คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :EP: 3 Catch me if you can ...100%
:EP: 3 Catch me if you can
ใช้เวลาไม่นานนัก
ซึงฮยอนก็ลากตัวจียงขึ้นมาถึงบนห้อง เมื่อประตูปิด จียงสะบัดมือออกอย่างแรง ซึ่งซึงฮยอนเองก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
ภายในห้องกว้างที่ตกแต่งในสไตล์โมโนโทน เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นแต่อุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน บ่งบอกถึงฐานะทางการเงินของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี
จียงจ้องหน้าคนตัวสูงกว่าอย่างเอาเรื่อง ร่าบางยังไม่ทันที่จะโวยวายออกไป ซึงฮยอนเหมือนรู้ เขาพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ห้องทางขวา ประตูสีขาว”
“ชิ” คนผมทองชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ แล้วเดินสะบัดออกไป
แกร๊ก...
ร่างบางเปิดประตูเข้าไป รู้สึกอึ้งไปนิดหน่อย
...ห้องนอน
ไอ้หมอนั่น...คิดบ้าอะไรของมันอยู่วะ!!!
จียงเดินกระแทกส้นเท้าเข้าไปในห้อง ถอดเสื้อคลุมออกแล้วโยนทิ้งไว้แถวๆนั้น
ก่อนที่ร่างบางจะกระโดดลงไปบนเตียงนุ่มอย่างแรง
...เตียงก็นุ่มดี...แต่เสียดาย อยู่ผิดที่ไปหน่อย...
จียงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงได้ไม่นาน
ตาเรียวเริ่มปรือลงช้าๆ...แล้วเผลอหลับไปในที่สุด
ซึงฮยอนเปิดประตูห้องอย่างเบามือ แล้วเดินเข้าไป สายตาสะดุดไปที่คนที่นอนอยู่บนเตียง
...หลับไปแล้ว?
ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ เอามือไปสะกิดๆที่ไหล่ ...ไม่รู้สึกตัวสักนิด
ซึงฮยอนชักมือออกอย่างตกใจ ในขณะที่จียงเริ่มพลิกตัว ชายเสื้อเลิกขึ้นจนเห็นผิวขาวเนียน
“...”
คนตัวสูงถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างบางจนถึงคอ
.............................................................................
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
คนบนเตียงใช้มือควานหาเปะปะไปทั่ว เมื่อคว้าโทรศัพท์ได้ ก็กดรับทันทีอย่างคนรำคาญ ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไป เสียงปลายสายก็ดังขึ้นเสียก่อน
//พี่จียง ตื่นยังคร้าบ~!!!//
คนรับขมวดคิ้วมุ่น แต่ยังไม่ตอบออกไป เสียงปลายสายดังขึ้นอีกเรื่อยๆอย่างไม่เว้นช่องว่างให้พูด
//พี่อ่า ถ้าได้ยินแล้วก็ตอบผมหน่อยซี่~นี่ซึงรีเองน้า พี่จียงนี่นอนนานไปก็ไม่ดีนะคร้าบ เดี๋ยวจะปวดหัวเอา~//
“...จียงยังไม่ตื่น” เสียงทุ้มตอบออกไปเบาๆอย่างคนอารมณ์เสีย
//...นายเป็นใคร//
ยังไม่ทันที่จะได้ตอบกลับ กลับมีคนดึงโทรศัพท์ออกไปจากมืออย่างแรง
จียงมองหน้าซึงฮยอนอย่างเอาเรื่อง ร่างบางกดตัดสายโทรศัพท์ก่อนที่จะขึ้นเสียงถาม
“ยุ่งอะไรกับโทรศัพท์ฉัน”
“...ก็มันดัง แล้วนายไม่รับ” ซึงฮยอนยักไหล่ตอบ
“จิ๊!!”
“แหม...เพิ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ย”
“อะไรของนาย!”
“เมียฉันนี่ก็ฮอตเหมือนกัน ถึงขนาดมี ‘ชู้’ โทรมาปลุกตั้งแต่เช้าเลย”
ซึงฮยอนจงใจเน้นคำหนักๆ จียงชักสีหน้าอย่างแรงแล้วตะโกนใส่
“แล้วเสือกรับทำไมล่ะวะ!!”
“จะบอกให้รู้เอาไว้...มีชู้น่ะมีได้ แต่อย่าให้ฉันรู้...”
คนตัวโตพูดแค่นั้นก่อนจะพุ่งเข้าใส่จียงทันทีอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
“อุ๊บ!!”
จียงร้องลั่น ร่างบางดิ้นขัดขืนอย่างรุนแรง แต่ซึงฮยอนไม่สะทกสะท้านสักนิด
...ไอ้บ้าเอ๊ย ไปเอาแรงมาจากไหนวะ!!
ร่างบางเอามือดันอกคนตรงหน้าออกไป
ใช้ขาทั้งสองข้างสะบัดไปมามั่วไปหมด
ซึงฮยอนกดจูบลงไปแรงๆอีกครั้ง
มือไม้เริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อตัวบาง
“อึก...”
Rrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นโทรศัพท์ของซึงฮยอนเอง
ดูเหมือนเจ้าของจะไม่สนใจมันเลยสักนิด เพราะนอกจากจะไม่เหลียวมองแล้วยังไม่คิดจะกดรับหรือตัดสายทิ้ง
จียงพยายามดิ้นหาทางออก เขาใช้มือดันตัวของซึงฮยอนออกไป
เป็นเหตุให้คนกระทำยิ่งรุนแรงเข้าไปอีก
ร่างสูงเริ่มมือซนไปเรื่อย มือของเขาเลื่อนมาจนถึงขอบกางเกงของจียง
Rr Rr Rr Rr
คราวนี้ไม่ใช่เสียงโทรศัพท์
แต่กลับเป็นเสียงกระดิ่งหน้าห้องของเขาเสียเอง
ซึงฮยอนชะงักไปนิดหน่อย เขาจ้องมองไปที่ประตู
...ใครมันบ้ามาแต่เช้าแบบนี้วะ!!!
ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปทางประตู ยังไม่วายหันมาพูดเสียงดุ
“อยู่ในนี้ แล้วอย่าโวยวาย ไม่งั้นนายตายแน่”
ซึงฮยอนพูดเป็นเชิงห้ามแล้วเดินออกไป
จียงมองตามไปอย่างอารมณ์เสีย
....ไอ้ชิบหายเอ๊ย!!!
ซึงฮยอนเดินขยี้หัวตัวเองไปถึงประตูห้องอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก ก่อนจะกระชากประตูออกอย่างแรง
“....”
เมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือน เขาแทบจะปิดประตูใส่หน้าในทันที
“เฮ้ยยยยยยยยยย เดี๋ยวววววๆๆๆ”
“มาทำบ้าอะไรแต่เช้า”
เจ้าของห้องถามเสียงเย็นใส่หน้า จะใครซะอีกล่ะ ก็เพื่อนเขาเองนั่นแหละ...ทงยองเบ
“เอ้า เพื่อนมาหาไม่ดีใจไง๊ ไอ้บ้า”
“- -*” น่าดีใจมาก แน่นอน ประชดนะเนี่ย...
“แล้วมีธุระอะไร”
“กุว่ากุลืมของไว้ห้องมึงแน่ๆ กูหายังไงก็หาไม่เจอว่ะ กูว่าอยู่กับมึงแหงๆ”
“ลืมอะไรไว้อีกล่ะ”
“เชี่ย ก็ไอพอดกูไง แล้วนี่จะให้เพื่อนมึงยืนหน้าห้องอีกนานมั้ย กูเริ่มเมื่อยแล้วนะ”
“เออ จะเข้าก็เข้า”
ซึงฮยอนเปิดประตูค้างแล้วเดินเข้าไปในห้อง ให้เพื่อนตัวเองเดินตามเข้ามา
ยังไงยองเบเองก็มาบ้านเขาบ่อยๆอยู่แล้ว จะลืมของไว้ก็คงไม่แปลก แต่ที่สำคัญว่าลืมไว้ที่ไหน ...หวังว่าคงไม่ใช่ห้องนอน..
“อยู่ไหนวะไอเชี่ย เทมป์มึงช่วยกุหาหน่อยดิ๊ ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นเลยมึง”
“ไม่เห็นมีเลย”
“หรืออยู่ในห้องมึงวะ”
สิ้นคำเพื่อน ซึงฮยอนชะงักไป เปิดเข้าไปตอนนี้...คงไม่ดีมั้ง
ภายในห้อง จียงที่ได้ยินเสียงจากข้างนอกอย่างชัดเจนแอบกระตุกยิ้มเล็กน้อย
ร่างบางเหมือนมีแผนการอยู่ในหัว
ได้...
เค้าจะได้รู้กันไปเลย ว่าชเวซึงฮยอนน่ะ...นอนกกอยู่กับควอนจียง!!!
“ทำไมมึงต้องทำหน้างั้นด้วยอ่ะเทมป์ มึงมีอะไรซ่อนอยู่ในห้องนอนรึไง”
ยองเบถามสีหน้าสงสัยเมื่อเห็นเพื่อนเริ่มทำท่ามีพิรุธ
ซึงฮยอนไม่ตอบอะไรแล้วหันหน้าหนี แต่ในขณะที่เค้าหันหน้าไปทางอื่นนั้นเอง ยองเบก็เปิดประตูไปทันทีโดยไม่มีการบอกล่วงหน้า
ทันทีที่ประตูเปิดออก ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีเสียงคนอุทาน ทุกอย่างอยู่ในความนิ่งสงบ
ยองเบนิ่งตาค้าง สายตามองตรงไปอย่างไม่เชื่อในส่งที่ตนเห็น
....ควอนจียงที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงกำลังมองมาที่เค้าด้วยสีหน้าเฉยเมย
“อะไรกัน ...นายเป็นใคร” จียงส่งเสียงถาม
“เอ่อ...คือ....เฮ้ย” ยองเบอึกอักตอบอะไรไม่ถูก
ซึงฮยอนเองก็นิ่งไป เค้าไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดีในตอนนี้
“เฮ้ ชเวซึงฮยอน ความจริงแล้วนายไม่ควรลุกไปเลยนะ” จียงตะโกนไปทางคนตรงข้ามตัวแล้วเอ่ยต่อเบาๆ
“กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแท้ๆ ดันมีตัวขัดจังหวะซะได้ ชิ”
ยองเบดูเหมือนจะอึ้งไม่เลิก เขาดันตัวเองออกมาจากห้องแล้วปิดประตูอย่างเบามือพร้อมกับลากตัวเพื่อนร่างสูงออกไปไกลๆเหมือนกลัวว่าคนในห้องจะได้ยินในสิ่งที่เขาจะพูด
“อะ อะ ไอ้เทมป์ มึง มึงไปเอาเค้ามาได้ไง”
“อะไร”
“อะไรเชี่ยอะไรล่ะ ก็ที่อยู่ในห้องมึงอ่ะ นั่นควอนจียงนะเว้ย!!!” ยองเบตะโนใส่หน้าเพื่อน
“อือ แล้ว?”
“แล้วเชี่ยอะไรล่ะ มึงไปฉุดเค้ามาเรอะ!!”
ซึงฮยอนมองเพื่อนตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา
...อ่าว ไอ้เตี้ยนี่หนิ เดี๋ยวตายศพไม่สวยหรอกมึง
“ไม่ได้ฉุดเว้ย มึงบ้าเปล่า - -*”
“เอ้า แล้วเค้ามาอยู่นี่กับมึงได้ไง”
“ไม่รู้ ต่างคนต่างมา จบมั้ย” ซึงฮยอนตอบง่ายๆไปตามสูตรทำเอายองเบกุมขมับ
“โอเคๆ งั้นกูกลับดีกว่าว่ะแม่ง ถ้ามึงเจอไอพอตกุเมื่อไหร่ก็เอามาให้ด้วยละกัน ไปก่อนละ บายๆๆๆๆๆๆๆ”
ยองเบเดินออกไปจากห้องอย่างปลงตก ซึงฮยอนมองตามไล่หลังแล้วถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนที่ขายาวจะเดินไปทางห้องนอนอีกครั้งหนึ่ง
เมื่อเปิดประตูเข้าไปเห็นว่าจียงแต่งตัวเสร็จแล้วและกำลังเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง
“...จะไปไหน”
“ไปไหนอะไร นายคิดว่าชั้นอยากอยู่นักรึไง ชิ!” จียงบ่นเสียงดัง
“ฮึ คุณหนูครับ ได้ข่าวว่าเมื่อคืนไม่ได้เอารถมา แล้วจะกลับยังไงมิทราบ” ซึงฮยอนถามนำเสียงกวนๆ
“นี่!นายแกล้งโง่หรือไม่ฉลาดเนี่ยชเวซึงฮยอน แค่บ้าน ทำไมชั้นจะกลับเองไม่ได้!!”
จียงกระแทกเสียงอย่างแรง ก่อนที่จะเดินกระแทกไหล่เค้าออกไปจากห้องแล้วปิดประตูดังโครม
ร่างบางเดินไปถึงลิฟท์แล้วกดย้ำๆอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเดินออกมาถึงหน้าคอนโด รถคันสีขาวที่คุ้นเคยก็เลี้ยวเข้ามาจอดตรงหน้าตัวเค้าทันที
จียงเปิดประตูรถข้างคนขับแล้วขึ้นไปนั่ง ก่อนที่รถจะขับออกไปด้วยความเร็ว
“พี่มาทำอะไรที่นี่ครับเนี่ย - -*” คนขับถามเสียงสงสัย
“อ่อ ก็มาดูคอนโด ....ว่าจะซื้อ”
“หือ พี่ซื้อกับผมก็ได้นี่ ถ้าพี่เอาเดี๋ยวผมจะลดให้ 70%เลยล่ะ”
“โห ลดเยอะเกินไปมั้ยเนี่ย อย่างนี้ให้ฟรีเลยดีกว่านะ” จียงตอบทีเล่นทีจริง
“ถ้าพี่จะเอาอ่ะ เดี๋ยวผมให้ฟรีเลยก็ได้”
“ไม่เอาหรอกน่ะ อยู่บ้านก็ดีอยู่แล้ว” จียงว่า พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง
“เอ้อ พรุ่งนี้สอบมิดเทอมแล้วนะ พี่อ่านหนังสือรึยังล่ะครับ แต่อย่างพี่คงไม่ต้องอ่านหรอกเนอะ พี่จียงเรียนเก่งจะตาย”
“ฮ่ะๆ ก็งั้นๆแหละ” จะสอบมิดเทอมแล้วหรอ ...ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ
“พี่ครับ หลังสอบเสร็จวันสุดท้ายผมมีโชว์ที่ผับแดซองล่ะ พี่ไปรึเปล่า”
“อือ ชั้นเคยไม่ไปด้วยหรอ ...ยงฮวา” จียงหันมามองหน้าคนถามแล้วยิ้มมุมปาก
“คร้าบ งั้นเดี๋ยวผมไปรับที่หน้าคณะเลยดีกว่าเนอะ จะได้ไปพร้อมกันเลย” ยงฮวาพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ
“อื้อ เอางั้นก็ได้”
หวังว่าจะไม่มีมารมาขัดจังหวะนะ - -*
“เอ๊ะ ถึงบ้านพี่แล้วนี่” ยงฮวาพูด พลางจอดรถทีหน้าประตูรั้ว
“ขอบคุณที่มาส่งนะ ไว้เจอกันหลังสอบเสร็จ” ร่างบางพูดขณะลงจากรถ
“ครับพี่ แล้วเจอกัน”พูดจบก็ขับรถออกไปทันที
จียงเดินเรื่อยๆเข้ามาในตัวบ้านและกำลังจะเดินขึ้นบันได ก็ถูกเสียงหนึ่งขัดเอาไว้เสียก่อน
“ว่าไง กลับมาแล้วหรอ”
ร่างบางหันไปมองต้นเสียงแล้วทำสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด
“อือ”
“พี่รู้มาว่าพรุ่งนี้มีสอบ อ่านหนังสือบ้างรึเปล่า” เท็ดดี้ถามเสียงปกติ
“แล้วทุกทีเห็นว่าอ่านรึเปล่าล่ะ”
จียงตัดบท แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนทันที
ช่วงเวลา 3 วันที่มีการสอบ จียงนั่งทำข้อสอบได้อย่างสบายอารมณ์ คงเพราะเขามันเป็นพวกอะไรผ่านตาผ่านหูหน่อยก็จำได้หมดก็เลยไม่ต้องอ่านหนังสือหนักๆหรือสนใจเรียนซักเท่าไหร่
...แต่สิ่งที่ทำให้ควอนจียงสบายใจมากที่สุด มันก็คือการที่ไอ้บ้าบางคนไม่มาจู้จี้จุกจิกเลยน่ะสิ
ตายไปพร้อมข้อสอบซะเถอะ...ชเวซึงฮยอน
หลังจากออดดังขึ้น นักศึกษาทุกคนทยอยเดินออกจากห้องสอบ
จียงแอบเหลือบมองซึงฮยอนนิดหน่อย เมื่อเห็นว่าทางสะดวกและซึงฮยอนมองไปทางอื่น เจ้าตัวก็รีบจ้ำอ้าวออกจากห้องทันที
Rrrrrr
ยังไม่ทันจะถึงหน้าตึก เสียงโทรศัพท์ก็ขัดขึ้นก่อน ร่างบางทำหน้าบู้หลงเห็นชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอแล้วกดรับ
“ว่า...”
//วันนี้ไปผับแดซองกัน//
...ชิ มาชวนทำบ้าอะไรตอนนี้วะ กูก็กำลังจะไปอยู่นี่ไง ไอ้ชิบหาย!!!
“ไม่ไป วันนี้ชั้นจะกลับบ้านนอน ปวดหัว”
//ก็ตามใจ//
หลังตัดบทจบก็กดสายทิ้งอย่างไม่ใยดี จียงเริ่มสังหรณ์ไม่ดีเล็กน้อย
...ซวยแล้วไงกู ไอ้ห่าชเวซึงฮยอน มึงเกิดนึกคึกอะไรขึ้นมาวะแม่งงงงงงง
จียงอยากจะทึ้งหัวตัวเอง แต่ก็เก็บอาการเอาไว้ เดินไปขึ้นรถสีขาวที่จอดรถอยู่หน้าตึก ร่างบางไม่พูดอะไร แค่บอกให้ขับออกไปเร็วๆแล้วส่งข้อความหาแดซอง
//มาเจอกันที่ผับ ด่วน!!//
เมื่อถึงผับ D-LITE ยงฮวาขอตัวไปซ้อมกับเพื่อนของเค้า จียงก็รีบเข้าชาร์ตแดซองทันที
“อะไรเนี่ยพี่ หน้าตื่นมาเลย” แดซองร้องทัก
“ไอ้ซึงฮยอนมันจะโผล่มาที่นี่ วันนี้” จียงพูดอย่างเร็ว
“อ่าว แล้วเอาไงล่ะพี่”
“ไม่เอาไงทั้งนั้น แกห้ามให้มันเห็น เจอ หรือมองมาทางชั้นเด็ดขาด”
“แล้วผมจะทำไงเนี่ยยยยยยย อ๊า!!” แดซองโวยวายพลางครุ่นคิด ก่อนที่สมองน้อยๆจะได้ความว่า
“ผมรู้แล้วพี่”
“ว่ามา”
“เดี๋ยวผมจะให้พีขึ้นไปนั่งโซน VIP ด้านบนนะ ส่วนพี่เค้าก็นั่งอยู่ตรงใต้ชั้นลอย รับรองให้ตายก็ไม่เห็น”
แดซองยิ้มให้กับความคิดอันชาญฉลาดของตนเอง
“แล้วเวลาเดินลงบันไดล่ะเฮ้ย”
“แหมพี่ บันไดมันเป็นบันไดทึบ คนก็เยอะ แถมยังอยู่นู่นนนนนน” แดซองชี้ไปทางบันได
“เออ เอาไงก็เอา - -*”
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก จียงได้รับข้อความจากแดซองว่าซึงฮยอนโผล่มาที่นี่จริงๆแล้วก็เป็นไปตามแผน
เขานั่งมองลงมาจากชั้นบน
...อีก 15 นาที
เมื่อวงของยงฮวาขึ้นแสดง พวกเขาได้เสียงตอบรับเป็นอย่างมาก
วงนี้เป็นวงสุดเก่งประจำมหาลัยอยู่แล้ว แถมยังฮอตอีกด้วย แฟนเพลงก็มีเป็นจำนวนมาก
หลังแสดงจบ...แน่นอนว่าต้องได้เสียงกริ๊ดอย่างล้มหลาม
เมื่อจัดการเก็บของแล้วเคลียร์อะไรเสร็จ ยงฮวาเดินขึ้นมาหาจียงที่ด้านบน ร่างสูงนั่งอย่างหมดแรงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม
“โชว์วันนี้เป็นไงครับ?” ยงฮวาถามยิ้มๆ
“ก็ดี เสียงนายยังดีเหมือนเดิม”
“อ้าว แล้วไอ้ก็ดีข้างหน้าเล่า”
“ก็....ดี ไง”
“พี่นี่มันจริงๆเลย - -*”
“ฮ่ะๆๆ” จียงหัวเราะเล็กน้อย
“พี่อยากกลับรึเปล่า ดูไม่เอนจอยเท่าไหร่เลย”
จียงจ้องหน้ายงฮวาเล็กน้อย ก็ที่เรียวปากแดงจะพูดขึ้นมาให้พอได้ยิน
“อยากกลับอยู่ แต่ไม่อยากกลับบ้านตัวเอง”
“ให้ตายสิ”
ยงฮวาตัดจบแค่นั้นก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกจากผับไปโดยที่ใครอีกคนไม่ทันเห็น
ไม่นานนักก็ถึงคอนโดของยงฮวา
ห้องบนสุดและสวยที่สุดย่อมเป็นของลูกเจ้าของเครือข่ายคอนโดหรูชื่อดัง
ยงฮวาถอดเสื้อคลุมออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ
“ไม่ไหวแล้วอ่ะ เหงื่อผมออกเยอะมากเลย - -*”
“ก็วันนี้ดูนายเขย่าหัวสิ - -*”
“ฮ่ะๆ ขอเวลาแปปนะครับ” ว่าแล้วก็ปิดประตูห้องน้ำไป ทิ้งให้จียงนั่งๆนอนๆเล่นอยู่บนเตียง
แกร๊ก...
ร่างสูงเดินเอาผ้าเช็ดผมออกมาในสภาพเสื้อกล้ามกับกางเกงขายาวสบายๆก่อที่จียงจะดันตัวลุกขึ้นบ้างแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
มองไปด้านข้างก็เหมือนเดิม...เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวที่ใส่มันอยู่ประจำ เพราะเจ้าของห้องมักจะเตรียมไว้ให้เสมอๆ
หลังจียงอาบน้ำเสร็จ ร่างบางทำหน้าขัดใจเล็กน้อย เมื่อเห็นว่ายงฮวาก็ลีงนั่งกินเบียร์กระป๋องสบายอารมณ์อยู่บนเตียง
“ว่าไงครับพี่ แอลกอฮอล์หน่อยป่ะ”
ร่างสูงกว่าทำหน้ายียวนแล้วยื่นกระป๋องที่เพิ่งจะดื่มส่งให้ คนตัวเล็กคว้ามันมาอย่างรวดเร็ว นั่งลงกับเตียงแล้วยกซดอึกๆอย่างไม่สนสายตาใคร
“เฮ้ยๆๆๆๆมันมีกระป๋องเดียวนะพี่!!!”
ยงฮวาโวยวายมือคว้าไปหมายจะแย่ง แต่จียงดึงมันไปไว้ด้านหลัง
“พี่อ่าาาา”
แล้วก็ยกมันขึ้นมาแกว่งไปมาตรงหน้า
“นาย...อยากจะได้รึเปล่า”
“...”
ยงฮวาไม่พูดอะไร กลับคว้าแขนคนแกว่งเข้ามา กระป๋องเบียร์เปล่าตกลงสู่พื้นในขณะที่ไม่มีใครสนใจ
มือหนาดันท้ายทอยคนตรงหน้าเข้ามาก่อนจะประกบจูบลงไปแทบจะทันที
“อื้อ...”
จียงครางเล็กน้อยในขณะที่ยงฮวารุกหนักขึ้น แล้วดันคนตัวเล็กนอนลงกับเตียงแต่ก็ยังไม่ยอมเลิกจูบ
ขณะที่ร่างบางกำลังเคลิ้ม เหมือนแกล้งยงฮวากลับเป็นฝ่ายถอนจูบก่อน
“...” จียงไม่พูดอะไร แค่มองหน้าเขาอย่างเคืองๆ
“พี่...ต้องการผมรึเปล่า” ยงฮวาพูดเสียงเบา
ซึ่งคนถูกถามเองนิ่งไปซักพัก ก่อนที่จะตอบออกมาเสียงไม่ดังไปกว่ากันเท่าไหร่นัก
“...ต้องการ”
......................... to be con
หลายคนอาจสงสัย(หรือไม่) ว่าไอ้ยงฮวามันคือไผ
เค้าจะบอกว่า เฮียคือนักร้องนำวง CN BLUE ค่ะ
หลงรักตั้งแต่เฮียเป็นชินวูแล้วอ่ะ กะริ๊ดดดดดดด >______<
ตอนต่อไป ยงฮวาแสนดี พาร์ท2 ฮ่าๆๆๆๆๆ
นอกเรื่อง... - -*
อ๊ากกกกกกกกกก ซึงรีขาวโอเคกลบท่านควอนหมดเลย!!!! บิ๊กแบงจ๋า
ใครได้ไปตามมั่งมั้ย ไรท์เตอร์ไม่ได้ไปอ่ะ T^T เค้าไปเกาะรั้วดูเฉยๆ
แต่ใครกันหนอช่างทะลึ่งเอาพี่เบ้ท่านไปอยู่ริมสุดข้างอิแด
ดูสิ .....เตี้ยไปเลย ผัวะ!!!! //โดนเฮียกระโดดตบ
ความคิดเห็น