พลอยฟ้าพลอยฝน

4 เดือนแล้วซินะ ไทเอ่ยขึ้นในความเงียบจนพลอยฟ้าสะดุ้ง

4 เดือนทำ...ทำไมเหรอคะ พลอยฟ้าค่อยๆถามกลับไป...หรือเขาจะรู้

ก็ 4 เดือนที่ผมหาคุณไม่เจอ นับย้อนกลับไปเมื่อเช้าวันนั้นที่คุณหายไป ไทเอ่ยทวนความทรงจำ

หยุดนะ คุณจะพูดถึงมันอีกทำไม พลอยฟ้าพยายามข่มใจตัวเอง ไม่ให้เสียงสั่นหรือแสดงพิรุจอะไรออกไปให้เขารู้

ทำไมคุณถึงหลอกผมว่าคุณเคยมีผู้ชายคนอื่น ไทเอ่ยเสียงขมขื่น

ฟ้า ฟ้าไม่ได้หลอก คุณคิดของคุณเอาเอง ตอบเสียงแผ่วเบา

แต่คุณท้าทายผมจนผมต้องพิสูจน์ให้คุณเห็นนะซิ

ฟ้า ฟ้าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว

แต่ผมคงต้องพูด เพราะคืนนั้น คืนนั้นผมไม่ได้ป้องกัน หันหน้ามามองหญิงสาวที่ได้แต่นั่งก้มหน้า

ฟ้า...ฟ้า/คุณเป็นอย่างไรบ้าง แล้วก็สบตากันโดยบังเอิญ สายตาของไทที่แสดงความเป็นห่วงอย่างจริงใจทำเอาฟ้าอยากจะบอกกับเขาเหลือเกินว่า...ฟ้ากำลังอุ้มท้องลูกของคุณอยู่

ก็อย่างที่คุณเห็นค่ะ ฟ้าสบายดี ได้เพียงแต่คิดแต่ก็ต้องบอกไปอย่างนี้คงจะดีกว่า

งั้นเหรอฮะ แล้วก็เงียบไปทั้งคู่ สวนบนดาดฟ้าของโรงพยาบาลยามค่ำคืนช่างเป็นใจ โรแมนติกเพราะท่ามกลางหมู่ดาว สายลมที่พัดผ่านและไร้ผู้คนช่างดูเหมาะเจาะสำหรับหนุ่มสาวที่จะเอ่ยเปิดเผยความในใจ

ฟ้าขอตัวนะค/ผมคิดถึงคุณ คำพูดอันเปิดเผยบวกกับสีหน้าที่จริงจังทำเอาพลอยฟ้าพูดแทบไม่จบประโยค แต่ขณะที่พลอยฟ้ากำลังลุกขึ้นยืนนั้นก็พลันหน้ามืดจะเป็นลมดีที่ไทอยู่ใกล้ๆจึงคว้าตัวเอาไว้ทัน

ฟ้า ชื่อของเธอที่ไทเรียกนั้นช่างน่าฟังเหลือเกินแต่ก็เพียงสั้นๆก่อนที่ความมืดจะปกคลุม