รักแสบใสของยัยตัวดี

ลำดับตอนที่ #2 : ~การพบกัน~

....เอี้ยด...
พอรถจอดปุ๊ปเสียงโทรศัพท์ของพ่อดังขึ้นพอพ่อคุยได้สักพักนึงพ่อหันมาพูดกับฉันว่า

_ปิ่น ป่าน พ่อส่งแค่นี้น่ะพ่อมีงานด่วน

_คะไม่เป็นไร_ แล้วฉันกับพี่ปิ่นก็ลงมาจากรถ เอ แล้วจะไปไหนดีเนี่ย โหโรงเรียนใหญ่มากเลยสงสัยค่าเทอมคงหลายหมื่นน่าดู

_พี่ปิ่นโรงเรียนใหญ่เนอะ_

_อืม แต่อย่ามัวอึ้งอยู่เลย แล้วจะไปไหนดีเนี่ย_

_นั่นสิ เออใช่พี่ปิ่นมีเพื่อนอยู่ที่นี่ที่ย้ายมาจากโรงเรียนเก่าเรานี่_

_เออใช่เดี๋ยวพี่โทรหาก่อนน่ะ_ แล้วพี่ปิ่นก็โทรหาเพื่อนที่อยู่โรงเรียนนี้

_ฮัลโหล เฮ้ยเมย์อยู่โรงเรียนใช่ไหมว่ะ_

_อืม มีไรหรอ_

_ฉันย้ายมาโรงเรียนเเกอ่ะแม่ฉันเสียฉันก็เลยต้องย้ายมาที่กรุงเทพตามพ่อมาอ่ะก็เลยต้องย้ายโรงเรียนด้วย_

_เฮ้ยจิงอ่ะตอนนี้แกอยู่ไหนว่ะ_

_อยู่หน้าโรงเรียนอ่ะมารับฉันหน่อยสิ_

_เออๆไปแล้วรออยู่นั่นน่ะ_แล้วพี่ปิ่นก็กดวาง

_ว่าไงอ่ะพี่ปิ่น_

_มันบอกว่าเดี่ยวมาให้เรารออยู่ตรงนี้ นั่นไงมาแล้ว พูดยังไม่ทัน
ขาดคำ_พี่ปิ่นพูดพลางทำท่าชี้มือไปที่เพื่อนของพี่ปิ่น
_เฮ้ยว่าไง_พี่ปิ่นพูด

_ก็สบายดี นั่นใครอ่ะ_ เพื่อนพี่ปิ่นพูดพลางชี้มือมาที่ฉัน

_อ๋อ น้องฉันไงที่ฉันเล่าให้แกฟังบ่อยๆไง_ พี่ปิ่นเล่าอะไรให้เพื่อนฟังน่ะอยากรู้จัง

_ป่านนี่เพื่อนพี่น่ะชื่อเมย์_ พี่ปิ่นแนะนำเพื่อนที่ชื่อเมย์ให้แนรู้จัก

_นี่หรอป่าน โหสวยกว่าเอ็งน่ะเนี่ย_ พี่เมย์พูด พี่เมย์พูดตรงดีจังเลยฮิชอบ

_น้อยๆหน่อยน่ะเมย์นี่เพื่อนเอ็งน่ะร้อยวันพันปีไม่เคยชมข้าอะไรเพิ่งเจอน้องสาวข้าชมเลยหรอ_

_อ้าวก็มันจริงนี่หว่า555_

_เออฝากไว้ก่อนล่ะกันเดี๋ยวค่อยจัดการ นี่ป่านพี่ไปล่ะน่ะแล้วเเต่เวรกรรมล่ะกัน ป่ะเมย์_ พี่ปิ่นพูดกับเมย์ก่อนที่จะหันมาพูดกับฉัน

_อ้าวทำงี้ได้ไงอ่ะพี่ปิ่น แล้วป่านจะทำไงอ่ะ พี่ปิ่นกลับมาก่อนสิพี่ปิ่นน_
โหเจอเพื่อนแล้วทิ้งน้องเลยเฮ้อไม่น่าบอกเลยพี่น่ะพี่ แล้วฉันจะทำไงล่ะทีนี้ เออใช่พ่อบอกว่ามาถึงให้ไปห้องปกครอง เอแล้วห้องปกครองไปทางไหนเนี่ย ลองไปถามผู้ชายคนโน้นดีกว่า โห หล่อมากเลย ใบหน้าใสใสแบบลูกครึ่ง นัยน์ตาสีเขียวอมฟ้าเหมือนนําทะเล ผมสีนําตาลส้ม สูงประมาณ 180 เซน โหยังไม่เคยเจอใครหล่อเท่านี้มาก่อนเลย โอ้ยใจละลายแล้วแนก็เดินเข้าไปถาม

_นี่คุณ ห้องปกครองไปทางไหนค่ะ_ ฉันถามเค้าแนสบตากับเค้าด้วยหล่อมากเลย
_ไม่บอกมีไรป่ะ

_ทำไมไม่บอกล่ะ อย่ามาหาเรื่องกันน่ะ_

_ฉันไม่ได้หาเรื่อง ก็ฉันไม่บอกมีไรป่ะ_

_โอเคไม่บอกไปถามคนอื่นก็ได้_คนอะไรก็ไม่รู้ หน้าตาดีซะป่าวนิสัยแย่ชะมัด ระหว่างที่ฉันกำลังเดินออกไปจากตรงนั้น อีตาบ้าก็มาคว้าเเขนฉัน
_อะไรหนีกันง่ายๆอย่างนี้เลยหรอเทอเป็นใคร_

_เป็นคนทำไมเห็นฉันเป็นนางฟ้าหรอ_

_555+_

_หัวเราะไร_

_อย่างเทอเนี่ยน่ะเป็นนางฟ้าฉันว่าเทออ่ะน่ะเหมือนแม่มดร้ายมากกว่า_

_ถึงฉันจะเป็นแม่มดยังไงก็ยังหน้าตาดีกว่านายล่ะกัน_

_เออๆยอมแพ้ ว่าเเต่เทอชื่อไร_ อยู่แล้วล่ะใครจะมาเถียงเก่งกว่าฉัน

_ชื่อ ป่าน_

_ฉันชื่อ อันดา เป็นหนุ่มซุปเปอร์สตาร์ของโรงเรียนนี้_

_ฮะอะไรน่ะ อย่างนายเนี่ยน่ะ เป็นซุปเปอร์สตาร์ของโรงเรียนนี้_

_ก็ใช่ทำไม_

_ไอ้คนที่ยอมรับนายเป็นซุปเปอร์สตาร์เค้าใช้ส่วนไหนดูเนี่ย_ แฮะฉันก็เป็นอย่างนี้แหละปากไม่ตรงกับใจ
_แล้วไงล่ะทำไม อิจฉาหรอ_

_นี่พวกเทอสองคนน่ะส่งเสียงดังในโรงเรียนมีมารยาทหน่อยสิ_ สงสัยจะเป็นอาจร์ยล่ะมั้งดุน่าดูเลย
_นี่เทอใช่ กชกร รึเปล่า_ อาจาร์ยชี้มาทางฉัน

_ใช่คะ_

_แล้วทำไมไม่ไปที่ห้องปกครอง มายืนเถียงกับนายโทชิยะทำไม_

คือว่าหนูมาถามเค้าว่าห้องปกครองไปทางไหน เเล้วเค้าก็มาหาเรื่องหนูคะ_

_เทอนี่เหลือยเกินน่ะนายโทชิยะหาเรื่องคนตลอดเลย

_กชกรตามอาจาร์ยมานี่ จะพาไปห้องเรียน เรียนห้องเดียวกับนายโทชิยะน่ ตามด้วยกันเลยทั้งสองคน_ฉันโชคร้ายตั้งเเต่มาเรียนวันเเรกเลยเหรอเนี่ย
.........................................................................................................
ไอ-รินค่า
ก็เป็นผลงานเรื่องเเรกก้ไม่รูว่าถูกใจหรือป่าวยังไงก็ช่วยเม้นด้วยน่ะ