สัญญารักนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่

“ยัยเลมอน...................”เสียงยัยนินิวเพื่อนซี้ สมัยมัธยมตะโกนเรียกฉันมาตั้งแต่หน้าคณะโน้นฉันเรียนคนละคณะกับยัยนั่นยัยนั่นเรียนนิเทศสื่อสารมวลชน   ส่วนฉันศิลปกรรมสาขาออกแบบทั่วไป  ฟังดูเหมือนสาขานี้มีจริงหรอ? หลายคนคงสงสัยคือสาขาฉันนั้นได้เรียนทุกอย่างของสาขาอื่นๆอย่างละนิดอย่างละหน่อย  คนทั่วไปมักบอกว่าสาขาฉันเรียนไปเป็นเป็ด  คือทำได้ทุกอย่างแต่ไม่ดีซักอย่าง -^- แต่ถึงกะนั้นฉันก็ชอบนะ  ฉันชอบศิลปะแต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะชอบแบบไหนที่สุดเลยคิดว่าจะเรียนไปเรื่อยๆๆซักวันคงจะรู้5555555(จริงๆไม่เคยรู้เลยสอบติดก็เรียน) 

“ว่ายังไงยัยนินิวตะโกนเสียงดังลั่นไม่เปลี่ยนเลยนะแกนี่”

“เพื่อนแกคนนั้นกลับไปหรือยัง?”

“!? ที่แกมาถึงนี่ไม่ได้มาหาฉันหรอกหรอ  มาหาเพื่อนฉันซะงั้น”

“ แหมแก   ฉันก็มาหาแกนั่นแหละ” 

พอยัยนี่ทำหน้าทำตาอยากรู้อยากเห็นแบบนี้ฉันรู้เลยว่ามันถามถึงใคร  คงไม่แพ้  นายออสริค คนหล่อเดือนของคณะฉันชัวส์  ตานี่เป็นเพื่อนใหม่ที่ฉันรู้จักได้แค่เดือนกว่าๆ  เขาเรียนสาขาเดียวกับฉัน  ทีแรกฉันเห็นว่าเขาดูเงียบๆดูดีน่าคบ  แต่พอคบๆไปตานี่เป็นคนหล่อ  เงียบ(เฉพาะคนไม่สนิท)แถมปากยังร้ายอีกต่างหาก

“ไปกับสาวๆแล้วมั้ง?” ฉันตอบยัยนินิวอย่างกะหนะกะแหน

“ว้าว!  ใครเอาเลมบูกินิสีดำมาวิ่งเล่นในมหาลัยเนี้ย.........อยากเห็นคนขับจังจะเท่ได้เท่ารถไหมนะ  เผื่อวันไหนเขาเปิดประตูมาเจอหน้าสวยๆอย่างฉันจะได้ชวนไปนั่งรถเล่น”  นินิวกำมือขึ้นกุมไว้ตรงหน้าอกอย่างตื่นตาตื่นใจ

“ ยัยนินิวแกนิเพ้อจริงๆแกไม่น่าจะเรียนสื่อสารเลย  ไปเรียนการแสดงไป….เพ้อจริงๆแก  เมื่อกี้ยังสนใจเพื่อนฉันอยู่แท้ๆ”

“แกไปไหนต่อยัยเล”  นินิวหันมาถามฉัน

“ฉันว่าจะไปหางานทำที่ห้างใกล้มหาลัยเรานะ พักนี้แม่ฉันหมุนเงินไม่ทันคงอดค่าขนมไปอีกนานเลย”  ฉันตอบนินิวด้วยสีหน้าเซ็งสุดขีด

“ฉันไปด้วยว่าจะไปทำผมซะหน่อย  เดี๋ยวโทรชวนยัยวิวไปด้วยอีกคนป่านนี้คงเรียนเสร็จแล้ว(วิวเรียนคณะเศรษฐศาสตร์)”

“ก็ดีไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้ว”  ฉันพยักหน้ารับคำจากเพื่อนสุดแสบ  ส่วนนินิวนั้นก็ยังสนใจ เลมบูกินิ อย่างไม่วางตา

เช้าวันใหม่สดใสไฉลัยกว่าเดิม

                เช้าวันนี้อากาศสบายดีจังฉันตื่นเช้ามากเลย  เปิดหน้าต่างรับแสงแดดหน่อยดีกว่า    โอ้วกลางใจเมืองก็มีช่วงเวลาอากาศสบายๆเหมือนกันหรอเนี้ย พึมพำกะตัวเองเบาๆ 

 สายลมพัดเอื่อยๆแสงแดดส่องแสงอ่อนๆเสียงนกร้องคลอเคลียกัน  ถึงจะเกาะอยู่ที่สายไฟฟ้าก็ตามที  อย่างน้อยก็ทำให้ฉันหายคิดถึงบ้านที่ต่างจังหวัดได้บ้าง  ฉันยืนชื่นชมบรรยากาศนอกหน้าต่างของหอพักฉันแล้วบิดตัวไปมาอยู่สองสามที  เฮ้อ....................ค่อยยังชั่วหน่อย

กริ๊งๆ  ฉันเดินไปดูที่ตาแมวประตูทันที

“ฟ้าใส^__^”

“อรุณสวัสดิ์จ้าเลมอน^___^”

“พี่อลันน่าบูดเป็นตูดลิงอยู่ข้างล่างแล้วสงสัยเมื่อคืนเที่ยวดึกแถมวันนี้ต้องตื่นเช้าอีก”

ฉันยิ้มตอบเพื่อนสาวคนสนิทที่พึ่งรู้จักกันและสนิทตั้งแต่ตอนรับน้อง   เธอเป็นดาวคณะฉันเองเรียนเอกศิลปะตะวันตก(เต้นบัลเลย์)  ดูเหมาะกับรูปร่างหน้าตาเธอดี  เธอสวยทั้งภายนอกและภายใน  เธอไม่เคยรังเกียจคนจนๆอย่างฉันเลย  เพราะการเดินทางจากบ้านเธอไปมหาวิทยาลัยต้องผ่านหอพักฉันเธอจึงแวะรับฉันทุกวันโดยมีพี่ชายสุดหล่อของเธอเป็นคนขับรถให้เสมอ

 “พี่อลันหวัดดีค่ะ”

“ครับ  น้องเลมอน”

“พี่อลันอ่ะพูดกับเพื่อนฟ้าเพราะจังนะ  ทีพูดกับน้องสาวตัวเองอย่างกับกบยังกับเขียด”

“ยัยฟ้าเธอก็พูดซะพี่เสียเลย”

ฉันยิ้มไปกับบทสนทนาของสองพี่น้องหน้าตาดี(สวยและหล่อทั้งพี่ทั้งน้อง)      พี่อลันเนี้ยตอนปีหนึ่งเป็นดาวคณะเศรษฐศาสตร์เชียวนะ(เรื่องนี้ได้ข้อมูลมาจากยัยวิว)ทั้งหล่อ  ทั้งรวย  ใจดี   หายากนะคนแบบนี้ แต่คงจะมีที่ติก็ตรงเจ้าชู้ไปหน่อยเท่านั้นหล่ะไม่งั้นฉันจะจีบให้ดู   อิอิ...

“ฟ้าตอนเย็นพี่ไปรับไม่ได้นะ  เดี๋ยวพี่ให้ไอ้เวไปรับแทน”

“พี่เวกัสพึ่งกลับมาจะคุ้นทางหรอคะ”

ใจฉันกระตุกเล็กน้อยกับชื่อๆนี้แต่ก็ไม่ได้ตกใจอะไรมากแค่สังหรณ์อะไรมากกว่า ทำไมชื่อนี้ต้องมีอิทธิพลกับฉันด้วยนะเมื่อไหร่จะหายซักที(ต่อว่าตัวเองในใจ*-*)

“น้องเลมอนเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ?  เห็นหน้าซีดๆ”  พี่อลันถามเมื่อมองผ่านกระจกหลัง

“ไม่เป็นไรค่ะ  วันนี้ตื่นเช้าไปหน่อยมั้งคะ”  ฉันตอบเขาแบบเลี่ยงๆ

“ห่วงแต่เลมอน แหมๆคิดอะไรกับเพื่อนฟ้าป่ะเนี้ย”

“!? ยัยฟ้าเล่นไม่รู้เวลาดูเลมอนหน้าซีดไปใหญ่แล้ว”  พี่อลันพูดพร้อมกับเขกหัวฟ้าใสไปด้วย

“แหมเขินล่ะซิ !  ไม่ให้หรอก  เขารักเพื่อนเขามาก   พี่อลันเจ้าชู้เดี๋ยวเลมอนเสียใจ”  ฟ้าใสจับหัวปอยๆ

“ยัยน้องตัวจุ้น  เดี๋ยวจะโดน!  อย่างพี่เค้าเรียกว่าอัธยาศัยดีต่างหากล่ะ  เขกหัวอีกซักทีสองทีเลย”

ฉันอมยิ้มไปกับสองพี่น้องสวยหล่อโดนท่าทางและบทสทนาดูเป็นคู่พี่น้องที่น่ารักมาก   แต่ใจฉันก็ยังคงรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้เหมือนความรู้สึกเดิมๆจะกลับมา!!!!!