[Y]Love at first sight รักมึงว่ะไอ้หวาน[Y]

ลำดับตอนที่ #6 : [Y]Chapter 05[Y]ใครโทรมาว่ะ

ใครโทรมาว่ะ

[ปอร์เช่]

              หลังจากกลับจากเดินซื้อของและอิ่มอร่อยโดยที่ไม่ต้องจ่ายเอง ตอนนี้ผมปอร์เช่(จะหรูไปไหนชื่อผม) ก็มานั่งเซ็งที่ห้องนอนสีขาวสว่างตาของตัวเองแล้วครับ กลับมาด้วยรถส่วนตัวที่มีสารถีหน้าหล่อขับให้ทุกวัน คอยรับส่งเลี้ยงข้าว กันหมาหันแมวที่ชอบมาเกาะแกะ ก็จะใครถ้าไม่ใช่ไอ้คิน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผม

             จะว่าไปผมกับมันนี่ก็นานมากเลยละครับที่คบกันมา แต่จะให้มันทำไงได้ละครับบ้านก็รั้วเดียวกัน ระเบียงห้องก็แทบจะชนกัน(ปีนข้ามบ่อยมาก) ในห้องผมไม่มีอะไรมากครับโต๊ะเขียนหนังสือ คอมพ์ ชั้นหนังสือที่มีหนังสือหลากหลายภาษาอัดแน่นอยู่บนนั้น ผมชอบภาษานะครับมันดูน่าค้นหากว่าคนอีกมันสนุกที่จะได้เรียนรู้ รู้ภาษาเราก็รู้วัฒนธรรมครับผมชอบ

             ห้องผมมีห้องน้ำในตัวสะดวกสบาย เตียงสีขาวขนาดนอนได้สองคนตัวใหญ่ๆ ล้อมกรอบไปด้วยตุ๊กตาวูดู ฮ่าๆๆนอกเรื่องครับตุ๊กตาโดราเอม่อนครับ แมวสีฟ้าที่ไม่มีหู เก่งเกินคนก็เพราะมันเป็นหุ่นดัดแปลงนี่เนอะ พอๆกลับเข้าห้องต่อครับ ที่บอกว่าเซ็งเพราะวันนี้ไอ้ม่อปากแมวมันแกล้งผมทำให้ผมเซ็ง ส่วนมันยิ้มหน้าบานกลับบ้านไปแล้ว

“ I wanna love you I can’t live without you……” เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ผมร้องเรียกให้สนใจมันครับ ขอรับสักครู่นะครับ เบอร์ไม่คุ้นเลยแฮะ แต่การรับสายสำหรับผมเป็นปรกติครับที่จะเป็นแบบนี้

“โหล...” สั้นๆได้ใจความครับ

(หวัดดี นี่ใช่เบอร์ของปอร์เช่มั้ยครับ)

ใครว่ะ

“ใช่ครับพูดสาย” เสียงมันคุ้นนะครับ

แต่อย่างว่าบางทีเสียงในสายกับตัวจริงต่างกันก็มีเลยยังไม่อยากคาดเดาครับ เดี๋ยวหน้าแหก

(เสียงหวานจังเลยนะครับ เหมือนหน้าตาเลย)

- -“ ใครว่ะแมร่ง พูดประโยคต้องห้าม มันอยากโดนแน่ๆ

“คุณมึงเป็นใครครับ โทรมาหาคุณกูทำไมมิทราบ” เริ่มปล่อยแมวครับ เพราะมันจี๊ด

(โอ๊ะ หึ หึ จำไม่เสียงสามีไม่ได้เหรอครับ คุณเมีย)

คิดสิครับ คิด ใครเรียกผมแบบนี้ มัน มันแน่ๆ เรียกแบบนี้

คุณ – เมีย ไอ้ม่ออะตอม !!

“ห่าอะตอม มึงได้เบอร์กูมาจากไหน โทรมาทำส้น_ อะไรไม่ทราบ” รัวทันทีครับเมื่อคิดได้ มิน่าคุ้นหูมากเสียงมันนี่เอง

(หึ หึ แสดงว่ายอมเป็นเมียกูละสิ รู้ตัวนะมึง)

กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ อยากพ่นไฟใส่หัวมัน

“มึง ถ้าจะโทรมาพูดแมวๆ กูจะวางแล้ว สัดอะตอม..ติ๊ด...”

             ไม่พูดพร่ำทำเพลงครับ ด่าจบวางทันที ไม่วางเดี๋ยวเข้าตัวครับไอ้นี่มันด้านด่าไปก็ไม่สึกหรอหรอกครับ วางเสร็จไอ้ด้านมันก็โทรมาอีกครับ ผมยัดโทรศัพท์ไว้ใต้หมอนก็แล้ว เอาหมอนทับอีกก็แล้ว สัสอะตอม ตี 1แล้วนะมึงไม่วางใช่มั้ยได้ กูจัดให้

ปิดเครื่องครับ ปิ๊บ แล้วค่ำคืนที่แสนสุขของผมก็กลับมา ราตรีสวัสดิ์ครับทุกคน...เพราะผมจะรีบนอนรีบฝันไปเชือดคอมัน

[อะตอม]

                 กลับมาที่ผมพระเอกสุดหล่อ ผมกลับบ้านอย่างปลอดภัยครับโดยพี่แท็ก(แท็กซี่) ผมก็จัดการเรื่องส่วนตัวตามปกติก่อนเข้านอน

                 ผมโทรหาไอ้ปอร์เช่ครับ อยากรู้ละสิว่าผมเอาเบอร์มาจากไหน บอกก็ได้ครับผมแอบจิ๊กมาจากเครื่องไอ้คิน ผมโทรไปกวนมันก่อนนอนธรรมดาตามแบบฉบับคนว่างจัด ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมผมถึงอยากแกล้งมัน ทั้งๆที่หากคุยกันดีๆ ผมกับมันต้องเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแน่นอน(แกโรคจิต) แต่ผมก็เลือกที่จะแกล้งมันมากกว่า

                ผมโทรไปหามันจนมันรำคาญมั้งครับเลยปิดเครื่องหนีไปเลย ผมไม่สงสารมันหรอกแม้จะตี 1 แล้วก็เถอะ ผมโทรได้มันต้องทนได้(เกี่ยว?) พรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัยมันด่าผมเยินแน่ครับข้อหากวนเวลามันนอนหลับดีกว่าครับท่านผู้อ่าน จะได้ไปกวนมันในฝันต่อ

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

               เสียงร้องเตือนของนาฬิกาปลุกเครื่องสวยดังขึ้น เพื่อบอกเวลาว่าสมควรแก่การตื่นนอนได้แล้ว แต่ร่างบางที่เพิ่งได้นอนตอนตี 1 กว่าๆ ได้แต่โอดครวญในใจแทบไม่อยากจะตื่น นอนไม่พอแถมยังเรียนทั้งวันอีกแบบนี้ ร่างบางคิดแค่ว่าเที่ยงนี้ มึงตายไอ้อะตอม

               สุดท้ายเมื่อทนเสียงนาฬิกาไม่ไหวจำต้องตื่น ร่างบางบิดกายเพียงเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำกิจวัตรทั่วไป

[คิน]

หน้าบ้าน

               ผมขับรถเข้ามาจอเทียบรอรับไอ้ปอที่ทำเป็นประจำทุกวันอยู่แล้ว แต่วันนี้กลับแปลกเพราะปกติไอ้ปอจะลงมารอแต่นี่ยังไม่เห็น

“สวัสดีครับพี่เฟียส” ผมทักทายพี่เฟียสอย่างที่เคยทำทุกวัน แต่วันนี้พี่แกดูรีบๆ

“อ้าว หวัดดีคิน วันนี้ปอตื่นสายรอก่อนละกันพี่รีบไปก่อนนะ” พี่เฟียส ทักทายตอบอย่างเร่งรีบแล้วเดินสวนทางผมออกไปที่รถของพี่แกที่จอดรออยู่

เฟียสคือพี่สาวของปอร์เช่เป็นคนเดียวกับที่ผมสามคนไปเดินซื้อของขวัญให้เมื่อวาน

“อ้อ คินวันนี้พี่จะรีบกลับมานะบอกปอด้วย พี่ไปละ” พี่เฟียสโบกมือให้ผมก่อนขับรถออกจากบ้าน

              ผมเดินเข้ามาในตัวบ้านแม่บ้านและคนอื่นก็ทักทายปกติอย่างที่ทำทุกวัน ผมเดินขึ้นไปห้องนอนไอ้ปอที่อยู่ชั้นสอง เผื่อจะต้องเร่งมันเพราะจะสายแล้ว แต่ยังไม่ทันจะถึงมันก็เปิดประตูออกมาพอดี

“อ้าวไอ้คินหวัดดีโทษทีว่ะ เมื่อคืนนอนดึกมีโรคจิตโทรมากวนเลยตื่นสาย”

ใครว่ะโทรมากวนมัน

“เออๆ รีบลงไปกันเถอะมึงเดี๋ยวสาย” ผมเร่งมัน เราสองคนเดินลงแล้วเข้าห้องอาหารเลยครับหิว

              ผมมักจะมากินข้าวที่นี่ทุกวันเพราะผมต้องมารับไอ้ปออยู่แล้วเลยกินเช้าที่นี่เย็นที่บ้านตัวเองหรือเวลาพ่อแม่ไปทำงานต่างประเทศผมก็ฝากท้องที่นี่แหละครับ ผมกับมันรีบยัดอาหารเช้าลงท้องเพราะจะสายแล้ว

“มึงๆ วันนี้กูไปลงที่คณะมึงนะ” มันบอกผมทั้งๆที่ปากมันยังเคี้ยวไส้กรอกอยู่ มันชอบทำอะไรสวนทางกับหน้าตามันมาก ทั้งๆที่จะขึ้นปีสองอยู่แล้วจะเป็นพี่แต่นิสัยเด็กเกิน หน้ามันก็เด็ก

“อืม” ผมตอบแค่นั้นก่อนจะยัดต่อจนหมดแล้วซดนมตาม

“ป่ะ มึงอย่างด่วนกูมีงานด่วนต้องทำ”

“งานไรว่ะ” ผมถาม งงๆ ก่อนจะเดินตามมันออกไปที่รถ

“เดี๋ยวถึงมึงก็รู้เอง”

“มึงไม่มีเรียนเหรอว่ะ”ผมถามมันเพราะปกติวันนี้มันจะเรียนเช้าเหมือนผม

“ไม่มี จารย์ติดธุระเพื่อนมันเพิ่งโทรมาบอกก่อนที่กูจะออกจากห้อง”

“อ้อ แล้วไมมึงไม่รอไปบ่ายทีเดียวเลยว่ะ” ที่ถามเพราะถ้ามันไม่ได้เรียนมันจะนอนต่อแล้วค่อยไปเรียนเองในช่วงบ่าย

“กูบอกแล้วไง งานด่วนอีกอย่างไหนๆกูก็ตื่นแล้ว”

     มันพูดจบผมก็ไม่ถามต่อหันมาตั้งใจขับรถดีกว่าครับเดี๋ยวก็รู้เองอย่างที่มันบอก ขับไม่นานก็ถึงมหาลัยผมวนจอดรถข้างๆตึก ก่อนจะเดินไปที่จุดนัดประจำของผมกับไอ้อะตอม

“หวัดดีมึง รอกูนานป่ะ”ผมทักทายมันที่นั่งหน้าหล่ออยู่ม้าหินอ่อน ที่เป็นโต๊ะประจำของพวกผม

แต่ไม่ทันที่ไอ้ตอมจะตอบผมเสียงไอ้ปอก็แทรกแซงมาก่อน

“มึงไอ้ม่อ ไอ้โรคจิต โทรหากูทำเชี่ยอะไรเวลาจะหลับจะนอน กูนอนไม่พอเรียนไม่รู้เรื่องสมองฝ่อแบบมึงขึ้นมาจะให้ทำไงห๊า” ด่าเสร็จมันก็หอบกินครับ รัวขนาดนั้น โรคจิตที่ว่าไอ้ตอมนี่เองผมรู้ละว่าทำไมมันยอมทนมาแต่เช้า

        ส่วนไอ้ตอมเหรอครับ นั่งยิ้มอย่างกับคนบ้า หรือมันบ้าจริงๆโดนไอ้ปอด่าแล้วยังยิ้ม หอบเสร็จมันก็เตรียมจะรัวต่อครับแต่ไม่ทัน

“ถ้ากูโรคจิตจริงกูลวนลามมึงไปแล้วครับว่าที่เมีย” เสร็จอ้าปากค้างเลยครับไอ้ปอ เจอคำว่า ว่าที่เมีย

               มันจี๊ดกับคำนี้มาก มีแต่คนจ้องจะกดมัน จีบมันก็มีแต่ผู้ชายก็มันสวย สวยกว่าผู้หญิงบางคนซะอีกมันก็รู้แต่มันไม่ชอบที่ถูกแซว มันบอกมันแมน แต่ขี้วีนอย่างกับผู้หญิง หงุดหงิดเก่งที่หนึ่งยิ่งกว่าพี่เฟียสอีก

“ชิส์!!” มันทำได้แค่จิ๊ปากเบาๆครับแล้วก็เดินชนไหล่ไอ้ตอมออกไป สงสัยคงกลับไปคณะมัน

“มึงนี่นะ กวนมันทำไม” ผมหันไปถามไอ้ตอมที่ยังคงยิ้มอยู่ หรือมันจะโรคจิตจริงๆ

“กูสนุก เพื่อนมึงน่าแกล้ง”

“ยังไงว่ะ ชอบที่เห็นมันวีน เหวี่ยงรึไงมึง”

“ก็มัน...น่ารักดี” มันพูดเบาๆครับผมได้ยินไม่ค่อยถนัด เรื่องนี้เอาไว้ก่อนครับตอนนี้จะสายแล้วต้องเข้าเรียนอาจารย์คนนี้อย่างโหด

“ป่ะมึงเข้าเรียน จารย์เข้าห้องเร็วนะเว้ย” พูดจบผมก็เดินนำมันเข้าตึก มุ่งสู่ห้องเรียน



คุยกับไรเตอร์

ผมกลับมาแล้วครับรีดเดอร์ทุกคนของผม กลับมาพร้อมกับตอนใหม่ หวังว่าคงจะชอบกันนะครับ มีอะไรที่ไม่ชอบก็ทิ้งไว้ที่เม้นเลยนะครับ