[VIXX] Steel heart [end]

ลำดับตอนที่ #2 : STEEL HEART 2: ช่อดอกไม้สีขาว

วันอังคารนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม มีฮัคยอนที่มาซื้อช่อดอกไม้ที่ร้าน  เเต่จะแปลกไปเพราะคราวนี้เขาควงสาวสวยคนหนึ่งมาด้วย แทคอุนที่กำลังจะเดินไปทักทายต้องชะงักลง เขาเดินไปหลังร้านแล้วสะกิดให้แจฮวานออกมาทำงานแทน แต่เมื่อแจฮวานเห็นว่าเป็นใครก็รีบโอดครวญว่าปวดท้องแล้วชิ่งหนีไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้แทคอุนต้องออกมารับลูกค้าตามเดิม

“แทคอุนอ่า ขอช่อดอกไม้ด้วยน้า คราวนี้ขอแบบลดดอกไม้สีขาวหน่อยอ่ะ อยากได้สีสดใสๆ” ฮัคยอนยิ้มหวานบอก เเต่พอเห็นหน้าเเทคอุนก็ทำเอาฮัคยอนสงสัยน้อยๆ ‘หน้าเเทคอุนก็นิ่งอยู่หรอกเเต่สายตาไม่พอใจฉันคือไรเนี่ย?’ ร่างบางได้เเต่ครุ่นคิด

“คนนี้หรอที่เอ็นเล่าให้ฟัง พึ่งได้มาเจอครั้งแรกเลยเนี่ย” หญิงสาวข้างกายฮัคยอนพูดยิ้มๆ เธอกอดเเขนฮัคยอนเเน่นเเลดูสนิทสนม ผู้หญิงคนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าทั้งฮัคยอนและแทคอุน ผมยาวสีดำดัดลอนเข้าสมัย แต่งกายชุดแซกง่ายๆแต่ดึงเอาเสน่ห์และส่วนโค้งเว้าออกมาอย่างฉลาด

แทคอุนโค้งรับออเดอร์และออกไปจัดดอกไม้ แต่คราวนี้หลังจากผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีก็แล้ว ช่อดอกไม้ก็ยังจัดไม่เสร็จ

“มันไม่สะดวกหรือปล่าวที่จะไม่ใช้สีขาวที่นายใช้ทุกทีน่ะ” ฮัคยอนที่อยู่ดีๆก็ โผล่มาทักจากด้านหลัง ทำเอาแทคอุนตกใจจนเกือบหล่นเก้าอี้ ...หน้านายใกล้เกินไปแล้ว

“ใส่สีขาวเหมือนเดิมก็ได้นะ ถ้านายไม่สะดวกอ่ะ” ร่างบางย้ำคำเเละเขยิบหน้าเข้ามาใกล้อีกนิด แทคอุนที่กำลังตกใจถอยหลังจนสุดจนจะตกเก้าอี้ เขาจะทำอย่างไรดี

            สุดท้ายแทคอุนก็ผลักอกฮัคยอนเบาๆเป็นเชิงให้ถอย แล้วกลับไปหยิบดอกไม้สีขาวมากมายตามเดิม แต่ตอนที่เอากุหลาบขาวมาควั่นหนาม เพราะใจลอยก็เลยถูกมีดเฉือนผิวตัวเองได้แผลมา มีเลือดสีแดงไหลเป็นทางเล็ก ฮัคยอนที่เห็นอย่างนั้นก็ตกใจรีบเดินเข้ามาพร้อมหยิบทิชชู่ซับเลือดให้อย่างเบามือ สัมผัสอ่อนโยนของร่างเล็กทำเอาแทคอุนทำตัวไม่ถูก แก้มขึ้นริ้วสีแดงเรื่อ ในขณะที่แทคอุนกำลังรู้สึกสับสน ตาก็เหลือบไปเห็นสาวเจ้าที่มากับฮัคยอนเข้า ความเขินจางหายไปอย่างรวดเร็วแทนที่ด้วยอีกความรู้สึกหนึ่งที่เขาพึ่งเคยสัมผัส เป็นความรู้สึกที่ชวนให้หงุดหงิดมากทีเดียว

            สุดท้ายแทคอุนก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ติดจะฉุนเฉียวว่าเขาไม่เป็นไรแล้ว

            ตอนนี้ท้องฟ้ามืดลงแล้ว ลมพัดเย็นบวกกับหิมะตกทำให้อากาศกำลังหนาวเย็นได้ที่ จองแทคอุนยื่นมือออกไปรับหิมะสีขาวมากมายที่ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า เขากำมือเเน่นก่อนจะคลายมือเพื่อดูหิมะเหล่านั้นแหลกลงคามือเขา หิมะในมือนี้ก็คือตัวเขาเองใช่ไหม เมื่อต้องพรากจากกลุ่มก้อนของตัวเองก็ทำได้เพียงเเค่เเหลกเหลวใต้มือเเละเท้าคนอื่น เเทคอุนเกลียดหิมะเเล้วก็เลยพาลเกลียดสีขาวไปด้วย เเต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเวลาจัดดอกไม้ให้ฮัคยอนเขาถึงรู้สึกว่ามันเหมาะกับร่างบางจนใส่ลงไปมากมายเช่นนั้น

            เเทคอุนก้มลงมองหิมะในมือตัวเองอีกครั้ง เขาเกลียดพวกมันที่ทำให้เขารู้สึกอ้างว้างราวกับเป็นคนๆเดียวที่ยังเหลืออยู่บนโลกใบนี้ เขาสะบัดไล่หิมะในมืออกไปพลางนึกว่าคงต้องอยู่คนเดียวเพราะเเจฮวานไปหาเเฟนสาวที่ต่างเมือง เขาไม่อยากกลับอพาร์ตเม้นท์ที่ว่างเปล่านั่นขาจึงพาเขากลับมาที่ร้านดอกไม้อีกครั้ง

            ขณะที่จะไขกุญแจร้านก็ได้ยินเสียงที่รู้สึกคุ้นเคย เเทคอุนจึงหันไปเห็นฮัคยอนที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้นหน้าร้าน มีเพียงเสื้อสีครีมบางที่ดูไม่ได้ให้ความอบอุ่นเพียงพอ แทคอุนเห็นอย่างนั้นก็ตกใจรีบถอดเสื้อตัวเองออกไปคลุมร่างบอบบางที่ตอนนี้ตามตัวมีหิมะเกาะประปรายและอุณหภูมิที่สัมผัสได้ก็เย็นจัด

            ฮัคยอนหันหน้ามามองร่างหนา “แทคอูนนนนอ่า~”  พูดจบเล้วฮัคยอนก็สลบลงทันที

            แทคอุนรีบอุ้มคนที่สลบและกลิ่นฉุนไปด้วยเหล้าเข้ามาในร้านให้นอนบนโซฟา หาผ้ามากมายมาคลุมให้ เสียงของฮัคยอนที่ฟังดูเมาไม่ใช่น้อยก็ละเมอชื่อเขาออกมาเบาๆ แทคอุนจึงเดินเข้าไปใกล้แล้วใช้มือหนาโอบกุมมือเล็กๆที่กำลังดูอ่อนแอไว้ ร่างบางยังคงละเมอชื่อของเขาอีกหลายครั้ง ขมวดคิ้วแน่นเหมือนกำลังอยู่ในฝันร้าย ร่างสูงจึงยื่นมือไปสัมผัสหน้าผากนวลนั้นอย่างเบามือแต่กลับปลุกคนที่หลับอยู่ขึ้นมา

ฮัคยอนที่ตื่นแล้วชันตัวลุกขึ้น ก้มหน้านิ่งแล้วพูดลิ้นจุกคอแบบคนเมา เขาเกริ่นว่า “วันนี้ฉันไปโรงพยาบาลมา” ฮัคยอนช้อนตาขึ้นมองแทคอุนแวบหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าตาโตคู่นั้นทั้งบวมและแดงก่ำแบบคนร้องไห้หนักและยังเยิ้มนิดๆแบบไม่สร่างเมา ฮัคยอนก็ก้มหน้าลงไปอีกครั้งแล้วพูดต่อ

“หมอบอกว่าเดี๋ยวแม่ก็ดีขึ้น” มุมปากยกสูงขึ้นอย่างยิ้มหยัน “คำว่าเดี๋ยวนี่...ใช้เวลานานแค่ไหนกันนะ” ฮัคยอนพูดเสียงเบาคล้ายพึมพำกับตัวเอง เห็นน้ำตาเม็ดโตร่วงเผลาะลงมาจากใบหน้าเนียน มือของแทคอุนกระชับมั่น สักพักมันก็ตามมาด้วยเสียงสะอื้นเล็กๆและอาการสั่นเทิ้มเบาๆ

แทคอุนเห็นอย่างนั้นก็สงสารจับใจจึงค่อยๆขยับตัวเข้าไปกอดฮัคยอนอย่างกล้าๆกลัว ประคองคนในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน เสียงร้องไห้ที่ดูเหมือนพยายามกลั้นไว้ก็หลุดออกมา เขาสะอื้นแรงขึ้นและแรงขึ้น แทคอุนจับหน้าของฮัคยอนให้เงยขึ้นมา ฮัคยอนฝืนไม่ยอมเงยหน้าแต่ไม่สามารถฝืนแรงของแทคอุนได้

แทคอุนจ้องตาฮัคยอนแล้วพูดออกมาว่า “ถ้าอยากร้อง ก็ร้อง” แล้วฮัคยอนก็โผกอดแทคอุนทันที ร้องไห้เสียงดังสะท้อนไปทั่วร้าน หลังเสื้อของร่างสูงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา

ตาโตคู่นี้แทคอุนไม่รู้จัก มันเศร้าไม่เหมาะกับฮัคยอนผู้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม...

ฮัคยอนหลับไปในอ้อมกอดของแทคอุนหลังจากร้องไห้เรื่องแม่อยู่นาน ฮัคยอนเล่าปนสะอื้นให้ฟังว่าแม่ของเขารักษาอยู่ที่โรงพยาบาลใกล้ๆนี้ แม้จะดีใจที่ได้รู้ว่าดอกไม้ที่คนตัวเล็กซื้อนั้นเขาซื้อไปเยี่ยมแม่ แต่ก็สงสารคนตรงหน้าที่ดูอ่อนแอและเปราะบางเต็มที ฮัคยอนบอกว่าไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังเพราะเขาไม่เคยบอกเพื่อนคนไหนว่าแม่ของเขาไม่สบาย และไม่ต้องการให้พี่สาวกังวลไปมากกว่านี้ก็เลยมานั่งดื่มอยู่หน้าร้านดอกไม้ที่มาซื้อทุกอาทิตย์แทน 

แทคอุนเห็นว่าฮัคยอนหลับไปแล้วจึงเตรียมจะลุกแล้วประคองให้ร่างเล็กนอนสบายๆบนโซฟา แต่พอเขาขยับตัวร่างบางก็ปรือตาขึ้นมาอีก ฮัคยอนมองคนที่ปลอบตัวเอง ริมฝีปากบางขยับขึ้นลงคล้ายพูดอะไรบางอย่าง แต่เพราะเขาพูดด้วยเสียงเบาแทคอุนที่ไม่ได้ยินจึงโน้มตัวลงไปใกล้เพื่อฟังให้ถนัดขึ้น

“ขอบคุณ...นะ” เสียงนั้นเบาหวิวและดูหมดแรง ฮัคยอนจับใบหน้าของแทคอุนเข้าไปใกล้อีกนิด ยื่นใบหน้าของตัวเองออกมาประกบจูบที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน ก่อนจะผละออกไปแล้วล้มตัวหลับอีกครั้ง

สัมผัสบางเบาตรงริมฝีปากย้ำชัดในใจจองแทคอุน...

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์มากค่ะ ตอนนี้ไรท์ปลื้มมากๆ

ตอนที่สองนี้ไรท์แต่งเนื้อเรื่องเสร็จนานทีเดียว แต่ปรับแก้ภาษากันหลายรอบ โดยเฉพาะตอนที่เลโอมาเจอเอ็นอยู่นานร้านนั่นลบทิ้งแก้ไปหลายรอบ เป็นครั้งแรกที่แต่งอะไรที่ค่อนข้างเศร้าในนิยายรัก ถ้าไม่โอเคต้องขออภัยล่วงหน้าเลยค่ะ