กระบี่สั่งตาย

ลำดับตอนที่ #4 : สวยเกินห้ามใจ(100%)

ที่หน้าร้านสุรา ผืนผ้าเขียนอักษรไว้3คำ "นักพรตตู้" ที่แท้นักพรตตู้เป็นชื่อร้านสุราแห่งหนึ่ง

ร้านสุราเป็นเพิงไม้ไผ่เล็กๆ ด้านในจัดตั้งโอ่งสุราขนาดใหญ่หลายใบ ผู้มาดื่มกินล้วนเป็นขาประจำ

ยามนั้น ปรากฎชายจมูกแดง3คนนั่งดื่มสุราอยู่ หงส์ฟ้ากับโกมินทร์นั่งรอเด็กรับใช้ออกมาต้อนรับ

โกมินทร์สอบถามว่า"ท่านเป็นเถ้าแก่เรอะ" เด็กหนุ่มมองตอบว่า"หากที่นี้ เป็นของเราก็ดีเลย"

"เถ้าแก่เป็นผู้ใด"

"ท่านไม่เห็นชื่อเรอะ"

"ที่แท้ร้านสุราเป็นของนักพรตตู้"

"พวกท่านจะดื่มสุราหรือไม่" �หงส์ฟ้ามองกลับ "ไม่ดื่มแล้วพวกข้าจะมาทำไม"

"ท่านต้องการสุราเท่าใด"

"เอาสุราใบไผ่เขียวมา20ชามก่อน บรรจุลงในป้านดีบุกมา"

เด็กรับใช้จ้องมองนาง ในที่นี้ มีคนเพียงพวกเดียวที่น่าต้อนรับ และได้การนับถือ คนผู้นั้นต้องมี

ความสามารถในเชิงสุราดีเลิศ �โกมินทร์ถามต่อ"มีอาหารหรือไม่" � "ไม่มี"ตอบคำสะบัดหน้าไป

โกมินทร์ชักสีหน้ากล่าวว่า"เด็กรับใช้ ไม่ทราบเสียสติหรือไม่ เอ่ยปากทีชวนโมโห"

หงส์ฟ้าหัวร่อตอบว่า"คนแบบนี้นานๆเจอที"

"แต่ข้าพบเจอมาคนหนึ่ง"

"ใคร" � � � � �โกมิทร์ไม่ตอบคำ เพียงแย้มยิ้ม � � � � � � หงส์ฟ้าถลึงตาใส่ กัดฟันเอ่ยว่า�

"หากท่านหมายถึงข้า ข้าจะวางยาพิษสังหารท่านจริงๆ" � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � �

จากนั้นนางก็หัวร่อออกมา ทั้ง2แม้เพิ่งรู้จัก แต่คล้ายคบหากันมานานปี �เด็กรับใช้มาถึงวางชาม

เปล่าอยู่หลายใบ แล้ววางป้านสุราไว้5ป้าน แล้วสะบัดหน้าจากไป �โกมินทร์รินสุราให้หงส์ฟ้า

"รอสักครู่" นางเอ่ย

"ยังรออะไร"

"ข้าไม่วางยาพิษสังหารท่านหรอก แต่คนอื่นไม่แน่"

"เจ้าเด็กรับใช้นั้น คงไม่กล้าเอาชีวิตข้าเป็นแน่"

"ท่านลืมแล้วเรอะ ท่านมาที่นี้ทำอะไรหาผู้ใด"

"ข้าไม่ลืม"

"ท่านหากมีภัยถึงชีวิตจริงๆ นักพรตตู้ช่วยเหลือท่านได้จริงเรอะ"

"บางทีมันอาจขายสุราบังหน้าเอาไว้"

"แสดงว่า มันเป็นยอดฝีมือที่ปลอมชื่อตนเอง"

"มิผิด"

"มันอาจจะเป็นคนที่แพร่พิษในสุรา"�
------------------------------------------------มาต่อกัน-------

�

�คนแจวเรือเมื่อทำร้ายโกมิทร์ตกน้ำตายไม่ได้ ย่อมให้พรรคพวกวางยาพิษสังหารโกมิทร์
�

นี่ย่อมเป็นไปได้ ดูท่าหงส์ฟ้าจะห่วงใยกังวลโกมิทร์จริงๆ �โกมิทร์มองดูนาง แล้วคิดจะกล่าว

กระไร แต่ไม่ได้พูดออกมา เพราะเห็นคนผู้หนึ่งจ้องมองพวกตนอยู่ คนผู้นี้เป็นสตรี และสูงสง่า

สวยสะคราญ นางรู้จักประทินโฉมนัก บนใบหน้านาง ไม่ได้พอกแป้งฝุ่นแม้แต่น้อย แต่นางสวม

ใส่เสื้อสีฟ้าสดใสรัดรูป รับกับกระโปรงจีบยาวลากดิน สีสันกลมกลืนยิ่ง ขับเน้นถึงความสดสวย

ของสตรีเต็มสาว สตรีที่อยู่ในวัยนี้เปรียบดั่งดอกไม้งามที่บานเต็มที่ ทรงเสน่ห์น่าลุ่มหลงที่สุด
�

โกมิทร์มองดูนาง หงส์ฟ้ามองโกมินทร์เห็นโกมินทร์ส่งแวตาชมสตรีนางหนึ่ง นางจึงมอง

กลับไป พบเจอรอยยิ้มของสตรีนางนั้น นางรู้จักแย้มยิ้มนัก หงส์ฟ้าหน้าเครียดทันที เอ่ยถาม

"นางเป็นใคร"

"ไม่ทราบ"

"ท่านไม่รู้จักนาง" � �โกมินทร์ส่ายหน้า �ยามนั้นสตรีนางนั้นเดินเข้ามาหาพวกโกมินทร์ เอ่ยว่า

"ท่านทั้ง2มาจากแดนไกล" �หงส์ฟ้าสวนทันควัน "เกี่ยวกระไรกับท่าน"

"ใช่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง"

"เมื่อไม่เกี่ยว ท่านไยต้องถาม"

"เราเพียงถามดูเท่านั้น"

"มีอันใดน่าถาม"

"ที่นี่มีแต่ขาประจำ พบเจอขาจรเช่นท่านจึงแปลกใจ"

"คนมาที่นี้ ท่านต้องเกี่ยวข้องหรือ"

"ก็มีบ้าง" สตรีนางนั้นยิ้มกล่าวว่า "สตรีที่แต่งให้นักพรตมีไม่มาก ท่านว่าไหม"

"ท่านว่าอะไรนะ" หงส์ฟ้า งงกับคำถาม

"สามีเราคือนักพรตตู้ ผู้คนล้วนเรียกเรา นักพรตหญิง �ข้าชอบมาก" นางยิ้มพูดต่อไปว่า

"ข้าแต่งกับนักพรต ย่อมเป็นนักพรตหญิง"
�

โกมินทร์หัวร่อชอบใจ นักพรตหญิงนี้งาม ซ้ำยังน่าสนใจ สีหน้าของโกมินทร์ทำหงส์ฟ้า

ยิ่งโมโหกว่าเดิม นางยกสุราดื่มรวดเดียวหมดสิ้น

"เป็นสาวเป็นนางก็ดื่มสุรา" นักพรตหญิงเอ่ยถาม

"ข้าดื่มไม่ได้เรอะ"

"ข้าเห็นท่านไม่กลัว ในสุรามีพิษเลยแปลกใจ" �

หงส์ฟ้าแค้นจนหน้าเขียว �นางแอบฟังคำสนทนาของพวกตนชัดๆ

นักพรตหญิงรีบเปลี่ยนเรื่อง "ท่านทั้ง2มาที่นี่ ย่อมไม่ได้มาดื่มสุรา"

"ข้ามาหานักพรตตู้โดยเฉพาะ" โกมินทร์ตอบคำ

"ท่านรู้จักมัน"

"ไม่เคยเจอหน้าเลย"

"อย่างนั้นคงมีคนให้ท่านมาหามัน" นักพรตหญิงเอ่ย

"มิผิด"

"ใครกันบอกให้ท่านมา"

"ข้าก็ไม่รู้จักมัน"

"มันทำอะไร"

"เป็นคนแจวเรือ"

"คนแจวเรือ"

โกมิทร์ลังเลแล้วว่า "จริงมันอาจไม่ใช่ แต่ตอนที่เจอกัน มันกำลังแจวเรือ" หัวร่อแล้วกล่าวต่อ

"ใครก็ตามที่ปลอมเป็นคนแจวเรือ ล้วนง่ายดาย"

-----------------------------------------------------------มาต่อกัน-----------


นักพรตหญิงถามว่า "มันมีลักษณะอย่างไร"

"อายุไม่สูงวัย หน้าเหลือง ตาใส วิชาทางน้ำสูงยิ่ง หากสู้กันในน้ำกับมันคงตายแน่"

"เรารู้แล้วว่าใคร"

"มันเป็นใคร"

"คนผู้นี้ชื่อ ยอดธง �มันชมชอบยุ่งเกี่ยวเรื่องไร้สาระ"

"ข้าก็ว่างั้นแหละ"

"ท่านเคยฆ่าคนมาเรอะ" �

โกมิทร์ยิ้มไม่ตอบคำ �นักพรตหญิงพูดเสียงหวาน

"ดูท่าทีท่าน ไม่คล้ายฆ่าคนมา" จากนั้นพูดต่อ "ระหว่างนี้ท่านก่อคดี มาหรือไม่"

โกมินทร์ส่ายหน้า "ข้าคล้ายโจร มากเลยหรือ"

"อย่างนั้นท่านมีคู่อริ ตามล่าท่าน"

"ไม่มี"

"ท่านมีเงินทองมาก มีคนหมายช่วงชิง"

"ก็ไม่มี"

"อย่างนั้นท่านตอแยเรื่องใดมา"

"คล้ายเป็นเรื่องเล็กน้อย"

"เกรงว่าอาจไม่เล็กน้อย มิฉะนั้น ยอดธง คงไม่บอกให้ท่านมาที่นี่"

"ข้าแค่ทำร้ายคนไม่กี่คน" �โกมิทร์กล่าว

"ทำร้ายผู้ใด"

"หลวงจีนหลายรูป"

"หลวงจีน จากที่ใด"

"หลวงจีนดุร้าย คำพูดไม่น่าใช่คนพื้นที่"

นักพรตหญิงขมวดคิ้ว ถามว่า"ท่านออกจากบ้านมา ไม่มีคนบอกเรอะ อย่าตอแยกับหลวงจีน�

นักพรต และขอทาน"

"มีคนบอกข้าแล้ว �แต่ตอนนั้นข้าหลงลืมไป" �โกมินทร์เอ่ยต่อ "ข้าแค่กระแทกพวกมันตกน้ำ

เท่านั้น"
�

"เพราะอะไร"

"ข้าไม่อาจทนเห็นคนโดนรังแก"

"มันรังแกผู้ใด" นักพรตหญิงถาม

"เป็น...สตรีนางหนึ่ง"

"ข้าว่าแล้วต้องเป็นสตรี �นางคงสวยมากเลย �นางชื่ออะไร"

�"นางว่านางชื่อ บุปผาราตรี"

นักพรตหญิงตกใจเอ่ยว่า"ท่านไม่ทราบว่า นางคือนางโจรร่างหอม ที่ชื่อลือไปทั่วแดนใต้"

โกมิทร์ตกตะลึง ที่แท้ บุปผาราตรีเป็นนางโจรร่างหอมชื่อเสียงอื้อฉาวในยุทธภพ

นักพรตหญิงกล่าวต่อ" หลังจากแยกทางกับนาง ท่านก็เจอยอดธง"

"ตอนนั้นฟ้าเพิ่งรุ่งสาง"

"ท่านโชคไม่ดีแล้วรู้ตัวไหม"

"เพราะเหตุใด"

"ท่านหากถูกยอดธงเชิญลงแช่น้ำสักครั้ง อาจทำให้ความยุ่งยากน้อยลง"

"ข้าไม่เข้าใจ"

"ท่านไม่เคยได้ยินชื่อ หัวเหล็ก มาก่อน" นักพรตหญิงเอ่ยถาม

"ไม่เคยเลย"

"คนคนนี้ความจริงสังกัดสำนักธรรมยุทธ แต่ไม่อยู่ในวินัย เลยถอนตัวออกจากสำนักธรรมยุทธ

แต่งตั้งตนเองเป็นพระครูของหลวงจีน วัดธรรมยุทธกลับไม่อาจทำอะไรมันได้ ท่านว่ามันเป็นคน

อย่างไร"

โกมิทร์หน้าแปรเปลี่ยนไป พูดขึ้นว่า "ดูท่าคนคนนี้ คงเป็นตัวประหลาด มีความทะนงไม่น้อย"

"มัน บางครั้งใจร้อนวู่วาม ไร้เหตุผล อารมณ์ไม่แน่นอน ใครก็คำนวณนิสัยมันไม่ออก"

โกมิทร์เอ่ยว่า "มันเมื่อกล้าเป็นปฏิปักษ์ต่อสำนักธรรมยุทธโดยเปิดเผย ต้องมีที่ถือดี"

"ฟังว่า พลังฝีมือของมันนับเป็นอันดับหนึ่งของสำนักธรรมยุทธ เพราะเป็นคนใจร้อน จึงมีหน้าที่

ในธรรมยุทธต่ำต้อยยิ่ง"

"เพราะเหตุนี้ มันจึงถอนตัวจากสำนักธรรมยุทธก็เป็นได้"

นักพรตหญิงทอดถอนใจ "มันเพิ่งมาแดนใต้เพียง2-3เดือน ปรากฎว่ายอดฝีมือในยุทธภพ7-8คน

รับบาดเจ็บใต้เงื้อมมือมัน ฟังว่า มันลงมือคู่ต่อสู้ไม่ตาย อย่างน้อยก็แขนขาหัก นี่นับรวมถึง � � �

ผู้หาญกล้าชุมพล ด้วยเพียงถูกมันต่อยใส่หมัดเดียว กระอักโลหิตออกมา 2เดือนก็เสียชีวิต"

"ผู้หาญกล้าชุมพล ที่ท่านเอ่ย คืออาวุโสที่ฝึกวิชา คงกระพันกายาเหล็ก" โกมินทร์สอบถาม

"มิผิด ผู้ฝึกวิชาคงกระพันกายาเหล็ก ยังตายด้วยหมัดเดียว ไม่ต้องเอ่ยถึงผู้อื่น"

โกมิทร์พอคิดได้แล้วว่า"หรือหลวงจีนที่ข้าทำร้าย เป็นศิษย์ของหัวเหล็ก"

"มิผิด มันออกจากธรรมยุทธ ก็ประกาศรับศิษย์ ใครเข้าสังกัดมันล้วนต้องปลงผมเป็นหลวงจีน

ดังนั้นศิษย์ของมันตอนนี้ เกรงว่ามากกว่าศิษย์ธรรมยุทธเสียอีก" นางทอดถอนใจพูดต่อไป

"ท่านตอแยล่วงเกินคนเช่นนี้ นับว่ายุ่งยากมากหลาย �อย่าว่าแต่ท่านเป็นคนเ้ริ่ม หาใช่มันไม่"

"ข้าเป็นคนเริ่ม" โกมินทร์ทวนคำ

"ในยุทธภพแดนใต้ คนที่เสียทีบุปผาราตรี ไม่ทราบมีมากน้อยเท่าไร หัวเหล็กคิดฆ่านาง หาเป็น

เรื่องไร้เหตุผลไม่ แต่ท่านเสนอหน้าให้นาง เกรงว่าแส่หาเรื่องใส่ตนเอง"

โกมินทร์ฝืนยิ้ม"ดูท่าข้าไม่รับผิดคงทำไม่ได้แล้ว"

"ตอนนี้หัวเหล็กคงยึดถือท่านเป็นพวกเดียวกับบุปผาราตรี ย่อมไม่ปล่อยปละละเว้นท่านแน่นอน"

"ข้าสามารถว่ากล่าวแก่มันได้"

"หรือท่านลืมว่า มันเป็นคนไร้เหตุผล"

"นอกจากโดนมันฟาดตาย ไม่มีหนทางสายอื่นแล้ว"

"ทางรอดท่านมีเพียงสายเดียว"

"ทางสายใด"

นักพรตหญิงชี้มือเรียวงามดุจลำเทียนไปด้านหน้า �นางชี้ไปยังประตูบานหนึ่ง