คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : os/cb - เฉียด
*อ่านในคอมมีเพลงให้ฟังด้วยนาาาาา*
“อยากจะขอได้ไหม หยุดเวลานี้ไว้ อยู่อย่างนี้ไปนานๆ”
INSPIRED BY
Peacemaker - เฉียด
“68-71 สีเหลืองชนะ เยส!”
แบคฮยอนพึมพำกับตัวเองก่อนจะเก็บข้าวของสัมภาระต่างๆของตัวเองใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากโรงยิมไปด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม
ดีใจอะ นี่ขนาดไม่ได้แข่งเองนะเนี่ย
ดีใจมากๆ ทั้งที่รู้ว่ายังไงคนตัวสูงทีมสีเหลืองต้องชนะ
ก็ ‘ปาร์ค ชานยอล’ น่ะ เล่นบาสฯเก่งขนาดนั้น
“ไง แบคฮยอน”
“อะไรรรรร”
“ยิ้มมาเชียวนะ ชนะอีกแล้วอะดิ”
“ก็แน่นอนอะนะเซฮุนนะ ฮ่าๆ”
ทันทีที่ถึงโรงอาหาร พอหย่อนตูดนั่งเก้าอี้ปุ๊ป เพื่อนสนิทอย่างเซฮุนก็จัดการเอ่ยปากแซว แล้วพอเขาตอบกลับไป ก็ได้รับเพียงปากเป็ดๆของเซฮุนเบะตอบกลับมาเท่านั้น อะไร อิจฉาเขาก็บอกมาเหอะ
“ถามจริงนี่ไม่เบื่อหรือไง เมื่อไรจะแสดงตัวซักที ทำตัวเป็นสโตล์กเกอร์อยู่ได้นะ”
“เอ๊า ชานยอลเค้าก็ฮอตปะ ใครจะกล้าแสดงตัว เป็นแกแกกล้าเปล่าเหอะ”
“ถ้าเป็นพี่นะป่านนี่ซุยไปแล้วน้องเอ๊ย”
“หราาาาาาา”
แล้วก็ได้รับปากเป็ดๆเบะตอบมาอีกที..
“หว่ายๆๆ5โมงเย็นแล้ว กลับบ้านและชานยอลรออยู่ บายยยยน้าฮุนเน่”
“หรออออเค้ารอแกหรอ แค่ขึ้นรถสายเดียวกันอย่ามาทำเนียน ตรงเวลาจริงๆนะคุณ”
“อิจฉาก็บอก”
“รีบๆกลับไปได้ละ”
…………..
โถ่ ก็ปาร์ค ชานยอล ฮอตขนาดนั้น ทั้งเรียนเก่ง เล่นบาสฯก็เก่ง แถมยังหล่อ(มากๆ)อีก แบคฮยอนผู้นี้จะเอาอะไรไปพรีเซ้นท์ตัวเองแข่งกับบรรดาแฟนคลับของชานยอลล่ะ ก็แบคฮยอนน่ะ นอกจากน่ารัก ก็ไม่มีอะไรดีแล้วนะะะะะ
ใช่ แบคฮยอนชอบชานยอล ชอบมากๆ ถ้านับด้วยแบตไอโฟนคงเรียกได้ว่า100% + พาวเวอร์แบงค์อีกแปดอัน
ไม่ใช่ว่าฝ่ายนั้นเขาไม่รู้จักแบคฮยอนหรอกนะ ก็อยู่ห้องเดียวกันนี่ ไม่อยากจะอวดกับบรรดาแฟนคลับของชานยอลทั้งหลาย ว่าเวลาเรียน ชานยอลน่ะเอาแต่หลับ ไม่รู้ว่าเพราะมัวแต่เล่นบาสฯทั้งวันทั้งคืนหรืออะไร ทำให้แบคอยอนผู้นี้ได้แอบมองใบหน้าละมุนของชานยอลตอนหลับอยู่บ่อยๆ แต่ถึงอย่างนั้นชานยอลก็ยังเรียนเก่ง ใช่เลย ชานยอลต้องซุ่มอ่านหนังสือแน่ๆ
ทำท่าเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้าทั้งที่จริงเพิ่งวิ่งมาแล้วจึงผ่อนฝีเท้าลงเมื่อถึงป้ายรถเมล์ และจงใจยืนข้างๆชานยอล..
“หวัดดี ชานยอล” พูดพร้อมกระชับสายกระเป๋าเป้ใบโต
“อ้าว แบคฮยอน”
“…” ทำเพียงส่งยิ้มที่คิดว่าน่ารักกินใจชายปาร์คไปให้
“เมื่อกี้ได้ไปดูฉันแข่งไหม”
“อ่า..พอไปถึงก็เห็นว่าแข่งเสร็จแล้วน่ะ แล้วเป็นไงบ้าง” โกหกคำโตฟ้อนต์72กลับไป โห่ย ก็เขาไม่อยากให้อีกคนรู้นี่หว่าว่าตัวเองก็ไปติ่งอีกคนมา(ทุกวัน)
“อืม ก็ชนะแหละ แฮะๆ”
“ว่าแล้วววววว มีชานยอลทั้งคนนี่เนอะ”
“ก็ไม่ขนาดนั้นมั้ง ฮะๆ อ่าวรถมาแล้ว ไปกันเถอะ”
โอะโห วันนี้รถเมล์คนเยอะมาก ร้อนขั้นพีคเลยเนี่ย แต่ขอเนียนยืนเบียดชานยอลหน่อยละกันนะ คิๆ
“แบคฮยอน”
“…” ชานยอลตาโตอะ
“แบคฮยอน”
“…” ชานยอลจมูกโด่งจัง
“แบคฮยอน”
“ชะ..ห๊ะๆว่าไง”
“กระเป๋าหนักไหม”
“ห๊ะ?”
“ถามว่ากระเป๋าหนักไหม”
“ก็นิดนึงแหละ แฮะๆ” ตอบพร้อมเอามือเกาหัวเบาๆ มืออีกข้างก็ยืดจับราวไว้
“ถือให้ไหม”
“ห๊ะ..อะไรนะ?” โถ่ แบคฮาย๊อน ทำไมเอ๋อขนาดนี้ จะเสียคะแนนไหมเนี่ย
“กระเป๋าหนักไม่ใช่หรอ ถือให้ไหม”
“โอ๊ยไม่เป็นไรๆ แค่นี้สบายมาก ชานยอลน่ะหนักเปล่าเหอะ เมื่อกี้ตอนเล่นบาสฯเห็นวิ่งให้วุ่นเลย จะเอาแรงไหนมาถือห้ะ” ตอบพร้อมโบกมือปัดแบบขอไปที
“แค่นั้นก็จิ๊บๆ หื้ม แต่เดี๋ยวนะ ไหนบอกไม่ไปไม่ทันแข่งไง” คนตัวสูงถามพร้อมก้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ
เออ! เห้ย ชิบฮ๋ายละ ลืม ทำไมเป็นคนปากไวแบบนี้นะแบคฮยอนนนนนนนนนนนนนน
“อ่อ..เอ่อก็ปกติเห็นวิ่งอยู่แล้วไง ตอนแข่งมันก็ต้องวิ่งไม่ใช่หรอ”
“ใช่ เออเนอะ ฉันนี่ก็สงสัยอะไรแปลกๆ ฮะๆ” ร่างสูงหัวเราะโชว์ฟันครบทุกซี่
หล่ออออออออออ มากกกกกกกกกกกกก โลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
และเป็นจังหวะที่รถเมล์จอดได้ช่วยชีวิตมาก สถานการณ์กำลังอึดอัดหลังจากที่ชานยอลตอบ ตัวเขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน เพราะมีเพียงความรู้สึกสั่นไหวกับใจดวงน้อยๆที่กระซิบบอกแบคฮยอนว่า คิด ก่อน พูด นะคราวหลัง
ชานยอลลงไปแล้ว โดยที่ก่อนลงนั้นได้สะกิดแบคฮยอนเบาๆแล้วบอกว่า
‘พรุ่งนี้มีแข่งรอบตัดเชือก ไปให้ทันดูนะ’
ค้าง ค้างไปที แบคฮยอนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ชานยอลลงจากรถไป จนถึงตอนนี้แบคฮยอนอาบน้ำเสร็จกำลังนั่งเป่าผม ไม่รู้ว่าตัวเองลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านอย่างปลอดภัยได้ยังไง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่น้ำเย็นๆกระทบหน้า
คงชวนไปอย่างนั้นแหละมั้ง
บ้า ไม่ได้คิดไรแล้วจะชวนทำไม
ก็ชวนตามมารยาทหรือเปล่าวะ
เห่ยยยย ปาร์คชาร์ลต้องคิดอะไรกับแบคฮยอนผู้นี้แน่ๆ
ไม่ม้างงงงงงงงง อย่ามโนเดะ ไปเรียนแกทอีกรอบมั้ย เค้าบอกว่าอย่าคิดไปเองอะ
วุ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
‘พรุ่งนี้มีแข่งรอบตัดเชือก ไปให้ทันดูนะ’
‘พรุ่งนี้มีแข่งรอบตัดเชือก ไปให้ทันดูนะ’
‘พรุ่งนี้มีแข่งรอบตัดเชือก ไปให้ทันดูนะ’
ไปให้ทันดูนะ ไปให้ทันดูนะ ไปให้ทันดูนะ
ไปให้ทันดูนะ = แบคฮยอนต้องไปดูเค้าให้ได้นะ เค้าอยากได้กำลังใจจากแบคฮยอนมาก ถ้ามีแบฮยอนมานั่งเชียร์อยู่ข้างสนามนะ เค้าต้องมีพลังแน่ๆ
โอเค! พรุ่งนี้แบคฮยอนจะไปนั่งรอในยิมตั้งแต่นักกีฬาโรงเรียนมาถูพื้นจัดสถานที่เลยเอ้า!
สุดท้ายก็ทนเก็บความฟินไว้คนเดียวไม่ไหว
‘แด๊ดดิ้ฮุนนี่’
ตู้ด.. ตู้ด..
“อะระ” ช่างเป็นคำทักทายจากปลายสายที่น่าฟังอะไรเยี่ยงนี้
“ม่ายมีไรมอกกกกกกกก ฟิน จะโทรมาเม้าาาา”
“ไรอีกห๊ะ” เอาละ น้ำเสียงติดรำคาญมาละ
“โห่ยยยยย อย่าพึ่งหงิดดิ้ เพื่อนฟินก็ฟังเพื่อนบ้างอะไรบ้าง ทีแกมีปัญหาแบคฮยอนผู้นี้ยังคอยรับคลื่นลูกใหญ่ที่ซัดเข้ามาเลยนะเว้ยยย..”
“อะๆมีระ ไหน ไม่ฟินโดนโบก”
“ก็.. ก็..แบบ แบบ งื่ออออออออออ”
“…..”
“แบบ ฮือออออออออออ ชานยอลแบบ..”
“วางละ”
“เห้ยเดี๋ยวดิ”
“เร็วๆ เปลืองค่าโทร”
“ใครโทร”
“เออลืม แล้วจะเล่าไม่เล่า”
“เล่าๆๆๆๆๆ ก็..ชานยอลบอกว่า พรุ่งนี้มีแข่งรอบตัดเชือก ไปให้ทันดูนะ อะมึงงงงงงงงงง เอ้ย
อะฮุนนนนนนนนนนนน”
“เหย จริงหรอ”
“เออดิ นี่พึ่งเรียกสติตัวเองกลับมาได้เนี่ย”
“อย่างนี้เท่ากับว่าเค้าอ่อยเลยนะเว้ย”
“ยังไงวะ”
“อ่าวเป็นแก แกคิดจะชวนเพื่อนธรรมดาๆไปดูการแข่งขันรอบสำคัญปะล่ะ”
“ชวนนะ มีคนไปดูเยอะๆแล้วมีกำลังใจดี”
“ไอ้กรังเอ๊ย พูดไปก็คงไม่เข้าใจสินะ”
“ไม่เข้าใจอะไร ก็คนไปดูเยอะๆก็หนุกดีไง”
“เออจ้ะแล้วแต่เถอะพ่อคุณ นอนละ บ้ายยยย”
“เอ้า รีบไปไหนวะ บายๆ”
ติ้ด
ตื่นเต้น แบคฮยอนกำลังตื่นเต้น อีกไม่กี่นาทีชานยอลก็จะแข่งแล้ว วันนี้คนตัวสูงหลับในห้องเรียนทุกคาบเลย สงสัยจะเก็บแรงไว้วิ่งในสนาม เราทำเพียงแค่ยิ้มให้กันเท่านั้น ตอนก่อนพักเที่ยง ชานยอลดูเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็โดนเพื่อนตามไปกินข้าวก่อน ส่วนเขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร เมื่อคืนก็แทบจะไม่ได้นอน มัวแต่ฟินเรื่องชานยอลทั้งคืนจนนอนไม่หลับ และตอนนี้แบคฮยอนกำลังตื่นเต้นมากๆ จะเดินเข้าโรงยิมไปด้วยท่าทางแบบไหน จะไปนั่งเชียร์ชานยอลตรงไหนให้ชานยอลเห็น หรือถ้าเห็น แล้วเขาจะทำหน้ายังไง ยิ้มดีมั้ย หรือพยักหน้าเบาๆแล้วโบกมือให้แบบชิวๆก็พอ..
เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดก็พาขาสั้นๆของตัวเองมาจนถึงโรงยิม กับน้องเซฮุนเพื่อนรัก(ที่โดนบังคับมา)
“แบคฮยอน!” ได้ยินเสียงนุ่มทุ้มที่เกือบจะคุ้นเคยเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง
“ฮึ้ย สู้ๆนะชานยอล” หันกลับมาตอบด้วยรอยยิ้มที่คิดว่าไบร์ทที่สุด
“วันนี้มาทันแฮะ”
“ก็ยืนตื่นเต้นอยู่หน้ายิมตั้งนา..” เซฮุน อย่ามางามไส้ จัดการบิดข้อศอกมันไปแรงๆหนึ่งที ไอ้เพื่อนไม่รักดี!
“หืมมมมมม?” เสียงทุ้มของชานยอลถามขึ้น
“เปล่าๆ ใกล้จะแข่งแล้วไปเตรียมตัวได้เล่าไป” รีบตอบกลับทันทีก่อนจะโดนเซฮุนแย่งบท
“ครับๆ งั้นขอกำลังใจหน่อยสิ”
งง ทุกคนงง แบคฮยอนค้าง เซฮุนเองก็ไม่ต่าง
อะไรนะ ขอกำลังใจหรอ? ชานยอลหมายถึงอะไร
จะหอมแก้ม จุ๊บหน้าผาก หรืออ้อมกอดที่อบอุ่นดีล่ะ แบคฮยอนให้ได้หมดทุกอย่างเลยนะ
“ล้อเล่น ไปวอร์มละนะ”
“ฮะๆ สู้ๆนะ”
ชานยอลเดินถอยหลัง หันหน้ามาทางนี้ แล้วตะโกนบอกกับเขาว่า..
“แบคฮยอน อยู่รอกลับบ้านพร้อมกันนะ”
“แบคฮยอน”
“จ๋าา”
“โดยประสบการณ์ของเสือผู้หญิงผู้ยิ่งใหญ่ของพี่น่ะ พี่ว่านะ ชานยอลมันชอบแกแน่ๆเลยว่ะ”
“ตลกแล้วเซฮุน” ตอบกลับไปพลางเอามือผลักไหล่เซฮุน
“ตลกดิ ใครจะไปคิดว่าชานยอลสุดหล่อมาชอบแบคฮยอนคนทำมาดา แต่ปั๊ปปี้เลิฟดีนะ”
“เพ้อเจ้ออะฮุนนี่ ชอบเชิบอะไร มีแต่แบคฮยอนนี่ดิชอบเค้า” พูดไปก็ก้มหน้างุด ไม่เรียกมุ้งมิ้งนะ เรียกบ้า
“ก็แล้วแต่น๊า คิดงั้นแล้วสบายใจก็คิดไปน๊า นี่ๆจะแข่งแล้ว หันไปดูหวานใจไป”
“ฮึ้ยยยแซวนะ”
ตลอดการแข่งขันแบคฮยอนไม่ได้ดูเกมเลย เขาเอาแต่จับจ้องนักกีฬาเบอร์ 27 ตัวสูง
ชานยอลดูดีมากๆ หล่อทุกท่วงท่าที่ขยับตัวเลยอะ โอ้ยยยยยยยยย
เหมือนจะเห็นชานยอลหันมาพูดอะไรบางอย่างงึมงำๆทางนี้ แต่ก็ไม่รู้พูดกับใคร ได้แต่ทำหน้าเหรอหรา อยากให้คนที่เค้าพูดด้วยเป็นเราละเกิ๊นนนนนนนน
ทางด้านตรงข้ามกับแบคฮยอนนั่ง มีสาวๆวัยใสกลุ่มหนึ่งนั่งส่งเสียงกรี๊ดชานยอลอย่างสุดแรงเกิด ไม่ว่าชานยอลจะจับลูกบาส ยกแขนเช็ดเหงื่อ หรือดื่มน้ำ กรี๊ดมันอยู่นั่น เก็บอาการหน่อยไม่ได้หรอ แบบแบคฮยอนไง..
17.45 น.
เพียงไม่นาน การแข่งขันก็จบลง จริงๆมันก็นานนะ แต่แบคฮยอนมัวแต่มองชานยอล เลยไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ก็เท่านั้น
’37-34’ หันไปดูป้ายสกอร์ ไม่ต้องลุ้นให้เหนื่อยต่อมเอ็นโดรฟิน ทีมสีเหลืองของชานยอลชนะด้วยคะแนนสามสิบเจ็ดต่อสามสิบสี่ของทีมสีส้ม และชานยอลกำลังเดินมาทางนี้..
“ตอนแข่งอยู่อุตส่าห์หันมาพูดด้วยแล้วไม่พูดด้วยเลยนะ แล้วเมื่อกี้เป็นไง”
“หล่..เอ้ยเก่งมากกกกอะ” เกือบหลุดปากอีกแล้วแบคเอ๊ย
“หล่อมากเลยชานยอลหล่อมากๆ” เซฮุน...
“ฮะๆขอบคุณครับเซฮุน”
“บางคนมันอยากบอกน่ะแต่เหมือนจะไม่กล้า”
“หืมใครล่ะ แบคฮยอนหรอ” ทำหน้าตกใจแล้วหันมาทางแบคฮยอน
มีใครเคยบอกมั้ยว่าเซฮุนแม่งเป็นคนที่ฟหกดเสวงฟหดเสวงส้าเดกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“บ้าแล้ว เซฮุนไม่รีบกลับบ้านหรอ” รีบส่งบทและไล่ให้เซฮุนไปไกลๆก่อนจะงามไส้ไปกว่านี้
“วันนี้ก็ไม่รีบนะว่าจะ..อ๊ะ รีบแล้วๆ กลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน..นะชานยอล” จัดการบิดเอวบางๆนั่นไปหนึ่งทีเซฮุนจึงเปลี่ยนแผนก่อกวน เซฮุนนี่มันเซฮุนจริงๆ
“บ๊ายบายเซฮุน” ร่างสูงข้างๆก็ตอบกกลับโดยการโบกมือพลางยิ้มสดใสให้
ฮึ่ย! ทำตัวแบบนี้กับทุกคนเลยแฮะ
“แล้วเราจะเอายังไงดี กลับบ้านกันเลยไหม” คือจะถามก็ถามดิ ทำไมต้องก้มหน้ามาพูดข้างๆหูด้วย ห๊ะ
“กล..กลับเลยกลับ”
“ว้า นึกว่าจะพาไปเลี้ยงหนม คนอุตส่าห์แข่งชนะทั้งที” คนตัวสูงข้างๆพึมพำด้วยน้ำเสียงผิดหวัง(ปนกวนตีน)ให้ได้ยิน
“เห? จะไปปะล่ะ” จริงๆแบคฮยอนกำลังประหม่า แต่จะไม่บอกหรอกนะ ฮ่าๆ
“จะพาไปหรอ” ทำไมต้องทำตาโต....
“ก็ถ้าชานยอลอยา..”
“ไปดิไปๆๆ”
ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงเราสองคนก็เดินมาถึงร้านเค้กเล็กๆที่อยู่แถวๆโรงเรียน
“กินไรดีอะ” ชะโงกหน้ามามองเมนูในมือแบคฮยอน คือ.. ตรงฝั่งตัวเองก็มีเมนูมั้ย ทำไมต้องมาดูของคนอื่น ใจสั่นวุ้ยยยยยยย
“เอาช็อคโกแลตลาวา กับบานาน่าเฟรปเป้ครับ” หันกลับไปบอกพี่พนักงานคนสวยที่ยืนอมยิ้มมองชานยอล
“แล้วน้องสุดหล่อล่ะคะ”
“ผมเอาเหมือนคนน่ารักคนนี้ที่นึงครับ” ตอบกลับพี่พนักงานพร้อมชี้มาทาง...เขา
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ชะ..ชานยอล บ้าไปแล้วแน่ๆ นี่เขาน่ารักหรอ ห๊ะ จริงดิ
ถึงจะพอรู้ตัวเองอยู่ก็เหอะ แต่นี่คนที่เขาชอบกำลังชมเขาว่าน่ารักหรอ
คือ.................. แบคฮยอนนิพพานโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่นานนักเค้กและเครื่องเดิมที่พึ่งสั่งไปก็มาเสิร์ฟ เรานั่งกินกันเงียบๆโดยไม่มีใครพูดอะไร ไม่รุ้ว่าทำไมชานยอลไม่พูด แต่ที่แน่ๆ แบคฮยอนคนนี้ไม่พูดเพราะสติได้ล่องลอยหายไปกับประโยคนั้นของชานยอลเรียบร้อยแล้ว
เวลาล่วงเลยไปจนทุ่มกว่า ชานยอลชวนกลับบ้านพร้อมออกค่าขนมให้ ไอ้ตอนแรกก็งงๆ นี่ตกลงใครพาใครมาเลี้ยง แต่ชานยอลบอกว่า ‘แบคฮยอนค่อยเป็นเจ้ามือวันหลังเนอะ’ ประโยคนี้ถึงกับทำเขาอึ้งเป็นรอบที่ห้าร้อยของวัน แสดงว่าเราจะมาด้วยกันแบบนี้อีก..หรอ ชานยอลนี่มีเรื่องให้เซอร์ไพร์สตลอดเวลาเลยนะ
เราเดินมารอรถที่ป้ายรถเมล์ บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด นี่ทุ่มนึงหรือเที่ยงคืนกันแน่
อยากเก็บความทรงจำที่มีเธอข้างฉัน อีกซักพักได้หรือเปล่า
ทำตัวไม่ถูกเลยแฮะ..
“แบคฮยอน”
“หืม?”
“เรากลับบ้านแบบนี้ด้วยกันทุกวันเลยได้มั้ย”
อะไร .............................. ชานยอลพูดว่าอะไร
แบคฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองหูดับ ประสาทสัมผัสทั้งหมดทั้งปวงพัง
รู้สึกเหมือนอยู่บนทอร์นาโดที่ดรีมเวิลด์ อยู่กลางทะเลเมดิเตอร์เรเนียนที่กว้างใหญ่
‘เรากลับบ้านแบบนี้ด้วยกันทุกวันเลยได้มั้ย’ อย่างงั้นหรอ
ชานยอลแฝงอะไรไว้ในคำพูดนั้นหรือเปล่า โอ๊ย จะเป็นลมมมมมมมมมมมมม
“ฮะๆ ทำไมเงียบล่ะ ไม่กลับก็ได้นะ” น้ำเสียงของชานยอลฟังดูหม่นๆ หรือเขาคิดไปเองก็ไม่อาจหยั่งรู้ได้
“กละ..กลับดิ” ตอบอีกคนพลางหันหน้าไปทางอื่น นี่ถ้าชานยอลมองเขาอยู่ต้องเห็นแน่ๆว่าหน้าเขาแดงขนาดไหน มันขนาดที่ว่า สีโปสเตอร์ยี่ห้อมาสเตอร์อาร์ทก็ไม่อาจเทียบเท่า
“ได้หรอ” ชานยอลเดินอ้อมมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว มาทำไม โอ๊ย เขินว้อยยยยย
“อืออออออออออออออออ รถมาแล่ว” นับว่ามาได้ถูกเวลามากๆ ไม่งั้นเขาต้องระเบิดออกมาเป็นขีปนาวุธของสตาร์คแน่ๆ
“อ้าว เลยบ้านชานยอลมาแล้วไม่ใช่หรอ” เพราะมัวแต่เขินเลยหันมองแต่นอกหน้าต่าง ไม่กล้าหันไปทางอีกคน พอหันกลับมาอีกทีก็ได้รู้ว่ารถมันขับเลยบ้านชานยอลมาแล้ว
“เดี๋ยวค่อยนั่งรถย้อนกลับบ้านก็ได้ คือมันมืดน่ะ เลยมาส่ง ฮะๆ” โชคดีที่ตอนนี้มันมืดแล้ว บนรถเมล์เลยไม่มีคน และที่สำคัญก็ไม่มีใครเห็นว่าตอนนี้หน้าเขาแดงขนาดไหน ยกเว้น..ชานยอล
“หรอ..ขอบคุณมาก” ทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย ยิ้มตาหยีแบบสุดๆตอบกลับไปให้เลย เอาให้ตายกันไปข้าง...ข้างแบคฮยอนเนี่ยแหละตาย อ่อก
สติสตางค์ลอยไปไกลถึงอ่าวเปอร์เซีย แบคฮยอนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ได้บ๊ายบายชานยอลหรือเปล่าก็ไม่อาจทราบ ลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านมา จำได้ลางๆ ชานยอลบอกว่า..
‘รีบๆเข้าบ้านล่ะ เอ้อ เดี๋ยวโทรหานะ’
แล้วอีกคนไปรู้จักเบอร์เขาตอนไหน ?
ครืดดดดดดด
027111992 : ‘ถึงบ้านยังแบคฮยอน’
ชานยอล?
ด้วยความไม่แน่ใจก็เลยพิมพ์ตอบกลับไปแบบกั๊กอยู่หน่อยๆ ‘ถึงแล้ว แล้วนี่..?’
027111992 : ‘ให้ทาย ที่หล่อๆน่ะ’
ทันทีที่ได้รับข้อวามก็ได้แต่นั่งยิ้มอยู่ในห้องนอนคนเดียวเหมือนคนบ้า
จัดการบันทึกเบอร์ใส่รายชื่อโทรศัพท์ ‘Mr. closer’
เล่นตัวอยู่ซักพักก็พิมพ์ตอบกลับไป ‘ไม่ใช่ชานยอลแน่ๆ’
Mr. closer : ‘โห่ ใจร้ายจัง ฝันดีนะครับ’
ทำไมมันเป็นประโยคธรรมดาที่มหัศจจรย์ใจสดใสเหมือนมีสายรุ้งอยู่ในอกขนาดนี้ ฮื่อออออออออออออ ชานยอลแอทแทคมาก ดาเมจ แท็กเกิ้ลกันสุดๆ โอ๊ย ขอยาดมหมื่นแท่ง
และคืนนี้ก็เป็นอีกคืน ที่แบคฮยอนนอนไม่หลับ...
หลังจากจบฤดูกีฬาสีไป สอบไฟนอลก็ใกล้เข้ามา เราไม่มีเวลาไร้สาระกันมากเท่าไรนัก
หนึ่งอาทิตย์แล้ว..
หนึ่งอาทิตย์ที่เขาไม่ได้กลับบ้านกับชานยอล
เป็นเพราะอีกคนยุ่งหรืออะไรแบคฮยอนก็ไม่อยากรู้ รู้แล้วเดี๋ยวจะเฟลเอาเปล่าๆ
แบคฮยอนเองก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เป็นเพราะเขาเองก็รู้ตัวด้วยว่าไม่ควรจะล้ำเส้นของอีกคนมากไป หนึ่งอาทิตย์มานี้ ก่อนเลิกเรียน ชานยอลมักจะเดินมาหาเค้าที่โต๊ะเรียนแล้วบอกว่า ‘แบคฮยอนอ่าวันนี้ไม่ได้กลับด้วยนะ’
เขาเองก็ได้แต่พยักหน้ายิ้มๆ หรือบางทีก็ ’อื้ม’ พร้อมสีหน้ายินดีตอบกลับไปตามมารยาทก็เท่านั้น ทั้งที่จริงไม่..
วันนี้ก็คงกลับบ้านคนเดียวอีก..เหมือนเมื่อก่อน
“แบคฮยอน!” เสียงทุ้มคุ้นหู ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าใคร
“อ้าว ชานยอล..” มากับใครอีกคน ที่เขาไม่รู้จัก คนๆนี้ตัวสูง ดั้งโด่งและหล่อ(กว่าชานยอล)มาก
“แบคฮยอน นี่พี่คริส เป็น..”
“เป็นคนพิเศษของชานยอลครับ” ผู้ชายร่างสูงตรงหน้าตอบกลับมาแทนชานยอลด้วยใบหน้ายิ้มนิดๆ
“หรอ..อ่อ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่คริส” ก้มหัวให้คนที่ชื่อพี่คริสไปเบาๆ
“กำลังจะกลับบ้านหรอ” ชานยอลตัดสินใจเปลี่ยนทอปปิกในการสนทนาที่แสนอึดอัดครั้งนี้
“อาห๊ะ ไปก่อนนะ บ๊ายบาย” ส่งยิ้มที่ดูก็รู้ว่าฝืนไปให้ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างไวที่สุด
ระหว่างทางก็ตัดสินใจต่อสายโทรศัพท์หาพี่อ้อยพี่ฉอดส่วนตัว ตู้ด.. ตู้ด..
“เซฮุน ฮือออออออออออออออออออ” ปล่อยโฮออกไปทันทีที่ปลายสายรับโทรศัพท์
“แบคฮยอน”
“ฮืออออออออออออ ทำไมอะเซฮุน”
“เดี๋ยวๆ แบค เป็นไรวะ”
“ฮะ..ฮึก ชานยอล..ฮึก”
“ชานยอลมันทำไม!?”
“วันนี้..ฮึก เจอชานยอลกับใครไม่รู้ เค้าบอกเค้าชื่อคริส และเป็นคนพิเศษของชานยอล..ฮืออออ”
“ห๊ะ ชัวร์มั้ยเนี่ย”
“คนที่ชื่อคริสเป็นคนบอกเอง ฮึก”
เซฮุนได้ยินเสียงคนสูดน้ำมูก โถ่ ไอ้หมาเอ๊ย
“ไม่ร้องนะเว้ย เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เคลียร์กับไอ้ชานยอลให้ เค๊?”
“เคบ้าเคบออะไร ฮึก ขนาดนี้แล้วยังมีอะไรต้องเคลียร์ ฮืออออออ”
“เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย พี่จะจัดการเอง! หยุดร้องซะ ไอหมาแบค ไม่คิดว่าจะชอบเขาขนาดนี้เลยนะเนี่ย ฮ่าๆ”
“นี่จะซ้ำเติมกันใช่มะ ไม่คุยด้วยละ บาย!”
ติ้ด
ช่วงนี้ชีวิตของแบคฮยอนเปื่อยๆ ตัวแบคฮยอนเองก็รู้สึกได้ เขาไม่ได้ตามไปดูชานยอลซ้อมบาสฯที่โรงยิมเหมือนที่เคยทำ ถึงจริงๆจะอยากไปมากก็เหอะ เขาไม่ได้แอบมองชานยอลตอนหลับเหมือนเมื่อก่อน กว่าจะบังคับตัวเองให้ทำแบบนั้นได้ก็เหนื่อยพอสมควร
ที่ผ่านมาเขาคิดว่าเขาชอบชานยอลมาก ใช่ เขารู้ตัวมาตลอดว่าเขาน่ะ ชอบชานยอลมากๆ แต่ก็ไม่คิดมาก่อนว่ามันจะมากขนาดนี้ ขนาดที่ว่า พอรู้ว่าชานยอลมีคนพิเศษแล้ว จุดมุ่งหมายในชีวิตของเขาก็กลับหยุดนิ่ง แต่ก็เหมือนจมดิ่งลงทะเลลึกไปพร้อมๆกัน นี่เขาหวัง..มากขนาดนี้เลยหรอ
“แบคฮยอน” เสียงทุ้มนี้..ไม่ได้ยินมาซักพักแล้วแฮะ
“ว่าไงชานยอล”
“วันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ”
คุณเคยรู้สึกเหมือนตัวเองตกลงมาจากหน้าผาสูงหนึ่งพันฟุตไหม ตกลงมาถึงพื้นแล้ว แต่อยู่ๆก็มีหมอคนนึงเดินตัวเปล่าเข้ามา บอกกับคุณว่า ‘คุณจะปลอดภัย’ ทั้งๆที่เรากะโหลกร้าว ไม่ก็คอหัก หรือบางทีในตอนนั้นเราอาจจะไม่รู้สึกตัวแล้วด้วยซ้ำ..
แต่เราก็ยังยิ้มแล้วตอบหมอคนนั้น ‘ครับ ผมโชคดีจริงๆ’
“อื้อ กลับดิ”
ระหว่างทางจนถึงป้ายรถเมล์ไม่มีใครพูดอะไร หรือชานยอลอาจจะรู้สึกถึงความผิดปกติในตัวผม
“แบคฮยอน”
“หือ?”
“อาทิตย์ที่แล้วกลับบ้านคนเดียวเป็นยังไงบ้าง โอเคไหม”
“อืม..ก็โอเคนะ ปกติก็กลับคนเดียว เอ่อ หมายถึง ตอนก่อนที่จะกลับกับชานยอลน่ะ แฮะๆ
“ไม่ถามหน่อยหรอว่าอาทิตย์ที่แล้วทำไมไม่กลับบ้านด้วย”
“อ่า..”
“แค่อยากจะแน่ใจน่ะ”
“หือออ”
“ที่ไม่ได้กลับบ้านด้วย เพราะอยากจะรู้ ว่าถ้าไม่ได้กลับด้วยกันแล้ว แบคฮยอนจะรู้สึกอะไรไหม แต่กลับเป็นฉันเอง ที่รู้สึก คืออยากพิสูจน์แบคฮยอนนะ แต่เหมือนจะได้ทดสอบตัวเองเฉยเลย”
“…….”
“หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา..แบคฮยอนเป็นไงบ้างหรอ”
“……..”
“ฉันน่ะ..อยู่ไม่สุกเลยนะรู้ไหม ในใจก็คิดอยู่ตลอดเวลา แบคฮยอนจะต้องเบียดกับคนบนรถเมล์หรือเปล่า กระเป๋าที่สะพายจะหนักมากไหม ถ้าวันไหนกลับค่ำแล้วจะเดินกลับคนเดียวยังไง”
“ชานยอล?”
“แบคฮยอน.. ฉันยังอยากกลับบ้านกับนายทุกวันอยู่นะ”
“อ่า ก็กลับสิ ฮะๆ” จนถึงตอนนี้เขาก็ยังสับสน ชานยอลต้องการจะบอกเขาว่าอะไร ไม่ใช่ว่าไม่รู้หรอกนะ ในใจนี่คิดไปถึงไหนถึงหนึ่งแล้ว แต่ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง ของงต่อไปก่อนดีกว่า
“แล้ว...ไม่ถามเรื่องพี่คริสหน่อยหรอ” เหมือนจะรู้ตัว..
“ถามอะไรล่ะ” แบคฮยอนก็ยังเป็นแบคฮยอนอยู่วันยังค่ำ ชอบเขาจะตายอยู่แล้วแต่ก็ยังทำตัวปกติได้
“พี่คริสเป็นคนพิเศษของฉัน”
อืม แล้วบอกทำไม? ย้ำทำไม? เรื่องนี้เขารู้อยู่แล้วแหละ ก็วันนั้นพี่คริสเป็นคนพูดเองซะขนาดนั้น นี่จะมาตอกย้ำกันเรื่องนี้สินะ ทำไมล่ะ ทั้งๆที่ชานยอลก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาชอบ หรือที่ผ่านมา เขาแสดงออกมากไป? เขาทำให้ชานยอลรำคาญหรือเปล่า
“เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันชอบเล่นบาสฯ”
“…..”
“เขาเป็นแรงบันดาลใจให้ฉันตอนเล่นบาสฯช่วงแรกๆ”
“…..”
“แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แล้วล่ะ”
“…..”
“เดี๋ยวนี้คนที่เป็นแรงบันดาลใจให้ฉันตอนเล่นบาสฯคือนาย ไม่สิ จะเรียกว่าแรงบันดาลใจก็ดูแปลกๆ เรียกว่ากำลังใจดีกว่า”
“อะไรนะ..”
“เวลาฉันซ้อมบาสฯอยู่ในโรงยิม พอมองไปข้างสนาม ฉันเห็นนาย..เพื่อนร่วมห้องนั่งอยู่ทุกครั้งเลย แรกๆก็เฉยๆนะ แต่พอนานๆไป ฉันรู้สึกว่าฉันอยากจะเห็นนายนั่งอยู่ข้างสนามทุกวันเลย ..แล้ววันนั้น ที่ฉันถามนายว่าได้ไปดูฉันแข่งไหม จริงๆฉันเห็นนายนั่งอยู่ในโรงยิมด้วยนะ มัวแต่ยิ้มอะไรคนเดียวก็ไม่รู้ พอถาม ก็ดันบอกว่าไปไม่ทันดูซะงั้น ฮะๆ”
“หา? วันนั้นเห็นด้วยหรอ เฮ้ยยยยย” เหมือนจะลืมความดราม่าก่อนหน้านี้ไปจนหมด มีแต่ความช็อคเข้ามาแทนที่
“เห็นสิ แล้วอยู่ๆก็เดินหายไปไหนไม่รู้ แข่งเสร็จว่าจะเข้าไปทักซักหน่อย”
“ฮือออออออออออออออออออออออ ม่ายยยยยยย”
“นี่...แบคฮยอน ที่พูดไปอะ เข้าใจไหม”
“หมายถึง?”
“อืม..ไม่เข้าใจสินะ”
“หมายถึงอะไรเล่า”
“ฉันน่ะ...ชอบนายนะแบคฮยอน”
“.........” เดี๋ยวนะ....................
“ฉันเคยคิดว่านายเองอาจจะชอบฉันอยู่บ้าง แต่บางที นายก็ไม่แสดงออกอะไรเลย”
“ฉัน..”
“ฉันเห็นแก่ตัวเกินไปไหม ฉันอยากให้นายชอบฉันจัง”
“แล้วพี่คริส?”
“อื้ม พี่คริส ทำไมหรอ”
“พี่เขา..เป็นคนพิเศษของนาย”
“พิเศษสิ พี่ชายฉันเลยนะ”
“ห๊ะ”
“พี่คริสเป็นพี่ชาย แล้วก็สอนให้ฉันเล่นบาสฯไง”
“...........” จุด เอาจุดไปทานเลยครับแบคฮยอน
“เอาเป็นว่านับจากวั้นนี้ไป ฉันจะกลับบ้านกับนายทุกวันเลย สัญญา”
“ฮึ สัญญาอะไร เดี๋ยวก็มาบอกฉันทีหลังอีก วันนี้ไม่กลับด้วยนะ เฮอะๆ”
“งอนหรอ”
“เปล๊า”
“โอเคงอน โห่ยยยยยยยไม่งอนดิ แบคฮยอนครับบบบบบบบบบบบ” ชานยอลโค้งตัวลงทำท่าบิดไปมาเหมือนกำลังจะขวิดอะไรซักอย่าง ..สติ
ได้แต่ขอให้ฟ้ายืดระยะวินาทีนี้ให้นานๆ..
“ชานยอล”
“หืม?”
“ฉันก็ชอบนายเหมือนกัน”
“อืม..ห๊ะ จริงหรอ”
“อือออออ”
“.........”
“อย่าเงียบดิ”
“ขอบคุณนะ”
“เรื่อง?”
“ขอบคุณที่ชอบฉัน”
“ขอบคุณที่ให้ฉันเป็นแรงบันดาลใจ เอ้ย กำลังใจในการเล่นบาสฯเหมือนกัน”
“......…” ร่างสูงไม่ได้ตอบกลับเพียงแต่ส่งมือหนามายีหัวเขาจนผมเสียงทรงเท่านั้น
“นี่ ต้องสัญญานะว่าจะกลับด้วยกันทุกวันจริงๆอะ เร็วๆ สัญญา”
“ด้วยใจเลยครับ” เป็นชานยอลที่ชูนิ้วก้อยยื่นเข้าไปตรงหน้าแบคฮยอน
เขาค่อยๆยกมือขึ้นมาข้างๆแล้วสอดนิ้วก้อยเกี่ยวกับมือหนาของชานยอล
จากมือที่เกี่ยวก้อยกันอยู่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นจับเต็มฝ่ามือ..แล้วสอดประสานกันในที่สุด
..ปล่อยให้ฉันได้ชื่นใจกับความสุขใจที่เราได้ใกล้กัน
สุดท้ายนี้.. เซฮุน = ผู้ถูกทอดทิ้ง 5555555555555555555555555555555555555555
จบ
ค้างมั้ย ค้างมั้ยอะ มันสุดยัง 555555555555 นี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน 5555555555555
ขอบคุณธีมน่าระๆ
© themybutter
ความคิดเห็น