บ้านทรงไทย

ลำดับตอนที่ #8 : อาหญิง กรี๊ดๆ~

"แหม ลูก ของคุณพี่นี่ รักกันดีนะคะ" เสียงของ คุณวีรวรรณนั่นเอง เธอจงใจเน้นคำว่าลูก ด้วยเสียงหนักๆ

คุณหญิงพรอนันต์หันขวับไปมอง "คุณวรรณ" เธอเอ่ย

"ก็ใช่น่ะสิคะ นี่วรรณเอง ฮึ!" คุณวีรวรรณ พูด และใช้หางตามอง

"เฮ้อ...ฮ่าฮ่า " คุณวีรวรรณหัวเราะคิกคัก "พี่หน่อย น้องนิด"

"คุณวรรณ" เสียงคุณหญิงพรอนันต์ ร้องขึ้นอีก คราวนี้ เสียงนั้นสั่นเต็มไปด้วยแรงโทสะ

"ขาาาาา ก็วรรณน่ะสิคะแหมเรียกอยู่ได้ แม่ของหนูนิดนี่ เอ้ย แม่ของหนูหน่อยด้วยอีกคน ฮ่า ฮ่า"

"เราสัญญา กันไว้แล้ว ไงคะว่าจะไม่พูดเรื่องนี้อีก" คุณหญิงพรอนันต์ พูดพยายามระงับเสียงไม่ให้สั่น

"ห๊ะ สัญญา สัญญา อะไรคะ" คุณวีรวรรณ ลอยหน้าลอยตา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ถาม

"พี่นันต์ไปนอนเถอะฮะ ทางนี้ เดี๋ยวผมจะจัดการให้เอง" เสียงคุณพงษ์สวัสดิ์  ดังขึ้นข้างหลัง

"ทำไม แกจะจัดการอะไรห๊ะ พงษ์" คุณวีรวรรณ ค้อนขวับ

"งั้นพี่ไปก่อนนะคะ" คุณหญิงพรอนันต์ว่า แล้ว เดินไป

เมื่อเห็นคุณหญิงพรอนันต์หายลับเข้าไปในห้องแล้ว คุณพงษ์สวัสดิ์ จึงพูดด้วยเสียงกระซิบ

แต่น้ำเสียงเหี้ยม แกมขู่ขึ้นว่า

 "พี่วรรณ  พี่จำไม่ได้เรอะ! ว่าพี่ และพวกเราทุกๆคนที่นี่สัญญากับ พี่นันต์ พี่ชัยว่ายังไง"

"ใช่ ฉันจำไม่ได้ ไหนแกลองบอกฉันซิ" คุณวีรวรรณพูด ทำหน้าตาท้าทาย

"ฮึ! ท้า ผมเข้าไปเถอะ" คุณพงษ์สวัสดิ์ พูด พลางยักคิ้ว อย่างยียวน

แล้วเดินเลี้ยวไปทางด้านซ้ายของตัวบ้าน ซึ่งทางนั้น เป็นเรือนพัก ของ คุณนายมาลีนรีรัตน์

หรือคุณย่า ของคุณนิดคุณหน่อยนั่นเอง 

"นั่น..แกจะไปไหน หา" คุณวีรวรรณ แทบกรี๊ด กระโดดเหยงๆ

"อะฮ้า นี่พี่คงลืมไปเสียแล้วกระมัง แหม ขี้ลืมจริงๆด้วย..." คุณพงษ์สวัสดิ์ ยิ้ม ก่อนจะเอามือชี้

ไปที่เรือนพัก "ผม...จะไปคุยกับคุณแม่" คุณพงษ์สวัสดิ์พูด เน้นคำว่า 'คุย' เป็นพิเศษ

"ผมไปนะครับ" คุณพงษ์สวัสดิ์ เดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ยังเดินไปไม่ถึงไหน คุณวีรวรรณ

ก็กราดเข้ามาจับแขนไว้แน่น " ก็ได้ ต่อไปนี้ฉันจะไม่พูดอีก 'โอเค'หรือยัง" 

คุณวีรวรรณพูด แน่นอน ถ้าคุณพงษ์สวัสดิ์ ไปบอกคุณ นาย มาลีนรีรัตน์

เธอก็จะต้องถูกต่อว่าอย่างหนัก และบางทีอาจจะต้องโดนงด 'ค่าขนม'

ถึงเธอจะอายุเกือบ จะ๔๐ แล้ว แต่ความคิดความอ่านก็มิผิดเพี้ยนไปกว่าเมื่อก่อน

เธอยังคงขอเงิน ที่เป็นมรดก จากคุณแม่อยู่เรื่อยๆ ครอบครัวเธอก็ไม่มี เพราะเธอเป็นสาวรักสนุก

ทุกวันนี้ เธอยังคงเที่ยวกลางคืน เงินที่ได้มาจากคุณมาลีนรีรัตน์ เธอก็เอาไปเลี้ยงเด็กหนุ่มๆหล่อๆเสียหมด

"ขอรับ ตกลงตามนี้ แล้วนี่พี่ไปไหนมาฮะ" คุณพงษ์สวัสดิ์ถามพี่สาว ก้มดูนาฬิกาปรากฏว่า

เป็นว่าเวลา๒๐.๑๒ นาฬิกา "ฮ้า เพิ่ง ๒ทุ่ม เอง วันนี้กลับมาเร็วจังฮะ"

คุณพงษ์สวัสดิ์ ทำท่าแบบตื่นตะลึงเสียเต็มประดา

"บ้า ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย นี่นะ ฉันเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าหรอกย่ะ
 
แล้วก็จะมาเอาตังค์ด้วยเดี๋ยวจะไปต่อ"

คุณวีรวรรณ พูดแล้ว ยิ้ม เมื่อนึกถึงค่ำคืนอันแสนหวานชุ่มฉ่ำกับเด็กหนุ่มคนใหม่ที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า

โอ้~ เย้ ฮู้....ฮ๊า...ฮื้อ... นึกไปได้ไม่เท่าไหร่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น คุณวีรวรรณหยิบขึ้นมาดูเบอร์

พอรู้ว่าเป็นใครก็กดรับด้วยความดีใจ "จัมพ์ เหรอจ๊ะ จ้า...จ้ะๆ...พี่กำลังออกไป....จุ๊บแล้วเจอกันจ้ะ"

"จั๊บไหนพี่" คุณพงษ์สวัสดิ์ถามทันที ที่คุณวีรวรรณ วางสาย

"เอ้า จำเป็นต้องรู้ด้วยหรือเธอ" คุณวีรวรรณ เย้า น้องชายอย่างอารมณ์ดี "ฉันไม่บอกหรอกบอกก็รู้น่ะซี"

คุณพงษ์สวัสดิ์หัวเราะ หึหึ ที่จริงไม่ต้องถามเขาก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นใคร

"ไม่รู้ก็ได้ เอ้อ คนไรวะ ชื่อ จั๊บ" คุณพงษ์สวัสดิ์แกล้งทำบ่นอุบ

"บ้า จั๊บ อะไรชื่อ จัมพ์ย่ะจัมพ์ Jump ที่แปลว่ากระโดด" คุณวีรวรรณรีบตอบ

หัวเราะคิกคักทำอย่างกะเธอเพิ่งเข้าสู่แรกสาว "อ้าว คนต่างชาติหรือพี่วรรณ" คุณพงษ์สวัสดิ์ ถาม

"แหม ตาพงษ์ เชยไปได้ เดี๋ยวนี้เค้าก็ใช้ชื่ออย่างนี้ทั้งนั้นแหละนี่น่ะคนไทย ไทยแท้ ๑๐๐%"

"อ้าว อิธ่อเอ๊ย! กระแดะล่ะสิไม่ว่า ฮ่าฮ่า หนอย พ่อมันต้องเรียกมันไอ้ดำแน่ๆเลยมันมาเปลี่ยนทีหลัง"

"บ้า เธอนี่นะ ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีเล้ย" คุณวีรวรรณพูดหยอกเย้ากับน้องชายอย่างสนุกสนาน

"ฮ่า ฮ่า เอ้าจริงนี่พี่ ดำ...ดำ...ดำ...จำ...จัม...จัมพ์ เนี่ยใช่แน่ๆเลย" คุณพงษ์สวัสดิ์พูดไปหัวเราะไป

พาเอาคุณวีรวรรณหัวเราะไปด้วย คุณพงษ์สวัสดิ์มองหน้าพี่สาวของตน ที่ตอนนี้กำลังร่าเริง

ลืมเรื่องที่เป็นสิ่งชั่วร้าย ละโมบจนหมดสิ้น มันทำให้เธอดูสวย กว่าตอนที่เธอแต่งหน้าจัดๆแล้วยืนกรี๊ดๆ

เสียอีก"เอ้า ตาพงษ์จ้องฉันทำไม ไปล่ะๆไปแต่งตัวก่อนเดี๋ยวดำ เอ้ย! จัมพ์จะรอนาน"

พูดแล้วเดินไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ

คุณพงษ์สวัสดิ์มองตามหลังพี่สาวไป พลางคิด เธอจะลืมหรือเปล่าน้อ กับสิ่งที่พูดไว้เมื่อตอนเดินเข้า

มาเธอจะไม่พูดเรื่องที่สัญญากันไว้เมื่อ ๙ ปีก่อนได้หรือเปล่าหนา