สัญญารักนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

แต่ทำไม….ทำไม.......ต้องจำเมื่อเธอไม่คิดจริงใจ

ทำไมทำไมความรักที่เธอนั้นลืมยังเก็บมาคิดฟูมฟาย

อะไรอะไรยังย้อนเข้ามาทุกช่วงเวลามันยังไม่เคยจางหาย

วันที่ฉันมีเธอไม่ว่าเวลาจะนานเท่าไร.....ฉันลืมไม่ได้จริงๆ

                เฮ้อ...........นี้เป็นการถอนหายใจรอบที่ร้อยของวันหรือยังไง  ยัยเลมอน  เสียงเพื่อนสาวในแก๊งแสนแสบของฉันร้องทักขึ้น 

“  ยัยเลมอน  แกก็แปลกคน  แกสอบติดนะเว้ย แถมยังได้ทุนเรียนฟรีอีกแกจะถอนหายใจทำติ่งอะไร”ยัยวิวเพื่อนตัวแสบบิเบียดเสียดคนอื่นแล้วค่อยๆเดินออกมาจากบอร์ดติดประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชีวิตอีกนับร้อยเบียดดูอยู่  หันมาแหวใส่ฉัน  ส่วนเพื่อนๆคนอื่นๆก็เอาแต่จ้องบร์อดแสดงความยินดีนักเรียนที่สอบติดที่ต่างๆ   เป็นธรรมดาของโรงเรียนฉันค่ะ  มีเรื่องอะไรก็ติดบร์อดใหญ่โต(กลัวคนไม่รู้ว่า ร . ร. มีคุณภาพ)

“ เปล่า ฉันแค่ใจหายน่ะ อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับพวกแกมาต้องแต่ ม.1 ตั้งหกปีไวเหมือนโกหกเลย... 

 มีเรื่องเกิดขึ้นที่นี้มากมายจริงๆ”  ฉันหันไปสบตาเพื่อนๆในกลุ่มที่เดินตามมาอีก4คน  ทุกคนต่างทำหน้าอินตามที่ฉันพูดเดินชมทิวทัศน์ในโรงเรียนอย่างนึกถึงความหลัง  วิว  นินิวได้เรียนที่เดียวกับฉันส่วนที่เหลือ แป้งฝุ่น  พลอยใส  เรียนมหาลัยใกล้ๆ  พวกเราเป็นเด็ก ตจว.(ต่างจังหวัดค่ะ)  เราสอบติดมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพทุกคนในกลุ่มอย่างน้อยฉันก็ยังเบาใจที่มีเพื่อนๆฉันไปอยู่ใกล้ๆ

อ๋อ!   ฉันลืมแนะนำตัวไปค่ะฉันชื่อ เลมอน หรือจะเรียกเต็มๆว่า  เลวริน  สุขสรณ์ (อ่านว่า เล-วะ-ริน นะคะไม่ใช่ เลว-ริน) อายุ17ย่าง18 แต่ไม่รู้จะสุกตอน19รึเปล่า(555+ตลกฝืด) กำลังจะ Let go to Bangkok .

ณ บางกอก

ฮ้าวววววววววววววว.........ฉันก้มมองนาฬิกาข้อมือซึ่งมันบอกเวลา19.00 น.    วันนี้ทั้งวันฉันเลยตื่นเต้นเตรียมกับการเตรียมอุปกรณ์การเรียนต่างๆ    โดยง่วนอยู่ทั้งวันเชียวพอมองไปนอกหน้าต่างอีกทีก็มืดซะแล้ว  ฉันเลยเดินออกมาตามถนนหน้าหอพักเพื่อหาซื้ออะไรกินมื้อเย็นซักหน่อย เดินไปเดินมาก็คงหนีไม่พ้น

“รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมคะ”   

ฉันหันไปตอบแบบเซ็งๆว่า “ไม่ดีกว่าค่ะ” แหม่ก็ฉันซื้อทั้งขนมจีบซาลาเปาตามที่ยัยหน้าซาลาเปาถามไปแล้วนิฉันไม่เข้าใจพนักงานพวกนี้เลยถามอยู่ประโยคเดิมทำกับว่าในร้านขายสินค้าแค่2 อย่าง น่าจะเสนอสินค้าตัวอื่นบ้างเช่น “ไข่ต้มกับซีอิ๊วไหมคะ  ไส้อั่วกะน้ำพริกหนุ่มไหมคะ(อันนี้ไม่รู้จะมีขายรึเปล่า)”  อะไรอย่างนั้น

 ก่อนที่ฉันจะเดินออกร้านสะดวกซื้อไปก็เลยแวะไปแผงหนังสือซักหน่อยอ่านฟรีๆอัพเดตข่าวคราวของวงการบันเทิงเริงรมย์ซะหน่อยเดี๋ยวตกกระแส   แหมอะไรกันเนี้ยนางเอก  ก  กุ๊กกิ๊ก พระเอก  ค  ตบดีกะพระเอกหัวใจสีม่วง  จ  งงใครฟะเนี้ย  งงไปหมด ฉันอ่านไปขำไปเพราะคิดตามยังไงก็คิดไม่ออก(ขำให้ความซื่อบื้อของตัวเองที่ชอบอ่านแต่อ่านไม่รู้เรื่อง)  นิถ้าอยู่กะยัยพวกนั้นคงรู้ไปแล้ว  ยัยพวกนั้นมันแปลมาเป็นฉอดๆๆๆๆยังกับเป็นปาปารัชซี่ซะเองยังไงยังงั้นเลย  พูดแล้วก็คิดถึงแม่พวกสาวแสบเพื่อนรักทั้งหลาย  คิดถึงจริงๆ หลังจากที่ฉันกรอกสายตาไปมาตามหนังสือGissopหนูก็ดันแว่วไปได้ยินคนเขาคุยกัน

“เฮ้ย!  ไอ้เวกัสน้อยๆๆหน่อยแหม่อยู่ไม่ถึงเดือนกวาดสาวไปหมดซอยแล้วหรอว่ะ!”

ฉันหันไปตามเสียงของชายคนหนึ่งที่เอ่ยชื่อคนที่ ชื่อ  เวกัส  ออกมา

กลุ่มชายรูปร่างหน้าตาดีเดินมาสี่ห้าคนคุยกันออกรสอยู่เลย  ส่วนคนที่ฉันมองหากลับไม่มีปรากฏอยู่ตรงนี้  ฉันจึงเดินไปตามทางเรื่อยๆ แสงสีส้มอ่อนจากหลอดไฟสะท้อนมาตรงถนนทางเดินที่เดินกลับหอพัก  ในใจคิดไปเรื่อยเปื่อย  นึกย้อนไปเจอแต่เหตุการณ์ซ้ำไปซ้ำมา   ฉันได้แต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อได้ยินชื่อของคนคนนั้น   ทั้งๆที่อาจจะเป็นคนละคนกันเลยก็ได้แต่ใจฉันมันยังรู้สึก  เหมือนเหตุการณ์มันเกิดขึ้นเมื่อวาน  ยังจำใบหน้า จำทุกอย่างของตัวเองจำได้แม้แต่หยดน้ำตาที่มันไหลออกมาพรั่งพรุได้มากขนาดนั้น   จำได้ไม่ลืมว่าจะไม่มีวันจะหลั่งน้ำตามากขนาดนั้นอีกแล้ว  และเมื่อยิ่งคิดใจมันก็ยิ่งเจ็บเจ็บที่ไม่ลืม.................