คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : How Gee Act: 17 งอนดื้อๆ ง้อด้านๆ =[]=!
How Gee Act: 17 งอนดื้อๆ ง้อด้านๆ =[]=!
เครียด
เครียดมาก
เครืยดจริงๆนะ...
ตอนนี้ชเวซึงฮยอนกำลังเครียด
แล้วเครียดทำไม
...ก็เห็นๆกันอยู่ไม่ใช่เรอะ!!!
ก็แค่เค้าจะถามความสมัครใจอ่ะ ทำไมต้องถีบเค้าแล้วหนีด้วยวะ!!
เดี๋ยวหุนหันทำก็จะหาว่าขืนใจ กูกลัวโดนด่าว่าโรคจิตบ้างได้ป่ะล่ะ!!
หรือกูจะถามผิดที่ผิดเวลา?
ไม่เกี่ยวอ่ะ!! จะให้ถามล่วงหน้าก่อนสองวันแล้วค่อยทำไง๊ บ้าป่าววววววว!!!
แล้ว....
แล้ว.....
นี่กูเครียดมากเลยนะเนี่ย ตอนนี้แคร์โคตรๆอ่ะ ทำไงอ่ะ
ชเวซึงฮยอนควรจะทำเยี่ยงไรดีวะครับ!!!!
แล้วนี่เป็นยังไง ทำไมต้องมานั่งเครียด
กะอีแค่จียงงอนเค้าแล้ววิ่งหายไป...
นี่กูเครียดจริงจังนะเฮ้ย บอกไปรึยังว่าเครียดมากอ่ะ
เค้าไปกะคนอื่นก็ไม่ชอบ เค้าไม่คุยด้วยก็ไม่ชอบ
เค้างอนก็ง้อ เค้างอนก็มานั่งเครียดอยู่เนี่ย!!!
นี่กูเป็นอะไรของกู!!
หรือกูจะบ้า!!
หรือ....
กูจะ...
เอ่อ...ชอบเค้าวะ???
เฮ้ย!!!!
เชี่ย
นี่กูเป็นอะไร??
โกรธเชี่ยรัยของกูเนี่ย
แถมเสือกงอนยังกะผู้หญิง
ชิบหายแล้วควอนจียง
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
หงุดหงิดเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ก็จะให้ทำไง
อีเชี่ยนี่มันจะโง่ไปถึงไหน
โง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โง่บรม ไอ้โง่ชเวซึงฮยอน!!!
นี่สมองมึงมีไว้คิดมั้ยเนี่ย
หรือกระบวนการคิดมึงเกิดขึ้นที่ต่อมพิทูอิตารี
เดี๋ยวกูตบต่อมไทรอยด์แตกเลยหนิว้อย!!!!
ทีมึงเห็นกูยอมๆ เนี่ยไม่ได้ฝังลึกทะลวงเข้าไปถึงซีรีบรัมมึงเลยใช่ไหม??? ไอ้โง่!!!!
แล้วมึงจะมาถามกูทำไม มึงรู้มั้ยว่ากูเครียดอ่ะ!!!
ทุกที่ก็เครียดอยู่แล้ว นี่กูยิ่งเครียดหนักเลยนะเนี่ย
เพราะความโง่ของมึงอ่ะ ไอ้โง่!!!!!
ตกลงมึงจะเอาไงกะกู ไม่ไหวแล้วนะ!!!
จียงนั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่กับตัวเองนานสองนาน
ร่างบางนั่งขยี้หัวไปมาจนยุ่งเหยิงไปหมด แล้วก็ดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียงอย่างคนขัดใจ
สักพักเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
จียงหันมองขวับ
...เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าแม่งจะโทรมาง้อกูอ่ะ???
มือบางคว้าโทรศัพท์มากดรับแล้วก็ต้องรีบดึงออกห่างหูอย่างไว
(“ว่าไงไอ้เพื่อนร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”)
“ไอ้เหี้ย!!”
จียงสบถด่ากลับทันที ถ้าหูกูแตกมาใครรับผิดชอบวะ!!!
(“อ่าว มึงใจร้ายกับกูมากเลยนะ”)
“หุปปากไปเลยไอ้แก่”
(“กูโทรหาเพราะกูคิดถึงมึงหรอกน่ะ แล้วนี่เป็นเหี้ยรัยอีก”)
“ก็เป็นเหี้ยไง!!”
(“อุ่ยยยยย”)
“ถ้ามึงไม่มีธุระเชี่ยไรกะกู กูจะวางแล้วนะไอ้แก่!”
(“เอ้า อีกิ้งก่านี่หนิ…”)
“ทำไม ไม่พอใจไง๊!! อย่ามางี่เง่านะเว้ย คนยิ่งอารมณ์เสียตยู่!!” จียงพูดด้วยความโมโห เป็นเหตุให้พูดผิดอย่างแรงที่คำสุดท้าย ทำเอาปลายสายอึ้งแล้วตอบมาเสียงดังลั่น
(“อะไรนะ อารมณ์เสียตัว!!!!”)
“เฮ้ย!! เสียตัวกะบ้านมึงดิ”
(“มึงจะไปเสียตัวให้ใคร มึง มึง มึงงงงง....”) เสียงปลายสายเริ่มออกแนวสับสันแล้วเริ่มสั่นขึ้น
“ไอ้ชิบหายยุนดูจุน หยุดคิดลึกเดี๋ยวนี้เลยว้อยยยยยยยยย”
(“มึงไม่ให้กูคิดลึกได้ไง โหยยย ไอ้เชี่ยควอนจียง มึงนี่มันจริงๆเลย โอ๊ย ต่อมไร้ท่อจะแตก”)
“มึงอ่ะแหละสาด ไม่ฟังให้ดีก่อนแล้วค่อยพูด”
(“หรอ ตกลงกูผิดงั้นสิ”)
“เออออออออออออ!!”
(“เออ แล้วนี่มึงเป็นไงบ้าง หายหัวไปไม่ติดต่อมาเลยหลังจากย้ายโรงเรียนเนี่ย”)
“ก็ไม่เป็นไร กูยังสบายดี” แต่ใกล้จะปรอทแตกเพราะไอ้เวรเนี่ยแหละโว้ยยย มึงรู้มั้ย!!!
(“ว่างๆมาเจอกันบ้างดิ กูคิดถึงมึงว่ะ ฮ่าๆๆ”)
“หรอออออออ เออไว้ว่างๆเมื่อไหร่เดี๋ยวกู...”
ยังไม่ทันที่จียงจะพูดจบประโยคดี เสียงเคาะประตูอย่างหน่อมแน้ม(?)เบาๆก็ดังขึ้นที่หน้าประตู
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
หึ...กะจะมาง้อกูตอนนี้ก็สายเสียแล้วโว้ย
“แปปนะมึงดูจุน”
(“เออ”)
จียงเดินไปเปิดประตูทำหน้าเฉยเต็มที่ ก่อนที่จะมองหน้าไอ้ชเวผู้กระทำผิดที่กำลังทำหน้าลิงป่วยขั้นโคม่าอย่างอารมณ์เสียแล้วกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ
“เออ กูก็คิดถึงมึงเหมือนกันแหละ”
ร่างบางจงใจพูดให้ไอ้ลิงป่วยได้ยินชัดๆ เผื่อมันจะหายโง่บ้างว่าตอนนี้ควอนจียงกำลังงอน!
เดี๋ยว....
คิดถึง
คิดถึงอะไร
คิดถึงใคร....???
โทรศัพท์
....จียงคุยกะใครอ่ะ แล้วทำไมต้องคิดถึงอ่ะ
อะไรวะเนี่ย
แล้วทำไมกูรู้สึกเหมือนโมโห
....หรือ กูจะอยากคุยโทรศัพท์บ้าง..???
เฮ้ย!!! ไม่เกี่ยวอ่ะ
เอาเซ่ เอาเซ่
ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ!!
มึงจะเล่นงี้กะกูใช่มะไอ้กอริลล่าหน้าป่วย เชอะชิชะ!!!
“แต่ช่วงนี้ไม่ว่างไปหาเลย โทษทีละกัน”
จียงคุยโทรศัพท์ต่ออย่างลอยหน้าลอยตา
(“เอ่อ...ควอนจียงเพื่อนยาก”)
“ว่าไง?”
(“กูเดาว่า ...มึงคงใช้กูเป็นเครื่องมืออะไรสักอย่าง....ช่ายมะ?”)
เสียงแผ่วๆดังออกมาจากโทรศัพท์ ว่าด้วยสันดานดิบของควอนจียง เพื่อนแสนดี(?)ของยุนดูจุนล่ะก็...
เวลามันทำแบบนี้ทีไรเพื่อนมักรู้ทันทุกทีสิน่ะ!!!
“อือ...เข้าใจใช่ม้า”
(“แจ่มแจ้ง”)
“ฮ่าๆๆๆๆ”
มีหัวเราะเยาะเย้ยแล้วหันหน้าไปทางไอ้ชเวซะด้วย โอ้ว ท้าทายมาก
เทมโปเองมองจียงด้วยสายตาไม่ปกติ(?)
ก่อนที่จะคว้าข้อมือเล็กของจียงออกมาห่างหูแล้วดึงโทรศัพท์ทิ้ง
“เฮ้ย!! อะไรของนายวะ!”จียงตะโกนด่าเสียงดัง
“เวลาแบบนี้...เลิกคุยโทรศัพท์ก่อนได้ไหม??”
ชิบหาย....
อย่าบอกนะ...
ว่ากอริลล่าจะตกมันใส่กู!!!!
“เฮ้ย ทำบ้าอะไรวะ ไอ้ทุเรศ!!” จียงตะโกนด่าลั่น
มึงนึกว่ากูจะกลัวมึงรึไง ฝันไปเหอะ!!!
เทมโปไม่พูดอะไร เค้าเดินเข้ามาใกล้ตัวจียงมากขึ้น มากขึ้น ก่อนที่จะคว้าแขนจียงหมับ
“จิ๊ ปล่อยนะ”
ร่างบางจิ๊ปากอย่างขัดใจ แล้วสะบัดแขนตัวเองไปมาแรงๆให้คนตรงหน้าปล่อยแขนเขา
“โอ๊ย เมื่อไหร่จะเลิกใช้กำลังซักทีวะ!!”
“เงียบได้แล้วน่า”
“อะไรของมึงอีก กูทนมึงไม่ไหวแล้วนะ!” ร่างบางแผดเสียงลั่นด้วยความโมโห
รอบนี้ควอนจียงจะเหวี่ยง! จะเหวี่ยงแม่งให้เสียศูนย์เลยคอยดู!!
“ใจเย็นก่อนนะจียง คือ เอ่อ ....คือ...”
“คือเคออะไร จะอะไรก็ว่ามา!”
“เอ่อ....”
“รำคาญว้อยยยยยยย!!”
จียงออกแรงดิ้นอีกครั้ง ตอนนี้ทำเอาเทมโปต้องหาทางจับแขนทั้งสองข้างของคนตัวเล็กเอาไว้ จียงไม่ยอมหยุดดิ้น แถมยังร้าวรานโคตรๆ อารมณ์คนดิ้นไปด่าไปเลยทีเดียว
“ปล่อยกูเลยไอ้กอริลล่า โว้ย ว้อยยยยยยยยย!!”
ร่างบางออกแรงสะบัดอีกครั้ง ทำเอาตัวเองเซไปทางด้านหลัง จนล้มวูบ
“อ๊ายยยยย!!”
......
.........
.................
เดี๋ยว
อะไรนะ
.....เมื่อกี้อะไร อ๊ายๆนะ
อย่าบอกนะ
.................................................................ว่ากูอ่ะ????
ไอ้ชิบหาย ชีวิตนี้เกิดมากูร้องอ๊ายยยยยยยยยยยยย
โอ้พระเจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
จียงนั่งนิ่งเป็นหิน
ทำเอาซึงฮยอนตกใจสุดๆว่าจียงคงจะเจ็บจนร้องไม่ออก
ร่างสูงเดินเข้าไปนั่งยองๆแล้วถามคนตรงหน้า
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“...”
“เฮ้ จียง”
เทมโปกำลังจะเอื้อมมือไปจับ กลับเป็นว่าจียงลุกขึ้นพรวด จนเขาตั้งตัวไม่ทัน
“เฮ้ย!!”
ร่างบางยืนขึ้นปุ๊บก็เดินเร็วๆออกไปจากห้องทันที ทำเอาเทมโปนั่ง งง เป็นไก่ตาแตก
“เอ้า เฮ้ย จียงงงงง ไปไหนอ่ะ!!”
จียงวิ่งลงมาข้างล่าง เดินไปขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไปทันที
เทมโปที่วิ่งตามลงมาเลยยิ่งตามไม่ทันเข้าไปใหญ่
ในหัวของชเวซึงฮยอนตอนนี้คงมีแค่คำถามเดียว
...เป็นไรของเค้าวะ...????
หลังจากที่ขับรถออกมาด้วยความเร็ว
จียงก็รู้ตัวว่าลืมเอาโทรศัพท์ออกมาซะงั้น
จะกลับไปเอาก็กระไรอยู่
...แม่งเสียฟอร์มว่ะ
กูออกมาแล้วกูต้องไม่กลับไปดิ กลับไปโดยหัวเราะมาว่าไง
ไปไหนดีวะกู...????
แล้วจียงก็นึกขึ้นได้
ร่างบางทำหน้าเหมือนจะได้โล่ด้วยความซาบซึ้ง ก่อนจะขับรถต่อไปอย่างมีจุดหมายทันที
รอกูก่อนนะ กูไปแล้วมึงต้องอยู่ด้วย ไม่งั้นกูโกรธ!!!
รถสีขาวคันสวยขับมาจอดเทียบบ้านหลังใหญ่แห่งหนึ่ง
แม่บ้านเดินเข้ามาหาอย่างที่คุ้นเคยเพราะเธอจำรถคันนี้ได้ ก่อนจะพูดทักทายอย่างเป็นกันเอง
“อ้าว ไม่เจอกันนานเลยนะคะคุณจียง”
“ครับผม ช่วยเปิดประตูให้หนอยได้มั้ยครับ?”
จียงยิ้มกลับอย่างเป็นมิตร
“ได้ค่ะ คุณหนูยังอยู่ข้างบนอยู่เลย ให้ป้าเรียกให้มั้ยคะ”
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”
ว่าจบประตูก็เปิดออกทันที จียงขับรถเข้าไปอย่างรู้ทาง
...............................
ไรท์เตอร์ไปสอบก่อนนะ T^T อ่านฟิคให้สนุกนะคะ
เม้นบ้างอะไรบ้างก็ได้นะ - -*
ความคิดเห็น