คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ❥ ; CHAPTER II
CHAPTER II
“หลับไปนานแ่ไหนแล้ววะ”
“ั่วโมนึไ้แล้ว”
“พี่ห้อพยาบาลว่าไบ้า”
“บอว่าแ่ใเลยสลบไปเยๆ”
“อือ...” เสียพูุยันที่้าัวเรียสิผมลับมา ผมเปิเปลือาและระพริบมันสอสามรั้พร้อมทั้พยายามนึถึเรื่อ่อนหน้านี้ไป้วย
“ะโไหม”
“มาเถอะ เรารออยู่รนี้”
ผมโ! ผมระโลมาหาพระพายที่ำลัรอผมอยู่ หลัานั้นทุอย่า็มืสนิทผมำเหุาร์อะไรหลัานั้นไม่ไ้เลย
“ื่นแล้วเหรอนััวี” เสียทีุ่้นเยอหนึ่ในเพื่อนสนิทัึ้นทำให้ผมหันไปมอทา้นเสียโยอัโนมัิและไ้เห็นภูมิเินเ้ามาหาผมพร้อมพนา
“นี่ห้อพยาบาลเหรอ” ผมลุึ้นนั่พิับหัวเียแล้วมอทั้สอนแบบๆ
“สวนสนุมั้หนู” ภูมิ็แบบนี้ลอ วนอยู่นั่นแหละ
เมื่อเห็นว่าไม่ไ้อะไราภูมิมาไปว่าำพูวนประสาท ผมึเปลี่ยนเป้าหมายไปหาพนาแทน
“อืม ห้อพยาบาล มึในเป็นลม” เหมือนพนาะรู้ว่าัวเอลายเป็นที่พึ่สุท้ายและที่พึ่เียวอผมไปแล้ว
ึเอ่ยอบออมาพร้อมทั้บอถึสาเหุว่าทำไมผมถึมาโผลอยู่ที่นี่ไ้
แ่เี๋ยวนะ...เมื่อี้พนาบอว่ามสลบไป แล้วผมมาอยู่ที่นี่ไ้ไ!
พระเ้ารับถ้าท่านมีริล่ะ็อให้มันไม่ใ่แบบที่ผมิทีนะรับ แ่นี้ผม็ไม่รู้ะมอหน้าเายัไแล้ว
“ทำหน้าหมาอีแล้วนะมึ” ภูมิพูพร้อมทิ้ัวลนั่บนเียพยาบาลที่ผมำลันอนอยู่
“ิอะไรอยู่อีล่ะ” เพื่อนอมวนประสาทถาม่อนะเอามือมาวาบนหัวอผมพร้อมทั้โย้ายทีวาทu
“ภูมิ พนาบอเราทีว่านพาเรามาห้อนี้ือทั้สอน” พูบผม็หันไปสบาับเพื่อนทั้สอนอย่ามีวามหวั
“พามาเหี้ยไรล่ะ พวูรู้ว่ามึอยู่ห้อนี้เพราะไอ้พระพายมันโทรบอเนี่ย”
“ะ...ั้น็แสว่านที่พาเรามาห้อนี้็”
“เออ ไอ้พระพายมันอุ้มมึมา”
วันนี้ผมไ้รู้แล้วว่า พระเ้าไม่มีริ!!!
#พระพายสายธาร
“หยุทำหน้าแบบนั้นไ้แล้ว” พนาพูบ็ส่มือมาึแ้มทั้สอ้าอผม เมื่อเห็นส่าผมยัทำท่าเบะปาอย่าอแั้แ่ออาห้อพยาบาล
“พนา ภูมิ วันนี้เราลับ่อนไ้ไหม” ผมอออ้อนเพื่อนสนิททั้สอพร้อมับรั้แนแล้วเย่าเบาๆ
“ไม่ไ้!!” เป็นไปามา ทันทีที่ผมพูบทั้พนาและภูมิ็ประสานเสียันปิเสธำออผมอย่ารวเร็วราวับเียนโปรแรมไว้
.
.
.
04:30
PM
อนนี้ผมำลันั่ทำิรรมโปรอยู่ที่้าสนามบาส
ใ่แล้วผมไม่สามารถลับบ้าน่อนเพื่อนทั้สอนะ้อมเสร็ไ้
เพราะำพูอผู้ปรอทั้สอถือเป็นำา ิแล้ว็ไ้แ่เบะปาอย่าไม่พอใ
“สายธาร” เสียเรียื่ออัวเอทำให้ผมเยหน้าึ้นมอผู้มาใหม่ในทันที
เ้าอเสียนั้นไม่ใ่นอื่นไลแ่เป็นเโ
หนึ่ในทีมนับาสที่ผม่อน้าุ้นเยแ่ไม่ถึั้นสนิท
เาเินรมาหยุรหน้าผมแล้ววาระเป๋าล้าๆ่อนะนั่ผูเือรอเท้าให้แน่นเรียมวามพร้อม่อนลสนามเพื่อฝึ้อมเหมือนทุๆวัน
“อ้าวเโ
ทำไมวันนี้มา้าั” ผมเอ่ยถาม้วยวามสสัยเพราะอนนี้็เลยเวลานั้อมไปหลายนาทีแล้ว
ริๆผม็ไม่รู้หรอว่าใรมา้อมแล้วบ้าเพราะผมไม่ล้าแม้ระทั่เยหน้ามอในสนาม้วย้ำ
ผมลัววามบัเอิริๆ ลัวะเผลอสบาับพระพาย แ่ิหน้าผม็ร้อนแล้ว!
“มีสอบท้ายาบแล้ว็้อรอส่าน้วยอ่ะ
เลยมา้า เราไป้อม่อนนะ”
“โอเๆ”
ผมเอ่ยอบรับำพูอเโแล้ว้มลทำิรรมอัวเอ่อนระทั่รู้สึถึร่าอใรบานที่ำลัยืนอยู่รหน้าผม
และ้วยสัาิาอนเราทำให้ผมเยหน้าึ้นมออย่ารวเร็วเพราะิว่าเพื่อนสนิทอผมหรือสมาิในทีมบาสอา้อารอะไร
“พระพาย!!”
แ่มันไม่ใ่!!! นที่อยู่รหน้าผมอนนี้เป็นนที่ผมไม่อยาเอมาที่สุ
แ่ลับ้อมาเอในระยะประั้นินานี้ทำให้ผมเผลอลุและถอยออห่าาอีนอัโนมัิ
พระเ้ารับ! ัะแล้ผมมาเินไปแล้วนะรับ!!!!!
“เป็นไบ้า” พระพายถามออมานิ่ๆเมินปิิริยาเมื่อสัรู่อผมเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
“…”
“…”
“ั้นเราไป้อม่อนนะ”
ไม่รู้ว่านานแ่ไหนที่ผมนิ่ันอยู่อย่านั้น
รู้สึัวอีทีแผ่นหลัอพระพาย็หายไปท่ามลาทีมับาสแล้ว...อ่า
นี่ผมทำให้พระพายรู้สึไม่ีหรือเปล่านะ แ่ผมไม่ไ้ัในี่ ผมแ่ใ
แ่ถึอย่านั้น็ยัลบวามรู้สึไม่ีับารระทำอัวเอออไปไม่ไ้อยู่ี
“เป็นอะไรอีล่ะแมุ่” เสียาภูมิทำให้ผมหลุออาวามิอัวเอพร้อมับเยหน้าสบาเพื่อนสนิทอย่าสสัย
ผมไม่ไ้เผลอทำหน้าแปลๆไปหรอใ่ไหม
แ่ะว่าไปวันนี้ผมไม่มีสามธิ่อับอะไรเลย หลัออาห้อพยาบาล็นั่เหม่อบ่อยๆ
โนพนาับภูมิุไปหลายรั้เลย อนนี้ภูมิเินมาั้แ่เมื่อไร็ยัไม่รู้ัวเลย
ั้สิเี๋ยวนี้สายธาร ไม่ั้น้อโนุอีแน่!!!
“เหม่อแล้วอบทำหน้าหมา” ถเถียับัวเอไ้ไม่นานอีน็เหมือนะเรียผมลับมา้วยารส่นิ้วมาเาะหน้าผาผมสอสามรั้เบาๆแล้วหัวเราะออมาอย่าวนประสาทเหมือนทุรั้
“เราไปทำแบบนั้นอนไหนเถอะ ภูมิอบหาเรื่อเรา”
บอปัไปแบบน้ำุ่นๆ ทั้ๆที่ะยอมรับ็ไ้แ่เหมือนารเถียและรั้นใส่ภูมิะเป็นิวัรอผมไปแล้ว
“แล้วนี่ะอบไ้ยัว่าเป็นอะไร นั่เหม่อ้าสนามบาสเี๋ยวหัว็แหรอ
รู้ไหมว่...”
“พอแล้วๆๆๆ
เราไม่เหม่อแล้วนี่ไ” ผมรีบร้อห้ามภูมิ่อนที่บทุพ่อสุโหะลมาประทับร่าอเพื่อนสนิท
“…”
“อะไรอภูมิอีล่ะ
ทำไมมอเราแบบนั้น” สายาที่เพื่อนสนิทมอผมเหมือนะาั้นอะไรสัอย่า
ทำให้ผม้อเอ่ยถามถึุประส์ที่แท้ริ
ภูมิยัมอหน้าผมนิ่่อนที่ะหันหลัลับไปมอในสนามแล้วลับมามอหน้าผมเหมือนเิม
ารระทำอเพื่อนสนิททำให้ผมยิ่ว่าเิม
“ไป้อมไ้แล...”
“ที่เมื่อี้เหม่อเพราะไอ้พระพายเหรอ”
“…”
“สายธาร” ภูมิเรียื่อผมเพื่อาั้นเอาำอบ ให้าย ผมไม่อบภูมิเวลาที่เาเป็นแบบนี้เลยริๆ!!
“อื้อ เมื่อี้พระพายมาถามว่าเป็นไบ้า
แ่เราเียบใส่ แ่เราไม่ไ้ั้ในะ! เราใอยู่เลยไม่ไ้อบ
แล้วพระพาย็อัวไป้อม ิว่าเราโรธแน่ๆเลย”
สุท้ายผม็ยอมเล่า เพราะทนสายาาั้นนั้นไม่ไหว
“โถ่ แมุ่ ปา็บอไม่อบ แ่แร์เาิบหายเลยนะ”
“ภูมิ!!!!” ผมำมือทุบที่ไหล่ออีนไม่เบาไม่แรนเินไปแ่ทำให้ร่าหนาอย่าภูมิร้อโอโอยออมา
“โอ๊ยๆ เ็บแล้วๆ” ภูมิใ้แนัวเอมาบัำปั้นอผมพร้อมับร้อโอโอยเสียั
ผมที่ทั้ทุบทั้ีอีนนพอใแล้วึลับมานั่ที่ประำอนเ่นเิม
เรียมทำิรรมอัวเอ่อ
“อบ็้อบอว่าอบสอสายธาร ื่อรับวามรู้สึัวเอหน่อย”
“…”
“อย่าลัววามผิหวันไม่ล้าลมือทำอะไร
นเราผิหวัไ้หมนั่นแหละ แ่ถ้าไม่ลอ็ไม่รู้นี่ ริไหมล่ะ”
หลัาท่พูบภูมิ็เินเ้าสนามเพื่อ้อม่อทันที
แ่่อนที่เาะเินไป เพื่อนสนิทอผมหันลับมาส่ยิ้มที่อบอุ่นล้ายับเป็นารให้ำลัใผม้วย
ภูมิเนี่ย ไม่เปลี่ยนไปเลย
.
.
.
06:25
PM
ทีมนับาสทยอยันเินออาสนามเนื่อาิรรมาร้อมอนเย็นนั้นเสร็สิ้นลแล้ว
“ร้อนๆๆๆๆ” ยัเป็นภูมิที่บ่นเหมือนุยายอายุเยอะๆทุรั้หลัา้อมเสร็
“ลับเลยไหม” าม้วยพนาที่เินรมาหาผมพร้อมถามำถามเิมลอ
“อื้อ ลับเลย” ผมส่ยิ้มให้ับพนา่อนะ้มลเ็บอใส่ระเป๋าแบบรีบๆ
“ูลับ่อนนะพวมึ เอัน” เสียอพระพายทำให้ผมเยึ้นมออีนบอลาลุ่มเพื่อน
“อบ็้อบอว่าอบสอสายธาร ื่อรับวามรู้สึัวเอหน่อย”
“…”
“อย่าลัววามผิหวันไม่ล้าลมือทำอะไร
นเราผิหวัไ้หมนั่นแหละ แ่ถ้าไม่ลอ็ไม่รู้นี่ ริไหมล่ะ”
และทันทีที่ผมเยหน้ามอพระพาย ำพูอภูมิ็ลอยเ้ามาในวามิอผม
ราวับมีใรมาเปิมัน้ำไปมา
ริสิ ผมวรื่อรับวามรู้สึอัวเอ
ผมวรพยายามทำอะไรสัอย่าที่ะทำให้พระพายมอเห็นผม ผม้อทำมัน
ไวว่าวามิ อนนี้เท้าอผม็พาัววิ่ามพระพายออมา...
เอเาแล้ว พระพายำลัออาโรเรียนแล้ว
“พระพาย!” เพื่อหยพระพายที่ำลัห่าออไป
ผมึัสินใะโนเรียอีน และมันไ้ผล พระพายหันหลัลับมามอผม เหมือนเาะทำหน้าสสัยหน่อยๆ้วย
ผมรีบวิ่ไปหาอีนที่ยืนอยู่หน้าประูโรเรียน
มันไม่ไลมา แ่็ทำให้นที่ไม่อบารออำลัายอย่าผมหอบไ้
“พระพาย เราอโทษนะ เราไม่ไ้โรธอะไรพระพายเลยนะ
อนนั้นเราใมาๆ็เลยไม่รู้ะอบอะไร อโทษริๆนะ!”
ทันทีที่ผมหยุรหน้าอีน็รีบพูวามในใออไปเพราะลัวว่ายิ่้าอีนะยิ่เ้าใผิในัวผมไปเรื่อยๆ
“...”
“…” ท่าทีพระพายยันิ่ถึแม้ผมะพูบแล้ว
และมันเริ่มทำให้ผมใเสียนไม่ล้าที่ะมอหน้าเา รู้ัวอีทีาอผมมัน็อยู่ิอไปแล้ว
“ฮ่าๆ” เสียหัวเราะอพระพายทำให้ผมเยหน้าึ้นมา
และสิ่ที่ไ้เห็นมันเปรียบเหมือนท้อฟ้าที่สใสหลัาฝนที่ลมาอย่าหนั รอยยิ้มอพระพายมันทั้อบอุ่นและสใส
“…”
“เราไม่ไ้ิมาหรอสายธาร
ไม่้อัวลนะ”
“ะ..รินะ”
“รับ” พระพายอบลับมาพร้อมรอยยิ้มที่สใสอีรั้ และผม็ำลัยิ้มให้ับเาเ่นัน
พระพายไม่รู้ว่ารอยยิ้มอผมเิึ้นเพราะรอยยิ้มอเา
“ั้นเราลับ่อนนะสายธาร ลับบ้านีๆล่ะ” ประโยบอลาลายๆอพระพายทำใหุ้ประส์หลัในารวิ่ามอีนออมาแล่นเ้ามาในหัวอผมอีรั้
สู้ๆนะสายธาร นายทำไ้!!
ผมรวบรวมวามล้าทั้หมที่มีพยายามเ้นมันออมาาทุส่วนในร่าายนหมแล้วะโนออไป
“เราอไลน์พระพายไ้ไหม!!!”
talk with me^^
ความคิดเห็น