คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : :EP: 7 Foolish Love [100%]
EP: 7 Foolish Love
ครืด ครืด~
เสียงโทรศัพท์เครื่องสีเงินที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นขึ้น ร่างเพรียวที่นั่งอยู่ไม่ไกลรีบเอื้อมมือมากดรับทันที
เบอร์ไม่คุ้นเลย...
“ฮัลโหล?”
//ฮัลโหล ...ซึงรี?//
“ฮะ นั่นใคร”
เจ้าของเครื่องตอบกลับไปงงๆ ก็เบอร์มันแปลกนี่นา
//ฉันเอง ยองเบ//
“อ่ะ อ้าว ฮะ พี่ยองเบ”
//นายจำไม่ได้รึไง?//
“เอ่อ...ครับ”
ลืมไป ก็พี่ยองเบขอเบอร์เขาไปเมื่อตอนแยกกัน เห็นว่าจะเอาไว้คอยถามเรื่องมือที่เจ็บ ลืมไปได้ไงเนี่ยเรา
//ฮ่าๆ ไม่ต้องทำเสียงหงอยแบบนั้นหรอกน่า เอ้อ ว่างรึเปล่า//
“วันนี้หรอฮะ?”
//อื้อ//
“ก็ว่างอ่ะครับ พี่ยองเบมีอะไรรึเปล่า”
//พี่ว่าจะชวนไปเป็นเพื่อนซื้อของหน่อย พอดีจะซื้อของไปไถ่โทษเพื่อนน่ะ มือหายรึยัง?//
ยังไม่วายถามเรื่องสุขภาพของคนเจ็บ
ซึงรียิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะกรอกเสียงกลับไป
“ดีขึ้นแล้วล่ะฮะ ไปซื้อที่ไหนล่ะเดี๋ยวซึงรีไปเป็นเพื่อนพี่ยองเบก็ได้”
//งั้นอีกชั่วโมงเจอกันที่ห้าง SOL นะ//
“ได้ครับ ...ครับ...สวัสดีครับ”
ซึงรีพูดต่อนิดหน่อยก็วางสาย มีรอยยิ้มผุดขึ้นอีกครั้งที่ใบหน้า แต่แล้วก็ค่อยๆเลือนหายไป
...พี่ยองเบซื้อของให้เพื่อนด้วย...โชคดีจังเลยน้า...
ซึงฮยอนมองเหม่อไปที่แผ่นหลังของคนตรงหน้า
ตอนนี้ควอนจียงกำลังนอนหันหลังให้เขา
ตาคมเหลือบมองรอยสักที่กลางหลังคนตัวเล็กอยู่นาน.... เพิ่งจะเห็นเต็มตาก็วันนี้ ว่ามันสักเอาไว้ว่าอะไร
ไม่เพียงแค่มอง มือใหญ่เอื้อมไปใช้นิ้วลากผ่านไปทางรอยสักเบาๆ แต่ดูเหมือนเจ้าของรอยสักจะไม่ชอบใจนัก
“ทำอะไรน่ะ” จียงเอ่ยถามทั้งๆที่ยังนอนหันหลังอยู่
“เปล่า แค่อยากจับ”
ร่างบางลุกขึ้นนั่งแล้วหันมามองหน้าคนพูด
“ฉันไม่ชอบให้ใครมาจับ”
“ชอบให้ลูบงั้นสิ” ซึงฮยอนสวนกลับทันที จียงแทบเอาหมอนปาใส่หน้าเขา
“พูดมากชะมัด” ร่างบางหยุดเอาไว้แค่นั้นก่อนจะทำท่าลุก คนตัวสูงรีบคว้ามือเขาเอาไว้ทันที
“จะไปไหน?”
“ไปอาบน้ำ อย่ามายุ่งน่ะ” ว่าจบก็สะบัดมือออกอย่างไม่ใยดีแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“ลงไปส่งหน่อย”
“ไม่ มีเท้าก็เดินลงไปเอง ยากนักรึไง”
จียงว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จ ซึงฮยอนทำท่าเหมือนจะกลับบ้าน อยากกลับก็กลับไปสิ ทำไมเค้าต้องเดินลงไปส่งด้วยล่ะ เป็นอะไรกันรึก็เปล่า
ร่างสูงเหลือบตามองอย่างเงียบๆ...
“มองอะไร จะไปไหนก็ไปสิ ชเวซึงฮยอน” ร่างบางยังคงไล่อยู่ จนดันเค้ามาถึงหน้าประตู
“เทมป์...”
“อะไรของนาย”
“เรียก เทมป์ ก็พอ”
“เฮอะ แล้วนายจะเรียกฉันว่า จีจี้รึไง ประสาท”
“ถ้านายอยาก ฉันเรียกก็ได้” พูดพลางทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างเต็มที่
คนตัวโตกว่าจะรู้สึกยังไงไม่รู้ แต่ตอนนี้จียงรู้สึกไม่อยากจะเห็นหน้าสักเท่าไหร่
“ไสหัวไปเลย!” จียงตวาดลั่น แล้วออกแรงดันหลังซึงฮยอนอีกครั้ง
ขณะที่กำลังดันหลังของคนตรงหน้าอยู่ ซึงฮยอนหันกลับมาแล้วดันเค้าติดผนังแทบทันที
ร่างสูงใช้มือสองข้างกั้นไว้ไมให้จียงหนี แล้วประกบจูบลงมา
ไม่มีกิริยาตอบรับใดๆทั้งนั้น จียงไม่จูบตอบ แต่ก็ไม่ขัดขืน ร่างบางทำแค่เพียงยืนนิ่งๆ จนร่างสูงเป็นฝ่ายต้องยอมถอยเสียเอง
“...”
“จูบ...แล้วจะกลับ...” ซึงฮยอนพูดแค่เพียงเบาๆ ก่อนที่จะก้มลงจูบอีกครั้ง
คราวนี้จียงเริ่มจะตอบรับเขากลับ แล้วใช้มือโอบรอบคอคนตรงหน้าเอาไว้
“อื้อ” เสียงหวานครางเบาๆ แล้วเริ่มดันตัวซึงฮยอนออก
คนตัวสูงค่อยๆถอนริมฝีปากออกช้าๆก่อนจะมองหน้าจียงนิดหน่อยแล้วเดินออกไป แต่ยังไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายเอาไว้
“แล้วเจอกัน ...ที่รัก”
เมื่อประตูห้องปิดลง เหมือนร่างบางจะหมดแรงเอาเสียดื้อๆ ลากขาตัวเองไปนั่งที่โซฟา แล้วก้มหน้ามองพื้น
“....แบบนี้ ....ดีแล้วใช่มั้ย...?”
....................................................
“พี่ว่าน่าจะเป็นเสื้อนะ นายคิดว่าไง”
ยองเบว่าขึ้นแล้วหันหน้าไปทางซึงรี ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังเดินเลือกของอยู่ในห้าง
“ก็ดีฮะ แล้วเพื่อนพี่เค้าชอบแบบไหนล่ะ”
“นั่นแหละที่หนักใจ พี่ไม่รู้” ยองเบพูดเบาๆ “ถึงได้ให้นายมาช่วยเลือกไง”
“ฮะ” ซึงรีรับคำง่ายๆ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นเสื้อยืดลายสวยตัวนึงในร้านราคาแพง
“โว้ว เสื้อสวยชะมัด”
“หือ??” คนเป็นพี่หันไปมองตามสายตาซึงรี ไอ้เสื้อตัวนั้นมันโคตรสวยเลยว่ะเฮ้ย!
“ถ้าเป็นตัวนั้นเพื่อนพี่ต้องชอบแน่”
“อ่ะ...พี่จะซื้อหรอฮะ?” ซึงรีหันมาถามหน้าหงอย ใจจริงอยากจะซื้อเก็บไว้ใส่เองมากกว่าอ่า
“อื้อ” ว่าจบก็เดินเข้าร้านไปทันที ให้ร่างโปร่งเดินหน้าหมาหงอยตามเข้าไป
“ต้องขอบคุณซึงรีเลยนะเนี่ย พี่ได้ของเร็วมากเลย นี่ยังไม่เย็นเลยนะ” ยองเบว่าพลางมองนาฬิกาข้อมือก่อนที่จะคว้าข้อมือซึงรีขึ้นมาแล้วเดินไป
“พะ พี่ยองเบ จะไปไหนอ่ะ” ซึงรีว่าตะกุกตะกัก ก็ ก็ อยู่ๆมาดึงมือกันแบบนี้ได้ไงอ่ะ!
“กินข้าวไง ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่มาเป็นเพื่อนพี่ละกัน”
.....................
ร่างสูงนั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้เอนตัวใหญ่
ในหัวยังคงคิดถึงแต่เรื่องที่เพื่อนเขาพูดเอาไว้ก่อนที่จะกลับออกไป
...ถ้ามึงไม่กันพีจียงของมึงไว้ดีๆ รอบนี้มึงพลาดแน่...
พลาด? ยังไง?
จะให้เค้าทำยังไงได้ ก็พี่จียงเขา... เขาบังคับพี่จียงไม่ได้หรอกนะ...
กับอีกเรื่องพี่เพื่อนเขาพูด ทำเอายงฮวายังคงคิดหนัก
...ทางที่ดีอย่าให้พี่เขาติดต่อกับไอ้นี่ได้เลยยิ่งดี เอาพี่มึงไปเก็บไกลๆอ่ะทำเป็นป่ะ อย่างน้อยเค้าก็ต้องแคร์มึงอยู่บ้าง มีใจให้มึงอยู่หน่อยแหละ ไม่งั้นเค้าไม่อยู่กับมึงมานานขนาดนี้หรอก...
เอาไปไกลๆงั้นหรอ...
ไกลแค่ไหนดีล่ะ
ร่างสูงลืมตาขึ้นแล้วหยุดความคิดฟุ้งซ่านลง
แล้วกดโทรศัพท์ไปยังโทรด่วนหมายเลขหนึ่งทันที
โทรด่วนหมายเลขหนึ่งของเขาจะเป็นใครไปได้ ....ก็พี่จียงนั่นแหละ
“ฮัลโหล” จียงรับโทรศัพท์ด้วยเสียงงัวเงีย บ้าชะมัด เผลอหลับไปตอนไหนกัน...
//พี่จียง หลับอยู่หรอ?//
“ตื่นแล้ว” จียงลุกขึ้นมาคุย ได้ยินเสียงเตือนว่ามีสายซ้อนเข้ามา แต่ร่างบางกลับไม่สนใจแม้แต่จะดูหน้าจอโทรศัพท์ ว่าเป็นใคร
//ไปเที่ยวกันมั้ย?//
“ที่ไหนอ่ะ?”
//พี่บอกผมว่าอยากไปทะเลไม่ใช่หรอ คราวก่อนอ่ะ เดี๋ยวผมพาไป// ยงฮวาว่าเสียงอ้อนๆ
“ก็ดี พรุ่งนี้มารับด้วย”
//ครับผม เอาเสื้อไปด้วยนะ เผื่อค้าง//
“อื้อ แค่นี้นะ”
//ครับ//
หลังจากวางสาย โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งทันที จียงขยี้ผมด้วยความรำคาญนิดหน่อย ก่อนจะกดรับ
//พรุ่งนี้ว่างรึเปล่า//
หึ...ช้าไปหน่อยนะ ชเวซึงฮยอน
“ไม่ว่าง มีนัดแล้ว แค่นี้นะ จะนอน” ร่างบางพูดรัวเป็นชุด ก่อนจะกดวางแล้วโยนโทรศัพท์ไปไกลๆ แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
วันถัดมา
ยงฮวาบึ่งมาหาจียงแต่เช้า เรียกได้ว่าคนตัวสูงเป็นคนปลุกเองเลยก็ว่าได้
เร่งๆดันๆหลังให้จียงเข้าห้องน้ำไปเร็วๆ ด้วยเหตุผลที่ว่า “เดี๋ยวมันจะมืดเสียก่อน”
ร่างบางเองทำตามที่คนเป็นน้องบอกอย่างว่าง่าย พอจัดการตัวเองแล้วกินข้าวเสร็จยงฮวาก็รีบพาจียงไปขึ้นรถแล้วขับออกไปแทบทันที
ก็แค่สงสัยนิดหน่อย ...จะรีบอะไรนักหนา..??
บนถนนเลียบชายหาดที่มีเพียงรถสปอร์ตสีขาวเปิดประทุนเพียงคันเดียวซึ่งขับด้วยความเร็วปกติ
จียงมองออกไปนอกรถอย่างเหม่อลอย แต่ด้วยเสียงเรียกของคนข้างตัวเขาจึงหันกลับมาช้าๆ
“พี่ดูเหม่อๆนะ นอนก่อนก็ได้ถึงแล้วเดี๋ยวผมปลุก”
“เปล่า ...แค่อยากดูวิว”
“อือฮึ”
มันคงจะจริงอย่างที่ยงฮวาว่า...ถ้าไม่ออกเร็วๆเดี๋ยวจะมืดเสียก่อน
นี่มันก็เกือบหกโมงแล้ว แต่ยงฮวายังคงขับต่อไปเรื่อยๆ จนจียงถามออกมาด้วยความสงสัย
“ทำไมมันไกลจัง”
“มันไกลสิครับ แต่พอไปถึงนะ พี่จะลืมเลยและว่านั่งรถมานานแค่ไหน ตรงนั้นมีบ้านตากอากาศของผมแค่หลังเดียว หายทรายส่วนตัวนี่แบบสะอาดมากๆอ่ะครับ”
“จริงอ่ะ?” จียงหันมาถาม ดวงตายิ้มๆ
“อื้อ แต่ผมว่าจะแวะทานอะไรก่อน จะได้เข้าไปแล้วพักผ่อนเลย พรุ่งนี้ค่อยตื่นมาเล่นน้ำ ดีมั้ย?”
“ก็ดี ฉันยังไงก็ได้”
“อือฮึ”
ไม่นานนัก จียงมองออกไปก็พบว่าเบื้องหน้าเป็นโรงแรมหรูระดับห้าดาว สำหรับคนอย่างจองยงฮวา มากินข้าวในที่แบบนี้ก็คงไม่แปลกสักเท่าไหร่...
“เชิญครับ” บริกรทักอย่างสุภาพทันทีที่ยงฮวามาถึง
ถ้าจะให้พูดง่ายๆ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในธุรกิจของบ้านเขา...
ไม่นานนักทั้งคู่ก็มานั่งอยู่ตรงโซนที่วิวดีที่สุดของร้านอาหารในโรงแรม
จียงค่อยๆละเลียดอาหารเข้าปากอย่างคนไม่ค่อยหิวนัก จนยงฮวาต้องถาม
“ไม่หิวหรอฮะ นั่งรถมาตั้งนาน”
“เฉยๆอ่ะ สั่งไวน์ได้มั้ย?”
“เชิญครับ” ยงฮวาตอบยิ้มๆ
จียงนั่งจิบไวน์แล้วมองออกไปภายนอกหน้าต่างอย่าเพลิดเพลิน ก่อนที่จะหันกลับมา
“ทำไมวันนี้ถึงพามาที่นี่ล่ะ?”
“ฉลองมั้งครับ...”
“ฉลองอะไร?” จียงว่าพลางยกยิ้มที่มุมปากหน่อยๆ
“ฉลองให้คนหายป่วย”
“คิก...” ร่างบางหัวเราะเบาในลำคอ แล้วถามต่อ “แล้ว...มีของขวัญรึเปล่า”
ยงฮวายิ้มบ้างอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะตอบออกมา
“ของขวัญ...”
“หื้อ?”
“คงต้องกลับไปเอาที่บ้าน...”
ร่างเพรียวยิ้มบางเบาที่มุมปาก ก่อนที่จะเอ่ยปากขอตัว
“ไปห้องน้ำแปปนะ เดี๋ยวมา”
“ครับ”
จียงเดินไปตามทาง ขณะที่ร่างบางกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องน้ำ กลับมีมือหนึ่งดึงข้อมือของเขาเอาไว้แล้วกระชากออกมาอย่างรวดเร็ว
“อุ๊บ อะไรวะ!” จียงสบถเสียงดัง แต่ทันทีที่เขาได้เห็นคนตรงหน้า ทำเอาตาเรียวเบิกโพลงอย่างไม่ตั้งใจ
...บ้าชะมัด
......ทำไมหมอนี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ?
“ตกใจขนาดนั้นเชียว?”
“อึ่ก นาย...มาที่นี่ได้ไง”
ร่างบางถามกลับไป ในขณะที่พยายามแกะมือออกจากการเกาะกุม
ยิ่งเขาสะบัดข้อมือมากเท่าไหร่ ชเวซึงฮยอนกลับยิ่งบีบข้อมือเขาแรงขึ้น...
“นายคงไม่คิด ...ว่าฉันโง่”
“บ้าเอ๊ย!! ปล่อยสิวะ ตกลงอะไรกันไว้จำไม่ได้รึไง!!”
“มันไม่มีสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษร ก็แค่ปากเปล่า ...สนใจอะไร”
“ไอ้!!” จียงกำลังจะอ้าปากด่าอีกครั้งกลับต้องหยุดเสียงลงด้วยแรงกระชากอีกครั้ง
ไอ้หมอนี่มันกำลังจะพาเขาไปไหน!!
“โอ๊ย!!” เสียงร้องดังลั่นกลางลานจอดรถของโรงแรมห้าดาว รถสปอร์ตสีดำสวยจอดนิ่งรออยู่ข้างหน้า
ร่างสูงปลดล็อคเปิดประตูฟากข้างคนขับแล้วผลักให้คนตัวเล็กเข้าไปอย่างรุนแรง
“ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น!” จียงโวยวายลั่น แล้วทำท่าจะเดินลงจากรถแต่กลับถูกซึงฮยอนผลักกลับไปอีกครั้งแล้วปิดประตูดังปัง
คนตาคมเดินไปนั่งประจำที่ตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วสตาร์ทรถ ในขณะที่จียงมองเขาอย่างไม่เข้าใจ กลับได้เพียงแค่เสียงทุ้มพูดออกมาสั้นๆ
“นั่งดีๆ”
นี่มันบ้าอะไร จู่ๆก็ลากเขาออกมาแล้วจะพาไปที่ไหนก็ไม่รู้ หมอนี่มันโรคจิตชัดๆ!!!
จียงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาแล้วทำท่าจะกดโทรออก มือใหญ่รีบคว้ามันไปอย่างรวดเร็ว รถที่ออกตัวเร็วแทบจะหมุนคว้างบนถนน
“จะทำอะไร”
“โทรศัพท์ไง เห็นว่าจะกินข้าวรึไง!!”
“ฉันไม่ให้โทร”
ร่างสูงพูดจบแค่นั้น เขากดปิดเครื่องแล้วโยนมันไปด้านหลัง ก่อนที่จะหันไปขับรถต่อ
“ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ หยุดรถเดี๋ยวนี้!”
ร่างเล็กตะโกนลั่นรถ เมื่อคนขับไม่สนใจ เขาตัดสินใจโถมตัวเข้าไปคว้าพวงมาลัยรถเอาไว้ ทำเอาซึงฮยอนต้องรีบหยุดรถ
เสียงล้อบดถนนดังลั่นไปทั่วในยามที่ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี
“ทำบ้าอะไรเนี่ย!”
ร่างสูงตวาดใส่เขาเสียงดัง แต่แล้วยังไง คิดว่าตัวเองตวาดได้คนเดียวงั้นสิ เขาก็มีปากมีเสียงเถียงได้เหมือนกัน!!
“ก็บอกให้หยุดแล้วทำไมไม่หยุดล่ะวะ!”
“ฮึ...นายอยากตายรึไง”
“ก็ไม่แน่” จียงว่าแล้วทำสีหน้าท้าทาย มือเล็กขยับไปที่ประตูรถทันทีหวังจะเปิดออกไป แต่กลับเป็นอีกครั้งที่ถูกขัดขวาง
“อย่าคิดจะหนี แล้วจะหาว่าไม่เตือน”
“นายจะลักพาตัวฉันรึไง ชเวซึงฮยอน”
“ก็เข้าข่าย”
ซึงฮยอนไม่ว่าเปล่า เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ จูบลงไปที่ริมฝีปากเรียวอย่างรุนแรงเหมือนจงใจ
รถสีดำจอดนิ่งในถนนเลียบชายหาดที่ไร้ผู้คน....
“อึ่ก ปล่อย”
จียงว่าเสียงเบา ในขณะที่ข้อมือสองข้างของเขาถูกจับไว้ด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว
ซึงฮยอนควานมือไปที่ข้างเบาะ แล้วปรับให้มันเอนลง ร่างสูงย้ายจากเบาะตัวเองไปยังอีกฝั่งที่จียงเป็นคนนั่ง
มือใหญ่เริ่มซนไปทั่ว
ก่อนกระซิบเสียงแผ่วเบา....
“ต่อจากลักพาตัว...ก็คือข่มขืนใช่ไหม?”
............................
บ้าชะมัด...พี่จียงหายไปไหน??
ยงฮวาแทบจะตะโกนด่าพนักงานโรงแรมของตัวเองให้ลั่น
จียงหายไปไหน เดินไปทางไหน ไม่มีใครเห็นเลยมันจะเป็นไปได้ยังไง พี่จียงของเขาแต่งตัวออกเด่นขนาดนั้น
นอกจากจะมีใครมาลากไป ....
ถ้าลางสังหรณ์ของเขาไม่ผิด....
ร่างสูงหันไปทางพนักงานโรงแรมที่ยืนอยู่ด้านข้าง แล้วสั่งเสียงเบา
“เช็คอินห้องสูทให้ฉันด้วย”
ในบ้านพักตากอากาศหรูหลังใหญ่
ร่างสูงเปิดไฟอย่างเบาๆ พลันในตัวบ้านก็สว่างวาบขึ้นมาทันที
ซึงฮยอนใช้สองมืออุ้มร่างเพรียวเดินเข้ามาก่อนที่จะเดินตามบันไดขึ้นไปทางชั้นสองของบ้าน
ขายาวหยุดที่เตียงหลังใหญ่ แล้ววางร่างจียงลงอย่างเบามือ
คนตัวเล็กที่ตอนนี้ดูอ่อนแรงลงอย่างมาก ตาเรียวปิดลงสนิท กับไรผมชื้นเหงื่อ
ร่างสูงตัดสินใจอีกครั้งก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำ
ใช้เวลาสักพักหนึ่ง ก็กลับมาพร้อมกับกะละมังและผ้าสีขาวสะอาด...
“อือ..”
จียงลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆให้ชินกับแสงแดดที่สาดเข้ามาภายในห้อง
ที่นี่...ที่ไหน ??
ลายวอลเปเปอร์สีครามที่ไม่คุ้นตา กับระเบียงริมทะเลนั่น..
ร่างบางลุกพรวดขึ้นมาแทบทันที แต่กลับต้องร้องลั่น
“อ๊ะ..!!”
...บ้าชิบ...เมื่อวานนี้หมอนั่นมัน....
“โวยวายอะไร”
เสียงที่ดังขึ้นก่อนตัวทำให้จียงต้องหันไปมองที่ประตู
ไอ้ตัวต้นเรื่องกำลังยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น
“ที่นี่ที่ไหน” จียงถามออกไป
“บ้านพัก..ของ ฉัน” ซึงฮยอนตอบเสียงนิ่งแล้วเน้นย้ำคำให้ได้ยินอย่าชัดเจน
จียงทำท่าจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องชะงักไป
“อย่าคิดอะไรโง่ๆ ฉันไม่อยากเปลืองแรง”
ร่างบางกัดปากอย่างคนไม่ได้ดั่งใจ ก่อนที่จะหุนหันเดินไปอีกทาง
“ฉันจะไปอาบน้ำ”
ซึงฮยอนนั่งรออยู่ในห้องจนร่างบางเปิดประตูห้องน้ำออกมา
“ชิท ทำไมยังมานั่งอยู่นี่อีก”
“ที่นี่มันบ้านฉัน”
“....”
“เอานี่ไปเปลี่ยน”
ร่างสูงยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงมาให้ จียงรับมันไปส่งๆแล้วหันหลังจะเดินกลับเข้าไป
“เสร็จแล้วลงไปข้างล่าง ฉันหิวแล้ว”
แล้วทำไมต้องมาบอกด้วยเล่า...ว่าหิวหรือไม่หิว...
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดูน่าชวนอึดอัดกว่าที่เคยเป็น
ซึงฮยอนกินอย่างสบายๆในขณะที่จียงกระแทกนู่นนี่เสียงดังไปหมด
ไม่มีใครปริปากพูดอะไรสักคำ...
จนสุดท้ายมันหยุดลงที่หน้าทีวีจอใหญ่
ซึงฮยอนนั่งไขว่ห้างดูทีวีอย่างเอื่อยเฉื่อย จนจียงที่โดนบังคับให้นั่งอยู่ข้างๆเริ่มอารมณ์เสีย
ร่างบางมองจ้องไปที่หน้าจอทีวี
ฟุตบอล....วิ่งวุ่นแย่งลูกบอลลูกเดียวเนี่ยนะ..ไร้สาระ
“นี่” จียงส่งเสียงขึ้นมา
“...”
“พาฉันมาที่นี่แล้วมานั่งนิ่งๆอย่างงี้เนี่ยนะ”
“แล้วยังไง”
“ฉันเบื่อ”
“...” ไร้เสียงตอบรับ สายตาคมหันไปจดจ้องที่หน้าจออีกครั้ง
จียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที รู้ดีอยู่แล้วว่าพูดไปก็เท่านั้น...แค่อยากจะลอง...
“จะทำอะไร” เสียงทุ้มถามขึ้นสั้นๆ จียงเสมองออกไปที่นอกหน้าต่าง
“ไปนู่น”
“?”
“ฉันอยากไปตรงนั้น...”
ร่างบางชี้ไปที่ด้านนอก สีฟ้าครามของน้ำทะเลตัดกับชายหาดสีขาวสะอาดตา
ถ้าเม้นเร็วบ้าง เม้นเยอะบ้าง ตอนหน้ามันจะมาเร็ว
ไรท์เตอร์กำลังพิมพ์ติดลมไปเรื่อยๆ แต่ก็นะ รอดูเม้นก่อนอ่ะ ไปละ บายยยย
เม้นสักนิด ไรท์เตอร์มีกำลังใจนะคะ ^_^
ความคิดเห็น