ปฎิบัติการรักกับดักหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : 100% FIRING (เชื้อเพลิง)firing

1. FIRING (เชื้อเพลิง)

   "พี่ศิลา! ตื่นๆๆ"

   "อือๆ กี่โมงแล้วเนี่ย"

   "หยิบโทรศัพท์มาดูสิ ไม่ว่างดูให้หรอกนะ    

กินขนมอยู่"                                                    

     ฉันว่าพลางเคี้ยวขนมหงึบหงับ มือก็กดรีโมท  เลื่อน

ช่องไปเรื่อย แต่สายตาไม่ได้จดจ้องจอทีวีตรงหน้าเลย

แม้แต่น้อย

     ท่าทีงัวเงียของคนที่นั่งข้างๆเปลี่ยนไปเมื่อเห็น

หน้าจอโทรศัพท์ของฉันที่วางบนโต๊ะโชว์เบอร์แปลกๆ

ที่โทรเข้ามาเกือบยี่สิบสายและตอนนี้ก็ยังโทรเข้ามาอยู่

เพียงแต่ว่าฉันไม่ได้สนใจมันก็แค่นั้น

   "พี่รู้หรอว่าเบอร์ใคร ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย"

     ฉันทำหน้างง พี่ศิลาส่ายหน้าเป็นพัลวัลเพื่อปฏิเสธ

ทั้งๆที่ฉันก็เห็นอยู่กับตาว่าเขามองโทรศัพท์ก่อนจะ

สะดุ้งเหมือนเห็นผีอะไรเทือกๆนั้น

   "กะ..ก็เลขมันคล้ายๆเบอร์แม่พี่ไง แล้วหนูได้โทรกลับ

ไปหาเขาหรือยังอะ"

   "ยังไม่ได้โทร"

   "อ๋อ"

     ฉันหรี่ตาลงจับผิดท่าทีแปลกๆของพี่ศิลา  ดูเหมือน

เขาจะโล่งใจมากเมื่อรู้ว่าฉันยังไม่ได้คุยกับเจ้าของ

เบอร์แปลก

   "แค่ไลน์คุยกันเฉยๆ"

   "คุยอะไรกันมั่งอะ"

   "ยังไม่ได้คุยเป็นเรื่องเป็นราวเลย แต่นัดกันว่าจะ

วิดีโอคอลคุยกันอะ นี่ก็ใกล้เวลาที่นัดแล้วด้วย พี่ศิลา

นั่งคุยเป็นเพื่อนหน่อยสิ"

     ฉันส่งยิ้มหวานเคลือบยาพิษให้พี่ศิลา แม้ว่าใบหน้า

และดวงตาของฉันมันจะเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

แค่ไหน แต่ในใจฉันมันตรงข้ามตอนนี้ในใจฉันแทบลุก

เป็นไฟเพราะความโมโห 

   "พี่ง่วงอะ หนูคุยไปคนเดียวเถอะ"

   "แต่หนูเพิ่งปลุกพี่ศิลาเมื่อกี้เองนะ แล้วนี่ก็เพิ่งจะสาม

ทุ่มเองด้วย"

   "พี่ง่วงอีกแล้วอะดิ ช่วงนี้มัวแต่ทำโปรเจค"

   "หนูจำได้ว่าพี่เพิ่งส่งโปรเจคไปเมื่อสามวันก่อน หยุด

ลีลาแล้วนั่งลงเถอะน่า"

     คนตัวโตนั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้าประหม่าอย่างปิด

ไม่มิด จริงๆฉันก็รู้ว่าเบอร์ที่โทรมานั่นเป็นเบอร์ของ

'กระต่าย' แฟนเก่าพี่ศิลา แต่ก็แค่แกล้งเสแสร้งเล่นบท

นางเอกที่แสนดีก็เท่านั้น เคยดูละครมั้ยละ? ที่นางร้าย

ใส่หน้ากากนางเอกน่ะ

   "นี่กูมีเมียหรือแม่วะเนี่ย"

   "หุบปากแล้วนั่งเฝ้าโทรศัพท์ไป เดี๋ยวหนูไปหยิบขนม

ก่อน"

     ฉันว่าแล้วลุกเดินมาอีกทาง ทิ้งให้พี่ศิลานั่งเครียด

อยู่กับโทรศัพท์ตามลำพัง ฉันใช้ฝ่ามือเรียวค่อยๆดัน

ไมโครเวฟออกอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ ข้างหลัง

ไมโครเวฟมีช่องเก็บของลับอยู่ช่องหนึ่งที่ฉันแอบทำไว้

โทรศัพท์ไอโฟนสีดำถูกหยิบขึ้นมาหลังจากเปิดช่องลับ

นั้น ฉันปลดล็อกโทรศัพท์ก่อนจะกดหมายเลขด้วย

ความเคยชินและโทรออก

   "เริ่มได้แล้ว"

   (ตามนั้น)

     สายถูกตัดทันทีที่ปลายสายพูดจบประโยคฉันเก็บ

โทรศัพท์และดันไมโครเวฟกลับเข้าที่เดิมก่อนจะเปิด

ประตูตู้เย็นแล้วหยิบขนมติดมือไปสองสามห่อเพื่อ

ความแนบเนียนแต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงโซฟาเสียง

บางอย่างก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน

   "หงษ์ อธิบายสิว่านี่คืออะไร!!"

   "ก็ผู้หญิงไงพี่ศิลา นี่โง่ขนาดนี้ตั่งแต่เมื่อไหร่อะ"

   "หนูจะตบตีใครที่ไหนพี่ไม่เคยว่านะหงษ์ แต่สำหรับ

กระต่ายน่ะห้าม!"

    พี่ศิลายื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าให้ฉันดูชัดๆ ภาพของ

หญิงสาวคนนึงที่มีแต่รอยเลือดและรอยขีดข่วนเต็มตัว

ฉายขึ้นมาบนหน้าจอ สภาพของเธอบ่งบอกว่าถูก

ทำร้ายมาอย่างหนักแต่มันก็สมควรแล้วกับการกระทำ

ของเธอแล้วไม่ใช่หรือไงล่ะ 

     ไอ้สันดารลักกินขโมยกินน่ะ!

   "อ้าว ใช่พี่กระต่ายหรอ หนูนึกว่าอีตัวที่ไหนซะอีก"

   "หนูทำแบบนี้ทำไมวะ"

     ต้นแขนของฉันแทบจะแหลกสลายเพราะแรงบีบ

จากฝ่ามือของคนตัวโตที่กำลังโกรธจัดนัย์ตาคู่สวย

จ้องฉันไม่กระพริบตาราวกับจะเค้นเอาความจริง
 
เหอะถ้าพวกเขาไม่แอบไปเอากันลับหลังฉัน ฉันกับ

เพื่อนๆก็คงไม่ต้องมาเปลืองแรงทำแบบนี้หรอกจริงมั้ย

   "พี่ศิลารู้ได้ไงว่าหนูทำ อย่ามามั่วได้ปะ"

   "ถ้าไม่ใช่หนูแล้วมันจะเป็นใคร!!"

   "ก็อาจจะเป็นเมียของผู้ชายที่มันเคยไปนอนด้วยมา

แก้แค้นที่ไปเอากับผัวเขา แต่ถ้าเป็นหนูทำขึ้นมาจริงๆ

แล้วพี่เกี่ยวไรอะ เป็นญาติกันหรอ"

     ฉันเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย ฉันรู้ว่าตอนนี้พี่ศิลากำลัง

ใช้ความอดทนอย่างมากที่จะห้ามตัวเองไม่ให้ปรี่เข้ามา

ต่อยฉัน ในมือของเขากำโทรศัพท์ไว้แน่นจนฉันกลัวว่า

มันจะหักกลางแต่โชคดีที่มันยังไม่พังเพราะเบอร์ของ

กระต่ายยังโทรเข้ามาอยู่ ให้เดาว่าพี่ศิลาคงตัดสาย

วิดีโอคอลไปตั้งนานแล้ว ทนเห็นสภาพยัยนั่นไม่ได้สิ

ท่า

   "ก็กระต่ายเป็นแฟนเก่าพี่ไงวะ!!"

   "คนเป็นแฟนเก่าเค้าไม่นอนเอากันนะคะ"

   "หมายความว่าไงวะหงษ์"

   "ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ"

     พี่ศิลาจับต้นแขนฉันเขย่าอย่างแรงสรรพนามการ

เรียกชื่อฉันเปลี่ยนไปตามอารมณ์ที่ไม่คงที่ของเขาตอน

นี้ ฉันดึงโทรศัพท์ในมือของเขาออกมารับสายกระต่าย

ที่โทรเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

   "ยังไม่ตายอีกหรอ หนังเหนียวนะเธอน่ะ"

   (ศะ..ศิลา ช่วยต่ายด้วย)

   "ต่าย! ใครทำอะไรต่าย"

   "พอแล้ว จะคุยอะไรช่วยเกรงใจเมียเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้

ด้วย"

     ฉันว่าแล้วกดวางสายทันทีพลางหันไปมองพี่ศิลาที่

มองโทรศัพท์ด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

     มองขนาดนี้ไม่แดกโทรศัพท์เข้าไปเลยล่ะวะ!

   "หงษ์เอาต่ายไปไว้ที่ไหน"

   "โกดังร้าง ถนน Y เลี้ยวซ้ายซอยแปด ข้างๆมีร้าน

อาหารตามสั่ง"

    ยังไม่ทันจบประโยคพี่ศิลาก็รีบหาโทรศัพท์และ

กุญแจรถของตัวเองเพื่อที่จะออกไปหากระต่าย เชื่อมั้ย

ว่าฉันไม่เคยเห็นท่าทีรีบร้อนแบบนั้น แววตาที่เต็มไป

ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยแววตาและความรู้สึกแบบนั้น

ฉันไม่เคยได้รับมันเลยสักครั้ง...

   "แต่ถ้าพี่ศิลาเลือกที่จะไป หนูกับพี่ก็ไม่มีอะไรที่จะ

ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก"

 

 

ติชมกันได้นะคะ ^^