คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : :EP: 8 Eye on me [100%]
EP: 8 Eye on me
เสียงคลื่นทะเลซัดเข้าฝั่งดังอยู่เป็นระลอก
ควอนจียงเดินเลียบชายหาดไปเรื่อยเปื่อยขณะที่มีชเวซึงฮยอนเดินตามมาด้านหลัง
ร่างบางเดินเท้าเปล่าไปตามทาง
เหตุผล ... ก็แค่อยากสัมผัสผิวทราย ...ล่ะมั้ง...
จียงมองไปสุดทางเห็นเส้นตัดระหว่างท้องฟ้ากับทะเล สายลมแรงเข้าปะทะใบหน้า
คนตัวเล็กมองลงที่พื้นทรายแล้วเริ่มเหยียบลงที่น้ำทะเลพลางใช้เท้าเตะมันออกไปจนน้ำเค็มกระจายไปทั่ว
ที่นี่...สวย...แต่น่าเบื่อ...
จียงหันมามองหน้าซึงฮยอนเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเดินลงน้ำ แขนเรียวฟาดเข้าที่ฝืนน้ำครั้งแล้วครั้งเล่าจนคนกระทำตัวเปียกปอนไปหมด ซึงฮยอนมองลงไปที่นั่น สายน้ำกระเซ็นต้องแสงเป็นประกาย...
ร่างสูงเดินเข้าไป ดึงมือจียงเบาๆเป็นเชิงปรามแล้วพูดขึ้น
“กลับได้แล้ว”
คนตัวเล็กจ้องไปที่ใบหน้าของซึงฮยอน ก่อนที่จะเดินตามแรงดึงไปอย่างว่าง่าย เสื้อผ้าเนื้อบางแนบเข้ากับร่างผอมบางเส้นผมเปียกปอนลู่ติดใบหน้า กับลมเย็นๆที่พัดมาปะทะกาย ทำเอาจียงต้องใช้มือหนึ่งกอดตัวเองเอาไว้
“โอ๊ย!”
จียงร้องเสียงดังจนซึงฮยอนหันกลับไปมอง
ร่างบางลงไปนั่งอยู่ที่พื้นทราย สองมือกำเท้าตัวเองแน่น
“บ้าชิบ ...เจ็บ”
เจ้าของเท้าแข็งใจลงมอง เปลือกหอยบาดเข้าลึกที่ฝ่าเท้าเขา ยิ่งโดนน้ำทะเลเข้าไปยิ่งแสบขึ้น
“อึ่ก...” แบบนี้ เขาคงเดินต่อไม่ไหว...แล้วจะทำยังไง ??
“นั่งทำบ้าอะไรอยู่” ซึงฮยอนหันมามองแล้วลอบด่าเบาๆ
“...”
จนสักพักถึงเดินเข้ามาหา ดูเหมือนว่าสายตาคมจะมีอาการตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะดึงมือจียงที่กุมเท้าตัวเองออก
“จะนั่งอยู่อีกนานมั้ย เดี๋ยวทรายก็เข้าแผลหรอก”
“แต่ฉัน...” ยังพูดไม่ทันจบ จียงแทบจะร้องเสียงหลง จู่ๆซึงฮยอนก็มาคว้าตัวเขาขึ้น...ท่าเจ้าหญิง...
“เดี๋ยว...ชเวซึงฮยอน!!” จียงร้องเสียงดัง
“สภาพแบบนี้จะกระเผลกกลับไปได้ยังไง”
“...” จียงไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้โดนอุ้มไปอย่างนั้น
ท่าทางเขาจะเดินไปไกลมากพอดู ...กลับมาถึงบ้าน ตะวันก็เริ่มคล้อยลงต่ำเสียแล้ว....
คนตัวสูงวางเขาลงบนโซฟาหน้าทีวี ก่อนที่จะสั่งกำชับไว้แล้วเดินหายไป
“นั่งนิ่งๆ อย่าไปไหน”
พูดเหมือนกับเดินไปไหนได้งั้นแหละ....
ร่างเพรียวได้ยินเสียงกุกกักอยู่สักพัก ไม่นานซึงฮยอนก็กลับมาพร้อมกับกล่องพยาบาลสีขาว เขาวางมันลงบนโต๊ะกาแฟด้านหน้า ก่อนที่จะดึงข้อเท้าจียงเข้ามาใกล้
“อิ๊”
เสียงสูงร้องออกมาเบาๆแล้วชักเท้ากลับหลังจากโดนยาฆ่าเชื้อแตะแผลเพียงนิดเดียว
“อยู่เฉยๆ” ซึงฮยอนดึงข้อเท้าจียงกลับไปอกครั้ง ...จับเพียงเบาๆ แต่มั่นคง...
“เจ็บรึเปล่า?” ซึงฮยอนถามเสียงเบา
“อือ...” จียงก็ตอบกลับเบาไม่แพ้กัน
สุดท้ายร่างสูงพันผ้าสีขาวอย่างตั้งใจ จนมันเสร็จเรียบร้อย จียงชักเท้ากลับทันทีที่มือใหญ่ปล่อยข้อเท้าเขา
“เอ่อ...ขอบคุณ”
ซึงฮยอนขยับเข้าใกล้ตัวจียงอีกครั้ง ร่างเพรียวไม่ถอยหนี แต่กลับเงยหน้าไม่หลบสายตา...
“เสื้อเปียกหมดแล้ว...”
ยื่นมือไปหมายจะจับเสื้อเชิ้ตที่เปียกน้ำ แต่กลับกลายเป็นว่าซึงฮยอนคว้าต้นคอคนตรงหน้าเข้าหา
จียงสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอุ่นชื้น แต่มันกลับไม่รุนแรงเหมือนทุกครั้ง
ร่างสูงขบริมฝีปากจียงเบาๆ ก่อนจะผละออก
แต่ทำไม....ต้องมองเขาด้วยสายตาแบบนี้...
ร่างเพรียวไม่ชินกับการสบสายตาใครนานๆเลือกที่จะเป็นฝ่ายหลบไปเอง ยังไม่ทันจะพูดอะไร อีกฝ่ายกลับพูดขึ้นมาก่อน
“นายน่าจะไปเปลี่ยนเสื้อ”
“เอ่อ...ฉะ... ฉันว่าฉันไปอาบน้ำเลยดีกว่า...”
จียงลุกไม่ขึ้น ร่างสูงดึงแขนเขาเอาไว้
“จะอาบยังไง แผลนี่มันห้ามโดนน้ำ...”
“แล้ว...”
จะทำยังไง...ไม่ต้องทำยังไงทั้งนั้นแหละ....
ซึงฮยอนจัดการลากจียงเข้าห้องน้ำ อาบน้ำสระผมเสร็จสรรพในขณะที่เท้าทั้งสองข้างของเขาไม่เปียกเลยซักนิด....
แล้วทำไม...จู่ๆก็มาทำตัวดี
ไหนจะสายตานั่น...
ได้โปรดอย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น....
ไม่งั้น ...ฉัน....
หลังทานข้าวเย็นบนโต๊ะอาหารซึ่งไร้การสนทนา จียงเดินขึ้นห้องโดยใช้ราวบันไดเป็นที่มั่น
ก้าวแล้วก้าวเล่า ...
ร่างเพรียวที่หันหลัง
กลับรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมา
และเลือกที่จะเลี่ยงมัน...
จียงทรุดตัวลงบนเตียงหลังใหญ่
จ้องมองไปที่ประตู แล้วถอนหายใจ....
ทำไมต้องถอนหายใจ .??. .เขาเองก็ไม่รู้
เสียงนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ...ชเวซึงฮยอนไม่ได้ขึ้นมาบนห้อง
มันอาจจะเหมือนเขากำลังรอหมอนั่น...
แต่...
ก็แค่นอนไม่หลับเท่านั้นแหละ ...ไม่ได้รอใครทั้งนั้น....
ไม่รู้วาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ตื่นมาอีกที ...แดดมันก็ส่องเข้ามาทั่วห้อง
น้ำทะเลที่ต้องแสงแดดเป็นประกายวิบวับ....จียงเลือกที่จะมองมันแค่ผ่านๆ ก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป
มือขาวเลื่อนไปจะบิดลูกบิดประตู ยังไม่ทันจะแตะโดน มันกลับเปิดขึ้นเองเสียก่อน
กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า...ชเวซึงฮยอน
“ข้าวเช้า...” เสียงทุ้มพูดแค่นั้น แล้วยืนรอให้จียงเดินออกมา แล้วเดินตามหลัง
จียงเดินกระเผลกออกมาตามทาง ร่างเล็กคว้าราวบันไดเป็นที่มั่นอีกครั้งแล้วก้าวขาลงไป
พรืด...
เสียงคนก้าวพลาดดังขึ้นเบาๆ
นายตก...ตกบันไดแน่ๆ ควอนจียง
โชคร้ายกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว
จียงหลับตานิ่ง มั่นใจว่าอีกไม่กี่อึดใจเขาคงต้องกลิ้งลงไปตามทาง แต่มันกลับไม่ใช่...
แขนแข็งแรงคว้าตัวเขากลับมายืนที่ชั้นสองดังเดิม
สายตาคมที่สบตามาที่เขา
สื่อได้ถึงอะไร....ตกใจ ...ต่อว่า...
ซึงฮยอนเกี่ยวเอวจียงเข้าชิดตัว ร่างเพรียวทำได้แค่หันหน้าหลบ แต่ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ...
สายตา สีหน้า ท่าทาง
ให้ตาย ....ควอนจียงต้องการทำอะไร
ยิ่งนานเข้า ...มันทำให้เหมือนเขากำลัง .... “หลง”
จนสุดท้ายที่มือใหญ่เลื่อนไปเชิดคางคนตรงหน้าขึ้น
สายตาจับจ้องที่เรียวปากแดง ก่อนจะเริ่มรุกราน...
“อือ...”
จียงส่งเสียงคัดค้าน ก่อนเอามือดันอก ดันแค่เพียงเบาๆ ซึงฮยอนก็หยุด แล้วผละออก..
สายตาคมที่ทอดมองมา จียงเริ่มจะหวั่นใจกับมัน
ต้องการจะสื่ออะไรอีก ...โกรธ ...เสียดาย ...หรือ ผิดหวัง...
อีกครั้งที่จียงจ้องมองสายตานี้ แล้วเริ่มทำอะไรไม่ถูก....
เรียวปากแดงเริ่มเอ่ยเบาๆ แล้วอะไรทำให้เขาพูดแบบนี้ออกไป ...อะไรกัน??
“นี่มัน...บันได...”
บ้าชะมัด ....พูดไปทั้งๆที่รู้ ...รู้ใช่ไหม ถ้าพูดแบบนี้ไปก็เท่ากับว่า....
ซึงฮยอนจับจ้องที่ใบหน้าจียง
ก่อนที่จะคว้าข้อมือบางแล้วพาเดินกลับเข้าไป
...ห้องที่เขาเพิ่งเดินออกมาเมื่อกี้
เสียงเปิดประตู ...เสียงปิดประตู
กับเสียงที่จียงคิดว่ามันอาจจะเป็นเสียงสุดท้ายที่เขาจะได้ยินมันชัดที่สุด
...ฟูกกำลังยุบตัวลง...
จากตรงนี้....
ซึงฮยอนจึงได้รู้
จียง ... ติดนิสัยกัดปาก ?
สายตาคมจ้องมองลงที่ร่างข้างใต้ ร่างเล็กขบเม้มปากตัวเองแน่นอีกครั้งจนมันเป็นเส้นตรง
ให้ตาย.... ได้ช้ำหมดพอดี...
“นี่”
ซึงฮยอนว่าเสียงเบาแล้วใช้นิ้วแตะให้จียงเลิกขบปาก
“อย่ากัดปาก...”
“...”
จียงไม่ได้ตอบอะไร แค่จ้องตอบกลับมา
“ถ้านายกัด....ฉันจูบ”
ต่อท้ายด้วยเสียงต่ำทุ้มในลำคอ จียงได้แต่มองแล้วปล่อยให้คนตรงหน้าทำตามใจต่อไป
ขู่? คิดว่าจะกลัวรึไง
กะอีแค่จูบ ทำไมควอนจียงต้องกลัว? ...ใช่ไหม ?
ใช่ ...กะอีแค่จูบ
ซึงฮยอนยิ่งออกแรงมากขึ้น จียงทำได้แค่กำผ้าปูเตียง....
ริมฝีปากยังคงปิดแน่น แต่ดูเหมือน...คราวนี้เจ้าตัวจะเริ่มคลายมันออกเสียเอง
“อะ...”
ร่างบางร้องเบาๆ แต่มันกลับทำให้ซึงฮยอนต้องชะงักไปครู่หนึ่ง
...อีกครั้งที่เขาต้องสบถ
.......กลัวถูกจูบนักรึไง...
เวลา....
ผ่านไปเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าจะมีใครสนใจไหม
จียงยังคงนอนปิดตาห่มผ้าอยู่บนเตียงหลังเดิม
ท้องผ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มดูเหมือนอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า
ร่างเล็กขยับตัวเบาๆ ก่อนจะซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มเพื่อหลบอากาศหนาว
“นี่...เฮ้”
“...”
“....ตื่นได้แล้ว ...”
มือใหญ่เขย่าที่ไหล่บางเบาๆ แล้วส่งเสียงเรียก
จียงยังคงไม่สนใจแล้วยิ่งซุกลงใต้ผ้ามากกว่าเดิม
“ควอนจียง”
“อือ...”
“เฮ้”
“แปปนึง ฉันหนาว...” จียงพูดเสียงเบาออกมาจากใต้ผ้าห่มผืนหนา
“มันเย็นแล้ว ลุกเถอะ”
“อือ...”
“...”
“ถ้านายไม่ตื่น ...ฉันจูบ”
“...”
ไร้เสียงตอบรับจากร่างเล็กบนเตียง ซึงฮยอนพ่นลมหายใจยาว ก่อนจะเขยิบตัวเข้าใกล้
แขนแข็งที่โอบมาจากทางด้านหลัง ทำเอาจียงสุดเฮือก
“อือ...ปล่อย”
คนตัวสูงไม่สนใจ ยังคงกระทำตามใจตัวเองต่อไป แล้วเริ่มฝังจมูกลงกับซอกคอขาว
“อื้อ...” จียงร้องเบาๆ แล้วเอามือดันหัวซึงฮยอนออก
“...”
“อะ ... โอเค โอเค ตื่นแล้ว”
“...” ยังไม่มีท่าทีว่าคนปลุกจะสนใจ ยิ่งตอนนี้มือจะยิ่งซนขึ้นมากกว่าเดิม
“กะ ก็ได้ เทมป์ ไม่เอาแล้ว...”
จียงพูดแค่นั้น ซึงฮยอนก็หยุดกึก
และความรู้ใหม่ที่เพิ่งรู้อีกครั้ง.... ควอนจียงแสนหัวดื้อ
แต่แกล้งมากๆเข้าก็สนุกดี...
“กินข้าว” ซึงฮยอนพูดสั้นๆแล้วดึงจียงให้ลุกขึ้นมานั่ง
“นายหิว?”
“อือ”
ร่างบางกลอกตาไปมาอย่างคนรำคาญ ก่อนจะ ลุกขึ้นเอาผ้าห่มคลุมตัวแล้วเดินไปทางห้องน้ำ
“ถ้าชั้นรอนายอาบน้ำ แล้วเมื่อไหร่จะได้กิน”
“ลงไปสิ จะรอทำไม” จียงหันมาตอบ
“ไปอาบเร็วๆ”
เสียงทุ้มไล่ให้รีบไป แต่ดูเหมือนจียงจะนึกสนุกอยากเล่นอะไรขึ้นมาซะแล้ว
...ถ้าหิวนัก ก็ไม่ต้องกินซะดีมั้ย?
“ไม่อาบด้วยกันล่ะ”
“...” ซึงฮยอนไม่ตอบแต่ดูจะมีสีหน้าสงสัยอยู่ไม่น้อย ทุกทีเคยทำอะไรแบบนี้ที่ไหนกัน
“ถือว่าชวนแล้วนะ”
ร่างบางพูดแล้วยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหันหลังเดินไปอีกครั้ง
แรงมือฉุดกลับไปจากทางด้านหลัง กระชากให้จียงเซถอยกลับกลับมา
“เฮ้ อย่ายุ่มย่าม ขอร้อง” จียงโวยเสียงดัง
“ไหนบอกว่าให้อาบน้ำด้วยกัน?”
“ไม่ทันแล้วล่ะ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
ร่างเล็กพูดเสียงเจ้าเล่ห์
“งั้นก็ไม่ต้องอาบมันแล้ว”
คนตัวสูงพูดจบก็ดันจียงลงไปนั่งกับเตียงอีกครั้ง จียงมีสีหน้าตกใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันจะอาบน้ำ” ร่างบางชักสีหน้าแล้วพูดเสียงแข็ง
“ไม่ทันแล้วล่ะ ...ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
ซึงฮยอนทำหน้าเฉยแล้วพูดเลียนประโยคเดียวกับที่จียงพูดไปเมื่อกี้
ร่างบางมีสีหน้าโมโหขึ้นมาทันที แล้วเริ่มโวยวาย ในขณะที่ซึงฮยอนพยายามกดตัวเขาลงกับเตียง
“ไอ้บ้าชเวซึงฮยอน โรคจิตหรือไง”
“เปล่าหนิ” ร่างสูงว่าพลางลูบลงไปที่หน้าขาของจียง
“เมื่อกี้นี้ฉันยัง...อื้อ....”
ซึงฮยอนตัดสินใจใช้ปากตัวเองหยุดการโวยวายของจียงได้อย่างทันที ตอนนี้ดูเหมือนจียงจะเลิกดิ้นเอาซะเฉยๆ
“อะ...เดี๋ยว ไม่กินข้าวรึไง” ร่างบางพยายามหาข้ออ้างเปลี่ยนประเด็น
“ไม่เอาแล้ว...”
“อ๊ะ...” กับเสียงสูงที่ร้องดังขึ้นอีกครั้งเมื่อซึงฮยอนเริ่มจะเคลื่อนมือไปจับที่อื่น
“...กินอย่างอื่นคงดีกว่า...”
...............
........................
......................................
“ทำไมไม่กินเข้าไป”
ซึงฮยอนถามเสียงทุ้มเจือด้วยความสงสัย ตั้งแต่ลงมานั่งอยู่ที่โต๊ะ จียงยังไม่แตะอาหารในจานสักนิด
“กินไม่ลง”
“โรคจิตรึไง กินเข้าไป”
ทันทีที่พูดจบ จียงนั่งหน้าตึงไปทันที
บ้ารึไง? แค่ไม่กินข้าวก็มาหาว่าชาวบ้านเป็นโรคจิต ตัวเองน่ะสิที่โรคจิต!!
ร่างบางจ้องอาหารตรงหน้าไม่นานก็ต้องกล้ำกลืนกินมันลงไป
....ไม่ใช่ว่าไม่หิว
แต่มันกินไม่ลง แค่เห็นก็ไม่อยากกินแล้ว...
ให้ตาย
ควอนจียงเกลียดกระเทียม....
ซึงฮยอนเองที่มองอยู่นานเริ่มเกิดอาการสงสัยขึ้นอีกครั้ง อาหารก็รสชาติดี แต่ควอนจียงดูเหมือนจะใช้เวลาในการกินมากกว่าครั้งอื่น
ถ้าจะให้จ้องดีๆ เขี่ยกระเทียมออกเป็นว่าเล่น
.....เกลียดล่ะสิ .... แค่กระเทียมเนี่ยนะ
“แค่กระเทียม กินเข้าไปไม่ตายหรอกน่ะ”
สิ้นคำพูด จียงหยุดการเขี่ยแล้วจ้องมาที่คนฝั่งตรงข้าม
“ใช่ ...กินแล้วไม่ตาย แต่มีอยู่ในจานแล้วมันกระเดือกไม่ลง”
ร่างบางว่าจบ ก็ลงมือก้มหน้าเขี่ยต่อทันที
....ให้ตาย เด็กชะมัด...
จียงที่ดูเหมือนจะอิ่มแล้ววางช้อมส้อมลงข้างกัน แล้วนั่งนิ่ง ขณะที่ซึงฮยอนนั่งมองเขามาตั้งนานแล้ว
ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินมาฉุดข้อมือบางให้ลุกตาม พลางจูงพาไปนั่งลงที่โซฟาหน้าโทรทัศน์
ซึงฮยอนเลื่อนมือไปคว้ากล่องพยาบาลที่เค้าวางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะมาใกล้ตัว ก่อนที่จะเปิดมันออกแล้วออกคำสั่งกับคนตัวเล็ก
“เอาเท้ามา”
ว่าแค่นั้น ไม่รอให้อีกฝ่ายทำตามที่พูด เขากลับเอื้อมมือไปดึงข้อเท้าจียงขึ้นมาทันที
“โอ๊ย เบาๆเป็นมั้ย” จียงร้องเสียงก่นด่า
คนถูกว่าไม่สนใจในสิ่งที่ได้ยิน มือใหญ่บรรจงแกะผ้าผันแผลสีขาวที่เขาพันไว้ก่อนหน้านี้ออก
จียงนั่งนิ่งปล่อยให้คนตัวโตทำแผลให้โดยไม่ปริปากพูดอะไรออกมาอีก
แผลที่เท้าดูแห้งลงกว่าเมื่อวาน แต่มันยังต้องการการทำความสะอาด
ซึงฮยอนลงแอกอฮอลล์ที่บาดแผลช้าๆ ฝ่ายจียงกระตุกเท้าเบาๆเพราะความแสบ
“เจ็บรึเปล่า”
“อือ...”
ร่างบางตอบไปส่งๆ ถ้าให้เทียบกันจริงๆแล้ว “ที่อื่น” มันยังเจ็บกว่านี้เยอะ...
“ไม่ต้องพันแผลแล้ว มันแห้งแล้ว อย่าไปทำให้แผลเปิดแล้วกัน”
ร่างสูงว่าไปส่งๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าใกล้
“อะไร?” จียงถามเบาๆ
“คำขอบคุณล่ะ”
“ขอบคุณ”
จียงว่าหน้านิ่ง ซึงฮยอนยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเกี่ยวคอคนตัวบางเข้าใกล้
กิริยาเดิมๆ ท่าเดิมๆ กับที่เดิมๆ
อีกครั้งที่จียงต้องร้องประท้วงอยู่ในคอ...
ร่างบางกลั้นใจผลักอกคนตัวสูงกว่าให้ออกห่างด้วยความโมโห ทุกอย่างที่มันอัดอั้นอยู่มานานมันทำให้เขาเริ่มเก็บเอาไม่อยู่ เขาปั้นสีหน้านิ่งแล้วถาม...
ถาม...ในสิ่งที่เขาสงสัย
“พอใจรึยัง”
“พอใจอะไร” ร่างสูงถามกลับหน้าตาย
“ที่ทำไปทั้งหมด ...พอใจรึยัง”
“ไม่...ชัดมั้ย”
“ชเวซึงฮยอน” จียงเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงดัง
“เลิกโวยวายงี่เง่าเถอะน่า ..จียง”
จียงชะงักไป ...จู่ๆคนตรงหน้าก็เรียกเขาว่าจียง .... คนๆนี้ไม่เคยเรียกเขาแบบนี้มาก่อน...
“เวลาอยู่กับนาย มันมีอะไรน่าทำกว่ามานั่งโวยวายตั้งเยอะ”
ว่าจบ ซึงฮยอนทำท่าจะดันตัวจียงลงกับโซฟา จียงเหมือนคนไร้แรงไปดื้อๆ อะไรที่มันน่าทำกว่านั้น...?
หมอนี่กำลังจะทำมันอีกแล้ว...??
“ถ้าเรื่องแบบนี้...”
“...”
“เท่าไหร่มันก็คง ไม่ ...ล่ะมั้ง” เสียงทุ้มต่ำพูดออกมาเบาๆราวเสียงกระซิบ
จียงพยายามดันคนตรงหน้าออกห่าง พอกันที เรื่องอะไรจะมานั่งทำเรื่องทุเรศแบบนี้ทุกเวลา เขาไม่ใช่อะไรซักอย่างที่มีไว้เพื่อเรื่องแบบนั้นตลอดซักหน่อย และก็ไม่มีทางใช่ด้วย!!
“ไม่” จียงร้องลั่น
“บ้าชิบ อะไรของนาย”
“ทำเป็นแค่อย่างเดียวรึไง ชเวซึงฮยอน นายมันโรคจิต”
“...”
“เมื่อไหร่นายจะเลิกทำแบบนี้ซักที เคยคิดถึงจิตใจคนอื่นบ้างไหม...เห็นฉันเป็นอะไร ฉันไม่ใช่ตุ๊กตา ไม่ใช่ของเล่น ฉันมีชีวิต ฉันมีจิตใจ สารเลวเอ๊ย!!” ร่างบางพรั่งพรูคำพูดที่อัดอั้นเอาไว้ออกมาไม่หยุด พอกันที ทำไมเขาต้องยอม ทำไมเขาต้องทน พอซักที
“แล้วไง...”
สิ้นคำพูดของซึงฮยอน จียงกำหมัดแล้วซัดมันเข้าที่หน้าของร่างสูงทันทีในขณะที่คนตรงหน้าไม่ทันตั้งตัว
หมัดแรงซัดเข้าที่ใบหน้าคม
ซึงฮยอนจับที่หน้าตัวเองเบาๆ
... เขาไม่เคยคิดว่าจู่ๆจียงจะใช้กำลัง...
“หึ ชเวซึงฮยอน ถามจริงๆเถอะ ...เวลาฉันไปไหนก็ชอบมาทำเป็นเงาตามตัว...”
“...”
“....หึงรึไง”
คำพูดที่ถากถางออกไป ทำเอาคนพูดแทบกัดลิ้นตัวเอง
ควอนจียง ....คนงี่เง่า....
ร่างสูงนั่งนิ่งไปซักพัก ก่อนจะเอ่ยออกมา
“แล้วถ้าฉันบอกว่า...”
“...”
“ ‘ใช่’ นายจะว่ายังไง” เสียงทุ้มเน้นตรงคำสำคัญราวกับกลัวคนร่างบางจะได้ยินผิดไป
จียงอึ้งอยู่กับคำพูดของคนตาคมตรงหน้า
ให้ตายเถอะควอนจียง ทำไมถึงได้โง่ไม่รู้จักจบ
นายทำอีกแล้ว
....ขุดหลุมฝังตัวเอง...
.........................................to be con...
เอาเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อิเทมป์มันเปิดปากพูดแล้วเว่ยยยย
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ลุ้น ลุ้น ลุ้นนนน
อยากเลิกลุ้น
ง่ายๆ เหมือนโปรโมชั่นเซเว่นอ่ะ
"เม้น" ซะเดี๋ยวดีเอง 555+
เม้นซักนิดต่อชีวิตไรท์เตอร์นะคะ ฮี่ฮี่ฮี่
ความคิดเห็น