บ้านทรงไทย

ลำดับตอนที่ #11 : วิรุจน์ เอ๊ะ! หรือคุณวิรุจน์

"ฮึก ฮือ...ฮือ..ฮึก..ฮึก" เสียงคนร้องไห้ทำเอาหวานตกใจ หวานมองซ้ายมองขวาเห็นไม่มีใครเลย

ปิดตาใหญ่ ปากก็ท่องนะโมตัสสะ ที่ท่องอยู่ทุกคืน ท่องไปได้สักพักด้วยความอยากรู้

จึงเงยหน้าขึ้นดู พบว่าไม่มีอะไร เธอจึงบ่นเบาๆว่า "อ้าว แล้วเสียงอะไรล่ะเนี่ย"

เธอยืนนิ่งสัก๒-๓นาที รวบรวมความกล้าแล้วชะโงกหน้าออกไปดูทางหน้าต่าง

เธอเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตัวนั่งยองร้องให้อยู่ตรงพุ่มไม้ แค่เห็นข้างหลัง

เธอก็จำได้ทันที คุณหน่อยนั่นเอง! หวานรีบลงบันไดไปแต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้  

เมื่อวานเธอเพิ่งจะถูกคุณหน่อยดุเอานี่นา แต่เมื่อเห็นคุณหน่อยร้องไห้

เธอก็อดไม่ได้จึงเดินเข้าไปใกล้ นั่งข้างๆคุณหน่อยแล้วพูดว่า

"คุณหน่อย เป็นอะไรหรือคะ" คุณหน่อยสะดุ้งหันมามองพบว่าเป็นหวาน จึงรีบเช็ดน้ำตา

"เปล่าน่ะ" คุณหน่อยมองลุกขึ้นและปัดกระโปรง "อ้าว แล้วร้องไห้ทำไมคะ"

หวานถามอย่างไม่เข้าใจ คุณหน่อยมองค้อนหวาน "ไม่รู้ซักเรื่องนึงเถอะน่ะ"

คุณหน่อยพูดกำลังจะออกเดินไปอีกซอยหนึ่ง หวานก็ร้องห้ามว่า "คุณหน่อยคะแถวนั้นไปไม่ได้นะ"

คุณหน่อยหยุดกึก หันมาถาม "ทำไมล่ะ มีผีเหรอ" หวานส่ายหน้า "ไม่ใช่ค่ะ แต่ว่าแถวนั้นหมาดุ"

"อ้อ เหรอ" คุณหน่อยพยักหน้า กำลังจะเดินไปอีกทาง หวานก็เรียกอีก "คุณหน่อยคะ"

"อะไรอีกล่ะทางนี้มีอะไรอีก" คุณหน่อยถาม ชักรำคาญหน่อยๆ "อยู่เล่นกับหวานไหมคะ"

หวานยิ้มแหะแหะ คุณหน่อยได้ยินดังนั้นจึงเดินกลับมาใกล้หวานและถามว่า

"จะเล่นอะไรล่ะ"

"อืมม...ม้าก้านกล้วยไหมคะ"

"ม้าก้านกล้วย...หือ ? ไม่มีหรอก มีแต่ช้างก้านกล้วย" คุณหน่อยพูดแล้วหัวเราะขำในความเชยของหวาน

"ฮ่า ฮ่า ไม่ใช่ค่ะ ม้าก้านกล้วยคือ ม้าที่ทำมาจากต้นกล้วย" หวานบอกแล้วก็พยายามกลั้นหัวเราะ

"อ้าวเหรอ ฮ่า ฮ่า" คุณหน่อยหัวเราะดังลั่น ลืมความเศร้าไปชั่วขณะ "ไหนล่ะม้าน่ะ"

"อ๋อ ต้องไปขอลุงลมค่ะ ลุงลมจะทำให้"

"อ้าวแล้วลุงลมอยู่ไหนล่ะ"

"อยู่ตรงสวนน่ะค่ะ เดี๋ยวหวานไปเอาเองคุณหน่อยรออยู่นี่นะ"

"ไม่เอาหรอก ไปด้วยกันซี" คุณหน่อยไม่ยอมเธอไม่อยากถูกทิ้งไว้คนเดียว

หวานยิ้มและพยักหน้า ทั้ง๒ต่างวิ่งแข่งกันเข้าสวน หวานนั้นวิ่งเร็วกว่าคุณหน่อยมาก

แต่เพราะคุณหน่อยขายาวจึงวิ่งตามได้ทันเมื่อถึงสวนทั้ง๒ ก็นั่งลงหอบแฮกแฮก

อย่างเหนื่อยอ่อน "โอ๋ย เหนื่อยอ่ะพี่หน่อย" หวานคราง แล้วก็ต้องเด้งตัวนั่งด้วยความตกใจ

"หวานไม่ได้ตั้งใจเรียกคุณหน่อยว่าพี่" คุณหน่อยเห็นท่าทางหวานดังนั้นก็หัวเราะชอบใจ

"เรียกพี่ก็ได้ไม่ว่าหรอก" หวานอ้าปาก กำลังจะพูดอะไรสักอย่างก็มีเสียงดังขึ้น

"เอ้า ยายหวานมาทำอะไรที่นี่หือ ?" คุณหน่อยและหวานหัวขวับไปมอง พบว่า เป็นเด็กผู้ชาย

อายุประมาณ ๑๕ ปี "พี่รุจน์" หวานตะโกนแล้ววิ่งเข้าไปกอดเอว เด็กผู้ชายคนนั้น

คุณหน่อยลุกขึ้นยืนมองดูทั้งสอง แล้วเกิดความรู้สึกแปลกประหลาด เธอรู้สึกเหมือน...

 เหมือน ... เหมือน ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว เธอเดินหันหลังกลับไปช้าๆ เดินไปไม่ถึง๓ก้าวเสียงหวานก็
ดังว่า

"พี่รุจน์จ๋า นั่นพี่หน่อยเพื่อนหวานจ้ะ" คุณหน่อยหันกลับไปยิ้มอย่างยินดีแล้วพูดว่า

"ฉันชื่อหน่อยค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก" เมื่อวิรุจน์ได้ยินดังนั้นก็พากันหัวเราะกับหวาน คุณหน่อยหน้าแดง

ด้วยความเขินอาย "เป็นทางการจัง ฮ่าฮ่าเรียกแทนตัวเองว่าหน่อยก็ได้มาช้ง ชั้นอะไรกัน"

คุณหน่อยเกาหัวแก้เขิน แล้วพูดเสไปเสียเรื่องอื่น "ไหนล่ะหวาน ม้าก้านกล้วย"

 พอพูดมาถึงตรงนี้หวานก็ขำอีกหันไปบอกวิรุจน์ว่า "เมื่อกี้นะพี่หน่อยบอกว่าม้าก้านกล้วยอ่ะไม่มี

มีแต่ช้างก้านกล้วย ฮ่า ฮ่า" แล้วทั้งสองก็พากันขำ(อีกแล้ว) ทั้งคู่ขำไม่หยุดคุณหน่อยเลยเริ่มหัวเราะตาม

"เอ้าๆพอๆเลิกหัวเราะได้แล้ว ไปไป ไปหาลุงลมกัน เดี๋ยวพี่ไปเล่นด้วยนะ"

"เย้" หวานพูดแล้วออกวิ่งนำไป คุณหน่อยเตรียมจะวิ่งตามหวานแต่หางตาก็เหลือบไปเห็นวิรุจน์

จึงหยุดมอง วิรุจน์ เป็นคนที่หล่อ รูปร่างสูง ใหญ่ดูเด่นสง่า ผิวคล้ำที่คล้ำก็เพราะคล้ำแดด

ไม่ได้ผิวดำเมื่อนายดำส่วนหน้าตานั้นก็ดีกว่านายดำอีกนั่นแหละ วิรุจน์ คิ้วเข้ม จมูกไม่โด่งมาก

แต่ก็รับกับปากซึ่งปากบนเจ่อๆขึ้นมาเล็กน้อย วิรุจน์คงรู้ตัวว่าถูกมองจึงหันมายิ้มให้คุณหน่อย

และถามว่า "มองอะไรหรือครับคุณหนู" เพียงเท่านั้นคุณหน่อยก็ก้มหน้างุดเดินไป ๓ก้าวแล้วออกวิ่ง

วิรุจน์หัวเราะอย่างสะใจ แก่แดดชิบเลยว่ะ เขาคิดแล้ววิ่งออกตามไป