ!” ่าบัาพูเสริมแมู่บัับ
“ฮ่วย! ยัไ ผอ.สมัย็ไม่อยู่โรเรียน่วนี้เสีย้วย ถ้าโรเรียนเิวามวุ่นวายไปมาว่าเราะุมันไม่ไหวหรอนะ” อ.วีระหันมาพูับ อ.ศุภัย และ ร..ามินทร์ามร
“แล้วะยอมไอ้เ็พวนี้ริๆหรือรับุวีระ” อ.ศุภัยถาม อ.วีระ ทา้าน ร..ามินทร์เอ็เ็มไป้วยวามเร่เรียที่ะ้อัสินใว่านวระทำอย่าไรับเรื่อที่เิึ้นัล่าว...
ความคิดเห็น