[Fic Bigbang]..Alcoholic couple

ลำดับตอนที่ #5 : [OS] :: Call me Maybe

 >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

คิดถึงอยากเจอเธอ แม่จมูกบานของพี่
ชเวซึงฮยอน

Call me  Maybe

Start


..















เหงา




เหงาจังเลย




ฮืออออออ





ซึงฮยอนนอนกลิ้งไปกลิ้งมา กอดตระกรอง(??)หมอนข้างอย่างรักใคร




คิดถึงจียงแทบขาดใจ


แค่ตื่นเช้ามาไม่เจอจียงเค้าแทบอยากจะร้องไห้




ทำไมต้องทิ้งกันด้วย?????












เห็นไอ้หมากาโฮมันดีกว่าเข้าใช่มั้ย??????




ฮือออออออออออ


แค่คิดก็เสียใจมากขึ้นเป็นเท่าตัว



จียงบอกเค้าว่าคิดถึงกาโฮ เสาร์อาทิตย์จะกลับบ้าน

ทุกทีเราต้องอยู่ด้วยกันแท้ๆ ทำไมเห็นความสำคัญของไอ้หมาน่าตาน่ากลัวนั่นมากกว่าเขา


ซึงฮยอนไม่เข้าใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ




แถมยังไม่โทรมาเลยอีกต่างหาก  ซักข้อความก็ไม่มี


ควอนจียงคนร้ายกาจ




ฮึกกกกกกก..... //ปาดน้ำมูก





ซึงฮยอนลุกขึ้นลากสังขารโทรมจับใจของตัวเองไปเข้าห้องน้ำ


กลับบ้านไปหาแม่มั่งดีกว่า


กลับบ้านไปนั่งกอดนอนกอดชาร์ลีก็ได้



แล้วจะถ่ายรูปไปเย้ยเลยด้วยคอยดู!!











ซึงฮยอนขับรถมาถึงหน้าบ้านเดี่ยวสไตล์โมเดิร์นในวิลล่าราคาแพง


ดับรถแล้วขาเรียวก้าวออกมายืนกอดอก



ก่อนจะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ




ไม่คิดถึงกันเลยใช่มั้ย โดนกาโฮมันเอาโทรศัพท์ไปกัดเล่นแล้วรึไง ฮือออออออ

ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปในตัวบ้านดี  เสียงสูงๆก็ดังขึ้นลั่นบ้าน





"พี่ซึงฮยอนนนนนนนนน แม่ พี่ซึงฮยอนกลับบ้านนนนนนนน"

แล้วก็วิ่งหายไป......







กูไม่ใช่เอเลี่ยน  ไม่ต้องหนีกูก็ได้.....






อะแฮ่ม อะแฮ่ม

ขอขอแนะนำตัวอีกซักรอบ (เพื่อ?)


อันตัวเขานั้นมีนามว่าชเวซึงฮยอน มีชื่อเล่นว่าเทมโป

ลูกชายคนกลางแห่งบ้านตระกูลชเว

หน้าหล่อ พ่อรวย ที่สำคัญคือมีเมียสวยแถมยังจมูกบาน(???)


พี่ชายคนโตสุดหล่อมีนามว่า ชเวดองอุค หรือที่เรียกกันขำๆว่าพี่เซเว่น

รูปหล่อเหมือนกัน แต่นิสัยไม่เหมือนกัน (ซึงฮยอนนิสัยดีกว่าเยอะ ฮ่าาาาาาา)

พี่ดองอุคเป็นช่างภาพชื่อดังระดับเวิลด์คลาส แต่ซึงฮยอนได้ข่าวว่าพี่ชายเขาไปช็อปอยู่ที่มิลานไร้ซึ่งกำหนดกลับ (ดูดีเนอะ)


ส่วนน้องชายคนเล็ก



เออ ไอ้เมื่อกี้น่ะ


น้องชายคนเล็กแห่งตระกูลชเวมีนามว่าชเวจุนฮง

ชื่อเล่นมันคือ เซลโล่ เออะ  ไม่รู้พ่อแม่เอาอะไรคิดถึงตั้งชื่อนี้ให้มัน

เซลโล่บ้าอะไร แอ๊บแบ๊วเอาโล่น่ะสิไม่ว่า (99%อคติล้วนๆ)

เซลโล่ไม่หล่อ แต่แม่งแอ๊บแบ๊ว (อคติล้วนๆอเกน) แล้วอีกอย่างคือ แม่งโคตรสูงเหอะ

เด็กเวรนี่แม่งแดกไรเป็นอาหารวะ???? ได้ข่าวว่ามึงอยู่ไฮสคูล ตัวแม่งจะเท่ากูอยู่และ - -*


เรื่องครอบครัวเขาทั้งหมดทั้งปวงขอให้ข้ามมันไป (แล้วจะเล่าเพื่อ??)


ตอนนี้ขอเหอะ เอาชาร์ลีมากอดให้ชื่นใจที คิดถึงจียงจะขาดใจ ฮือออออออ




ร่างสูงโซซัดโซเซอุ้มชาร์ลีขึ้นห้องไปนอนกอดบนเตียง

ไอ้หมาไฮโซพยายามเอาขาหน้าดันหน้าเขาออกไม่ยอมให้กอด


แม่ง


จียงยังไม่เคยเอาขาหน้ายันเขาแบบนี้เลยนะ .... (ดูมันเปรียบ)




เหลือบไปมองนาฬิกา บอกเวลาเกือบจะทุ่มแล้ว ไม่มีสายจากจียงสักสายเลย

ไม่อยากจะโทรไปด้วย เดี๋ยวจียงก็มายกยอกาโฮให้เขาฟังอีก หมั่นไส้เว้ย


ไม่นานนักเสียงข้อความเข้าดังขึ้น

ซึงฮยอนโยนชาร์ลีทิ้ง(??) ทันทีอย่างไว แล้วถลาเข้าไปหาโทรศัพท์





ข้อความเข้า....

หัวใจเขาเต้นรัวๆเหมือนจะหลุดออกมาแดนซ์แฟนตาสติกเบบี้

เมื่อเห็นว่าชื่อคนส่งเป็นควอนจียง


เปิดเข้าไปชเวซึงฮยอนแทบอยากจะกรั๊ดดดดดดดด


ไอ้เชี่ยควอนจียงคนจมูกบาน กูเกลียดมึ๊งงงงงงงงงงง


จียงถ่ายรูปส่งจูบมาให้เขา ต่อด้วยคำที่ร้ายกาจที่สุดเท่าที่เคยได้พบมา





-เหงามั้ยจ๊ะที่รัก-






เออออออออออออออออออออ

กูแม่งโคตรเหงา แล้วดูมึงทำสิ




ไอ้คนเลววววววววว อย่าให้เจอนะ ฮือออออออออออออออ















....


ไม่รู้เผลอหลับไปตอนไหน


ซึงฮยอนตื่นมาอีกทีเพราะเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

ตีหนึ่งกว่าแล้ว....



"อือ"

ร่างสูงรับสายด้วยเสียงงัวเงีย


"นอนแล้วหรอ?"



ทันที่ทีเสียงแหลมสูงเข้าสู่โสตประสาท  ซึงฮยนเด้งตัวเองขึ้นจากที่นอนทันที



จียงโทรมาแหละ ทุกคนนนน จียงโทรมาาาาาาาาาา 

"อือ... งอนแล้ว"


"งอนบ้างอนบออะไร แกนี่แม่งโคตรไร้สาระ"


"ไม่ต้องเลย โทรมาก็ไม่มีอ่ะ เสพสุขกับไอ้หน้าย่นอยู่ล่ะสิ"


ไม่มีเสียงตอบรับจากจียง


ก่อนที่เสียงประตูห้องเขาจะเปิดออกเบาๆ 


พร้อมกับ......



"ไอ้หน้าย่นที่ว่านี่ใช่ไอ้ที่นั่งอยู่บนเตียงรึเปล่า"



โทรศัพท์ของซึงฮยอนร่วงลงไปจากมือแล้ว  ร่างสูงถลาแท่ดแท่ดเข้าไปชาร์ตจียงอย่างแรง



"โอ๊ยยยยยยย ไอ้บ้านี่"



"โคตรคิดถึงอ่ะ...."


เสียงซึงฮยอนฟังดูอู้อี้ จียงรู้เลยว่าหมอนี่มันต้องแอบไม่พอใจเขาแน่ๆ




"ก็มาหาแล้วนี่ไง...."









.................................................................fin


"พี่ซึงฮยอนฮะ เมื่อคืนพี่ซ้อมพี่จียงทำไมอ่ะ?"  เสียงเซลโล่ดังขึ้นถามเมื่อเจอพี่ชายตัวเองในตอนบ่าย



"ห๊ะ"   กูเนี่ยนะซ้อมจียง???



"ก็ผมได้ยินพี่จียงร้องโอ๊ยเจ็บๆตลอดคืนเลย...." พูดพร้อมกับสีหน้าใสซื่อ





....................โถ เด็กน้อย












ยังจะหน้าด้านแต่งต่อ ฮุฮิ