เรื่องสั้นวิทยาศาสตร์

ลำดับตอนที่ #5 : ความตายที่รอคอย

ด.ช.นันทน์ ศิริสุจินต์

ม.3 โรงเรียนปรินส์รอยแยลส์วิทยา

“โอ๊ย! โอ๊ย! แม่ครับ! ผมเจ็บตา!” เสียงชองลูกปลาที่ร้องหาแม่ด้วยความเจ็บปวดทรมาน

“มีอะไรหรือลูก หา! นี่ตาซ้ายกับเกล็ดของลูกไปโดนอะไรมา ตายจริงเลือดออกด้วย” แม่ปลามองลูกด้วยความตกใจ

“พ่อ! พ่อ! รีบเอาลูกไปหาปลาหมอเร็ว” พ่อปลารีบนำลูกปลาไปบ้านของปลาหมอซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

“ก๊อก! ก๊อก! คุณหมอครับ คุณหมอยู่ไหมครับ ลูกของผมไม่สบาย”

ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก ประตูบ้านปลาหมอก็เปิดออก แล้วก็มีหัวขนาดใหญ่มุดออกมาจากประตู คุณปลาหมอนั้นตัวสีคล้ำ ใส่แว่นตา สวมชุดสีขาว ที่คอคล้องหูฟัง

“อืม มีอะไรหรือ” ปลาหมอพูดเสียงต่ำ ๆ

“ลูกของผมไม่สบายครับ” พ่อปลารีบบอก

“อ้อ เข้ามาสิ หมอจะตรวจให้” ปลาหมอพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความเห็นใจ ลูกปลารีบนอนให้หมอตรวจ ปลาหมอตรวจอย่างละเอียดถี่ถ้วนอยู่หลายนาที ในที่สุดก็สรุปว่า

“เออ ไม่เป็นอะไรมาหรอก แค่โดนน้ำร้อน ทำให้เยื่อตาอักเสบแต่ว่าไปทำอะไรมาล่ะหนู” ปลาหมอถาม

“เนี่ย! แล้วพี่ ๆ ของลูกไปไหนล่ะ ไม่ยอมดูแลน้องเลย” แม่ปลาถามเสริมลูก ลูกปลามองพ่อปลาแม่ปลาแล้วทำท่าจะร้องไห้

“บอกมาซิพี่ ๆ ของลูกอยู่ไหน” แม่ปลาเริ่มเสียใจ ลูกปลาร้องไห้โอลั่นบ้านปลาหมอ

“บอกมาซิพี่ ๆ ของลูกอยู่ไหน” แม่ปลาถามเสียงดัง แต่ลูกปลายิ่งร้องไห้ดังขึ้นเรื่อย ๆ

“นี่! อย่าส่งเสียงดังกับลูกซิ ลูกกำลังตกใจ” พ่อปลาเตือนสติแม่ปลา ทันทีที่แม่ปลาได้สติก็เข้าไปกอดปลอบโยนลูก ลูกปลาหยุดร้องไห้ มองหน้าลุงปลาหมอแล้วเริ่มเล่า

“เมื่อเช้านี้พี่ ๆ เขาชวนกันไปเล่นที่แหล่งน้ำดำใกล้โรงงาย ผมว่ายน้ำช้าเลยตามไปไม่ทัน แต่พอผมไปถึงแหล่งน้ำดำ ผมก็...ก็ ฮือ!!!!!”

ลูกปลาร้องไห้โฮอีก

“เอาล่ะทำใจดี ๆ ไว้นะลูก” พ่อปลาพูด ลูกปลาหยุดร้อง

“เอาละเล่าต่อช้า ๆ นะ” แม่ปลาพูด ลูกปลาเริ่มเล่าต่อ

“พอผมไปถึงแหล่งน้ำดำผมก็เห็นพี่ ๆ เขาหงายท้องลอย ตุ๊บป่อง ๆ แล้วผมก็ถูกน้ำร้อนกระเด็นเข้าตาอย่างจัง ผมรู้สึกเจ็บและตาซ้ายมองไม่เห็น ผมก็เลยรีบว่านน้ำกลับมา”

พอเล่าจบ บรรยากาศภายในบ้านปลาหมอก็เงียบลง มีแต่เสียงคลื่นน้ำเป็นระยะ ๆ แม่ปลากอดลูกไว้แน่น

“สิ่งที่ตายไปแล้ว ทำอะไรไม่ได้หรอก” ปลาหมอทำลายความเงียบ

“มัน... มันเกิดขึ้นได้อย่างไรหมอ”

“อืม! อืม! คือว่าหมอก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอกนะ ก็อาศัยอ่านหนังสืออ่านตำรับตำรามามากนี่แหล่ะ ก็พอจะอธิบายให้ฟังได้ คืออย่างนี้นะ น้ำเสียจากโรงงานน้ำตาล แป้งมัน และสุราที่ไม่ได้มาตรฐาน ถ้ามีสารพิษเจือปนอยู่มาก จะทำให้มีคราบน้ำมันลอยเป็นฝ้า ส่งกลิ่นเหม็นอุณหภูมิสูงขึ้น” ครอบครัวปลานั่งฟังเงียบ

“อืม ยังมีที่ร้ายกว่านี้อีกนะ พวกน้ำเสียจากโรงงานจำพวกโรงงานพลาสติด โซดาไฟ หรือสีทาบ้าน ถ้าไม่ได้รับการควบคุมคุณภาพของน้ำทิ้ง น้ำทิ้งเหล่านี้จะมีปริมาณสารปรอท ตะกั่ว หรือแคดเมียมปนอยู่ด้วย”

“หมอครับ แล้วสารพวกนี้มีผลกระทบอย่างไรครับ” พ่อปลาถาม

“มันก็จะทำให้เกิดเหตุการณ์เหมือนครั้งที่เกิดในเมืองมินามาตะ ซึ่งเป็นเมืองเล็ก ๆ บนเกาะกิวชิวประเทศญิ่ปุ่น ประมาณ ค.ศ.1950 มีเหตุการณ์อย่างหนึ่งเกิดขึ้น คือ ปลา หอย แมว สุนัข และสัตว์ต่าง ๆ เริ่มล้อตาย”

“เอ๊ะ มันเป็นเพราะอะไรครับ” ลูกปลาถาม

“ถ้าอยากรู้ลุงจะเล่าให้ฟัง” ลุงปลาหมอตอบ

“จนกระทั่ง ค.ศ. 1956 พบคนไข้จำนวนหนึ่งป่วยทางสมองถึงขั้นทรงตัวและพูดไม่ได้ ผลการวิเคราะห์ของแพทย์และนักวิจัยพบว่า ผู้ป่วยดังกล่าวเป็นโรคที่เกิดจากสารปลอทที่ปล่อยออกจากโรงงานสู่ทะเล มีปลกระทบทำให้สัตว์และคนต้องเสียชีวิตเป็นจำนวนมากจึงตั้งชื่อโรคนี้ตามเมืองว่า มีนามาตะ” พอพูดจบทุกคนก็อึ้งไปชั่วขณะ

“แล้วเราจะมีทางป้องกันไหมคะ” แม่ปลาถาม

“เรามันแค่ปลาจะไปทำอะไรได้ เพราะตัวการคือมนุษย์  ถ้าเพียงแต่เขาใส่ใจในการรักษามาตรฐานเท่านั้น ปัญหาสิ่งแวดล้อมก็คงไม่เกิดขึ้น พวกเรามันแค่สัตว์น้ำเล็ก ๆ ตัวหนึ่งไม่มีปากเสียงไปเรียกร้องอะไรหรอก แต่เราก็ต้องมานั่งรอรับความตาย แล้วค่อย ๆ ปรับตัวให้เข้ากับสภาพที่เกิดขึ้น หมอเคยเรียนทฤษฎีวิวัฒนาการของชาลส์ ดาร์วิน ที่ว่าสิ่งมีชีวิตที่แข็งแรงที่สุดจะอยู่รอด ส่วนตัวที่อ่อนแอก็จะสูญพันธุ์ไป เพราะฉะนั้นเราควรทำตัวให้แข็งแรงอยู่เสมอ”

“อืม นี่ก็ดึกแล้ว รบกวนหมอมานาน เห็นทีเราจะต้องขอตัวก่อนล่ะคับ” พ่อปลาพูด

“ไม่เป็นไรหรอก มีอะไรก็มาถามได้นะ ส่วนเจ้าหนูนี่อีกประมาณ 2 เดือนก็หาย อย่าลืมรักษาสุภาพให้แข็งแรงอยู่เสมอและอย่าไปว่ายน้ำบริเวณที่สกปรกโสโครกอีกล่ะ” คุณหมอกำชับ

“งั้นผมกับครอบครัวลาเลยครับ ขอบพระคุณมากครับ”

พ่อปลา แม่ปลา และลูกปลาก็ลาคุณหมอกลับบ้าน ขณะเดินทางกลับบ้าน ลูกปลามองดูท้องฟ้าที่มืดสนิท รู้สึกหนาวสะท้านเข้าไปในใจ เขารู้สึกถึงหลายอย่างในเวลาเดียวกัน ความเศร้า ความกลัว ความโกรธ ที่มนุษย์ทำให้ระบบนิเวศเปลี่ยนไปเช่นนี้ แล้วชีวิตของสัตว์น้ำเช่นพวกเราล่ะ จะต้องทนรอความตายต่อไปอีกนานเท่าใด