[Y]Love at first sight รักมึงว่ะไอ้หวาน[Y]

ลำดับตอนที่ #5 : [Y]Chapter 04[Y]เดินห้าง

เดินห้าง

[อะตอม]

             กลับมาที่ผมอีกรอบครับ หลังจากคำทักทายจากไอ้ปอร์เช่จบปุ๊บ ปากแมวๆแบบผมก็ไวกว่าสมองครับตอบอย่างฉะฉาน

“มาหาเมียกู” เหวอเลยครับ อ้าปากค้างอีกรอบ เห็นแล้วก็น่าลองชะมัด ปากบางๆอมชมพู เฮ้ย นี่ผมคิดอะไรอยู่ ไม่ใช่ครับไม่น่าจูบไม่น่าลอง แต่ก่อนที่จะมีการวางฝีปากไอ้คินกรรมการจำเป็นก็เข้าขวางทันที

“พอๆ เลิกกัดกัน จะไปมั้ยมึงซื้อของให้พี่เฟียสน่ะ ส่วนมึงจะไปเดินด้วยก็หุบปากแมวๆไป” ไอ้คินปรามทั้งผมทั้งไอ้ปอร์เช่

          ก่อนจะเดินนำลิ่วเลยครับไปที่รถคันงามของมัน ไอ้หวาน ขอเรียกไอ้ปอร์เช่ว่าแบบนี้ละกันครับ มันเดินไปเปิดนั่งข้างหน้าข้างคนขับผู้อาศัยอย่างผมก็ข้างหลังโดยปริยาย นั่งสบายสักพัก ไอ้คินสารถีหน้าหล่อก็ขับรถคันงามมาถึงห้างดังกลางกรุง

          ได้ยินว่าไอ้หวานมันอยากซื้อนาฬิกาให้พี่มัน แต่เงินไม่พอเลยต้องหุ้นกับไอ้คิน ซื้อนาฬิกาเสร็จไอ้หวานก็เริ่มงอแงครับ จะกิน จะกินท่าเดียว ไม่รอให้โอกาสผ่านไปแมวในปากผมก็ออกมาเดินห้างคลอเคลียแข้งขาไอ้หวาน

“เด็กว่ะ งอแงยังกับเด็กสองขวบ” โอ๊ะตากลมๆมองผมอย่างกับจะปล่อยแสงได้เลยครับ

“เรื่องของกู มึงไอ้ม่อหุบปาก แล้วฟัง กู – ไม่ – ใช่ – เด็ก” มันเน้นย้ำทุกคำเลยครับ หึ หึ แมวตัวที่สองออกมาทันทีครับ

“ไม่ใช่เด็ก กูไม่เชื่อตัวเล็กยังกับแมว” เหมือนผมเห็นแสงอะไรแว๊บๆในตามันด้วยละครับ สนุก หรือผมบ้าไปแล้วแค่ได้แกล้งมันนิดหน่อยต่อมฮาก็แตก

ไอ้คินมองผมแล้วส่ายหัวไปมาก่อนจะถามไอ้หวานที่อยู่ข้างๆมันละครับ ว่าจะกินอะไรอย่างกับพ่อลูก

“กูจะกินชาบูชิ” มันทำหน้าคิดนิดหน่อยครับก่อนจะชี้ไปยังร้านชาบูชิที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ไอ้คินก็ว่าง่ายเดินนำไปก่อนจะจูงมือลูกน้อยมันให้ตามตูดไป

“ยังกับพ่อลูกนะมึง เดินตามตูดกันเลยทีเดียว” แมวออกมาอีกตัวแล้วครับ แค่นั้นก็ทำให้ตากลมๆของไอ้หวานขวางได้อีกรอบ ไอ้คินมันเมินไปแล้วครับไม่สนผมแล้ว

ร้านชาบูชิ

             ร้านนี้เป็นแบบบุพเฟ่ครับอยากกินอะไรลุกไปหยิบเอา หยิบตามสายพานที่วิ่งวนอยู่รอบๆตัว เรากินมาได้สักพักแล้วครับ ผมนี่ขนาดว่าแมนๆชอบเล่นกีฬาว่ากินเยอะเพื่อเพิ่มพลังงานยังไม่เท่าคนตัวเล็กที่นั่งข้างไอ้คินเลยครับ ปากบางยังไม่หยุดเลยครับนี่ก็ฟาดไอศกรีมไปลูกที่ห้าแล้วครับ ตัวก็เล็กแต่กินอย่างกับยัดกระเพราะหรือหลุมดำ แต่มันดูไม่อ้วนมันกินแล้วเอาไปไว้ไหนครับ...

[ปอร์เช่]

                มาที่ผมสักทีปล่อยมันพูดนานไปแล้วไอ้ม่อบังอาจมาเรียกผมไอ้หวาน ปากมันแมวมากครับอ้าปากแต่ละทีแมวมาคลอเคลียแทบเท้าผมทุกที เห็นแล้วอยากจับทุ่มมาก ตั้งแต่หน้าตึก ร้านนาฬิกา จนตอนนี้มันจ้องหน้าผมที่กำลังกินไอศกรีมเพลินจนเลิกกินมันละครับ มองผมนี่มันคงไม่รู้เลยสินะว่ามันมองไปยิ้มไปผมละหลอนมันคิดจะทำอะไรผมรึเปล่า

              ผมพอรับได้ครับที่ผู้ชายคบผู้ชาย แต่มันต้องไม่เกิดกับผม ผมหลอนกับเรื่องนี้เพราะตั้งแต่เรียนมัธยมมีแต่ผู้ชายมาจีบ หล่อๆเหรอไม่เลยครับหน้าตาหมาไอ้ด่างข้างบ้านยังดีกว่าอีก แต่ถึงจะหล่อผมก็ไม่เอา

             ผมอยากมีแฟนเป็นสาวน้อยน่ารัก แต่แห้วทุกทีเพื่อนที่คณะมันบอกมึงหาผู้ชายคบเถอะว่ะ สวยๆอย่างกูยังยอมแพ้เลยยอมรับว่ามึงสวยมาก นี่คือคำบอกจากดาวคณะผมที่เพิ่งลงจากเวทีมาหมาดๆ รุ่นพี่ยังเคยบอกเลยครับหากไม่มีสาวๆสวยๆพวกมันจะจับผมนี่ละปลอมตัวไปประกวด มันน่าเคารพซะเหลือเกิน กลับมาต่อที่ไอ้ม่อดีกว่าครับออกไปไกลละ

           มันจ้องอยู่ครับ ไอ้นี่วอนโดนด่าแต่ผมยอมรับจริงๆว่าปะทะมาก็เยอะ แต่ปากอย่างมันนี่ผมไม่อยากมีเรื่องด้วยเลย เถียงด้วยทีไรเข้าตัวตลอด รู้ใช่มั้ยครับว่าความอดทนของคนมีจำกัดผมก็คนนึงละที่มีความอดทนน้อย

“มึงจะจ้องหน้ากูอีกนานมั้ยไอ้ม่อ” ผมปล่อยแมวไปคลอเคลียมันบ้าง

“นาน” มันตอบครับ ลอยหน้าหล่อๆของมันตอบเลยทีเดียว ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรโดนฟาด มันครับโดนไอ้คินโบก โอดโอยไปแล้วครับ ชี้หน้าอ้าปากเตรียมด่ามีหรือที่ไอ้คินจะยอม

“มึงหุบปากไอ้ตอม เลิกปล่อยแมวจากปากมึงได้ละ” หุบปากเงียบไปแล้วครับ สะใจ

“มึงด้วยไอ้ปอ” อ้าวเวรผมซวยได้ไง

“เออ” ผมตอบใส่หน้ามันแล้วก้มกินไอศกรีมต่อ...

[คิน]

          มาที่ผมสักที ผมคิน คนหล่ออีกคนครับ ขอแนะนำตัวก่อนเวิ่นนะครับ ผมคินเป็นเพื่อนของมันทั้งสองคนนั่นแหละครับ วันนี้เรามาซื้อของให้พี่สาวไอ้ปอร์เช่เพราะจะวันเกิดพี่มันแล้ว ไอ้ตอม หรืออะตอมมันก็ขอตามมาด้วย

          ผมรู้ครับมันอยากมาทำไมและก็ไม่พลาด มันปล่อยแมวใส่ไอ้ปอทุกทีที่มีโอกาส ไม่รู้มันนึกครึ้มอะไรแกล้งไอ้ปอ ส่วนไอ้นี่ก็อยู่เฉยไม่ได้ปากแมวพอกันเถียงกลับรู้ทั้งรู้ว่าเถียงไปก็เข้าตัว ตอนนี้มันก็กำลังเล่นจ้องตากันครับ คนดีๆอย่างผมไม่ปล่อยให้พลาดครับ

“จ้องแบบนี้เดี๋ยวไอ้ปอมันก็ท้องหรอกมึง” แค่นั้นละครับ ไอ้ปอมองผมอย่างเคือง ไอ้ตอมฮาแตกไปแล้ว

“กูไม่เอามันมาทำพันธุ์หรอกไอ้คินไอ้ห่าแทนที่จะช่วยกู” เสียงหวานๆมันด่าผมอย่างงอนๆ

“กูก็ไม่เอามึงหรอก กูไม่ชอบเด็ก” ไอ้ตอมครับมันตอบกลับก่อนจะเดินตัวปลิวออกนอกร้าน ครับตอนนี้เรากำลังจะกลับแล้ว

“ไอ้ตอมมึงจะกลับยังไง ให้กูไปส่งมั้ย” ผมเป็นคนดีมั้ยครับ

“ไม่ต้องหรอกมึง ดูแล้วมีคนไม่อยากให้กูไปด้วย”

                 ผมหันกลับไปมองไอ้ปอที่เดินตามหลังออกมาครับ หน้าหงิกเป็นม้าหมากรุกเลยครับ แบบนี้เรียกว่ามันกำลังเก็บอารมณ์ ไม่ให้ตัวเองจับไอ้หล่อตรงหน้าผมทุ่มลงไปนอนที่พื้นเห็นตัวแค่นี้มันนี่ละเทควันโด้สายดำ หน้าหวานแต่เสือ.กโหด

“เออ งั้นกลับดีๆนะมึง” แล้วผมกับไอ้ปอก็แยกกับไอ้ตอม ไอ้ปอพึมพำบ่นอะไรก็ไม่รู้ครับตลอดทางกลับบ้านเลยครับ ผมจอดให้มันหน้าบ้านแล้วมันก็เดินพึมพำลงรถไปก่อนที่ผมจะเลิกสนใจมันแล้วเลี้ยวรถเข้าบ้านตัวเองเพื่อพักผ่อนบ้าง...






คุยกับไรเตอร์

ตั้งแต่เริ่มแรกยันถึงตอนนี้เราไม่ได้คุยกันเท่าไหร่เลยนะครับ แต่ที่มาคุยกันในตอนนี้เพราะตอนนี้พิเศษมาก พิเศษยังไงน่ะเหรอครับ เนตหลุดนานนับได้เกือบๆสามชาติไม่ว่าจะทั้งไวไฟและเนตแลนด์ ตอนแรกกะจะไม่อัพวันนี้แต่สัญญาที่ให้น้องไว้ เป็นของขวัญสำหรับกำลังใจเล็กๆน้อย "รออ่านอยู่นะ" แค่นี้ละครับ

แค่คำพูดสั้นๆ ผมก็ดีใจแล้วแม้เพียงจากคนๆเดียวผมก็ดีใจเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับรีดเดอร์ทุกท่าน