ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
เสียงหวีดจากรถตู้สีขาวที่กำลังวิ่งฉิวหลบซ้ายขวาบนถนนดังออกมาอย่างไม่ขาด ไฟกระพริบสีแดงที่สลับไปมายิ่งทำให้ผู้คนที่มองเห็นรับรู้ได้ถึงจังหวะอันเร่งเร้าอันเป็นนาทีชีวิตของใครสักคนที่อยู่ในรถพยาบาลคันนั้น
“พี่ฝากนายดูแลลูกด้วยนะ” เจ้าของใบหน้าซีดเซียวที่นอนราบอยู่บนเตียงคนไข้พยามยามใช้แรงที่มีอยู่น้อยนิดเอื้อมมือไปกุมมือคนที่นั่งใจเสียอยู่ใกล้ๆ แสงไฟเป็นเส้นๆ ที่มองเห็นจากภายนอกบ่งบอกได้เลยว่ารถคันนี้กำลังวิ่งด้วยความเร็วไม่น้อย หญิงสาวกล่าวฝากฝังให้คนตัวเล็กดูแลเจ้าตัวน้อยที่เพิ่งจะลืมตาดูโลกได้ไม่ถึงชั่วโมง
อีซูยัง ไม่ได้อยากจะผลักไสลูกในไส้ของตนให้คนอื่นแม้แต่น้อย หากแต่ความโชคร้ายกำลังจะพรากชีวิตของเธอไปจากเด็กทารกที่นอนหลับภายในตู้เล็กๆ ด้านข้างเตียงของเธอ อาการตกเลือดที่เธอประสบอยู่ตอนนี้ มันทำให้เธอรู้ตัวดีว่าคงอยู่ต่อในโลกนี้ได้อีกไม่นาน
“พ...พี่ซูยัง พี่ต้องเข้มแข็งนะ พี่ต้องปลอดภัย” เด็กหนุ่มพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขากลัวเหลือเกินว่าพี่สาวคนนี้จะเป็นอะไรไป นี่เขาจะทำยังไงดี
พี่สาวคนนี้กำลังจะจากไป
“นายรับปากพี่สิว่าจะดูแลเด็กคนนี้แทนพี่ ได้โปรด....ถ...ถือว่า...พี่.....ขอร้อง....เป็นครั้ง...ฮึก...สุดท้าย” เสียงของหญิงสาวเริ่มขาดช่วงไป ตอนนี้เธอต้องการให้เด็กหนุ่มรับปากให้ได้ มันเป็นเรื่องสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ซูยังอยู่ตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน จะมีก็แต่รุ่นน้องคนนี้เท่านั้น เธอต้องการให้ลูกของเธอมีคนดูแล และสิ่งสุดท้ายที่อีซูยังต้องการคือส่งเด็กคนนี้ไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
“ได้....โปรด.....โยซอบ...รับปากพี่…” ร่างกายเริ่มรับไม่ไหวกับความอ่อนล้าที่เข้าครอบงำ สติของซูยังตอนนี้มีเพียงแค่เรื่องลูกเท่านั้น
“ฮึก...ครับ พี่ซูยัง...ผม...ฮึก...รับปาก...ผมจะทำ” โยซอบสะอื้นไม่หยุด พูดจาออกมาแทบไม่รู้เรื่อง เขาก็ตอบตกลงที่จะช่วยพี่สาวทั้งที่รู้ดีว่าตัวเองยังเป็นเพียงนักศึกษาน้องใหม่เท่านั้น หากต้องมาดูแลเด็กทารกทั้งคนก็คงต้องจนปัญญาแน่ๆ แต่วินาทีนี้เขาต้องรับปากเพื่อความสบายใจของพี่สาว
“ข...ขอบ...คุณนะ” เสียงของเธอเริ่มแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน ตอนนี้เธอกำลังจะหมดห่วงเสียที “เข้ามาใกล้ๆ พี่สิ”
โยซอบโน้มตัวลงเข้าใกล้คนที่นอนอยู่บนรถพยาบาล แรงสั่นสะเทือนจากการเลี้ยวของรถทำให้ตัวของเขาเอนไปมาอย่างฝืนๆ
“..........”
ดวงตาของโยซอบเบิกโพลงอย่างไม่เข้าใจในวาจาอันอ่อนแรงของพี่สาว น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงเผลาะออกมาอย่างไม่ขาดสาย เมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบเพียงรอยยิ้มบางบนใบหน้าที่ปราศจากสัญญาณชีวิตของซูยัง ภาพความทรงจำอันแสนดีที่คนทั้งสองมีร่วมกันฉายทาบบนดวงตาของรุ่นน้องคนสนิทของอีซูยังอย่างต่อเนื่อง
“พี่ซูยัง!...พี่!..ฮือ...ไม่นะพี่...ไม่!”
รถพยาบาลยังคงวิ่งต่อไปอย่างรวดเร็วและไม่มีทีท่าว่าจะชะลอลงเลย แม้ว่าเสียงจากเครื่องมือจะบ่งชัดแล้วว่าอีซูยังได้หมดโอกาสตื่นขึ้นมาอีกครั้งแล้ว น้ำตายังคงไหลออกมาราวกับว่าต้องการจะชำระล้างความสูญเสียนี้ เสียงรถพยาบาลรวมไปถึงเสียงร่ำไห้ของโยซอบค่อยๆ ลอยห่างออกไป...ไกลออกไป......
“ป๊ะป๋าโยซอบ! ตื่นๆๆๆๆๆๆ”
++++ Hide and Seek ++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น