คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Track 1 :: My Destiny
Track 1 :: My Destiny
Another day, another night.. Now I'm living without your love..
ต่างวัน, ต่างคืน.. เวลานี้ ฉันอยู่โดยปราศจากความรักของคุณ..
แว๊บ!
ปั่ก! อั๊ก! โครม!
“เอ้ย!!” ทั้ง 5 หนุ่มซึ่งกำลังทำกิจกรรมต่างๆในห้องนั่งเล่นต้องตะโกนด้วยความตกตะลึงขึ้นพร้อมๆกัน.. เนื่องจาก
พัชชา..โผล่ไปยืนโงนเงนบนโซฟาข้างๆจุนซุที่กำลังดูทีวี
และก่อนที่ญาดา.. จะตกลงมากระแทกพื้น เธอได้คว้าหนังสือที่ชางมินกำลังอ่านอยู่ตามลงมาด้วย หนังสือจึงอยู่ในสภาพฉีกขาด..
เมพิณ.. โผล่ไปอยู่ตรงบาร์จับที่มุมออกแบบท่าเต้นของยุนโฮ
มาริสา.. ซึ่งมีความสามารถการทรงตัวสูง ตกลงพื้นอย่างนุ่มนวล และ.. บังจอทีวีที่จุนซุกำลังดู.. เต็มๆ
ส่วนเรมิน.. โผล่ไปนั่งตรงที่เท้าแขนของโซฟาที่ยูชุนกำลังนั่งเล่นเกมบอยอยู่ แต่..จากการเสียหลักเล็กน้อย ทำให้เธอหงายหลังลงไปใส่เกมที่ยูชุนกำลังเล่น..
สาชล.. แว๊บไปอยู่บนถาดอาหารที่แจจุงกำลังจะยกมาเสิร์ฟพวกกระเพาะใหญ่ทั้งหลาย.. คงจะไม่ต้องบรรยายสภาพที่เกิดขึ้น
และ สุดท้าย.. ไอริน ไปโผล่ในทำเลทอง บนตู้โชว์ความสูงมากกว่าชางมินที่ตั้งอยู่ข้างๆตำแหน่งที่อาหารของแจจุงถูกทำลาย.......
“เฮ้ย!! บังเกมหง่ะ ตายเลยง้า!!! =[]=**” ยูชุนโวยวายขึ้นมาคนแรก((ตอนนี้จะเป็นภาษาเกาหลีแต่มีซับไทยบริการฟรีค่ะ - -“))
“เฮือก =O=” จุนซุหันหน้าเอ๋อๆไปทางขาของพัชชา และ..
“เฮือก =[]=” จุนซุหันหน้าเอ๋อๆกลับมามองทางจอทีวีที่มีมาริสายืนบังอยู่เต็มๆ!
“- -“” ยุนโฮยืนอึ้งอยู่หน้าบาร์จับ..
“..เกิดอะไรขึ้นกับหนังสือ” ชางมินพึมพำพร้อมกับมองลงไปที่พื้น
“....” แจจุงยืนจ้องเศษซากขนมที่เคยอยู่บนถาด แต่บัดนี้ลงไปนอนเล่นอยู่ภายใต้เด็กผู้หญิงสติแตกคนหนึ่ง..
“มันเกิดอะไรขึ้น” จุนซุพูดขึ้นอย่างเนิบๆ
“เฮ้ย! มาได้ไง!” ยูชุนแหกปากโวยวายหลังจากนึกได้ว่าตัวเองต้องเล่นเกมตายเพราะอะไร.. ทำให้ทุกคนเริ่มรับรู้ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นรอบๆตัว..
after that…
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก TOT ขอโต๊ดดดดด โทษค่า!! ฮือๆๆๆ T^T” ((ไทย))
“เง้อ =O=” ((เกาหลี))
“…” ((เกาหลี))
“พ.. พวกแก๊!!!! T_T” ((ไทย))
“เอ่อ = =”” ((เกาหลี))
“หนังสือออออออออ!! TOT” ((ไทย))
“ตอนนี้มันคืออะไรที่ไหนง้า ว้ากกกก T^T” ((ไทย))
“เฮ้ย!! เกิดอะไรขึ้น!!!!” ((เกาหลี))
“เดี๊ยว! ทุกคนโปรดฟัง..” ((เกาหลี))
“ย๊ากกกก ว๊ากกกกกกกกก จ๊ากกกกกกกกกกก!!!!” ((ไทย))
“อ๊ากกกกกกกก มาได้ยังไง พวกนี้เป็นใคร!!” ((เกาหลี))
“เฮ้ย!! สงบสติอารมณ์กันก่อน =O=!!” ((ไทย))
“...” ((เกาหลี))
“ขอโทษค่า!! อ๊ากกกกก TTOTT” ((ไทย))
“นี่มันคืออะไร ที่ไหน อย่างไร T_T ทู๊กโค้นนนนนนน” ((ไทย))
“โปรดฟังงงง!! เงียบๆกันหน่อย! อย่าเพิ่ง..” ((เกาหลี))
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วย!!!!” ((ไทย))
เพล้งๆๆๆ!! โครมมมมมมม!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!”
“โอ๊ยยยย! เงียบกันได้ซะที๊” นางฟ้าโบอาปรากฏกาย((อีกครั้ง)) พร้อมทั้งเครื่องสำอางค์ครบเซ็ท..
“แล้วหล่อนจะแหกปากทำไมย้า!” ว่าเสร็จก็หันไปตวาดใส่มนุษย์อ๊ากโครมและได้เห็นสภาพไอรินนั่งร้องครวญครางอยู่ที่พื้น ข้างๆตู้โชว์ที่เธอเคยอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้ =__=” ตอนนี้มันกลับกลายเป็นแค่เศษแก้วและเศษไม้ธรรมดากระจัดกระจายอยู่บนพื้นข้างๆเศษซากขนมซึ่งอยู่ในสภาพใกล้เคียงกัน..
“โอ๊ะ! จริงๆเล้ย พวกนี้นะ..” นางฟ้าโบอาจุ๊ปากพร้อมกับเอามือมากอดอกเต๊ะท่าอย่างเท่ห์ “..จะนอนอยู่ทำไมยะ! ขึ้นไปเซ่!” เธอสะบัดหน้าไปทางตู้โชว์ที่เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเกือบล้มทับไอริน.. เหมือนรู้หน้าที่.. ตู้โชว์นั้นได้ทำการซ่อมแซมตัวเองพร้อมๆกับลอยขึ้นไปตั้งอยู่ในสภาพเดิมเรียบร้อย สิ่งของอื่นๆที่เสียหายก็ทำการซ่อมแซมตัวเองเช่นกัน สุดท้าย สิ่งที่ยังคงพัง.. เอ๊ย.. นั่งอยู่ ก็คือไอริน
“อ๊ากกกกกกกกกกก เจ็บ จอร์จจจจจจจจจจจจ TOT” ไอรินครวญครางอย่างหมดสิ้นหนทาง
“เฮ้อ.. ชั้นคิดผิดรึเปล่าน้า - -“ เธอนอนอยู่อย่างงั้นแล้วกันนะยะ” นางฟ้าโบอาหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจเล็กน้อย
“เอ้า ฟังชั้นให้ดีๆนะ! พวกเด็กสติแตกที่เข้ามาในบ้านเธอน่ะ ชั้นเป็นคนส่งมาเองย่ะ..” นางฟ้าโบอาเริ่มอธิบายด้วยภาษานางฟ้า? ที่สิ่งมีชีวิตทั่วโลกฟังรู้เรื่อง..
“เฮ้ย!! โบอา.. มาได้ยังไง” แจจุงซึ่งได้สติเป็นคนแรกถามขึ้นเป็นภาษาเกาหลี ((มีซับไทย))ซึ่งพวกเด็กสติแตกทั้งหลายฟังไม่รู้เรื่อง
“พวกเธอนี่ยุ่งกันจริงๆเล้ย! ก่อนอื่น ฉันจะทำให้พวกเธอพูดกันรู้เรื่อง..” พอพูดจบเธอก็ดีดนิ้ว((ส่งผลให้สมองของสิ่งมีชีวิตภายในบ้านเกิดเสียงครืดคราดภายในและมีแสงวูบวาบเล็กน้อยส่องผ่านเข้าสู่ม่านตาก่อนจะได้รับภาษาสำเร็จรูปส่งตรงเข้าสู่เซลล์สมอง))
“..ด้วยภาษาอังกฤษ ไทย เกาหลี ตอนนี้พวกเธอคุยกันได้แล้วนะยะ และ.. ตั้งแต่วันนี้พวกเด็กสติแตก 7 คนนี้จะมาอยู่บ้านพวกเธอ..” นางฟ้าโบอาชี้นิ้วไปที่ 5 หนุ่มด้วยท่าทางกรีดกรายและพูดต่อไปด้วยความเร็วสูงว่า
“..เมื่อมีเด็กสติแตก 7 คนมาอยู่บ้านนี้ ก็ต้องมีข้าวของเครื่องใช้ด้วย..” สิ้นเสียงตบมือหนึ่งครั้งของนางฟ้าโบอา สิ่งมีชีวิตทั้งหมดภายในบ้านก็แว๊บไปอยู่บนชั้นสอง
“..สำหรับพวกเธอ 5 หนุ่ม เคยนอนที่ไหนก็นอนที่นั่น ส่วนพวกเธอเด็กสติแตกทั้ง 7 คน ชั้นจัดไว้ให้แล้ว 3 ห้อง ไปดูเอาเองก็แล้วกัน.. อ๊ะ! อย่าแม้แต่จะคิดอ้าปากถาม ชั้นมาเพื่ออธิบาย ไม่ได้มาเพื่อตอบคำถามใครย่ะ เอาหล่ะ ภายใน 100 วัน ห้ามพวกเธอคนใดคนนึง หลายๆคนหรือทุกคน ย้ายหนีหรือฆ่าตัวตายเด็ดขาด!! อืม หมดเวลาของชั้นแล้วสิ แล้วพวกเธอก็จะได้รู้อะไรมากขึ้นเองหล่ะ อีก 100 วันเจอกัน โชคดี..” และ ยังไม่ทันจะสิ้งเสียงคำว่า ‘โชคดี’ นางฟ้าโบอาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย..
............เฮือก............
“Good Luck” ยูชุนพูดขึ้น แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเองหน้าตาเฉย
O__O” แจจุงทำหน้างงๆและพูดว่า “อืม งั้นตอนเช้าฉันจะทำอาหารให้กินนะ หวัดดีครับ ^^” พอพูดเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องไปอีกคน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ^-^ ผมชิมชางมิน” และชางมินก็เข้าไปหมกตัวในห้องอีกคน
“เล่นเกมเป็นใช่มะพวกเธอ ^^ พรุ่งนี้มาเล่นด้วยกันนะ หาวววววววว =O=” และจุนซุก็เดินกลับห้องตัวเอง
“..... ราตรีสวัสดิ์ครับ.......” สุดท้าย.. ยุนโฮก็เดินจากไป.......ฟิ้ว~~.. เหลือไว้แต่เด็กสติแตกที่ยังยืนเอ๋ออยู่ที่เดิม..
ผ่านไป 10 วินาที..........
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักมากมาย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทำไมทงบังน่ารักอย่างนี้ >O< กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ” พลังความบ้าทงบังถูกปลดปล่อยออกมาทันที.. =_______=
“แล้วห้องนอน.. ??” ญาดาเริ่มได้สติ และเริ่มจัดการกับชีวิตของตนเองและคนอื่นๆ
“จะนอนกับพี่สาว =[]=” สาชลเข้าไปเกาะแขนเมพิณ.. “เอิ๊กๆ น้องสาว =O=” และพากันเดินเตาะแตะเข้าไปในห้องไหนซักห้องนั่นแหล่ะ = =”
เด็กสติแตก 7 คนอยู่ตรงทางเดิน เข้าห้องไป 2 คน เหลือเด็ก 5 คน
“ฮึ่ม =_=++ อย่าแยกเราจากกัน” เรมินทร์กับมาริสาวิ่งปราดเข้าไปอีกห้อง..
เด็กสติแตก 5 คนอยู่ตรงทางเดิน เข้าห้องไป 2 คน เหลือเด็ก 3 คน
“แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม = =” สุดท้ายแล้ว.. ทั้ง 3 คนที่เหลือก็เดินเข้าไปยังห้องที่เหลือ
เด็กสติแตก 3 คนอยู่ตรงทางเดิน เข้าห้องไป 3 คน เหลือเด็ก 0 คน~~~~~
-----
13 กุมภาพันธ์ 2007
“จิ๊บๆๆๆๆๆๆ แว๊บโครมๆๆๆๆๆ!!” เสียงนกร้อง และพระอาทิตย์สาดส่องชนอาคารบ้านเรือนดังขึ้นในตอนเช้า
“= = เฮ้” มาริสาเชคๆตัวของเรมินทร์
“=O= หื้อ บาร์เทนเดอร์... เอ้อ สานี่เอง”
“ตื่นแล้วลงไปข้างล่างกันเถอะเร” พอพูดเสร็จมาริสาก็ทำท่าว่าจะเดินไปอาบน้ำ แต่..
“หา อือ ตื่น โอเค แกอาบน้ำเสร็จแล้วมาปลุกอีกรอบนะ = =”
“กำ -__-“”
ผ่านไป 20 นาที ขณะนี้เวลา 7.30 น. เกาหลี..
“เฮ้ย! แก แจจุงตื่นแล้ว >O< อ๊ากๆๆๆๆๆๆ อาหารเช้า”
“แก พูดเบาๆดิ เดี๊ยวคนอื่นเค้าก็ได้ยินหรอก เฮ้ย!! แกดูนั่น ชางมินกำลังวิ่งอยู่ตรงน้าน”
“เฮือกๆๆๆ ทำไงดี ไม่กล้าลงไปหง่ะสา แต่.. หิว!! เมื่อวานตอนเย็นไม่ได้กินอะไรเลยนะ T^T”
“อ้าว ทำไมไม่ลงมากันหล่ะ O_O?” ยุนโฮที่กำลังจะเดินไปทานอาหารเช้าฝีมือแจจุงต้องหยุดชะงักอยู่หน้าบันได เมื่อเห็นเด็กสติแตก 2 คน กำลังด้อมๆมองๆสิ่งมีชีวิตด้านล่าง..
"อ่าค่ะๆ ^^ ก็ว่ากำลังจะลงไป เนอะๆ" มาริสาหันไปส่งยิ้มให้ยุนโฮ และหันมาส่งสายตาประมาณว่า 'ตามมานี่นะเว้ย -_-++' ให้เรมินทร์ - -“ เธอจึงเดินตามมาริสาลงไปอย่างจำใจเล็กน้อย
ขณะนี้ แจจุงกำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัวอย่างขะมักเขม้น เพื่อให้เพียงพอต่อเจ้าบ้านและแขกบ้านแขกเมืองจำนวนมากที่มาโดยไม่ได้รับเชิญ ชางมินกำลังออกกำลังกายช่วงเช้าโดยการวิ่ง วิ่ง และวิ่งอยู่ในโซนฟิตเนสของบ้าน และยุนโฮ มาริสา เรมินทร์กำลังเดินเข้าไปในครัว.. ส่วนสิ่งมีชีวิตที่เหลือ ก็กำลังนอนหลับอยู่ในห้องนอนของตัวเอง..
"หงาววววว =O= เช้าแล้ว =_=" จุนซุน้อยๆนั่งตาปรืออยู่บนเตียง มองไปรอบๆห้องพลางทบทวนว่าวันนี้จะเล่นอะไรดี ในเมื่อเหลืออีกแค่ 5 วันในการพักร้อนครั้งนี้
ใช่แล้ว.. ตอนนี้มีแขกที่ไม่มีใครเชิญมาเยือน เขาต้องไปสำรวจเสียหน่อยว่าพวกเขาตื่นกันหรือยัง คิดแล้ว คนที่ดูเหมือนจะเด็กสุดในบ้านหลังนี้((ไม่รวมพวกเด็กสติแตก)) ก็เดินเตาะๆแตะๆไปตามโถงทางเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งที่ใกล้ที่สุด..
"... อรุณสวัสดิ์ครับ ^^" ไม่มีสัญญาณตอบรับจากห้องที่เขาเรียก...
'สงสัยจะยังไม่ตื่นแฮะ' เขาคิด ทำท่าว่าจะไปห้องต่อไป แต่แล้วก็ได้ยินเสียงงึมงำ จับใจความได้เป็นภาษาอะไรซักอย่าง เหมือน... บทสวดมนต์... สวดมนต์? หรือใครจะทำคุณไสยอะไรใส่เขา เพื่อนๆของเขา หรือว่าเด็กพวกนั้น?!!!!?
แกร่ก แอ๊ด
"อ้าว ประตูไม่ได้ล็อคนี่นา เอ้ย!!! ใครพูดอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ!!!!!!" ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้องได้ เขาก็เห็น... หญิงสาวคนหนึ่งนั่งพนมมือและพึมพำอะไรซักอย่างอยู่หน้ากระจก..
"อ้อ อรุณสวัสดิ์ ^^" เมื่อญาดาเห็นหน้าจุนซุน้อยๆ ((ซึ่งทำหน้าเอ๋อแตก)) ก็หันไปทักทายพอเป็นพิธี ก่อนจะลุกขึ้นยืน ทำท่าจะเดินออกไปนอกห้อง
"เดี๋ยว เมื่อกี้เธอทำอะไร =_=+" จุนซุรีบวิ่งเข้าไปขวางไว้ ใครจะมาทำอะไรที่บ้านเขา เขาไม่ยอมให้ออกไปไหนแน่นอน!!!
"อ่า เอ่อ... ก็ คือ"
"เธอจะทำลายบ้านนี้!!!!!!! เหรอ?"
"=[]= อ่า คือว่าเราตื่นนานแล้ว แต่ไม่กล้าออกไปง่า ก็ดูสภาพเพื่อนเราสิ" เธอบุ้ยหน้าทางไปเพื่อนสาวทั้ง 2 ของเธอที่ตอนนี้นอนก่ายแข้งก่ายขากันอยู่บนเตียง...
"เราก็เลย...นั่งสมาธิ แล้วก็แผ่เมตตา ^^”"
"นั่งสมาธิ? แผ่เมตตา? คืออะไรหรอ •_•?" ก็เขาไม่ใช่ชาวไทย และไม่ใช่ชาวพุทธด้วยนี่นา
"ก็คือ นั่งเฉยๆ กำหนดลมหายใจเข้าออก อะไรทำนองนั้นน่ะ แผ่เมตตาก็แผ่ส่วนบุญ ก็เอ่อ... ประมาณนั้นแหล่ะ^^" เธอพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจมากที่สุด
"อ่าฮะๆ^^" ทำท่าเข้าใจไปงั้นแหล่ะ ที่จริงในหัวคิดว่า'มันคืออะไรหว่า =_='
"ตอนนี้พี่แจจุงคงนั่งรอกินข้าวในครัวแล้ว เธอปลุกเพื่อนแล้วก็ลงไปนะ"
"อ่า ค่ะๆ ^^""
แล้วก็เดินออกมาจากห้องนั้น ไปห้องถัดไป
"อรุณสวัสดิ์คร้าบ ^O^"
.... เงียบ~~~~
"สวัสดีตอนเช้าคร้าบ >[]<"
.... เงียบ.....
สงสัยจะออกไปกันหมดแล้วมั้ง เขาคิด แต่เพื่อความแน่ใจ เขาก็เลยแนบหูกับประตู
.... ยังคงไว้ซึ่งความเงียบ.... แต่ก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดี จึงต้องแนบทั้งหูทั้งหน้า ....ผ่านไป 10 วินาทีก็ยังเหมือนเดิม จนเขาต้องแปะทั้งตัวเข้าไปที่หน้าประตู...
แล้วก็อยู่อย่างนั้นแหล่ะ = =" จนผ่านไป 2 นาทีเศษๆ
"เห้ยยย นายจะทำอะไร!!!" ยุนโฮที่ออกจากครัวมาเข้าห้องน้ำรีบวิ่งขึ้นมาดึงตัวคนที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่แน่ใจกับความเงียบ - -" ออกจากประตูห้องที่เริ่มจะยุบลงไปนิดหน่อยแล้ว
"ก็... เห็นห้องเงียบ เลยจะฟังเสียง เผื่อมีใครสาปแช่ง เอ้ยๆ คือกะว่าจะมาปลุก แล้วก็.."
"พอๆ -_- พวกห้องนี้เขาลงไปทานข้าวหมดแล้ว" ยุนโฮเบรกบทบรรยายของจุนซุที่ไม่ว่าจะฟังยังไงก็ไม่ค่อยจะจับใจความได้ซักเท่าไหร่
"อ้อเหรอ ^^' งั้นไปปลุกห้องต่อไปนะ" ว่าแล้วก็เดินไปตะโกนคำเดิมๆ ด้วยใบหน้าเดิมๆ หน้าห้องสุดท้ายที่เหลืออยู่
"=_=" ยุนโฮเหนื่อยใจกับท่าทางไร้เดียงสากับมารยาทการต้อนรับแขกเอ๋อๆของจุนซุน้อยๆจริงๆ เลยปล่อยไว้อย่างนั้นแหล่ะ ปล่อยให้ต้อนรับพวกเด็กสติแตกต่อไป
"หืม -_-" เมพิณเดินมาเปิดประตูห้องเมื่อได้ยินเสียงใครซักคนมาเอะอะโวยวาย โดยที่มีสาชลเดินเกาะหลังติดมาด้วย.. "พี่ฉาวง่ำๆ-O-" และดูเหมือนว่าจะยังไม่ตื่นเสียด้วยสิ - -"
"เอ้อ เช้าแล้วครับ ^^ ไปกินข้าวกันนะครับ ^^" จุนซุยิ้มรับทั้งคู่ ((แต่สาชลมองไม่เห็นเล้ย - -))
เฮือก.. เซีย OoO เมพิณตาสว่างขึ้นในทันใดเมื่อเห็นหนุ่มน้อยยืนยิ้มหน้าแป้น เธอรีบเอามือสางผมให้เรียบร้อย และยิ้มตอบกลับไป
"^v^ สวัสดีตอนเช้า ไปอาบน้ำก่อนนะ >w<" แล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้สาชลยืนสะลึมสะลืออยู่หน้าจุนซุซึ่งกำลังงงกับปฏิกิริยาของคนข้างหน้าคนเดียว
‘หือ =_=’ เซียคิดได้เท่านั้น เธอก็ไหล((สมชื่อ))ลงไปกองกับพื้นซะงั้น -_-
"งืม แสบตา T^T" ยังมีละเมอบ่นออกมาอีก - -" จุนซุถอนหายใจกับเด็กสติแตกพวกนี้ แต่ละคน... เฮ้อ~
เขาพยายามดึง((กึ่งลาก))คนที่สลบไสลไปไว้ข้างๆเตียง ถ้าจะให้อุ้มเขาก็คง...= =" ไม่ไหวมั้ง เพราะเขาก็ไม่รู้เรื่องการอุ้มคนไปวางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลเสียด้วย
และเมื่อสาชลถูกทิ้งแหม่ะให้พิงอยู่ข้างๆเตียงแล้ว จุนซุน้อยๆก็เดินออกมาจากห้อง ปิดประตู ก่อนจะลงไปหาพวกแจจุงที่ตอนนี้ก็คงกำลังทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย..
แต่ว่าในความเป็นจริงแล้ว มีเพียงแจจุงกับยุนโฮเท่านั้นทีเอร็ดอร่อย ส่วนเรมินทร์และมาริสาได้แต่นั่งดมกลิ่นไส้กรอก ไข่ดาว และขนมปังปิ้ง พร้อมแยม และเนยกระปุกใหญ่ที่ตั้งไว้อยู่ตรงกลางโต๊ะ เหตุผลน่ะเหรอ? มันก็หนีไม่พ้นคำว่า ‘เกรงใจ' น่ะสิ
"เอ้า นั่งเฉยทำไม กินสิ" แจจุงกล่าวขึ้นหลังจากจัดการกับไข่ดาวเสร็จ เหลือแต่ขนมปังปิ้งที่ว่างอยู่โดด เดี่ยว มือก็ขยับมีดในกระปุกแยมผิวส้มไปมา เพื่อควานเอาแยมก้อนใหญ่มาโปะลงบนขนมปังของตนเอง
"อรุณสวัสดิ์คร้าบ >w< อ้าว ทำไมไม่กินกันอ่ะ? พี่แจจุงทำไม่อร่อยถูกใจเหรอครับ" จุนซุที่เพิ่งโผล่มาจาก ไหนไม่รู้ ทักทายด้วยคำเดิมๆที่คาดว่าพูดไปแล้วประมาณ 5-6 รอบในวันนี้ พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เรมินทร์
"เอ่อ... รอเพื่อนอ่าค่ะ" มาริสาเอ่ยเสียงเบา พลางมองไปที่อาหารเช้าเซ็ทเดียวกัน อีก... นับก่อน - -" 1 2 3....7.. 7 เซ็ต ((เชียวเหรอ? =O=)) ที่วางเบียดๆกันรอบโต๊ะ
"โอ้ ดีครับ ^^ กำลังจะกินข้าวกันเหรอ? ผมชิมชา... เอ้ย แนะนำตัวไปแล้วนี่ 55555+ งั้นผมขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนนะคร้าบ >[]<" ชางมินวิ่งเข้ามาในครัวเพื่อแร๊พไม่เปิดช่องว่างให้คอรัสตอบ และวิ่งขึ้นบันไดไป ซะอย่างงั้น =_="
"เอ้า นั่น เพื่อนพวกเธอมาแล้ว" ยุนโฮบอกเมื่อเห็น ญาดา ไอริน และพัชชา เดินค้อมหัวนิดหน่อยลงมาจาก บันได อย่างกับพวกเธอเป็นนางในอยู่ในวังอย่างนั้นแหล่ะ
"ไม่มีที่นั่งเหรอ?" ไอรินมองไปรอบๆโต๊ะ เมื่อนับเก้าอี้ทั้งหมดแล้วเห็นว่ามันไม่พอต่อจำนวนประชากรในบ้าน หลังนี้ - -"
"หือ? ว่าไงเหรอ? ทำไมไม่ยกโต๊ะมาต่อหล่ะ" สาชลเสนอความคิดเห็นเมื่อเดินลงมาจากบันไดพร้อมกับ เมพิณ ตอนนี้มีจำนวนมนุษย์ 10 คนอัดแน่นอยู่ในห้องครัว
"หา? ยกโต๊ะ อ้อ เรื่องแบบนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอ๊ง >O<" ยูชุนไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนอีกคน วิ่ง กึ่งกระโดดลงมาจากบันไดบ้าน และมุ่งตรงไปที่โต๊ะวางของในห้องนั่งเล่น สาชลกับเมพิณรีบวิ่งเข้าไป ช่วย รวมถึงไอริน ที่ไม่รู้จะทำอะไรด้วย
"เอ้าคนละมุม >[]< ฮึบ~" ดูท่าทางเขาจะมีความสุขกับการยกโต๊ะเสียจริงจริ๊ง
กึกๆๆๆๆ
"เห้ยยยยยยยยย" ไอรินรู้สึกขาพันกันกระทันหัน - -" จึงก้าวสะเปะปะไป.. "โอ้ว!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก" ..เหยียบเท้าของยูชุนที่ดันซวยมายกโต๊ะฝั่งเดียวกับเธอ นึกสภาพว่ากำลังยกโต๊ะที่ค่อนข้างหนัก และการวางเท้าเพื่อทรงตัว คงไม่ต้องบอกว่าการลงน้ำหนักมันมากเท่าไหร่ - -“ และมันทำให้ผู้โชคร้ายต้องปล่อยมือจากโต๊ะด้วยความลืมตัว + เจ็บ
"จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก O[]O" ยังดีที่สาชลกับเมพิณช่วยกันพยุงโต๊ะไว้ไม่ให้ล้มคว่ำทำข้าวของในบ้านเสียหาย - -" ส่วนไอรินก็ได้แต่พร่ำคำขอโทษที่ฟังไม่ออกว่าเป็นภาษาอะไรบ้างใส่ผู้โดนประทุษร้ายในเหตุการณ์ครั้งนี้ซึ่งกำลังเอามือกุมเท้ากระโดดเหยงๆไปรอบๆบ้าน((แล้วมันจะหายเจ็บมั้ยนั่น))
สุดท้าย ทุกคนมีโต๊ะและเก้าอี้ให้นั่งกันอย่างครบถ้วนสะดวกสบาย ต้องขอขอบคุณยูชุนผู้น่าสงสาร ซึ่งเสียสละเท้าของตนเองเพื่อความสะดวกสบายในบ้านหลังนี้~~ TvT
-----
เมื่ออิ่มท้อง ทุกคนก็มานั่งรวมกันอยู่ที่เดิม((จานอาหารก็แหมะไว้ที่อ่างอย่างนั้นหล่ะ)) โดยที่เหล่า หนุ่มๆนั่งอยู่ฝั่งเดียวกัน เด็กสติแตกทั้งหลายก็นั่งบรื้ออยู่ฝั่งตรงข้าม
"เอาหล่ะ ถึงเวลาที่พวกเธอจะต้องตอบคำถามเราแล้ว" แจจุงวางท่านักข่าวผู้กระหายอยากรู้เรื่องส่วนตัวของดาราม๊ากกกกกกก
"เริ่มที่... คุณคิดยังไงกับผลงานใหม่ของคุณครับ ^^" แจจุงพูด พร้อมทำท่ายื่นไมค์ใส่พวกเธออีกแหน่ะ ดูทำเข้า รับมุขคนเขียนซะด้วย
"พวกเราควรจะเป็นคนถามมากกว่านะ =_=" พัชชาพึมพำ แต่คนที่ปล่อยมุขเกือบแป๊ก ((อย่างน้อยยูชุน ชางมิน และจุนซุน้อยๆก็ยังหัวเราะพรืดอยู่)) ก็ยังได้ยินอยู่ดี
"เอ้าๆ ก็อยากให้ผ่อนคลาย -_- เอาเถอะ งั้นพวกเราจะถามว่า พวกเธอเป็นใคร มาจากไหน แล้วก็มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง.." - -“ เล่นถามเป็นชุดแบบนี้ เหล่าเด็กสติแตกทั้ง 7 ก็อึ้งสิคะ..
สุดท้ายแล้วญาดา((ซึ่งคงมีสติดีที่สุดแล้ว))ก็พยายามเรียบเรียงประโยค และตอบไปว่า
"พวกเราอายุ((โดยเฉลี่ยเกือบ)) 16 เป็นนักเรียนชั้น ม.4...เอ่อ ม.ปลายปี 1 ประเทศไทย แล้วก็ตอนที่เรากินข้าวอยู่ที่โรงอาหารเมื่อวาน...." และเธอก็สาธยายเรื่องที่ทงบังน่าจะรู้แล้ว ให้ฟังอีกรอบว่าพวกเธอถูกส่งมาได้ไง
"ครับ เข้าใจ แต่ว่าจะทำยังไงกันต่อไปอ่ะ? ถ้าจะอยู่ที่นี่ผมก็ไม่ว่านะครับ แต่เรื่องทางบ้านเขาว่ายังไง แล้วเรื่องเรียนหล่ะ? อีก 5 วันพวกเราก็จะหยุดพักร้อนแล้วนะครับ แล้วจะทำอะไรกัน" ชางมินพ่นแร๊พคำถามใส่อีกคน =O= และคราวนี้ก็เงียบกันไปซักพัก จนมาริสาเอ่ยขึ้น
"พวกเรา จะกลับก็กลับไม่ได้หรอกนะคะ พวกเราไม่มีพาสปอร์ตหรือวีซ่าหรืออะไรที่ใช้ในการเดินทางกลับประเทศ ทางบ้านเนี่ยพวกเราจะพยายามติดต่อกันค่ะ แล้วก็ถามเรื่องเรียนไปด้วยเลย..."
"ยังไงซะตอนนี้พวกเราขออยู่ต่อไปก่อนนะคะTT_TT ถ้าพวกเราช่วยอะไรได้ก็จะช่วยเต็มที่เลยค่ะTOT" สาชลแทบจะคลานมาคุกเข่าอ้อนวอนทีเดียวถ้าหากไม่ถูกเพื่อนๆรั้งตัวไปเตือนสติของเธอไว้
เงียบ....
ผ่านไปประมาณ 10 นาทีได้
"เอ้อ ก็แล้วแต่พวกเธออ่ะนะ ว่าแต่คุยกันมาตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อกันเลย พวกเธอก็คงจะรู้จักพวกเราแล้ว" ยุนโฮทำลายความเงียบเป็นคนแรก และประโยคหลังที่เขาว่านั้นก็เป็นจริงทีเดียว โดยเฉพาะกับ ชิม ชาง มิน - -"
"ให้แนะนำอีกรอบก็ได้นะ" แล้วทงบังทั้ง 5 ก็พ่นชื่อของตัวเองออกมา- -" คนละรอบ แต่สำหรับชางมินแล้ว... คงเป็นรอบที่ 3
"ตาเธอแล้ว" พูดอย่างกับเล่นเกมกันซะงั้นนะยูชุน
"พัชชาค่ะ -_-"
"สาชลค่า >[]<"
"=_= ชลเอ๊ย เรา ไอรินค่ะ"
"มาริสาค่ะ ^O^"
"เรมินทร์ค่า ^^"
"ญาดา =_="
"เมพิณค่า >w<"
เฮือก... ชื่อแต่ละคน ทงบังคิด - -"
"เอ่อ ไม่มีชื่อ... เอ้อ ชื่อคนไทยก็งี้แหล่ะเนอะ - -" จุนซุบ่นพึมพำ - -"
"แต่ว่าๆ เราก็มีชื่อเกาหลีกันนะคะ >O<" เมพิณเสนอขึ้นมา
"พวกเธอมีเชื้อสายเกาหลี O_O" แจจุงทำหน้างง เช่นเดียวกับอีก 4 คนที่เหลือ
"ป่าวค่ะ ก็ พวกเราคิดกันเล่นๆว่าจะเอาชื่อเกาหลีเป็นอะไรดี" เรมินทร์แก้ไขก่อนที่จะถูกซักต่อไปว่ามีญาติโกโหติกาคนใดเป็นคนเกาหลีอีก - -"
"เอาเถอะ ถ้ามันทำให้เรียกพวกเราได้ง่ายขึ้นนะ" ยุนโอพยักหน้าให้เป็นเชิงว่า'ก็พูดมาดิ =_='
พัชชา : เราบิพุนยองค่ะ สกุลก็..Rain ไงคะ กร๊ากๆๆๆ
สาชล : ฮันอีซึล >[]< อีซึลภาษาไทยแปลว่าน้ำค้างค่ะ สกุลฮันก็เป็นนายหญิงของข้าน้อยเอง ><
ไอริน : =_= มันบ้าฮันซังกุงน่ะค่ะ เราก็ไอริน... สกุลก็...อ่า เอาไรดีอ่ะ - -"
มาริสา : ... เรคิดไปนะ 555 เรา ชองมิรา ไม่ใช่ชองซังกุงอีกนะ =O= มาจากชองแทซองในเรื่องสาวใสหนุ่มซ่าอ่าค่ะ ><
เรมินทร์ : ซองเรมินค่ะ ซองหมายถึงเพลง แกก็ลีไอรินไปละกันวะ ดีแล้ว
ไอริน : ดีก็ได้วะ-_-
ญาดา : .... ยาดาเหมือนเดิมละกันค่ะ =_= สกุลก็... เอ้อๆ เพลง Dangerous Mind มีท่อน 'ออล มา นา มัน ฮึน นัล ลึล ซา รัง ฮา กี วี แฮ "ซอ ยา ดา" แช อุล ซู กา อี ซึล กา' ซอไปก็ดีอ่ะนะ
สาชล : ซอจังกึม O[]O
เมพิณ : ว้อยให้เราต่อเซ่ =[]= มุนมยองนังค่ะ >< มุนก็... มุนกึนยอง 55555 >w< มยองนังก็แจ่มใสเหมือนเราไง กร๊ากๆๆๆๆ
ทุกคน : ชมตัวเองซะงั้นอ่านะ - -"
ทงบัง : วุ่นวายแฮะพวกนี้ -_-""
เพราะฉะนั้นต่อไปนี้จะใช้ชื่อเกาหลีเขียน เพื่อความชิน กร๊ากๆๆๆๆ
เงียบ.....
"เอ้อ เที่ยงแล้ว ไปทำข้าวให้กินนะ ^^" แล้วแจจุงก็เดินเข้าครัวเพื่อไปทำหน้าที่เดิมๆ นั่นก็คือ ทำอาหาร =_= ((กินทั้งวันจริงๆพวกนี้))
เมื่ออิ่มกับมื้อเที่ยงแล้ว ทุกคนก็... เหมือนเดิม คือ นั่งเงียบ.....
"นี่! เมื่อวานฉันจะชวนเล่นเกมนี่ >[]< ยูชุนไปเล่นเกมกัน" จุนซุน้อยๆโพล่งขึ้นมาคนแรก พร้อมๆกับลากยูชุนที่ทำหน้าตาประมาณว่า'อ่าฮ่า อย่างนี้นี่เอง'ไปด้วย
"พวกเธอเล่นเกมกันมั้ย ><"ยูชุนหันมาชวน...กึ่งบังคับเล็กน้อย
"ไปค่า O[]O!!!!" อีซึล ผู้ที่บ้าการเล่นเกมเป็นชีวิตจิตใจ ลุกขึ้นตามไปในทันที
"ไปด้วยก็ได้ ^^" ไอรินลุกขึ้นตามไปอีกคน
เหลือสิ่งมีชีวิตอัตราส่วน เด็กสติแตก : ทงบัง = 5 : 3
"ไปสนามบาสกันเถอะ = =" ยุนโฮเดินนำออกไปคนแรก ตามด้วยที่เหลือ
ตูม!!!! เสียงเกมสงครามระเบิดดังขึ้นข้างหลัง ทำให้ทุกคนคิดว่า'คิดถูกแล้วค่ะยุนโฮ =O='
"ชางมิน =_=" ยุนโฮหันไปมองหน้าคนที่ยืนข้างๆ
"หึหึ -_- วันนี้ผมจะทำ 3 แต้มให้ครบ100 ลูกให้ได้เลย" ชางมินตอบกลับ...นี่กะว่าจะเล่นกันจนค่ำเลยหรือไง =[]=
"พวกเธอ ขอบางคน มาร่วมทีมกับฉัน ฉันจะช่วยพวกเธอเอง" เอ่อ นี่ไม่ใช่ขอแล้วหล่ะหล่ะค่ะยุนโฮ มันคือการบังคับต่างหาก =_=
"แกไปเด่ะวะมิรา มยองนังด้วย =_= แกเล่นบาสที่โรงเรียนไม่ใช่เหรอ" ยาดาดันหลังเพื่อนสาวของตัวเองคนให้ลุกขึ้น
"แจจุง นายด้วย =_=+++" ยุนโฮช่างเผด็จการจริงๆ
"งั้นฉันอยู่ทีมเดียวกับชางมินนะ" แจจุงเดินไปอยู่ข้างคนที่เอ่ยว่าจะทำ 3 แต้มให้ครบ 100 ลูก =[]=
และศึกบาสเกตบอลก็เริ่มต้นขึ้น พร้อมๆกับเสียงระเบิดนิวเคลียร์ที่อยู่ในบ้าน ดังลั่นจนคนข้างนอกได้ยินชัดเจน...
"เรานั่งดูนะ =_=" เรมินขัดขึ้น ก่อนที่พุนยองจะได้เอ่ยปากอะไร
"เออๆ รู้โว้ย =O= งั้นไปเดินเล่นกันเถอะ" พูดพลางดึงมือยาดาไปอีกคน
ซักพักก็เจอ... ทะเล..
"ทะเล O[]O เห้ย!!!! ทะเลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล >[]<" และคนที่เกือบจะว่างกิจกรรมทั้ง2ก็ลงไปคลุกน้ำทะเลกันอย่างสนุกสนาน - -"
-----
"ฮันอีซึล!!! ทำอะไรของเธอน่ะ =[]=" ยูชุนโวยวายเมื่อกรงเล็บของตัวละครของอีซึลจิกเข้าให้กลางหลัง
"เอ๋า ผิดมั้ยอ่ะ นี่เกมนะ" เถียงกลับพลางแปลงร่างเป็นมนุษย์แมวเข้าตะลุมบอนค้างคาวของคนที่หันมาโวยทันที
สุดท้ายแล้ว... ยูชุนก็แพ้ เพราะทะเลาะกับจุนซุที่จะเข้ามาช่วยซะงั้น = =""
"เพราะนาย TOT"
"ขอโทษคร้าบบบบบบบบ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T_T"
"=_= ตาเราแล้วอีซึล" โดยที่ยังไม่ได้ตอบรับ ไอรินเข้ามาแย่งจอยเกมส์ไปถือไว้ทันที
"เออๆ ก็ได้วะ =[]= ขอให้แพ้ กร๊ากๆๆๆๆ"
"อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
และทั้งหมดก็ระเบิดเกมส์ขึ้นอีกครั้ง - -"
-----
"3 แต้มลูกที่ 20!" ชางมินตะโกนเมื่อลูก 3 แต้มของตัวเองสวบเข้าไปในห่วง
'แฮ่กๆ นี่คนเหรอT[]T' มิรากับมยองนังคิดในใจ ขณะวิ่งไปอยู่ใต้แป้น พร้อมจะรีบาวนด์
"มิราคนเดียวก็พอน่ะ!!! มยองนัง เธอมาคอยดักดีกว่า"
"ไม่ดูหุ่นเล้ยยุนโฮ = =" เรมินพึมพำ ก็มิราตัวออกจะสูงใหญ่ ก็โอเคแล้วที่ให้รีบาวนด์ แต่มยองนังนี่สิ... เล็กกลมเป็นลูกบอลจะกันชางมินที่รักการวิ่งเป็นชีวิตจิตใจได้มั้ย
"3 แต้มลูกที่ 21!" แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ว่า เธอทำได้แต่เลี้ยง รับ ส่ง ตัดลูก เท่านั้นเอง = ="((ก็เยอะแล้วนี่หว่า))
"=_= นายให้ฉันลงมาทำอะไรห๊ะ" แจจุงเริ่มโวยเมื่อเห็นชางมินฉายเดี่ยวไม่สนใจตัวเองที่นั่งอยู่ใต้แป้นบาส
"แหะๆ ก็เลี้ยงให้หน่อยละกันฮะ" ว่าแล้วก็ส่งลูกกลับไป...เพื่อไม่ให้ มผ. กิจกรรมบาส....
...เกี่ยวมั้ย - -"
-----
"5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555"
มีแต่เสียงหัวเราะดังลั่นทะเลของ 2 คนนั่นเท่านั้น ไร้ซึ่งคำพูดอย่างอื่นจริงๆ...
-----
แจจุงก็ต้องทำอาหารเย็นอีกเช่นเคย แล้วก็บรรยากาศคล้ายเดิมๆ เพียงแต่ถึงเวลาที่ต้องล้างจานแล้ว ซึ่งเป็นหน้าที่ของแจจุงในวันนี้ ยังดีที่มิรากับยาดา ผู้ที่มีน้ำใจเข้าไปช่วย
"พวกเรารบกวนใช่มั้ยอ่าคะ" มิราส่งจานให้แจจุงซึ่งรับไปจัดที่ตะแกรง
"เอ้อ ถ้าตามมารยาทก็ ไม่หรอกคร้าบ แต่ถ้าจริงๆนี่ก็..."
"เอาเถอะ พวกเราเข้าใจ T^T ฮือๆๆๆ เรื่องมานเศร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา" ยาดาเกือบจะเอาผ้าเช็ดจานมาเช็ดหน้าตัวเองแล้วไหมหล่ะ - -"
"=_= ก็ ไม่หรอก มันทำให้พวกเราสนุกดี" ...มั้ง แจจุงแอบเติมเข้าไปในใจด้วย
"เอ้า เสร็จแล้ว" พูดพร้อมกับเดินนำไปห้องนั่งเล่น.. ที่ยุนโฮซ้อมเต้นรอบดึกอยู่ที่มุมซ้อมเต้น... เต้นตลอดกาลจริงๆ =[]= ชางมินนั่งอ่านแฮร์รีพอตเตอร์เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบได้ เพราะว่าอ่านมาแล้วมากมายเหลือเกิน หม่าหม๊า((เรมิน))นั่งมอง((มยองนัง))ผู้มีศักดิ์เป็นลูกคนโตของเรมิน และเป็นพี่สาว((ของอีซึล)) แบบ... ครอบครัวเล่นๆ - -" หลับอยู่แถวๆนั้น พุนยองก็ทำตาเหมือนอีหยด((นางบาป- -")) มองไปรอบๆบ้าน จนแจจุง ยาดา และมิราแทบจะไม่กล้าเข้าใกล้ ((หล่อนต้องการอารายยะ))
ส่วนจุนซุก็จัดการเซ็ตเกม 'นาร์เนีย' ให้ยูชุนกับอีซึล ที่ท้าเล่นกันตั้งแต่ก่อนมื้อเย็นแล้ว - -" ตอนนี้ทั้งคู่นั่งฟังคำอธิบายของผู้เชี่ยวชาญน้อยๆอยู่
"เอ้า นางแม่มดขาวก็นางแม่มดขาววะ=[]="อีซึลบ่นงึมงำ พลางเลื่อนกรอบสี่เหลี่ยมไปครอบฝ่ายนางแม่มดขาว
"5555+ จงเกรงต่ออำนาจแห่งสิงโตเถิด >w<" ยูชุนก็เลื่อนกรอบสี่เหลี่ยมไปครอบเจ้าแห่งสิงโต อัสลาน
"แล้วข้าจะให้เจ้าได้ประจักษ์ว่า ฤดูหนาวอันยาวนานนั้นเป็นอย่างไร!!!"
วื่บบบบบบบบบบบบ ตึง!!!!
และแล้ว มหาศึกแห่งนาร์เนียก็อุบัติขึ้น ณ บ้านหลังใหญ่ๆของทงบังชินกิ............
-----
Author's Talk :: อ่านแล้วเม้นท์ด้วยนะคะ- -" ถ้าเป็นนักเขียนด้วยกันก็น่าจะรู้ว่าคอมเม้นท์น่ะสำคัญยังไง
ความคิดเห็น