กระบี่สั่งตาย

ลำดับตอนที่ #8 : ผู้อาวุโสสูงสุดพรรคขอทาน (2) (100%)

หากมีการกล่าวขวัญถึงยอดฝีมือในยุทธภพแดนสยามรอบ100-200ปี �ที่ผ่านมา �1ในนั้นต้อง

มีชื่อ"ยายสำอาง"นับรวมลงไปด้วย �มิเพียงพลังฝีมือหากแต่ชาติกำเนิดของยายสำอางก็มิ

ธรรมดา �ผู้ที่ทราบเรื่องราวล้วนกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า"แกมีชะตากรรมอาภัพอับโชค"

�

�

ย้อนไปในวัยสาว ยายสำอางเป็นถึงลูกสาวของเศรษฐีเมืองสุพรรณบุรีด้วยที่ตัวท่านเศรษฐี
�

นั้นหวงลูกสาวอย่างมากสาเหตุมาจากเป็นลูกคนสุดท้อง �ยายสำอางจึงถูกพ่อตนเองห้ามมิให้

ออกไปไหนอยู่แต่เพียงในเรือนชาน �พบเจอแต่บ่าวไพร่ข้าทาสผู้คนภายนอกก็มิเคยพบพาน

ดั่งเหมือนบุพเพหรือแรงกรรม �มิมีผู้ใดสามารถบอกกล่าวได้ยายสำอางกับบ่าวหนุ่มในบ้าน
�

กลับเกิดความรักใคร่สิเน่หา �จึงพากันหลบหนีออกมาจากบ้านของเศรษฐี �เดินทางไปยังเมือง

อ่างทองข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา �ไปใช้ชีวิตร่วมกันฉันท์สามีภรรยา �ชีวิตในช่วงแรกก็อยู่อย่างยาก

ลำบากแต่ด้วยความรักอุปสรรคทุกสิ่งล้วนผ่านพ้น
�

พอยายสำอางท้อง �คลอดลูกคนแรกออกมาชีวิตก็ยิ่งขัดสนยากลำบากมากขึ้น �แต่จำ
�

ต้องทนอยู่กันต่อไปมิกล้าบากหน้ากลับยังบ้านเศรษฐี �ด้วยกลัวตัวท่านเศรษฐีจะมิยินยอมอภัย

ในสิ่งที่ทั้ง2กระทำ �จวบกระทั่งยายสำอางตั้งท้องลูกคนที่2 �การกินอยู่ยิ่งยากลำบากมากขึ้น

ตามลำดับจึงปรึกษากับสามีว่าจะกลับบ้านที่เมืองสุพรรณบุรี
�

สองสามีภรรยาตกลงใจกันแล้วจึงเก็บข้าวของออกเดินทางกลับไปขอขมาท่านเศรษฐี �
�

ยามนั้นเมฆฝนเริ่มตั้งเค้า �ระหว่างทางที่กลับเกิดมีฝนตกหนักจึงพากันไปหลบฝนยังกระท่อมริม

ทาง �ยายสำอางพลันเจ็บท้องจะคลอดลูก �สามีเห็นท่าทางแล้วคงคลอดแน่จึงบอกยายสำอาง

รออยู่ในกระท่อมตนเองจะออกไปหาหยูกยา �สามีออกไปได้ไม่นาน ยายสำอางทนมิไหวจึง

คลอดลูกออกมาทั้งที่สามียังหายาอยู่
�

ฝ่ายสามีเดินหายาด้วยความที่มองเห็นไม่ค่อยถนัดกลับถูกงูกัดตาย �อยู่ห่าง
�

จากกระท่อมไม่ไกลนัก �ฟ้าสางสว่างดีแล้วยายสำอางฟื้นตื่นจากการคลอดลูกเห็นสามียังไม่

กลับมา �จึงเช็ดตัวลูกน้อยที่เพิ่งคลอดแล้วห่อผ้าอุ้มเดินหาสามี �ยายสำอางเดินออกจาก

กระท่อมไม่นานก็พบเจอสามีนอนตาย �ยายสำอางร้องไห้อยู่ข้างศพสามีจนไม่มีน้ำตา �จึงขุด

หลุมฝังศพสามี �จัดแจงทุกอย่างจนเสร็จก้มกราบลาที่หน้าหลุมศพสามี �แล้วออกเดินทาง
�

การเดินทางกลับบ้าน �ยายสำอางเดินทางไปสะอื้นไห้ไปตลอดการเดินทาง
�

ยายสำอางอุ้มคนจูงคนสภาพทุลักทุเล �ตัดป่าออกทุ่งพะรุงพะรังจนมาถึงฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา �

ยายสำอางหันไปสั่งลูกคนโตให้รอยายสำอางอยู่ที่ตรงนี้อย่าไปไหนเดี๋ยวจะรีบมารับ �ว่าแล้วก็

ยกลูกคนเล็กเหนือหัวตนเอง �ลุยลอยข้ามแม่น้ำแม้ลำบากก็พอทนไหว �ครั้นถึงฝั่งด้วยความรีบ

ร้อนจึงวางลูกคนเล็กไว้ตรงริมฝั่งเพราะอีกใจก็เป็นห่วงลูกคนโต �รีบลุยน้ำย้อนกลับโดยเร็ว


�

สัตว์โลกล้วนเกิดมาชดใช้กรรม �มิผิดจากที่กล่าวไม่มีใครหลีกหนีพ้นเวรกรรม �
�

ยายสำอางก็เฉกเช่นเดียวกัน �ยายสำอางลุยน้ำมาถึงกลางแม่น้ำ �พลันได้ยินเสียงนกเหยี่ยวดัง

ก้องหู �ด้วยความตกใจกลัวจึงหันกลับไปริมฝั่งที่ตนเองวางลูกคนเล็กไว้ �นกเหยี่ยวก็บินโฉบลง

มาโฉบพาลูกคนเล็กยายสำอางไป �ยายสำอางทำอะไรไม่ถูกพลันยกไม้ยกมือร้องตะโกน
�

ลูกคนโตยืนดูอยู่ที่ริมฝั่ง �ไม่รู้ความกลับเห็นยายสำอางโบกไม้โบกมือร่ำร้อง
�

ตะโกน �ด้วยความเป็นเด็กก็คิดว่าแม่เรียกให้ไปหา �จึงก้าวเท้าเดินลงน้ำลูกคนโตยายสำอางก็

ถึงแก่ความตาย �ยายสำอางเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด �ก็ร้องสุดเสียงร่ำไห้อย่างบ้าคลั่งกลางแม่น้ำ
�

พอยายสำอางขึ้นฝั่งที่ลูกคนเล็กโดนเหยี่ยวโฉบ �ก็เดินทางกลับไปยังบ้าน
�

ระหว่างทางก็ร้องไห้ตลอดเวลา �คิดในใจจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พ่อกับแม่ฟัง �จวบจนยาย

สำอางเดินทางมาถึงยังหน้าบ้าน �กลับพบเจอแต่ต้นไม้ใบหญ้าขึ้นรกเต็มบ้าน �ตัวเรือนก็มิมีเห็น

แต่เพียงเสาบ้านสีดำ �ไร้ผู้คนยืนอยู่สักพักมีคนเดินผ่านทางมาจึงเข้าไปสอบถาม �จึงรับรู้เรื่องที่

สะเทือนจิตใจอีกครั้ง
�

"น้องสาว �บ้านท่านเศรษฐีถูกโจรปล้น �ฆ่าตายยกครัวกวาดทรัพย์พร้อมเผาบ้าน �บ่าวไพร่

ข้าทาสบ้างตายบ้างหลบหนี �ที่นี่ถูกปล่อยรกร้างมาเป็นแรมปี �แม้ท่านเจ้าเมืองส่งทหาร

ออกติดตามจับโจรมาได้ก็สั่งประหารชีวิตให้ตายตกตามกันจบสิ้นคดีความแล้ว"
�

ยายสำอางพอทราบเรื่องราวทั้งหมด �บวกกับที่ตนเองประสบเคราะห์กรรม �
�

ทำให้ยายสำอางหมดสิ้นความอดทนอดกลั้น �กลายเป็นคนเสียสติบัดนั้นเป็นต้นมา � � � � � � � �
�

เมืองสุพรรณบุรี �ยามนั้นมีแม่ชีเดินทางแสวงบุญผ่านทางมาพร้อมกับลูกศิษย์
�

พบเจอยายสำอาง �แม่ชีผู้นั้นนาม"แม่ชีมาลัยพร" �เป็นผู้สำเร็จธรรมชั้นสูงเพียบพร้อมด้วย

ปัญญาบารมีและวิชาการต่อสู้ �แม่ชีมาลัยพรสอบถามผู้คนเกี่ยวกับยายสำอางจนทราบเรื่องราว
�

แม่ชีมาลัยพร �เกิดความสงสารขึ้นในใจจึงตั้งจิตสำรวมคิดถึงเรื่องเวรกรรม
�

ทำบุญร่วมชาติกันมา �จึงได้มาพบพานกับยายสำอาง �แม่ชีมาลัยพรจึงกระทำการฝืนชะตาฟ้า

ใช้กำลังภายในพลังลมปราณเมตตาบารมี �ถ่ายทอดสู่ยายสำอาง
�

พลังลมปราณเมตตาบารมี �ดั่งน้ำทิพย์ชะโลมจืตใจยายสำอาง �ทำให้สติที่หาย
�

ไปของยายสำอางกลับมาอีกครั้ง �พูดจารับฟังรู้เรื่องเหมือนคนปกติ �แม่ชีมาลัยพรจึงสนทนากับ

ยายสำอาง �พร้อมรับตัวยายสำอางเ้ป็นศิษย์ถ่ายทอดวิชาธรรมะและการต่อสู้ �
�

ยายสำอาง แม้สำเร็จวิชาจากแม่ชีมาลัยพร �แต่ด้วยผลกรรมยายสำอางแต่ปาง
�

ก่อนมีมากล้น �จึงจำต้องชดใช้คราวหนึ่งยายสำอางผ่านทางพบเจอขอทานเฒ่ากับขอทานหนุ่ม �

ละแวกชายป่าไผ่แถวเมืองสุพรรณบุรีใกล้เมืองอยุธยา �ขอทานเฒ่าถูกงูกัดยายสำอางเห็นแล้ว

คิดถึงคราวที่สามีถูกงูกัดตาย �ยายสำอางใช้ลมปราณเมตตาบารมีรวมรั้งพิษงูขับดันออกมาทาง

รอยงูกัด �แต่พิษตกค้างมากยายสำอางต้องการช่วยเหลือจึงก้มลงดูดพิษงูทันที
�

พอขอทานเฒ่าได้สตินางจึงส่งยาลูกกลอนให้กิน �เพื่อฟื้นฟูร่างกายที่
�

อ่อนเพลียจากพิษงู �ขอทานหนุ่มเอ่ยขอบคุณยายสำอาง �แต่ยายสำอางได้ยินเพียงเสียงดวงตา

กลับมองมิเห็นขอทานหนุ่ม �จึงเอ่ยถามขอทานหนุ่มว่า
�

"มืดค่ำแล้วหรือขอทานน้อย"

"ยังเพลอยู่เลย �ท่านป้า"
�

ยายสำอางพอทราบคำตอบพลันทอดถอนใจ �ปลงอาลัยต่อชะตาชีวิตของตนเอง ที่เกิดมามี

กรรมมากล้น �จึงกล่าวอย่างท้อใจว่า
�

"ขอทานน้อย �ป้าคนนี้คงต้องพิษงูตาบอดแล้ว"
�

ขอทานเฒ่าทราบเรื่องก็ตกใจ �แต่ยายสำอางกลับไม่ใส่ใจต่อสิ่งที่เกิด บอกแก่ขอทานเฒ่า
�

"ขอท่านอย่าคิดกระไรเลย �ชั่วชีวิตของข้าพบเจอเรื่องเลวร้ายมามากแล้ว �เพิ่มอีกเรื่องคง

ไม่เลวร้ายกระไร"
�

ขอทานเฒ่ารับฟังยายสำอางจบจึงกล่าวขึ้นว่า

"ชีวิตเราผู้เฒ่าล้วนเป็นท่านเก็บกู้ �เราไม่ตอบแทนล้วนผิดวิสัย"

�

�

--------------------------------------------------------------------- � � �มาต่อกัน(2)

�

ยายสำอาง ไม่รอฟังที่ขอทานเฒ่าเอ่ยเตรียมตัวจะออกเดินทางทันที �ขอทาน
�

เฒ่าจึงร้องเรียกยายสำอางอีกรอบ พร้อมสั่งให้ขอทานหนุ่มหาไม้เท้ากับกระสอบป่านมา3ใบ

ขอทานเฒ่ารีบแนะนำตัวว่าเป็น ประมุขพรรคขอทาน มีนามว่า"บุญธรรม" �ส่วนขอทานหนุ่มเป็น

ศิษย์ของตนชื่อ "บุญโทน"
�

ขอทานเฒ่าบุญธรรม �สอบถามความเป็นมาของยายสำอาง �ยายสำอางเล่า
�

เรื่องราวของตนเองแก่ขอทานเฒ่าบุญธรรม พอทราบความเป็นมาของยายสำอาง ขอทานเฒ่า

จิตใจพลันร้อนระอุบอกกล่าวแก่ยายสำอางว่า
�

"หากแม่นางไม่ถือสา �ตัวข้าขอสาบานเป็นพี่น้องกับท่าน �นับแต่นี้จงคิดว่าข้าเป็นพี่ชาย

�ของแม่นาง"
�

ยายสำอาง อยู่ตัวคนเดียวไร้ญาติขาดมิตร ยามนี้ตนเองกลับมีพี่ชายภายในใจล้วนเกิดความยินดี

ขอทานเฒ่าบุญธรรม �เรียกศิษย์ของตนให้มาคารวะอาจาร์ยอาหญิง
�

บุญโทน �ปฏิบัติตามที่อาจาร์ยสั่งตรงเข้ามาคารวะยายสำอางพร้อมเรียกหา
�

ว่า"อาจาร์ยอาหญิง" �คารวะเสร็จจึงหันไปกล่าวกับอาจาร์ยตนว่า
�

"ท่านอาจาร์ย มีเรื่องมงคลควรฉลองรับขวัญอาจาร์ยอาหญิง �ข้าจะออกไปหาอาหารและ

�สุรา �ท่านทั้ง2โปรดรอข้ากลับมา"

"ดี ดี ความคิดดีมากศิษย์รัก �ฮ่า ฮ่า"

หลังการดื่มกินผ่านไป �ยายสำอางขอตัวกับขอทานเฒ่า �นั่งบำเพ็ญเดินลมปราณทบทวนวิชา

ยามดึกคืนนั้นยายสำอาง �นั่งกำหนดจิตเข้าสู่ภาวะลืมตัวตนพลันเกิดไอสีขาวกระจายออกราย

ล้อมรอบตัว �ยิ่งนานไอสีขาวกลับลอยฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ �ขอทานหนุ่มบุญโทน �ที่นอน

หลับอยู่รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติสะดุ้งตัวตื่น
�

พอตั้งสติได้สายตากลับมองเห็นแต่ไอสีขาวปกคลุมทั่วบริเวณ �จึงรีบตรง
�

เข้าหาอาจาร์ยของตนเองทันที �ขอทานเฒ่าตื่นมานั่งมองยายสำอางอยู่นานแล้ว �ก่อนที่ศิษย์

ตนจะตื่นเสียอีก �เห็นบุณโทนเดินเข้ามา �รีบบอกแก่ลูกศิษย์ว่า
�

"เจ้าจงอย่าส่งเสียงรบกวน �อาจาร์ยอาหญิงของเจ้า �จิตของนางกำลังทะลุเข้าสู่วิญญาณ �

�หากผ่านพ้นไปได้ �ตัวของนางจะก่อเกิดพลังจิตที่ใช้บังคับพลังธาตุทั้ง4"
�

บุญโทน รับฟังสิ่งที่อาจาร์ยบอกกล่าวด้วยสีหน้างุนงง �เอ่ยถามอย่างสงสัยใจว่า
�

"ท่านอาจาร์ย เคยบอกกล่าวแก่ศิษย์ว่า ปล่อยจิตว่างมิต้องใส่ใจ �หากโชควาสนานำพาจิต

�จะทะลุเข้าสู่จิตใจ �ก่อกำเนิดพลังภายในซึ่งศิษย์ก็ทำสำเร็จเหตุใดจึงมีวิญญาณอีก"
�

ขอทานเฒ่าบุญธรรม �ฟังคำถามที่ลูกศิษย์กล่าวขึ้นอย่างสงสัย �จึงอธิบายรายละเอียดแก่ศิษย์

ของตนว่า

"อันมนุษย์เรานั้นเมื่อกำเนิดเกิดมานั้นมีองค์ประกอบในตัวตนอยู่3ส่วน �คือ ร่างกาย จิตใจ

�วิญญาณ �ส่วนแรกที่เกิดขึ้นเราเรียก ร่างกาย ส่วนนี้จะใช้เวลาสร้างในครรภ์ของสตรี

�ส่วนที่สองเราเรียก จิตใจ ส่วนนี้จะมีเมื่อใกล้คลอดออกจากครรภ์ของสตรี
�
�ส่วนที่สามเราเรียก วิญญาณ ส่วนนี้จะมีเมื่อออกมาจากครรภ์ของสตรี

�ร่างกายเป็นกายหยาบ �จิตใจเป็นกายทิพย์ �2ส่วนนี้มิอาจอยู่ร่วมกันได้จึงต้องมีตัวเชื่อม

�ผสานมิให้กายหยาบกับกายทิพย์แยกออกจากกัน �คือ วิญญาณ"
�

ขอทานเฒ่า ระหว่างอธิบายให้ลูกศิษย์ฟังก็หันไปมองยังยายสำอาง �ที่เวลานี้ตามเนื้อตัวล้วน

โปร่งแสง �เห็นเช่นนั้นแล้วจึงยิ้มด้วยความยินดีแก่น้องสาวร่วมสาบานของตน �ก่อนจะกล่าวต่อ
�

"หากมองโดยนึกภาพตาม � �ชั้นที่1ของเราเป็นร่างกาย � � ชั้นที่2ของเราเป็นจิตใจ � � �

�ชั้นที่3ของเราเป็นวิญญาณ �หากไร้ซึ่งวิญญาณหรือวิญญาณดับสูญ �ร่างกายและจิตใจก็

�จะค่อยๆดับสูญตามวิญญาณ �ชาวยุทธที่ฝึกฝีมือจนถึงขั้นสุดสูงล้วนปรารถนาบังคับจิต

�เข้าสู่วิญญาณแต่ก็ทำได้ยากยิ่ง �โดยมากจะหยุดอยู่แค่การรวมกายใจแต่หากหลอมรวม

�กาย ใจ และวิญญาณ เข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันได้จึงจะไร้ที่สิ้นสุด"