คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1
งานปาร์ตี้ที่เสียงดังมากจากคลับแห่งหนึ่งที่เป็นธุรกิจสายหนึ่งของครอบครัว คุณนายคิมที่เห็นว่าลูกชายคนเดียวอยากได้อะไร ก็จัดหาให้ หวังว่าสักวัน ลูกชายคนเดียวที่เป็นความหวังและเป็นคนที่จะสืบทอดธุรกิจของตระกูลคิมอีกรุ่น
งานปาร์ตี้ที่ทุกคนจะมาในชุดนอน มีนั้งสาวๆ ที่แต่งชุดบางเบาวาบหวิว และบางคนก็ใส่เพียง ทูพีชสีขาวที่มองเห็นจุดทับทิมจากตรงกลางอกที่ทำบ้างของแท้บ้าง
ผู้ชาย.. ชุดนอนที่มีเพียงบ็อกเซอร์ หรือว่าจะเป็นชุดคลุมที่เปิดแผงอก และเป็นเจ้าของงาน ที่ใส่เพียงชุดคลุมสีแดงขลิบทองที่เปิดเผยอกที่แน่นเต็มไปด้วยกล้ามหน้าท้องและอก
"คิบอม คืนนี้ เราจะไปต่อที่ไหนดีค่ะ" หญิงสาวคนหนึ่งที่ลูบไล้ไปตามแผงอกของคิบอมที่กำลังนอนเอนไปกับโซฟาสีดำสุดหรูที่อยู่ในโซน วีไอพี... หญิงสาวที่ใส่เพียงบราเซียกับกางเกงที่เป็นจีสตริงสีขาว คลอเคลียกับชายหนุ่มแต่ชายหนุ่มก็หัวเราะเบาก่อนที่จะลุกออกจากโซฟาสีสวย
"ผมขอตัวดีกว่า เห็นว่าคืนนี้ คงจะมีคนจะจ้องคุณมากกว่าผม ไปก่อนนะที่รัก" คิบอมทิ้งให้สาวสุดยั่วเดินจากไป แล้วเดินมาชั้นบนที่เป็นเตียงเพื่อเอนตัวนอน คิบอมนั่งมองเวทีด้านล่างที่มีสาวๆเต้นอย่างกับสถานบันเทิง เหมือนกับเป็นที่ของเหยี่อ เพื่อให้เหยี่ยวจิกทางสายตา
"เป็นไง คิบอม" คยูฮยอน ลูกชายคนเดียวของศิลปินที่ดังก้องโลก เป็นเพื่อนสนิทอีกคนที่ทนกับคนอย่างคิมคิบอมได้ ชายหนุ่มมเสียงนุ่มที่มาพร้อมกับดื่มน้ำเปล่า เพราะแอลกอฮอล ทำให้เสียงของเขาเสีย.....
"สบายดี ถ้าเกิดว่าวันนี้ฉันเห็นหญิงสาวน่ารักใส่ชุดนอนลายหมีเดินมาในงาน 55 " คิบอมที่เห็ฯว่าสิ่งรอบข้างที่ดูธรรมดาเป็นเรื่องตลก แต่กับคยูฮยอนที่ใช้ที่นี่เป้นที่หนีปัญหาเท่านั้นยิ้มเบาๆ
คิบอมที่ใช้ชีวิตมาอย่างสุขสบายมาตลอดกับเงินที่พ่อแม่จะโอนให้เขาไม่มีวันหมด พร้อมกับสิ่งที่เขาอยากได้ไม่มีวันหยุด คิบอมมักจะเอาเงินซื้อของสิ่งที่อยากได้ตั้งแต่อายุ 11 เขาซื้อหมาและเสือมาเลี้ยงที่บ้านก่อนที่จะมีคนมารับไปหล่อยที่สวนสัตย์ จริงๆ เขาอยากได้อะไรมากกว่านั้นแต่....
มีพี่เลี้ยงคนสวยคอยห้ามเขาเอาไว้ พี่สาวคนสวยที่อยู่กับเขามานานได้ตายจากไปเมื่อเดือนที่แล้ว ทำเอาร่างสูงเองก็หยุดนิ่งไปกับตัวเอง การมีคนที่คอยพูดและคอยช่วยคิดให้เขาตั้งแต่เกิด แต่วันนี้คิบอมกลับมาใช้ชีวิตคนเดียวอีกครั้ง
"คิบอม. วันนี้นายจะไปไหน"
"ไปเดินสวนสัตว์สักหน่อย" คิบอมที่บอกกับคนขับรถแล้วนั่งมองตามท้องถนน การที่เขาอยากไปที่ไหนสักแห่ง เขาทำเพียงบอกคนขับรถ และนั่งรอให้ใคก้ได้พาเขาไปให้ได้
ชีวิตที่แสนจะ สบายสุขสบาย เพียงแค่เงินๆ ที่พ่อกับแม่ หามาให้ใช้เท่านั้น
เมื่อมาถึงที่สวนสัตว์ที่เขาเคยเอามันมาทิ้งเอาไว้ ตอน 12 ขวบ
กรงเสือดาวที่อยู่ในกรงอยากเหงาหงอย สายตาสัตว์ที่มาสบตากันเพียวแว๊บเดียว แต่ร่างสูงก้ยิ้มออกมา
"เฮ้ จำฉันได้ไหม??" คิบอมที่ร้องเรียกเสือพร้อมกับกระโดดไปมาพร้อมกับเต้นไปหน้ากรงก่อนที่จะระลึกถึงช่วงเวลาที่ดีเมื่อ 9 ปีก่อน
เด็กน้อยที่กำลังเต้นไปกับลูกเสือที่ตอนนั้นยังเป้นแมวที่เชื่องๆ ตัวน้อยๆ ที่เอาไปซื้อมาจากแอฟริกาตอนใต้ เด็กที่เหงาและต้องการเป็นที่ยอมรับของเพื่อน ทำให้เขาตัดสินใจซื้อเสือมาเลี้ยง จนพี่เลี้ยงสาวคนสวยต้องร้องขอให้ปล่อยมันไป
"คุณหนุครับ"
"ฉันยังไม่ไป นายกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะกลับแล้วจะโทรบอก" คิบอมทิ้งเจ้าเพื่อนสมัยเด็กเอาไว้แล้วเดินไปรอบๆ ผ่านไปเกือบทุ่ม ร่างสูงจึงจะโทรเรียกคนขับรถ แต่...
มือถือ กระเป๋า และ....... ทุกอย่างอยู่ในรถ แม้กระทั่ง เบอร์ของตัวเอง เขายังไม่รู้เลย คิบอมเดินไปเรื่อยๆ ตามทางและเดินออกมาจากสวนสัตว์ ร่างสูงที่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะเดินกลับทางไหนมองไปเรื่อยเปื่อย และเห็นว่ามีหนึ่งคนเดินมาอีกทางฝั่งที่มืดมิด
"คุณ คุณครับ"
"เอ่อ เรียกผมเหรอฮ่ะ" ร่างบางที่ยังไม่แม้จะมั่นใจว่ามีคนเรียกตัวเองเอาไว้ ทำเอาร่างสูงยังตะลึงกับหน้าของร่างบางในชุดฟอร์มที่เห็นได้ทั่วไปตามร้านสะดวกซื้อ
"ใช่ คือว่าผม ไม่มีเงิน" ร่างสูงไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไร แต่ตัวเองกลับพูดเปิดใจกับคนที่เพิ่งเจอได้อย่างไม่เคอะเขินสักนิด
"อ๋อ.. ฮ่ะ เอานี่นะ ผมเองก็มีไม่มาก แต่ผมรีบ ผมต้องไปก่อน เอาเงินนี้เอาไว้ทานข้าวนะฮ่ะ" ร่างบางที่ล้วงกระเป๋าโดยที่ไม่มองจำนวนเงินแล้วยัดใส่มือของร่างสูงแล้วเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม
"เอ่อ แล้วผมจะเอาเงินไปคืนคุณได้ที่ไหน" ผมตะโกนถามแต่ไม่มีคำตอบจากร่างบางที่ดูเร่งรีบนั้น
ผมกลับมาได้เมื่อคนขับรถเห็นว่ามันเกินกว่าปกติแล้ว จึงขับรถมาเรื่อยๆและมาเจอผมที่กำลังยืนมองถนนอยู่ ผมสั่งให้คนตามหาเจ้าของร่างบางที่ใส่ชุด ร้านสะดวกซื้อแถวสวนสัตว์มา
"ที่นี่มีเอกสาร เกือบร้อยแผ่น เพราะว่ามันเป็นสาขาที่มากเท่าหัวเห็ด พนักงานจึงมีอย่างที่นับไม่ถ้วน" กองกระดาษที่มีรายชื่อพนักงานเกือบ พันคน และผมก็ลงมือดูที่ล่ะรูป และเป็นอีกครั้งที่ผมเจอหน้าเธอ
ลีดงเฮ พนักงานสาขา XXX
อายุ 22 ปี ทำงานมาได้ 4 ปีหลังจากที่เรียน จบม.6
บ้านเลขที่ 53/254 โซล
เป็นคนเดียว พ่อกับแม่เสียหมดแล้ว หาเงินเลี้ยงตัวเองด้วยการทำงานร้านสะดวกซื้อ
.
"ลีดงเฮ"
ร้านสะดวกซื้อที่ดงเฮทำงาน พนักงานหน้าร้านที่มีเพียงไม่กี่คน ดงเฮเป็นพนักงานที่ทำงานมานาน กำลังคิดเงินลูกค้าที่เต็มไปด้วยลูกค้าที่ต่างก็มาซื้อของในยามค่ำคืน
"20000 วอนค่ะ" ดงเฮพูดพร้อมกับรับเงินแล้วยิ้ม
"เชิญคนต่อไปค่ะ" ดงเฮที่ไม่เห็นว่ามีสินค้าให้คิดเงิน ร่างบางจึงมองหน้าลูกค้าแต่ก็คิ้วขมวดเข้าหากัน ร่างสูงใส่แว่นตาดำที่ดูก็รู้ว่าแพงติดระดับ การแต่งการที่ดูดีกว่าคนแถบนี้ที่ออกจะเป็นชานเมือง
"หวัดดี ดงเฮ จำผมไม่ได้เหรอ"
ร่างบางส่ายหน้าแต่ก็ยิ้มหวาน "ถ้าคุณไม่ซื้ออะไร รอสักครู่ได้ไหมฮ่ะ คนต่อไปรออยู่" ดงเฮพูดอ่อนหวาน จนคิบอมหันไปมองแล้วบอกว่า ในนี้เขาจะเหมาซื้อทั้งร้าน ทำเอาร่างบางยิ่งงง
"วันนี้ผมซื้อเอง เหมาหมด อยากได้อะไรก็เลือกเอาได้ตามใจชอบ" ร่างสูงพูดท่าทางโอ้อวด จนเจ้าของร้านมาเพื่อเคลีย์ แต่คนขับรถของคิบอมยื่นเงินปึกหนึ่งที่ดูไกลๆ ก็รู้ว่ามากพอจะซื้อกิจการได้ ทำเอาร่างยิ่งไม่เข้าใจ
"คุณรู้จักผมด้วยเหรอฮ่ะ"
"จำผมไม่ได้จริงๆด้วย ผมคิมคิบอม คนที่คุณให้เงินเมื่อวาน"
"ตอนไหนฮ่ะ" ร่างบางที่นึกย้อนความจำไปเรื่อยๆ แต่ก็จำไม่ได้
"ผมที่เราเจอกันที่ป้ายรถเมล์ ตรง.0...0"
"อ๋อ คนเมื่อวาน มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"ผมจะมาขอเป็นเพื่อนคุณ เป็นเพื่อนกันหน่อยได้ไหม"
"ได้สิฮ่ะ ...." ร่างบางที่ยิ้มอย่างจริงใจ
.
.
ความคิดเห็น