คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : How Gee Act: 4 Love at First sight ของชายควอน
แม่งงงงง ทงยองเบจะขำท้องแตกตาย มีอย่างที่ไหนวะเรื่องแบบนี้ ประสาทสิ้นดี
“มึงอย่าขำเด๊ะยองเบ กูอุตส่าห์เล่าให้มึงฟังเลยนะ ไหนมึงบอกว่ามึงจะไม่ขำไง”
“ก็ไม่ขำ แต่...แบบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“หุบปากไปเลย” จียงแว้ดใส่เสียงดัง กูอายเค้า!!!มึงขำจังเนี่ย
“พี่...ยอง..เบ!!”
เสียงรื่นเริงดังมาข้างหลัง จียงและยองเบหันไปพร้อมกัน
“อ้าววว ว่าไงแดซอง” ยองเบทักขึ้น สายตาจิ๊กๆมาจากจียงทันทีที่ยองเบหันกลับมา เหมือนถามประมาณว่า ใครวะ
“นี่รุ่นน้องกูเอง ชื่อแดซอง แดซองนี่จียงเพื่อนพี่” ยองเบแนะนำให้เสร็จสรรพ
“ไหนวันก่อนพี่บอกจะสอนผมตีลังกาอ่ะ กลับก่อนทำมายอ่ะคร้าบ”
“เออ โทษทีพอดีพี่มีธุระนิดหน่อย”
“หรอฮะ” แดซองทำหน้าเสียดาย แต่แล้วก็มีอีกเสียงดังตามมา
“พี่ยองเบ หาตั้งนานอ่ะ โห่”
เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งสามหันไปพร้อมกัน จียงหรี่ตามมองอย่างสงสัย ไอ้บ้านี่ใคร รู้สึกคุ้นๆพิกล
“เออ ว่าไงฮงกิ” ไอ้ฮงกิ อ๋อออ ไอ้บ้าที่มันเข้าไปเล่นมวยปล้ำในห้องเมื่อวานใช่มะ
“พี่จะสอนเปียโนผมไม่ใช่หรอ” ฮงกิพูดขึ้นเสียงเซ็งๆ
“...เออว่ะ” ยองเบนิ่งคิดไปซักพักก็นึกขึ้นได้ถึงสัญญาเมื่อนานมาแล้ว นี่กูลืมได้ไงวะ - -*
“แล้วนั่นใครเนี่ยพี่??”
“อ่าฮะ ว่าแต่เพื่อนพี่เป็นไรเนี่ย ทำหน้ายังกะโดนสิบล้อชน” ดูมันเปรียบ!!
“55+ ไม่มีไรหรอก แค่โดนตามตื้อนิดหน่อยอ่ะ”
“โดนสาวตามตื้อไม่ดีหรอไงพี่” ฮงกิหันไปถามจียงที่ตอนนี้มองมาแบบเคืองสุดๆ
“ติดอยู่ตรงที่คนตามตื้อมันดันมีลูกกระเดือกว่ะ กร๊ากกกกกกก”
ยองเบตอบแทนพร้อมกับเสียงหัวเราะ ก็มันขำอ่ะ ให้ทำไงวะ
“อ้าวเหรอ...เอ๊ะ ผมต้องไปก่อนนะพี่” ฮงกิพูดพลางดูนาฬิกาข้อมือแวบนึง ก่อนจะลุกออกไป
“อ่าว แล้วเปียโนอ่ะ” ยองเบตะโกนถาม
“ไว้ก่อนๆๆๆ” ฮงกิหันมาตะโกนตอบแล้ววิ่งออกไป...ตกลงนี่ยองเบต้องเป็นคนไปง้อมันมาเรียน??
“เนื้อหอมจริงนะ” จียงบ่นอุบอิบ
“เรื่องของกู” ยองเบตอบกลับหน้าตาย
“นี่ๆ แล้วที่ว่าพี่โดนผู้หญิงตื้ออ่ะเรื่องจริงป่ะ” แดซองผู้ใสซื่อ? ยังคงถามต่อ
“ไม่ใช่ผู้หญิงโว้ย!!!” คนตัวเล็กตะโกนเสียงดัง ก่อนจะลุกเดินฟึดฟัดออกไป ก็มึงอย่าย้ำได้ป่ะล่ะ กูสมเพชตัวเอง!
“อ้าว ผมทำไรผิดอ่ะพี่ T^T”
“ปล่อยมันไปเหอะ - -*”
จียงเดินทำหน้าเหมือนจะหาเรื่องกระชากใครมาต่อยไปตลอดทางจนมาถึงรถตัวเองที่จอดไว้ ก่อนที่จะขับออกไปอย่างรวดเร็ว...แม่ง แต่ละคน ทำกูอารมณ์เสียทั้งนั้น ไปเดินเล่นหาไรกินที่อื่นดีกว่า
จียงขับออกมาถึงตรงป้อมยาม...แน่นอนชายควอนฝ่ามันออกไปทันที่ ใครสนล่ะ
“เฮ้ย!ไอ้เด็กบ้าหนีเรียนหรอวะ!!” โดยที่มีเสียงน้ายามด่าตามหลัง - -*
ณ ห้องหรูของคนมีจะกินใจกลางกลุงโซล
“ร้านอาหารอิตาลี อาหารจีน อาหารไทย” คนตัวเล็กไล่สายตาไปตามร้านอาหารต่างๆที่ตนเดินผ่าน ไม่เห็นน่าสนใจซักกะนิด - -* ควอนเซ็ง
“เอ๊ะ0_0”
จียงที่เดินผ่านร้านอาหารญี่ปุ่นไปเดินถอยหลังกลับมาทันทีที่เมื่อกี้เห็นอะไรแว๊บๆทางที่นั่งติดกระจก
“โอ้...เธอช่างเหมือนนางฟ้าที่นั่งลัลล้าอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่น”
จียงมองตามแม่สาวผมทองตัวเล็กที่นั่งอยู่ในร้านอย่างเพ้อฝัน(บ้าไปแล้ว) ขณะที่มองๆอยู่นั้นสายตาก็ไปเจอกับ ฮงกิ
นั่งอยู่ข้างๆแม่สาวน้อยนั่นพอดี
เฮ้ย! นั่นมันไอ้ฮงกิไม่ใช่เรอะ!!! อย่างนี้ต้องงงงงงง
ว่าแล้วชายควอนจะรออะไร รีบวิ่งไปส่งกระแสจิต(?)อยู่ข้างๆกระจกแบบแอบๆ
ไม่นานนักฮงกิผู้รู้สึกได้ถึงรังสี(รังสีอะไรวะ - -*)ก็หันมามอง
“อ้าวว่าไงฮงกิ” (เนียนนะ)
“ว่าไงครับพี่จียง ไหงมาเดินอยู่แถวนี้ได้ แล้วพี่ยองเบอ่ะ”
“ช่างหัวยองเบมันเหอะ ว่าแต่....”
“อะไรของพี่เนี่ย” ฮงกิหันไปมองมั่ง
“เออ...น้องคนนั้น เพื่อนนายหรอ...”เริ่มถามอย่างไม่แคร์สื่อ ควอนจีไม่สนเฟร้ย!!!
“น้องไหนอ่ะพี่”
“ก็นั่นอ่ะ หัวทองนั่นอ่ะ”
“อ่อ....ทำไมอ่ะ” ฮงกิเริ่มงง
“ป่าวก็แค่...”จียงอึกอักไม่กล้าบอก ถึงกูจะแอบชอบเค้านิดๆแต่บอกมันไปแล้วอายว่ะ
“อย่าบอกนะ...ว่าพี่...ชะ...ชอบอ่ะ” ฮงกิพูดออกมาอย่างอึ้งๆ
“เออ”
“ไหนพี่บอกไม่ชอบแบบนี้ไง” ฮงกิถามอีกรอบ
“เอ๊ะไอ้นี่ แกจะมารู้ดีกว่าตัวชั้นเองได้ไงเล่า แล้วชั้นไปบอกเมื่อไหร่ว่าไม่ชอบแบบนี้วะ” จียงเหวใส่
“ก็ตอนอยู่...” คนเป็นน้องกำลังจะพูดต่อแต่แล้วก็ต้องเงียบไป ก็...ก็ดูสายตาพี่เค้าดิ แบบ... - -*
...................................................................................................UP..........++
-[Bou]-
…ตอนนี้ ฮงกิรู้สึก...รู้สึกจริงๆว่ามีลางว่ากูจะโดนดึงไปพัวพันกะอะไรซักอย่าง
แน่นอน...ตอนนี้กูอยากหายตัวได้ชิบ....
“เอาน่า ถือซะว่าทำเพื่อพี่ นั่นก็เพื่อนนายไม่ใช่หรอ??”
“เอ่อ...ก็แก่กว่า” ฮงกิตอบกลับแบบเซ็งๆ ไหนบอกไม่ชอบแบบนี้ไงวะ!!!
“โอ้ว แก่กว่าหรอ นูนา นอมูเยปอ~” (ผิดเพลงและ - -*)
“เอาจริงหรอพี่”
“เออ!”
เอาก็เอาวะ - -* ตอนนี้ฮงกิรู้แล้วแหละ ว่าความรู้สึกปลงในสังขารตัวเองมันเป็นยังไง กูซวยที่สุดในโลกแล้วเนี่ยตอนนี้ โฮกกกก
“Hey! Hongki nani shiteruno??” (นี่ ทำอะไรอยู่น่ะฮงกิ)
เหมือนสวรรค์ 24/7 มายเฮฟเว่น จะเข้าข้างจียง สาวน้อยผมทองที่เล็งไว้(?) เดินตามออกมาเรียกฮงกิ
“- - นายทำอะไรอยู่” คนผมทองส่งสำเนียงเกาหลีแปร่งๆมาให้
“เอ่อ...คือ พอดีเจอรุ่นพี่อ่ะ”
“อ่อ เข้าไปข้างในด้วยกันสิ ยืนทำไมล่ะ”
สิ้นคำชวน จียงเหมือนเห็นมายเฮฟเว่นยืนลัลล้ารออยู่ข้างหน้ากันเลยทีเดียว(มุกนี้ใช้เยอะแระ - -*)
จียงเดินตามหลังคนสองคนเข้ามาในร้านอาหารญี่ปุ่นสุดหรู พลางหรี่ตามองเพื่อนฮงกิแต่ละคน
นี่พวกมึงนี่แนวไหนเนี่ย - -* หัวขาวเรอะ! แล้วไอ้นั่น ---> กะลาครอบงั้นหรอ (ม่ายช่ายว้อย)
“เอ่อ...นี่เพื่อนพี่ยองเบ พี่จียง”
“- - หวัดดีคับพี่”
“หวัดดีฮะ”
ไอ้สองคนตอบรับกันเร็วฉับไว
“เอ่อ...แล้ว” จียงพูดค้างๆแล้วเหล่ไปอีกทาง
“อ่อนั่นรุ่นพี่ผมเอง ชื่อโบ เป็นคนญี่ปุ่น พี่เค้าเล่นกีตาร์เก่งมากเลยนะ” ฮงกิพูด
โบหรอ โบหร๋อออออ แค่ชื่อยังน่าร๊ากเล้ยยยยย (บ้า)
“Hajime mashite”(ยินดีที่ได้รู้จัก) โบพูดขึ้นพลางส่งยิ้มแล้วยื่นมือมาให้อย่างเป็นมิตร
เอิ่ม...ทำไมเสียงเค้าแปลกๆวะ...แต่โอกาสแบบนี้ควอนจีไม่มีพลาด คว้ามือคนตัวเล็กมาจับแล้วเขย่าไปมาทำเนียนว่าเช็คแฮนด์ทันที
“จียงครับ” แนะนำตัวเองวะด้วย แมนจริงๆ - -*
“^_^”
โบยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาคีบซูชิเข้าปาก ทิ้งจียงให้นั่งจ้องหน้าต่อไปอย่างนั้นแหละ
ทำไมนูนามีระดับความสนใจในตัวกูต่ำจัง - -* Shit!!!
“Hello?”
แล้วกิจกรรม(?)การกินก็ต้องหยุดลง เมื่อโบรับโทรศัพท์
“Ok wakate…where??” (โอเค รู้แล้ว ...ที่ไหนล่ะ?)
กึก ร่างบางวางตะเกียบลง เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า
“เอ้า พี่ไม่กินละหรอ” ฮงกิถามขึ้น หรือเค้ารำคาญพี่จียงวะ??
“มีธุระน่ะ >__< ขอตัวนะ”
“ครับพี่”
“ไปนะจองฮุน ไปนะแจจิน เอ่อ...ขอตัวนะครับจียง”
โบพูดบอกลาทุกคนแล้วลุกขึ้น
จียงเอียงคอเล็กน้อย ‘ขอตัวนะครับจียง’ทำไมต้องพูดครับด้วยวะ - -*
“บายครับพี่โบ”
“บายฮะฮยอง”
จียงหันควับไปมองหน้าไอ้คนพูด แม่ง มึงเรียกฮยองได้ไงวะ เค้าออกจะพริตตี้ ต้องเรียกนูนาเด้!!
“ทำไมเรียกเคาว่าฮยองล่ะ” ถามอย่างสงสัย
“ก็ต้องฮยองดิครับ ก็พี่เค้าเป็นผู้ชายหนิ - -*” จองฮุนตอบหน้านิ่ง เหมือนประมาณว่า ‘จะถามไมวะ ไม่รู้หรือไงว่าพี่เค้าเป็นผู้ชายน่ะหา!!’
.............
............................
...............................................
.........................................................
อ๋อหรอ เค้าเป็นผู้ชายหรอ - - งั้นหรอ
.....
.....................
................................
Shit!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แล้วไมแม่งไม่บอกกูแต่แรกวะ!!!!
ควับ!
จียงหมุนหัวไปหาฮงกิอย่างไว หน้าตาอาฆาต(โคตร)
“เอ่อ...เอ่อ...ก็ ก็พี่ไม่ฟังผมอ่ะ”
“...”
“ก็...ผมถามพี่แล้วนะ ว่า ว่า...พี่ไม่ชอบแบบนี้ไม่ใช่หรอ แหะๆ” หัวเราะกลบเกลื่อน
“เออ!!”
คนเป็นรุ่นพี่พูดตอบกลับไปแค่นั้น ก่อนจะลุกออกไปทันทีแบบไร้มารยาท - -*
เชี่ย!!!ทำไมเดี๋ยวนี้ดวงกูเจอแต่ผู้ชายวะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!
To be con...
อ๊ากกกก จะขาดใจตาย
T^T
ทุกเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์น้า รู้นะว่าแอบอ่านกันอ่ะ เม้นหน่อยจิ >___<
ตอนต่อไป - -* รอไปก่อนละกัน สอบอยู่อ่ะ โฮกกกกก
เกี่ยวกับ โบ
โบเป็นอดีตมือกีตาร์ของวง An cafe ค่ะ (J-Rockวงโปรดเราเอง)
แต่ตอนนี้โบลาออกจากวงไป 2 ปีแล้ว ด้วยความคิดถึงเลยดึงเข้ามาอยู่ในฟิคด้วย เหอๆ
ย้ำอีกครั้งนะคะ "โบ เป็น ผู้ชาย ค่ะ"
ถ้าอยากรู้อะไรเพิ่มเติม เข้ากูเกิ้ล แล้วพิมพ์คำว่า Bou หรือ An cafe ค่ะ ^_^
>________<
ความคิดเห็น