สัญญารักนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : Who are you ?

                ฉันเห็นรถหรูคันนี้ทั่วมหาวิทยาลัยเลยมั้ง    ที่หน้าคณะฉันก็บ่อย  แต่ทุกครั้งที่ฉันเห็นสิ่งที่ไม่เคยซ้ำกันคือผู้หญิงที่ก้าวขึ้นรถคันนี้อ่ะซิ     ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนขับนิสัยเป็นยังไง  เย็นวันนี้เป็นอีกวันที่ฉันเห็นเลมบูกินิสีดำมาจอดแถบๆคณะฉัน    ฉันอยากจะเห็นหน้าคนขับนักว่าจะหล่อแค่ไหนสาวๆถึงไม่ซ้ำหน้าเลย.........วันนี้ใครจะเป็นเหยื่อรายต่อไปล่ะ!? (ได้แต่คิดในใจ#-#) และแอบลอบยิ้ม

ฉันที่ยื่นอยู่แถวๆหน้าคณะยิ่งคิดก็ยิ่งสนุกอยากเห็นหน้าสาวสวยวันนี้เร็วๆจัง  ไอ้ผู้ชายแบดบอยนี่ก็ด้วย   คนเดี๋ยวนี้น่ากลัวใจจริงๆเปลี่ยนแฟนเหมือนเปลี่ยนผ้าอนามัยเลย  มันหาซื้อง่ายขนาดนี้เลยหรอความรักเนี้ย

“ ยัยเลมอน.........”เสียงมาก่อนตัวแบบนี้ยัยนินิวไม่ผิดแน่  นั่นไงวิ่งบิดตูดซ้ายทีขวาทีมานั่นแล้วไง  ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่ายัยนั่นจะรีบร้อนไปไหนทำยังกลับว่ามาหาฉันช้าไปซักนาที  ฉันจะหายตัวไปจากตรงนี้ซะเมื่อไหร่

“ เลมอน!”

“อะ...อ้าว!  นายนั้นเองออสริคหายไปไหนมาหลายวันไม่เห็นเข้าห้องเรียนบรรยายเลย”ฉันหันไปพร้อมกับทักชายหนุ่มรูปงามที่เข้ามาเรียกชื่อฉัน(ทำไมรอบตัวฉันมีแต่คนสวยๆหล่อๆเติมไปหมดนะ.....แล้วเมื่อไหร่ฉันจะเกิดกับเขาบ้างเนี้ย-^-)

“คิดถึงเหรอ”เค้าถามฉันหน้านิ่งๆ

-////-คนหล่อถามแบบนี้ฉันก็เขินแย่อ่ะซิ

“.................”

“เหอๆ    เธอนิจริงๆเลยตลกชะมัดทำน่าแบบนั้น”

“หวัดดีค่ะคุณออสริค” *////*

“หวัดดีครับ”

ตอนนี้ยัยนินิวหน้าตาออกอาการมากเลยนะเนี้ย  55555555ตลกชะมัด(เก็บอาการหน่อยยัยเพื่อนบ้าคนอ่านเขารู้ความคิดเธอหมดแล้วนั่น)

“ไม่เจอหลายวันเลยนะคะ”ยัยนินิวหน้าบานเป็นกระด้งแล้ว

“นั่นมันฟ้าใสนิ!”นินิวทำหน้าตาตื่นตะลึงเมื่อมองไปนอกลานจอดรถหน้าคณะฉัน

ฉันกับออสริคมองตามท่าทางพิลึกของนินิวไปทันที  และยัยนินิวก็เร็วดังความคิด

“เลมบูกินิสีดำ!!!”

                ฉันตามรถคันนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว   วิ่งไปไล่รถคันนั้นจนสุดกำลังแต่ก็ตามไม่ทันอยู่ดี เฮ้อๆๆ  เหนื่อยๆ

 แท็กซี่ๆมาพอดีเลย ฉันวิ่งขึ้นรถแล้วปิดประตูดังปัง!    ตามรถคันหน้าไป......เลยค่ะ  เฮ่อออออๆๆๆ

ติ๊ดๆๆๆๆๆติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆ

โทรศัพท์มือถือฉันนิ

“ ฮัลโล ว่าไงนินิว”

“ฉันต้องถามมากกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ฉันเป็นห่วงฟ้าใสน่ะสิ   แกจำรถคันนี้ได้ใช่ไหม”

“ อืม.......แต่ฉันไม่เคยเห็นหน้าคนขับนะ”

“ก็เพราะอย่างนั้นล่ะซิฉันถึงอยากเห็นหน้าหมอนั่น”

“ อ๋อ !  แกกลัวฟ้าใสโดนหลอกล่ะซิ”

“พึ่งอ๋อหรอแก  นิฉันฝากแกลาออสริคด้วยนะบอกว่าฉันมีธุระด่วนจริงๆ เออแค่นี้นะจะตามไม่ทันล่ะขับรถโค ตะ ระ เร็วเลย(ซื้อถนนเป็นของตัวเองหรือไงเนี้ย )  ”

พี่ๆจอดตรงนี้ค่ะ  เอ...นิก็บ้านฟ้าใสนิ!  หมอนั่นไม่ธรรมดานะเนี้ยรู้จักบ้านฟ้าใสด้วย   หรือว่าหมอนั่นจะหลอกคบฟ้าใสมานานแล้วก็ยังแอบไปมีสัมพันธ์กะสาวๆมากหน้าหลายตาอีก(หยี่ๆๆๆๆน่าไม่อายที่สุด)  ฉันต้องเห็นหน้านายให้ได้

คิดจะหลอกเพื่อนที่แสนดีของฉันเหรอเร็วไปล้านปีย่ะ  รู้จักยัยเลมอนศิษย์เจ้าแม่เฮงเจียน้อยไป@--@

ฉันรีบเดินฉับๆตามเข้าไปเนื่องจากลุงยามจำฉันได้เลยรีบเปิดประตูเล็กข้างๆรั้วให้  บ้านฟ้าใสใหญ่จนต้องเดินเข้าไปในตัวบ้านอีกสามร้อยเมตรกว่าจะถึงตัวบ้าน   ข้างๆทางเดินก็ตกแต่งสวนอย่างสวยงามออกแนวยุโรป   ฉับหอบแหกๆเหนื่อยเหงื่อไหลไคลย้อยไปหมด  รู้งี้นั่งแท็กซี่เข้ามาจนถึงตัวบ้านดีกว่า(บ่นไปแล้วได้อะไรเนี้ย-^-!)

ถึงซักที  ฟ้าใสกำลังคุยกับพี่อลันและนายแบดบอยจอมเจ้าชู้นั่นอยู่บริเวณหน้าบ้าน(เนื่องจากไม่รู้ชื่อเลยตั้งฉายาให้ก่อน)

ฟ้าใสหันมาเห็นฉันที่กำลังหอบแหกผมกระแซะกระแซงด้วยท่าทางงงๆ  ก่อนจะตะโกนเรียกฉัน

“ เลมอน!?”

“ฟ้า.......ใส.............”(ยังหอบจนพูดไม่เป็นคำ)

สายตาอีกสองคู่หันมาจับจ้องที่ฉันพร้อมกับฟ้าใสด้วย   ฉันหันขวบทันทีเมื่อมีสายตามองส่งมาอย่างประหลาดๆถึงสามคู่

แต่สิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน   ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉัน ....... รูปร่างประมาณนี้  น่าตาแบบนี้ ดวงตากลมโตสีนิล    ผมสีดำสนิท ความยาวละต้นคอขับกับใบหน้าคมคายผิวขาวๆแบบนี้      ไม่ใช่เพียงแค่คุ้น! แต่นี่ใช่เขาจริงๆ   เขาคนนั้นจริงๆฉันย้ำในใจ   และหยิกตัวเองที่แขนเบาๆเพื่อให้มีสติว่าสิ่งที่ฉันประสบอยู่ตรงหน้าเป็นความจริง...ไม่ได้กำลังฝันอยู่ 

 เขามองสบตาฉันนิ่งเนิ่นนาน..........  ราวกลับว่าเหมือนมีอะไรในแววตานั้นมากมายจนบรรยายมาเป็นคำพูดแค่สองสามประโยคไม่ได้

แววตาฉันเริ่มสั่นเทา  ขอบตาร้อนแปลกๆแต่ฉันก็มีสติพอที่จะกลั้นความรู้สึกที่วูบไหวนี้ไว้ให้อาการที่แสดงออกมาให้ปกติที่สุด

“เลมอน !?”  ฟ้าใสเรียกชื่อฉันแกมสงสัยว่าทำไมฉันมายืนอยู่ตรงนี้

ฉันหลุดจากภวังค์ทันทีหันมายิ้มให้ฟ้าใสอย่างพยายามข่มใจให้เป็นปกติที่สุด-_-“

“พี่อลัน  สวัสดีค่ะ-_ -”ฉันยังทำน่าเจื่อนๆอยู่แถมงงๆปนด้วยอึ้ง

“ว่าไงจ๊ะน้องเลมอน  ไม่เจอพี่ไม่ถึงวันคิดถึงจนต้องมาหาที่บ้านเลยหรอ ?”  พี่อลันแกล้งเย้าฉันเล่นคงสังเกตเห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของฉัน

ฉันก็ยิ้มเจื่อนๆ -_-“   ส่งไปทางพี่อลันเหมือนเดิม    ส่วนฟ้าใสก็ขว้างค้อนอันใหญ่ใส่พี่ชายจอมเจ้าชู้ด้วยสายตาสวย

โหด    - = -‘  จากนั้นพี่อลันก็หันมาทางฉันแทน

“อ่อนิเพื่อนพี่  ชื่อเวกัส เพิ่งกลับมาจากอังกฤษ”  พี่อลันพยายามแนะนำชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆเขากับฉัน

ฉันหันไปมองสบตาเค้าเพียงคู่แล้วหันกลับไปทางอื่นทันที  ส่วนเค้าก็มองสบตาฉันและนิ่งเงียบไม่มีคำพูดใดๆเช่นกัน

พี่อลันกับฟ้าใสคงงงกับปฏิกิริยาของฉันไม่น้อย

“นิ.... น้องเลมอน  เพื่อนที่คณะยัยฟ้าใส  รู้จักกันไว้ซิ!”  พี่อลันหันไปบอกเพื่อนสนิทที่เห็นทำน่าอึ้งๆอยู่

เงียบได้ซักครู่ฉันก็เป็นคนทำลายความเงียบนั้นเอง

“ฟ้าใสเดี๋ยวฉันกลับก่อนนะ”

“อ้าว!  พึ่งมายังไม่ทันหายเหนื่อยเลย  เข้าบ้านก่อนซิ !  เลมอน ”  ฟ้าใสเดินลงบันไดประมาณสามขั้นจากเฉลียงหน้าบ้านเดินมาหาฉันแบบงงๆ

“เป็นอะไรรึเปล่า ? เลมอน !”   ฟ้าใสถามข้างๆฉัน

“เปล่าจ้ะ  ...........งั้น........ฉันกลับก่อนนะไว้เจอกันพรุ่งนี้.........Bey!จ้ะ”

ฉันหันไปยิ้มบอกลาพี่อลันและไม่หันกลับไปสบตาเขาคนนั้นอีกเลย

ฟ้าใสเห็นปฏิกิริยาอึ้งๆของฉันก็เลยไม่ได้ทักท้วงอะไรต่อ    ปล่อยให้ฉันหันหลังกลับไปอย่างนิ่งๆ

“นิยัยฟ้า  น้องเลมอนเป็นอะไรหรือเปล่า ?  ฉันเห็นเขาหน้าซีดตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว  นิตอนเย็นนิอาการยิ่งหนักนะเนี้ย”

“ห่วงจริงนะเพื่อนฟ้าคนนี้ 5555  คิดอะไรป่ะเนี้ยถามจริงๆ”

“บ้าหรอ!  ฉันก็แค่เห็นใจเพื่อนแกน่ะอายุแค่นี้ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย”

“ทำไมว่ะ?”  เป็นเสียงเรียกของเวกัสหลังจากนิ่งไปนาน

“เออไอ้นิ!  ยังพูดได้หรอว่ะ  เห็นนิ่งเงียบมานานนึกว่าจะเป็นใบ้ไปแล้ว”

“เพื่อนฟ้าเค้าไม่ค่อยมีสตังค์ค่ะ   เหมือนว่าครอบครัวเขาจะล้มละลาย  เหลือคุณแม่คนเดียวที่อยู่ดูแลเลมอนแต่ดูเหมือนคุณแม่ของเลมอนจะมีปัญหาเรื่องหนี้สินเยอะจนไม่มีเงินให้ค่าขนมเลมอนอ่ะค่ะ  เลมอนก็เลยต้องทำงานส่งตัวเองเรียน  อะไรประมาณนั้น”  ฟ้าใสตอบเวกัสด้วยเสียงระเหี่ยใจเล็กน้อย

“ฟ้าก็ถามๆเพื่อนเธอบ้างล่ะเผื่อเค้าเครียดๆอะไร  เป็นเพื่อนกันก็ต้องใส่ใจกันไม่ใช่ว่าเวลาสุขร่วมเสพแต่เวลาทุกข์ก็ตัวใครตัวมัน  จริงไหม๊ไอ้เว”  อลันหันไปมองหน้าน้องสาวและบอกด้วยความเป็นห่วง

“เออ........”เวกัสตอบสั้นๆ(สั้นไปนะ)

“ฉันกลับก่อนนะไอ้ลัน”

“เฮ้ย! อะไรว่ะยังไม่ได้คุยกันเลย”

“เออน่ะ  คืนนี้ไม่ไปไง?”เวกัสหันไปถามอลันอย่างกวนๆ

“เออไอ้นี่   เห็นสาวสำคัญกว่าเพื่อนตลอด”

“ก็มันจริงนิหว่า”เวกัสหันไปยิ้มกับอลันอย่างขันๆ

ฟ้าใสยกมือไหว้เวกัสและบอกขอบคุณเรื่องที่มาส่งที่บ้าน  จากนั้นเวกัสก็ขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง

                รอบๆตัวฉันตอนนี้มีคนเดินสวนไปมามากมายไปหมด  ปากซอยบ้านฟ้าใสเป็นตลาดสดจึงไม่แปลกที่เวลาเย็นๆจะมีคนเดินแถวนี้เยอะ  แม่ค้าพ่อค้าต่างเรียกลูกค้าโดยโชว์สรรพคุณต่างๆนานา  “สดๆๆจ้าผักสดๆปลูกเองไร้สารพิษจ้า.....หมูราคาถูกเลยครับคุณนายถูกกว่าในห้างเยอะเลยนะครับ”  ผู้คนต่างจับจ่ายใช้สอยกันอย่างคล่องมือ   ส่วนฉันแทบจะไม่ได้สนใจกับความครึกครื้นที่อยู่ตรงหน้านี้เลย  ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆเหมือนคนไม่มีวิญญาณหรือวิณญาณออกจากร่างไปตอนไหนไม่รู้

ในที่สุดก็ถึงป้ายรถเมล์เสียทีฉันนั่งพักเหนื่อยได้แปบนึงก็ลุกขึ้นยืนถอนหายใจหนักๆสองสามรอบโดนไม่แคร์สายตาคนที่ยืนรออยู่ด้วยอีกหลายต่อหลายคน 

ปิ๊บๆปิ๊บๆ

เสียงแตรถใครดังขึ้นที่หน้าป้ายรถเมล์   ฉันเลยเงยหน้าขึ้นมองไปยังเจ้าของต้นเสียงนั้น(ใครมาบีบแตเล่นแถวนี้คนยิ่งเซ็งๆอยู่)

“นิ!  ขึ้นรถซิ!”

ฉันทำหน้าเอ๋อๆๆงงๆ

“ฉันเรียกเธอนั่นล่ะ  ยัยโก๊ะ”  เขาถอนแว่นกันแดดเรเบนสุดเท่ห์ออก  ทำให้ฉันพบเจ้าของใบหน้าที่ฉันอยากหนีมากที่สุดตอนนี้

“เอ้า!  จะยืนเซ่ออีกนานไหม  รู้ไหมรถเขาติดเป็นแถวยาวแถมคนขึ้นรถเมล์ไม่ได้เนี้ย”  เวกัสพูดเสียงตะโกนมาจากในรถ

“มันเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ”ฉันตอบกลับด้วยความโมโห  โมโหทั้งตัวเองที่ยังจะต่อปากกับเขา  และโมโหที่เขายังจะตามมาให้ฉันเห็นหน้าอีก

“น้องค่ะ แฟนน้องมารับแล้วน้องไปกับเขาเถอะค่ะ”สาวออฟฟิศคนนึงที่ยืนรอรถเมล์หันมาพูดกับฉัน

“เออ........ไม่ใช่ๆค่ะ”ฉันรีบตอบกลัวคนอื่นจะเข้าใจผิด

“รีบไปซิหนู  เค้าตามมาง้อแล้ว  หนุ่มๆสาวๆโกรธกันไม่ได้นานหรอก  ตอนยังหนุ่มยังสาวเขาก็ง้อยังนี้ล่ะอย่าปล่อยโอกาสหลุดมือนะจ๊ะหนู”ป้าหัวฟูที่ถือตะกร้าจ่ายตลาดหันมาพูดสมทบด้วย

“เออ..........คือ”

“เอาเถอะน้องเห็นแก่พวกเราก็แล้วกัน    พวกพี่อยากขึ้นรถเมล์ถ้าแฟนน้องยังจอดรถขวางอย่างนี้พวกพี่ก็ขึ้นรถไม่ได้พอดี นะๆๆไปกับแฟนน้องเทอะ”  ชายมีอายุคราวลุงฉันมาพูด

“เออๆๆๆๆไม่ใช่......แฟ..”

ยังไม่ทันพูดจบนายเวกัสก็ลงจากรถและเดินตรงมาลากฉันขึ้นรถไปอย่างเผด็จการ   และที่ฉันยอมขึ้นรถอ่ะนะจริงๆไม่ได้พิศวาสในตัวนายนั่นเลยแม้แต่น้อยแค่ไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะฉัน(เหรอ!)  ก็จริงน่ะซิ!   เป็นเพราะเค้าต่างหากไม่ใช่เพราะฉัน

“นิ!  จะไปไหนล่ะ?”เวกัสหันมาถามฉัน

“......................”

“ฉันจะได้ไปส่งได้ถูก”  และก็หันมาถามอีกรอบ

“......................”

“บ้านอยู่ไหนล่ะ ?”

“........................”

“นิยัยบ้า เธอเป็นใบ้หรือยังไงฉันถามเธอต้องหลายประโยคทำไมไม่ตอบ”เวกัสทำหน้าฉุนๆหันมองมาที่ฉัน

เอียด........................

“นิ!  ตาบ้า  ขับรถภาษาอะไรของนายนึกจะเบรกก็เบรก”  ฉันแหวเสียงใส่ตาบ้าที่นั่งข้างๆฉัน

“นึกว่าเป็นใบ้ซะอีก.................. เธอนิไม่เปลี่ยนไปเลย”

“...................................”

ฉันก็ยังไม่สนใจเขาอยู่ดีทั้งที่ในใจเต้นแปลกๆกลัวเขาพูดถึงเรื่องเมื่อก่อน

เขาค่อยๆขยับตัวมาใกล้ฉันและเอื้อมมาจับต้นแขนฉันให้ฉันหันตัวไปประชันหน้ากับเขา

“แต่ดูเป็นสาวที่มีเสน่ห์  รู้จักทำผม  แต่งหน้า  สวยไม่เบา”  เวกัสพูดเชิงกระซิบ   แต่ด้วยความที่รู้ทันเขาฉันก็จ้องหน้าเขาและไม่พูดอะไร  แล้วฉันก็ถือโอกาสผลักตัวเขาออกจากฉัน

 “เดี๋ยวนี้เก่งนิ ไม่หน้าแดงง่ายๆกับคำพูดของฉัน”  เวกัสพูดขึ้นลอยๆแต่หมายมั่นจะให้ฉันเจ็บใจ

“ฮึ!  ฉันคงโตพอที่จะไม่หวั่นไหวง่ายๆกับคำพูดไร้สาระๆของผู้ชายอย่างนาย”ฉันตอกเขากลับทันที

จบประโยคเขาก็พุ่งเข้าใส่ฉันด้วยแววตาที่คุกรุ่นพอตัว “ดูท่าเธอจะรู้จักผู้ชายอย่างฉันดีนะ”เขาตอบพร้อมแสยะยิ้มอันชั่วร้ายเหมือนจะเย้ยหยันฉันออกมา

  ฉันผละออกเล็กน้อยก่อนที่    ฉันจะค่อยๆปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดแล้วเป็นฝ่ายจู่โจมเข้าหาเขาอย่างช้าๆ  ฉันค่อยๆเลื่อนมือไปที่คอเสื้อของเขาอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้   เขาให้สายตามองฉันอย่างแปลกใจปนงงนิดๆ  คงคิดไม่ถึงว่าฉันจะมีปฏิกิริยาตอบกลับแบบนี้    หลังจากนั้นฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีในตอนนี้กระชากตัวเขาเข้ามาใกล้ๆและกระซิบที่ข้างหูเข้าว่า “แต่นายก็เป็นผู้ชายที่ดีพอเลยล่ะ  อย่างน้อยผู้หญิงที่รู้จักนายก็จะได้รู้ว่า  ผู้ชายคนไหนควรเป็นตัวจริง  และคนไหนเป็นแค่ของเล่นคั่นเวลา”

ฉันเน้นประโยคหลังหนักพอที่จะทำให้เขารู้ว่าฉันประชดเขา   แต่ถ้าทางเขายังคงตกใจกับการกระทำของฉันอยู่เลยดูจากหน้าตาเหวอๆของเขาก็คงพอตอบได้O_0       ฉันเลยให้จังหวะนี้เปิดประตูลงจากรถคันสวยของพ่อหนุ่มสิ้นลายคนนั้นเหอะๆ

อย่าได้เจอกันอีกเลยผู้ชายร้ายกาจแบบนาย

ฉันเดินเข้าไปในห้างร้านที่ฉันทำงานพิเศษอย่างอารมณ์ดี

“สวัสดีค่ะ พี่ป้อ”  เจ้าของร้านแกลเลอลี่ภาพถ่ายที่สุดแสนจะใจดีที่ให้งานพิเศษลุกนกลูกกาอย่าง  สาวน้อยเลมอนคนนี้

(วันนี้ยัยนี้ดูเพ้อๆ)

“อารมณ์ดีเชียวนะ  น้องเลมอน  มีหนุ่มมาสารภาพรักตัดหน้าพี่ป้อรึเปล่า”  เจ้าของร้านหน้าออกไปทางเครื่องครัว(หม้อ)

“ฮึๆๆ  วันนี้อารมณ์ดีไม่โกรธๆ  เดี๋ยวเลมอนไปตั้งใจทำงานก่อนนะคะพี่ป้อ”

  ระหว่างที่เลมอนกำลังอารมณ์ดีกับการที่ได้แก้เผ็ดผู้ชายปากดีนั้นเธอไม่รู้เลยว่า   มีผู้ชายแววตาคุกรุ่นของผู้ชายที่พึ่งถูกหักหน้าไปเมื่อครู่มองอยู่   ยัยตัวแสบฉันไม่ยอมแพ้เธอแน่ เวกัสคิดขึ้นในใจ

“น้องเลมอนจ้ะ พี่ต้องกลับบ้านก่อนนะจ้ะ พอดีน้องสาวพี่เข้าบ้านไม่ได้”พี่ป้อบอกขึ้น

“ได้ค่ะพี่ป้อ เดี๋ยวเลมอนปิดร้านให้นะค่ะ ”  เลมอนบอกขึ้น

“โห ทำให้ขนาดนี้พี่รักตายเลยนะเนี่ย”  พี่ป้อพูดขึ้นอย่างขำๆ

“พี่ป้อ พูดไรเนี่ยรีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวน้องสาวพี่ป้อรอนานนะค่ะ”เลมอนพูดขึ้น

“โอเคครับๆ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะครับ”  พี่ป้อบอกขึ้นพร้อมกับเดินออกไป