กระบี่สั่งตาย

ลำดับตอนที่ #5 : ไม่โลภย่อมชนะพนัน(100%)

เป็นประตูหลังร้านอยู่หลังคอกบัญชี บนประตูแขวนผ้าม่านสีเทา มีอักษรสามตัว"นักพรตตู้"

"นักพรตยังหลับอยู่"

"มันเล่นพนันมา3วัน3คืนแล้ว ไม่ยอมหลับยอมนอน" นักพรตหญิงเอ่ยต่อ"มันเป็นผีพนันและปีศาจ

สุรา แต่มันนับเป็นนักแก้ปัญหา"

"ข้าเข้าไปพบมันได้ไหม" โกมิทร์ถาม

"สหายของยอดธง เท่ากับเป็นสหายพวกเรา ท่านเข้าไปได้ตลอด" นางทอดถอนใจ พูดต่อ

"ผีพนันนี้ ต่อให้ฟ้าถล่มลงมา มันก็ไม่สน"

โกมินทร์ยังไม่ทันเอ่ยปาก หงส์ฟ้ากล่าวเสียงเย็นชา

"ท่านคิดเข้าไปเรอะ"

"ท่านเล่า"

"ข้าไม่คิดชมดู และไม่คิดไปตายร่วมกับคนโง่ ข้ามีเรื่องต้องทำ" นางไม่มองโกมินทร์ สะบัดหน้า

จากไปทันที โกมินทร์มองดูนางจากไป

"ท่านไม่รั้งนางไว้" นักพรตหญิงสอบถาม

"สตรีนางหนึ่งคิดจากไป ไม่ว่าใครก็รั้งไม่อยู่"

"ท่านผู้นี้ เราว่าท่านโง่เง่าจริงแท้ กลับดูสตรีไม่ออก อีกเรื่องข้าขอเตือนท่าน"

"ข้ารอฟังอยู่"

"ท่านเข้าไปแล้ว อย่าได้พนันกับพวกมัน ไม่งั้นท่านหมดตัวแน่ๆ"

โกมินทร์ นึกถึงคำสอนของบิดา

"10พนัน9หลอกลวง ในวงพนันเต็มไปด้วยนักต้มตุ่นหลอกลวง ก่อนที่จะรู้ฝีมือคนอื่น �
�

ห้ามเล่นพนันเด็ดขาด"

�

ห้องหลังร้านเต็มไปด้วยโอ่งสุราและไหสุรา ซ้อนจนสูงลิบลิ่ว เพียงเว้นช่องทางเดินไว้สาย
�

หนึ่งเท่านั้น พอผ่านไปก็พบประตูบานหนึ่ง มีเสียงทอดลูกเต๋า คนในห้องกลับพนันด้วยความ

เงียบ มีคนอยู่ร่วม4คนกำลังพนัน อีก2คนชมดูอยู่ด้านข้าง คนทั้ง6ล้วนนั่งอยู่บนไหสุรา นั่งล้อม

โอ่งสุราใบหนึ่ง บนโอ่งปูแผ่นไม้ พวกมันกำลังเล่นไพ่เก้า
�

เจ้ามือเป็นนักพรตผู้หนึ่ง สวมใส่ชุดพรตสีเทา แก้มตอบ ดวงตาวาววับ ใช้มือล้างไพ่อย่าง
�

รวดเร็วจนมองแทบไม่เห็น โกมินทร์ทราบแล้วว่า มันคือนักพรตตู้ อีก3คนล้วนมีใส่เสื้อผ้าล้ำค่า

ท่าทางทรงอำนาจ แสดงว่าล้วนมีตำแหน่งและชื่อเสียงอย่างมาก พวกมันล้วนใช้เศษไม้แทน

ทุนพนัน คนทั้ง4พนันแบบลืมตาย หน้าตาล้วนซีดขาว ไม่มีผู้ใดเอ่ยปาก
�

ชายหนุ่มคนหนึ่ง เพิ่งเสียเบี้ยพนันไป4อัน หน้าผากมีหยาดเหงื่อ มือไม้สั่นระริก มันกัดฟัน

โยนเศษไม้ลงไปอีก4อัน ชายกลางคนหน้าอมโรค โยนเศษไม้ตามลงไป4อัน ชายชรานับเศษไม้

ระบายลมหายใจช้าๆ พูดว่า "เราไม่ได้ไม่เสียวันนี้"

ชายหนุ่มเคราครึ้มถามว่า "ตอนนี้พูดเรื่องได้เสียมีประโยชน์อะไร หรือผู้เฒ่าเต่าคิดล้างมือแล้ว"

ชายชราผงกหัว ยืนขึ้นบอกต่อทุกคนว่า"เรามีเรื่องรอกระทำ ต้องขออำลา"

ชายหนุ่มเคราครึ้มร้องว่า"ท่านเลิกผู้อื่นจะอยู่เล่นเรอะ"

ชายชราเดินออกทางประตูไปแล้วไม่หยุดตอบคำที่โดนทักท้วง �ชายหนุ่มเคราครึ้มพูดแบบขุ่น

แค้น"เต่าเฒ่าหดหัว ท่านเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าปีศาจ มา...พวกเราเล่นกันต่อไป"

ชายหน้าอมโรคนับเศษไม้ เอ่ยขึ้นว่า"เ้ฒ่าเต่าไม่อยู๋ เราไม่อยากเล่น เราว่าเลิกเถอะวันนี้"

ชายหนุ่มเคราครึ้มโวย"เลิกได้ไง เราเสียไปสิบกว่าเหรียญแล้ว" � � � � � � � � � � � � � � � � � �
�

ที่แท้เศษไม้1อันเท่ากับ1เหรียญ ชายเคราครึ้มคงชมชอบชนะ ไม่เช่นนั้นคงไม่ถือว่าตนเสีย

เงิน10เหรียญเป็นเรื่องใหญ่ � �นักพรตตู้ก็ยังไม่อยากเลิก � เห็นในห้องมีคนมาเพิ่ม มองมาที่

โกมินทร์ยิ้มแล้วสอบถามว่า"สหายท่านนี้สนใจร่วมสนุกหรือไม่"

-------------------------------------------------------------------- มาต่อกัน --------
�

โกมินทร์ขณะจะปฏิเสธ ชายหนุ่มเคราครึ้มชิงบอกว่า
�

"แค่เล่นสนุกๆ คงไม่เป็นไร เล่นเสร็จเราจะเลี้ยงสุราท่าน"
�

เล่นได้เสียกันไม่มาก โกมินทร์ครุ่นคิดในใจ
�

"ตกลง ข้าจะเล่นเป็นเพื่อนท่านทั้ง3 เพียงแต่ข้าเล่นไม่ค่อยเป็น"
�

นักพรตตู้ ตาวาววับมองโกมินทร์ พูดว่า
�

"ฟังจากสำเนียงท่านแล้ว คล้ายมาจากแดนเหนือ"

"ใช่ ข้ามาจากแดนเหนือ"

"ชื่อของท่าน"

"ข้านามว่า โกมินทร์ "

"สหายโกมินทร์ ท่านแทงประตูฟ้าดีหรือไม่"

"ตกลง"
�

บนประตูฟ้ายังมีเศษไม้ของชายชราทิ้งไว้ตั้งหนึ่ง มีจำนวนสี่ห้าสิบอัน �นักพรตตู้บอกว่า
�

"พวกเราเล่นกันเสร็จค่อยคิดบัญชี ต่อให้มีปัญหาด้านเงินทอง ก็หาเป็นไรไม่"

"ข้าพอมีติดตัวไม่ต้องกังวล"
�

ชายหน้าอมโรคมองโกมินทร์มาตลอด ถามว่า
�

"ไม่ทราบท่านคิดเล่นมากน้อยเพียงใด"

"ข้าเล่นเพียงที่มีเศษไม้ ทิ้งไว้ก่อนแล้วกัน หมดสิ้นค่อยว่ากันใหม่"
�

ชายหนุ่มเคราครึ้ม ชอบใจที่สุดเอ่ยว่า
�

"ดี พนันแบบนี้ค่อยหายอยาก วันนี้เรา เสือขาว ขอคบท่านเป็นสหายแล้ว"
�

ชายหน้าอมโรค ก็ยิ้มขึ้นบอกว่า
�

"สหายเราต่างเรียกเราว่า บุญชู "

"ยินดีที่ได้พบทุกท่าน" โกมินทร์เอ่ยตอบ พร้อมแทงเศษไม้ไป4อัน
�

นักพรตตู้ทอดเต๋าได้7แต้ม โกมินทร์ได้ไพ่ชุดแรก รวม6แต้ม เจ้ามือได้ไพ่ดิน โกมินทร์แพ้
�

ไพ่ชุดที่2เจ้ามือได้7แต้ม ประตูฟ้าได้6แต้ม โกมินทร์แพ้อีกตา �ไพ่ชุดที่3เจ้ามือได้ไพ่ดิน ประตู

ฟ้าได้บอด10 สุดท้ายเจ้ามือถือคู่5กินรอบวง ตอนนี้ โกมินทร์เสียเศษไม้ไป16อันแล้ว โกมินทร์

แทบไม่มีความรู้สึกใดทั้งสิ้น 16อันเท่ากับ160ตำลึง โกมินทร์ยังพอจ่ายได้สบายมาก พอเล่นต่อ

ไป โกมินทร์ก็ยังเสียไปอีก15อัน โกมินทร์ก็เฉยไม่มีความรู้สึกใดๆทั้งนั้น
�

ชายหน้าอมโรคบุญชู และชายหนุ่มเคราครึ้มเสือขาว มองดูโกมินทร์ สีหน้าตื่นตกใจและ
�

ยอมรับนับถือพลังใจของโกมินทร์ �เสือขาวชนะได้กลับมาบ้างก็เกิดความคิดตักเตือนชายหนุ่ม

มือเติบผู้นี้ว่า "น้องชาย ดวงท่านไม่ค่อยดี แทงน้อยๆคงไม่เป็นไรมั้ง"
�

"ไม่เป็นไร" โกมินทร์หันมายิ้มให้เสือขาว ตอนนี้ตนมีเศษไม้อีกแค่8อัน ถ้าเสียหมดจะได้
�

เลิกเล่นแล้วคุยธุระกับนักพรตตู้ได้เร็วขึ้น แต่เรื่องเหลือเชื่อกลับเกิดขึ้น ยิ่งไม่ต้องการได้กลับยิ่ง

ได้ โกมินทร์ได้เศษไม้กลับมาอีก8อัน จึงโยนลงไปหมดกลับได้กลับมาอีก16อัน โกมินทร์ดีใจ

แต่ไม่ต้องการชนะ จึงโยนลงไปทั้ง32อันเพียงคิดให้มันหมดไปในตาเดียว
�

นักพรตตู้ ยามนี้กลับมีสีหน้าหวั่นไหวออกมา สีหน้าของบุญชูและเสือขาว ยิ่งตื่นเต้นกว่า
�

เดิม ทั้งนับถือความใจเด็ด �เสือขาวรีบพูดทันที

"น้องชาย ท่านแทงมากมายปานนี้ ข้าว่าเล่นเรื่อยๆดีกว่ามั้ง"

"ไม่เป็นไร แบบนี้แหละดีแล้ว"

"ดี น้องชายเจ้ากล้ามาก" ไม่พูดเปล่ายกนิ้วหัวแม่มือให้โกมินทร์
�

บุญชูทอดถอนใจพูดว่า
�

"วีรชนกำเนิดจากคนหนุ่ม นับว่าไม่เสียที น้องชายเจ้าเล่นพนันดุดันสมใจจริงๆ"
�

ฟ้าก็ช่างแกล้งโกมินทร์นักยิ่งแทงให้หมด กลับได้เศษไม้มาถึง128อัน นักพรตตู้เหงื่อตก
�

มาอย่างเห็นได้ชัด โกมินทร์ยิ้มแล้วโยนเศษไม้ลงไปทั้ง128อัน �นักพรตตู้ถามทันทีว่า

"เจ้าแทงมากมายปานนี้จริงๆ"

"มิผิด"
�

นักพรตตู้มองบุญชู เหลียวดูเสือขาว พลันยกมือทอดถอนใจพูดว่า "เรายอมแล้ว"
�

"ท่านไม่เล่นแล้ว" โกมินทร์เอ่ยถาม
�

สีหน้านักพรตตู้ สงบเย็นลงจึงบอกโกมินทร์ว่า
�

"ท่านลองนับดูว่า ท่านเล่นได้เท่าไร"

"นี่นับเป็นค่าสุราแล้วกัน ช้าขอเลี้ยงทุกท่าน" โกมินทร์ผลักเศษไม้80-90อันไปให้
�

นักพรตตู้ตกใจ บอกเสียงสั่นว่า
�

"เรารับไว้ไม่ไหวหรอก มันมากเกินไป"

"นี่มากเกินไป ตกลงข้ารับกลับมาแค่10อันพอ ที่เหลือท่านรับไว้ ถ้าไม่รับท่านอย่าเป็นสหายข้า"

"ต่อไปวันข้างหน้า สหายเจ้าคงมีมากหลายแน่นอน" นักพรตตู้พูดแบบฝืนๆ
�

เสือขาวยกหัวแม่มือ พูดว่า
�

"น้องชาย น้ำใจสหายแบบเจ้า เรากล้าพูดเต็มปากในแดนใต้ ไม่มีอีกแล้ว"
�

บุญชูกล่าวเสริมขึ้น
�

"หากมีเวลา ขอเชิญน้องชายไปยัง หมู่บ้านสุขสันต์สักครา"
�

โกมินทร์ตาโต พูดซ้ำอีกครั้ง
�

"หมู่บ้านสุขสันต์ หรือท่านคือ ปราชญ์ไร้โรค บุญชู "
�

บุญชูยิ้มเล็กน้อยพูดว่า
�

"ในความคิดของเรา น้องชายคงเป็น นายน้อยของผู้ท้าฟ้าดิน โกสินทร์ "

เสือขาวตบมือร่ำร้องว่า
�

"ว่าแล้ว คุณชายโกมินทร์จากภูชี้ฟ้า มิน่ามือเติบปานนี้"
�

โกมินทร์ตื่นตะลึงกับที่ หัวหน้าหมู่บ้านสุขสันต์บุญชู เป็นเศรษฐีย่อมไม่พนันไพ่เก้า ซึ่งได้
�

เสียเงินไม่กี่เหรียญเด็ดขาด เศษไม้1อัน มีค่าเท่าใดกัน
�

นักพรตตู้สอบถามโกมินทร์ "เศษไม้ที่เหลือ10อัน ไม่ทราบท่านต้องการแลกเป็นอะไร"
�

"แล้วแต่" �โกมินทร์บอก

"เป็นทองคำแล้วกัน"

"ได้ตามที่ท่านเสนอ" โกมินทร์ตอบอย่างยิ้มแย้ม ไม่แสดงท่าทางตื่นเต้นออกไป
�

นักพรตตู้ยกไหสุรา เปิดปากไหออก ภายในมีทองคำอยู่เต็ม � นักพรตตู้พูดว่า
�

"นี่เป็นทองคำ850ตำลึง เท่ากับเงิน10,000ตำลึง ขอคุณชายโกมินทร์รับไว้ด้วย"
�

โกมินทร์ตะลึงอีกรอบ ตอนนี้ตนเพิ่งทราบ เศษไม้1อันมีค่า1,000ตำลึง �ที่ผ่านมาตน
�

เอาแต่คิดเล่นให้หมดๆไปกับทุ่มเงินแทงไป10กว่าหมื่นตำลึง

�

�

�

�

�

�

� � � � �

�