คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : How Gee Act: 9 In the room!!
How Gee Act:
“ไอ้เบ้!!” เทมโปวิ่งกระหืดกระหอบมา เมื่อเห็นเพื่อนหัวแห้วของตัวเองก็ตะโกนเรียกเสียงดัง
“ห๊ะ” ยองเบหันกลับไปตามเสียงเรียก
“ซึงรีอ่ะ ซึงรีอยู่ไหน”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็ไหนมึงบอกมันมีเรื่องไง!”
“อ๋อ กูเคลียร์เรียบร้อยและ มึงไปหาซึงรีดิ อยู่ที่ห้องเรียนอ่ะแหละ”
อื้อหือ...มึงเคลียร์ละหรอ แล้วให้กูวิ่งมาทำมายยยยยย (ไม่ได้มีใครบอกให้แกวิ่งมานะ - -*)
“ไม่ไปหรอไง” ยองเบถามเมื่อเทมโปยังยืนนิ่ง
“ไม่”
แหม...ทำมาปฏิเสธ ที่จริงก็ห่วงอยู่อ่ะดิ ไม่งั้นให้ตายมันก็ไม่วิ่งเหมือนหนีผีมาโคตรเร็วแบบนี้หรอก หึหึหึ หน้าอย่างมึงหลอกกูไม่ได้หรอกน่าไอ้เทมป์
“ไม่ไปก็ไม่ไป ไม่เห็นต้องมองกูแบบนั้นเลย” ยองเบว่าขำๆ
ขณะนั้นเอง เทมโปเหลือบสายตาไปเห็นใครบางคนยืนตัวลีบๆอยู่ข้างยองเบ อาการของลิงขี้สงสัยเลยกำเริบขึ้นมาทันที
“ใครหลบอยู่ข้างๆมึงอ่ะเบ้ ชัตเตอร์กดติดวิญญาณรึไง”
“วิญญาณบ้านมึงดิ นี่ไอ้จียง เพื่อนกู”
“อ้อ...ควอนจียง”
เทมโปเรียกชื่อขึ้นมา โดยที่แอบลอบมองจียงเล็กน้อย
ตอนนี้จียงสับสนโคตร กูควรจะทำอะไร กูควรจะไปทางไหน กูควรจะหลบดีมั้ย หรือกูควรวิ่งหนีไป มันโผล่มาได้ไง กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น กูควรจะทำไงดี(เพ้อเจ้อ - -*)
เอาวะ ช่างมัน!! คิดซะว่ามันเป็น เดอะริงละกันนะ กูมองไม่เห็นผี กูมองไม่เห็นมัน ฮ่าๆๆๆ ฉลาด!
“เบ้ กูเข้าห้องแล้วนะ”
ว่าแล้วก็วิ่งหายไปทันที กูไม่อยู่เด็ดๆ เดี๋ยวมันบ้าวิ่งมาถอดเสื้อกูแบบเมื่อวาน ไม่เอาๆ
ในห้องเรียน คุณครูมยองซูกำลังสอนเรื่องประวัติศาสตร์ความเจริญรุ่งเรืองทางการค้าของไก่ทอดKFCอย่างเชี่ยวชาญ รวมไปถึงทักษะทางการตลาดแถมยังไปวิจารณ์อีกว่าท่านผู้พันนี้ทำไมถึงไม่ยอมบอกสูตรที่แท้จริงหรือว่าไปเอาไก่มาจากไหน แล้วแมคกับKFCมันเป็นคู่แข่งทางการตลาดกันหรือไร ก็ว่าไปนั่น....แล้วใครสนล่ะ....
ควอนจียงคนนึงล่ะที่ไม่สน...นอนฟุบหลับตาตายคาโต๊ะเรียนไปนานแล้ว....
“ควอนจียง!”
“...”
“ควอนจียง!!” ครูมยองซูตวาดเสียงดังขึ้น เล่นเอาจียงที่กำลังฝันถึงกับตื่นเลยทีเดียว
“อ่ะ...ว่าไงครับครู”
“หนังสือเรียนเธอไปไหน” ครูถามเสียงเข้ม
เอ่อ...มันมีหนังสือเรียนว่าด้วยเคเอฟซีด้วยหรอวะ...กูอึนนะเนี่ย ตอนก่อนนอนจียงก็ฟุบๆไปเลย หนังสือหรอ...กระเป๋านักเรียนหยิบมารึเปล่าก็ไม่รู้...
“หนังสือหรอครับ”
“เออ”
จียงหันซ้ายหันขวา แล้วตบโต๊ะดังปัง!
“เออ...หนังสือผมไปไหน?”
ช่างกล้า...
“ต้องให้ครูช่วยหามั้ย?” ครูถามเสียงเย็น
“อ้อ ไม่ต้องฮะ ผมเจอละ” พูดจบจียงผู้แสนดี(?)ก็รีบเอื้อมมือไปหยิบหนังสือของยองเบที่นั่งอยู่ข้างๆมาทันทีแล้วยกให้ครูดู
“หนังสืออยู่นี่ฮะ”
“...- -...”
ครูมยองซูมองนิดหน่อย ก่อนจะกระแอมเล็กๆ
“วันหลังถ้ามีอีกครูจะทำโทษเธอ” แล้วเดินกลับไปที่หน้าชั้นเรียน ร่ายเรื่องประวัติแมคฟิชต่ออย่างได้อรรถรส
“คิก..” เสียงหัวเราะดังมาจากทางด้านหลัง จียงหันกลับไป พบว่าไอ้ชเวกำลังปิดปากหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย
มีหรือคนตัวเล็กจะยอม หันหลังกลับไปด่าแบบไม่มีเสียงแปลภาษาปากได้ว่า
‘หัวเราะหาเตี่ยมึงหรอ?’ เท่านั้นแหละ เล่นซะชายชเวหุบปากแทบไม่ทัน
เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น นักเรียนหลายคนลุกขึ้นเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน
“เฮ้ยไอ้จง ไอ้หู้ กูไปหาพี่เบ้ก่อนนะ” ซึงรีลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องเต็มสปีด วันนี้ซึงรีจะพาพี่ยองเบไปเมา เอ๊ย...ไปเล่นที่บ้านแหละ อิอิ
ผลั่ก!
“โอ๊ะ”
“บ้าเอ๊ยคนยิ่งรีบๆอยู่เดี๋ยวพี่...” ซึงรีพูดได้แค่นั้นก็ชะงักค้าง เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือ...ไอ้หน้าโดเรม่อน คังแดซอง ...เดสตินี่ไปป่ะเฮ้ย
“เดินไม่ดูทางเองยังจะมาพูดมาก” แดซองกระแนะกระแหนใส่
“หุบปากไปเลย ทำไมเวลาเดินไม่ลืมตาล่ะวะ” ไอ้เขี้ยวกัดซีน
“ทำไมวะ ปากอย่างงี้เลี้ยงหมาไว้เป็นฟาร์มเลยอ่ะดิ!” ว่าปมด้อยแบบนี้ แดรับไม่ด้ายยยย
“เชอะ จอแบนเป็นแอลซีดีพลาสมา โซนี่บราเวียขนาดนี้ แกกล้าไปยั่วพี่ยองเบได้ยังไง”
โซนี่บราเวียอะไรของมันวะ แดกได้ป่ะนั่น...
“แกว่าดั้งชั้นแบนเรอะ!!!” ไม่ใช่แล้วมั้งแดเอ๊ย - -*
“ไม่รู้ คิดเองสิ ไอ้ โง่วววว~~~”
“ไอ้บ้า ชั้นเพิ่งไปถอยดั้งมาใหม่ไม่นานนี้เองนะเว้ย!!”
“โอ๊ย ไม่สนหรอก ไอ้บ้าไอ้โง่” ซึงรีตะโกนด่าแล้วรีบวิ่งออกไปจากจุดปะทะ เดี๋ยวพี่ยองเบหาย รีบก่อน อย่าเพิ่งไปยุ่งกะมันตอนนี้ โอกาสล้างแค้นมันยังมีอีกเยอะ
ขณะที่ยองเบกำลังเดินออกมาจากห้อง
“พี่ยองเบฮะ!!” ซึงรีที่รีบวิ่งมาตะโกนเรียกเสียงดัง
“อ้าว ว่าไงซึงรี จะกลับพร้อมเทมป์มันหรอ” ยองเบถาม แล้วชี้ไปทางเทมโป
“วันนี้พี่ยองเบไปนั่งเล่นบ้านซึงรีมั้ยฮะ”
เปิดประเด็มถามอย่างร่าเริง โดยที่ไม่เห็นพี่ชายตัวเองอยู่ในสายตาซักนิดเดียว มันน่าน้อยใจมั้ยน่ะเทมป์เอ๊ย...
“เอางั้นหรอ”
“ฮะ พี่ยองเบไปนะ พี่จียงก็ด้วยไปด้วยกันนะ ไปหมดเลย”
“ไอ้จีมึงไปมะ” ยองเบถามเพื่อน ที่ตอนนี้กำลังทำสงครามทางสายตากับกอริลล่า
“กูมะ...”
“พี่จียงจะไม่ไปหรอฮะ>_<” ซึงรีถามแล้ววิ่งเข้ามาเกาะแขนจียงพลางทำหน้าเหมือนลูกหมา น่าสงสารเป็นที่สุด - -*
“เอ่อ...ปะ ไป ไปก็ได้” กูกลัวกูทำมันร้องไห้นะเนี่ย
“เย้!! งั้นขับรถตามไปเจอกันที่บ้านนะฮะ” ซึงรีร้องเสียงดังอย่างดีใจแล้วหันไปสั่งพี่ตัวเอง
“ไปได้ยังพี่เทมป์ จะกลับบ้านวันนี้นะไม่ใช่พรุ่งนี้”
“เออ!!” ทีกะไอ้เบ้เนี่ย ลัลล้าเชียวนะ ไอ้เด็กเวร!!
“เดี๋ยวเจอกันนะฮะพี่ยองเบ”
“เออๆ เดี๋ยวพี่ตามไป”
แล้วสองพี่น้องตระกูลชเวก็เดินออกไป ทิ้งไว้เพียงแต่ สองเพื่อนซี้ในป่าใหญ่ (ไม่ใช่ละ - -*)
“ตกลงมึงไปกะกูนะไอ้จี”
“แล้วกูปฏิเสธได้งั้นหรอ กูไม่ไปก็ได้ เดี๋ยวแม่กูคิดถึง”
“ไม่ต้องมาตอแหลอ้างแม่ ไปกับกูเลย”
“เออๆ มึงขับเองละกัน กูไปไม่ถูก” จียงพูดแล้วโยนกุญแจรถให้ยองเบ
เดี๋ยวนี้ไอ้ยองเบมันไม่ขับรถมาเองแล้ว มันไปไหนมาไหนด้วยรถผมเนี่ยแหละ ส่วนข้าพเจ้าเจ้าของรถก็เป็นสารถี เจ๋งโคตร ไอ้เพื่อนเลวววว แล้วยังมีหน้ามาบอกกูอีกว่าเป็นวิธีประหยัดน้ำมัน เชื่อก็ควายแล้ว!!
.............
คฤหาสน์ชเว
“พี่ยองเบ ทางนี้ฮะ”
ซึงรีส่งเสียงเรียกทันทีที่ยองเบเดินเข้ามาในบ้าน
“เอ้า” ส่วนเทมโปเองไม่พูดพร่ำทำเพลง ส่งกระป๋องเบียร์ให้เพื่อนทันที
“แดกแต่หัววันเลยนะมึง”
“หัววันอะไร นี่ห้าโมงครึ่งแล้ว จะแดกมั้ย”
“เรื่องไรจะปฏิเสธ ฮ่าๆๆๆๆ” ยองเบรับไปแล้วหัวเราะอย่างชั่วร้าย
“มึงเอาป่ะจี”
“ส่งมาดิ”
“อย่างมึงนี่ต้องทั้งขวดนะ” ว่าแล้วก็หยิบขวดจากมือเทมโปส่งให้จียงทันทีแบบไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน
“ขอบคุณ มึงนี่เลวดีจัง ฮ่าๆๆๆๆ” จียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งไปอีกคน โดยที่สองชเวมองตามอย่างไม่เชื่อสายตา...ว่ามันจะบ้าขนาดนี้....
ทั้งสี่คนนั่งตั้งวงก๊งเหล้ากันตั้งแต่ห้าโมงครึ่งยันตอนนี้เวลาประมาณ สี่ทุ่มครึ่งแล้ว
แน่นอน...เป็นไปตามคาดว่า ยังก๊งกันไม่เลิก...
มันกินเหล้ากินเบียร์กันอย่างกะน้ำเปล่า - -*
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้เบ้มึงนี่แม่ง หัวแห้วใช้ได้เลยว่ะ” เริ่มไปแล้ว 1 คน นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว
จะใครซะอีก ก็ตาควอนน่ะแหละ
ยองเบมองเพื่อนตัวเองอย่างปลงๆ มึงพูดให้เค้าได้ยินกันไป 8 บ้านเลยดีมั้ย ว่าหัวกูเหมือนแห้วเนี่ย
“เหอๆ พี่เบ้ไปเล่งเกมห้องป๋มดีกว่าน้า~” ซึงรีก็อีกคน
“เกมไรอ่ะ”
“เดอะคิงออฟไฟท์เตอร์!!!”ส่งเสียงร้องอย่างดีใจ เหมือนเพิ่งเคยได้เล่นเกมเป็นครั้งแรกในชีวิต
“อ่ะๆ ก็ได้ๆ”
“คิกๆๆๆๆๆ” จียงยังคงนั่งหัวเราะต่อไป
“เฮ้ยไอ้เทมป์” ยองเบเอาตีนไปเขี่ยๆเพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มารยาทดีใช้ได้
“ไร” เทมโปถามอึนๆ
“เอาไอ้จีไปเก็บหน่อยกูจะไปเล่นเกม” โยนกันดื้อๆงี้เลยเรอะ!
“เออ” คนตัวโตตอบเสียงเอื่อย
“พี่ยองเบคร้าบบบ เกมมาแล้ว” เสียงซึงรีตะโกนเรียก
“เออๆไปแล้วๆ”
“- -” เทมโปมองคนตรงหน้านิ่ง นั่งหัวเราะมันเข้าไป เห็นแล้วกูอนาจใจชิบหาย
“คิกๆๆๆๆๆๆๆ หิหิหิ”
“หัวเราะอะไรวะนั่น”
เทมโปถามตัวเองเบาๆแล้วเดินเข้าไปใกล้ พยุงตัวจียงขึ้นแล้วลากไปตามบันได
“ตัวเบาชะมัด วันๆกินข้าวป่าววะเนี่ย” พึมพำกับตัวเองไปเรื่อย
เมื่อถึงห้องรับรองสำหรับแขกแห่งบ้านชเว ร่างสูงพาจียงเดินลากขาไปที่เตียง
“เฮ้~ที่นี่ที่หนายยย” จียงถามเสียงยานคางตามประสาคนเมา
“เตียง - - ชัดมั้ย”
“เตียงหรอ ง้านนอนนะ”
“ก็นอนสิ” ยังคงคุยกับคนเมาอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ชเวเก่งว่ะ - -*
“ง้านถอดเสื้อก่อน” พูดจบ จียงจับชายเสื้อแล้วถกขึ้นหมายจะถอดเสื้อตัวเอง
“เฮ้ย!!” เทมป์สบถเสียงดังลั่น ก่อนที่จะรีบเข้าไปตะครุบเสื้อไว้
“อารายของแกว้า คนจะถอดเสื้อ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ออกปายยยยยโว้ยยยยยย”
“ถอดบ้าอะไรเล่าจะนอนก็นอนไปสิ ไม่ต้องถอด”
“จะถอดอ่ะ ปล่อยเด้~~”
แล้วไหงเมื่อวานจะถอดให้ ดันทำเป็นโวยวาย เทมโปคิดในใจ (ตอนนั้นกูไม่เมาเว้ย! : จียง)
“อย่างงี้มันต้องถอน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“อะไรนะ”
“ถอดเหอะถอดดด” จียงเปลี่ยนเป้าหมายจากเสื้อตัวเองไปเป็นเสื้อของคนที่เข้ามาห้ามแทน
มือเล็กเอื้อมไปจับชายเสื้อเทมโปไว้แล้วพยายามจะถอดมันออก
“เฮ้ย จะบ้าเรอะ!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ปล่อยยยยย” เทมโปโวยวาย
“ม่ายปล่อยยยยยย หิหิหิ”
“ปล่อยเหอะจียง” ร่างสูงใช้มือแกะมือคนตัวเล็กออกอย่างยากเย็น มือคนเรอะ เหนียวหยั่งกะปลาหมึก!!
“อะเค ปล่อยก็ปล่อยยย”
“เฮ้อ” คนตัวโตถอนหายใจอย่างโล่ง แล้วเตรียมตัวลุก ทันใดนั้นเอง
“ฟลายอิ้งบอดี้แอคแทค!!!” จียงตะโกนเสียงดังลั่นแล้วกระโดดเอาตัวโถมเข้าใส่ทันที
...............................................................
“อ๊า ซึงรีแพ้อีกแล้วอ่ะ พี่ยองเบออมมือหน่อยซี่~”
“ของอย่างงี้ยอมกันไม่ได้หรอกนะ ฮ่าๆ”
ซึงรีกับยองเบนั่งเล่นเกมกันอย่างสนุกสนานโดยที่ฝ่ายยองเบเองเป็นยัยสามสาวน้อยที่อยู่ๆก็มารวมพลังแปลงร่างเป็นยัยเซเลอร์บ้าอะไรซักอย่างกับด้านซึงรีที่ใช้หมีแพนด้าเป็นตัวต่อสู้โดยที่เรียกชื่อมันว่าหลินห้อย
“อ๊า ยัยบ้านี่มันเตะหลินห้อยอ่ะ”
“อย่าออมมือสิ พี่รู้ว่านายเก่ง”
“เดี๋ยวผมจะปล่อยไม้ตาย ฮ่าๆๆๆ”
ทั้งสองคนยังคงเล่นเกมกันต่อไปโดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“โอ๊ย ผมเริ่มง่วงแล้วอ่ะ” ซึงรีพูดเสียงอ่อยๆ
“ง่วงก็นอนสิ ไปนอนข้างบนไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ยองเบพูดพลางช่วยซึงรีเก็บอุปกรณ์การเล่นเกม
“ฮะ”
“ไปๆ ขึ้นไปก่อนเดี๋ยวพี่ค่อยลงมาเก็บต่อ” คนตัวล่ำเดินขึ้นไปพร้อมซึงรี
ซึงรีเปิดประตูห้องตัวเองแล้วเดินเข้าไป
“แล้วพี่ยองเบจะไปนอนไหนล่ะฮะ”
“เดี๋ยวพี่ไปนอนห้องนอนแขกน่ะ มีตั้งหลายห้อง”
“พี่ยองเบฮะ”
“หือ” ยองเบหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตู
“พี่นอนกับซึงรีก็ได้นะฮะ”
“เอ่อ...”
“นะฮะ” ซึงรีถามเสียงจริงจัง
“เอางั้นก็ได้” ยองเบพูดพลางยิ้มออกมา ตามใจหน่อยก็ได้วะ ตกลงกูเป็นพี่ซึงรีแทนไอ้เทมป์มันแล้วเนี่ยตอนนี้
“จริงนะ” ไอ้เขี้ยวยิ้มออกมา
“อืม นอนดิ้นรึเปล่าเราน่ะ”
“ไม่ๆ ซึงรีนอนนิ่งเลยล่ะ ท่าไหนท่านั้นเล้ยยย”
“โอเคๆ งั้นไปนอนได้แล้ว ง่วงไม่ใช่หรอ”
“ฮะ พี่เบ้ขึ้นเตียงมาเร็วๆสิ”
“จ้าๆ”
................................................................
“อื้อ~”
เสียงใครคนหนึ่งร้องออกมาพลางบิดขี้เกียจต้อนรับวันใหม่
“อ๊า ปวดหัวชิบ”
จียงร้องออกมาแล้วเอามือกุมขมับตัวเอง สาบานเลยวันหลังจะไม่ดื่มมาราธอนแบบนี้อีกแล้ว T^T
คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่ง แต่มือดันไปสะกิดกับอะไรบางอย่างข้างตัว
“อะไรวะ” ว่าพลางหันไปดู
“เฮ้ย!!”
โครม!!!
จียงร้องตกใจเสียงดังแล้วหงายหลังตกลงมาจากเตียง
อะ อะไรวะ...ไหงมีกอริลล่านอนอยู่บนเตียงวะเนี่ย...แล้ว แล้ว...ไหงกูมีแต่บ็อกเซอร์ติดตัวอ่ะ!!
ร่างบางตกใจลนลานทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งนิ่งมองสลับไปสลับมาอยู่อย่างนั้น
...เหมือนเสียงของจียงจะดังมากพอที่จะทำให้ใครอีกคนตื่น เทมโปขยับตัวนิดหน่อย แล้วใช้แขนยันตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย
“เสียงดังชะมัด” คนตัวโตพูดเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่อีกคนจะได้ยิน
“ห๊ะ!!เฮ้ย!!ตื่นแล้วก็ลุกดิวะ” จียงโวยวาย เมื่อเห็นเทมโปลุกขึ้นนั่งก็เริ่มถกประเด็มถามทันที
“มะ”
“มะ?” เทมโปทวนคำ
“เอ่อ....แบบ....” ยังคงพูดไม่ออก
“อะไรของนายเนี่ย เอ่อ...เอ่อ...แล้วจะรู้เรื่องมั้ย”
“เมื่อคืน...เอ่อ...คือ...” กูไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีแล้วเนี่ย!!!
“เมื่อคืน...ทำไม”
“เกิดอะไรขึ้น?” จียงกลั้นใจถาม มึงอย่าตอบอย่างที่กูคิดนะ ไม่นะ กูกลัว ช่วยบอกว่ากูเมา กูหลับ กูไม่รู้เรื่อง หรือกูละเมอ อะไรประมาณนั้นน่ะ
“ก็ไม่มีอะไร”
“เฮ้อ” ร่างบางลอบถอนหายใจ เทมโปแอบยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูดต่อ
“ก็แค่...”
“แค่...” ยังมีแค่อีกหรอ มึงพอเหอะ
“แค่ ‘เรา’ ได้เสียเป็นเมียผัวกันเท่านั้นเอง”
“ว่าไงนะ!!!!!!!!!!” จียงตะโกนลั่นบ้าน
แค่...เอ่อ...มึงใช้คำว่าเองได้ไง เรื่องใหญ่นะเว้ยเรื่องนี้!! จียงทึ้งหัวตัวเองครุ่นคิด ไม่ๆๆๆๆๆ เดี๋ยวๆ เดี๋ยวนะ...ถ้ามันบอกว่าได้เสีย....
มัน.....มัน.....
มันก็ต้องมีฝ่ายได้กะฝ่ายเสียใช่ป่ะ...แล้วกูกะมันก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ ใครจะเป็นผัวใครจะเป็นเมียวะ!!!
เออเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน บางที...กูอาจจะได้ส่วนมันอาจจะเสีย
...กูอาจจะเป็นผัวแล้วมันเป็นเมียก็ได้หนิ เออเนอะ...อย่างน้อยก็เป็นผัววะ ดูเท่ห์กว่าเป็นไหนๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เทมโปจ้องจียงอยู่นานเหมือนรู้ว่าคนตัวเล็กคิดอะไรอยู่ เลยพูดออกไปลอยๆ
“ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่านายคิดอะไรอยู่”
“...” ร่างบางใช้หางตาจ้องมาทางคนพูด
“แต่ชั้นจะบอกว่า เมื่อคืนน่ะ ชั้น เป็น ผัว ส่วน นาย เป็น เมีย” เทมโปย้ำชัดถ้อยชัดคำ
เปรี้ยง!!!
เหมือนฟ้าฝ่าลงมาตรงๆลงกลางกบาลควอนจียง...นะ..นี่กูเป็นเมียกอริลล่า..กูมีกอริลล่าเป็นผัว...
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ควอนจียงรับไม่ได้
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” จียงตะโกนออกมาหลังความกระจ่าง
“เฮ้ย อย่าโวยวายสิ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ตะโกนดังลั่นได้อีก
เทมโปที่นั่งนิ่งอยู่นานจนสุดท้ายรีบลงจากเตียงแล้วเอามืออุดปากจียงไว้
“อื้อ ปล่อย” ยังพยายามอยู่
“เลิกร้องสิแล้วจะปล่อย”
“เออ ปล่อยโว้ย!!!” เทมโปยอมปล่อยแต่โดยดี แต่เมื่อเห็นจียงทำท่าจะลุกหนี คนตัวโตกว่าก็รีบดึงข้อมืออีกฝ่ายไว้
“จะไปไหน”
“ไปไกลๆมึงอ่ะ!! ออกไปนอกห้องยังดีกว่าอยู่นี่”
“จะบ้าหรอ นายไม่เคยได้ยินรึไง T.O.P in the room”
“วลีบ้าอะไรวะ!”
“GD in the room” ยังพูดต่อไป (In the boom เว้ย อิเทมป์อย่าส่อ!!)
“หยุดพูดนะโว้ย พล่ามบ้าอะไรวะ!!”
“เอ้า ไม่เคยฟังเพลง ost.iris รึไง ฮัลเลลูย่าอ่ะ”
“ไม่เคยฟังแต่เคยได้ยิน มัน in the boom เว้ย!!!” ร่างบางเถียงกลับ
“ไม่ๆ in the room ต่างหาก นายฟังผิดแล้ว”
“บอกว่า in the boom ไงโว้ย ฟังภาษาคนไม่ออกเรอะ!”
“ไหนนายบอกไม่เคยฟังไง แล้วนายจะมารู้ดีไปกว่าชั้นได้ยังไงกัน” ไอ้ชเวเถียงคำไม่ตกฟาก
“โว้ย!! เพลงบ้าอะไร สองแง่สามง่ามชิบ ใครร้องวะเนี่ย”
“แถวๆนี้แหละ” กอริลล่าบ่นเบาๆ
“กูไม่ดู Iris โว้ย กูดูแต่ F4 กูรู้จักแต่ กูจุนเพียว!!”
“หรอ ชั้นนี่แหละ กูจุนเพียว 5555+” เทมโปหัวเราะลั่น
“กูชอบคิมบอมโว้ยยยย!!”
เพล้ง!! เหมือนเทมโปหน้าแตกแบบแปลกๆอย่างไรไม่มีใครรู้แต่ตอนนี้ไอ้กอริลล่าบ้ามันคิดแผนแกล้งเห็ดได้อีกแล้ว
เทมโปเริ่มจับข้อมือบางแน่นขึ้น เพื่อป้องกันการหลบหนี ก่อนจะปั้นหน้าเคลิ้มสุดกู่แล้วพูดออกมาเสียงหวานเลี่ยนสุดๆ
“จียงอ่า”
“อะ อะไร” จู่ๆมาเสียงหวานใส่กูซะงั้น มันบ้าป่าววะ กูขนลุก - -*
“เรามาเล่นผีผ้าห่มกันเถอะ”
ห๊ะ!! ผีผ้าห่มบ้านมึงอ่ะ ไม่เอาวร้อยยยยยยย!!!
“ผีผ้าห่มอะไร เล่นไม่เป็น!!” จียงรีบปฏิเสธเสียงแข็ง
“แหม...เมื่อคืนนายยังสอนชั้นเล่นอยู่เลย มานี่เร็ว” ว่าแล้วก็ฉุดกระชากลากถูควอนจีไปที่เตียง
“เฮ้ย!!!!อย่าน้าาาาาา ปล่อยกู ออมม่าาาา!!!”
ร่างบางดิ้นแล้วดิ้นอีกพลางร้องตะโกนเสียงดัง รอบนี้กูรอดยาก!! รอดยากแน่ๆ!!!
“เร็วๆเข้าสิ เดี๋ยวก็มีไอ้ยองเบมาขัดแบบวันนั้นหรอก” ดึงแขนร่างบางหมายจะลากขึ้นเตียงเต็มที่
“ดี!ให้แม่งรีบๆมาขัดเลย”
“ไม่ต้องเขินหรอกน่า เร็วๆเข้า”
“ม่ายยยยย!!”
“I know U want it baby”
“อ๊ากกกก อย่ามา Breathe ใส่กูตอนนี้ ไม่อ๊าวววววว!!!”
“หึหึ บอกแล้วไงว่ารอดยาก”
เทมโปลากจียงไปใกล้เตียงแล้วเหวี่ยงร่างบางลงไปแหมะแปะอยู่บนเตียงได้สำเร็จ
ในหัวสมองของชายชาตรีนามควอนจียงในตอนนี้ที่ปรากฏถึงที่พึ่งสุดท้ายขึ้นมานั้นก็คือ
“ไอ้เบ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
.....................ทงยองเบ นี้แล...............
ขณะเดียวกันนั้นเอง....
เด็กแข็งแรง ซึงรี’s room
“ZzzzzZZZZzzzzz”
ทงยองเบที่พึ่งสุดท้ายอันพึงจะมีของควอนจียงนั้นยังคงหลับเป็นตายอยู่ - -
................................................................................
ตอนนี้อัพยาวมาก
ตอนหน้าคงต้องรอหน่อยนะคะ "รอเม้นแล้วค่อยอัพ" แบบนี้ดีมะ - -
ฟิคมันไม่สนุกหรอคะ? อ่านแล้วเม้นสักนิดจะเป็นพระคุณมากค่ะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น