คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : How Gee Act: 13 TempG In da House
How Gee Act: 13 TempG In da House
อึ้ง.....
ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมาอย่างตกใจ
ทุกสิ่งหยุดลงทันทีจากการกระทำอันไม่น่าเชื่อได้เลยจริงๆของชเวซึงฮยอน
จางอูยอง....นิ่งไปเหมือนกลายเป็นรูปปั้นเพราะจ้องตาเมดูซ่า
แทคยอนก็อึ้งไปเหมือนกันก่อนที่จะเริ่มเลียปากตัวเอง...
ชานซองและจุนโฮกอดคอกันอึ้งแล้วดิ้นไปมา (เพื่อ?)
จุนซูกำลังมองไปทางจุดเกิดเหตุแล้วกัดเล็บ
ในขณะที่นิชคุณเอามือทั้งสองข้างปิดตาและบิดตัวไปมาซ้ายทีขวาที -..-
แต่ใครเล่าเอยจะรู้
คนที่อึ้งที่สุดในฐานะผู้รับชม
.....ทงยองเบคนนี้.....โคตรอึ้ง!!!!!!!!!
นี่พวกมึงทำ อะไรกัน!!
What happen
What’s up
What wrong
What going on
What the matter
เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!!!!
กูผิดใช่มั้ยที่กูเดินมาจะกล่าวลาเพื่อนแล้วเสือกเห็นฉากน่าประทับใจ(?)พอดีอ่ะ กูผิดมั้ย???
กูอึ้ง!!!!
ทางด้านเทมโปเอง เมื่อสำรวจรอบตัวแล้วพบว่าทางสะดวกมีหรือจะรีรออยู่ใย
รีบคว้าข้อมือคนตัวเล็กที่วิญญาณหลุดไปไหนแล้วไม่รู้ยัดใส่รถตัวเอง แล้วขับออกมา
หลังจากขับรถออกมาได้ไม่นาน รู้สึกเหมือนว่าวิญญาณของควอนจียงที่หลุดไปลอยอยู่ที่ my heaven เพื่อจะบินกลับเข้าร่าง
จียงสะบัดหน้าไปมาแรงๆก่อนที่จะเอามือมาแตะปากตัวเองเบาๆ
....ชิบหายแล้วกู
....บอกกูที วันนี้วันเอพริลฟูลเดย์
.....เอ๊ะ...เดี๋ยว....วันนี้วันที่เท่าไหร่วะ
เอ้า....แล้วกูคิดอะไรเนี่ย เดี๋ยวๆๆๆ ตอนนี้สถานการณ์มัน....
ร่างบางรู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มจะขนลุกขึ้นมาบริเวณท้ายทอย
สายตาเรียวค่อยๆหันไปมองทางด้านฝั่งคนขับ
....แต่ไฉนเลย ขณะที่ควอนจียงมองไป ชเวซึงฮยอนกลับหันมาสบตาพอดีซะงั้น
ชิบหายวายป่วง ซวยแล้วไงมึง!
“มองอะ...”
ยังไม่ทันที่คนตรงหน้าจะพูดจบ เหมือนจะร้อนตัวอย่างแรง จียงรีบหันหน้าหนีในเวลาเหนือความเร็วแสง แต่รู้สึกจะผิดมุมไปซักนิดนึง มันก็เลย....
โป๊ก!!!
“อ๊า!!!!”
จะเรียกว่าโง่หรืออะไรดี เพราะควนจียงดันหันหน้าหนีแล้วดันหัวโขกกระจกรถซะงั้นอ่ะ
หลังจากโดนประทุษร้ายโดนกระจกรถ ร่างบางกุมหัวร้องลั่นเพราะความเจ็บปวด
แม่งเอ๊ย วันนี้มันวันรวมมหกรรมซวยรึไงวะ ถึงกูจะโง่ชิบหายขนาดไหนก็ไม่น่าควายได้ขนาดนี้เลย กูกลายเป็นแคตตาโลไปแล้ว T^T (หมายเหตุ : แคตตาโล = วัว+ควาย)
จียงมัวแต่สบถด่ากับตัวเองในใจ ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าลางร้าย(?)ก็ลังมา
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“เฮือก...” จียงสะดุ้งตกใจแล้วหันกลับมา อะ...ไอ้ชเวมันกำลังจะเอามือมาจับหัวแล้ว!!!
“โขกแรงมากเลยอ่ะ นายเจ็บมากป่ะเนี่ย”
“มะ...ไม่” พยายามหดตัวให้ดูลีบลง (ช่างกล้า -..-)
“ไหนดูหน่อย”
“ไม่เอา เอามือออกไปโว้ย ไปขับรถต่อเซ่!”
“จะขับไปไหนอีกเล่า นี่ก็ถึงหน้าบ้านแล้วเนี่ย”
สิ้นคำพูด จียงหันไปมองนอกหน้าต่าง เห็นป้ายทองตัวโตๆเขียนว่า “คฤหาสน์ชเว” เวรแล้วไง ถึงเมื่อไหร่วะเนี่ย
“เอ้าหันมาสิ”
“-..-“ จียงหันกลับไปทำใจดีสู้เสือ แล้วเอามือปิดปากไว้
....เอาวะ ถ้ามันจะทำอะไร รอบนี้กูต่อยหน้าคว่ำแน่ๆอ่ะ
“ปิดปากทำไม - -*” เทมโปเริ่มสงสัย
“....”
“อ้อ....หรือนายกลัวว่าฉันจะ....”
เทมโปหยุดคำพูดไว้แค่นั้น แล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ มือใหญ่เลื่อนไปกระชากข้อมือบางทีเดียว มือที่ปิดปากเอาไว้ก็หลุดออกมาตามแรง
“เฮ้ย!”
“นายกลัว.....ว่าฉันจะ...”
จียงหันหน้าหนีอย่างแรง ซวยแล้วไง มึงเข้ามาอีกกูต่อยนะ T^T
"ไม่ทันแล้ว...จียง"
อะ...อะไรวะ ไม่ทันอะไร อะไรคือไม่ทัน อย่าเข้ามาน้าาาาาาา กูบอกแล้วนะกูต่อยจริงนะโว้ย!!
ขณะที่เทมโปกำลังยื่นหน้าหล่อๆของตัวเองเข้ามาใกล้ๆ
จียงก็ปล่อยหมัดฮุคขวาออกไปทันที แต่ไฉนเลย.....ไอ้ชเวมันรับได้ แถมมันยังเสือกจับไว้ซะแน่นอีกแน่ะ =[]=
“อะไรของนาย ต่อยอย่างนี้มดกัดยังจะเจ็บกว่าเลย - -*”
ซวย ซวย ซวย!!! แม่งเอ๊ย...นะ นี่ นี่มึงเป็นเดอะแมททริคซ์เรอะ ขนาดไอ้ยองเบมันยังหลบไม่ทันเลยนะ T^T
“นี่....ไหนๆก็ทำไปแล้ว อีกซักทีจะเป็นไรไป”
เทมโปพูดเสียงเบาๆแล้วเขยิบเข้ามาเรื่อยๆ จียงตาหลอกไปมาทำอะไรไม่ถูก เอาไงดีกู เอาไงดีกู T^T!!
“ไม่อ๊าวววววววววว” คนตัวเล็กตะโกนดังลั่นเนื่องจากความกดดัน
ร่างบางยกเท้าตัวเองที่ใส่ไนกี้คู่งามขึ้นมายันตัวชเวซึงฮยอนไว้อย่างเร็วแล้วออกแรงถีบออกไป
“อุ๊ก จียง นาย...กล้า...มาก”
ซึงฮยอนสบถเสียงเบา
“เออ กล้าสิโว้ย ออกไปเดี๋ยวนี้เลย!!”
“หึหึหึ” ซึงฮยอนหัวเราะเสียงต่ำ
“หัวเราะทำไม อยากโดนอีกข้างรึไง!” จียงทำหน้าโคตรกล้าแล้วท้าทายออกไป
“เหอะ จะทำในรถมันก็ออกจะป่าเถื่อนไปหน่อย...”
....นั่นไง มันกลัวกูแล้ว บันไซ!! (หลอกตัวเองน่ะสิ - -*)
“งั้นเราเข้าไปทำในบ้านกันดีกว่า”
“ห๊ะ เฮ้ยๆๆๆ อย่านะ ม่ายยยยยยยยย” จียงแหกปากดังลั่น ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะโดนลากเข้าโรงฆ่าสัตว์กันเลยทีเดียว
เทมโปเปิดประตูรถฝั่งตัวเองออกแล้วลุกออกไป แล้วโน้มตัวเข้ามาลากตัวจียงออกมา โดยที่จียงเองก็ดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่คนตัวเล็กกว่าคงจะสู้แรงไม่ได้ เลยโดนลากออกมาทั้งอย่างนั้น
“ปล่อยยยยยยยยยยยยยย!!!”
“ไม่ปล่อย”
เทมโปเถียงเป็นคำสุดท้ายแล้วช้อนร่างเล็กขึ้นอุ้มในท่าเจ้าหญิงแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
ยามหน้าประตูมองอย่าง งงๆ นิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
จนเทมโปเดินเข้ามาถึงในตัวบ้าน จียงยังคงดิ้นอยู่ แม่บ้านเห็นก็รีบวิ่งเข้ามาดูด้วยความตกใจ
“ตายแล้วคุณเทมโป คุณจียงเป็นอะไรคะ?”
“คะ...!” ยังไม่ทันที่จียงจะได้พูด เทมโปก็เอามือกดหัวคนตัวเล็กลงไปเสียก่อน
“อ๋อ จียงเป็นลมชักน่ะครับ เอาขึ้นไปนอนซักหน่อยเดี๋ยวก็หาย”
ชิบหาย!!! ไอ้เวรเอ๊ย หลอกลองที่สุด ตั้งแต่เกิดมากูยังไม่เคยเป็นเลยนะ ลมชักเนี่ย
ร่างสูงเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆจนถึงห้องตัวเอง แล้วโยนจียงลงไปบนเตียงหลังใหญ่
“โอ๊ย!! ไอ้บ้าเอ๊ย จะฆ่ากันรึไงวะ!!!” ความปากดีของควอนจียงยังคงไม่สิ้นสุด - -*
“เอาไว้ฆ่าทีหลังละกัน ตอนนี้ทำอย่างอื่นก่อน”
ชิท!!! ร่างเล็กสบถคำหยาบในใจได้เพียงแค่คำเดียว เทมโปก็เขยิบเข้าหา โดยที่จียงเองก็เขยิบออกห่างเรื่อยๆจนหลังติดหัวเตียง
ซวยแล้วไงมึง!!ไอ้ชิบหายบ้านมึงจะทำเตียงใหญ่กว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง!!! (นี่ยังไม่ใหญ่อีกหรอ?)
“ไง หมดทางหนีแล้วใช่มั้ย?”
….ชิบหาย
กูซวยแน่
ชีวิตนี้เกิดมา ...ควอนจียงไม่เค๊ยไม่เคยจะจนตรอกขนาดนี้มาก่อน
แล้วนี่มันอะไร ทำไมเค้าจะต้องมาคลานหนีผู้ชายหน้าหล่ออย่างไอ้บ้านี่หัวซุกหัวซุนขนาดนี้ด้วย
นี่มึงเป็นใครห๊ะ!!
มึงทำแบบนี้กะกูได้ไง
กูเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะโว้ย
พ่อแม่จะรู้มั้ยว่ากูมาทำอะไรแบบนี้
อับอายขายขี้หน้าเป็นที่สุด!!!
ประโยคเหล่านี้ควอนจียงสบถมาเป็นสิบครั้งในใจหลังจากพยายามหนีชเวซึงฮยอนไปที่ปลายเตียง
แต่จะทำได้ไง ก็ตอนนี้มันเล่นบลอคหน้าหลังซ้ายขวาไม่มีที่ให้หนีแบบเนี้ย!!!
“จะ จะทำอะไรอ่ะ ปล่อยเซ่” จียงพยายามโวยวาย เสแสร้งแกล้งทำว่ากูไม่กลัวพลางเอามือดันๆอย่างเอาเป็นเอาตาย ดิ้นซ้ายดิ้นขวาดิ้นไปมาไม่มีหยุด เอาให้รู้ว่ากูยังไม่หมดแรง แต่ความเป็นจริงนั้นหรือ กูกลัวมึงจะตายแล้วเนี่ย ปล่อยกูซักทีสิโว้ยยยยยย =[]=
“จะดิ้นอะไรนักหนาเล่า แรงแค่นี้คิดว่าจะดิ้นหลุดรึไง”
เอ้า...ถ้ากูไม่ดิ้นจะให้กูทำอะไร ให้กูสมยอมกับมึงรึไง โธ่ ไอ้บ้า พูดอะไรดูสถานการณ์มั่งสิวะ!!!
“ไอ้บ้า โรคจิต วิตถาร จิตเสื่อม ปล่อยกู๊~~~~”
“- -*”
รู้สึกเหมือนเทมโปจะทนความหยาบคายที่คนตัวเล็กพ่นออกมาไม่ไหว เลยจัดการเอามืออุดปากมันซะเลย
“อื้ออออ”
“เฮ้ๆๆๆ เวลาจะขอร้องคนอื่นเค้าน่ะ หัดพูดเพราะๆเป็นมั้ย”
“อ่อยโอ้ยยยยย”
“ไม่พูดดีๆก็อยู่ไปอย่างงี้แหละ”
“อะ โอเอๆๆๆๆๆ” จียงพยายามต่อรองขณะโดนอุดปาก มีช่องทางรอดตอนนี้ กูยอมเสี่ยงก็ได้วะ =A=
“เอ้า ว่ามา” เทมโปดึงมือออกแล้วปล่อยให้จียงพูด แต่สิ่งที่พูดออกมา มันดูจริงใจโคตรๆซะเทมโปอึ้งไปเลย
“ปล่อยได้ก็ดี วันหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ มันดู เฮ้ย!!”
จียงยังพล่ามไม่ทันจบ คนตัวสูงกว่าก็ทำหน้าตาหาเรื่องอีกครั้งทำเอาร่างบางร้องลั่น
“ขอร้องน่ะ พูดเพราะๆอ่ะ ทำเป็นมั้ย....”
ไอ้ห่าเอ๊ย มาขออะไรแบบนี้วะ เกิดมากูพูดเพราะแค่กับพ่อแม่พี่น้องเท่านั้นนะโว้ย!!!
ถึงในใจจะคิดแบบนั้น
แต่สมองอันปราดเปรื่อง(?) ของควอนจียงกลับประมวลผลออกมาได้ว่า หากพูดออกไป สงสัยกูตายไม่เหลือซากศพไว้ให้พ่อแม่ดูเล่นแน่ๆ แมร่ง มองอย่างนี้มึงตัดหัวกูไปต้มกินเลยดีมั้ย T^T
“อะ เอ่อ...ช่วยปล่อย....ก็ดีนะ” ก็ดีนะอะไรวะ!!! นี่กูพูดอะไรออกป๊ายยยยยย =[]=
“หือ” ไอ้ชเวเลิกคิ้วมองอย่างสงสัยแล้วมึนงง
ถ้าเดาเล่นๆคงจะคิดว่าเทมโปคงจะสับสนกับคำว่า ก็ดีนะ ของจียง แต่อีกนัยนึงเขาคงแอบหัวเราะอยู่ในใจ
ล่กซะลิ้นพลิกแล้วนั่น ....ควอนจียง - -
แม่ง....เอาใหม่ก็ได้วะ!!
“นี่นาย ช่วยปล่อยหน่อยเหอะนะ ถือซะว่าเค้าขอ....” เอิ่ม...ทำไมประโยคหลังมันดูตอแหลแบบแปลกๆวะ - -*
“นายอะไร เอาใหม่ซิ”
....สัด!!เรื่องมากชิบหายเลยมึงนี่!!!
“โอเค ชเวซึงฮยอน ช่วยปล่อยควอนจียงเถอะ ขอร้อง”
จียงพูดประโยคทางการสุดๆออกมา ทำเอาเทมโปเค่นหัวเราะนิดหน่อย แต่ก็ยอมปล่อยเค้าแต่โดยดี
ตาคมยังจับจ้องอยู่ที่เดิม โดยที่คนถูกมองแอบเสียวสันหลังเล็กน้อย
....ถ้าอยู่ๆมันกระโดดเข้าใส่กู กูจะทำไงวะเนี่ย - -*
“วันหลังน่ะ หัดพูดเพราะซะมั่ง นายน่ะพูดจาแต่ละคำ หยาบคายมากเลยรู้มั้ย”
กุรู้แต่กูไม่แคร์สื่อ ยุ่งไรด้วยวะ -*-
“ทำหน้าเบื่อโลกอีก จริงๆเลยควอนจียง”
“อะไรนักหนาเนี่ย นายเป็นพ่อชั้นเรอะไงห๊ะ” จียงเริ่มโมโหขึ้นเสียงใส่
“เอางี้ดีกว่า”
“ชิส์” ร่างบางบ่ายเบี่ยงไม่สนใจในคำพูด
“กฎการอยู่ร่วมกันข้อที่ 1 ห้ามหยาบคาย”
“ห๊ะ” อะไรนะ....ห้ามกุหยาบคายเนี่ย ไปสั่งให้หมาออกลูกเป็นไข่ยังง่ายกว่าเลยโว้ยยยยยย!!!
….
……
……..กูเปลี่ยนใจละ
มึงไปวิ่งล่าตัวเหี้ยมาแล้วสอนให้มันเห่ายังง่ายกว่าเลย!!!!
อ่าว มองอีก พนันกันเลยป่ะล่ะ?
จียงจ้องหน้าเทมโปอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองแล้วถลึงตาใส่จนตาเกือบจะถลนออกมาจากเบ้า
อีกฝ่ายก็จ้องตาคืนอย่างไม่ยอมแพ้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น จียงทำท่าจะวิ่งไปทางประตูแล้วอ้าปากเตรียมจะโวยวาย
เหมือนเทมโปจะรู้ความคิด เขาคว้าข้อมือบางเข้ามา มืออีกข้างตะครุบปิดปากไว้อย่างเร็ว
“อื้อออออ!!! อ่อยอ๊ะโอ้ยยยยยยยยย”
“ครับ”
เทมโปไม่สนใจเสียงคัดค้าน ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา แม่บ้านทำท่าตกใจสุดๆกับสิ่งที่เห็น
“ว้าย!!!อกอีแป้นจะแตก ทำอะไรกันคะเนี่ย!!!”
“อะ ออกกำลังกายแนวใหม่น่ะ ป้ามีไรรึเปล่า” ร่างสูงพูดเสียงตะกุกตะกัก
“ออกกำลังกายหรอคะ แล้วทำไมคุณจียงเธอต้องดิ้นขนาดนั้นด้วย”
ป้าแม่บ้านยังคงไม่เลิกสงสัย
ในใจจียงคิดสะใจเทมโปอยู่เนือยๆ รอบนี้มึงหาข้ออ้างไม่ได้แล้วสิ อุวะฮ่าๆๆๆรู้ตัวว่าจนมุมก็ปล่อยตัวกุบัดนาววววว!!
“อ่อ ก็ท่านี่มันจะเจ็บกล้ามเนื้อนิดหน่อยอ่ะป้า เค้าจะดิ้นก็ไม่แปลกหรอก จะไปไหนก็ไปป่ะ”
แม่ง...เอาสีข้างถูจนถลอกแล้วมึง!!
“หรอคะ...แล้วสรุปต้องให้จัดห้องให้เพิ่มมั้ยคะ”
“ไม่ต้อง”
ห๊ะ!!! นี่มึงว่าไงนะ โอ้โนววววววว
ร่างบางเริ่มรู้ถึงชะตากรรมตัวเอง ยิ่งดิ้นหนักขึ้นอีก ....ไอ้บ้านี่ก็เหมือนกัน แม่งจะแรงควายไปถึงไหนวะ!!
“งั้นป้าไปเตรียมมื้อเย็นเลยนะคะ”
“เออๆๆๆรีบไปเลยป้า ไปเลย”
เทมโปส่งเสียงไล่ป้าอย่างไม่มีความเกรงใจ ป้าแม่บ้านถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินออกไป
....รีบทำแล้วกัน ออกกำลังกายกันหนักคงจะหิวเร็ว... (ยังเชื่ออีกเนอะป้า - -*)
“โอ๊ย ปล่อยนะโว้ย!!”
จียงที่สะบัดตัวอย่างแรงตะโกนด่าอย่างโมโห
“เออออออ”
“จะบ้าเหรอไงวะ จะมานอนห้องเดียวกันได้ไง มึงบ้าเปล่า?”
ร่างบางยังคงด่าต่อไม่หยุดปาก
“ทำไม ก็ผู้ชายเหมือนกัน นอนห้องเดียวกันมันจะเป็นไร”
เทมโปสวนกลับ เล่นเอาจียงสะอึกไป
....เออว่ะ กูลืม....
แต่ตามสัญชาติญาณ แน่นอนว่าชายควอนยังคงเถียงต่อ
“แล้วทำไมอ่ะ บ้านมึงมีตั้งกี่ห้อง แค่เปิดห้องใหม่มันยากตรงไหนวะ!!”
“บอกแล้วไงว่าอยากพูดคำหยาบน่ะ” พูดปรามพลางทำหน้าเหี้ยม
....แม่งงงงง ไอ้บ้าเอ๊ย!!! มึงนี่มันเหี้ยมไม่มี ม.ม้าจริงๆ สราดดดดดดด!!!
“เผด็จการ!!!!!!!!”
ร่างบางตะโกนใส่หน้าเสียงดัง
“เหอะ - -* น่ารำคาญ ลงไปกินข้าวได้แล้วไปไป๊”
คนตัวโตกว่าไม่สนใจคำด่า ฉุดกระชากลากถูจียงลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
บนโต๊ะอาหาร
จียงนั่งอยู่ตรงข้ามกับเทมโป มือบางเขี่ยสปาเก็ตตี้ในจานไปมาอย่างบ้าคลั่ง
เทมโปที่เริ่มรู้สึกรำคาญจนทนไม่ไหวเลยถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
“ไม่กินมันเข้าไป จะนั่งเขี่ยอยู่ทำไม”
“ต้มมาม่ากินเองยังดีกว่าอีก ชิ”
อ่าว...พูดงี้หาเรื่องป้าแม่บ้านนี่หว่า
“ไม่กินเส้นก็กินซุปมันเข้าไปสิ”
“นี่ซุปหรอ? เฮอะ เอาน้ำล้างตีนมาให้กูกินนี่เอง”
อ้าว...อย่าให้ป้าแม่บ้านได้ยินเลยนะ เดี๋ยวได้ตายคาซุป - -*
“งั้นก็กินน้ำส้มให้หมด เค้าอุตส่าห์คั้นไว้ให้”
ยังคงคะยั้นคะยอต่อไป
“...”
จียงจ้องหน้าเทมโปเม็ง ก่อนจะพูดออกมาชัดๆ
“อยากกินโอเลี้ยง...”
ชิท!!!
กูทนไม่ไหวแล้วนะ มีน้ำส้มให้ไม่เอาเสือกทะลึ่งอยากจะแดรกโอเลี้ยง ส้นตรีนเหอะครับ!!!
เทมโปเริ่มรู้สึกอยากจะทึ้งหัวตัวเองขึ้นมาอย่างกะทันหัน
ในขณะที่จียงแอบลอบยิ้มอย่างสะใจ
....อยากหาเรื่องกูก่อนนะ ช่วยไม่ได้ - -
หลังจากจบมื้อเย็นอันชวนอึดอัด
ทั้งสองไม่ได้คุยกันเลยจนเลยมาถึงเวลานอน
จียงแอบจ้องไปทางคนตัวโตกว่าเล็กน้อยก่อนจะเริ่มปฏิบัติการเอาหมอนข้างมาคั่นไว้ตรงกลางเตียง
“ห้ามเลยหมอนข้างมานะเว้ย เลยมาเมื่อไหร่มีต่อยแน่” จียงพูดขู่ฟอดๆ
“- -*” ในขณะที่เทมโปได้แต่มองอย่างอึ้งๆ มันจะระวังอะไรขนาดนั้น กลัวใครเค้าจะหามไปรึไง
“ชิส์!” ร่างบางไม่สนใจสายตาคนตรงหน้า เข้าล้มตัวนอนลงอย่างแรงแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง
ยังไม่ทันจะได้หลับตาสนิท เสียงเทมโปก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“นายไม่หิวรึไง ข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน”
“...” กูไม่หิว
“อ่าว ถามไม่ตอบอีก”
“...” ก็บอกว่า กู-ไม่-หิว!!!
โครกกก~
เหมือนเสียงอะไรซักอย่างดังขึ้น เทมโปยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ในขณะที่จียงมุดหัวหนี
“ดูเหมือนท้องนายมันจะตอบแทนแล้วล่ะ”
“...” จียงยังไม่ตอบ
“ถ้าไม่กินตอนนี้ อดแล้วนา~” พยายามล่อเหยื่ออย่างเชี่ยวชาญ
เออ!! กูหิว!!!
ร่างบางลุกพรวดขึ้นมา ทำเอาเทมโปตกใจอย่างแรง แล้วพูดเสียงเบาๆ อ้างนู่นนี่ไปเรื่อย
“ถ้าชวน...กินก็ได้”
ใจจริงไม่ได้อยากกินนะเนี่ย แต่ท้องมันไม่สามัคคีด้วยเลยอ่ะ - -*
เทมโปและจียงพากันเดินลงมาข้างล่าง แล้วเข้าไปในครัว ร่างบางแอบสงสัยเล็กน้อย ...ไอ้นี่มันทำอาหารเป็นหรอวะ? ดูท่าซะ อย่างกับผู้เชี่ยวชาญโคตรๆ - -
“มีมาม่าด้วย เอาป่ะ”
โอเค กูรู้และ มึงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านมาม่าสินะ...
“อือ”
เวลาผ่านไปไม่นาน มาม่าก็พร้อมเสิร์ฟ
จียงเหมือนคนหลุดมาด ใจจริงอยากจะซัดเข้าปากแต่ก็กลัวเสียฟอร์ม เลยค่อยๆนั่งละเลียดทีละจิ๊ก ทีละจิ๊กอยู่อย่างนั้น เทมโปเริ่มอารมณ์เสีย เลยพูดขัดเข้าให้
“กินเข้าไปเถอะ ฉันรู้ว่านายหิว”
“- -*”
โอเคยอมรับก็ได้ ...กูก็หิว แต่กลัวมันจะเสียมารยาท เข้าใจกูป่ะเนี่ย...
หลังจากจัดการมาม่าเรียบร้อยแล้ว
เทมโปเก็บจานไปวางไว้ลวกๆในอ่างล้างจานแล้วทำท่าจะเดินขึ้นห้อง จียงเลยพูดออกมาอย่าง งงๆ
“ไม่ล้างจาน?”
“ทำให้แล้วยังต้องล้างให้อีกหรอไง”
ปัง!!โดนสวนกลับอย่างแรง พูดอย่างนี้ เอาสิบล้อมาเสยกูเลยเถอะ!!!
อะ เอาไงดีวะกู จะเถียงมันดีมั้ยเนี่ย โอย...ควอนเครียด
ไอ้เทมโปที่กวนประสาทชาวบ้านเสร็จเดินนำลอยหน้าลอยตาไปเรื่อยๆ ในขณะที่จียงเริ่มกำมือแน่น
นี่!! นี่มึงคิดว่าหาข้าวเลี้ยงน้ำให้กูแค่มื้อเดียวนี่จะมาทวงบุญคุณกันได้รึไงวะ
กูไมใช่หมาวัดนะเว้ย แค่ให้ข้าวมื้อเดียวก็สำนึกบุญคุณขนาดหนักอ่ะ ว๊ากกกกกกก!!!!!!
อะ ไอ้ชเว
...มึงรอดูกูก่อนเถอะ มึง มึง มึง อ๊ากกกกก!!!!!
....................................................................................to be con
ไปละ แล้วเจอกัน เมื่อเม้นเยอะๆนะ อัน นยอง - -
ความคิดเห็น