คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : STEEL HEART 1: ร้านดอกไม้
วันนี้อากาศแจ่มใส แสงแดดจ้าแต่ไม่ร้อนนักเพราะมีลมพัดเย็น นกน้อยขับขานบทเพลงไพเราะ ดูดอกทานตะวันพวกนั้นสิมันหันหน้าไปตามแสงอาทิตย์ล่ะ รวมๆแล้วเป็นบรรยากาศที่ส่งผลดีต่อธุรกิจร้านขายดอกไม้ของเขามากนัก
ชายหนุ่มหน้าคมถือกระถางมากมายมาวางเรียงจัดหน้าร้าน เขาเป็นคนตัวสูง แผ่นหลังกว้าง ดูเป็นหน่มสุขภาพดี ผมสีดำตัดสั้นกระเซิงน้อยๆอย่างไม่ได้หวี ตาเรียวเฉี่ยว และมีแก้มอูมๆน่ารัก นิ้วเรียวกำลังจัดดอกไม้ให้สวยงาม แม้จะเป็นเจ้าของร้านขายดอกไม้ที่ขึ้นชื่อเรื่องยิ้มยากและพูดน้อย แต่ก็มีสาวน้อยใหญ่ประทับใจในเสน่ห์ของ ‘จอง แทคอุน’ คนนี้ ทั้งรอยยิ้มน่าหลงใหลที่แสนจะหายาก เสียงหวานที่ไม่ค่อยจะเอื้อนเอ่ย แต่เมื่อพูดออกมาแล้วกลับน่าฟัง ตัวเขานั้นยกหน้าที่การขายและการพูดให้กับ ‘อี แจฮวาน’ หุ้นส่วนของร้านและเพื่อนที่สนิทตั้งแต่มัธยมไปแล้ว จองแทคอุนเพียงแต่หลงใหลในหมู่มวลดอกไม้ ชอบความสดใสที่พวกมันมอบให้ กลิ่นหอม สีสัน ที่เหมือนจะเปลี่ยนวันเศร้าๆให้กลายเป็นวันที่งดงาม
เสียงล้อรถจักรยานเสียดสีกับพื้นถนนหน้าร้านพร้อมการเปิดประตูแบบโผงผาง เป็นนิสัยของ'อีแจฮวาน'ที่เกิดขึ้นทุกวัน แจฮวานเป็นคนหน้าคมแบบชาวต่างชาติ จมูกโด่งเป็นสัน และมีผมสีน้ำตาลอ่อน เขาแทบจะเป็นด้านตรงข้ามของแทคอุน เป็นคนชอบสร้างเสียงหัวเราะ เสียงดัง พูดเก่งและยิ้มง่าย แต่วันนี้กลับแตกต่างจากปกติ แจฮวานหน้าซีดพร้อมละล่ำละลักพูดออกมาอย่างฟังไม่รู้เรื่อง แทคอุนจึงเดินเข้าไปหา ลูบหลังคนหน้าเข้มให้ใจเย็นลง
“แทคอุนอ่า วะ...วันนี้ ฉัน...ต้องไป...โรงพยาบาล” ในที่สุดแจฮวานที่กระหืดกระหอบก็พูดจนจบประโยคได้ เขาพนมมือทำท่าขอโทษ สายตาเว้าวอนเป็นกำลัง เพราะไม่เคยทิ้งหุ้นส่วนและเพื่อนสนิทคนนี้อยู่ร้านคนเดียว เขารู้เป็นอย่างดีว่าจองแทคอุนไม่ค่อยพูดคุยมากนักแต่นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาเป็นคนขี้อาย แต่ฝีมือการจัดดอกไม้นั้นสุดยอดมาก
“งั้นหรือ” จองแทคอุนพูดออกมาสั้นๆ เสียงเบา ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ใครล่ะ” แม้จะกังวลที่วันนี้ต้องอยู่ร้านคนเดียวแต่เขาก็เป็นห่วงเพื่อนตรงหน้ามากเหมือนกัน
“ฮยอกอ่ะ มันเป็นไข้หวัด ฉันเป็นห่วงก็เลยพามันไปส่งโรงบาลแล้วก็มาบอกนายเนี่ยแหละ” แจฮวานเอ่ยชื่อน้องชายของเขาออกมา แทคอุนพยักหน้าอย่างเข้าใจ ตบบ่าเพื่อนน้อยๆเทนคำว่า ‘ขอให้ฮยอกหายไวๆ’ แจฮวานพยักหน้า ยกมือพนมขึ้นมาพร้อมกล่าวขอโทษไม่หยุด จนแทคอุนต้องโบกมือไล่ให้ออกจากร้าน เขาพูดเบาๆว่าเดี๋ยวฮยอกก็ไม่มีคนเฝ้าหรอก
หลังจากที่แจฮวานไปหาฮยอกแล้วนั้น แทคอุนก็ยังคงจัดดอกไม้ในร้านไปเรื่อยๆ พอเริ่มสายๆก็มีลูกค้าเข้ามาบ้าง แม้จะรู้สึกเขินอายที่ต้องมาทำงานขายคนเดียวแบบนี้แต่มันก็แฝงความตื่นเต้น และท้าทาย
เย็นแล้ว พระอาทิตย์คล้อยต่ำลงมาก ร้านของเขาจะปิดตอนหกโมง เพราะพอเย็นดอกไม้ก็จะเริ่มเหี่ยวลูกค้าเองก็ไม่มาก ชายหนุ่มคิดไว้ในใจว่าหลังปิดร้านจะไปเยี่ยมฮยอกสักหน่อยเขาจึงลงมือจัดช่อดอกไม้แทนของเยี่ยม
“กริ๊งๆ” เสียงกระดิ่งกระทบประตูเมื่อมีลูกค้าเดินเข้ามา ลูกค้าคนนี้มสีหน้าเป็นกังวล หัวคิ้วขมวด ส่ายสายตาไปมาตามดอกไม้ในร้าน แทคอุนจึงวางช่อดอกไม้ที่กำลังจัดอยู่แล้วเดินเข้าไปหา
“สวัสดีครับ” เขากล่าวคำสั้นๆ แต่ดูเหมือนคุณลูกค้าที่กำลังครุ่นคิดอยู่จะไม่ได้ยินเสียงเขาเลย
“สวัสดีครับ”แทคอุนพูดคำเดิม แต่กล่าวให้ดังขึ้นเล็กน้อย ลูกค้าของเขาคนนี้เป็นคนผิวแทนสวย ผมสีน้ำตาลแดงเข้ม ตากลมโตแต่ติดเค้ากังวลอะไรอยู่ ตัวสูงใกล้เคียงเขาเชียวล่ะ พอเห็นว่าทั้งพูดทั้งจ้องก็แล้วแต่คุณลูกค้าก็ยังไม่หลุดจากภวังค์ แทคอุนจึงเอานิ้วจิ้มเบาๆ
“ห้ะ! อ่า ขอโทษครับกำลังคิดไรอยู่น่ะครับ” ลูกค้าหนุ่มกล่าวขอโทษพร้อมโค้งศีรษะเล็กน้อยแทนอาการเหม่อที่ทำให้เจ้าของร้านต้องมายืนรอ พอผ่านไปสักพัก หลังจากยืนจ้องหน้าเเละได้ยินเพียงความเงียบ เมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านยังไม่ยอมพูดอะไร เขาจึงเริ่มบทสนทนาก่อน
“ผมอยากซื้อดอกไม้ไปให้ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นคนสวย สวยอย่างบริสุทธิ์ ผมชอบรอยยิ้มของเธอ รอยยิ้มที่สามารถทำให้โลกสว่างไสว” ฮัคยอนพูดไปยิ้มไป “ผมอยากได้ดอกไม้ที่สื่อถึงเธอคนนั้น และแทนความรักทั้งหมดของผมน่ะครับ” ชาฮัคยอนพูดเหมือนคนที่กำลังตกในห้วงรัก แววตาดูหวนนึกถึงความสุข ความกังวลเมื่อครู่บนใบหน้าเรียวนั้นหายไปแล้ว เขากลับมามองเจ้าของร้านอีกครั้ง แปลกใจเหมือนกันที่เจ้าของคนนี้ดูไม่ค่อยพูด แม้ใบหน้าดุจะไม่ยิ้มแต่ก็ไม่รู้สึกว่าน่ากลัวเท่าไหร่
แทคอุนหยุดยืนนิ่ง กำลังคิดถึงดอกลิลลี่สีขาวและดอกไม้อีกหลายพันธุ์ ร่างสูงเดินไปมาในร้าน ฮัคยอนที่ไม่รู้ว่าจะนั่งตรงไหนดีก็ทำได้เพียงมองหาที่นั่งในร้าน มองเจ้าของร้านอย่างจะขออนุญาตินั่ง แต่ดูเหมือนคุณเจ้าของร้านกำลังวางแผนดอกไม้เพลินจนลืมลูกค้าคนนี้ไปแล้ว
สักพักแทคอุนก็ยื่นช่อดอกไม้ที่จัดเสร็จให้กับฮัคยอน ร่างบางรับมาและชื่นชมในใจว่าไม่ผิดจากที่ร่ำลือไว้เลย ฝีมือการจัดดอกไม้ของผู้ชายคนนี้ดีมากจริงๆ การเลือกพันธุ์ดอกไม้ การจัดสีจัดลำดับ ทุกอย่างออกมาอย่างลงตัว ฮัคยอนยิ้มให้กับช่อดอกไม้ในมือ นั่นทำให้เเทคอุนเผลอยิ้มตามรอยยิ้มหวานของคนตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว
แม้ว่าหลังจากลูกค้าผิวเข้มจะออกจากร้านไปแล้ว แต่แทคอุนก็ยังไม่เอามือออกจากตำแหน่งหน้าอกด้านซ้ายที่สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่กำลังเต้นเร็วและแรงอยู่...
ทุกๆวันอังคารลูกค้าคนนี้จะแวะมาที่ร้านช่วงเย็น ฮัคยอนเริ่มสนิทกับแจฮวานและแทคอุนมากขึ้น เขามักจะมีใบหน้ากังวลก่อนเข้ามา แต่เมื่ออยู่ในร้านเขากลับมอบรอยยิ้มมากมายให้กับแทคอุน แม้แทคอุนไม่เคยยิ้มตอบแต่ก็ไม่ได้ทำให้ฮัคยอนรู้สึกว่าแทคอุนเป็นคนไม่ดีแต่กลับเข้าใจอย่างง่ายดายถึงความขี้อายของเขา
“แทคอุนอ่า ตอนนี้ที่ทำงานน่าเบื่อมากเลยล่ะ” เหมือนทุกครั้ง เสียงโวยวายของฮัคยอนดังขึ้นที่บริเวณเคาน์เตอร์จัดดอกไม้ ร่างบางเพียงแต่บ่นไปเรื่อยโดยมีร่างสูงพยักหน้ารับเป็นระยะสลับกับเสียงแซวของแจฮวานที่กำลังทำบัญชีอยู่ด้านใน ร่างสูงจัดดอกไม้ไปเรื่อยๆ นิ้วเรียวไล่ดอกไม้อย่างสวยงาม แววตาจับจ้องเชือกบางที่กำลังผูก ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างคำนึงนั่นทำให้ฮัคยอนถึงกับคิดอย่างเผลอไผลว่า ถ้านิ้วนั่นกำลังสัมผัสเขา ถ้าแววตาจะมองเพียงเขา และถ้าริมฝีปากบางนั้นมีเพียงเขาที่ครอบครอง มันจะเป็นอย่างไร...
“ฮัคยอน ฮัคยอน” เสียงเรียกเบาๆของแทคอุนพร้อมฝ่ามือที่วางบนหน้าผาก “ไม่สบาย?” ร่างสูงเอียงคอเล็กน้อยเป็นเชิงถามเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าอยู่ดีๆก็เงียบไปพร้อมใบหน้าที่แดงจัด แต่กลับกลายเป็นว่าหน้าฮัคยอนกลับแดงขึ้นอีก
“มะ...มะ...ไม่เป็น...ไร” เขาพยายามจะพูดมันออกมา สูดหายใจยาวๆ ก่อนจะหยิบช่อดอกไม้ที่จัดเสร็จแล้วและออกจากร้านไปทันที
ฮัคยอนเป็นอะไรของเขานะ...
“แจฮวานๆ ไปดูฮัคยอน ไปดูฮัคยอน” แทคอุนกระตุกแขนเสื้อแจฮวานที่กำลังทำบัญชีด้วยความเป็นกังวลว่าคนตาโตนั้นจะเป็นหวัดหรือเปล่า เพราะหน้านั้นทั้งแดงทั้งร้อนเชียวล่ะ
แจฮวานที่เฝ้าสังเกตุเหตุการณ์มาหลายสัปดาห์ก็เริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้ชักน่าสนุก จึงยอมเดินออกไปหน้าร้านตามคำขอของแทคอุนและพบกับฮัคยอนที่กำลังนั่งทรุดอยู่หน้าร้าน พร้อมเอามือกุมหน้าจมมิด...แต่ก็ยังเห็นใบหูแดงก่ำนั่นอยู่ดี
แจฮวานกระแอมเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ถ้าคุณมาใช้บริการอีก เราจะลดให้ 5% เลยนะครับ คุณลูกค้าคนสำคัญของร้านเรา” ฮัคยอนพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงรับรู้ “และก็แทคอุนยังไม่มีแฟนนะครับ เขาอยู่คนเดียวที่อพาร์ตเม้นท์ และเหงามากกก” เมื่อขายเพื่อนเสร็จสรรพก็ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเดินจากไป
“ฮัคยอนเป็นอะไรหรือเปล่า” พอแจฮวานกลับมาเเทคอุนก็ถามสวนทันที
“โอยยยไม่เป็นไรหรอก เเค่กำลังตกหลุมรักใครบางคนอยู่” ตอบกลับพร้อมส่งท่าหัวใจให้เพื่อน แม้สีหน้าจะนิ่งเหมือนเดิมแต่แววตาที่วูบไหวนั้นปิดแจฮวานคนนี้ไม่ได้หรอกนะ เรื่องนี้สนุกเข้าไปใหญ่แล้วสิ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบสำหรับตอนเเรกไปเเล้ว ตอนเเรกไรท์ตั้งใจจะเเต่งเป็นฟิควันช็อทค่ะ เเต่เเต่งไปเเต่งมาเริ่มสนุก ฟิคเลยเริ่มยาวขึ้น เเต่ไม่น่าไม่เกิน 6 ตอน // ไรท์กลัวอยู่ว่ามันอาจจะสามตอนจบด้วยซ้ำ 555 // เพราะว่าช่วงนี้เป็นอาทิตย์สุดท้ายก่อนเปิดเทอมม.6เทอม2ค่ะ ไรท์ขอเเต่งฟิคคลายเครียดสอบเอนท์เเล้วกันค่ะ เเต่เรื่องนี้จบเเน่นอนค่าาา~
ความคิดเห็น