โอ้...ลันล้า เทพเพี้ยนเปลี่ยนนิทาน

ลำดับตอนที่ #5 : เรื่องที่ 4 เจ้าชายกบ (ตอนจบ)

นับว่าเป็นโชคของแบทซูสที่ลูกเตะของแอนทิรอสอุ้มสมเขาให้ตกลงมากลางสนามฮ็อกกี้ แต่ยังไม่ทันได้จัดกระดูกกะเดี้ยวให้เรียบร้อยดี ก็ต้องรีบกลิ้งตัวหลบลูกฮ็อกกี้ที่ลอยข้ามหัวไป

“แอ๊~บๆ” (อูย เจ้าแอนทิรอสทำข้าได้ นี่มันที่ไหนกัน) แต่เมื่อมองดูรอบๆชัดแล้วเขาก็เห็นเลโตถือไม้ตีฮ็อกกี้ยืนอยู่ที่ขอบสนาม

“อ๊บๆๆ โอ๊บ” (อย่างน้อยเจ้าแอนทิรอสก็ส่งข้ามาได้ถูกที่ เลโตจ๋า) ซูสลากสังขารกระหย่องกระแหย่งไปหาหญิงงามหนึ่งในมเหสีของเขา

“อ๊บๆ” (เลโต คิส....พรีส)

แม่หญิงเลโตได้ยินเสียงแปลกๆที่เท้า นางจึงก้มลงดูเห็นตัวอะไรสักอย่างดูคล้ายกบ แต่รูปร่างของมันดูแปลกๆ ด้วยขาแข้งของมันดูบิดเบี้ยวผิดที่ผิดทาง  แต่ที่แปลกกว่านั้น เจ้าตัวที่ดูคล้ายกบกำลังทำปากยื่นปากยาวออกมา ยิ่งดูยิ่งขยะแขยงยิ่งนัก

“อุ๊ย ท่านเลโตระวังนะเจ้าคะ หมู่นี้ได้ยินมาว่ามีกบโรคจิตออกอาละวาด ต้องเป็นตัวนี้แน่นอนเลยค่ะ”นางฟ้าคนสนิทโผล่มาจากด้านหลังรีบเตือนนายหญิง ยังไม่ทันที่ซูสจะร้องซักอ๊บเพื่ออธิบายก็ถูกไม้ฮ็อกกี้ในมือของเลโตหวดไปไกล

“หนอย.. เจ้ากบโรคจิต บังอาจจะมาทำลามกกับข้ารึ ไม่รู้จักข้าเลโตผู้เป็นเมียฮีโร่แบทซูทซะแล้ว” นางคำราม

ซูสรู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงร้อง“ว๊าย” ร้องด้วยความตกใจ ซุปในถ้วยกระเด็นออกมาเปรอะเปื้อนไปทั่วบริเวณ ส่วนตัวเขาเองนั้นอยู่ท่ามกลางของเหลวอุ่นข้นรอบตัว แต่เสียงร้องนั้นฟังดูคุ้นหูเหลือเกิน เขาขยับตัวปีนออกจากอะไรสักอย่างที่คิดว่าเป็นน่าจะเป็นถ้วยซุป

“ว๊าย สัตว์ประหลาด”เขาจำได้ว่าเป็นเสียงของสิมิลีแม่ของดิโอนีซุส 

“เดี๋ยว สิมิลี นั่นไม่ใช่สัตว์ประหลาด แต่เป็นผีโกกิต่างหาก”อีกเสียงเป็นเสียงของพรายป่ามายาแม่ของเฮอร์เมสนี่หว่า รึว่าเมียทั้งสองของข้ามีนัดทานอาหารกัน อย่างนี้ก็เยี่ยมเลย โอกาสทองมาถึงแล้ว ซูสสะบัดตัวให้คราบซุปกระเด็นออกจากตัวเพื่อจะให้เห็นร่างตัวเองชัดๆ ว่าเป็นกบสง่างาม

“อี๋ ว๊าย สกปรก” เสียงสองสาวร้องวี๊ดว๊ายได้สักครู่ก็ชะงักเมื่อเห็นเจ้ากบตาบวมหัวปูดแข้งขาหักยืดอกขึ้นพร้อมกับลุกเข่าชูแขนที่หักข้างหนึ่งขึ้น ส่วนอีกข้างแตะที่หน้าอก ยื่นปากเจ่อออกมาขอจูบ

“กรี๊ด..นี่มัน..คางคกนี่” มายาร้องกรีดเมื่อเห็นว่าเป็นสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำชัดเจน สำหรับนางเกลียดสัตว์จำพวกกบคางคกที่สุด มายายกถาดอาหารว่างขึ้นมาฟาดทันที แต่ซูสกระโดดเกาะไปที่หน้าอกของสิมิลี นางร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ แต่ซูสพยายามส่งเสียงบอกแข่งกับเสียงกรี๊ด ในขณะที่รู้สึกสถานการณ์เลวร้ายลงทุกที แต่เขาต้องรีบ

(สิมิลี ขอคิส...)

“ว๊าย สิมิลี คางคก..นั่น มันเกาะที่..” มายาชี้นิ้วบอกเพื่อนกระทืบเท้าด้วยความตกใจระคนกลัว เสียงเอะอะวุ่นวายดังลั่นผสานกับเสียงฝีเท้าทหารสวรรค์ซึ่งนำโดยคราตอสโพล่เข้ามา

“กำจัดเจ้ากบนั่น ช่วยท่านหญิงสิมิลี ท่านหญิงมายา”

ซูสตะลึงกลืนน้ำลายลงคอรู้สึกฝืดที่สุดในชีวิต

-*-! -*-!

เสียงเคาะประตูจากหน้าห้องทำให้ราชินีสวรรค์ลุกขึ้นจากเตียงเดินออกไปเปิดประตู คราแรกมองไปไม่เห็นใครแต่เมื่อก้มลงมองที่พื้นกลับเห็นมัมมี่กบพันผ้าทั้งตัวใต้แขนมีไม้เท้าค้ำยันเอาไว้ไม่ให้ล้ม สีหน้าซูสดูท่าจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักที่นางเดินมาเปิดประตูช้า แต่ก่อนที่นางจะได้พูดอะไร

(อย่าพูดอะไรออกมานะ ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร) เฮร่ายิ้มเปิดประตูค้างไว้ปล่อยให้มหาเทพซูสเดินยักแย่ยักยันเข้าไปในห้อง

-*-! -*-!