กระบี่สั่งตาย

ลำดับตอนที่ #3 : ปล้นบนเรือน้อย(100%)

�ท้องฟ้าสว่างเรืองรอง ส่วนลึกของป่าริมฝั่ง มีเรือน้อยลำหนึ่งแจวออกมา เจ้าของเรือที่แจวอายุ

ไม่มากเท่าใด สวมใส่รองเท้าฟาง ที่หัวสวมหมวกใบใหญ่ ร้องทักโกมินทร์มาแต่ไกล

"คุณชายท่านนั้นคิดข้ามบึงไหม" �โกมินทร์รู้สึกตนโชคดีไม่น้อย คิดหาเรือก็มีเรือ จึงถามว่า

"ท่านทราบหรือไม่ว่าโรงเตี๊ยมเกาะแก้วอยู่ที่ใด" คนแจวเรือตอบทันที"เราทราบ" �โกมินทร์

กระโดดขึ้นเรือ กล่าวว่า "ท่านพาข้าไป ข้าจะจ่ายให้10ตำลึง" คนแจวเรือไม่มีท่าทีดีใจกลับ

ตกใจกล่าวว่า"ท่านเป็นโจร" โกมินทร์หัวร่อแล้วบอกว่า"ท่านเห็นข้าคล้ายโจรเรอะ" คนแจวเรือ

กล่าวเสียงเย็น"หากไม่ใช่โจร ทำไมจ่ายให้ถึง10ตำลึง" โกมินทร์อดถามไม่ได้ "มันมากเกินไป

เรอะ" �"ตอนแรกว่ามาก แต่ตอนนี้มันน้อยเกินไปแล้ว" �โกมินทร์มองเอ่ยขึ้น"เพราะเหตุใด"

"เงินทองท่านเมื่อได้มาง่ายดาย หากไปเรือเราก็ต้องจ่ายมากกว่านี้" � �"ท่านต้องการเท่าใด"

"ท่านมีเท่าไร เราเอาแค่นั้น" โกมินทร์หัวร่อลั่น"ที่แท้ข้าไม่ใช่โจร ท่านจึงเป็นโจร"

คนแจวเรือหัวร่อพูดว่า" ตอนนี้ท่านเพิ่งทราบ สายเกินไปแล้ว" มันสะกิดไม้ถ่อ เรือน้อยก็พุ่งห่าง

จากฝั่งมากลางน้ำ พลังแขนช่างมหาศาลนัก โกมินทร์จ้องมองมัน ถามว่า"นี่เป็นเรือโจรโดย

แท้" �คนแจวเรือกล่าวว่า"นั่นต้องดูว่าท่านยินยอมจ่ายเงินทองง่ายดายหรือไม่"

"เงินทองยากให้ใคร ไหนเลยจ่ายแก่ผู้อื่นโดยง่าย" �คนแจวเรือ"ท่านตายแน่นอน" ขาดคำพลัน

เสือกแทงไม้ถ่อดุจสายฟ้า เสียงดังฝ่าอากาศ ทะลวงแทงคราเดียวถึงเบื้องหน้าโกมินทร์แล้ว

คนผู้นี้ไม่เพียงกำลังแขนกล้าแข็ง ทั้งยังมีพลังฝีมือมาก หาใช่โจรธรรมดาทั่วไปไม่ แล้วยังไง

โกมินทร์ก็ไม่ใช่ชายหนุ่มธรรมดา โกมินทร์สะกิดเท้าเบาๆ ร่างก็ลอยขึ้นกลางอากาศดุจปุยนุ่น

ไม้ถ่อพุ่งผ่านใต้เท้าไป จู่โจมใส่อากาศอย่างถนัดถนี่ โกมินทร์พลิ้วตัวลงบนเรือดังเดิม�
�

"ดูไม่ออกว่าท่านม่านมีฝีมือ ดูท่าเราได้แต่ให้ท่านลงไปอาบน้ำแล้ว" � โกมินทร์กล่าว

"ไม่ต้องเกรงใจ ข้าอาบน้ำมาแล้ว" �คนแจวเรือไม่รอฟัง ก็กระโดดปราดขึ้นกระโจนลงน้ำไป

จากนั้นเรือก็หมุนอย่างรวดเร็วยิ่ง "หมุนไม่เป็นไรอย่าคว่ำแล้วกัน" ขาดคำเรือพลิกคว่ำจริงๆ

ขณะเรือพลิกคว่ำ โกมินทร์ทะยานขึ้นฟ้าทันที รอจนเรือหงายขึ้นผิวน้ำ โกมินทร์ก็พลิ้วลงมาบน

ก้นเรือ��"คว่ำก็ช่างมัน อย่าจมแล้วกัน" เกิดเสียงดัง ก้นเรือถูกทะลวงเป็นช่องใหญ่ เรือน้อยเริ่ม

จมลงช้าๆ โกมินทร์ยังไม่จมลงไป ไม้ถ่อยังลอยมาบนผิวน้ำ โกมินทร์พลิ้วไหวไป ใช้ปลายเท้า

สะกิดไม้ถ่อเบาๆ โกมินทร์หยิบยืมพลังสะกิดเท้า เปลี่ยนลมหายใจอึดหนึ่ง กระโดดขึ้นอีกครา

เพียง3รอบ ก็ลงถึงฝั่งอย่างปลอดภัย "ดูท่าเรือจมเลวร้ายเกินไป เพียงแต่น่าเสียดายไปบ้าง"

คนแจวเรือโผล่หัวขึ้นจากน้ำ ใช้สายตาจับจ้องโกมินทร์เขม็งนิ่ง โกมินทร์มือไพร่หลัง ยิ้มกล่าว

"ตอนนี้น้ำเย็นยิ่ง อาบน้ำระวังเป็นหวัด" คนแจวเรือชม"วิชาตัวเบายอดเยี่ยม" �"ยังพอใช้ได้"

คนแจวเรือกล่าวเย็นชา"เสียดายท่านไม่รู้ดีชั่ว" โกมินทร์งง"เป็นท่าน หรือข้าที่ไม่รู้ดีชั่ว"

"เราคิดรักษาชีวิตท่าน ชี้ทางรอดแก่ท่าน แต่ตอนนี้ดูท่านมีแต่ตายสถานเดียว"

"ท่านให้ข้าลงไปอาบน้ำในบึง นับเป็นทางรอดของข้าเรอะไง" คนแจวเรือมุดลงน้ำอีกครา

โกมินทร์ร้องทัก"รอสักครู่" คนแจวเรือโผล่หัวขึ้นมาช้าๆกล่าวว่า"ท่านมีอะไรจะบอก"

"ข้าลืมขอบคุณท่าน" คนแจวเรือขวดคิ้ว"ขอบคุณเรา"

"ไม่ว่าคำพูดท่านจะจริงหรือเท็จ เราล้วนขอบคุณ"

คนแจวเรือ พลันทอดถอนใจกล่าวว่า "ชายหนุ่มที่ดีงามเช่นท่าน หากตกตาย ออกจะน่าเสียดาย

จริงๆ" �"ข้าไม่คิดตาย" �คนแจวเรือเอ่ยขึ้น"ท่านจงไปยังวัดมังกร หานักพรตตู้ผู้หนึ่ง อาจรอด

ตายได้" �

"ข้ายังสบายดี ท่านไฉนบอกข้าใกล้ตาย" �

"ท่านไม่ทราบว่าทำอะไรลงไป"

"ข้าทำอะไร"

"ท่านล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกิน"

"หลวงจีนทั้ง4รูปนั้น"

คนแจวเรือมุดตัวลงน้ำ เรือน้อยก็หายไปด้วยอย่างไร้ร่องรอย

"โชคดีเรากลายเป็นร้ายแล้วหรือนี้" หันกายช้าๆพลันพบ ดวงตากลมโตถลึงจ้องมองตน นาง

กลับเป็นสาวน้อยที่ปลอมเป็นชายคนนั้น หว่างเอวเพิ่มกระบี่งดงามเล่มหนึ่ง ที่แท้เป็นกระบี่ของ

ตน ขนาดกระบี่ตนยังลืมเลือนไปแล้ว ตนกลับทำกระบี่บิดาสูญหายช่างเป็นลูกอกตัญญูนัก

"หากกระทั่งวัดมังกรท่านยังมิทราบ ยังออกมาท่องยุทธภพไยกัน"�

"ท่านทราบว่าวัดมังกรอยู่ที่ใด"

"ท่านคุยกับใคร"

"หรือตรงนี้มีคนอื่นอยู่"

"ท่านบอกหญิงชายมีข้อห้ามถือสา คุยกับข้าทำไม"

"ท่านเมื่อทราบวัดมังกรอยู่ที่ใด ปราณีข้าด้วยเถอะ บอกหนทางข้าสักครา"

"เราท่านไม่รู้จักกัน ไยต้องช่วยท่าน"

"ข้าโกมินทร์ แม่นางเล่า"

"ชายหญิงมีข้อห้ามถือสา ไหนเลยบอกชื่อกันได้"

"อย่างนั้นข้าขออำลา"

"ท่านกลับมา เรายังคุยกันไม่จบ"

"ยังมีอะไรจะคุยกัน"

"ท่านบอก ดื่มสุรากับข้าไม่ได้ แล้วขึ้นเรือไปดื่มกับผู้อื่นได้ แถมดื่มทั้งคืนหรือนางไม่ใช่สตรี

หรือพวกท่านไม่มีข้อห้ามหญิงชาย" �โกมินทร์สงบปากคำได้แต่ฝืนยิ้ม

"ท่านตามข้ามาเถอะ"

"แม่นางยินยอมนำทางข้าไปวัดมังกร"

"ข้าหงส์ฟ้า" หงส์ฟ้า ชื่อนี้ไพเราะยิ่ง อย่างน้อยตนก็รู้ชื่อของนางแล้ว

------------------------------------------------- มาต่อกัน ------

วัดมังกรอยู่ทางซ้ายมือของหมู่บ้านโยนก เป็น1ในสถานท่องเที่ยวของบึงพระราม วัดเจริญ
�

รุ่งเรืองยิ่ง โดยเฉพาะในฤดูท่องเที่ยว ผู้มาท่องชมบึงก็ต้องมาจุดธูปกราบไหว้

"คนแจวเรือให้ท่านมาหานักพรตผู้หนึ่ง"

โกมินทร์ส่งเสียงอืมม์

"ท่านไม่ได้ฟังผิด"

"หูข้าดีจน มดพูดยังได้ยิน"

"แต่วัดมังกรมีแต่หลวงจีน"

"หลวงจีนที่ถูกข้ากวาดลงน้ำ เป็นหลวงจีนวัดนี้เรอะ"

"ไม่น่าใช่ เจ้าอาวาสวัดมังกรเป็นทายาทวัดอโศก วิชาที่4หลวงจีนใช้ล้วนเป็นเพลงหมัดธรรม

ยุทธ" โกมินทร์รีบกล่าว"ดูไม่ออกว่าท่านก็เป็นผู้ฝึกยุทธ"

"ทำไม หรือผู้หญิงฝึกยุทธไม่ได้"

"ข้าไม่ได้คิดแบบนั้น"

"ท่านมันก็เหมือนผู้ชายทุกคน สตรีควรเป็นแม่ศรีเรือน เชอะ"

"ข้าไม่..ข้าไม่คิดเช่นนั้น"

"อย่างนั้นคิดยังไง"

"ข้าเพียงชม ท่านว่ามีตาแหลมคม มองออกว่าวิชายุทธใด"

"ได้นับว่าท่านชมข้า" �ทั้ง2ท่านมองเรา เรามองท่านเหมือนมีกัน2คนบนโลก เมื่อมาถึงหน้า

ประตูวัด �มองไปเห็นคนหลากหลายอาชีพ แต่ไม่พบเจอนักพรตสักคน หันไปเจอเณร2คน

"ขอถามเณรทั้ง2 ในวัดมีนักพรตตู้หรือไม่"

"ไม่มี นักพรตไม่กล้าเข้าประตู ถึงเข้ามาก็ต้องถูกไล่ออกไป"

"เพราะเหตุใด"

"นักพรตเห็นที่นี้เจริญรุ่งเรือง คิดปล้นชิงทรัพย์สินของที่นี้ อาจารย์ บอกว่า นักพรตกระทั่งผม

เผ้าก็ไม่ยอมโกน ไม่อาจนับเป็นบรรพชิตที่ตัดกิเลสตัญหา ฟังว่านักพรตบางคนยังมีภรรยา"
�

เณรน้อยทั้ง2แย่งกันตอบ โกมินทร์ลอบยัดเงินในเสื้อเณรทั้ง2 �เณรน้อยทั้ง2มองโกมินทร์
�

พลันวิ่งจากไปดุจหมอกควัน หงส์ฟ้ากล่าวว่า

"หลวงจีนที่ท่านทำร้าย หากเป็นศิษย์สำนักธรรมยุทธจริง นับว่าท่านตอแยคามยุ่งยากเข้าแล้ว

แต่ธรรมยุทธเป็นศิษย์สำนักมาตรฐาน คงไม่ถึงกับฆ่าแกงท่านหรอกมั้ง"

"คนแจวเรือ หลอกข้ามาที่นี้คงวางหลุมพรางเอาไว้แน่ๆ ไม่ทราบอยู่ที่ใด"

"ท่านหากทราบ มันจะเป็นหลุมพรางเรอะ" นางยิ้มกล่าวต่อ "หลุมพรางเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น

ดังนั้น จึงพลัดตกลงไป"

"ดังนั้นข้าอาจพลัดตกลงไปทุกเมื่อ"

"มิผิด"

"แสดงว่าทุกคนที่ข้าพบเจอ อาจสมรู้ร่วมคิดกัน"

"ใช่"

"ท่านเล่า ท่านก็อาจเป็นไปได้" �หงส์ฟ้าหน้าเครียดลง เอ่ยว่า"ผู้ที่เป็นไปได้ที่สุดคือข้า"

"จริงด้วย ข้าก็ลืมคิดไป"

"ตอนนี้ข้าคิดกรอกสุราพิษแก่ท่านนัก �สังหารให้ท่านตายทั้งเป็น"

"อืมม์ ถูกพิษสังหารดีกว่าจมน้ำตาย" �หงส์ฟ้าถลึงตาใส่กล่าวว่า "ท่านกล้าตามข้าไป"

"ที่ใด" หงส์ฟ้าชี้มือไปด้านหน้า "นั้นเป็นที่ขายสุรา ท่าน..." �สุ้มเสียงนางชะงักหาย เนื่องเพราะ

นางพบว่า มือนางชี้ไปยังคำสามคำ

เป็นคำ �"นักพรตตู้"�



�

�