คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ [1] BECAUSE U !! [By FunT] [100%]
ตอนที่ 1 BECAUSE U !!
[By…FunT]
--------------------------------------------------------------
ภายในผับแห่งหนึ่งในย่านสถานที่ท่องเที่ยว ของผู้คนมากมาย ทั้งมนุษย์เงินเดือน นักศึกษาระดับมหาลัย ชาย-หญิง และอีกมากมาย มาสถานที่แห่งนี้เพื่อความบันเทิงทั้งสิ้น ซึ่งไม่ต่างอะไรจากพวกผมสักนิด
ผมเดินเข้ามาภายในผับแห่งหนึ่ง เดินผ่านผู้คนมากมายที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะมันส์ๆ ของดีเจประจำผับ ที่เปิดเพลงบีทหนักๆเพื่อเร้าอารมณ์ผีเสื้อราตรีทั้งหลายให้ลุกคนเต้นตามจังหวะเพลง
ผมเดินมาที่โซนวีไอพีเพื่อมาที่โต๊ะของเพื่อนผมที่จองไว้ หลังจากเดินเข้ามานั่ง ผมก็ทักทายกันตามประสาเพื่อนฝูงครับ โซนที่เรานั่งค้อนข้างมืดครับ เพราะเราเน้นความเป็นส่วนตัวครับ ไม่ชอบให้ใครวุ่นวายครับ
หลังจากนั้นพวกผมก็สั่งเครื่องดื่มครับ นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยครับ และมองหาเหยื่อครับ แน่นอนครับผมก็เป็นในนั้น ซึ่งไม่แปลกอะไรที่คนอย่างผม หรือเพื่อนผมจะเป็นแบบนี้นะครับ เพราะเราชิวๆ แค่คืนเดียวไม่มีพันธะ ไม่ผูกพัน เรียกง่ายๆก็แค่การหาที่ระบายทั้งสองฝ่ายครับ ซึ่งปกติฝ่ายหญิงจะเสนอ พวกผมก็สนองเท่านั้นเอง
ผมนั่งมองบรรยากาศรอบๆภายในผับ มองเห็นผู้คนมากมาย ที่กำลังเต้นกันอย่างเมามันส์ และสนุกสนาน ท่ามกลางผู้คนอีกมากมาย หลากหลายอารมณ์ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกผมเห็นภาพเหล่านี้ แต่พวกผมเห็นจนมันกลายเป็นชีวิตประจำวัน
ขอแนะนำตัวครับ ผมชื่อ โชว์ ผมเป็นคนหล่อมาก?? แต่มักมีคนบอกว่าผมสวย ซึ่งผมไม่ชอบคำนี้ และผมมักจะมีปัญหาเพราะคำๆนี้บ่อยๆครับ เพราะผมต่อยคนพูดครับ ผมไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย ออกจะเลวเสียมากกว่านะผมว่า ผมเป็นคนเจ้าชู้ครับ สำหรับผมแค่คืนเดียวก็พอแล้วครับ เหมือนฟันแล้วทิ้งนะผมว่า แต่ผมไม่สนใจหรอก คนที่เข้ามาหาผม ต่างคนต่างก็มาเพื่อความสุข ทางกายทั้งนั้น เพราะทุกคนจะรู้ครับว่าผมเป็นพวกไม่ยึดติดกับใครหรืออะไรทั้งสิ้น
ภายในผับ กลุ่มผมค่อนข้างเป็นที่สนใจ เพราะกลุ่มผมน่าตาดีทุกคนครับ โต๊ะที่พวกเรานั่งเป็นระดับวีไอพีครับ เพราะไอ้กายเพื่อนผมเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเจ้าของผับครับชื่อพี่ธีมครับ เลยทำให้พวกผมค่อนข้างเป็นที่รู้จักของลูกค้าที่มาเที่ยวที่ผับแห่งนี้ครับ
พวกผมนั่งดื่มกันเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยสักนิด เตตัสหายไปเข้าน้ำได้สักพัก ผมรู้สึกว่ามันนานเกินไป ด้วยความเป็นห่วงผมจึงเดินไปตามเตตัสคนเดียว แต่เมื่อผมเข้าไปหาในห้องน้ำชาย แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของเพื่อนรัก ผมเดินตามหาเตตัสไปทั่ว แต่ก็ยังหาไม่เจอ ผมพยายามมองไปรอบๆ แต่ไม่เจอเลย
บริเวณหน้าห้องน้ำชาย ผมเดินเข้าไปหาเตตัสอีกรอบ แต่ก็ไม่เจอ ในขณะที่ผมกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ ด้วยความรีบร้อนที่จะตามหาเพื่อน ทำให้ผมเดินชนใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง แต่กลับกลายเป็นผมที่กระเด็น ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เคลื่อนไหวเลยสักนิด
“ขอโทษครับ” ผมบอก พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองอีกคน ผมมองอเขาอย่างตกตะลึ่งหน้าดีมากๆ หล่อ ขาว แถมยังสูงโครตๆ อะไรจะเพอร์เฟตขนานนี้ว่ะเนี่ย เห็นแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้
“...” มันไม่พูดอะไร แต่มองมาที่ผมด้วยสายตา ซึ่งผมอ่านไม่ออก ผมจึง
เดินหนีออกมา โดยไม่ได้พูดอะไรอีก
เมื่อผมกลับมาที่โต๊ะ ผมก็ได้รู้ว่าเตตัสกลับไปแล้ว กลับไปพร้อมกับเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งพวกมันไม่รุ้จัก แต่ผมแปลกใจ เตตัสมีเพื่อนคนอื่นที่พวกผมไม่รู้จักด้วยเหรอ ช่างเหอะ ผมโล่งใจขึ้นเยอะเมื่อรู้ว่าเตตัส ไม่ได้โดนใครฉุดไป
คิดแล้วปวดหัวว่ะ ดื่มต่อดีกว่า หลังจากนั้นผมก็นั่งดื่มกะพวกไอกาย ไอมิค และเพื่อนๆไปเรื่อยๆ จนดึก แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน กลับคอนโด ของตัวเองครับ
วันนี้มีแต่เรื่องน่าปวดหัวทั้งนั้นเลย ทั้งเรื่องที่เตตัสมันกลับไปกับใคร มันมีเพื่อนที่พวกผมไม่รู้จักด้วยเหรอ นอนดีกว่าค่อยหาคำตอบเอากลับเตตัสก็ได้ว่ะ
รุ่งเช้า
ผมสะล่ำละลือตื่นมาตอนเช้าของอีกวัน วันนี้ผมตื่นสายกว่าปกติครับ ผมตื่นมาพร้อมการปวดหัว ผงคนไม่ต้องบอกนะครับว่าเพราะอะไร แน่นอนครับ อาการแฮงค์หนักมากๆแต่วันนี้ผมมีเรื่องต้องเคลียร์กับเพื่อนรักของผมครับ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อนโทรหาเตตัสครับ แต่เมื่อผมโทรไปกลับไม่มีคนรับครับ ผมจึงว่างสาย แล้วโทรไปอีกรอบ แต่รอบนี้มีคนรับคน แต่ไม่ใช่เจ้าของโทรศัพท์แน่นอน
“ฮัลโหล”
[“ฮัลโหล”] เสียงผู้ชายงั้นเหรอ
“นั้นใครพูดอ้ะ ขอสายเตตัสหน่อย” ผมถามเพราะความอยากรู้
[“แล้วมึงเป็นใคร โทรหามันทำไม”] เสียงไม่คุ้นแหะ
“กูเป็นอะไรกับเตตัสมึงก็ไปถามเตตัสเอาล่ะกัน แล้วมึงล่ะเป็นใคร” ผมกวนประสาทมันนิดหน่อยครับ แม่งกวนตีนดีนัก
[“กูเป็นใครมึงไม่จำเป็นต้องรู้ แต่ถ้ามึงยังยุ่งกับเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้อีก มึงเจอกูแน่”] เมื่อพูดจบมันก็ตัดสายไป
มันเป็นใครว่ะแม่ง แล้วเตตัสเป็นไงบ้างเนี่ย โอ้ยปวดหัวโว้ยยยยยย ผมว่าผมนอนต่อดีกว่า ปวดหัวสุดๆ
ผมตื่มาในช่วงบ่ายๆของวัน อาการปวดหัวเริ่มน้อยลงแล้ว อาการมึนๆก็หายไปเกือบ
หมดแล้ว
ผมลุกขึ้นอาบน้ำ แต่งตัวเพื่อที่จะออกไปหาเพื่อนรัก เตตัสไครับ ปมอยากจะรู้จริงๆ
ว่าไอคนที่รับโทรศัพท์มันเป็นใคร ทำไมมันถึงกล้าใช้ของส่วนตัวตัวของเตตัส
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ลงลิฟต์ เพื่อมาที่ลานจอดรถ อ่อผมลืมบอกไปครับ ผมอยู่คอนโดคนเดียวครับ ผมไม่อยากอยู่ที่บ้านคนเดียว เพราะแม่ผมไปทำงานที่ต่างประเทศ ท่านจะส่งเงินมาให้ผมทุกเดือน พ่อของผมท่านเสียนานแล้วล่ะครับ แต่แม่ก็ไม่คิดจะหาใคร ทำงานคนเดียว เลี้ยงลูกชายเพียงคนเดียวอย่างผมให้อยู่อย่างสุขสบาย ท่านจะกลับมาหาผมทุกๆสองหรือสามเดือน ถ้าท่านว่าง แต่ส่วนใหญ่ท่านจะหาเวลามาเยี่ยมผมบ่อยๆ นี่ก็เพิ่งกลับไปได้เดือนกว่าๆแล้วด้วย
เอาล่ะ เข้าเรื่องของผมดีกว่า ผมว่าจะแวะไปรับเตตัส ออกไปหาอะไรกินกัน ผมขับรถมายังบ้านของเตตัส ซึ่งไม่ไกลจากคอนโดของผมเท่าไร ผมจอดรถเอาไว้หน้าบ้าน แล้วเดินเข้าไปทักทายแม่ของเตตัสด้วยความเคยชินครับ
“แม่แต้มครับ สวัสดีครับ” แม่ของเตตัสครับ ผมไหว้ท่าน พร้อมกับทักทายท่าน
“จ๊ะ มาหาเตเหรอลูกโชว์” ท่านถามผมด้วยรอยยิ้ม
“ครับแม่แต้ม แล้วเตอยู่ไหนเหรอครับ พอดีผมจะชวนออกไปกินข้าวด้วยกันนะครับ” ผมถามท่าน พร้อมกับมองหาเตตัสไปด้วย
“อ่อ เตไม่อยู่หรอกจ๊ะ ลูกโชว์ มีเพื่อนมารับออกไปข้างนอกเมื่อกี้นี้เอง ก่อนหน้าลูกโชว์ประมาณ 20 นาทีนะลูก” ท่านบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
“อ่าวแล้วใครมารับออกไปเหรอครับ พวกไอกายเหรอครับแม่แต้ม” ผมถามด้วยความสงสัย
“ไม่ใช่หรอกจ๊ะ คนนี้แม่ไม่เคยเห็น แต่หน้าตาหล่อเหลาเอาการเลยนะ ” ท่านบอกผมด้วยรอยยิ้มแจ่มใส
“แล้วเขาได้บอกหรือเปล่าครับ ว่าไปไหนกัน” ผมเริ่มสงสัยว่าคนที่มารับเตตัส กับคนที่รับโรศัพท์เป็นคนเดียวกันหรือเปล่า
“บอกแค่ว่ามารับน้องเตออกไปกินข้าว แล้วก็จะพาไปเที่ยวน่ะจ๊ะ” ท่านบอกพร้อมรอยยิ้มตามเคย
“ครับ งั้นถ้าเตกลับมาแล้ว ฝากบอกให้เตโทรหาผมด้วยนะครับ งั้นผมลากลับก่อนนะครับแม่แต้ม แล้วผมจะมาเที่ยวบ่อยๆนะครับ” ผมบอกลาท่านพร้อมกลับไหว้ลา
“จ๊ะ ขับรถดีๆนะลูกโชว์” ท่านรับไหว้
“ครับแม่แต้ม”
แล้วผมก็กลับมาขึ้นรถขับออกจากบริเวณหน้าบ้านของเตตัส พร้อมกับควาสงสัยที่มีมากขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาเตตัส มันติดครับ แต่ไม่มีคนรับสาย ผมรอสักพัก ก็ยังไม่มีใครรับสาย เตตัสมันไม่เคยเป็นแบบนี้นี่น่า
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นยังไงบ้างคะบทแรกของไรต์
ไรต์พยายามทิ้งปมเอาไว้
ไม่รู้ว่าจะมีใครสังเกตรึป่าว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ความคิดเห็น