คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Track 2 :: Valentine
Track 2 :: Valentine
I've dreamed of this a thousand times before
But in my dreams I couldn't love you more
I will give you my heart Until the end of time...
You're all I need, my love, my Valentine
ฉันฝันถึงสิ่งนี้เป็นพันครั้งก่อนหน้านี้
แต่ในความฝันของฉัน ฉันไม่ได้รักคุณมากเท่านี้
ฉันจะมอบหัวใจของฉันให้กับคุณ จนถึงจุดจบของเวลา
คุณ คือทั้งหมดที่ฉันต้องการ ที่รักของฉัน วาเลนไทน์ของฉัน
14 กุมภาพันธ์ 2007
เช้าวันที่สองดีกว่าวันแรกตรงที่ มิรา((มาริสา)) และ เรมิน((ทร์)) ตื่น แล้วไปปลูกลูกๆหลานๆ..อึซึล((สาชล))กับมยองนัง((เมพิณ)) และ ย((ญ))าดา ปลุกไอรินกับพุนยอง((พัชชา)) ไม่มีการสวดมนตร์ นั่งสมาธิ และจิ้งจกแนบประตู..
เหล่าเด็กสติแตกทั้ง 7 ยืนอยู่บนบันไดกล้าๆกลัวๆว่าจะลงไปข้างล่างดีรึเปล่า และทั้งหมดดูมีสติมากกว่าเมื่อวาน
"ลงไปเถอะ เดี๊ยวยุนโฮก็ผ่านมาเรียกเข้าไปในครัวแบบเมื่อวานอีกหรอก" มิรารู้สึกเข็ดกับท่าทางน่ากลัวของยุนโฮ เช่นเดียวกับเรมินที่ดันหลังทุกคนลงไป
"อ๊ากกกก จะดีหรอพวกแก" พุนยองตะเกียกตะกายขึ้นไปอยู่บนบันไดขั้นบนสุด พร้อมๆกับไอรินที่มองทุกคนด้วยสายตาบ่งบอกว่า 'อย่ามายุ่งกับตรู -_-*'
"ว้อย! แล้วทำไมต้องเบียดกันที่บันไดนี่ด้วยวะ! หาทำเลดีๆกันหน่อยเซ่ะ" เหลือเชื่อที่ว่ามยองนังสามารถพูดสิ่งที่เป็นประโยชน์ได้..
"งั้นก็ลงไปดิ เราไม่เข้าใจในประเด็นที่ว่าทำไมพวกแกไม่ลงไปกันในเมื่อ.."
"พอโว้ย ชล... เอ้ย! อีซึล แกเลิกพูดอะไรที่เข้าใจยากได้มั้ยวะ!" ไอรินเริ่มตะโกนกรอกหูคนที่อยู่ข้างๆ
"อ๊ากกก เบาๆเดะ.. เอ้ย นั่นอะไรอ่ะ" เรมินตกตะลึงกับกอง.. อะไรซักอย่าง สีแดงๆขาวๆชมพูบ้างเล็กน้อย กองโตๆหน้าบ้าน มีทงบังทั้ง 5 นั่งรุมล้อมอยู่
"หา... อาจจะเป็นของขวัญของพวกแฟนคลับก็ได้มั้ง ก็นี่วันหยุดของพวกเค้าไม่ใช่หรอ"
"มันเกี่ยวกันมั้ยอีซึล" ยาดารู้สึกปวดหัวกับความประสาทของเพื่อนเธอจริงๆ
"อ้าว ไม่แน่นะเว้ย" เรมินยังอุตส่าห์สนับสนุน
"เห้ย!!! O[]O" เสียงตะโกนโวยวายดังมาจากมิรา
"อะไร!!!!!!!" ทุกคนขานรับอย่างพร้อมเพรียง
"เมื่อวาน 13 กุมภา?"
"ถูกต้อง!"
"วันนี้ 14 กุมภา!!"
"เฮือก.." ตอนนี้ทุกคนเข้าใจแล้วว่าเหตุใดจึงมีกองของขวัญและเหตุใดมิราถึงโวยวาย
"วันวาเลนไทน์!!!" ไอรินโวยวาย
"รู้แล้วโว้ย! =[]="
"เอ่อ เราไม่มีของขวัญให้เลย.. ใช่มั้ย?" อีซึลหันไปมองหน้าทุกๆคน
"ก็ใครจะไปรู้หล่ะฟะ ว่าอยู่ดีๆจะได้มาที่นี่อ่ะ.." ใครซัก 2-3 คนแหกปาก
"เง้อ -_-""
ตุบ!!
มีอะไรร่วงลงมาจากเพดาน O_o!!
-----
"ว้าว >w< อันนี้สวยจัง" จุนซุน้อยหยิบตุ๊กตาหนูมิกกี้เม้าส์ใส่หมวกขึ้นมากอด
"ของยูชุนไม่ใช่เหรอ?"
"เอาเถอะ แจจุง ฉันมีแบบนั้นเต็มห้องแล้ว"
"เย้ ขอบคุณมากมายฮะ 5555"
"ชางมิน นายบ่นว่าอยากลองกินอันนี้ไม่ใช่เหรอ?" ยุนโฮยื่นห่อช็อคโกแลตขาวสีแดงๆให้คนที่ในอุ้งมือมีแต่ของกิน =_="
"O[]O!! ช่ายแล้ว ขอบคุณค๊าบบบบ"
"ฮึ่ม.." ยูชุนหันไปเหล่ริบบิ้นจากกล่องของขวัญอันใดอันหนึ่งในมือของแจจุง
"อะไร"
"ขอนะ ^[]^" แล้วก็ดึงมาซะงั้น((จะเอาไปทำอะไรเนี่ย - -"))
"55555 เราไม่เคยเบื่อของพวกนี้เลยเนอะ" ยุนโฮพูดทั้งๆที่ในปากเคี้ยวช็อคโกแลตหนุบหนับ
"แน่นอนนน เพราะช็อคโกแลตมากมาย((ที่ยังกินไม่หมด))" ชางมินเอ๋ย ช่างรักการกินจริงๆ
"555 กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ ดูหน้าจุนซุสิ 555555 ยูชุนลงไปนอนกลิ้งบนพื้นเมื่อเห็นของขวัญของจุนซุชิ้นหนึ่งเป็นกางเกงในสีชมพู = =" เฮือก แฟนคลับน่ากลัวจริงๆ
"TT[]TT เอ้ย! อันนั้นอ่ะ! ว้าวววววววววววววววววว น่ารัก >[]<" จุนซุคว้าตุ๊กตาตัวเล็กประมาณ 4-5 ตัวที่วางอยู่ข้างๆตนขึ้นมาให้ทุกคนดู
..มันคือตุ๊กตาแบบจำลองของพวกเขาทั้ง 5 นั่นเอง
"55555555555+ ฉันใส่หมวกด้วยแฮะ >w<" ยูชุนฉวยเอาตุ๊กตาของตัวเองมาดู
"เอามาจากตรงไหนอ่ะจุนซุ?" ชางมินถามทั้งๆที่ในปากยังมีช็อคโกแลต((กล่องใหม่))และในมือมีตุ๊กตาของตัวเอง
"เอ่อ = = ขอโทษนะคะ คือ.." เสียงหนึ่งดังจากด้านหลังของจุนซุที่กำลังจะตอบว่าเอาตุ๊กตามาจากไหน เมื่อทงบังทุกคนหันไปมองก็เห็นเด็กสติแตกทั้ง 7 อยู่ข้างๆ
"เฮ้ยยยยยยย O[]O!!!" จู่ๆก็โผล่มาจะไม่ให้ตกใจได้ไง - -"
"อะไรอ่ะ" ยุนโฮมองหน้าแต่ละคนด้วยสีหน้า 'ต้องการอะไร'
"ก็.. ตุ๊กตานั่น พวกเราให้เอง" เรมินพูดเสียงเบาพลางคิดในใจว่า 'อย่าทำอะไรเลยนะคะ TOT'
"จริงเหรอ >[]< น่ารักง่ะ ขอบคุณฮะ" จุนซุอุ้มตุ๊กตาของตัวเองวิ่งไปรอบๆห้อง.. เด็กหนอเด็ก((ตรงไหน?? - -"))
"แล้วพวกเธอเอามาจากไหนกันหล่ะ" แจจุงหันมาถามพลางขยี้หัวตุ๊กตาของตัวเอง
"ก็มันร่วงลงมาจากฟ้า.. " แหลจริงๆ -_- ที่จริงมันร่วงลงมาจากเพดานโดยที่โบอาเป็นคนส่งมาให้ต่างหาก การ์ดที่แปะมาก็ยังอยู่ในมือเด็กสติแตกคนใดคนหนึ่ง..
'เอ้า บ่นนัก เอาไปสิยะ!!' เป็นข้อความในการ์ด - -"
"O_O หือ?" ทงบังทุกคนหันมาทำตาโต((มีเครื่องหมายคำถามแปะอยู่บนใบหน้า))ใส่พวกเธอ
"เอ้อๆไวท์ช็อคนี่น่ากินง้า ><" อีซึล((หล่อนเปลี่ยนเรื่องหน้าด้านๆจริงๆ))ฉกเอากล่องขนมบนกองลงมา
"ง้า!!" เรมินรีบฉวยมาดู
"เฮือก น่ากินมากกกกกกกกกกกกก" มิราเห็นแล้วเริ่มลูบพุงของตน
"เค้าหยิบก่อนนะ =_=++" หล่อนก็หวงซะจริงๆ
"เชอะ!!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดด อันนี้น่ารัก อันโน้นก็น่ารัก โหย.. " ไอรินกับพุนยองเริ่มเข้าไปคุ้ยกองของขวัญซะแล้ว..
"- -"" << ใบหน้าของยาดา
"•.•" ส่วนมยองนังก็นั่งทำตาแป๋วจ้องหมีสีขาวตัวหนึ่งในกอง
"อยากได้อะไรก็เอาไปเถอะ พวกเราเก็บไว้ไม่หมดหรอก" ยุนโฮพูดขณะยื่นตุ๊กตาของตัวให้จุนซุกับชางมิน ที่กำลังเล่นจำลอง MV ตุ๊กตา =__="
">[]<" มยองนังกระโดดเข้าไปคว้าตุ๊กตาหมีที่หมายตาไว้ทันที
"พวกเรา species เดียวกันเนอะ" ยาดา มิรา และเรมิน นั่งจับกลุ่มกันอยู่ข้างๆกองนั่นแหละ
"เห็นบ่นว่าอยากกินไวท์ช็อค ใช่มั้ย? งั้นเดี๊ยวฉันทำให้กินละกัน เพิ่งได้แม่พิมพ์ใหม่มาด้วย" พอพูดจบแจจุงลุกขึ้นก็เดินเข้าครัวไป
'เฮือก..... สุภาพบุรุษ' ทั้ง 3 คิด
"เอ้อ" ทงบังทั้ง 5 พูดขึ้นพร้อมกัน
"คัมซาฮัมนีดา!! ขอบคุณค๊าบบบบบ ><"
"Thank you very much... " และยูชุนก็คอรัสเสริม =_=
-----
"เดี๊ยวนะ.. พวกเรามาทำอะไรกันที่นี่. พุนยองตั้งประเด็นขึ้น หลังจากที่ทุกคนวุ่นวายกับของขวัญวาเลนไทน์ ข้าวเช้า และไวท์ช็อคโกแลตของคุณสุภาพบุรุษแจจุงเสร็จแล้ว
"เอ้อ O[]O!!!!!!" ทุกคนที่เหลือทำตาโตพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"เรา.. เอ่อ Please tell me มันแค่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง =O=" เพลง Go Ver.ไทย ซะงั้นอ่ะเรมิน..
"I should say don't.. "
"ว้อย ไม่ต้องต่อเว้ยอีซึล" ทุกคนโวยวายใส่คนที่ค่อนข้างจะไร้สาระไปวันๆ
"เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยย พวกเราจะทำไงดี OoO!!!" ไอรินแหกปากเสียงดังพร้อมๆกับกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียง
"ถ้าแกถาม แล้วใครจะตอบห๊ะ!!" คอรัสทุกคนรุมสกรำอีกครั้ง
เงียบ.......
"เฮ้อ~~ ไปเดินเล่นดีกว่า" พุนยองทนแบกรับสภาพไม่ไหวจึงลุกขึ้น เดินออกจากห้อง((ของพุนยอง ไอริน ยาดา))ไปคนแรก
แกร่ก..
"จ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!! O[]O"
"เฮ้ย!! เกิดอะไรขึ้น!" ทุกคนรีบหันไปดูที่ประตูทันทีเมื่อได้ยินเสียงแหกปาก
ของคนที่บอกว่าจะไปเดินเล่น..
"พวกเธอทำอะไรกัน" แจจุงยื่นหน้าผ่านหัวพุนยองที่ตอนนี้คงแข็งทื่อไปแล้วเนื่องจากระยะห่างไม่เกิน 2 คืบระหว่างตัวเองกับแจจุง
"กำลังหาทางติดต่อทางบ้านค่ะ ^^" เนียนจริงๆอีซึลเอ๋ย
"เอ้อ ดีแล้ว ฉันเพิ่งได้สูตรอาหารไทย ที่เรียกว่า... ต้มยำ.. ส้มตำ เอ๊ะ! หรือส้มยำ?? เอ่อ ช่างมันเถอะ = =" เอาเป็นว่าใครว่างก็มาช่วยหน่อยแล้วกัน"
"บราซือ =O=" มยองนังรีบเข้าไปหลบหลังเรมินทันที ส่วนมิรากับเรมินก็ได้แต่ส่งยิ้มให้ แพียงแค่นั้นก็บอกได้ว่า 'ไม่เป็นค่ะ'
"เอ้อ.. ไปเล่นเกมกับจุนซุนะคะ" อีซึลหาช่องว่างๆแถวประตูและมุดออกไปซะงั้น
"งั้นเราไปช่วยเอง" ยาดาเดินออกจากห้องลงไปที่ครัว..จะเหลือก็แต่พุนยองที่ยังยืนแข็งท่ออยู่ตรงหน้าแจจุง o_o จนเขาต้องบอกว่า..
"จ้องนานน่ะไม่สึกหรอหรอก แต่ว่า มนุษย์เราทุกคนก็ย่อมมีความอายนะ = ="
"อ่าค่ะๆ ไปช่วยด้วยก็ได้ค่ะ ^^"" แล้วมันเกี่ยวมั้ยเนี่ย - -" ว่าเสร็จก็ทำท่าจะลอดช่องระหว่างคนขวางทางกับขอบประตู
"= = บอกให้ฉันหลบ ฉันก็ฟังรู้เรื่องนะ ไม่ต้องใช้ภาษากายก็ได้" พูดเสร็จแจจุงก็เดินลงบันไดไป ทิ้งไว้แต่พุนยองที่ยืนอึ้งอยู่พร้อมคิดในใจว่า 'เขาขึ้นมาเพราะอะไร?'
-----
สรุปแล้ว ส้มยำ ของแจจุง((-[]-")) ก็คือ ต้มยำ นั่นเอง = =" เพียงแต่ว่ามันคล้ายๆเอา.. เอ่อ.. หลายหลากมากมายใส่รวมๆเข้าไป ไม่ค่อยต่างจากเอาข้าวคลุกกิมจิไปต้มเป็นน้ำแกงซักเท่าไหร่นัก
"- -" แล้วแจจุงเอาสูตรมาจากไหนคะ" ยาดาถามเมื่อเห็นสภาพสิ่งที่สมคสรเรียกว่า... กิมจิต้มน้ำแกง มากกว่าจะเรียกว่าต้มยำ
"อินเตอร์เน็ตน่ะ เว็บของคนเกาหลี"
"ก็กินได้เฉพาะคนเกาหลีอ่าดิ.." พุนยองแอบพึมพำอยู่ด้านหลังคนหาสูตรซึ่งมันทำให้เจ้าตัวได้ยินและตวัดสายตามาเขม่นใส่
"เอาเถอะ มีกุ้งมั้ยหล่ะเนี่ย" นาดาเดินไปรอบๆห้องครัว
"หิวอ่ะ อันนี้อะไรเหรอ?" ยูชุน((ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้อีกแล้ว - -"))หยิบช้อนที่ก่อนหน้านี้ใช้ตักทั้งน้ำตาล น้ำปลา มะนาว พริก ฯลฯ ขึ้นมาจ้วงเอากิมจิต้มน้ำแกงใส่ปากทันที -[]-!!!
เฮือก!!! O[]O!!! << ใบหน้าของแจจุง ยาดา และพุนยอง
"O.O!!!" << ใบหน้าของยูชุน
"ยูชุน... ฉันกำลังจะบอกนายว่า... "
"อร่อยดีนี่ นายกับพวกนี้ช่วยกันทำเหรอ?"
"......." ทั้ง 3 เงียบ no comment ในทันที
"ทำไมเหรอ? หรือว่าในนี้ ใส่ยาพิษ O[]O! อ๊ากกก! อั่ก!!" ยูชุนเอามือบีบคอตัวเอง ทำท่าลิ้นจุกปาก พร้อมๆกับเดินเซไปมา((เหมือนคนบ้าจริงๆ - -"))
"- -" ถ้านายกินแล้วตายก็แสดงว่าอย่างนั้นแหล่ะ" แจจุงรู้สึกเอือมระอากับความตลก((จนล้น)) ของยูชุนเสียจริงๆ
"เอ้า เธอ..ชื่ออะไรนะ =_= อ้อ ซอยาดา จะทำชามใหม่เหรอ?" ยูชุนตะโกนถาม ทำให้คนที่กำลังล้างกุ้งอยู่สะดุ้งสุดตัวทันที
"อ่าค่ะ ^^"" ยาดาตอบได้แค่นี้ก็หันกลับไปทำภารกิจต่อ
"งั้นฉันเอาอันนี้ไปให้คนอื่นกินนะ อร่อยอ่ะ ^^" ว่าแล้วก็ยกกิมจิน้ำแกงเดินออกไปจากห้องครัว โดยไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงต้องทำใหม่อีกชาม.. =O=
"ฮันอีซึล =[]=" คนถือชามเรียกคนที่กำลังใจจดใจจ่อกับเกมสร้างเมืองอยู่
"คะ?" ปากก็ขานรับแต่ประสาทสัมผัสอย่างอื่นไม่ได้รับรู้ด้วยเลย
"อะไรอ่ะ อร่อยจัง >w<"
"นายยังไม่ได้แตะแม้แต่ชามเลยนะจุนซุ - -"" ยูชุนว่าแล้วก็จับช้อนยัดเข้าไปในมือของผู้เล่นมุข((ซึ่งไม่ขำ))ที่ตอนนี้หันหน้าหันหลังมองมองกิมจิต้มน้ำแกงที หน้าจอเกมของอีซึลที
ผ่านไป 5 นาทีจึงได้กินคำแรก = ="
"อร่อยจัง.. ฝีมือพี่แจจุงเหรอ?.
"ก็มีคนเดียวในบ้านอ่ะ จะให้ยุนโฮทำเรอะ แต่คราวนี้เห็น.. ชื่ออะไรนะ ลืมอีกแล้วอ่ะ = = อ้อ! บิพุนยองกับซอยาดาเป็นลูกมือด้วย" ยูชุนสาธยายยาวเหยียดพร้อมกับที่มือก็ตักกิมจิต้มน้ำแกงขึ้นมาอีกคำ
"ฮันอีซึล = =" เขาเรียกอีกครั้ง
"หา? อะไรนะ. ดีหน่อยที่คราวนี้ขานรับมา 4 พยางค์ แต่ประสาทสัมผัสส่วนอื่นก็ยังเหมือนเดิม
"มีของกินมาให้ลองชิมอ่ะ"
"ค่ะ.. วางไว้ก่อน... เฮ้ย!! ของกิน O_o" เธอทิ้งจอยแล้วชะโงกหน้าเข้ามาดูสิ่งที่เรียกว่า 'ของกิน' ทันที
O_o... - -" ... = = ... =[]=" ลำดับขั้นตอนการเปลี่ยนแปลงใบหน้าของอีซึล
"เรียกว่าอะไรอ่ะคะ" อีซึลพูดขึ้นขณะเอาช้อนเขี่ยๆผักในน้ำแกง
"ไม่รู้ แต่อร่อยนะใช่มั้ยจุนซุ" ยูชุนหันไปพยักพเยิดใส่คนที่เอาจอยเกมของอีซึลไปเล่นต่อซะงั้น
"ช่ายๆ" แต่ผู้ครอบครองจอยคนใหม่ยังดีกว่า ตรงที่หันมาทำหน้าประมาณว่า 'ลองกินสิซาร่าห์' ก่อนที่จะหันกลับไปใจจดใจจ่อกับเกมต่อ =_="
"เฮือก.. " อีซึลทำใจซักครู่ และตักผักกาดเข้าปากไป 1 คำ
"มันก็อร่อย((เฉพาะคนเกาหลีอ่ะเดะ!))อ่านะ แต่เราว่า... มันเหมือนจะเป้นต้มยำ แต่มันก็ไม่ใช่.."
"ส้มยำ? O_O"
"= =" << ใบหน้าของอีซึล
-----
"ดูนะคะ ต้องใส่นี่ นี่ แล้วก็ต้มไปก่อน ไม่ต้องยืนคนก็ได้.." พุนยองอธิบายให้แจจุง เชฟมือ 1 ของบ้านนี้ฟัง
"เอ้อ ถูกป่าวคะ?"
"- -" ถามฉันเพื่ออะไร" เชฟมือ 1 ส่ายหัว
"อืม - -" ยาดาที่ไม่ค่อยจะชำนาญการซักเท่าไหร่ก็เออออไปด้วย
สุดท้ายก็ได้ ต้มยำกุ้ง.. ที่มีหมูและไก่รวมอยู่ด้วย = ="
มื้อเที่ยงสุดทรหด((สำหรับเชฟ 3 คน))ก็ผ่านไปโดยสวัสดิภาพ((สำหรับพวกที่เหลือที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย))
ช่วงบ่ายก็สุดแสนจะธรรมดา มีแต่ นอน กิน อ่าน เล่น เกม ชีวิตนี้ไร้ซึ่งจริงๆ และ..ท้ายที่สุด พวกเธอทุกคนก้ลืมจุดประสงค์ในของการมาที่นี่โดยสิ้นเชิง.. อีกแล้ว
-----
"ชางมิน เห็นเกมบอยที่ได้มาจากของขวัญวันนี้รึเปล่า?" จุนซุถามขึ้นหลังจากที่เดินหารอบบ้านไปแล้วกว่า 2 รอบ
"เห็น.. ใครนะ.. ฮันอีซึลมั้ง ยืมไปเล่นอ่ะ" ชางมินตอบโดยไม่เงยหน้าจากหนังสือทฤษฎีบทวิชาคณิตศาสตร์
"เอาเถอะ ได้แบบนี้มาจนล้นห้องแล้ว" ว่าแล้วจุนซุก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆชางมิน
"ของขวัญที่เหลือจะเอาไปให้ใครบ้างหล่ะ?" ยุนโฮถามขณะเดินเข้ามาในห้อง.. และเมื่อเจ้าตัวเห็นคนขยันที่เอาแต่นั่งจ้องแบบฝึกหัดตรงหน้า ต่างจากคนข้างๆที่ตอบฉะๆๆมาเป็นชุด ก็ถอนหายใจ พลางแหงนหน้ามองนาฬิกาบนฝาผนังซึ่งตอนนี้บอกเวลา 21 นาฬิกา
โครม!!! ตึงๆๆๆๆ
"ทำอะไรกันนะพวกนั้น" แจจุงบ่นพึมพำแล้วโผล่เข้ามาในห้องอีกคน พร้อมๆกับเสียงเอะอะของยูชุนที่ดังมาจากชั้นบนของบ้าน..
"ไม่เกี่ยว! =O= ไม่นับนะ!!"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก" เด็กสติแตกทั้ง 7 แหกปากดังกว่าถึง 10 เท่า = =" แต่คนสติแตกที่ออกมาโวยวายก็คงโดนคนที่ยังมีสติอยู่ลากเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ยูชุนหนีลงมาสมทบกับพวกที่อยู่ข้างล่างได้อย่างปลอดภัย
"ไปทำอะไรมาอ่ะ" ยุนโฮเอ่ยปากถามยูชุน ซึ่งตอนนี้เอาปากกามาขีดๆลงบนแบบฝึกหัดของชางมิน =O=
"เล่นไพ่ ใครแพ้เต้นไก่ - -""
"55555 แล้วทำไมไม่เต้นให้เค้าดูอ่า" จุนซุยื่นหน้าเข้ามาสุมหัวด้วย
"ก็ดูสายตาแต่ละคนน่ากลัวจะตาย = ="
"อืม.. ว่าแต่ ของขวัญของเด็กพวกนั้น.."
"ไม่ให้คนอื่นนะ ((พี่))แจจุง!!!!" ทุกคน.. รวมถึงชางมิน โวยวายขึ้นทันที
"เออๆ =_= ฉันรู้ หมายถึงว่า ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว"
"ห้องซ้อมดนตรี อยู่บนเปียโนอ่า เอาไปตั้งบนคีย์แล้วน่ารักดี 55555 >w<" จุนซุตอบแล้วก็วิ่งออกไปหยิบตุ๊กตาจำลองทั้ง 5 ตัวมาให้ทุกคน
"นานๆจะได้แบบนี้นะ" ยุนโฮหยิบตุ๊กตาของตัวเองขึ้นมาลูบผมที่เหมือนเม่น ใครกันนะช่างสร้างสรรค์จริงๆ
"นั่นสิ.. เด็กพวกนั้นไปหามาจากไหนนะ" แจจุงสางผมให้ตุ๊กตาของตนเอง ไม่รู้เลยว่าพวกเธอได้ของขวัญชิ้นดีเลิศมาด้วยพลังเสียง และความรำคาญของคนเบื้องบน..
"ฉันว่า เด็กพวกนั้นต้องมีอะไรแน่นอน ไม่งั้นนางฟ้าหน้าเหมือนโบอาคงไม่แว๊บพวกเธอมาที่บ้านของเราหรอก" ยูชุนพยายามดึงหมวกออกจากตุ๊กตาของตัวเอง แล้วเอามาวางไว้บนหัว((ที่ใหญ่กว่าซัก 10 เท่า =[]=))
"O[]O!!! ยูชุน!!!" ทุกคนเรียกเขาแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน ทำให้เจ้าตัวสะดุ้งสุดตัว หมวก((ที่เล็กกว่าหัว 10 เท่า))ร่วงหล่นทันที
"ทำไม!! O_O มีอะไร!!!"
"พูดมีสาระม๊ากกกกกกกกกกกกกกกก T[]T" ชางมินตบบ่ายูชุนดัง อึ่ก!
"อ้อ... เห้ย ปกติฉันก็พูดจามีสาระอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ!!!!"
"เอ้ยๆ พอก่อน = =" พวกนายว่าเด็กพวกนั้นจะมาทำอะไรที่นี่กัน" แจจุงเริ่มตั้งประเด็นที่...คงไม่มีใครสามารถตอบได้ นอกเจ้าตัวการที่ตอนนี้คงเล่นไพ่กันอยู่ข้างบน
"ทำอะไรก็ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมว่าพวกนั้นคงไม่สร้างปัญหาอะไรให้เรามากนักหรอก แล้วตั้งแต่ที่พวกนั้นมา บ้านเราก็ไม่เงียบเหงาด้วยนะ" ปกติก็ไม่เงียบอยู่แล้วนี่นะชางมิน
"แค่ไม่สาปแช่งบ้านเราเป็นพอ..." จุนซุบ่นงึมงำกับตัวเอง
"มีใครซักคนมาดูแลเราก็ดี ใช่มะ..." ยุนโฮตั้งประเด็นขึ้นมา((มันจะดูแลแน่เรอะ - -")) พร้อมกับหยิบแบบฝึกหัดชุดต่อไปของชางมินขึ้นมาดู((ทำไมวุ่นวายกับแบบฝึกหัดชางมินจัง แต่ละคน - -"))
"555 พวกนั้นเป็นเนื้อคู่เราเรอะ กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"มันก็ไม่แน่นะยูชุน..." แจจุงเอ่ย พร้อมๆกับฉวยเอาตุ๊กตาของจุนซุมาจัดผมเล่น..
-----
อัพแล้ว อ่านแล้วช่วยเม้นหน่อยนะคะ ไม่ต้องโหวตก็ได้
ขอบคุณมากค่ะ~ ^^
ความคิดเห็น