คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 : [ ว่าด้วยรักและศิลปะ ] การชงกาแฟอย่างมีกาลเทศะ
ผมเื่อว่าหลายอย่ามีาลเทศะ ทุอย่ามีเวลาอมัน และสถานที่อมัน อไม้หลายประเภท้อูแลในสภาพแวล้อมที่เหมาะสมถึะบานไ้ในยามเ้า พระอาทิย์็ในทิศะวันอนเย็นเสมอ และ็โผล่ึ้นอี้านอเ้าวันถัมาลอ ทุอย่ามีเวลาและสถานที่อมันเอ
ผมสสารัวเอ้วย้อเท็ริัล่าว ้อเท็ริที่ว่าทุอย่ามีเวลาและสถานที่อมัน. โยเพาะเรื่ออวามรัหวานๆ เร็วไปอาหวานเิน ้าเินอาหวานไป ่อหน้าผู้นมาไปูโบาว ่อหน้าัวเอูเหาหอย วามรัอาศัยเวลาและสถานที่
ผมเสนอ้อเท็ริ (ที่ามหลัแล้วเป็น้อิเห็น) ับเพื่อนร่วมานอผมเอ เธอูไม่เห็น้วยนั เธอบอว่าไม่ใ่ทุรั้หรอที่วามรั้ออาศัยเวลา เธอมัพึมพำว่า มันอาศัยผู้น ่าหา เธอิ (อ้า) ว่า
" เวลา็สำั " เธอล่าวอย่าไม่ใส่ในัระหว่าที่าแฟที่สำนัานเหมือนเย มีอระาษอยู่มาโ เสียเรื่อพิมพ์ัรอไม่าสาย แม้ะเลยเวลาเลิานมาสัพัแล้ว ผมับเธอ็ยันั่หลัโ่อยู่หน้าเอสาร หน้า่าฝั่ร้ามเริ่มสะท้อนแสไฟรถบนทา่วนยามเย็นแล้ว
" ถ้าเวลาสำั สถานที่็สำั้วยไม่ใ่เหรอ? " ผมถึ้นพลาพิพนัอเ้าอี้พร้อมยืเส้นยืสายเบาๆ
" ไม่เยเห็นน่าเมือรัันเหรอ " เธออบ
" แ่ว่า-- " ผมอ้าปาะโ้ลับ
" มันไลเินว่าะเถียไ้นะ ไลมา้วย " เธอิบาแฟพร้อมทิ้ัวลนั่หน้าโ๊ะทำานอัวเอ มีออมพิวเอร์้าแสบาวาเอียๆ อยู่ับระาษไม่ี่แผ่น
" ถ้าั้นทำไมนทั้โลไม่รัันเลยล่ะ ถ้าเวลาับสถานที่ไม่สำันั" ผมสวนลับ
" อ้าว นี่ไม่เ้าใเหรอ "
"?? " ผมไ้แ่เียบรอฟัำอธิบายอเธอ
" ็มัน้อรอผู้นที่ใ่ไ อไม้บานทุนาทีหรือไ? "
นั่น็เป็น้อเท็ริเลยทีเียว ผมนั่้อหน้า่าอยู่สัรู่หนึ่ อาะเป็นรู่ให่เลยทีเียว ผมไม่ทันสัเ้วย้ำว่า เธอเ็บ้าวอและปิอมแล้ว เอาเ้าริๆ ผม็ไม่อยาแ้านเฮวยพวนี้หรอ ผมว้าระเป๋าและเริ่มปิสำนัานามลำับั้นอน ่อนไปสมทบเธอที่บันไทาออ เราอยู่บนั้นสาม ันั้นเวลาึ้นลบันไ้อใ้เวลามาพอัว
" แ่รู้ไหม มีอไม้ที่บานลอทุนาทีนะ " ผมพูึ้นทลายเสียเท้าเราสอที่้อไปทั่วึว่าๆ
เธอไม่ไ้อบอะไรในทันที เพียแ่หยุอยู่ที่บันไั้น้าล่า ผมรู้เธอใส่ใฟัผมรอบนี้ ไม่ใ่เพียเพราะเธอยืนนิ่แ่เธอสบาผมเล็น้อย แววาเธอเริ่มรุ่นไป้วยวามิอน
" ศิลปะไ " ผมอบเธอพลาเริ่มออเิน่อ
" ประเภทไหนัน " เธอถาม ยัหยุยืนอยู่
" รูปวา , านเียน , นรี ทุอย่านั่นแหละ " ผมอบ
" แปลว่าอะไร ศิลปะไม่้ออาศัยเวลาหรือสถานที่เหรอ? " เธอถาม
" ัวศิลปินเออาะ้ออาศัยเวลาและสถานที่อนสรรสร้าผลาน แ่-- " ผมยัไม่ทันไ้พูบประโย
" --ให้ผลานเป็นเหมือนอไม้ และอไม้นั้นะบานไ้โยไม่อาศัยทั้สออย่า " เธอ่อประโยราวับเินไปมาบนหัวผมไ้ รอบนี้ผมบ้าที่หยุ ยืนอ้าปาเบาๆ อยู่ที่บันไั้น้าล่า
่อนหน้านี้เธอมีวามิที่ัแย้ับผมเสีย้วย้ำ ลับยัเ้าใผมไ้ เธอเริ่มออเิน ผมมั่นใว่าแอบเห็นเธอยิ้มที่มุมปาะเราเริ่มเินลบันไไปพร้อมๆ ัน
" เห็น้วยไหม สรุปแล้ว " ผมถามเธอึ้น เพื่อะบบทสนทนา่อนที่เราะแยย้ายเพราะเรา็เินมาถึั้นสอแล้ว หัวผมแปลบมาึ่วามิหลายอย่าที่เยิไว้เมื่อหลายเือน่อน
หลายรั้เอที่ผมไม่สามารถแสออวามรัที่ผมมีให้นสันไ้ เพราะมันไม่ใ่ที่ๆ เหมาะสม ไม่ใ่เวลาที่ทุอย่าลัว วามรัที่ผมแสออมันไม่ถูาลเทศะ นบอว่าหวานเินพอ นบอว่ายัเยาว์เินไป นบอว่ามัน่าื้นเิน แ่ผมสิ้นหวัเหลือเิน ยิ่ผมใ้เวลาิว่าเวลาไหนึะเหมาะสม เวลาอผมยิ่เหลือน้อยล ยิ่ผมนั่ิทุๆ สถานที่ที่ผมไป สถานที่เริ่มมีน้อยล น้อยเินว่าะให้นั่ลิ ทำอย่าไรันผมถึะรัไ้โยไม่ผิที่ ไม่ผิเวลา
" --ใ่ไหมล่ะ? " เธอัระแสวามิผมึ้น ผมมัวแ่ใส่ใฟัเสียเล็ ๆ ในหัวที่รอฟิล์มวามิให้ผมทวนอยู่ นไม่ทันไ้สัเว่าเธอพูอะไรสัอย่าอยู่
" อะไรนะ? " ผมถาม
" ไม่ไ้ฟัเลยเหรอ "
" อโทษที " ผมปัมือแบบอโทษอโพยไปมาอย่าไม่ใส่ในั วามิอผมยััอยู่เบาๆ ในหัว
" เอาเป็นว่า ถ้าบอว่าศิลปะเบ่บานไ้ทุเวลา ็้อสรุปว่าวามรั็เป็นศิลปะ " เธอพูึ้น
" ทำไมเปลี่ยนใมาเื่อำผมล่ะ "
" ใรบอเปลี่ยนใ ไม่ไ้บอว่าวามรัใ้เวลาับสถานที่สัหน่อย " เธอสวนลับ
"?? " อีรั้ที่ผม้ออยำอบาเธอ
" อ้าว นี่ไม่เ้าใเหรอ " เธอยืนหยุอยู่ไม่ี่ั้น่อนถึั้นหนึ่ ้อผมเม็ ่อนะพู่อว่า
" มีเพียแ่ศิลปินที่้อใ้เวลา รวมถึสถานที่ แ่เพียศิลปะเท่านั้นที่เบ่บานไ้ทุที่และทุเวลา "
" แล้วใรันเป็นศิลปินอศิลปะแห่รั? " ผมอสสัยไม่ไ้น้อถามออไป
" ทึ่มริๆ " เธออบลับ
ปิเสธไม่ไ้ว่า เธอเป็นนน่าหุหิริๆ ผมทำหน้าาบูเบี้ยวนิหน่อย เธอหัวเราะล้อเลียนผมเบาๆ แ่็ัพอะ้อไปามทาเินอสำนัาน (ผมัะสสัยแล้วว่าโล้านอหยุหมุนหรือยัไ ทำไมไม่มีเสียรถสัันโบไปมาามทา่วนให้หนวหู ไม่มีแสไฟล่อาลอยล่อมาผ่านหน้า่าเลย ผู้นเ้านอนแ่หัววันหรือยัไ)
" ็ผู้นที่รัันไ วามรัเป็นผล โยมีผู้นเป็นเหุ " เธอทำท่าเหมือนะเาะระโหลผมเบาๆ ่อนออเินไปที่หน้าทาออ
ในทาลับัน ผมไม่ยับแม้แ่ปลายเส้นผม ำอบอเธอเพิ่ะลเอยับำถามอผมเมื่อหลายเือน่อน ริ้วย ผมเป็นศิลปิน โยมีวามรัอผมเป็นศิลปะ ผมยัอ่อนวัยเินว่าะเป็นศิลปินที่ลึึ้ ผมะ่อนวามรันในราบศิลปะ ผู้นทั้หลายำหนิศิลปะไ้ยา เพราะมันอยู่นานแสนนาน และประับอยู่ไ้ทุที่ หาเพียผม่อนวามรัผม (ที่มัอยู่ผิที่ผิเวลา) ไว้ในานศิลปะ (ที่อยู่ไ้ทุที่ทุเวลา) ็ะไม่มีใรล้าวิาร์รัผม
หลายเือนถัมา ผมเล่าเรื่อำถามอผมและำอบอเธอที่ลัวันให้เธอฟัอีรั้อนที่เราลับมาแ้านที่สำนัานามเย อเอสารสูลิ่ว เรื่อพิมพ์่อแ่ มีผู้นมาว่าืนนั้นอยู่สอถึสามน
" เ๋ี " เธออบอย่าไม่ใส่ในั พลาหยิบถ้วยาแฟออมาาเรื่อาแฟใหม่เอี่ยม รอบนี้มันส่ลิ่นเ้มอาแฟเป็นบริเวว้าวาใ้ไ้
" เ๋ี? แ่นั้นเอเหรอ " ผมโพล่ออมา้วยวามหุหิ นี่มันาร้นพบทาอออปัหาอันหนัอึ้เลยนะ เธอะไม่ยินีปรีาับผมหน่อยหรือ
" ็-- มันไม่เป็นเรื่อน่าสสารีเ่นไปหน่อยเหรอ "
" น่า-- น่าสสารีเ่น?? มันน่าสสารยัไัน! "
" ็-- ถ้าเอาแ่่อนศิลปะไว้ ศิลปิน อีน ะมีศิลปะร่วม้วยไ้หรือ "
" ศิลปินอีน??ใรัน "
" วามรัไม่่อยเหมือนศิลปะอื่นรที่ว่ามันใ้ศิลปินหลายนนะ " เธอิบาแฟร้อนๆ พลาเยหน้าึ้น้อผม
" ั้นะให้ผมแสวามรัอย่าไร มันถึะถูาลเทศะอยู่ลอเวลาล่ะ? "
" แบบให้ไม่หวานไป ไม่เยไป-- หืม-- " เธอวาถ้วยาแฟล แววาูรุ่นไป้วยวามิมาว่าน้ำาลในาแฟเสียะไ้ ่อนที่เธอะอบออมาแบบไม่ใส่ในั
" ไม่รู้สิ "
ผมสิ้นหวัและผิหวัในเวลาเียวัน ผมมอยู่ับานนานมาไปเินว่าะไุ้ยเรื่อนี้ับเธอ่อ ผมึแ้ั้วยารนั่สมเพัวเอที่้อแสวามรัไว้ใ้พื้นผิวอานศิลปะ เพื่อที่ะไ้หลบำำหนิอนัวิาร์วามรัทั้หลาย เพราะศิลปะามไ้ทุที่ทุเวลา วามรัอผมเลยพลอยไ้เสร้วย ส่วนศิลปินอีนอศิลปะผม็ ำลัิบาแฟอยู่เหมือนเย
ความคิดเห็น