คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : How Gee Act: 15 We Fallin' in LOVE...with KISS...??
How Gee Act: 15 We Fallin' in LOVE…?
ใช้เวลาไม่นานในขณะที่เพื่อนเบ้ให้กำลังใจเพื่อนตัวโตนาม ชเวซึงฮยอนผ่านทางกระจกรถ
เทมโปเดินกลับมาด้วยท่าทางที่ไม่สะบักสะบอมเท่าไหร่นัก
...มันก็ไม่ใช่อะไร แค่งูมันอาจจะรู้สึกได้ถึงเจตนารมณ์อันแรงกล้ากับความกล้าหาญในการประกาศศักดา(?)ครีมหรูราคาแพงของเมียตัวเอง งูมันรู้สึกว่าน่าเคารพและนับถืออย่างยิ่งเลยเลื้อยหนีไปมันซะดื้อๆ (เฮ้ย!ได้ไงวะ - -*)
“เฮ้ยเทมป์!” ยองเบตะโกนเรียกเพื่อนอย่างตกใจ
“อะไร”
“มึง มึง มึงกลับมาแล้ว!!”
“เออ!” ไอ้นี่ มึงจะรอให้งูมันฉกหัวกูก่อนรึไง
“แล้ว ..เป็นไงมั่งวะ” ยองเบถามพลางทำหน้าอยากรู้เต็มที่
เออ...ลองดูหน่อยดิ๊ เผื่อแม่งจะเชื่อ
“ก็นะมึง เมื่อกี้อ่ะ นาทีชีวิตเลยนะสราดดดด”
“ทะ ทำไมอ๊ะ”
“ก็พอกูเอื้อมมือไปจะหยิบเว้ย งูแม่งนี่เลย เลื้อยขึ้นแขนกู เลื้อยมาเรื่อยๆถึงนี่ๆๆ รัดคอกูเลยนี่ แล้วแม่งก็อ้าปากเว้ย”
เทมโปพูดพลางทำท่าประกอบท่าทางโอเวอร์แอคติ้งสุดๆ
“อ่ะ...ฮะ” ยองเบฟังไปทำหน้าสยองไป
“แล้วแม่งอมหัวกูไปเกือบสองนาที กูรู้สึกหายใจไม่ออก เลยคลำๆตัวมันแล้วจี้ที่พุงงูเว้ย แล้วโชคดีที่ว่างูมันบ้าจี้ มันก็เลยปล่อยกูมา”
เอา...เดาซิ มันเชื่อไม่เชื่อ เรื่องแม่งแฟนตาสติกสุดๆ...ถ้าเชื่อก็...
“จะ ...จริงดิ” ยองเบถาม ทำหน้าเชื่อสุดๆ
...แม่ง...ควายจริงๆเพื่อนกู....
................................................................................
“จียงอ่า ไม่อยากได้อะไรหรอ” อูยองหันหน้าไปถามจียง ร่างบางเดินดุ่มๆดูนู่นนี่ไปเรื่อยแต่ไม่เลี้ยวซักร้าน
….ถ้าปกตินี่ ควอนจียงเสียเป็นครึ่งแสนแล้วเนี่ย....
...น่าเบื่อ...ทำไมมันเบื่อแบบนี้อ่ะ มีคนตามใจมันก็ดีไม่ใช่หรอ....
“เอ๊ะ!” จียงสะดุดกึก สายตามองไปที่ร้านครีมตรงหน้า
...ยี่ห้อนี่...ที่โดนมันโยนทิ้งไปเมื่อเช้า...นี่ยังไม่หายโกรธเลยนะเนี่ย...
“จียงอยากได้หรอ งั้นเราเข้าไปดูกันดีกว่า ปะปะปะปะ” อูยองรีบลากจียงเข้าไปในร้านทันที
สายตาเรียวไล่มองหาครีมขวดที่เหมือนเมื่อเช้า
...ไม่มีจริงๆด้วย
ร่างบางตัดสินใจถามที่พนักงานร้านด้วยความหวัง มันอาจจะยังมีก็ได้นี่นา....
“รุ่นนี้ไม่ผลิตแล้วล่ะค่ะ ถ้ายังไงลองเป็นตัวนี้ดีกว่ามั้ยคะ ใช้ดีกว่าด้วยนะ”
“เอ่อ...งั้น”
ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรออกไป อูยองก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เอาเนี่ยแหละฮะพี่ เอามาสองขวดเลย” ไม่พูดเปล่า กลับยื่นบัตรทองให้ซะด้วย
“เฮ้ย เดี๋ยว...”
“เอาเหอะน่า ถือซะว่าเป็นปากกา 2 แท่งละกัน”
ราคาปากกากับราคาครีมนี่มันคนละเกรดกันเลยนะเว้ยยย - -*
หลังจากนั้นจียงก็เดินคอตกถือถุงครีมแกว่งไปมา ในขณะที่อูยองเริ่มถามขึ้นมา
“ไม่สนุกหรอ...”
“...”
...............................................................................................
เทมโปกลับมาถึงบ้านในสภาพไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก
ในขณะเดียวกันก็ไม่ยอมปล่อยขวดครีมห่างตัวแม้สักนิด
คนตัวโตทรุดลงบนโซฟา แล้วหลับตาลง
....เหนื่อยชิบหายเลยเนี่ยกู....
แกร๊ก....
เทมโปสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงมีคนเปิดประตูเข้ามา
สายตาคมมองไปทางประตู ก็ไปสบตาเข้ากับคนร่างเล็กทันที เมื่อเห็นดังนั้น เขารีบเรียกชื่อออกมาอย่างดีใจ
“จียง”
“...” ร่างบางมองมาที่เขาแค่แวบเดียว ก่อนที่จะเดินผ่านไป
เทมโปไม่รอช้า รีบวิ่งไปคว้าข้อมือเล็กเอาไว้
“อะไร” จียงเอ่ยถามเสียงเรียบ
“เอ่อ...คือ ...ของนาย”
ร่างสูงว่าตะกุกตะกัก ก่อนที่จะยัดครีมใส่มือของจียงอย่างเร็วๆ
จียงมองครีมในมือตัวเองอย่างตกใจเล็กน้อย
...นี่มันอะไร
อย่าบอกนะว่า...ไปหามันมา....
“เอ่อ....ขอโทษ...” เทมโปพูดเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมาจียง ในขณะที่ร่างบางก้มหน้าลง แล้วพูดตอบเสียงเบาไม่แพ้กัน
“ขอบคุณ...”
พูดแค่นั้น แล้วก็รีบเดินขึ้นไปชั้นบนทันที
...เทมโปทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนอึ้ง...เมื่อกี้ จียงพูดว่า ขอบคุณ...ขอบคุณเขาอ่ะนะ!! จียงขอบคุณด้วยอ่ะ !!!!
แต่แบบ ทำไมต้องรีบเดินหนีด้วย ...ระ หรือว่า....
“เหอะ เอามาให้ตอนนี้คิดว่าอยากจะได้รึไง ไม่เอาแล้วโว้ย!!” ปังงง!!! (เขวี้ยงใส่ผนังห้อง)
ติ๊ดๆๆๆๆ (เสียงกดโทรศัพท์)
“ฮัลโหลอูยองหรอ....แหมครีมที่ซื้อมาวันนี้ใช้ดี๊ดีอ่ะ ขอบคุณนะอ๊ายยยยยยตัวเองล่ะก็....”
เฮ้ย!!! มึง ....นี่กูคิดอะไรเนี่ย จะบ้ารึไง
เดี๋ยว...หรือว่า.....
“ชิ”
กางแขนสุดมือ หมุนๆๆๆแล้วเหวี่ยงออกนอกหน้าต่าง
“เอามาทำไม ซื้อมาใหม่แล้วโว้ยยยยยย ไอ้ควายเอ๊ย รุ่นนี้ SPF 270 เลยนะมึง!!!”
เฮ้ย!!! ครีมกันแดดบ้านป้ามึงหรอ SPF 270 บ้าไปแล้วโว้ยยยยยย
เอ่อ...แล้ว ....แล้วถ้า....
ไม่ทำอะไร นั่งนิ่งกอดครีมทำหน้าซึ้ง......
เอ่อ...อันนี้ก็เกินไป
อะไรเนี่ยยยย อย่ามาทำแบบนี้แล้วก็เดินหนีดิ คิดมากว้อยยยยยย!!!!
ทำไงดี ...ทำไงดี ....ทำไงดี ....ทำไงดีวะ!!!
เทมโปนั่งทึ้งหัวตัวเองอยู่เป็นเวลานาน ตอนนี้มองนาฬิกาก็ปาไปจะสี่ทุ่มครึ่งแล้ว ทำไมเวลามันเดินเร็วจังวะ!!!
...................................................................
“เฮ้ยนี่ ไอ้แพนด้า เอานี่ไปเลย กูให้” จงฮยอนยื่นกล่องเค้กมาให้ซึงรี ข้างในมีเค้กน่าตาน่าอร่อยอยู่สองชิ้น
“เอามาไมวะ กูไม่กินหรอก เดี๋ยวลงพุง”
“กูไม่ได้จะให้มึงกิน เนี่ย เอาให้พี่เบ้”
“อะไรมึง!! อย่ามายุ่งกับพี่เบ้กูนะ!!” ซึงรีว่าเสียงดัง
“อ่าวเชี่ยนี่หนิ กูไม่เอาพ่อล่ำของมึงหรอก นี่ เค้กเนี่ยมันผสมเหล้าเว้ย เอาไปมอมพี่เค้า หลังจากนั้นก็จัดการซะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ชั่วมั้ยเพื่อน” จงฮยอนหัวเราะให้กับความคิดของตัวเอง
“โหมึงนี่ ....สุดยอดอ่ะ” ซึงรีเอ่ยชมอย่างจริงใจ(สุดๆ)
“แล้วมึงจะเอาให้พี่เค้ากินยังไง เหล้าในเค้ก แดกแล้วไม่เมาหรอกนะ” อนยูค้าน
“ควาย!!! มึงคิดว่ากูโง่หรอ เนี่ย ผสมเหล้าเกือบขวด แถมเหล้าแรงสัดๆพี่กูชอบทำกินบ่อยๆ เอาไปเลย ได้ผลยังไงมาบอกกูด้วย”
ว่าถึงพี่ชายของคิมจงฮยอน ...ท่าทางจะชื่อ ชื่ออะไรวะ ...จำไม่ได้...
“เออ แต้งโว้ยๆๆ กูกลับบ้านละ เดี๋ยวพี่ด่า”
“เออ กลับดีๆล่ะมึง”
..............................................................
เทมโปทำการเรียกความมั่นใจให้ตัวเองอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูห้องตัวเองเข้าไป
แกร๊ก....
ร่างสูงแทบสะอึก เมื่อเห็นจียงนอนเล่นโน้ตบุ๊คอยู่บนเตียง เสื้อสีขาวคอวีผ่าลึกจนเกือบเห็นอะไรต่อมิอะไร
“เอ่อ!! คือ....”
กะ กูจะพูดอะไรดีเนี่ย...คือ เสื้อมัน.......
“...” ร่างบางปรายตามองซึงฮยอนหัวจรดตรีน ก่อนที่จะกลับไปสนใจหน้าจอคอมต่อ
เทมโปทำอะไรไม่ถูก เขารีบออกไปจากห้องอีกครั้ง แล้วกดโทรศัพท์อย่างเร็ว
....ตอนนี้ที่พึ่งสุดท้ายของกู ...มึงอีกแล้วอ่ะ เพื่อนเบ้....
ในห้อง
จียงรีบลุกขึ้นนั่งทันทีที่เทมโปออกจากห้องไป ร่างบางมองตามไปทางประตูอย่างกังวลเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วหันไปเคาะแป้นคีย์บอร์ด
MSN
GD’s a MAN Says: ทำไงดีอ่ะพี่ มันมาแล้ว...
[Tae7] ...อิมแทบินสุดหล่อ ซ้อเจ็ดและกุชชี่คือชีวิต Says: เล่นตัวหน่อยสิ
GD’s a MAN Says: เล่นอะไรล่ะ จะบ้าเรอะ!
[Tae7] ...อิมแทบินสุดหล่อ ซ้อเจ็ดและกุชชี่คือชีวิต Says: เอาน่ะ เดี๋ยวมันก็มาง้อ แค่นี้ก่อนนะ จะไปคลับกับเซเว่นละ บายๆ
บ้าเอ๊ย...อุตสาห์ขอความช่วยเหลือ พี่แทบินนี่ช่วยไม่ได้เลยจริงๆ - -*!!!
ด้านนอก
“ทำไงดีวะเบ้ กู เครียด”
“เครียดเหี้ยอะไรอีก มันขออะไรก็หาให้มันไป ไม่ยากหรอกว้อย แค่นี้นะ กูจะดูแฟมิลี่เอาท์ติ้ง สัด!!!”
ว่าจบมันก็วาง วางแรงซะด้วย ...มึงช่วยกุได้ม๊ากมาก....
แกร๊ก...
เทมโปรวบรวมความกล้า เดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง ยืนนิ่งๆซักพัก แล้วก็ถามออกมา
“คือ...นาย ....อยากกินอะไรไหม”
...เอ่อ....นี่เบสิกสุดๆแล้วอ่ะ ชเวเครียดนะเนี่ย ....
จียงมองหน้าซึงฮยอนเงียบๆ ร่างบางจ้องหน้าเขานิดหน่อย
“เค้ก...”
....ชิท!! ง่ายไปมั้ย พี่แทบินเค้าบอกให้เล่นตัวหน่อยไง ทำไมวะ!!!
เอ่อ...เค้ก เวลาป่านนี้กูจะไปหาเค้กได้ที่ไหนวะครับ - -*
แต่ชเวซึงฮยอนต้องไม่ยอมแพ้ เขารีบวิ่งลงไปข้างล่างในทันที แล้วก็พบกับไอ้ตัวดีที่เพิ่งจะกลับมาถึงบ้าน
“หวัดดีพี่เทมป์” ซึงรีว่า พลางยกมือข้างที่ถือกล่องเค้กขึ้นทักทาย
“เฮ้ยนั่นมัน!!!!”
เทมโปพูดเสียงดัง ก่อนทีจะคว้ากล่องเค้กมาจากมือน้องอย่างคนไร้มารยาท
“พี่เทมป์ นั่นของผมนะ เอาคืนมา!!”
“เดี๋ยวซื้อคืนให้ อันนี้กูขอ”
ว่าจบก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปทันที ...รอบนี้กูฉลาดเด็ดๆ ฮ่าๆๆๆๆ
“จะ จียง เค้ก....มาแล้ว”
...มะ มันเอามาจริงๆอ่ะ โคตรไวเลย
ร่างบางสติลทำหน้าเข้มอยู่ ในขณะที่แอบลอบมองเค้กในมือ ...อุ....น่ากินว่ะ...
“นี่เลย อ่ะ กินๆๆ กินเยอะๆเลยนะ...”
ไม่ว่าเปล่าเขาแทบจะเอาเค้กใส่พานถวายควอนจียงเลยทีเดียว ในความที่อยากกินอยู่แล้ว จียงค่อยๆกินทีละคำอย่างวางมาด(นิดนึง)
กินไปได้ซักพัก เหมือนจียงรู้สึกจะวูบ คนตัวเล็กวางส้อมลงข้างเค้กอีกชิ้นที่ยังไม่ได้กิน
นั่งสะบัดหัวไปมาสักพัก ก็เริ่มผงกหัวอย่างคนง่วงนอน...
เทมโปเห็นดังนั้นเขาตกใจมาก รีบปรี่เข้าไปพยุงคนตัวเล็กไว้แทบจะทันที
“จียง จียง เฮ้ เป็นอะไรน่ะ”
“อื้อ...”
“เฮ้ย อะไร ทำไมเหมือนเมาเลยวะ ...เดี๋ยว หรือว่า...”
เทมโปหันไปทางเค้กแล้วลองดมมัน ...เวร!!กลิ่นเหล้างี้หึ่งเลยมึง!!
“อ๊า ร้อน” จียงว่าพลางเริ่มขยับเสื้อตัวเอง เทมโปต้องรีบห้าม
“อะ ร้อนๆๆ แอร์ๆๆๆๆๆ” ร่างสูงรีบหารีโมทแอร์ทันที ยังไม่ทันจะได้หยิบ ร่างบางก็พูดขึ้นมาอีก
“อื้อ...หนาวววว”
“เฮ้ย ผ้าห่มๆๆๆๆๆ” เขายังไม่ทันจะหาเจอ จียงก็กอดเขาหมับ! จนเทมโปสะดุ้งเฮือก
“อุ่นแล้ว...”
“เดี๋ยวจียง...เอ่อ...”
จียงช้อนตาขึ้นมามองเทมโป สายตาเยิ้มไปหมด เรียวปากบางเอ่ยเสียงอ้อน
“เทมป์...”
อะ อะไรนะ!!! เมื่อกี้ว่าไงนะ จียงเรียกเค้าว่าเทมป์!!!
“ฮี่~เทมป์จ๋า~”
ไม่เทมป์อย่างเดียว มีจ๋าด้วย!!!!
ทำไงดีเนี่ยกู แย่ ...แย่แน่...แย่.......
ร่างบางทำตัวเอาแต่ใจขึ้นเรื่อยๆ กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น แถมยังเงยหน้าเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ
ก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยสิ่งที่ไม่คาดคิดออกมา...
“จูบ...นะ....”
ไม่พูดเปล่า ยังทำเลยด้วย!!!
“เดี๋ยว...จี!”
เทมโปพยายามดันร่างจียงออก ในขณะที่คนตัวเล็กไม่ยอมง่ายๆ
สุดท้ายเทมโปต้องยอมตามใจ เขาโน้มตัวไปจูบจียงเบาๆ...แค่เบาๆเองนะ!!!
แต่ดูเหมือนคนโดนจูบจะยังไม่พอใจ โอบคอคนตัวโตเข้ามาแล้วเริ่มรุกเองอย่างหนัก
“อื้อ~”
เสียงหวานครางน้อยๆในลำคอ เทมโปเองก็โดนชักจุงไปจนเริ่มเสีย
ทำไงดีอ่ะ ...นี่จียงนะ จียงนะ ไปจูบเค้าแบบนี้ ถ้าหายเมาขึ้นมาจะทำไง!!!
จูบ ไม่จูบ จูบ ไม่จูบ
ไม่สนแล้วโว้ยยยยยยย!!!!
สร่างเมาแล้วค่อยว่ากัน กูจะจูบ ชเวจะจูบ!!ใครจะทำไมวะ!!
เทมโปดันร่างบางลงกับเตียง ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง
จียงมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวานเยิ้ม เรียวปากแดงพูดอีกครั้งเบาๆ
“จูบต่อ...น้า~”
เอ้า เค้าขอมาแล้ว ชเวจะรอทำไม ก็จูบสิครับ!!!!
“อื้อ~ เทมป์จ๋า....”
เทมป์จ๋าอีกแล้วอ่ะ ถ้ารู้ว่าเมาหนักๆแล้วเป็นแบบนี้ กูหาทางมอมไปนานแล้วว้อยยยยย!!!
“อื้อ~” เทมโปจูบแล้วเลิก จูบแล้วเลิก เป็นอย่างนี้อยู่นานมาก
ไอ้อยากเลิกมันก็อยาก แต่มันติดตรงที่อีกคนยังไม่ยอมเลิกนี่สิ!!!
นี่จูบนะเนี่ย ไม่ใช่ธรรมดาด้วย ดีฟเหอะครับ แล้วไม่ดีฟธรรมดานะ เนี่ย ดีฟมาราธอน!!
“เทมป์จ๋า”
“หือ”
จียงร้องเรียกชื่อเขาอีกครั้ง ตอนนี้เทมโปชินกับมันแล้วล่ะ ก็เรียกมาเป็นสิบรอบแล้วเนี่ย
“ทำ...อย่างอื่นสิ”
ห๊ะ!!! อะไรนะ ให้เค้าทำอย่างอื่น เอ่อ...อย่างอื่น
เทมโปมือไม้สั่นไปหมด ในหัวก็คิดมากเรื่องคำพูดของจียง ...ทำอย่างอื่นนี่ ...ใช่อย่างที่กูคิดป่าววะ
ทำไงอ่ะ เอ่อ...ก็จะให้ ไปจับ ไปลูบ ไปคลำ มันก็...
“เร็วๆซี่~” จียงเร่งเร้า
อ่ะ...เอาก็เอาวะ ตื่นมาเดี๋ยวค่อยแก้ตัว!!
ร่างสูงประกบจูบอีกครั้งอย่างเชี่ยวชาญ ก่อนที่มือใหญ่จะเริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อตัวบางของจียง
“อื้อ~คิก ...จั๊กจี้อ่ะ”
จียงร้องเสียงอ้อนเบาๆ
เทมโปลูบอยู่นาน ...นาน นานมากจริงๆ จนกระทั่งเริ่มรู้สึกผิดปกติ ...เดี๋ยว ...ทำไมจียงนิ่งๆวะ
“จียง...เฮ้ย...จียง”
คนตัวโตสะกิดจียง แต่ตอนนี้ร่างบางไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
ควอนจียงหลับเหอะครับ!!
อะไรวะ มาบอกให้เค้าอยากแล้วก็จากไป มันใช่เรื่องมั้ยเนี่ย!!
โฮ~ชเวซึงฮยอนจะไม่เชื่อใจคนเมาอีกแล้วอ่ะ T^T
“
เช้าวันใหม่มาเยือน ในขณะที่ร่างบางเป็นฝ่ายตื่นก่อน จียงตาโตเท่าไข่ห่าน เมื่อพบว่า....
ไอ้ชเวมันนอนกอดเค้าอยู่ แล้วไม่ใช่ไอ้ชเวคนเดียวนะ เค้าก็กอดมันอยู่ด้วยเหมือนกัน ...ชิบหาย นี่เมื่อคืนกู...
จียงพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวในหัว
จำได้ว่าเมื่อคืนกินเค้ก ...แล้วกินแล้วก็เมา แล้วก็.....
ชิท!!!ทุกทีเมาไม่เคยจำอะไรได้ ทำไมรอบนี้กูเสือกจำได้วะ ทุกฉากด้วยแน่ะ!!!!
ในตอนนี้ ในหัวควอนจียง มีเพลงๆหนึ่งที่ผุดขึ้นมาทันทีเหมือนสั่งได้....
A YO Finally …ในที่สุดกูก็มีผัวเป็นผู้ชาย
Brand New GD!!
I’m all by my self (อู้ว~) but it’s all good (โอ้ววววว~)
Yo ma Heartbraeker~
อาอู้วววววว~ (เสียงหอน)
Tempo and GD
Let we take deepkiss here!!
สัด!!!! ดีฟพ่องมึงสิ บัดซบบบบ!!!!
จียงทำหน้าเหมือนคนเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้าย(?) แล้วพยายามขยับตัว ค่อยๆ ค่อย ...ค่อย ...ค่อยยยยยยยย
ขยับเบามาก ขยับเบาจริงๆ ขยับเบาประหนึ่งแมวย่อง...
เมื่อหลุดออกมาได้แล้ว ร่างบางรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีอย่างไม่ต้องคิด แต่ยังคงสติลไปแบบเบาๆอยู่ ไม่รู้จะอะไรนักหนา - -*
“เชททททททท” สบถเบาๆกับตัวเองในห้องน้ำ ก่อนที่จะเริ่มล้างหน้าแล้วลงมือแปรงฟันตัวเองอย่างหนัก
จียงแปรงฟันนานมาก นานมากๆ นานมากจนนึกว่าเข้าไปขี้ แล้วเสือกท้องผูก นานแบบนั้นเลย...
ไอ้ที่แปรงนานๆก็ไม่ได้จะอะไร เหตุผลมันก็มีอยู่แค่สองประการ
ข้อหนึ่ง ...กูอยากทำความสะอาดปากและลิ้น รับความจริงไม่ได้ ...
ข้อสอง ...ถ้าเผื่อแม่งเกิดจูบกูขึ้นมาอีก ปากจะได้... เฮ้ย!!! คิดอะไรเนี่ย ไม่มีทาง โนเวย์!!!!
หลังจากที่ทำใจอยู่นาน จียงเปิดประตูห้องน้ำ แล้วก็ต้องร้องเสียงดัง
“เฮ้ยยยยย!!!”
จะไม่ให้ตกใจได้ไงวะ!! ไอ้กอริลล่านี่หนิ มึงเสือกมายืนอยู่หน้าห้องน้ำทำส้นตรีนอะไร มึงบ้าเรอะ!!!
“อะ อรุณสวัสดิ์” เทมโปพูดอย่างรวดเร็ว ร่างสูงดึงตัวจียงออกจากห้องน้ำ แล้วแทรกตัวเข้าไปพร้อมกับปิดประตูดังปัง!
ทำไม มึงปวดขี้รึไง!!! เดี๋ยวกูแช่งให้เบ่งไม่ออกเลย คอยดู!!!
......
ชิบหาย
จียงตื่นแล้วว่ะ ...ตื่นตอนไหนวะ
แล้วจำได้มั้ยเนี่ย ชิบหาย ถ้าจำได้ขึ้นมากูตายไม่เหลือศพแน่.....ฟันธงไว้เลย ....
เทมโปทำใจดีสู้เสือ หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็รีบเดินออกมา เห็นจียงนั่งอยู่เตียง เขารวบรวมความกล้ามากมาย แล้วถามจียงออกไป
“เอ่อ...หิวรึเปล่า”
สัด!!!คำถามเดียวกับเมื่อคืนเลยนี่หว่า !!!
“ฉันจะลงไปข้างล่าง”
จียงพูดจบแล้วรีบลุกทันที แต่ดูเหมือนขากางเกงนอนเขาจะยาวไปหน่อย
ร่างบางเหยียบขากางเกงตัวเองอย่างแรง จียงร้องลั่น มั่นใจว่าหัวต้องทิ่มพื้นแน่ๆ ถ้าไม่...
ถ้า....
เหมือนปฏิกิริยารีเฟล็กซ์
เทมโปพุ่งเข้าไปอย่างแรง ...เอ่อ ย้ำนะ ว่าอย่างแรง เข้าชาร์ต(?) ตัวจียงเอาไว้
ตุบ!
ทั้งสองคนล้มลงไปบนเตียง ในสภาพ เอ่อ รู้ๆกันอยู่ ควอนจียงอยู่ข้างล่าง ในขณะที่เทมโปอยู่ข้างบน ดีนะที่เค้าเอามือยันไว้ ไม่งั้นสาบานได้เลยว่าควอนจียงแบนเป็นกล้วยโดนรถทับแน่ๆ
เอ่อ...ท่านี่มันส่อนะ...ไอ้ชิบหาย อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆกูได้ป่ะล่ะ
ทุกวันแม่งก็หล่ออยู่แล้ว มึงจะเสือกเอาหน้าหล่อๆมาใกล้กูทำไม ออกไปเลยว้อยยยยยย
จียงหันหน้าหนี ทำอะไรไม่ถูก ปกติเอาตีนยันมันออกไปก็จบแล้ว ทำไมรอบนี้ทำไม่ได้วะ เฮ้ย!อะไรเนี่ย ทำไม!!!
เดี๋ยว...เอ่อ ทำไมหน้าร้อนๆ ....ใครก็ได้บอกที หน้ากูไม่ได้แดงใช่มั้ยยยย!!!!
เอาไงดีกู
เฮ้ย!! ช่วยเอาตีนยันกูออกหน่อยได้ไหม... คือ ถ้าจียงเอาตีนดันเค้าออกก็จบแล้วอ่ะ รอให้ยันอยู่เนี่ย ยันเร็วๆเซ่!!!
ตายห่า จียงหน้าแดงป่ะนั่น เฮ้ย หันหน้าหนีทำไม หูแดงด้วยว่ะ อะไรอ่ะ
..อย่าบอกนะว่า
........เขิน.......
ทำไมวะ อย่าเขินดิ เขินทำไม เอาตีนยันกูก่อน ถ้าไม่ยันตอนนี้ เดี๋ยวมันจะ เอ่อ....เดี๋ยวจะ .... “อยากจูบ”
ใช่ เมื่อกี้กูแค่คิด ....
เดี๋ยว แค่คิดแล้วทำไมกูได้ยินเต็มสองรูหูว่าเป็นเสียงกู ....ไอ้ชิบหาย!!
“เอ่อ...คือ...” จียงหันหน้ามาสบตาเค้าเข้าพอดี ...ไอ้ห่า มึงพูดตรงไปมั้ย
มาขอกูได้ไง นี่มันประโยคขอร้องรึเปล่าวะ ....โอยยยยย กู....
เทมโปเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้ ใกล้ ....ใกล้มาก จนริมฝีปากแตะกัน
....เอาแล้วไง ควอนจียง.....
“อื้อ!~ เดี๋ยว เทมป์!!”
...โอ๊ะโว๊ะ!! ....เมื่อกี้กูว่าไงนะ .....
เทมโปเลิกคิ้วขึ้นแล้วชะงักไป สายตาฉายแววตกใจ
“ไม่เรียกไอ้ชเวแล้ว??”
“เอ่อ...มันยาว” แก้ตัว แก้ตัวน้ำขุ่นๆเลย กูเพิ่งรู้ความหมายของคำว่าแก้ตัวน้ำขุ่นๆก็วันนี้เนี่ยแหละ!!!
จบบทสนทนาอันแสนสั้น เทมโปเริ่มจูบอีกครั้ง
เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว!!! มึงถามกูก่อนไหม!!! นี่กูไม่เมานะ ทำไมทำงี้อ๊ะ!!!
ไอ้บ้าเอ๊ย กูบอกว่า อย่าเพิ่งไงวะ ได้ยินกูบ้างไหม ไม่ได้เต็มใจเลยนะเนี่ย ไอ้เวรรรร!!!
“อื้อ~” จียงครางเบาๆ ในใจก่นด่าเขาเข้าไป แต่ตอนนี้ไม่รู้เอามือไปโอบรอบคอเขาเมื่อไหร่นะนั่น ...
ไอ้บ้าชเวซึงฮยอน เชรี่ย!!! ทำไมแม่งจูบเก่งงี้วะ แบบนี้กูก็แย่สิ!!! (เริ่มเอียงคอทำมุม... - -*)
โอ๊ยยยย มึงอย่าใช้ลิ้นได้มั้ย กูสยิว สัด!!
ไอ้เวร!! โอเค มึงอยากจูบนักใช่มะ เดี๋ยวกูจัดให้!!! (วอนท์อยู่ก็บอก -..-)
Rrrrrr Rrrr
เสียงโทรศัพท์ของเทมโปที่วางทิ้งไว้ใกล้หมอนดังขึ้น แต่เจ้าของไม่มีท่าทีจะสนใจ
“อะ เทมป์ โทรศัพท์....”
“ไม่รับ...”
อือ
เยี่ยม...
ไม่รับแล้วไง ไม่รับก็จูบต่อ ไม่ได้ว้อยยยย!!!
ไม่รับแล้วก็กดตัดสายสิ ไม่รับก็กดปิดเครื่องสิ ปล่อยให้แม่งดังอยู่ได้ มึงรู้ไหมว่ากูรำคาญ!!!
เหมือนเทมโปจะเริ่มรำคาญเช่นกัน เขาเอื้อมมือไปคลำๆที่โทรศัพท์แล้วกดตัดสายโดยไม่ได้มองแล้วเสียงก็เงียบไป
หาได้รู้ไม่....
ไอ้ปุ่มที่กดอ่ะ มันไม่ใช่ปุ่มตัดสาย
...แต่มันเป็นปุ่มรับสายว้อยยยยยยยยย!!
แล้วคนโทรมาก็ไม่ใช่ใคร ก็แค่คนที่เมมเบอร์เอาไว้ว่า
>> “ไอ้เตี้ย”
รู้ใช่ไหม...ว่าใคร....?
................................. TBC.
ดูมัน ...ไม่เมานะเนี่ย แรด เหลือ เกิน - -*
ขอได้รับความขอบคุณจาก A-medama มา ณ โอกาสนี้ค่ะ
ความคิดเห็น