คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Track 3 :: Drive
Track 3 :: Drive
내 사랑이에요 날 움직여 줘요 이 순간 그대가 있는 그곳으로
그대가 내게 어느 샌가 들어와 내 마음속을 휘젓고 있어요
좀 더 가까이 날 데려다 줘요 그대에게 내가 닿을 그곳까지
내 사랑이라면 내 모든 것이라면 그 어디까지 끝없이 달리고 싶어
ที่รัก ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ฉันกำลังจะไปหา...
เหตุผลที่ฉันมีลมหายใจ ที่ฉันกระพริบตา นั่นก็เพราะคุณ
โลกใบใหม่ กำลังหันเข้าหาคุณ..
ความรักของฉันที่มีต่อคุณ ทำให้ฉันหาคุณเจอ
15 กุมภาพันธ์ 2007
"พวกแกต้องการอะไรกัน" เรมินบ่นอุบเมื่อทุกคนมายืนออกันหน้าประตูบ้านในเช้าวันที่ 3 คนที่ดูเหมือนว่าขณะนี้กำลังอากาศแจ่มใส แดดน้อยลมสงบ ก็คงมีแต่อีซึลและไอรินเท่านั้น - -"
"นางฟ้าโบอาบอกว่าห้ามหนีใช่มะ -_,- แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเราอยากจะหนี" ไอรินถูมือไปมาพร้อมๆกับเอื้อมมือไปจับประตู
"เห้ย!!! ถ้าเกิดมันมีไฟดูดหล่ะ!!!!!"
"จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! O[]O!!!!!"
....ผ่านไป 2 วินาที...
"ไอ้อีซึล.... ทำไมไม่บอกตอนตรูปีนออกนอกบ้านไปแล้วหล่ะ!!!" แล้วไอรินก็เตรียมเอากระถางต้นไม้แถวๆนั้นมาทุ่มใส่คนที่หวังดีช้าไปหน่อย
"เข้าประเด็นกันหน่อยหลานๆเอ๊ย =O=" บ่นเสร็จยาดาก็เดินไปหมุนลูกบิดประตู หลังจากที่ไอรินพิสูจน์ให้แน่ใจแล้วว่าไม่มีไฟฟ้าแรงสูงอยู่แน่นอน
"เปิดไม่ออกแฮะ ล็อคมั้ง"
"งั้นไปขโมยกุญแจกันเถิด โย่ว์!" มิราทำท่าขึงขัง 'เล่นๆ'
"เอาดิๆ" แต่อีซึลทำท่าจะบุกเดี่ยวไปจริงๆซะงั้น
"บร้าเหรอ!!!!"
"เกิดอะไรขึ้นเหรอทุกคน O_O"
"เฮือก =O=!" เหล่าเด็กสติแตกทั้ง 7 สะดุ้งสุดตัวเมื่อจุนซุน้อยๆเดินเข้ามาร่วมวงหน้าประตูบ้านด้วย
"อ้อ ก็...คือ..."
"พวกเรามีงานต้องทำน่ะค่ะ เอ้อๆ วิชาศิลปะไงคะ เขาให้สำรวจพวกประติมากรรมที่พักอาศัย จำพวกประตูบ้านนี้ไงคะ" พุนยองว่าไป มือก็หมุนกลอนประตูเล่น หวังจะให้มันเปิดออกหรือไงกัน = ="
แกร่ก...
O_O!! อ้าว!! เปิดออกซะงั้น!!! ด้วยอารามตกใจเธอจึงรีบปิดประตูกลับไปดัง..
โครม!!!
"เอ่อ เป็นอะไรมั้ยฮะ =[]="
"ไม่มีไรค่ะๆ พวกเราทำงานต่อกันเถอะเนอะ อ่าฮ่า~ โค้งอันนี้สวยดี 55555" เหลือเชื่อที่ว่ามยองนังสามารถแก้ไขสถานการณ์ได้ โอ้ว บราซือ มันเยี่ยมมาก OoO!!
"งั้นก็ตั้งใจนะฮะ ^w^" จุนซุน้อยๆผู้ไม่เอะใจอะไรกับโลกนี้เลย เดินไปรดน้ำต้นไม้((ที่เกือบจะได้ไปอยู่บนหัวของอีซึลแล้ว))
"เปงไรวะ =O=!!!" ทุกคนรีบเข้ามารุมพุนยองทันที ด้วยเหตุที่ว่าทำเสียงเอะอะและเกือบจะทำให้พวกเธอซวยไปด้วยแล้ว
"เมื่อกี้ประตูเปิดออก!"
"จริง?!!!"
"แล้วไอ้เสียงดังโครมมันจะเกิดจากอะไรหล่ะวะ ไอริน เราไม่บ้าทุบประตูนะเว้ย!!!"
"เอาๆ ถ้ามันเปิดได้ก็รีบเปิดดิ" ยาดารีบเข้ามาห้ามทัพก่อนที่จะเกิดเหตุนองเลือดหน้าประติมากรรมประตู
แกร่กๆ
"อ้าว ทำไมไม่ได้แล้วอ่ะ!! ตะกี้ยังได้อยู่เลย"
"แล้วแกไปปิดมันทำไมหล่ะวะ"
"โอยยยยยย ก็มันตกใจอ่ะมิรา!!!"
"หรือว่า..." เรมินเริ่มประเด็น
"หรือว่า!!!!"ทุกคนว่าตาม
"ต้องมีอะไร..."
"อะไรเหรอ??"
"=_=... เราไม่ได้จะคลอดลูกนะว้อยยยยยยยยย!!!!!!!!!! ทำหน้าซะ..." เรมินโวยวายก่อนจะอธิบายต่อ "..ถ้าเกิดเป็นงี้หล่ะ... เมื่อกี้จุนซุมามุงด้วยแล้วเปิดออก... พอไม่มามุงก็เปิดไม่ออก..."
"งั้นถ้าใครจะออกนอกบ้านก็ต้องเอาจุนซุไปด้วย!!!" อีซึลโพล่งขึ้น
"ไม่ใช่!!! เราว่านะ สมหตุสมผลที่สุดก็คือ ถ้าจะออกนอกบ้านต้องมีคนจากอีกฝ่ายอย่างน้อย 1 คนออกไปด้วย แบบว่าถึงเรา 7 คนจะออกจากบ้านพร้อมกันอ่ะ ก็ต้องมีพวกทงบังอย่างน้อย 1 คนไปด้วย แล้วถ้าทงบังจะออกจากบ้าน ก็ต้องให้พวกเราไปด้วยอย่างน้อย 1 คนเหมือนกัน"
"โอ้ววววววววว มันยอดมากเลย ซูซาน" มิราทำเสียงเหมือนกับโฆษณาจอร์จซาร่าห์อะไรทำนองนั้น
"แล้วจะทำไงให้ทงบังคนไหนไปกับพวกเรา" ยาดาเริ่มตั้งประเด็นใหม่อีกครั้ง
"You are my sunshine~ My only sunshine~ You make me happy!~~~ >w<" จุนซุน้อยๆที่รดน้ำต้นไม้อยู่แถวๆประตู ร้องเพลงไปด้วยอย่างสบายอารมณ์..
"หึหึ แกเข้าใจเราใช่มั้ยอีซึล" ไอรินหันไปคุยกับคนที่ species ความบ้าระดับเดียวกัน
"อ้อ แน่น้อน ^^ เนอะ มยองนัง"
"เวร ...."
"พวกแกมีอารายกัน" พุนยองเสนอเข้ามาร่วมอีกคน
"หึหึ... มันคงต้องทำแบบนี้อย่างเดียวแล้ว" ไอรินดึงทุกคนเข้ามาสุมหัวพลางทำมือเหมือนกำลังชักเย่อ
"เห้ย แก มีสติหน่อยเส่ะ!" มิราผู้ที่((ตัว))ใหญ่ที่สุด คิดว่าตัวเองคงต้องเป็นคนบุกอย่างแน่นอน..
"เอาน่า เรามีแผนสำรอง -_,-" อีซึลแสยะยิ้ม แฝงเลศนัยไว้ในมุมปาก
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ!!
"You never know dear~!เห้ย!!! O[]O!!!!"
"ประจำตำแหน่ง!!!!!!!!!!!!!" ไอรินร้องสั่งทุกคน ทันใดนั้น จุนซุน้อยๆก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยเหล่าเด็กสติแตกทั้ง 7((น่ากลัวจริงๆ = =")) โดยมีมิราดึงแขนทางด้านหน้า ที่เหลือก็ช่วยกันทั้งผลักทั้งดันไปทางประตูบ้าน
"พวกเธอจะทำอะไรกาน!!!! ปล่อยน้า!!!! พี่แจ..."
"อย่าโวยวายสิคะ จุนซุ เดี๋ยวพวกเขาไม่ให้เราไปซื้อเกมใหม่กันนะ ที่เมืองไทยยังไม่ออกเลย! >[]<"
"แง้ ช่วยผม... ห๊ะ O[]o เธอว่าไงนะฮันอีซึล"
"เรากำลังจะไปซื้อเกมกัน >< ถ้าบอกพวกเขาเดี๋ยวเขาไม่ให้ออกไปกันนะคะ" คนที่บอกว่ามีแผนสำรองรีบปฏิบัติการทันที
"จริงเหรอ O_o!! งั้นรีบๆไปกันเถอะ" กลายเป็นว่าจุนซุเดินนำทุกคนไปที่ประตู และเป็นคนเปิดออกไปเองซะด้วย = ="
"เห้ยๆ!! เอ้ย"
"อะไรเหรอ? ลีไอริน" จุนซุรีบหันมาถามทันที ท่าทางกลัวว่าจะไม่ได้ไปซื้อเกม
"ลืมกระเป๋าตังค์ แง TTOTT"
"งั้นพวกเธอรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปหยิบกระเป๋าตังค์มาก่อน >[]<"
ตุบๆๆๆๆๆๆๆ
"มีอะไรเหรอจุนซุ?" ยุนโฮถามเมื่อเห็นจุนซุวิ่งตาลีตาเหลือกไปคว้าเอาอะไรซักอย่างแถวๆเคาน์เตอร์ในห้องนั่งเล่น
"อ้อ ^^ ออกกำลังกายฮะ 1 2 />O</ 3 4 >O<"
=_= <<< ใบหน้าของทงบังทุกคนที่เห็นท่าทางจุนซุน้อยๆของพวกเขา
"พวกเธอ~~~~ >[]< ฉันมาแล้ว!!!" จุนซุพรวดพราดออกมาจากประตูบ้านที่เขาเปิดทิ้งไว้
....วิ้ว~.....
เสียงลมพัดผ่านหน้าบ้าน....ที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่เลย ยกเว้น... คิมจุนซุ...
-----
"แฮ่กๆ ที่นี่ที่ไหนแล้วอ่ะ แฮ่กๆ" พุนยองหอบหายใจ พร้อมกับมองไปรอบๆตัวเอง ถนนมีผู้คนบ้างเล็กน้อย เริ่มมียวดยานพาหนะแล่นไปมาบ้างแล้ว
"ไม่รู้ แฮ่กกกกก รู้แต่ข้างหน้ามีป้ายรถเมล์" มิราแทบจะทรุดนั่งลงกับพื้นอยู่แล้ว แต่ก็แข็งใจเดินไปพร้อมๆกับคนอื่นที่มีสภาพไม่ต่างกันเลยแม้แต่น้อย = =
"โอย หนีออกมาแล้วจะไปไหนกันอ่ะ"
....เงียบ.... ทุกคนอึ้งกับคำถามของยาดา = =" ที่ไม่มีใครซักคนเอะใจตั้งแต่แรกแล้ว...
"ไปห้างกันก็ดี เดินดูของหน่อย"
"แล้วจะไปกันยังไงหล่ะวะไอริน นี่ กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้! ไม่ใช่กรุงเทพฯ ประเทศไทยนะว้อย!!" มยองนังโวยวาย พร้อมๆกับมองรถเมล์ที่เพิ่งเข้ามา มีบางคนขึ้นไป แต่พวกเธอก็ยังอยู่ที่เดิม...
"เอาน่า รถเมล์น่าจะเหมือนๆกัน" ไอรินบ่นพร้อมๆกับทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่ง
"มยองนังก็บอกไปแล้วนิหว่า ว่านี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ!!!!" พุนยองโวยวายอีกคน
"แล้วแกจะทำยังไงหล่ะวะ!!"
"ก็ใครบอกจะหนีคนแรกหล่ะ!!!"
"แกก็เห็นด้วยไม่ใช่เหรอ!!!!!!"
"แก แก่ แก้ แก๊ แก๋~~~ โปรดยู้ดดดดด~~~~~ ขึ้นคันหน้ายก็หม่ายรู้ว่าปายหนายเหมื่อนก๊านฉ่ายม้าย~~~~~ ง้านก่อขึ้นคันนี้กานเถิ้ด~~~" เรมินพูดเป็นทำนองโอเปร่าเฮ้าส์ = =" แล้วก้าวขึ้นรถเมลล์อีกคันที่เพิ่งเข้ามาจอด ทุกคนจึงกระเสือกกระสนวิ่งตามขึ้นไป..
-----
"ยังดีที่แอบหยิบเงินวอนมาบ้าง ไม่งั้นโดนตบลงจากรถแหง" อีซึลบ่นอุบเมื่อลงจากรถเมลล์ที่ไหนซักแห่งหลังจากที่รู้ตัวว่านั่งมาไกลจากบ้านของทงบังพอสมควรแล้ว
"แล้วจะไปไหนต่อดีหล่ะ" ยาดาพึมพำ พลันสายตามองไปเห็นสิ่งที่อยู่อีกฝั่งของถนน... สวนสนุก
"เห้ยๆ สวนสนุกนี่หว่า!!!!!"
"อ๊าก >[]< จริงด้วย!!!" มิรา...ซึ่งอยากจะมาที่แห่งนี้อยู่แล้ว ร้องเสียงดังขึ้นมาทันที
"มีเงินเหลือป่าวอีซึล" เรมินหันไปถามคนที่กำลังมองเงินในกำมืออยู่
"มีน่ะมี = =" แต่พอหรือเปล่าก็ไม่รู้"
"เอาเถอะๆ มาแล้วก็เข้าไปก่อนละกัน" พูดจบไอรินก็ก้าวไปบนถนนทันทีด้วยความตื่นเต้น
เฟี้ยวววววว!!!
ทันใดนั้นรถยนตร์ก็พุ่งฉิวผ่านมา เป็นเหตุให้ไอรินกระโดดถอยหลังไปชนคนอื่นๆจนเสียหลักล้มลงทันที
ซ่า!!!!!!!!!
"อ๊ากกกกกกก!!!!!!!! O[]O!!!!"
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย มยองนังงงงงงง!!!" ทุกคนร้องเรียกคนที่อยู่หลังสุดซึ่งตกลงไปในแม่น้ำด้านหลัง คงเป็นตอนที่ไอรินกระโดดเบียดเข้ามาทำให้เธอต้องลงไปลอยคอ และตอนนี้มยองนังกำลังถูกพัดไปตามตามกระแสน้ำ..
ตูม!!!!!!!!!
ปลาดุกตัวโตพุ่งตามมยองนังไป ที่จริงก็คือมิรานั่นแหล่ะ - -" ทำให้ทุกคนวิ่งตามทั้งคู่ไปเรื่อยๆ
ตลอดทางมีคำพูดประมาณว่า "ช่วยด้วยหม่าหม้า TOT!!!" "ว้อย!! หลุดมือไปอีกแล้ว!!!" "แฮ่กๆๆๆ" "โอ๊ย จับได้ยังวะ!!!!" กว่าจะจับตัวมยองนังแล้วหาที่เกาะเพื่อลากขึ้นฝั่งได้ก็ทำเอาทุกคนเหนื่อยยิ่งกว่าตอนวิ่งมาจากบ้านของทงบังเสียอีก -_-"
-----
"พวกนั้น พวกน้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนน หายไปแล้ว!!" เสียงตะโกนของจุนซุน้อยๆดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งพรวดพราดเข้ามาในบ้าน
"หา อะไร พวกไหน = =" ยุนโฮตอบกลับด้วยสีหน้าเอือมระอาเล็กน้อย
"เด็กพวกนั้น หายไปแล้ว ต้องแอบไปที่ห้างกันก่อนแน่ๆเลย ก็บอกว่าจะไปซื้อเกมด้วยกันง้า T_T"
"ห๊ะ? หนีงั้นหรอ" แจจุงพูดสิ่งพื้นฐานที่สุดในชีวิตที่จุนซุไม่ได้นึกถึงเลยแม้แต่น้อย..
"เกมงั้นเรอะ O_O ห้าง ไปๆๆๆๆๆกัน" ส่วนยูชุน สามารถรับรู้ได้แต่เพียงคำว่าเกมและห้างเท่านั้น - -"
"อืม ไม่ว่าพวกนั้นจะหนีหรือว่าไปห้างก็เถอะนะ ผมว่าพวกเค้าก็ไม่รู้วิธีไปที่ไหนอยู่แล้ว ก็ต้องหลงน่ะสิ" ชางมินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย
"เฮ้อ เดือดร้อนอีกแล้ว วันหยุดพวกเราแท้ๆ.. อืม แล้วถ้าจะไปห้าง พวกเราควรจะไปกันสภาพไหนหล่ะเนี่ย" แจจุงบ่นพึมพำ แต่สุดท้ายแล้ว ก็เป็นแจจุงอีกนั่นแหละที่คิดจะไปช่วย ^^"
"5555555 เกมและห้าง ฉันมีแผนพรางตัวดีๆสำหรับพวกเราแล้ว!!"
"เฮือก ยูชุน นายคิดจะทำอะไร.. "
-----
"หม่าหม้า TOT น้องฉาวววว" มยองนัง.. คนที่เพิ่งถูกลากขึ้นมาจากแม่น้ำโผเข้าหาเรมินกับอีซึลทันที แต่ทั้งคู่รีบถอยหลังออกห่าง เหตุผลก็คือ...
"เห้ยๆๆ เดี๋ยวเปียกง้า"
"T^T"
"ว่าแต่ตอนนี้เรามาหลงอยู่ที่หนายอีกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!" พุนยองโวยวายขึ้นขณะที่มองไปรอบๆตัวแล้วสายตาเธอก็ไปปะทะกับฝูงชน((ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิง))ที่มารวมตัวกันหน้าห้างสรรพสินค้า
"เฮ้ย!! เกิดไรขึ้นตรงนั้นอ่ะ"
"ประท้วงห้างมั้ง" ใครคนที่พูดช่างสิ้นคิดจริงๆ = =
"เราว่าเราเห็นอะไรดำๆวิ่งมาแถวนี้อ่านะ เอ้อ แล้วก็อะไรซักอย่างสีชมพูๆยืนอยู่แถวๆนั้นด้วย" อีซึลใช้สายตาที่มีประสิทธิภาพที่ดีที่สุด((เพราะใส่แว่นด้วย))เพ่งไปบริเวณนั้น และเมื่อสิ่งนั้นใกล้เข้ามา...
"เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย O[]O!!!!!"
"ชู่ว์!!!!!!!!!! เงียบๆ และทำตามพวกเราซะดีๆ =_=++" ยุนโฮเข้ามาถึงตัวพวกเธอก่อนชางมินที่ตามเข้ามาติดๆ รั้งท้ายโดยยูชุนกับจุนซุ ทั้งหมดเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังพวกเธอไว้ แล้วก็เอาสิ่งที่พวกเธอคาดว่าคงเป็นปืนจ่อเข้าที่เอว ก่อนจะดันตัวเข้าไปหลบมุมใดมุมหนึ่ง
"แล้วแจ.. "
"เงียบ!" ยูชุนทำหน้าเคร่งขรึม... เคร่งขรึมเสียจน... เหมือนอยากจะเข้าห้องน้ำ - -"
ถึงตอนนี้พวกเธอเข้าใจแล้วว่าสีชมพูของอีซึลหมายถึงอะไร..
มันคือ..แจจุงที่เดินเชิดหน้าเข้ามาด้วยท่าทางเหมือน...คุณหญิง... จนเหล่าเด็กสติแตกแต่ละคนไม่อยากจะเชื่อว่า นี่คือ 1 ในทงบังชินกิที่พวกเธอคลั่งไคล้กันมานาน ชุดเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายสีชมพู ผ้าแพรบางเบาโบกสะบัดขณะทำหน้าที่ห่อหุ้มแขนที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามล่ำบึ้ก ผมที่ยาวระต้นคอถูกดัดเป็นลอน ยังดีหน่อยที่ไม่สวมมงกุฏเงินประดับไพลินสีชมพูที่ตอนแรกคนวางแผน...ยูชุน...พยายามจะยัดเยียดให้ไปเด่นสง่าบนหัวเขาให้ได้ = ="
จากสภาพแล้ว... ทำเอาแต่ละคนถึงกับ.... เฮือก....
"= =" พวกเธอไม่ต้องยิ้ม! ฉันซีเครียดมากรู้มั้ย!!!" แจจุงพูดเสียงเย็น ใบหน้าสวยหงิกงอดั่งสาหร่ายสไปรูริน่ามองไปรอบๆ
เมื่อเห็นสภาพของมยองนังกับมิราแล้วถึงกับ.... เฮือก....
"มยองนังกับมิราเปียกกันใช่มะ เป็นไง น้ำเย็นดีมั้ย" ถึงในตอนแรกจะแสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย แต่ตอนท้ายก็บ่งบอกชัดเจนว่า 'ประชดนะเว้ย!!'
"อุ่นสบายมากมาย เหมาะแก่การแช่นานๆค่ะ =_=" บอกตามตรงซะงั้นนะมิรา
"ไม่ตลกนะ!!!" อีกแล้ว ยูชุนทำหน้าเคร่งขรึมจัดอีกแล้ว..
TOT <<< ใบหน้าของเหล่าเด็กสติแตก
"งั้นผมจะพา 2 คนนี้ไปส่งนะฮะ" ชางมินบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินกลับไปที่รถ
"นายคุมพวกนั้นเถอะ ฉันจะจัดการกับ 2 คนนี้เอง((อีกอย่าง ฉันอยากกลับบ้าน ทนอยู่ในสภาพนี้ ไม่ไหวแล้วเฟ้ย =____= :: ความคิดของแจจุง))" แจจุงยิ้มเจ้าเล่ห์ ซึ่งชางมินเข้าใจในทันที
"ได้ฮะ ได้ๆ -v-" ว่าแล้วก็หลีกทางให้คุณหญิงแจจุงกับเด็กสติแตกเปียกปอนทั้ง 2 เดินออกไปจากวงล้อม
"แม่จ้าว =O=" ยาดาแทบจะเป็นลมเมื่อทงบังชินกิที่เหลือยิ่งจิ้มอะไรก็ตามที่น่าจะเป็นปืนเข้าหลังเธอแรงเข้าไป
"รู้มั้ยว่าโทษของการหลบหนีมันเป็นยังไง!!!!!"
"พวกเราไม่ใช่นักโทษนะ!!!!!!"
"งั้นเธอก็หลุดพ้นไปคนแรกเลยแล้วกัน!" ยูชุนที่เป็นคนจ่อปืนอยู่ด้านหลังไอรินตวาดขึ้น พร้อมๆกับเสียง
กริ๊ก!
"ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"อ๊ากกกกกกกกกก!!! / เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย O[]O!!!"
เงียบ...
"5555555555555555 กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ว้าวๆๆ ดูหน้าพวกเธอแต่ละคนสิ เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >w<" จุนซุที่ทนทำหน้าสงบนิ่งไม่ไหวหลุดหัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมาเป็นคนแรก ตามด้วยยูชุนที่ทนไม่ไหวอีกคนจนต้องลงไปนอนขำอยู่กับพื้น
"เฮ้ย!" เรมินที่ดูเหมือนจะมีสติสัมปชัญญะที่สุดหันหลังไปดู พบว่าสิ่งที่ยุนโฮจ่ออยู่ด้านหลังของเธอกับพุนยอง คือ.. ท่อประปา ((สีฟ้าสด))
=___= <<< ใบหน้าของเรมิน
"อ้าวรู้ซะแล้ว"
^W^ <<< ใบหน้าของยุนโฮและทงบังชินกิทุกคน
เด็กสติแตกที่ถูกประทุษร้ายปลอมๆหันไปมองหน้าตัวการที่ตอนนี้ยังเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น แต่ถึงแม้ว่าพวกเธออยากจะดึงจุกทองๆ กระทืบๆ แล้วเผาทิ้งซักแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำได้ ก็เขาเป็นทงบังชินกินี่ = =" ((และถ้าดึงคงโดนปังรอบ 2))
"เสียงกริ๊กเมื่อกี้..."อีซึลเอ่ยปากพร้อมกับมองไปรอบๆ แต่ยูชุน((ที่หายขำและตั้งสติได้แล้ว))ก็ไม่ปล่อยให้พวกเธอสงสัยนานนัก รีบหยิบเอาไฟแช๊กขึ้นมาเปิดฝา แล้วปิด
กริ๊ก!
เสียงเหมือนเมื่อกี้ไม่มีผิด =_="
"อ้าวๆ พวกเธอก็หนีมาทำให้พวกเราต้องลำบาก ((โดยเฉพาะแจจุง))ออกมาตามนะ ไม่ยิงทิ้งก็ดีเท่าไรแล้ว!!!" รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากยุนโฮอย่างเห็นได้ชัด
=[]= <<< ใบหน้าของ 'ทุกคน'
"เอาเถอะฮะ ไหนๆก็มาแล้ว เข้าไปเดินห้างหน่อยก็ดีฮะ" ปากก็ว่าอย่างนี้ แต่ในใจของจุนซูน้อยๆคิดว่า 'เข้าไปเร็วๆเซ่ อยากซื้อเกมT[]T'
อย่างไรก็แล้วแต่... ทั้งหมดก็เดินเข้าไปในห้างกันโดยมีทงบังชินกิล้อมรอบเหล่าเด็กสติแตกอย่างกับ... บอดี้การ์ด - -"
-----
"หม่าหม้า =O=!!!!"
"เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!" แจจุงเกือบจะหักพวงมาลัยออกนอกเลนซะแล้ว ถ้าหากมิราไม่ดึงแขนเอาไว้ - -"
"ขอโทษด้วยค่ะ ^^" มยองนังเป็นแบบนี้แหล่ะค่ะ เหอๆๆๆๆๆๆ"
"ก็อย่าให้บ่อยนักแล้วกัน ถ้าหากพวกเธอยังไม่อยากตายเหมือนฉัน" แจจุงบ่นด้วยความรำคาญ "..พวกเธอนี่นะ มาก็ควรจะช่วยทำงานกันบ้าง ถึงทำอะไรไม่ได้ก็อย่าสร้างความรำคาญได้มั้ย พวกเรารับผิดชอบชีวิตพวกเธอไม่ไหวนะ หากมีใครเป็นอะไรไปแล้วจะทำยังไง พ่อแม่ก็ยังติดต่อไม่ได้เลย แล้วไหนจะ $&#$(@!%$@_*#$_"
เฮือก.... มิราคิด
"ขอโทษค่ะ T^T"คำตอบของทั้งที่แจจุงเทศน์ไปเมื่อกี้คือคำคำนี้คำเดียว
"น้องฉาว ฮือๆ พี่ฉาวขอโทษ TOT" มยองนังเพ้ออีกแล้ว แจจุงถอนหายใจพร้อมกับพยายามตั้งสมาธิกับการขับรถให้มากที่สุด..
-----
"นี่ๆ >[]< อันนี้อ่ะฉันรอภาค 2 ของมันอยู่ ภาคนี้ฉันน็อกไปหลายรอบแล้ว แต่เมื่อทีไรก็ยังสนุกอยู่ดี 5555+ >w<"
"จริงหรอคะ? O_O เกาหลีก็ยังไม่ออกภาค 2 เหรอ? ว้า อุตส่าห์ดีใจนึกว่าจะได้ซื้อ T^T"
"555+ เกมและห้าง"
จุนซู อีซึล และยูชุน ((เรียงลำดับตามผู้พูด))พากันเกาะกระจกร้านเกมและคุยกันอย่างออกหน้าตา ไม่เหลือสภาพบอดี้การ์ดชุดดำอีกต่อไป ตลอดทางมีแต่ประโยคประมาณว่า "เกมนี้กว่าจะน็อกก็เล่นกันข้ามคืนเลย >O<" "นายอ่ะแย่งฉันเล่นตอนที่จะฆ่าบอสได้อ่ะ" "ว้าว >O< ที่ไทยยังไม่วางขายเลย" "นี่ไงๆที่เธอเล่นไปเมื่อวานอ่ะ" "555 เกมและห้าง" "นายเลิกพูดคำนี้ซะทีได้ไหม =O="
สุดท้ายคนอื่นก็ต้องปลงตกกับความบ้าไร้สติของทั้ง 3 คน
"ปล่อยพวกนั้นไปเถอะฮะ - -" ชางมินที่อยากจะไปซื้อแบบฝึกหัดเล่มใหม่((หลังจากที่ถูกยูชุนกับยุนโฮรุมสกรำจนเละไปเมื่อวาน))บ่นงึมงำพร้อมกับเร่งฝีเท้า
"งั้นเราไปด้วยนะคะ" เรมินวิ่งตามไปอีกคน
สุดท้ายก็เหลือคนที่ยังไม่กิจกรรมอยู่อีก 4 คน ยุนโฮ พุนยอง ไอริน และยาดา
"=_=++** <<< ใบหน้าของยุนโฮ
-_-"" <<< ใบหน้าของพุนยอง ไอริน และยาดา
"พวกเธอ!"
"ค่ะ..คะ!!!!"
"เลือกเอาซักอย่าง!!"
"... •_•? เลือกอะไรเหรอคะ?" ยาดางงงันกับปฏิกิริยาท่าทางของจุงยุนโหดอย่างมาก...เช่นเดียวกับพุนยองและไอริน
"ในห้างนี้มีทั้งหมด 330 ร้าน 15 ประเภท จะไปไหน!!! เลือกมาอย่างนึง!!!!" เฮือก... ฮิตเลอร์เข้าสิง
"= =" อยากไปเล่นเกมอ่าค่ะ..."
"แล้วทำไมไม่ตามพวกนั้นไป!!! ช้าไปแล้ว!!" =O=^" ยุนโฮ ((เวอร์ชั่นฮิตเลอร์เข้าสิง)) ตวาดใส่ไอริน ทำเอาทุกคนที่เหลือถึงกับ เฮือก...
"ไปร้านหนังสือก็ได้ค่ะ..."
"ห้ามซ้ำ! คนแต่งสั่ง!" พุนยองโดนเป็นรายต่อไป - -" เอ้ะ คนแต่งมายุ่งอะไรด้วย
...เงียบ 1 นาที...
"แผนกเสื้อผ้าสตรี..."
"ไม่ถูกใจ! ห้ามไป!!" แม้กระทั่งซอยาดาผู้มีเหตุผลยังถูกตวาดกลับไปด้วยอีกคน
...เงียบ 2 นาที...
"ไปแผนกกีฬา..."
"เอ่อ..."
"กล้าหือเหรอ!!" สุดท้ายทุกคนก็ต้องตามจุงยุนโหดไปแผนกกีฬา- -" ((แล้วจะถามความเห็นเพื่อ??))
"ทำไมดุงี้วะ =_=" ไอรินบ่น
"ไม่รู้สิ ไปเหอะ แผนกกีฬาอาจจะมีอะไรน่าสนใจก็ได้" ซอยาดาผู้ใจเย็นพูดปลอบใจไอริน แล้วเดินตามยุนโฮไป
"เชื่อว่าแผนกกีฬาคงไม่มีเสื้อผ้าสตรี หรือร้านหนังสือแน่นอน = =" พุนยองปลงตกกับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น
-----
"เกมและห้าง -w-" ประโยคเดิมของยูชุนนั่นเอง ตอนนี้เขากำลังยืนรอจุนซูกับอีซึลที่เข้าไปสะสางเรื่องเกมอันในร้าน - -"
"แง ขออันนี้ไม่ได้เหรอคะ! TOT"
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยย จาเอาอานนี้!!!!!!"
"เฮ้อ - -"" ยูชุนถอนหายใจ ทำไมไม่ซื้อไปให้หมดเลยหล่ะนั่น
"เธอๆ นั่นมิคกี้ยูชุนเปล่าอ่ะ?" เสียงๆหนึ่งดังขึ้น บ่งบอกถึงสัญญาณที่ไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่ให้กับคนที่ตอนนี้ยืนหูผึ่งอยู่หน้าร้าน
"จะใช่เหรอ มิคกี้จะมาแต่งตัวแบบนี้ยืนเฝ้าหน้าร้านเกมหรือไง" คาดว่านี่ก็คงเป็นเสียงเพื่อนสาวของคนแรก
"แต่ดูปากเขาสิ เหมือนเด๊ะเลยนะ ><"
"หล่อนก็เข้าไปดูใกล้ๆสิยะ"
"นี่ๆ คนนั้นมิคกี้เหรอ?..."
เฮือก... จาก 2 เสียงกลายเป็น 3 4 5.... ตอนนี้มีผู้หญิงเกือบ 20 คนมายืนด้อมๆมองๆยูชุน จนเขาเริ่มรำคาญ และบ่นอยู่ในใจว่า 'อยากเข้าก็เข้ามาเซ่! พึมพำกันอยู่ได้'
"ขอโทษนะคะ..."
"อะไร! ผมเป็นบอดี้การ์ด! มาคุ้มครองคุณหนูซาบราซือที่กำลังเลือกซื้อเกมอยู่ในร้าน!!!!" ด้วยอารามตกใจ ปากก็เลยโพล่งออกไป..
และมันก็กลายเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของเขา...
"กรี๊ดดดดดดดดดดด มิคกี้ยูชุนจริงๆด้วย >O<"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
ตึงๆๆๆๆๆๆๆ โครมๆๆๆๆๆๆๆๆ แชะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"มาถ่ายละครเหรอคะ? เรื่องอะไรคะ? แล้วจะฉายเมื่อไหร่คะ?"
"มาคนเดียวเหรอคะ คนอื่นในวงมาด้วยมั้ยคะ"
"ซาบราซือคือใครเหรอคะ?"
"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ >[]< ขอถ่ายรูปหน่อยค่า"
"อ๊าก อย่าดันเซ่!"
"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"เอ่อ อ่า..." = =" ยูชุนทำหน้าประมาณว่า 'ที่คิดไปเมื่อกี้ขอแก้ใหม่ได้ไหม?'
!O_O! ฮ่า! เขายังมีอีกตัวช่วยนึงนี่!!
-----
"สรุปก็ 5 อันใช่มั้ย? =[]= เอ้า เงินๆ"
"เย้ ขอบคุณมากค่า คิคิคิคิคิ"
"5555+ เพราะยังไงฉันก็ต้องขอเล่นเกมของเธอด้วยนั่นแหล่ะ กร๊ากๆๆๆๆ"
"=O="
ตึงๆๆๆๆๆๆๆ!!!
"จุนซุ นายไปกับฉันหน่อย!"
"เห้ย อะไรฮะ มีอะไร!!! อ๊ากกกกกกกก อย่าลืมนับตังทอนน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
....10 วินาทีผ่านไป...
ถ้าเรียงลำดับเหตุการณ์เมื่อครู่แล้ว จะได้ข้อมูลเป็น ยูชุนวิ่งขึ้นมา ยูชุนลากคอจุนซุ ยูชุนลากจุนซุลงไป อีซึลยืนเฉยๆพร้อมเงินในกำมือ....
"จ่ายเงินก่อนดีกว่า" อีซึลพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเดินไปที่เคาน์เตอร์
-----
แชะๆๆๆๆๆๆๆ ตึงๆๆๆๆๆๆ "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!"
"มันเกิดอะไรขึ้นฮะ" เมื่อจุนซุวิ่งออกมาหน้าร้านก็เห็นสภาพแฟนคลับแต่ละคน.... = ="
"อย่างที่นายเห็นนั่นแหล่ะ! โอย ฉันรู้สึกว่าวันนี้ฉันทำความผิดครั้งใหญ่เลย!!!!" ยูชุนทึ้งหัวตัวเองพร้อมกับหมุนตัวไปรอบๆ เพื่ออะไร...??
"ยังไงก็ออกไปรับหน้าก่อนที่พวกเขาจะพังเข้ามาในร้านเถอะฮะ" จุนซุเดินออกไปนอกร้าน และพบกับแฟนคลับจำนวนมากกว่าเมื่อสักครู่ถึง 2 เท่าเข้ามารุมถ่ายรูปและยิงคำถามมากมาย
แฟนคลับ 1 :: วันนี้มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ
จุนซุ :: ก็มาซื้อเกมครับ
แฟนคลับ 2 :: ซาบราซือที่ว่าเมื่อสักครู่คือใครเหรอคะ?
ยูชุน :: เอ๊ะ ผมเคยพูดอย่างนั้นด้วยเหรอครับ ^^"
แฟนคลับ 3 :: ขอทางหน่อยค่าๆ
แฟนคลับ 4 :: หล่อนหลบไปหน่อยสิยะ ขอลายเซนต์หน่อยค่า
แฟนคลับ 5 6 7 8 9... :: ขอด้วยค่าๆๆๆ >O<
จุนซุ :: ทีละคนนะครับ ทีละคน
ยูชุน :: นี่ครับๆ อ่ะ ครับๆ
ขณะที่กำลังชุลมุนอยู่นั่นเอง อีซึลก็เดินถือถุงใบใหญ่ออกมาจากร้าน กวาดสายตามองไปรอบๆแล้วก็
เฮือก... มนุษยชาติล้นห้าง...
แล้วความคิด 2 อย่างก็ผุดขึ้นในหัวของเธอ
1. ฝ่าวงล้อมแล้วก็ช่วยลากทั้ง 2 คนออกมา ... ดูจำนวนประชากรแล้วคงจะยาก
2. ยืนเฝ้าอยู่ห่างๆ ... เพื่ออะไร...
ดังนั้นสิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือ...
"หา เกิดอะไรขึ้นหรอ ^^ แหม กลับบ้านดีกว่าเรา ยังไม่ได้ซักผ้าเลยนี่นา" อีซึลพึมพำกับตัวเองแล้วก็หันหลัง เดินจากไป....
แต่ด้วยเหตุผลที่ว่าผมของเธอมันทั้งดำทั้งยาว...ถึงสะโพก แถมปล่อยให้มันแกว่งไปมาไม่รวบเหมือนชาวบ้านอีกต่างหาก จึงสะดุดตาต่อคนที่ตอนนี้กำลังหาทางหนีทีไล่...นั่นก็คือ จุนซุ
"O[]O!!! ยูชุนๆๆๆ"
"ครับๆ ^^" อ่ะนี่ครับๆ"
"ยูชุนคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ"
"อ๊ากกกกก อะไรของนาย"
"ดูนั่น!!!!!!" ว่าแล้วจุนซุก็สะบัดนิ้วไปทางอีซึลซึ่งเดินเอ้อระเหย เหมือนมาช้อปปิ้งจริงๆ
"เห้ยยย ฮัน อี ซึล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เมื่อคลื่นเสียงของยูชุนปะทะเข้าที่หูของคนที่กำลังทำเนียนอยู่ เธอก็หันซ้ายหันขวา พยายามไม่ส่อพิรุธมากที่สุด
"ใครเหรอค้า กรี๊ดดดดดดดดดดด หันมาหน่อยสิค้าจุนซุ" แฟนคลับ 10 แหกปากพร้อมกับชูกล้องหรา
"•.• เขาบอกว่าห้ามทักเสียงเรียกชื่อนี่นา~" แล้วอีซึลก็เดินต่อไป ด้วยฝีเท้าที่เร่งให้เร็วขึ้นเล็กน้อย
"ย้ากกกกกกกกกกกกก ยัย ฮัน อี ซึล เธอ จะ หนี ไป ไหน!!!!!!!!" ยูชุนแหกปากรอบ 2 จนจุนซุเริ่มคิดในใจว่า 'เป็นทงบังชินกิด้วยหรือเปล่า?'
และคราวนี้เธอไม่แกล้งทำเนียนอีกต่อไป รีบใส่ตีนหมาแล้วโกยแน่บทันที
"เห้ยยยยยยยยยยยยย" เป็นเสียงของจุนซุและยูชุน
"ว้ากกก นายทำอะไรหน่อยเซ่จุนซุ เดี๋ยวอีซึลก็หลงอีกหรอก"
"โอ๊ย ทำไงดีหล่ะฮะ เกิดมาดังก็งี้แหล่ะ"
"คำชมไม่มีประโยชน์ในตอนนี้นะ! เอ้อ!!! อ้าว ว่าไง Super Junior มากันครบวงเลยน้าาาาาาาา"
พรึ่บ! เหล่าแฟนคลับผู้บ้าคลั่งหันไปในทิศทางที่ยูชุนชี้ทันที ทำให้คนดังทั้ง 2...
"อ้าวเห้ย! ไปนั่นแล้ว!!" กว่าพวกแฟนคลับจะรู้ตัวว่าโดนมุขสมัยอาณาจักรโบราณคลาสสิค ยูชุนและจุนซุก็วิ่งไล่ตามอีซึลไปอีกคน.. อ้อ อีกสองคน = ="
-----
"นี่ๆ เรื่องนี้เคยอ่านนะ เป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงที่ถูกขายให้กับเศรษฐีอ่ะ แล้วก็ได้มรดกมหาศาลเลย"
"ค่ะ ก็ดีนะคะ"
"ส่วนเรื่องนี้ก็ออกแนวน่ากลัวหน่อยนะ ผมเคยหยิบมาอ่านซัก 5-6 หน้าแล้วก็วางเลยอ่ะ น่ากลัวมาก T_T"
"ค่ะ"
"ฮ่า! เจอแล้ว เพิ่งออกเล่ม 2 เหรอเนี่ย เล่ม 1 นะสนุกมากๆเลย เป็นเรื่องของแม่มดที่ตามหารักแท้อ่ะ แต่ว่าเธอมีอายุที่สั้นกว่ามนุษย์มากกกกกก ทำให้ต้องหาผู้ชายที่เกิดมาเป็นเนื้อคู่โดยเฉพาะ >O<"
"ค่ะ น่าสนุกนะคะ"
ขณะนี้ชิมชางมินและซองเรมินกำลังเลือกหนังสือกันอยู่ในร้าน แต่ดูเหมือนว่าชางมินจะเป็นฝ่ายคุยเองเสียมากกว่า ถ้าดูสภาพของเรมินแล้ว...
"เธอชอบอ่านแนวรักหวานแหววใช่ม้า~"
"ค่ะ ใช่ค่ะ"
"หรือว่าแนวสืบสวน?"
"ค่ะ ก็อ่านได้ค่ะ"
"ว้าว >[]< เธอเก่งจังเลย อ่านได้หมดเลยเหรอ???"
"ค่ะ ได้ค่ะ"
- -" เหมือนมนุษย์บอดี้การ์ดยืนพล่ามเรื่องหนังสือให้คุณหนูผู้ไร้สติฟังจริงๆ
"5555+ อืม ผมชอบเรื่องนี้มากเลยนะ เป็น... เฮ้ย! นั่นเพื่อนเธอไม่ใช่เหรอ! O_O" ชางมินซึ่งยืนหันหน้าไปทางประตูร้านเห็นฮันอีซึลวิ่งผ่านหน้าร้านไป ตามด้วยยูชุนกับจุนซุที่ตามไปติดๆ และปิดท้ายด้วยขบวนผู้หญิงมากมายหลานแสน...
"ค่ะ" ส่วนเรมินก็ยังคงเหม่อลอยต่อไป = ="
ดังนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง~ แกล้งทรมานให้แฟนคลับบางส่วนได้เห็นมนุษย์ใส่ชุดบอดี้การ์ดอีกคนอยู่ในร้านหนังสือ!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด นั่น! ชางมินใช่มั้ยค้าาาาาา" และแฟนคลับบางส่วนก็หลั่งไหลเข้ามาในร้าน ชางมินที่รู้ตัวอยู่แล้วรีบลากเรมินผู้ซึ่งตอนนี้คงจะเริ่มรู้ตัวแล้วซอกซอนไปตามชั้นหนังสือและก็หลบเข้าไปในมุมอับๆมุมหนึ่งใต้บันได((ร้านหนังสือมี 2 ชั้น))
ส่วนพวกแฟนคลับที่กรูกันเข้ามาก็กระจายกำลังหาเป้าหมาย((ชางมิน))กันทั่วร้าน ส่งเสียงเอ็ดตะโรโวยวายกันดังลั่น ทำเอาพนักงานที่เคาน์เตอร์รีบกดโทรศัพท์กันมือเป็นระวิง
"ค่ะๆ ที่นั่นโรงพักเหรอคะ!!! ตอนนี้มีผู้หญิงจำนวนมากบุกเข้ามาในร้านหนังสือที่ห้างสรรพสินค้าบราซารุมค่ะ ค่ะๆ รีบมาเลยนะคะ น่ากลัวมากๆค่ะ TT" น่าสงสารจริงๆคุณพนักงาน
"หาให้ทั่วนะ!!! ดูทุกซอกทุกมุม ใต้ชั้นวางหรือข้างล่างแผงก็มองด้วย!!"
"กรี๊ดดดดดด เชวคังชางมิน" เหล่าแฟนคลับที่บ้าคลั่งก็ปฏิบัติการต่อไป = =
"เงียบๆนะ..." ชางมินที่ตอนนี้แอบอยู่ในซอกทะมึนกับเรมิน ชักท่อประปาออกมาจากที่เหน็บข้างเอว
"เอ่อ เอาออกมาทำไมเหรอคะนั่น.. " ดูจากท่าทางที่เหมือนจะไปยิงใครของคนข้างๆแล้ว ทำเอาเรมินถึงกับ เฮือก....
"เอาน่า..."
"นี่! ในซอกนี้หล่ะ!!!" เสียงแฟนคลับ 11 บ่งบอกว่าพวกเธอกำลังใกล้เข้ามาแล้ว
ตึก ตึก... ตึก ตึก... ตึก ตึก... ตึก ตึก........
ฮา รู มาน นี บัง อึย ชีม แด กา ดเว โก ชี โพ oh baby~~~
คิดว่าเป็นเสียงใจเต้นหล่ะซี่ ผิดแล้ว มันคือริงโทนโทรศัพท์ของแฟนคลับ 12 ที่อยู่ข้างๆ แฟนคลับ 11 ต่างหาก
"ไม่ว่างย่ะ!" เธอตะโกนใส่โทรศัพท์พร้อมกับกดปุ่มตัดสาย
"ฟู่ ~_~" อย่างน้อยมันก็ทำให้ผู้ที่แอบอยู่ในซอกผ่อนคลายได้ในระดับหนึ่ง
"ใกล้เข้ามาอีกแล้ว" ชางมินกระชับท่อประปาในมือให้แน่นขึ้น.. พร้อมกับแนบลำตัวเข้าข้างๆกำแพง
ตึก ตึก .... ตึก ตึก .... ตึก ตึก .....
ฟึ่บ!
"ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด O[]O!!!~"
- -" ถ้าให้เรียงลำดับเหตุการณ์แล้ว ก็จะเป็น แฟนคลับยื่นหน้าเข้าไปในซอกทะมึน ชางมินยื่นท่อประปาออกมาจ่อหน้าแล้วแหกปากเสียงดัง
และ ตอนนี้แฟนคลับทั้ง 2 กำลังตกตะลึงกับอะไรสีฟ้าๆและเสียงดังๆจึงชะงักการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ เปิดช่องให้ชางมินลากเรมินออกจากซอกทะมึนแล้วพุ่งตัวไปตามชั้นหนังสือต่างๆ
"กรี๊ดดดดด ชางมินไปทางโน้นแล้ว!!!"
"ไปทางนั้นแล้ว!!!"
"ไปอีกทางแล้ว!!!"
"ไปโน่นแล้ว!!!"
"ตามไป!!!!!!!"
เสียงเอะอะโวยวายที่จับใจความไม่ค่อยได้ดังขึ้นเหมือนผู้ส่งเสียงกำลังเล่นเวฟกันโดยการกรี๊ด..
และเหล่าแฟนคลับก็ไม่ได้อยู่เฉย รีบมุ่งไปทางที่เสียงดังขึ้นมา จนตอนนี้ ชางมินถูกต้อนให้มาติดกระจกข้างร้าน และถูกเหล่าแฟนคลับรุมถ่ายรูป ขอลายเซ็น ฯลฯ
ส่วนเรมินน่ะหรือ? ถูกเบียดออกไปอยู่ข้างๆแล้ว - -"
"!#&^(@!$%@*_^!_*&*@%@#&^(@!*^%$@!#" ฟังไม่รู้เรื่องจริงๆ
O_O!!! ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของชางมิน!!!
"แจจุง!!!!!"
พรึ่บ!
จากเสียงตะโกนของเขาทำให้แฟนคลับ 'ทุกคน' หันไปมองตรงไหนซักแห่ง แต่มันก็ทำให้ชางมินสามารถหนีออกมาจากจุดกักกันและลากเรมินออกนอกร้านไปอีกทางได้
"ไหนอ่ะคะแมกซ์... เห้ยยยยยยยยย ชางมินหนีไปแล้ว!!!!!!!!!!"
และตอนนี้ก็เกิดเหตุโกลาหลขึ้นที่ห้างถึง 2 จุดด้วยกัน คือ ฮันอีซึล ปาร์คยูชอนกับคิมจุนซุ และ ชิมชางมินกับซองเรมิน = ="
-----
"ช้าจริงๆพวกนี้" ยุนโฮโหมดยุนโหดยืนกระดิกเท้าสลับกับมองนาฬิกาข้อมืออยู่หน้ารถอีกคันของทงบังชินกิ
"=O= แผนกกีฬา เฮ้อ~~~" ส่วนยาดา พุนยอง และไอรินก็นั่งหมดสภาพกันอยู่ในรถ..
ตึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
โครม!!!!!!!!!!!!!!
"เฮือกกกกกกกกกก ยุน โฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" <<< เสียงของผู้นำขบวน 5 คน 2 แถว
O[]O!!! <<< ใบหน้ายุนโฮ
T[]T!!! <<< ใบหน้า 3 เด็กสติแตกในรถ
ตอนนี้มีอะไรซักอย่างที่เหมือนขบวนประท้วง - -" นำโดย อีซึล ยูชอน และจุนซุพุ่งมาทางด้านขวา เช่นเดียวกันกับทางด้านซ้าย ซึ่งนำโดย ชางมิน และเรมิน
ยุนโฮผู้รู้หน้าที่จึงวิ่งขึ้นไปสตาร์ทรถทันที และเหตุการณ์ข้างหน้ายังทำให้ 3 เด็กสติแตกรู้หน้าที่ตัวเองด้วยว่าต้องทำยังไง
เมื่อยูชุนมาถึงเป็นคนแรกก็รีบมุดเข้าไปในรถ ตามมาด้วยจุนซุกับอีซึลที่แทบจะอัดกันตายคาประตู ส่วนชางมินที่ถึงก่อนเรมินก็รอให้คนมาทีหลังได้เข้าไปก่อนและตัวเองก็ตามเข้าไปทีหลังพร้อมกับปิดประตู
ปึง!!!! บรึ๋นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน แอ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อย่างน้อยเมื่อแฟนคลับทั้ง 2 สายพุ่งเข้ามาปะทะกัน ผู้นำขบวนทั้ง 5 กับผู้ที่ไม่มีส่วนร่วมในเหตุการณ์อีก 4 ก็ขับรถออกจากตำแหน่งนั้นไปแล้ว...
=_____=
-----
จบตอนและค่ะ รู้สึกว่าตอนนี้ยาว และก็ติงต๊องนิดๆ 55555+
ช่วยอ่านและเม้นกันด้วยนะคะ กำลังใจของคนแต่งก็อยู่ตรงเม้นนี่แหละ
ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ แล้วจะพยายามรีบมาอัพนะ ^^
ความคิดเห็น