Fic saint seiya : Gold Saint mission

ลำดับตอนที่ #2 : First day on the Earth

"พร้อมกันรึยัง ?" อาเธน่าถามบรรดาโกลด์เซนต์ทั้งสิบสองหน่อที่ยืนเรียงกันหน้าสลอน

"คร้าบ" ทั้งสิบสองราศีตอบพร้อมกัน

"งั้นก็...โชคดีนะ" อาเธน่ายกคถาขึ้น(คถานี่หว่า คะทาเขียนยังไงนะ ?) แล้วทันใดนั้นก็เกิดแสงขึ้น แสงนั้นก็ค่อยๆสว่างขึ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (คนอ่าน : พอแล้ว)

"บ๊ายบาย" อัลเดบารันโบกมือ เล่นเอาทุกคนหันไปมอง

"ชั้นไม่ยักรู้ว่าแกแอ๊บแบ๊วนะไอ้ถึก" ชูร่าหันไปหาเรื่อง

"ชูร่า แกอยากตายรึไง ?" แต่ยังไม่ทันที่จะทะเลาะต่อ... 

แวบบบบบบบ ทั้งหมดก็หายไป (ทะเลาะจนวินาทีสุดท้าย)

แสงลูกใหญ่พุ่งออกมาจากแซงทัวรี่ แล้วค่อยๆแบ่งเป็นสิบสองส่วนกระจายไปทั่วทั้งโลก แต่ก่อนจะแยกกันเรามีบทสนทนาของคู่วายคู่หนึ่ง (อิอิอิ)

"เออนี่มีโร่ แล้วแบบนี้ใครจะอยู่คุ้มครองเจ๊อาเธน่าล่ะ ?" คามิวถาม 

"รู้สึกจะเป็นไอ้หนูบรอนซ์เซนต์กับคาน่อน แล้วก็ชิออนด้วย" มีโร่ตอบ

"งั้นก็สบายใจได้เลย(ละมั้ง)" คามิวจบบทสนทนาแล้วหันไปยังเป้าหมาย...รัสเซีย

"โชคดีนะ" มีโร่อวยพรแล้วหันไปหาเป้าหมายเหมือนกัน...สวิตเซอร์แลนด์

"อื้ม" คามิวรับคำก่อนที่ทั้งคู่ (ไม่สิ ทั้งโหล) จะแยกออกจากกัน และพุ่งดิ่งไปยังดาวเคราะห์สีน้ำเงิน

...มอสโคว ประเทศรัสเซีย...

"แกๆ"

"อะไร ?"

"ดูนั่นสิ"

"ไหนอ่ะ ?"

"นั่นไง แสงอะไรก็ไม่รู้ สีทองๆ"

"นกปากห่างไง"

"ไม่ใช่ ชั้นหมายถึงตรงโน้น"

"อ๋อ เห็นแล้ว"

"แกว่าเป็นอะไรล่ะ ?"

"ไม่รู้"

"มันใหญ่มากขึ้นๆนะนั่นน่ะ"

"เหมือนมันจะชนยังไงยังงั้นแหละ"

"นั่นน่ะสิ"

ขณะที่ผู้คนกำลังแตกตื่น ไอ้เบื้อกสองคนก็ยืนเถียงกันว่านั่นคือแสงอะไร

"ทำไมไม่หลบล่ะฟะ ?" ความคิดคามิว

"สวยจัง" o_o

"วู้" ^o^

"แต่โง่ๆแบบนี้ตายไปก็ดีเหมือนกัน" ความคิดคามิวเช่นกัน -_-"

บึมมมมมมม !!!!!!!!!!!!

......สามชั่วโมงต่อมา........

"ลำบากตูพามาส่งอีก" คามิวบ่นอยู่คนเดียวหน้าห้องผู้ป่วยสาหัส (ไม่สาหัสก็แปลกอ่ะนะ)

"แล้วนี่...." คามิวกวาดสายตาไปรอบๆ ทำไมมีแต่คนมองเรานะ ?

"มองอะไรกัน ทำยังกะไม่เคยเห็นโกลด์เซนต์" (ก็ใช่น่ะสิ คนเค้านึกว่าลิเกหลงโรง)

"เฮ้อ" คามิวถอนหายใจยาว "ถ้าเฮียวกะมาด้วยคงไม่ลำบากขนาดนี้" พูดจบก็มีรูปเฮียวกะปรากฏขึ้นบนหัวคามิวพร้อมกรอบสีทองวิ้งๆๆๆๆ (ไอ้บ้า)

"เฮ้อ ไปดีกว่า" คามิวลุกไปดื้อๆ ( คนเขียน : อ้าว แล้วไอ้สองคนนั้นล่ะ / คามิว : ช่างหัวมันเถอะ)

...ด้านอัลเดบารัน...

"เฮ้อ บราซิลนี่มันร้อนจริ๊งๆ" ไอ้ยักษ์สองเขานั่งพัดด้วยพัดที่พับขึ้นมาอย่างลวกๆเมื่อกี้ด้วยความเบื่อหน่าย

"สเป๊คต้งสเป๊คเตอร์ก็ไม่มา รู้สึกอยากเตะคนขึ้นมาตะหงิดๆ" (ไอ้ซาดิสก์)

"หึๆๆ เอาไปขายคงรวยแน่ๆ" เสียงพึมพำดังมาจากพุ่มไม้

"ใครฟะ ?" อัลเดบารันหันไปก็ไม่เจออะไร

"คงจะเป็น...แมลงปอล่ะมั้ง?" (คิดได้ไงเนี่ย ?)

"เสร็จชั้นล่ะ" เสียงนั้นดังขึ้นมาอีก

.....0.7 วินาทีต่อมา.....

ปัง !!!!!!!!!!!!! เสียงลูกซองดังสนั่น 

"อะไรอีกล่ะ ?" อัลเดบารันหันไปเจอกระสุนอยู่ที่พื้นจึงหยิบขึ้นมา

"เม็ดอะไรก็ไม่รู้ ?" อัลเดบารันใช้รอยหยักในสมองอันน้อยนิดคิดว่ามันคืออะไรกันแน่ ?

"ติดตามผลงาน ลัลล้า" ชายคนหนึ่งท่าทางมีฐานะเดินถือลูกซองออกมาจากพุ่มไม้อย่างอารมณ์ดี แต่พอมาเจอไอ้ยักษ์เข้าก็....

"เฮ้ย คนเหรอวะ ?" ชายคนนั้นท่าทางตกใจมากกกกกกกกกกกกกกกก (กลัวไม่รู้ว่าตกใจ)

"ไม่ใช่คน..." อัลเดบารันเว้นวรรคไปนิดนึง "โกลด์เซนต์ตะหาก"

"เซนต์เซิ้นอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่อง วู้ ทีแรกเห็นแต่เขานึกว่ากวางสีทอง" ชายคนนั้นถอดหมวกออกมาพัดไปมา

"ทำไมหัวแกล้านขนาดนั้นล่ะ ?" อัลเดบารันถามยิ้มๆเมื่อหัวชายคนนั้นสะท้อนแสงวิบวับเหมือนอิกคาคุใน Bleach (พูดแล้วจะน้อยใจ เดี๋ยวอัพให้น่า) 

"เฮ้ย กล้าดียังไงมาวิจารณ์หัวชั้น" ชายคนนั้นรีบใส่หมวก

"ขอโทษชั้นเดี๋ยวนี้"

"ไม่มีทาง"

"ถ้าไม่ขอโทษ ชั้นจะ..." ยังไม่ทันจะพูดต่อ อัลเดบารันก็...

"เกรท ฮอร์น !!!!!!" 

บึมมมมมมมมมมมม !!!!!!!!!

ผลลัพธ์ : ปลิวไป 12 กิโลกว่าๆ

"ฮะ สบายใจจริงๆ อยากมาหาเรื่องชั้นดีนัก" อัลเดบารันพูดจบก็นักลงพัดต่อ (จำได้ว่าแกไปหาเรื่องเค้าก่อนนิ -_-")

....ด้านอัลโพรดิเต้....

"เฮ้อ วันนี้เป็นวันดวงตกจริงๆ" 

"คนอื่นก็ตกในเมือง แต่..."

"ทำไมชั้นถึงมาอยู่กลางป่าดงดิบแบบนี้ !!!" อัลโพรดิเต้แหกปากสนั่น

อี้ อี้ อี้ เสียงเอคโค่สะท้อนจากการแหกปากเมื่อครู่

"เฮ้อ" อัลโพรดิเต้มองซ้ายขวาหน้าหลังเหนือใต้ออกตกก็ไม่เจออะไรนอกจากต้นไม้กับคางคก

"ทางออกอยู่ไหนเนี่ย ?" อัลโพรดิเต้ท่าทางหงุดหงิดไม่น้อย

"ชั้นเกลียดสีเขียว" จากนั้นโกลด์เซนต์ก็ร่ายโองการแช่งป่ายาวไปเรื่อย 

....2ชั่วโมงต่อมา...

"ชั้นเกลียดสีเขียว ชั้นเกลียดสีเขียว" อัลโพรดิเต้ยังบ่นไม่เลิก

"เอ๊ะเดี๋ยว" อัลโพรดิเต้เบรกเอี้ยดแล้วถอยมาสองก้าว

"ชั้นตาไม่ฝาดใช่มั้ย ? นั่นมัน...." อัลโพรดิเต้แทบไม่อยากเชื่อว่าสวรรค์จะเข้าข้าง เพราะเค้าเจอ...

...ป้ายทางออก เป็นลูกศรชี้ไปทางขวา...

"เย้ จะได้ไปกินข้าวเที่ยงซะที" อัลโพรดิเต้รีบวิ่งไปทางลูกศร

...แต่เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกคาเฟ่ เหมือนสิ่งที่อัลโพรดิเต้กลัวรออยู่ปลายทาง...

"นะ นะ นั้นมัน" อัลโพรดิเด้พูดตะกุกตะกักเมื่อเจอกับสิ่งที่เขาฝันร้ายอยู่ทุกคืน นั่นคือ...

  ///หมีโคอาล่าแสนน่ารัก/// -_-" (กลัวมันทำมาย ?)

 เค้าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้มาตลอด แม้แต่ตอนสมัครสอบเป็นโกลด์เซนต์ก็มีช่องให้กรอกว่ากลัวอะไร เค้าก็กรอกตามความเป็นจริง แต่บอกอาจารย์ใหญ่อาเธน่าว่าอย่าเอาไปแพร่งพรายเพราะเขาอายมาก (แต่เมื่อสามวันก่อนไอ้สง่าเพิ่งรู้เพราะไปรื้อใบประวัติขณะที่อาเธน่าไปช้อปปิ้งแล้วเอามาล้อ ทำให้สองคนนี้เคืองกันอยู่)

...กลับมาเหตุการณ์ปัจจุบัน....

"เอาวะ" อัลโพรดิเต้ทำใจดีสู้เสือ

"หลีกไป"

"???" <<โคอาล่า

"บอกให้หลีกไป" 

"???"

"ไม่หลีกก็ได้ นายแส่หาเรื่องเองนะ"

"???"

"โรยัล เดมอน โรสสสส !!!!" อัลโพรดิเต้ขว้างดอกกุหลาบสามดอกไป

"!!!"

ฉึกกกก !!!!

"555 ไม่หลีกก็ต้องพบจุดจบแบบนี้แหละ" อัลโพรดิเต้พูดพลางปัดมือ

"ไปดีกว่า" อัลโพรดิเต้เดินไปหัวเราะไปกับชัยชนะ(อันแสนเลว) แต่กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง

พรึ่บบบ คนกลุ่มใหญ่โผล่มายังทางออกไว้ ที่เสื้ออ่านได้ใจความสั้นๆง่ายๆว่า "เรารักโคอาล่า"

"พวกเรา ไอ้บ้านั่นบังอาจมารังแกโคอาล่าที่น่าสงสาร รุมมัน !!!" ชายคนหนึ่งพูดผ่านโทรโข่ง

"เฮ้ !!!" ที่เหลือร้องเฮแล้ววิ่งไปทางอัลโพรดิเต้

"ดะ ดะ เดี๋ยว พวกนาย" 

ตุ้บๆตั้บๆ ตุ้บตั้บๆ โครม เพล้ง (โสน้าหน้า)

....ด้านไอโอรอส....

ขณะนี้เฮียไอโอรอสกำลังอยู่กลางดงผู้คนเพราะรุมขอหวยจากเฮียแกเพราะนึกว่าเป็นรุกขเทวดาเกราะทองหล่นมาจากฟากฟ้า

"งวดนี้ออกอะไรค้า ?"

"ผมไม่ใช่เทวดงเทวดาซะหน่อยย ให้ผมไปเหอะ"

"ไม่ใช่ได้ไงล่ะก็หล่นมาจากท้องฟ้าแบบนั้น"

"ก็ไม่ใช่จริงๆนี่นา" ไอโอรอสไม่รู้จะเถียงยังไงดี -_-"

"ไม่เชื่ออ่ะ"

"อ้าว"

ไอโอรอสที่น่าสงสารก็อยู่กลางดงผู้คนชาวไทยบ้าหวยต่อไป

....ณ นรกขุมสุดท้าย.....

"หึๆๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะสไตล์ตัวร้ายดังมาจากบัลลังก์ชั้นบน

"พร้อมกันแล้วใช่มั้ย ?" ชายคนนั้นลุกขึ้นมากวาดสายตามองกำลังพลของตน ผู้นี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ฮาเดส

"เราคืนชีพมาได้อีกครั้งหนึ่ง และครั้งนี้จะต้องไม่ล้มเหลวอีก !!!" ฮาเดสปลุกใจลูกน้อง

"รับทราบ !!!" ทั้งหมดพูดพร้อมกัน

"ไปถล่มพวกมันซะ !!!" 

สิ้นคำของฮาเดสสเป็คเตอร์ทั้ง 12 ตนก็หายวับไปและพุ่งตรงไปยังพื้นแผ่นดินบนโลกมนุษย์

.....สงครามอันยิ่งใหญ่ได้อุบัติขึ้นอีกครั้งหนึ่ง.....

------------------------------------------------------------------------------------------------