Twins Love มัดหัวใจไว้ที่เธอ

ลำดับตอนที่ #4 : ++Chapter 2++

Chapter 2

[ Haruki Talk ]

ยัยนั่นชื่อเพราะครับ มายเลิฟ โอ้แบบว่าใครๆคงต้องตกใจเวลามีคนเรียกชื่อยัยนี่แน่ๆผมว่านะ เป็นที่รักของทุกคนเลยแฮะ ตอนแรกผมคิดว่าพวกเล่นสกปรกซะอีกที่มาทำน้องผมแบบนี้ แต่ที่ไหนได้อุบัติเหตุธรรมดา เพราะยัยเซ่อคนนึงที่ดันหาของตอนขับรถทำให้น้องผมต้องมานอนเดี้ยงแบบนี้ อย่างว่าละ แค่ผมขึ้นเสียงก็ตกใจแล้ว ขับรถคงจะเก้ๆ กังๆ แน่ๆ

“ฉันชื่อ ฮารุกิ หรือฮารุ อย่างที่เพื่อนๆฉันเรียกนั่นละ” ผมแนะนำตัวกลับไป

“ค่ะ คุณฮารุ แล้วฉันต้องรอถึงเมื่อไหร่คะ” ยัยนั่นพูดกับทั้งที่ก้มหน้าอยู่ ก้มหาเหรียญรึไง ขัดใจครับ

“เงยหน้าหน่อยสิถ้าจะคุยกันนะ” ผมบอกไปครับ พูดจบยัยนั่นก็ทำเลย ตอนนี้หน้าผมเป็นแบบนี้ครับ

-O- << นี่ละครับหน้าผม แบบว่าคุณเธอ น่ารักบอกได้คำเดียวเลยครับ หน้าเรียวๆ ปากเล็กอมชมพู จมูกดูรั้นนิดๆ แก้มป่องอมชมพูหน่อยๆ ตากลมโต น่ารัก บอกได้แค่นี้จริงๆ อยากเป็นคนนอนอยู่ตรงนี้แทนน้องชายมากครับ หากโต้ซังกับแม่ผมยอมให้เธอดูแลน้องชายผม อิจฉามันครับ

“อืม แบบนี้ละคุยกันต้องมองหน้า” ผมบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่แบบว่าเรียบๆครับ เพื่อไม่ให้เธอรู้ว่าผมกำลังอึ้งอยู่

ผมคุยกับยัยนี่สักพักครับ ระหว่างรอโต้ซังกับแม่ที่กำลังเดินทางมาเพื่อพิจารณาข้อเสนอของยัยน่ารักคนนี้ครับ

[ End Talk ]

แอ๊ด

เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนหันกลับไปมองว่าใครเป็นผู้เข้ามา ส่วนคนที่เข้ามาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนพ่อและแม่ของคนเจ็บที่นอนอยู่บนเตียงนั่นเอง ไม่ทันที่จะได้นั่งพักหลังจากที่มาถึงผู้เป็นพ่อก็เอ่ยถามถึงเรื่องสำคัญจากลูกชายทันที

“ฮารุ เรื่องที่บอกว่ารู้แล้วว่าใครชนน้องน่ะ จริงเหรอ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม

“ครับโต้ซัง รู้แล้วละ” ฮารุเอ่ยตอบ

“แล้วคนที่ชนเป็นใคร” โต้ซังหรือพ่อของเขายังคงถามต่อพร้อมกับที่มองเห็นว่ามีสาวน้อยอยู่แปลกหน้าคนหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆลูกชาย

“แล้วเด็กคนนี้เป็นใคร”

“คนที่ชนเจ้าฮิโระ นั่นแหละครับโต้ซัง” ฮารุตอบผู้เป็นพ่อออกไปซึ่งทำให้ห้องทั้งห้องเงียบลงทันที

“เด็กคนนี้เนี่ยนะ!!” ชายสูงวัยอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“แกแน่ใจได้ยังไง ฮารุว่าเขาชนน้อง” ชายสูงวัยแม้จะยังตกใจอยู่แต่ด้วยความอยากรู้ว่าความจริงเป็นยังไงจึงเอ่ยถามออกมาทันที

“จะ จริงค่ะ หนูชนเอง” หญิงสาวเอ่ยขึ้นก่อนที่ฮารุจะได้อธิบายเรื่องราวให้ผู้เป็นพ่อฟัง พร้อมกับอธิบายเรื่องราวทั้งหมดว่าเป็นยังไงแล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ซึ่งคงมีหลายคนสงสัยกันว่าสาวน้อยคนนี้เธอรู้ว่าฮิโระรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลไหน ห้องอะไร

“เธอเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลจริงๆน่ะเหรอ แล้วเธอโทรเรียกรถพยาบาลเองแต่กลับขับรถกลับบ้าน” ฮารุร้องออกมาอย่างไม่อยากเชื่อหลังจากที่ฟังเรื่องราวทั้งหมดว่าเธอคนนี้มีดีกรีเป็นนักเรียนแพทย์ แถมยังพ่วงตำแหน่งลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาล

“ก็ตอนนั้นฉันทั้งกลัวทั้งตกใจ เลยโทรตามรถพยาบาล แล้วแอบดูอยู่ไกลๆ พอรถมาแล้วค่อยกลับบ้าน” หญิงสาวก้มหน้าตอบอย่างรู้สึกผิดด้วยน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาราวจะร้องไห้ก็ไม่ปาน

“แล้วคุณจะเอายังไงกับเรื่องนี้คะที่รัก” เสียงหญิงสาวสูงวัยที่เงียบตั้งแต่มาถึงเอ่ยขึ้น

“งั้นก็ไม่เอาเรื่องละกัน แค่ให้แม่หนูนี่ทำตามที่บอกไว้ละกันว่า ออกค่ารักษาพยาบาลพร้อมดูแลจนหายสนิท” ชายสูงวัยบอกกับภรรยาอย่างคนที่ตัดสินใจดีแล้ว เขาไม่อยากให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตอยู่แล้วแค่สองฝ่ายตกลงกันได้ก็น่าจะพอ

“ตามที่คุณว่าก็แล้วกันค่ะที่รัก ฝากดูแลลูกชายฉันด้วยแล้วกันนะหนู” หญิงสูงวัยเอ่ยกับเด็กสาวก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไปพร้อมๆกับสามี เพื่อกลับไปพักผ่อน(มาเร็วเคลมเร็วมาก)

หลังจากที่ผู้อาวุโสทั้งสองออกจากห้องไปทั้งห้องก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง แต่ก่อนที่จะมีใครอึดอัดตายไปก่อน เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้น เสียงๆนี้หากบางคนที่ไม่เคยเจอจะมีความเห็นว่าเสียงจากสวรรค์หรือ ช่างหวานเช่นนี้ แต่หากได้รู้ซึ้งทุกคนจะบอกทันที เสียงยัยนี่นรกชัดๆ

“ฮา รุ กิ” เสียงหวานใสๆ ดังขึ้นทันทีหลังจากเสียงประตูเปิดและปิดลงไปแค่แปบเดียว แปบเดียวจริงๆ เรียกแบบลากเสียงมาแบบหลอนๆ ทำให้คนถูกเรียกต้องสะดุ้งหันกลับไปมองคนที่เข้ามาใหม่

“โมจิ!!” ชายหนุ่มเอ่ยชื่อหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่ดังแต่ไม่มากเพราะยังไม่ลืมว่าอยู่โรงพยาบาล

“เรียกเสียงดังเลยนะ ทำไมตกใจเหรอที่ฉันมานะ ห๊ะ!!” หญิงสาวถามกลับและขึ้นเสียงดังไม่ต่างกัน

“เธอ..รู้จากใคร” ฮารุเลี่ยงไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามว่ารู้ได้อย่างไรมากกว่า แต่ไม่ต้องถามก็น่าจะพอรู้ว่ารู้มาจากไหน กลุ่มเพื่อนที่อยู่กับฮิโระ ก่อนหน้านั้นแน่นอน

“จากพวกที่เหลือไง” โมจิ เลี่ยงที่จะไม่เอ่ยชื่อเพราะตอบไปเพียงแค่นี้ก็รู้กันอยู่แล้ว พูดจบหญิงสาวก็เดินไปหาคนป่วยที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง เนื่องจากเพิ่งกินยาแล้วหลับไป

หญิงสาวมองอยู่สักพักก็หันกลับมาถามถึงอีกหนึ่งคนที่อยู่ร่วมห้อง เหมือนกับเพิ่งนึกได้

“ฮารุ แฟนนายเหรอ” คำถามแรกทำให้เกิดความเงียบทั้งห้อง

“เปล่า/เปล่า” สองเสียงประสานกัน

“เอ่อ...ยัยนี่เป็นคนชนฮิโระนะ” ฮารุเลือกที่จะเอ่ยตอบเองก่อนที่เพื่อนของเขาจะเข้าใจอะไรผิดไปมากกว่านี้ แต่ก็ผิดพลาด ไม่เข้าใจผิด แต่ความโกรธปะทุทันที

“ขับรถชนฮิโระ!!...เธอนี่มัน” เสียงหวานตะโกนขึ้นมาทันที แต่ก็เปลี่ยนสีหน้ากลับไปเป็นปรกติในทันทีเช่นกัน เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าข้างในของตัวเธอเองนั้นเป็นอย่างไร หากแสดงออกมากไป คนที่อยู่ตรงนี้ต้องรู้แน่นอน

“ใจเย็นน่า โมจิ ตอนนี้ฮิโระมันไม่เป็นไรแล้ว”ฮารุท้วงขึ้น

แต่ก็ทำให้หญิงสาวสบายใจได้ไม่นาน เมื่อหันกลับไปมองที่เตียงพบว่าคนป่วยที่หลับอยู่ กระตุกเกร็งขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ จนต้องร้องตะโกนเรียกหมอพยาบาล แต่ไม่ทันที่จะมีใครเข้ามา หญิงสาวอีกคนที่ยืนเงียบอยู่นานทักท้วงขึ้น

“คุณเหยียบสายออกซิเจนอยู่เลยทำให้คนป่วยกระตุก” เพียงแค่นั้นหญิงสาวที่อยู่ข้างเตียงก็ถอนเท้าทันทีพร้อมกับขอโทษคนที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง

ยืนมองคนป่วยอยู่นานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นมาทักทายกัน หญิงสาวจึงขอกลับบ้านก่อนจะค่ำวันหลังเธอจะกลับมาเยี่ยมใหม่ บรรยากาศภายในห้องพักในตอนนี้เรียกว่าสงัดศรีกันเลยทีเดียว พยาบาลจำเป็นก็ไม่พูดไม่จา ชายหนุ่มอีกคนก็นั่งนิ่งอ่านชีทเพื่อเตรียมเทส

หลายวันผ่านไปคนป่วยเริ่มอาการดีขึ้นสามารถถอดสายออกซิเจนได้แล้ว เริ่มพูดคุยได้เป็นปกติจะเหลือก็เพียงแขนขาที่ยังคงถูกห่อหุ้มด้วยเฝือกหนา

ณ คอโดหรูกลางกรุง

ฮารุเลือกที่จะกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเซตใหม่เพื่อกลับไปเฝ้าไข้น้องชาย ก็สะดุดกับซองสีน้ำตาลจ่าหน้าซองไม่คุ้น แต่มันก็เป็นชื่อเขาเอง เขาเลือกที่จะเดินไปนั่งยังโซฟาตัวใหญ่ที่อยู่กลางห้อง เปิดซองออกเพื่อดูเอกสารด้านใน เพียงแค่แผ่นแรกก็ทำให้ตกใจ ชายหนุ่มอ่านรายละเอียดผ่านๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูกดโทรออกไปยังปลายทางที่เพิ่งแลกเปลี่ยนหมายเลขมา เพียงไม่นานก็มีเสียงจากปลายสาย

“สวัสดีค่ะ มาเลิฟพูดค่ะ”

“อืม นี่ฉันเองนะ ฮารุกิ ไม่ต้องถามอะไรมาก แค่ฉันจะบอกว่าฝากดูน้องชายฉันด้วยวันนี้ยังไม่เข้าไป” พูดจบชายหนุ่มก็กดวางสาย แล้วกลับมาสนใจเอกสารต่อ...


ANGEL