บ้านทรงไทย

ลำดับตอนที่ #9 : จันทร์เจ้าจันทร์หอม~แฝดมหาภัย!!

 ยามเช้าอันสดใส วันนี้มีเมฆน้อยกว่าเมื่อวานทำให้แสงแดดสาดส่องได้แรงขึ้นแต่บ้านนี้เป็นบ้านที่มีต้นไม้

เยอะ จึงทำให้ไม่ร้อนมาก วันนี้คุณนิดคุณหน่อยตื่นเช้ากว่าปกติ

เพราะวันนี้  'คุณมณเฑียร' หรือ'อาใหญ่'จะมาที่บ้าน

หนำซ้ำยังจะเอาคุณจันทร์เจ้ากับคุณจันทร์หอมมาอีกด้วยคุณนิดคุณหน่อยจึงอยากเห็นว่าคุณจันทร์เจ้ากับคุณ

จันทร์หอมจะสวยสักประมาณแค่ไหน

"พี่หน่อยว่าจันทร์เจ้ากับจันทร์หอมจะตลกไหม" คุณนิดถามคุณหน่อยที่กำลังง่วนอยู่กับการติดกระดุมชุด

วันนี้เธอแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ เธอใช้ชุดกระโปรงสีชมพู ผูกผมหางม้าไว้ข้างหลังด้วยโบว์สีชมพูเข้าชุดกัน

"ตลกนี่ไม่รู้สิ แต่พี่ว่าน่าจะนิสัยดีนะ" คุณหน่อยพูด ติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จพอดี

"ทำไมล่ะทำไมคิดอย่างนั้น" คุณนิดถามด้วยความสงสัย

"ก็ พี่รู้สึกว่าคุณอาชายจะชอบจันทร์เจ้ากับจันทร์หอม งั้น๒คนนั่นน่าจะดีนี่"

คุณหน่อยส่องกระจกสำรวจตัวเอง เธอออกจะเรียกว่า 'แก่แดด' เกินเด็ก ก็เป็นได้

แก่แดดทั้งความคิด แก่แดดทั้งท่าทาง เมื่อเธอสำรวจตัวเองเรียบร้อยเธอก็หันไปมองคุณนิด

"ตายแล้ว นิด ทำไมเธอไม่อาชุดกระโปรงมาใส่ล่ะ" คุณหน่อยตกใจ เมื่อหันไปเห็นคุณนิดใส่

กางเกงสีฟ้าเก่าๆ กับเสื้อยืดตัวสีเทาผมก็ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ผมของคุณนิดออกจะหยิกหยอง

เพราะทั้งคุณชายพิชัยศักดิ์และคุณหญิงพรอนันต์ต่างผมหยักศกด้วยกันทั้งคู่ ไม่เหมือนผมของคุณหน่อย

ซึ่งทิ้งตัวลงสวยดำสนิทสีเงางาม

"ไปเลยนะนิด ไปเอาชุดกระโปรงมาใส่แล้วไปให้คุณแม่มันแกละให้"

 คุณหน่อยพูด ดันตัวคุณนิดให้ไปหยิบชุด

คุณนิดยังไม่ทันหยิบชุด เสียงแตรรถยนต์ก็ดังขึ้น "อุ้ย สงสัยมาแล้วมั้งพี่หน่อย" คุณนิดวิ่งไปดูทางหน้าต่าง

"นี่นิดมาแล้วเธอรีบไปเปลี่ยนชุดเร็วเข้าซี" คุณหน่อยเร่ง  "แหม ไม่ต้องแล้วพี่หน่อยไปกันเถอะ"

คุณนิดเดินวิ่งตึงๆ ลงไป คุณหน่อยกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ตามไป เมื่อไปถึงตรงที่รถจอดอยู่ คุณนิดคุณหน่อย

ก็พบว่า มีผู้ชายคนหนึ่งท่าทางสง่า รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว แต่ไม่ขาวมากอย่างคนจีน สวมแว่นตากรอบ

สี่เหลี่ยม จัดได้ว่า เป็นชายวัยกลางที่หล่อเหลาเอาการทีเดียว แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีเคล้าของ

คุณชายพิชัยศักดิ์ และคุณพงษ์สวัสดิ์อยู่ ใช่แล้ว คนคนนี้คือ คุณอามณเฑียรของเด็กๆนั่นเอง

"พี่หน่อย ไหนจันทร์เจ้ากับจันทร์หอมล่ะ"คุณนิดชะเง้อมอง

"แล้วพี่จะไปรู้มั๊ยเนี่ย" คุณหน่อยก็กำลังตั้งใจมองหาคุณจันทร์เจ้ากับจันทร์หอม อยู่เหมือนกัน

"อุ้ย...โอ๊ย...โอ๊ย" คุณนิดกำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่างหนึ่งก็ต้องรีบกระโดดเหยงๆออกมา

"มดกัดอ้า" คุณนิดนั่งลงและเกาอย่างไม่ยับยั้ง คุณหน่อยเดินตามมานั่งยองๆข้างๆ

"นี่เป็นอะไรไหม" คุณหน่อยมอง เท้าของคุณนิดซึ่งบัดนี้มีตุ่มสีแดงๆ ขึ้นมา อยู่๒-๓ตุ่ม

"อ้าว นั่น หน่อยใช่ไหมจ๊ะ" เสียงของคุณมณเฑียรพูดขึ้นคุณหน่อยลุกขึ้นยืนและเดินไปใกล้คุณมณเฑียร

ยกมือไหว้ "สวัสดีค่ะ อาใหญ่" คุณหน่อยยิ้ม มองเข้าไปในรถยนต์ สีดำก็เห็นเงาหัวตะคุ่มๆอยู่ในรถ

"จ้ะ สวัสดี" คุณมณเฑียรยิ้มและรับไหว้ "แล้วนั่นเด็กที่ไหนจ๊ะหนูหน่อย" คุณมณเฑียรว่า

แล้วพยักเพยิดไปทางคุณนิด ที่กำลังนั่งเกาอย่าง 'เอาเป็นเอาตาย'

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า คิก คิก ฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะแหลมๆสูงๆดังขึ้น แหม "

พี่เฑียร นั่นก็หนูนิด ลูกแท้ๆของพี่ชัยไงคะ"

คุณมาลีนรีรัตน์ มองหน้าลูกสาวที่ย่างเข้าวัย๔๐ อย่างตกใจ เพราะคุณวีรวรรณจงใจเน้นคำว่า 'ลูกแท้ๆ'

ส่วนคุณชายพิชัยศักดิ์มองดูน้องสาวอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

"อ้าว เหรอ แหม นิด นิด ลูก มาหาอาหน่อยมา" คุณนิดได้ยินจึงยิ้มและเกาแรงๆครั้งสุดท้าย เดินมาไหว้คุณ

มณเฑียร "สวัสดีค่า คุณอาใหญ่ ไหนจันทร์เจ้ากับจันทร์หอมคะ" คุณนิดถามชะเง้อแลมองหา

"แน้ ถามหาจันทร์เจ้ากับจันทร์หอม อยากรู้ล่ะสิที่อาว่า สวยน่ะจะสวยขนาดไหน ใช่มะ"

คุณพงษ์สวัสดิ์ เย้าหลานอย่างสนุกสนาน "กลัวเขาจะสวยกว่าตัวเองสิท่า"

"หึหึ สวยน่ะสวยกว่านิดแน่ล่ะ...แต่ไม่รู้ว่าจะสวยสู้คุณหน่อยได้หรือเปล่า" คุณวีรวรรณที่สลดไปพักหนึ่ง

ด้วยถูกสายตาของผู้เป็นมารดา ตำหนิเอา พูดขึ้น แล้วหัวเราะอย่างสะใจ

"แหม พูดอย่างนี้หนูนิดก็เสียใจแย่" คุณพงษ์สวัสดิ์รีบแก้สถาณการณ์ "ไหนล่ะจันทร์เจ้ากับจันทร์หอม"

"อ้าว ยังไม่ลงมาอีกรึ...แหม่ลูกพวกนี้" คุณ มณเฑียรพูดแล้วอ้อมไปเปิดประตูรถ

คุณนิดกับคุณหน่อยได้ยินเสียงคุณอาใหญ่พูดว่า
 
"หอม จ้าวลงมาสิลูกตุ๊กตาก็เอาลงมาด้วยมาเล่นกับนิดกับหน่อย" 

คุณนิดมายืนข้างคุณหน่อย เพื่อที่จะได้เห็นคุณจันทร์เจ้ากับคุณจันทร์หอมที่อิดเอื้อนอยู่ในรถ

คุณมณเฑียรพูดอะไรอีก๒-๓คำ คุณจันทร์เจ้ากับคุณจันทร์หอมก็ลงมาจากรถ

คุณนิดคุณหน่อยยืนมองปากอ้าค้าง เมื่อมองไปพบว่า เป็นเด็กผู้หญิง ๒คนที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ

เธอทั้งสองมัดผมเป็นหางม้าแบบคุณหน่อยแต่ผมของพวกเธอยาวถึงกลางหลัง

คุณจันทร์เจ้ากับคุณจันทร์หอมใส่ชุดกระโปรงสีอ่อนยาวแค่เข่าเหมือนกันต่างกันแค่สี

คุณจันทร์เจ้าใส่สีฟ้า คุณจันทร์หอมใส่สีชมพู หน้าตาท่าทางของพวกเธอสวยมากจริงๆ

ตากลมๆดวงตาสีดำใสแวววาว จมูกโด่งพองาม ปากเล็กๆ แต่เป็นสีชมพูสวยสด

ผิวของเธอขาวใสนวลผ่องเหมือคนไม่เคยออกแดด คุณหน่อยยืนมองอิจฉานิดๆ

ส่วนคุณนิดยืนยิ้มแทบไม่หุบเธอคิดอยู่ว่า จะเล่นเจ้าหญิงเจ้าชาย

ให้คุณจันทร์เจ้ากับคุณจันทร์หอมเป็นเจ้าหญิง

"เอ้า เป็นไงล่ะยายยยนิดดด ฮ่า ฮ่า สวยไหมล่ะ" คุณพงษ์สวัสดิ์พูดขึ้น "ยืนตะลึงเลยนะ"

"นิดจ๊ะสวัสดีพี่เค้าสิลูก" เสียงคุณหญิงพรอนันต์เอ่ยเบาๆ

"สวัสดีค่ะพี่จันทร์เจ้า พี่จันทร์หอม" คุณนิดยกมือไหว้ทำเอาคุณจันทร์เจ้ากับคุณจันทร์หอมงงไปชั่วขณะ

"อายุเท่าไหร่แล้วนะ ตาเฑียร" คุณชายพิชัยศักดิ์ถามคุณมณเฑียร

"๙ขวบแล้วฮะ" คุณมณเฑียรตอบภูมิใจเล็กๆที่ทุกคนเห็นว่าลูกของตัวสวย

"อ้าวก็เท่ายายหน่อยเลยสิ...เอ้อ แล้วทานกับข้าวกับปลามาหรือยัง" ประโยคนี้คุณชายพิชัยศักดิ์

หันไปถามคุณจันทร์เจ้ากับคุณจันทร์หอม "ยังเลยค่ะ" เธอ๒คนตอบ เกือบๆจะพร้อมกัน

"งั้นดีๆไปทานอาหารด้วยกัน"

ทุกคนพร้อมแล้วที่โต๊ะอาหาร วันนี้กับข้าวมีหลายอย่าง เช่น ปลาผัดพริก ไข่เจียวหมูสับ

เต้าเจี้ยวหลน ผัดผักรวมมิตร  หมูแดดเดียว ไข่พะโล้ ฯลฯ

"โอ้โห...คุณแม่ทำไมมันเยอะขนาดนี้..." คุณพงษ์สวัสดิ์ร้องขึ้นด้วยความตกใจ

"โห...ทำมากมายขนาดนี้จะกินกันหมดหรือครับ" ปากก็บ่นอุบแต่ก็กลืนน้ำลายเอื๊อกๆ

"ย่ะ..หล่อน บ่นแล้วจะกินไหม" คุณนายมาลีนรีรัตน์เท้าสะเอวถามวันนี้เป็นวันที่คนแก่ๆ

อย่างเธอมีความสุขที่สุด  ความสุขในบั้นปลายของชีวิตเช่นนี้อะไรจะดีไปกว่าการมีครอบครัวอยู่พร้อมหน้า

นั่งรับประทานอาหารด้วยกัน คุยกัน เล่นกัน ดูแลกัน คุณนายมาลีนรีรัตน์ผู้กำพร้าสามีมามากกว่า๑๐ปี

จึง ทำอาหารเยอะ 'เกินไป'

"เอาเถอะๆ ผมไม่เถียงคุณแม่ละมาทานกันดีกว่าขอรับ" คุณพงษ์สวัสดิ์ยิ้มแห้งๆ แล้วเริ่มลงมือ

รับประทานเป็นคนแรก (อีกแล้ว)