กระบี่สั่งตาย

ลำดับตอนที่ #6 : กระบี่ดีย่อมมีที่มา(100%)

โกมินทร์เดินออกมาจากห้องที่เล่นพนันคล้ายจำได้ว่าตนเข้ามาทำอะไร จึงหันกลับไปบอกแก่

นักพรตตู้ ว่า

"ข้ามีธุระกับท่านที่ข้ามาที่นี่ เพราะต้องการความช่วยเหลือ"

"ต้องการความช่วยเหลือ"

"มิผิดคนชื่อ ยอดธง บอกให้ข้ามาหาท่าน"

นักพรตตู้ มองหน้าโกมินทร์อย่างประหลาดใจ
�

"ท่านรู้จัก ยอดธง"
�

โกมินทร์ พลันหัวร่อออกมาดังๆก่อนบอกต่อ นักพรตตู้ ว่า

"ก็ไม่ค่อยอยากรู้จักเท่าไร แต่โดนบังคับให้ทำความรู้จัก กล่าวเช่นนี้ท่านคงเข้าใจไม่ยาก"
�

นักพรตตู้ ครุ่นคิดสักพักแล้วจึงเอ่ยว่า
�

"ท่านมีปัญหายุ่งยากอันใด ถึงกับต้องมาหาข้า"

"บอกไปท่านคงว่า มันไร้สาระข้าแค่ผลักหลวงจีนตกน้ำ ที่สำคัญหลวงจีนเหล่านั้นเป็นศิษย์

ของเจ้าหัวเหล็ก"
�

นักพรตตู้ หน้าตาตื่นมองด้วยสายตาอย่างเหลือเชื่อ ชายหนุ่มเบื้องหน้ามีฝีมือฉกาจเพียงใด ดู

ภายนอกแล้วเกรงว่าเป็นชายหนุ่มเจ้าสำราญ แม้แต่มดคงฆ่าไม่ตาย

โกมินทร์ เห็น นักพรตตู้ จดๆจ้องๆมองมันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ท่าทางดูถูกดูแคลน แต่มันหา

สนใจไม่ เอ่ยถามว่า�
�

"ตกลง เราท่านจะยืนคุยอยู่ตรงนี้หรือ"

"ข้ากลับหลงลืมไป เชิญท่านห้องชั้นบนดื่มน้ำชาก่อนแล้วค่อยสนทนาความกัน"
�

นักพรตตู้ เดินนำหน้าโกมินทร์ขึ้นบันได แล้วพาเข้าห้องที่2ทางซ้ายมือ ก่อนปิดประตูรีบตะโกน

สั่งให้ เด็กรับใช้ยกน้ำชามาให้ นักพรตตู้หันไปบอกโกมินทร์
�

"เชิญท่าน นั่งตามสบายสักครู่น้ำชาคงมาถึง"

"ลำบากท่านมากแล้ว ข้าไม่เกรงใจล่ะ"

"เรื่องเป็นมาอย่างไร" นักพรตตู้สอบถาม

"ข้าเดินทางลงมายังแดนใต้ เพื่อทำตามคำสั่งบิดาข้า พาสะใภ้กลับบ้านที่ภูชี้ฟ้า ระหว่าง

ทางที่ข้าผ่านมากลับพบเจอหลวงจีนรังแกสตรีนางหนึ่ง ด้วยเห็นเรื่องไม่ชอบธรรมจึง

ทำการยื่นมือเข้าช่วยเหลือ โดยไม่ทันสอบถามให้รู้แน่ชัดว่าเรื่องเป็นมาอย่างไร ข้าลงมือ

กระแทกหลวงจีนตกน้ำ ภายหลังตัวข้ามาทราบว่ากระทำการวู่วามพลาดผิด กลับช่วย

คนร้ายที่ชื่ออื้อฉาวในแดนใต้นาม นางโจรร่างหอมบุปผาราตรี พอข้าแยกจากนางมาก็

พบพาน ยอดธง มันชี้แนะให้ข้ามาหาท่าน ข้าถึงมานั่งสนทนากับท่านในที่นี่"
�

นักพรตตู้ ตั้งใจรับฟังพร้อมหลับตานึกวาดภาพ เหตุการณ์ที่โกมินทร์เล่าจนจบ มันพูดขึ้นทันที
�

"ท่านเดือดร้อนมากจริงๆ"

"มิมีทางแก้ไขเลยหรือ เจ้าหัวเหล็กจะไม่ยอมรับฟังข้าสักหน่อย มันช่างไร้เหตุผลอย่าง

ที่สุด"

"เฮ่อ...ท่านยังโวยวายได้นะทั้งที่ตนเองผิด ตอนนี้เจ้าหัวเหล็กมันคงรับรู้เรื่องทั้งหมดจาก

ศิษย์มันเรียบร้อยแล้ว ท่านโดนเหมารวมกับนางโจรว่าเป็นพวกเดียวกันไปแล้ว โอดครวญ

ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก ยอมรับชะตากรรมเถอะ"

โกมินทร์มองหน้านักพรตตู้ สีหน้าของมันดูหนักใจกว่าที่ตนคิดไว้มาก ดูท่าเรื่องราวที่ตนเอง

ลงมือกระทำจะใหญ่โต จนมิอาจคลี่คลายลงได้ง่ายๆ โกมินทร์เกิดอาการรุ่มร้อนใจจนถึงกลับ

ต้องพูดขึ้นมาอย่างอ่อนใจว่า

"เจ้าหัวเหล็ก มิอาจทนรับเรื่องเช่นนี้หรือ ตัวข้าไม่ได้ฆ่าใครสักคน คนก็แค่ตกน้ำ อย่าง

มากตัวข้าก็ขอยอมรับผิดทุกอย่าง เจ้าหัวเหล็กจะไม่ไว้หน้ายอมเลิกรากับข้าจริงๆหรือ"
�

นักพรตตู้ พอฟังคำชายหนุ่มจบยิ่งนึกดูแคลนมันนัก จนใจเหลือเกินเด็กน้อยยังไงก็ยังเป็นเด็ก

น้อยอยู่วันยันค่ำช่างไม่ได้รู้ความเอาซะเลย โกมินทร์เฝ้ารอนักพรตตู้บอกกล่าวอยู่พักใหญ่ จน

มันทนไม่ไหว�จึงเอ่ยปากทันที

"นักพรตตู้ ท่านจะมิคิดกล่าวสิ่งใดสักคำเลยหรือ"

"เจ้าต้องการให้ข้าบอกกล่าวอันใด ตัวเจ้ารับฟังไว้ให้ดี เจ้าหัวเหล็กมันอาจจะใช้เหตุการณ์

ในครั้งนี้ก่อกวนให้แผ่นดินลุกเป็นไฟ"

--------------------------------------------------------- มาต่อกัน -------------------
�

โกมินทร์มองนักพรตตู้ ด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความประหลาดใจ แค่ผลักคนตกน้ำถึงกลับทำให้

ผู้คนทั้งแผ่นดินเดือดร้อน สงสัยนักพรตตู้จะเสียสติแน่ๆ โกมินทร์พูดด้วยน้ำเสียงตลก
�

"ท่านนี่ท่าจะบ้า เรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านี้มันจะไปทำให้แผ่นดินโกลาหลอย่างไร ท่านกลับ

บอกกล่าวจนมันเป็นเรื่องใหญ่โตเกินควร"

"เด็กเอ๋ยเจ้าผิดแล้ว เกิดเจ้าหัวเหล็กบอกแก่เจ้าว่า ทางเดียวที่เรื่องทุกอย่างจะยุติลงได้

ขอเพียงแต่เจ้าจงมอบกระบี่7ดาวให้แก่มัน เจ้าจะทำได้ไหม"
�

โกมินทร์ตอบแบบไม่ต้องหยุดคิด
�

"แค่กระบี่เล่มเดียว นั่นย่อมมิเป็นปัญหา"
�

นักพรตตู้ตวาดสวนทันทีที่โกมินทร์กล่าวจบด้วยโทสะ
�

"เจ้าเด็กบ้า เจ้านี่มันช่างสร้างความอับอายแก่บรรพชนยิ่งนัก"

ขณะนักพรตตู้เตรียมอาละวาดด่าทอ เด็กรับใช้ยกน้ำชาขึ้นมาพอดี นักพรตตู้รินน้ำชาอย่างเร่ง

ร้อนยกจอกชาดื่มรวดเดียว หวังให้ชาช่วยดับโทสะ ผ่านไปครู่ใหญ่จิตใจก็พลันสงบลง เอ่ยบอก

ต้นสายปลายเหตุที่ตนโกรธเคือง�
�

"บนผืนแผ่นดินสยามแห่งนี้นั้น มีกระบี่อยู่เพียงเล่มเดียวคือ กระบี่7ดาว ที่เจ้าพกพามาจาก

ภูชี้ฟ้า ภายในอาณาจักรสยามถูกสั่งห้ามจัดสร้างกระบี่ ผู้เข้ามายังอาณาจักรสยามทุกคน

ต้องฝากกระบี่ไว้นอกอาณาจักร เป็นราชโองการของพ่ออยู่หัวสืบมาตั้งแต่ยังเป็น

อาณาจักรสุวรรณภูมิหลายร้อยปีมาแล้ว มันผู้ใดจัดสร้าง หรือมีกระบี่ถือครองทุกผู้คนต้อง

ถูกจับตัวไปประหารเก้าชั่วโคตร �นับตั้งแต่อาณาจักรสุวรรณภูมิมาจวบจนถึงตอนนี้ ที่แดน

สยาม เหล่านักรบรวมทั้ง ราษฎร์ล้วนใช้ดาบเป็นหลัก ในยุทธภพล้วนมิมีใครเลยที่ใช้กระบี่"
�

โกมินทร์เอ่ยอ้างทันทีอย่างต้องการทราบ
�

"แล้วทำไมบ้านข้าถึงมีกระบี่ได้ คนภูชี้ฟ้ามิต้องโดนประหารหมดหรือ"

"เจ้าอย่าขัดข้าพูดได้ไหม วันนี้เจ้าจะทราบเรื่องได้ครบถ้วนหรือ ถ้ามัวแต่พูดขัดขึ้นมา"

นักพรตตู้อดโวยวายขึ้นมามิได้ แล้วจึงกล่าวต่อ
�

"กระบี่7ดาว ที่ภูชี้ฟ้าถือครอบครองถูกยกเว้น พร้อมมีราชโองการประกาศให้รับทราบทั้ง

แผ่นดินว่า กระบี่7ดาวคือ กระบี่อาณาสิทธิ์เปรียบประดุจดั่ง ตัวแทนพ่ออยู่หัว"
�

โกมินทร์ พอรับทราบเรื่องราวของกระบี่ที่ตนพกพามาถึงกลับ รำพึงเบาๆ
�

"ข้ามิเคยรู้มาก่อนเลย แม้แต่บิดาก็มิเคยบอกเรื่องนี้ ตัวข้าตอนออกมาจากบ้านนึกว่าใครๆ

ก็มีกระบี่"

"เวลานี้ตัวเจ้ารับรู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ แล้วหรือไม่"

"ขอขอบคุณท่านนักพรตตู้ ที่ชี้แนะข้ามิให้กระทำเรื่องผิดพลาดลงไป"
�

นักพรตตู้มองดูโกมินทร์ แล้วครุ่นคิดขึ้นมาภายในใจอย่างเยาะเย้ย นี่แหละเค้าถึงว่าสืบกันมา

"บรรพชนก่อร่างสร้างตัวด้วยเลือดเนื้อนับร้อยปี ลูกหลานล้างผลาญเพียงแค่กะพริบตา"
�

นักพรตตู้กล่าวสอบถามโกมินทร์
�

"เจ้าล่วงรู้ถึงที่มาของกระบี่7ดาวหรือไม่"
�

โกมินทร์ทำสีหน้าสลดก่อนเอ่ยตอบแบบช้าๆอย่างท้อใจว่า
�

"ข้ามิเคยรับทราบเรื่องราวของกระบี่7ดาวมาก่อน รู้เพียงว่ามันเป็นสมบัติประจำตระกูล

สืบทอดกันมานาน"
�

นักพรตตู้เหลือบมองโกมินทร์พร่ำบ่นให้ได้ยินดังๆ
�

"ท่านผู้ท้าฟ้าดิน โกสินทร์ คงไม่ยอมบอกแก่เจ้าเป็นแน่ ข้าคงด่าว่าเจ้าไปก็ไม่ได้อะไรขึ้น

มาดูจากการที่เจ้าเห็นกระบี่7ดาวที่เป็นสมบัติประจำตระกูลเป็นสิ่งไร้ค่า ข้าก็เชื่อแล้วว่าเจ้า

คงมิเสแสร้งว่ามิเคยรู้เรื่องราวความเป็นมาของกระบี่7ดาวแน่นอน"
�

โกมินทร์ยกน้ำชาขึ้นมาจิบช้าๆ ก่อนตัดสินใจอย่างมิลังเล หันมองนักพรตตู้ร้องขอว่า
�

"ท่านนักพรตตู้ ได้โปรดกรุณาแก่ข้าสักครั้ง ช่วยบอกเล่าเรื่องราวที่มาของกระบี่7ดาวแก่

ข้าด้วยเถอะ"

"ดื่มชากันก่อนใจเย็นมิต้องรีบร้อน ข้ายินยอมที่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดของกระบี่7ดาวแก่

เจ้า ตอบแทนเงินพนันที่เจ้าให้ข้าด้วย ว่าแต่คุยกันมาตั้งนาน เจ้าว่าตัวเจ้าพกพา

กระบี่7ดาวมาจากภูชี้ฟ้าด้วยนี่ ข้ามิเห็นเจ้าถือหรือสะพายไว้เลย ขอข้าชมดูสักคราเถอะ"
�

โกมินทร์พอฟังจบสีหน้าไม่สู้ดี หลบสายตาที่คาดหวังของนักพรตตู้ทันที ก่อนเอ่ยตอบว่า
�

"ตอนที่ข้าช่วยนางโจรบนเรือ กลับลืมไว้ที่บนเรือ ท่านอย่าเพิ่งโวยวายตอนนี้ข้าเจอ

กระบี่7ดาวแล้ว อยู่กับสหายที่มาพร้อมกับข้า นางปลอมตัวเป็นชายตอนนี้ออกไปทำธุระ

คิดว่าอีกไม่นานคงจะกลับมา นางชื่อ หงส์ฟ้า"

�

นักพรตตู้ทราบเรื่องมองโกมินทร์ด้วยสีหน้าคล้ายจะเอาเรื่องถึงที่สุด พูดด้วยเสียงอันดัง
�

"มินานจะกลับมา ในหัวเจ้ามีสมองอยู่หรือไม่ นางเมื่อมีโอกาสเช่นนั้นปานนี้คงออกนอก

เมืองไปไกลแล้ว เจ้านี่ช่างนำความอับอายมาแก่ตระกูลจริงๆ ไม่รักดีพอพบเจอสตรีก็หลง

งมงาย เค้ากล่าวเช่นไรก็เชื่อเค้าหมด ดูตอนนี้เจ้ากลับปล่อยให้สมบัติประจำตระกูล

สูญหายไปจนได้"
�

เสียงใสตวาดโวยขึ้นทันควันตรงหน้าประตู
�

"หยุดปากสุนัขเจ้าไปเลย มิต้องไปว่าเขา กระบี่7ดาวอยู่นี่แล้ว เบิ่งตาดูชัดๆ"

หงส์ฟ้า ซึ่งตอนนี้นางผลัดเปลี่ยนชุดจากชายเป็นหญิงแล้ว ชุดที่นางใส่เป็นชุดสตรีเวลาออก

ภายนอกสำหรับต่อสู้ สตรีชาวยุทธส่วนใหญ่มักจะสวมใส่ชุดแบบนี้ นางเดินชดช้อยเข้ามายัง

ห้องพักด้านใน โกมินทร์มองดูนางเพลินจนลืมกะพริบตา ดวงหน้ารูปไข่ ปากนิดจมูกหน่อย ที่

สำคัญกลิ่นกายนางกระจายหอมฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง นางเดินจนมาถึงโต๊ะที่ทั้ง2พูดคุยกัน มิต้องรอ

คำเชิญ นางทรุดนั่งบนเก้าอี้ด้านตรงข้ามกับโกมินทร์ทันที นางวางกระบี่7ดาวลงบนโต๊ะ ดัน

กระบี่7ดาวไปเ้บื้องหน้าของโกมินทร์ ยิ้มหวานพูดว่า
�

"กระบี่ท่านจงรับคืนไป คราวหลังอย่าลืมไว้ที่ใดอีก ตอนข้ามาถึงได้ยินท่านร้องขอให้

นักพรตตู้ เล่าความเป็นมาของกระบี่7ดาว ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าที่ใครๆเค้าบอกว่า

นักพรตตู้ คือ หอสมุดแห่งแผ่นดิน จะจริงแท้ประการใดหรือแค่คำโอ้อวดเกินจริงของพวก

สอพลอเอาใจปั้นแต่งขึ้นมา ข้ารับฟังด้วยคงมิเป็นไรกระมัง"�
�

นักพรตตู้ สวนทันควัน
�

"ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นความลับอันใด คนรู้ก็มากมาย แม่นางก็รับฟังได้"
�

หงส์ฟ้า เตรียมตัวจะโต้กลับ ด้านล่างร้านสุรามีเสียงดังตะโกนลั่นจนแม้แต่ชั้นบนยังได้ยิน
�

"คนชื่อ โกมินทร์ อยู่ที่นี่หรือไม่ จงออกมาบัดเดี๋ยวนี้"�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�