คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF - Hyuk] Taint 1 - เรื่องราวของเด็กน้อย...ที่ไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไป
Warning! : abuse , violent , incest
Rate : M (Mature)
Please don’t ban it if you don’t like the issue above just leave this fiction alone.
Please don’t ban. I work really hard for this one.
หมายเหตุ : เรื่องที่ไรท์เขียนขึ้นนี้เป็นเรื่องที่สังคมไม่ควรให้การยอมรับ เป็นปัญหาที่ควรจะหมดไปจากสังคม ไม่ควรมีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมในครอบครัว และการขืนใจเด็ก
Taint 1
เรื่องราวของเด็กน้อย...ที่ไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไป
วันนั้นเป็นเย็นวันศุกร์ เด็กน้อยเลิกเรียนแล้ววิ่งตรงกลับบ้านทันที รีบเปิดทีวีแต่ก็ต้องเสียดายที่มาไม่ทันการ์ตูนเรื่องโปรด ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้อย่างขัดใจ แล้วก็เหลียวมองรอบบ้านก่อนจะพบว่ามีแค่ตัวเองคนเดียว เด็กชายตัวเล็กจึงตัดสินใจทำอาหารมื้อเย็นรอต้อนรับคุณพ่อ จริงๆก็ยังทำเป็นไม่กี่อย่างแต่ก็มั่นใจในฝีมือการทำไข่เจียวทีเดียวล่ะ ภาพเด็กชายตัวเล็กวัย 8 ขวบพยายามจะทำกับข้าวเป็นภาพที่ดูน่าเอ็นดู เหมือนของทุกอย่างในบ้านจะใหญ่เกินตัวไปหมดแต่เขาก็จะพยายามทำอาหารมื้อนี้เพื่อที่พ่อจะได้พูดชมแล้วลูบหัวอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง
บ้านนี้มีเพียงเขากับพ่อสองคน ถึงจะไม่เคยรู้เรื่องของแม่แต่ก็รักพ่อมากๆจนไม่คิดว่าต้องการความรักใดมาเติมเพิ่มอีก
เย็นวันนั้นเมื่อสมาชิกอีกคนในบ้านเข้ามา เห็นว่ามีไข่เจียวกับผัดผักวางอยู่บนโต๊ะอาหารก็ลูบศีรษะกลมเล็กพร้อมชมอย่างอบอุ่น “คนดีของพ่อ น่ากินมากเลยนะ” พวกเขามีมื้ออาหารที่แสนสุข เคล้าด้วยเสียงหัวเราะ เด็กน้อยพูดไม่หยุดเกี่ยวกับเรื่องที่ได้เจอที่โรงเรียน คุณพ่อมองอย่างเอ็นดู แววตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความรักและ...บางสิ่งที่เด็กน้อยไม่รู้จัก
เด็กชายซางฮยอกกำลังฝันถึงวันที่ได้ไปเที่ยวสวนสนุกกับคุณพ่อซอนอิน เขาถูกอุ้มและโยนสูงขึ้นไปในอากาศ เสียงหัวเราะอย่างชอบใจดังไปทั่วลาน เป็นบรรยากาศอบอุ่นและเต็มไปด้วยความสุข ก่อนที่ความฝันแสนหวานจะบิดเบี้ยวและแปรเปลี่ยนเป็นฝันร้าย เด็กน้อยตะเกียกตะกายเพราะฝันว่าจมน้ำและเริ่มขาดอากาศหายใจ ตัวเล็กผวาตื่นขึ้นและรู้สึกหายใจไม่ออกเหมือนในฝัน เขาไม่สามารถรับอากาศผ่านทางจมูกได้มากพอก็เลยพยายามจะอ้าปากแต่กลับพบว่าอ้าไม่ได้ สักพักก็สัมผัสได้ถึงการดูดดึงที่ริมฝีปากล่างตามมาด้วยความนิ่มหยุ่นที่คลุมปาก เด็กน้อยลืมตาโพลงขึ้นมาเพื่อสบตากับพ่อในระยะประชิด เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ซอนอินกำลังทำเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่เรียกกันว่า ‘จูบ’
พอคนข้างบนถอยตัวออกห่างเขาก็พยายามจะโกยอากาศเข้าปอดไปให้มากที่สุด หายใจหนักๆเพื่อเติมอากาศให้ตัวเอง
ซอนอินหันมามองฮยอกที่กำลังพยายามหายใจ สายตาที่เต็มไปด้วยความรักและ...ตัณหาจ้องมองสิ่งมีชีวิตเล็กที่ดิ้นรนอยู่ตรงหน้า “ลูกเป็นสิ่งที่มีชีวิตที่สวยงามที่สุดของพ่อ ลูกน่ะงดงามมากๆเลยรู้ไหม” มันคือประโยคชมที่เด็กน้อยได้ยินบ่อยครั้ง แต่กลับรู้สึกว่าครั้งนี้มันไม่ค่อยเหมือนเดิม ตอนที่คิดว่าเริ่มเติมอากาศเข้าปอดได้มากพอแล้วกำลังจะอ้าปากถามให้หายข้องใจ กางเกงนอนสีฟ้าลายหมีพูห์ก็ถูกกระชากออกอย่างแรงก่อนปลิวไปกองอยู่ที่พื้น ร่างเล็กถูกยกสูงขึ้นจากที่นอน มือซ้ายใหญ่จับเขาให้นอนคว่ำส่วนมือขวาของพ่อก็สาละวนอยู่กับแกนกลางลำตัว
ช่องทางเล็กแคบที่ไม่ได้ผ่านการขยายใดๆมาก่อนฉีกขาดทันทีเมื่อเจอกับของขนาดใหญ่ที่พยายามจะยัดเข้ามา เด็กชายร้องเสียงดังลั่นจากความปวดร้าวเบื้องล่าง เขารู้สึกเหมือนตัวถูกฉีกออกเป็นส่วนๆ และยิ่งพอเห็นผ้าปูที่นอนที่มีจุดแดงๆจากหยดเลือด เด็กน้อยก็ยิ่งกลัวเข้าไปอีก ตัวสั่นงันงกและน้ำตาไหลไม่หยุด
“คุณพ่อ อึก!” เมื่ออีกคนพยายามจะดันเข้ามาให้ได้นั่นทำให้เขาเจ็บจนพูดไม่ออก คุณพ่อไม่ได้สนใจความเจ็บปวดของเขา ยังคงพยายามสอดใส่จนยัดช่องทางเล็ๆนั้นได้หนึ่งในสามของแกน เมื่อซอนอินรู้สึกปรับตัวได้จึงค่อยขยับอย่างช้าๆและกระแทกแรงขึ้น แรงขึ้น และแรงขึ้น ตามอารมณ์ปรารถนาของตน
แม้ว่าซางฮยอกจะกรีดร้องขอร้องให้หยุดก็ไม่ได้รับสิ่งใดกลับมานอกจากเสียงครางอย่างสุขสม...
เช้าวันถัดมา ร่างบอบบางตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงงุน ปวดหัวไปหมดเพราะเมื่อวานร้องไห้ไม่หยุด พอพยายามจะลุกก็เจ็บด้านล่างจนน้ำตาเล็ดอีกครั้ง เลือดยังคงไหลซิบๆจากช่องแคบด้านหลัง
“ตื่นแล้วหรอ ทำไมไม่ลุกขึ้นล่ะ” ซอนอินโผล่มาที่กรอบประตูห้องนอนเอ่ยถาม ซางฮยอกผวาพยายามจะถดตัวถอยแต่ก็ขยับไปไหนไม่ได้
เด็กน้อยตอบเบาๆเสียงอ่อย เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อที่เขาทั้งรักทั้งเคารพมาตลอดถึงได้โหดร้ายกับเขานักเมื่อคืน เขาทำความผิดอะไรหรือเปล่า ”ลุกไม่ขึ้น” ส่ายหัวเบาๆอย่างอับจนหนทาง
“งั้นก็ไม่ต้องลุกนะ นอนต่ออีกสักหน่อยเถอะ” อีกคนเดินเข้ามาใกล้ก่อนจูบเบาๆที่หน้าผาก แล้วผละออกจากห้องไป เด็กตัวเล็กขยี้ตาอีกครั้งก่อนจะล้มตัวลงหลับสนิทจากความเหนื่อยล้า
ร่างใหญ่เดินกลับเข้ามาอีกครั้ง เสียงฝีเท้าก้าวหนักๆไม่สามารถปลุกเด็กเล็กที่กำลังหลับใหลอยู่ได้ ซอนอินจึงจับไหล่บางเขย่าเบาๆ ก้มตัวลงกระซิบข้างหูเล็ก “ตื่นครับ คนดี ตื่น” เด็กน้อยปรือตาขึ้นมาอย่างง่วงงุน “ทานข้าวเช้าครับ” ยื่นอาหารกลิ่นหอมไว้ใกล้จมูกเด็กที่ยังปรือตา ซางฮยอกสูดกลิ่นหอมเข้าไปเต็มที่
“หืมมม ใครบางคนไม่หิวข้าวแน่ๆเลย” จานอาหารถูกยกออกไปพ้นหน้าก่อนถูกวางลงที่โต๊ะข้างเตียง เด็กน้อยเบ้ปากหน่อยๆที่อาหารหอมๆถูกยกออกไป ก่อนที่จะกรีดร้องเสียงดังเมื่อถูกจับให้นอนคว่ำและ...สอดใส่เข้ามาอีกครั้ง
“ครับๆ ไม่หิวก็ไม่ต้องทาน เรามาทำอะไรสนุกๆกันต่อเถอะ” เสียงของเนื้อกระทบเนื้อดังก้องห้องนอน สลับกับเสียงร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน และเสียงครวญครางขอร้องให้หยุด เด็กน้อยร้องไห้จ้า น้ำตานองใบหน้าจนเขาไม่สามารถเห็นอะไรได้เลย
หลังจากวันนั้นซอนอินก็บังคับให้เขามาโรงเรียน คำพูดของเขายังอ่อนโยนเหมือนปกติ สายตายังคงเต็มไปด้วยความรักและตัณหาอย่างที่เป็นมาโดยตลอดแต่เด็กน้อยพึ่งจะเริ่มเข้าใจ ซางฮยอกหวาดกลัวไปหมดจึงตัดสินใจไม่เข้าเรียนอยู่หลายวัน พอสามารถเดินได้ปกติไม่อ้าขากว้างไปหรือหลุดเสียงร้องทุกครั้งที่ก้าวเท้าก็กลับเข้ามาในห้องเรียนอีกครั้ง เพื่อนมากมายเข้ามาซักถามอย่างเป็นห่วงแต่ก็ได้รับคำตอบว่าเป็นหวัดอย่างที่ถูกซ้อมให้พูดมา
เขาเสแสร้งว่าสบายดี และก็ยังเสแสร้งเช่นนั้นต่อมาอีกหลายปี
พอหาทางกลับบ้านดึกอ้างว่าไปทำรายงานที่บ้านเพื่อนบ้าง ช่วยงานครูจนดึกบ้าง คืนนั้นเขาก็จะถูก ‘ลงโทษ’ อย่างหนัก จนเจ็บเดินแทบไม่ไหว
เขาพยายามจะบอกใครมากมายให้ช่วยเขาออกจากขุมนรกนี้ แต่ความไว้วางใจต่อคนรอบตัวมันขาดสะบั้นสิ้นดี เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าคนที่เขาเข้าไปขอความช่วยเหลือ จะช่วยเขา หรือจะทำแบบที่พ่อทำกระทำกันแน่
ตอนนี้เด็กชายซางฮยอกเติบใหญ่จนย่างเข้า 16 ปี กำลังศึกษาอยู่ไฮสคูลปีหนึ่งในโรงเรียนชื่อดังกลางกรุงโซล...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปแล้วสำหรับตอนเเรก
เปิดตัวฟิคในคลังอย่างเอิกเกริกด้วยฟิคที่มีวอนนิ่งถึงสามคำ!!
ขอบคุณทุกรีด ไรท์รักทุกคน *jub*
สัญญาว่าถัดจากเรื่องนี้จะพยายามลงอะไรน่ารักสดใสให้ได้อ่านกันนะคะ ขออภัยด้วยที่เปิดมาอย่างดาร์ค //โค้ง
---ขอบคุณรูปภาพจากทัมเบลอค่ะ---
ความคิดเห็น