[SF-BEAST] TENNIS: มาหวดกันสักยก (JunSeung)

ลำดับตอนที่ #1 : Round 1 - Yoon Doojun VS Jang Hyunseung

TENNIS
#Round 1

(Doojun VS Hyunseung)

 

 

“ฮ๊าว ง่วงจังเลย”

 

ปากบางเปิดกว้างรับอากาศเข้าออกแล้วอย่างเบื่อหน่าย มือไม้ไม่จำเป็นต้องยกขึ้นป้องเพื่อปกปิดความบิดเบี้ยวของหน้าตาเพราะอย่างไรเสียตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในที่ที่พลุกพล่านนัก ชายหนุ่มผอมเพรียวนอนทอดตัวไปกับเก้าอี้ยาวข้างสนามฟุตบอลที่ไร้เงานักกีฬา ดวงตาใสกระพริบมองท้องฟ้าเบื้องบนอย่างเลื่อนลอย ลมเย็นพัดมากระทบพอให้เส้นผมสะบัดพริ้ว บ่ายวันนี้ทำไมมันถึงน่าหลับตานอนนักนะ นี่ถ้าไม่ติดว่ามีเรียนในช่วงเช้า เขาคงนอนห่อตัวมิดอยู่บนเตียงอย่างมีความสุขกว่านี้

 

“ยู้ฮู ฮยอนซึงจ๊ะจ๋า มานอนอะไรแถวนี้ล่ะจ๊ะที่รัก”

 

ทั้งที่ตาปรือใกล้จะได้ไปเฝ้าพระอินทร์แล้วแท้ๆ แต่ร่างบางจำต้องโงหัวขึ้นมองหาต้นเสียงที่เรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแสนกระแดะ พอเจอก็แบะปากใส่พอเป็นพิธีก่อนจะเอนหัวหลับตานอนอย่างไม่อยากจะสนใจ ก็เพื่อนคนนี้มันชอบนำพามาแต่ความไร้สาระ จางฮยอนซึงเลยไม่ค่อยอยากจะคุยด้วยสักเท่าไหร่

 

ตุ่บ

 

“เฮ้ ฮยอนซึง นายอย่ามาเมินฉันนะ” 

 

ฮยอนซึงแกล้งปรือตามองอย่างไม่ใยดีใส่เพื่อนที่ตัวเล็กกว่าเขา มองกราดไปทั่วใบหน้าที่ยิ้มแป้น รอคอยว่าอีกคนมีธุระอะไรจะเอ่ยหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีตอบมากนอกจากปากที่ฉีกโชว์ฟันสวย ร่างบางจึงพลิกตัวไปอีกทางแบบชนิดที่ไม่ใยดีเต็มสูบ

 

“ย๊า จางฮยอนซึง ไอ้ห่วย”

 

“เฮ่ย เรียกให้สวยดิ๊” ฮยอนซึงสะบัดตัวลุกขึ้นเมื่อสิ้นคำ

 

“เออ จางฮยอนซึง ไอ้คนสวย พอใจยัง” ถึงคำตอบจะกวนส้น แต่ฮยอนซึงก็พอใจมากกว่าคำแรก 

 

ไอ้ห่วย เกลียดคำนี้จริงๆ ให้ตาย

 

“มีอะไรโยซอบ ฉันจะนอน” ไอ้คนสวยว่าพลางทำท่าจะนอนต่อ

 

“ไปเล่นกันป่ะ” โยซอบออกปากชวนแล้วย่อตัวลงนั่งบนพื้นที่ที่เหลือบนเก้าอี้เพื่อกันไม่ให้ฮยอนซึงได้เอนตัวลงได้

 

“เล่นอะไรของนายอีก”

 

ฮยอนมองการกระทำอันไร้มารยาทนั้นอย่างเซ็งจิต แต่เขาก็ไม่คิดจะโกรธเคืองอะไรเพื่อนคนนี้มากมาย เขาและโยซอบเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กชนิดที่ว่าเรียนห้องเดียว นั่งติดกันมาตลอด ถึงขนาดเข้ามหวิทยาลัยแล้วพวกเขาก็ยังเรียนคณะเดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกัน และยังเป็นเพื่อนร่วมห้องกันอีก ทั้งสองคนต่างแกล้งกันเสมอเพราะรู้ว่าแต่ละฝ่ายต่างรู้ไส้กันดี

 

ไส้ของยังโยซอบคือชอบแกล้งจางฮยอนซึง

 

“เอาน่ะ ด่ะ...”

 

“เฮ้ โยซอบ นายชวนฮยอนซึงหรือยัง” ฮยอนซึงหันขวับมองหนุ่มร่างโตอีกคนที่วิ่งแร่เข้ามาอย่างขัดจังหวะ กวาดตาเป๋ไปอีกนิดก็เจอร่างสูงอีกร่างที่เดินมาดนายแบบตามมาเนิบๆ

 

ไอ้บ้าดูจุน กับ ไอ้เก๊กจุนฮยอง

 

“ตกลงเอาไง ไปมั้ยจางเท็น” 

 

ดูจุนที่เดินมาถึงก่อนทำหน้ากวนถาม แล้วไอ้จางเท็นนี่มันใคร? วงสนทนาเงียบไปชั่วครู่ ฮยอนซึงหันหน้ามองโยซอบที ดูจุนที

 

“สรุป ฉันคือจางเท็น?” ฮยอนซึงชี้หน้าตัวเอง

 

“ก็นายนั่นแหละเท็นเท็น ชอบเลขสิบไม่ใช่เหรอ จางเท็นเพราะดี ฉันตั้งใจ” คนที่มาถึงหลังสุดเฉลยให้ปริศนากระจ่างด้วยสีหน้ากวนอวัยวะที่ใช้เดินมากเสียยิ่งกว่าดูจุน

 

ฮยอนซึงหันมองเจ้าของคำตอบอย่างไม่พอใจนัก ดูจุนและโยซอบเพิ่งสนิทกันตอนเรียนปี 2 เพราะโยซอบเข้าชมรมดนตรี ส่วนจุนฮยองเป็นซี้ของดูจุน แล้วก็ไม่อาจรู้เวลาที่แน่ชัดได้ จู่ๆ ไอ้สองหน่อนี่ก็เข้ามาร่วมก๊วนกับเขาและโยซอบไปแล้ว ตอนนี้ทุกคนเรียนอยู่ชั้นปีสุดท้ายแล้ว ถ้ามีใครมาถามว่าเหตุการณ์ไหนในชีวิตที่ฮยอนซึงอยากเปลี่ยนแปลง ร่างบางคงตอบได้อย่างเต็มเสียงว่า ‘เหตุการณ์ที่ทำให้รู้จักไอ้สองแสบนี่’

 

“เอ่อ แล้วเล่นอะไร” ฮยอนซึงจิ๊ปากเคืองชื่อเล่นของตัวเองก่อนถามกลับ

 

จุนฮยองยิ้มกริ่มพยักพเยิดให้ดูจุนเป็นคนตอบ ส่วนดูจุนก็ส่งทอดสายตาไปยังโยซอบ แต่สุดท้ายทั้งสามคนก็ตอบออกมาพร้อมกัน

 

“เทนนิส!”

 

 



 

 

ที่นี่ที่ไหน? และฉันมาทำอะไร?

 

จางฮยอนซึงยืนมึนอยู่กลางคอร์ดเทนนิสที่ศูนย์กีฬาของมหาวิทยาลัย เขาถูกดูจุนและจุนฮยองหิ้วปีกขึ้นรถยนต์มินิคูเปอร์คันน้อยของจุนฮยอง โดยที่โยซอบซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ออโตเมติกของดูจุนตามมาอีกที หลังจากที่เขาเอ่ยปากปฏิเสธไม่เล่นเกมส์นี้เพียงไม่กี่เสี้ยววินาที

 

แล้วนี่อะไร?

 

ใบหน้าที่ค่อนข้างสวยไม่สมกับนิสัยแมนๆ มองปริบๆ ไปยังไม้แร็คเก็ตในมือที่ถูดยัดเยียดให้ถือโดยยงจุนฮยอง

 

“ฮยอนซึงไฟต์ติ้ง!!!”

 

ยิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อหันไปเห็นโยซอบยืนเต้นแรงเต้นกาอยู่ติดกับจุนฮยองที่ข้างสนาม มองข้ามตาข่ายด้านหน้าไปเห็นยูนดูจุนชี้ไม้แร็คเก็ตมาเป็นเชิงท้าทาย

 

อะไรวะ!

 

“ฮยอนซึงอ่า มาเล่นกันเถอะนะ ฉันให้นายประเดิมก่อนเลย เกมส์นี้แพ้ออก” โยซอบป้องปากตะโกนจากระยะไม่ไกลนัก และถ้าฮยอนซึงตาไม่ฝาด เขาหันไปเห็นคนอีกคู่เดินตามมาสมทบ

 

“อ้าว มาแล้วเหรอ ดงอุน กีกวัง” จุนฮยองหันไปทักทายปะมือกับทั้งคู่ ถ้าจำไม่ผิดสองคนนี่เป็นเพื่อนของจุนฮยองอีกที

“อธิบายกติกาก่อนนะ” ดูจุนเอ่ยขึ้น

 

“เกมส์นี้แค่นับแต้ม ใครได้ 5 แต้มก่อน คนนั้นชนะ คนแพ้เดินออกไป ให้คนที่ต่อคิวมาเล่นต่อ โอเค๊?” 

 

ฮยอนซึงพยักหน้ารับคำ ท่าทางตอนนี้จะหนีไม่พ้นเสียแล้ว

 

“เริ่มเลย ปี๊ดดดด” 

 

สิ้นเสียงของยังโยซอบ ดูจุนก็เริ่มเสิร์ฟทันที

 

โผล๊ะ!

 

“1-0 ดูจุนได้แต้ม ฮยอนซึงสู้ๆ” เสียงโยซอบดังขึ้น หันไปแสดงหน้าตาชมเชยดูจุนนิดหน่อยและหันกลับมาส่งเสียงเชียร์ฮยอนซึงเหมือนเดิม

 

ลูกเทนนิสกลิ้งกลุกมากระทบเท้ารองเท้าบู๊ทคู่สวยของฮยอนซึง เขาก้มลงเก็บมันขึ้นมาก็รู้สึกว่าไอ้กางเกงแฟชั่นเอวต่ำที่สวมอยู่มันหลวมนิดๆ ก่อนจะเบิกตานึกขึ้นได้เมื่อหันไปเห็นดูจุนที่สวมชุดกีฬาเต็มยศ 

 

ยังโซอบก็ด้วย

 

จุนฮยองก็ใช่

 

ไอ้สองคนที่มาทีหลังก็นั่นอีก

 

นี่ทุกคนเตรียมตัวมาพร้อมเลยนี่หว่า? มีเขาคนเดียวที่ยืนมาดเท่ห์ในชุดโฉบเฉี่ยวนำเทรนด์

 

“เฮ้ย นี่พวกนายแกล้งฉันป่าวเนี่ย” 

 

หลังตะโกนถามก็ได้ยินเสียงหัวเราะตามมาจากโยซอบ ประมาณว่าเพิ่งรู้สึกตัวเหรอวะ

 

ใช่สิ ไส้ของยังโยซอบคือชอบแกล้งจางฮยอนซึง

 

“เอาน่า เล่นไปเหอะ อย่าสนใจเลย” โยซอบโบกมือปัดความสนใจเรื่องการแต่งกายทั้งที่หัวเราะดังสนั่นหวั่นนไหวกว่าใครเพื่อน จะมีก็เพื่อนของจุนฮยองอีกสองคนเท่านั้นที่ยืนมองนิ่งด้วยสีหน้าว่าขบขันแต่เกรงใจที่จะหัวเราะ

 

“ก็ได้ อยากเล่นกันนัก ฉันจะเอาจริงล่ะนะดูจุน” ฮยอนซึงยั๊วะจัด ชี้หน้าดูจุนอย่างคาดโทษ จากนั้นเริ่มโยนลูกเทนนิสขึ้นฟ้า

 

ฟึ่บ

 

“ก้าก...”/ “เฮ่ย”/”พรวดดดด”

 

เสียงตอบสนองที่แตกต่างดังขรม โยซอบขำก้ากเอามือกุมท้องแทบยืนไม่อยู่ ดูจุนมองค้างอย่างไม่เชื่อสายตา จุนฮยองที่กำลังดื่มโคล่าอยู่ถึงกับสำลักพรวด ส่วนฮยอนซึงก็ยืนเอ๋อรับประทานอยู่ที่เดิม

 

“ไม้ไม่มีตาข่ายป่าววะ” เสียงดงอุนแอบกระซิบกับกีกวัง มันเบาหวิว แต่จางฮยอนซึงก็ได้ยิน

 

อับ-อาย

 

ที่นี้รู้หรือยังว่าทำไมเขาถึงไม่ตกลงเล่นแต่แรก ทำไมโยซอบเรียกเขาว่าไอ้ห่วย เพราะพ่อแม่ของเขาไม่ได้อัดเซนส์เรื่องกีฬามาให้ทางรหัสพันธุกรรมเลยน่ะสิ ฮยอนซึงหลับตาปี๋ด้วยความอายหลังโชว์ลูกหวดลม ลูกเทนนิสลูกเดิมกลิ้งมากระทบรองเท้าเขาอีกครั้ง ร่างบางก้มมองอย่างเคียดแค้น

 

ไอ้ลูกเทนนิส แกสมควรตาย!

 

“เสิร์ฟเลยฮยอนซึง ลูกอยู่ที่ใครคนนั้นได้เสิร์ฟ สู้ๆ” กติกาบ้านไหนของยังโยซอบกันล่ะหนอ

 

ร่างบางก้มลงหยิบลูกกลมสีเขียวแล้วเสิร์ฟอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ไม่พลาด

 

ผั่วะ 

 

ดูจุนโต้กลับ

 

โผล๊ะ!

 

ถ้าเสียงมาประมาณนี้ก็ไม่ต้องสงสัย ยูนดูจุนได้แต้มอีกแล้ว!

 

“2-0 เย้ นายเก่งจังดูจุน ฮยอนซึง ตีเสมอให้ได้น๊า” หันไปชมดูจุนแล้วหันมาให้กำลังใจฮยอนซึงราวกับภาพเดจาวู นายจริงใจหรือเปล่ายังโยซอบ

 

ผั่วะ

 

โผล๊ะ!

 

ผั่วะ

 

โผล๊ะ!

 

“เอ่อ”

 

“4-0”

 

โยซอบยิ้มแห้งแจ้งคะแนนอันแสนอัปยศเสมือนเป็นการตอกย้ำใช้ชอกช้ำใจเล่น นี่ยังไม่นับประโยคทำร้ายจิตที่ออกมาจากปากของจุนฮยองนะ

 

“เฮ้ จางเท็น นายกระจอกจัง”

 

ฮยอนซึงเม้มปากแน่น อยากจะร้องไห้และบินหายไปจากตรงนี้ ยิ่งหันไปเห็นจุนฮยองที่นั่งอมยิ้มมองอยู่ก็ยิ่งอายเข้าไปใหญ่ เอ๊ะ แล้วทำไมต้องอายเพิ่มด้วยล่ะ ? ฮยอนซึงส่ายหัวสลัดความคิดบ้าบอก่อนจะตีลูกเสิร์ฟ

 

ผั่วะ

 

“4-1 เย้ ฮยอนซึงได้แต้มแล้ว เย้”

 

ฮยอนซึงตะลึงตาค้าง จะว่าดีใจก็ใช่อยู่หรอก ในที่สุดเขาก็ตีไข่แตกเสียที หันไปมองข้างสนามเห็นโยซอบกระโดดแท็คมือกับจุนฮยองแล้วมันก็น่าปลื้มใจนิดนึง ถึงจะแอบเห็นว่าท่าทางตีลูกของดูจุนจะแปลกกว่าเดิมก็เถอะ

 

โฮ๊ะ

 

แต่แล้วฮยอนซึงก็ไม่เข้าใจถึงรอยยิ้มแปลกๆ ของดงอุน และท่าทางของกีกวังที่แอบชูนิ้วโป้งให้ดูจุนนั่นมันคืออะไร?

 

“เฮ้ ฮยอนซึง ฉันจะตีแล้วนะ”

 

ดูจุนบอกให้ฮยอนซึงเตรียมตัว อืม ช่างเป็นผู้เล่นที่มีจรรยาบรรณ

 

ผั่วะ

 

ผั่วะ

โผล๊ะ!

 

“ได้อีกแต้ม ฮ่า” ฮยอนซึงกำมือชูเหนือหัวด้วยความฟิน

 

คึคึ

 

ฮยอนซึงที่กำลังยิ้มแก้มปริที่ทำคะแนนได้อีกครั้ง ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงคิกคักจากข้างสนาม หันไปก็เห็นจุนฮยองอมยิ้มแปลกๆ ส่งทุกที ชักจะไม่ปรกติซะแล้ว ร่างบางกวาดตาสำรวจตัวเองและรอบข้างอย่างระแวง

 

คึคึ

 

“นี่นายหัวเราะอะไร”

 

เพราะจุนฮยองเป็นคนเดียวที่ทำให้ฮยอนซึงเหม็นขี้หน้าเป็นพิเศษ จึงถูกถามขึ้นมาอย่างหาเรื่อง ทั้งๆ ที่ทุกคนก็หัวเราะกันทั้งนั้น จุนฮยองเหล่ตาไปทางคู่ดวลเทนนิสของเขา ฮยอนซึงมองตามเห็นดูจุนยืนยิ้มหวดไม้แร็คเก็ตไปมาด้วยมือขวา

 

เดี๋ยวนะ

 

มือขวา

 

ยูนดูจุนถนัดซ้ายนี่

 

ดูจุนยักคิ้วใส่ยกมือขวาโชว์เมื่อทราบแน่ว่าร่างบางคงพบแล้วว่ามีอะไรผิดปรกติไป เล่นเอาอีกคนหน้าขึ้นสีแดงจัด หันไปมองทุกคนราวศัตรูคู่อาฆาต 

 

ถ้าจะดูถูกกันขนาดนี้ละก็

 

“อ๊าก....เอาจริงแล้วนะโว้ย”

 

ผั่วะ

 

โผล๊ะ!

 

“5-2 ยูนดูจุนชนะ!”

 

ภาพโยซอบกระโดดกอดดูจุนมันช่างน่าประทับใจ ดงอุนและกีกวังพยายามหันหลังหลบไม่ให้เขาเห็นว่ามีสีหน้าอย่างไร ว่าแต่ตัวสั่นซะขนาดนั้นมันยังไง แทบไม่อยากมองเลยว่าตอนนี้ยงจุนฮยองจะมีปฏิกิริยาแบบไหน 

 

ร่างบางทำใจเหลือบไปมองทางที่จุนฮยองอยู่ แต่กลับเจอเก้าอี้ว่าง และก่อนที่ฮยอนซึงจะทันได้ตั้งคำถามว่าอีกคนไปไหนก็หันไปเห็นพอดีว่า

 

ยงจุนฮยองขำกลิ้งอยู่บนพื้นถัดจากเก้าอี้ตัวนั้นไปติ๊ดนึง
 

 

ที่นี่ที่ไหน? แล้วฉันมาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย?

 

 






TALK

ฟิคเรื่องนี้มีเพียงฉากกุ๊กกิ๊ก ถือว่าใสกริ๊งเลยแหละ
ปลอด NC ล้านเปอร์เซ็นต์ *เป็นฟิคเด็กดีเต็มสตรีม*
เดากันมั้ยว่า Round 2 จะเป็นคู่ของใคร หุหุ เดาไม่ถูกหรอก เชื่อดิ่