สัญญารักนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #4 : ลูกหมาตกน้ำ

 


ลูกหมาตกน้ำ

“ไอ้เว..........หายหัวไปไหนมาฟะมาซะช้าเชียว” อลันทักชายหนุ่มเพื่อนสนิทที่มีสีหน้าบอกบุญไม่รับกำลังเดินถือแก้ว

บหรันดีติดมือมาด้วย

“ฟู่วสสสสสสส...................”เวกัส

“ถอนหายใจซะยาวเลยเป็นไงสาววันนี้ไม่ถูกใจหรอว่ะ”  วาเนสหนุ่มลูกครึ่งดวงตาสีฟ้าเข้ามาแซวอีกราย

“เปล๊า..........มีอะไรต้องคิดนิดหน่อย”  เวกัสตอบเรียบๆและต่อด้วยบหรัสดีจนหมดแล้ว

“น้องๆอีกแก้วดิ”  เวกัสส่งแก้วให้บริกร

“เฮ้ยๆไอ้เว  เพาๆหน่อยครับคุณเวกัสยังพึ่งจะสามทุ่ม  เล่นของหนักเลยนะ”อลันเดินมาจับไหล่เวกัสแล้วพูดพลางกระดกแก้วแอลกอฮอล์ของตนเองเช่นกัน

“ดูเฮิรตๆๆว่ะ   แกว่าไหม๊ไอ้ลัน”  วาเนสหันไปขอความเห็นร่วมจากอลัน

“ไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาเป็นปีๆแล้วนิหว่า  ทำไม  น้องชมพู่ มะเมี่ยว  มังคุด ลิ้นจี่ (ไม่ขนมาทั้งสวนเลยล่ะ=..=) น้องคนไหนทำคุณเวกัสเพื่อนผมทำน่าเซ็งซะขนาดนี้”  อลันพูดพลางกระดกแก้วอีกแล้ว(สรุปใครเล่นของหนักกันแน่เนี้ย)

“คนอะไรจะชื่อมังคุดว่ะ”เวกัสตอบเสียงเรียบๆ

ว้าว!!!

“ไอ้วาเนสแกเห็นเหมือนที่ฉันเห็นไหม๊”

“เห็นว่ะไอ้ลัน  เซ็กซี่ขี้เล่นแบบนี้สเปกๆ”

“ไอ้เวไปด้วยกันไหม๊”  อลันถามพลางยกแก้วขึ้นเชียส  กับสาวๆโต๊ะตรงมุมโซฟาโน้น

“No!!!!!!!” แล้วก็กระดกบหรันดีเข้าปากต่อ

 Vegus ‘s Part

ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยทำไมวันนี้ผมถึงรู้สึกเซ็งมากขนาดนี้   ทั้งๆที่เมื่อชั่วโมงที่แล้วผมยังได้แกล้งเธอเล่นแถมยังแอบคิดแผนเอาคืนเธออีก  ผมยอมรับว่าวินาทีแรกที่เห็นหน้าเธอผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆ  ทั้งที่ในใจผมมีเรื่องเป็นร้อยเป็นพันอยากจะพูดให้เธอรู้ แต่อีกใจก็ถามตัวเองว่าทำไมต้องอธิบายให้เธอฟังด้วย  มันผ่านมานานแล้ว  เธอคงลืมไปหมดแล้ว  เธอคงไม่อยากจำคนอย่างผม  แต่แค่ผมเห็นเธอสบายดีผมก็ดีใจแล้ว  เธอดูดีขึ้นมากดูโตเป็นผู้ใหญ่  ถึงในความทรงจำของผมเธอเป็นผู้หญิงโก๊ะๆ  น่ารักซนๆๆคนนึงแต่เธอดูสดใสกว่านี้มาก  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเธอแล้วผมรู้สึกแปลกๆ  คิดอยากทำให้เธอกลับมาสดใสเหมือนเดิม  เฮ้อ........ผมเลยเลือกวิธีแกล้งพูดยั่วโมโหเธอมั้ง  เพราะอย่างน้อยผมก็รู้จักเธอพอประมาณเลยว่าเธอเป็นคนไม่ยอมให้ใครยั่วโมโหเธออยู่ฝ่ายเดียวหรอก  อย่างน้อยเธอก็ยังต่อปากต่อคำกับผมบ้าง  อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมเบาใจบ้างว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก   ผมยิ่งคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าผมควรจะทำยังไงดีจะทำยังไงกับเธอดี  จะเก็บเธอไว้ในความทรงจำอย่างเดิม  หรือจะทำยังไงให้ผมไม่ต้องรู้สึกผิดแบบนี้

“เฮ้ย!ไอ้เว  พอแล้วนะเฮ้ย  แกดื่มมากไปแล้ว”  อลันร้องห้ามเพื่อน

“ทำไมๆทำไมๆฉันต้องเจอเธอด้วย”  เวกัสเพ้อ

“ใครว่ะเธอ ?”  อลันกับวาเนสหันมาทำหน้างงใส่กัน

“ฉ้ ......า......น......ม้ายยยอยากเจอเธอได้ยินไหม๊  ยัยบ้า”  เวกัสเพ้อหนัก

เพร้ง!!!!!!!!

“ไอ้เวแกบ้าไปแล้ว  ไอ้วาเนสอย่ามัวแต่หม้อสาวได้ไหม๊มาช่วยฉันดูไอ้เวก่อน”  อลันหันไปปามเพื่อน

คนในร้านต่างตกใจการกระทำของเวกัส “มองหา........อะไรกันว่ะ”  เวกัสพูดไปอย่างหัวเสียเมื่อเห็นสายตาผู้คนมองมาทางเขาอย่างตำหนิในการกระทำดิบๆของเขา

“ไอ้เวๆพอๆ อยากมีเรื่องหรือไงว่ะ”  อลันพูดเสียงดังใส่เวกัส

“เฮ้ย  หาเรื่องหรอไอ้....”  เวกัสยกหมัดหมายฟาดฟันกับคนตรงหน้าโดยไม่รู้เลยว่านั้นเป็นเพื่อนรักของตนเอง

“ไอ้วาเนสแกจับมันไว้ดีๆนะ”  อลันร้องสั่งวาเนส

“ไอ้ลันอย่าทำมันน่ะเว้ย!ยังไงมันก็เพื่อนนะ”  วาเนสร้องห้ามเพราะกลัวว่าเพื่อนจะมีเรื่องกันเอง

อลันยกมือเตรียมพร้อมจะทำอะไรบางอย่าง  วาเนสหลับตาปี๋ไม่อยากเห็นเพื่อนต้องต่อยกัน 

ซ่า....................

สิ้นเสียงนั้นหน้าเวกัสก็เต็มไปด้วยน้ำเปล่าที่อลันสาด  เปียกไปจนถึงวาเนสคนที่จับเวกัสอยู่

“ไอ้ลันแกนิแสบจริงนะ!”  วาเนสพูดไปปาดน้ำบนหน้าผากไปด้วย

“ไงไอ้หมาตกน้ำ    แล้ววาเนสก็ตบหน้าเวกัสเบาๆ ....... เฮ้อเป็นหมาที่ตัวหนักเป็นบ้าเลย”  วาเนสถอนหายใจกับเจ้าเพื่อนตัวดี