กระบี่สั่งตาย

ลำดับตอนที่ #2 : จุดจบวีรบุรุษคือหญิงงาม(100%)

โกมินทร์หัวร่ออีกครา "ดีร่วมทุกข์สุข หลวงจีนมีน้ำใจสหายนัก" ขณะลังเลจะเข้าไป

สอบถาม
�

สาวงามว่ารับบาดเจ็บหรือไม่ ในห้องท้องเรือมีเสียงร้องเรียกว่า"คุณชายโกมินทร์ โปรดรอก่อน"

สุ้มเสียงคล้ายดั่งนกน้อยขับขาน อ่อนหวาน แผ่วเบา ต่างกับตอนร้องให้ช่วยชีวิต โกมินทร์ไอ

เบาๆ

เพราะนึกหาคำพูดไม่ออก มิคาดนางกลับเดินออกมาเกาะประตู ใช้สายตาจับจ้องอย่างห่วงใย
�

"คุณชายโกมินทร์เป็นหวัด ข้ามียาแก้ไอชวนป๋วยปี่แปกอ สรรพคุณรักษาอาการไอดีที่สุด"
�

โกมินทร์จะไอยังไม่กล้ากระเเอมไอ ฝืนยิ้มว่า"ไม่ต้อง...ข้าไม่เป็นไร" สาวเจ้ากล่าวเสียงหวาน

"ข้าทราบดี คุณชายนั้นเป็นคนดี" โกมินทร์หน้าแดงวูบ "ข้า...ไม่เป็นไรจริงๆแม่นาง ไร้โรคภัย"

"ไม่มีโรคยิ่งดี บนเรือยังมีสุรานารีแดงหมักดองไหหนึ่ง..." �โกมินทร์ตกใจ "เอ่อ..ข้าขออำลา"
�

บนฝั่งตะโกนดังๆว่า "ค่าอาหารของคุณชายบนเรือยังไม่ได้ชำระ ทั้งหมด1ตำลึง4เหรียญ"
�

"ค่าอาหารของท่าน ข้า.." �โกมินทร์ชิงบอกว่า"ไม่ได้ ข้าจ่ายเอง" หากให้สตรีจ่ายคนทั้งหมด

คงเข้าใจว่า คุณชายโกมินทร์ช่วยเพื่อให้จ่ายค่าอาหารให้ตนแน่ ยามรีบร้อนเงินทอง กระบี่7ดาว

ก็ตกกระจายทั่วพื้นเรือ ดีที่นางไม่ได้สนใจสังเกต ตาคู่งามของนางคล้ายมองเพียงหน้าของ

โกมินทร์อย่างเดียว

หลังจากชำระค่าอาหารเรียบร้อย โกมินทร์ถูกแม่นางน้อยนั้นรั้งไว้ร่วมดื่มสุราเป็นเพื่อน

พอดื่มสุราลงไป โกมินทร์คิดได้ว่าตนกลับลืมคำสอนบิดาถึงข้อห้ามต่างๆ...ข้าแส่หาเรื่องแล้ว

ทะเลาะกับหลวงจีน ทั้งเปิดเผยเงินทอง และคบค้ากับสตรีแปลกหน้า จะหนีหน้าก็ช้าไปแล้วเรือ

ท่องเที่ยวล่องสู่ใจกลางบึงเมื่อใดกัน จะจากไปก็ไม่ทันท่วงที นางตอนนี้ยึดถือโกมินทร์เป็น

สหายแล้วกระทั่งชื่อของนางยังบอกให้รู้"ข้าชื่อบุปผาราตรี" นามที่เพราะพริ้ง สุราที่หอมหวาน

ทุกอย่างมันยังกับทิวทัศน์อันงามตราตรึง
�

โกมินทร์ ตกลงใจผ่อนคลายทุกอย่างสักวัน การกระทำในวันนี้หาใช่เรื่องเลวร้ายไหม ใคร

กันจะบอกว่าการช่วยเหลือผู้อื่นเป็นเรื่องเลวร้าย การดื่มสุราใช่เรื่องเลวร้ายเรอะไง เราไม่ได้ผิด

โกมินทร์จัดการให้อภัยตัวเองทันที โดยไม่สนใจอันใด โกมินทร์เมามายแล้ว�

จันทร์กระจ่างเต็มฟ้า เรือท่องเที่ยวจอดทอดสมออยู่ริมฝั่ง คนเล่า คนอยู่ในสภาพมึนเมา

หลับไหล โกมินทร์พอทราบว่าตนถูกประคองลงเรือท่องเที่ยว นอนบนเตียงหอมกรุ่นแต่จำแนก

ไม่ออกว่าเป็นฝันหรือเรื่องจริง ข้างกายคล้ายมีคนเคียงคู่ คนก็หอมกว่ามวลหมู่บุปผาช่างรัญจวน

นางคือบุปผาราตรีหรือไม่ โกมินทร์ไม่อาจแน่ใจ วงแขนโอบกอดแนบประทับกับร่างตน ร่างบิด

ไปมาคล้ายงูมีชีวิต พริบตาโกมินทร์รู้สึกเลอะเลือน ร่างเบาหวิว ลอยล่องไปถึงวิมานแดนสวรรค์
�

ราตรีเงียบสงบ แว่วเสียงเรียกเบาๆ"คุณชายโกมินทร์ ยอดรัก" โกมินทร์หาตอบคำไม่ กลับ
�

รู้สึกว่าคนข้างกายพลิกตัว เอามือรอริมจมูกของตน ลมหายใจโกมินทร์เรียบสม่ำเสมอ จากนั้น

คนลุกลงจากเตียงแผ่วเบา โกมินทร์ลอบหรี่ตาพบว่า บุปผาราตรีหยิบถุงแพรจากในกระเป๋าตน

นำไปแอบซ่อนไว้ริมหน้าต่างที่ทำช่องลับสำหรับเก็บของ ใบหน้าบุปผาราตรียิ้มอย่างภาคภูมิใจ

โกมินทร์ตอนนี้ไม่มีใจชื่นชมนางเสียเลย
�

นางขึ้นเตียงอย่างแมวย่อง ใช้แขนขาวโอบกอดร่างโกมินทร์ไว้ บุปผาราตรีถอนใจเบาๆ
�

ก่อนนางจะหลับไหลด้วยความดีใจ โกมินทร์พลิกตัวช้าๆร้องเรียกเบาๆ"บุปผา บุปผาราตรี"

โกมินทร์รีรอเนิ่นนานจนแน่ใจ ค่อยลุกหยิบเสื้อผ้าตนเองย่องไปริมหน้าต่างตรงช่องลับทันที

เทข้าวของในช่องลับจนหมด จากนั้นปิดช่องลับไว้ดังเดิม โกมินทร์อดยิ้มอย่างภูมิใจมิได้

หมุนตัวกลับมา แสนเสียใจสตรีนางนี้ทำเราผิดหวัง ใครก็ตามร้ายมาเราจะร้ายตอบคิดดังนั้น

โกมินทร์หยิบฉวยรองเท้าขึ้น
�

บุปผาราตรีลุกจากเตียงถามว่า "ท่านลุกขึ้นมาทำอะไร" "ข้าต้องไปก่อน ข้าต้องเร่งรีบ
�

เดินทางแต่เช้ามืด" บุปผาราตรีผงกหัว "ท่านอย่าลืมแวะมาหาข้า ตอนกลับมานะ" โกมินทร์รับ

คำ"ย่อมแน่นอน" บุปผาราตรีก็หลับไหลอย่างเป็นสุขอีกครา นางคงคาดไม่ถึงว่าจะมีคนพบเจอ

ความลับของนาง โอ สตรีนี่หรือสตรีเหล่าบุรุษต้องระวังสตรีจริงๆ
�

โกมินทร์สอดมือไปในอกเสื้อ ล้วงข้าวของที่ได้คืนมาดูต้องตกตะลึง ในถุงแพรกับเพิ่ม
�

ของ2สิ่งมาด้วย เป็นไข่มุกพวงหนึ่งและป้ายหยกนวลใบหนึ่ง โกมินทร์มองทีเดียวก็รู้แล้วว่า

ของ2สิ่งล้วนมีค่าควรเมือง สงสัยก่อนหน้าตนคงมีชายใด หลงกลนางแน่แท้...ของเหล่านี้

ไม่ใช่ของนางเราก็ไม่จำเป็นต้องคืนแก่นาง ในที่สุดโกมินทร์ได้ผลสรุปเช่นนี้
�

โกมินทร์พอใจต่อความสุขุมของตนเองนัก เห็นควรสมนาคุณตนเองสักครา

�

�